(ไม่มี)ทางออกสำหรับความรัก บทที่ 3 [END]

ชายหนุ่มต้องมารับรูปไอดอลให้น้องอีกครั้ง มันทำให้เขามีกิจต้องไปที่ร้าน T-M Make 4 U บ่อยในช่วงนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มูนมารับรูปที่มีนฝากอัด พร้อมด้วยเงินในกระเป๋าที่แห้งเหี่ยว

"เฮ้อค่าขนมของฉัน--" เขาพึมพำเบา ๆ กับตนเองตอนผลักประตู

แปลกจัง วันนี้เงียบผิดปกติ

ไม่เห็นวี่แววของพนักงานของร้าน คุณอาเจ้าของร้านยิ่งไม่ต้องพูดใหญ่เพราะอาแกมักจะทำงานอยู่ชั้นสองซึ่งเป็นสตูดิโอถ่ายพวกรูปติดบัตร ชั้นหนึ่งน่ะส่วนใหญ่จะเจอเทลมีนั่นแหละ

"ปล่อย !!!" อยู่ดี ๆ มูนก็ได้ยินเสียงคน เขาชักเอะใจ จำได้ว่ามันเป็นเสียงของเทลมี

'อะไรกันน่ะ' เขาคิดในใจ มือกำธนบัตรที่จะให้ค่ารูปไว้แล้วค่อย ๆ ย่อง เดินไปดูตรงหลังร้าน

"อย่ามายุ่ง !!!"

"ทำไมจะยุ่งไม่ได้เราเป็นแฟนกัน !!!"

"ไม่ !!!"

"อยากโดนดีอีกใช่ไหม ??!"

เพียะ

เสียงคนโต้เถียงกันชัดเจนมากเมื่อเข้าไปใกล้ แล้วภาพที่มูนเห็นก็คือชายสองคนกำลังมีปากเสียงกัน คนแรกคือเทลมี บุตรชายเจ้าของร้าน คนที่สองคือชาย แฟนของเจ้าตัวที่เจอวันนั้น

มูนรู้ว่าชื่อ ชาย เพราะได้ยินเทลมีเรียกชื่อวันก่อน

"พี่ชาย ตบเทลมีทำไม !!?"

"ทำไมไม่ยอมพี่ เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรือไง !!!"

"เป็นแฟนก็ไม่ได้หมายความว่าจะข่มขืนกันได้ ออกไป !!!"

มูนรู้สึกว่าตนเองมาเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น มาผิดที่ซะแล้ว

แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้ ในฐานะพลเมืองดีตามที่เรียนวิชาหน้าที่พลเมืองมา--

"เอ๊ยคุณ อย่าทำร้ายร่างกายกันดิ"

"เรื่องของแฟนกันอย่ายุ่ง"

"ไม่ยุ่งไม่ได้แล้วป้ะ"

เขาตัดสินใจเข้าไปแทรก และชายก็ตอบเขามาอย่างนั้น

"ลูกค้าก็ส่วนลูกค้าดิ อย่ายุ่ง"

"ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งแต่ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันดิ"

มูนไม่อยากยุ่ง แต่เขาไม่ชอบความรุนแรง ตอนได้ยินว่าอะไรจะข่มขืนกัน เขารู้สึกว่ามันไม่โอเค

"ฮึ่มม" 

ชายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันและเดินผ่านหน้าเขาออกจากร้านไป มูนสั่นศีรษะ รู้สึกว่าอะไรของคนพวกนี้นะ แต่เขาก็ไปช่วยประคองเทลมีที่ถูกชายตบจนลงนั่งกับพื้น

"ไม่เป็นไรไหม ?"

"อืม ไม่เป็นไร" เทลมีลุกขึ้นมาได้ "ขอบใจมาก"

"ให้มาเห็นภาพที่ไม่น่าดูแล้วขอโทษทีนะ จะมาเอารูปใช่เปล่า"

"ครับ"

"รอแป๊บนะ"

มูนไปนั่งรอตรงที่นั่งประจำ ไม่นานเทลมีก็เดินมาพร้อมซองใส่รูปที่ฝากอัด แต่คราวนี้เป็นรูปไอดอลของมีน

"คนนั้นเขาทำแบบนี้บ่อย ๆ เหรอ" มูนอยากรู้เลยถาม

"พี่เขาชื่อชายเป็นแฟนฉันน่ะ เจอกันในแอป เมื่อก่อนก็ดีนะ"

"อ้อ ๆ" มูนรับคำไปส่ง ๆ รู้เลยว่าแอปแบบไหน โลกนี้ช่างซับซ้อนจริง ๆ

"ฉันคิดว่าจะเลิกแล้วล่ะ ทั้งกับพี่ชาย ทั้งแอป เราไม่มีวันหาความรักแท้ได้จากแอปนัด...หรอกจริงไหม"

"..."

มูนไม่พูดอะไร เพราะเขารู้ว่าสอดปากพูดเรื่องคนอื่นไปมันไม่ดี

เขารีบรับรูปมา จ่ายธนบัตรให้ แต่คราวนี้เงินแบบพอดีมันไม่เป๊ะ เขาเลยต้องรอเงินทอน

มูนรีบลุกขึ้น เขาถือซองพลาสติกที่ใส่รูปของมีน มือหนึ่งเอื้อมไปรับตังค์ทอนจากบุตรชายเจ้าของร้านไม่ได้นับด้วยแต่ยัดมันลวก ๆ ลงในกระเป๋ากางเกงเตรียมจะก้าวออกจากร้านไป

"วันหลังมาอีกนะ"

มูนยิ้ม

(จบบริบูรณ์)