บทที่ 218: เจ้าส้มมาแล้ว!

ขณะนี้นอกจากราชองครักษ์ คนอื่น ๆ ที่ได้พบเห็นต่างมองมู่ไป๋ไป่ด้วยสายตาประหลาดใจ

พอเห็นฝ่าบาทเดินตามหลังเด็กหญิงมา พวกเขาก็ยิ่งตกตะลึงมากขึ้น แต่เนื่องจากหน้าที่ทำให้พวกเขาต้องรีบก้าวเข้าไปถามว่า “ฝ่าบาท มีเรื่องอันใดให้พวกกระหม่อมรับใช้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” 

ความหมายก็คือฮ่องเต้สามารถรออยู่ด้านใน แล้วออกคำสั่งให้คนอื่นไปจัดการให้แทน เพราะการที่พระองค์ออกมาด้านนอกเช่นนี้มันค่อนข้างอันตราย

ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นค่ายทหาร แต่มันก็ไม่ได้ปลอดภัยเท่ากับในวังหลวง

ส่วนฮ่องเต้ทำเพียงแค่โบกมือให้เหล่าทหาร นั่นยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกเป็นกังวลมากขึ้นกับท่าทีของนายเหนือหัว

ดังนั้นทหารทั้งหลายจึงทำได้เพียงแค่เดินตามฝ่าบาทไปอย่างใกล้ชิด แต่ทันใดนั้นอีกฝ่ายก็หันกลับมาถามพวกเขาว่า “ห้องครัวไปทางไหนหรือ?” 

ทหารพวกนั้นตกตะลึงไปทันทีที่ได้ยินคำถามของฝ่าบาท

ขณะเดียวกัน ฮ่องเต้หนานซวนมองดูท่าทางประหลาดใจของคนพวกนี้ด้วยสีหน้าเอือมระอา

 “เราถามว่ามันอยู่ที่ไหน?” เด็กหนุ่มเริ่มหมดความอดทน

แน่นอนว่าทหารเหล่านี้ไม่กล้าขัดคำสั่งของเขาแล้วรีบบอกสถานที่ตั้งของห้องครัวให้เขาทราบ

 “นำทางเราไป” ผู้เป็นฮ่องเต้ส่งสายตาไม่พอใจมองทหารตรงหน้า

นั่นทำให้เหล่าทหารพากันตื่นจากภวังค์ ก่อนจะเร่งนำทางคนทั้ง 2 มุ่งหน้าไปทางห้องครัว

เมื่อกลุ่มทหารเห็นนายเหนือหัวแสดงอาการไม่พอใจเช่นนี้ พวกเขาก็พยายามรักษาท่าทีของตัวเองอย่างเต็มที่

มู่ไป๋ไป่ที่เห็นการแสดงออกของพวกเขาเช่นนี้ก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกทหารคงไม่รู้ว่าฮ่องเต้ของพวกตนนั้นเป็นคนตลกมากแค่ไหน

สุดท้ายฮ่องเต้หนานซวนก็ปฏิเสธไม่ให้เด็กหญิงพักอาศัยอยู่ในกระโจมของเขา แต่เขาได้สั่งให้คนไปจัดที่พักให้เธอในกระโจมที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกับกระโจมของเขา

เวลาต่อมา มู่ไป๋ไป่ได้สั่งให้ราชองครักษ์ทำนั่นทำนี่สักพัก ในไม่ช้าอาหารที่ส่งกลิ่นหอมก็ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะ นั่นทำให้ฮ่องเต้ถึงขั้นเอ่ยปากชมเธอว่า “ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทำได้ดีขนาดนี้” 

คนตัวเล็กเลิกคิ้วมองเขา พร้อมกับทำหน้าภาคภูมิใจเต็มที่

ถัดมา พอมู่ไป๋ไป่กินข้าวที่ตัวเองทำเสร็จแล้ว เธอก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นไปนอนอยู่บนเตียง ทันทีที่แผ่นหลังของเธอสัมผัสกับเตียงนั้น มันก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง

ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานับตั้งแต่ที่เธอถูกลักพาตัว ทุกอย่างเป็นเหมือนความฝัน

เมื่อเธอคิดถึงตอนที่ตัวเองอยู่ในแคว้นเป่ยหลง เธอก็รู้สึกแสบร้อนที่ปลายจมูก

 “เซียวถังอี้! เจ้าคนชั่ว!” มู่ไป๋ไป่ขยี้ปลายจมูกแล้วตะโกนระบายอารมณ์ออกมา “ท่านคิดว่าข้าไม่สำคัญใช่หรือไม่? เอาเถอะ ข้าจะทำให้ท่านต้องหน้าหงายในตอนที่ข้าคว้าชัยชนะกลับไป” 

ก่อนหน้านี้ที่เธอบอกฮ่องเต้หนานซวนว่าเธอจะไม่กลับไปที่แคว้นเป่ยหลงอีกแล้วนั้นไม่ใช่การโกหก

เธอมีแผนบางอย่างในใจ

ปัจจุบันเธออยู่ในค่ายทหารของแคว้นหนานซวน ดังนั้นเธอจึงใช้โอกาสนี้หาจังหวะไปช่วยเหลือแม่ทัพจ้าวที่ถูกคนของแคว้นหนานซวนจับตัวไว้

เธอจำได้ว่าเจ้าหนูน้อยบอกว่าแม่ทัพจ้าวถูกขังอยู่ที่ไหน

หลังจากที่เธอพักผ่อนประมาณ 2 วันและยังเป็นการทำให้ชาวหนานซวนวางใจในตัวเธอได้มากพอ เธอก็สามารถเดินไปค้นกระโจมที่ตั้งอยู่ในค่ายทหารได้สะดวกมากขึ้น

แต่เมื่อมู่ไป๋ไป่ค้นหากระโจมแล้วกระโจมเล่า เธอก็รู้สึกเหนื่อยมาก เวลาผ่านไปสักพักความรู้สึกง่วงนอนจึงถาโถมเข้ามา

ขณะที่เธอครึ่งหลับครึ่งตื่น เธอก็เหมือนหูฝาดได้ยินเสียงแมวร้อง

ตัวเธออยากจะลืมตามองไปทางเสียงนั้น แต่เธอก็ง่วงมากจนผล็อยหลับไป

ในกระโจมที่มืดมิด มีแมวอ้วนตัวใหญ่กระโดดขึ้นไปบนเตียงอย่างคล่องแคล่ว มันยกอุ้งเท้าใหญ่โตของมันตบรัว ๆ เข้าที่ใบหน้าของมู่ไป๋ไป่อย่างไร้ความปรานี

 “ชิ! เจ้ามนุษย์หน้าโง่ เจ้ายังกล้านอนหลับสบายใจเฉิบอยู่ในค่ายทหารของศัตรูเนี่ยนะ!” เจ้าส้มสะบัดหางตัวเองเป็นจังหวะ ในขณะที่ใช้อุ้งเท้าอ้วน ๆ ตบหน้าเด็กหญิงซ้ายทีขวาที

ในที่สุด พอเห็นว่ามันไม่สามารถปลุกมนุษย์ขี้เซาให้ตื่นขึ้นมาได้ มันก็ไปเบียดตัวอยู่ข้าง ๆ อีกฝ่ายและผล็อยหลับไปด้วย

นี่เป็นการนอนหลับอย่างสงบครั้งแรกในรอบไม่กี่วันที่ผ่านมาของมัน

นับตั้งแต่ที่มู่ไป๋ไป่ถูกลักพาตัวไป ค่ายทหารของแคว้นเป่ยหลงก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

มู่จวินฝานเกือบจะเป็นบ้าเพราะอารมณ์ที่แปรปรวน ซึ่งทำให้พิษที่อยู่ในร่างกายบุกเข้าโจมตีเขารุนแรงมากยิ่งขึ้น

 อีกด้านหนึ่ง มู่จวินเซิ่งก็คิดอยากจะนำกองทัพทหารบุกหนานซวนเพื่อไปช่วยน้องสาวกลับมา

แต่โชคดีที่เซียวถังอี้ได้ออกหน้าจัดการทุกอย่าง และปลอบให้พี่น้องทั้ง 2 สงบลงได้ชั่วคราว

ทางด้านเจ้าส้มมันร้อนใจจนอดรนทนไม่ไหว มันจึงไปหาพวกหนู และให้พวกมันนำทางมายังที่นี่

ซึ่งโชคดีมากที่ใช้เวลาไม่นานมันก็ได้เจอกับมู่ไป๋ไป่ 

เดิมทีมันคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างน่าสังเวช แต่ทันทีที่มันเข้ามาในกระโจม มันก็เห็นคนที่มันเป็นห่วงกำลังนอนหลับสนิทเหมือนตอนที่นางอยู่ในแคว้นเป่ยหลงไม่มีผิด

นั่นทำให้มันโกรธมากจนอยากจะฝากรอยแผล 3 แถวเอาไว้ที่ใบหน้าของเด็กหญิง เพราะมันรู้สึกว่าความเป็นห่วง ความวิตกกังวลทั้งหมดที่มันเผชิญมาก่อนหน้านี้ดูจะไร้ประโยชน์

คืนนั้นมู่ไป๋ไป่ฝันว่าตัวเองกลับไปที่ค่ายทหารของแคว้นเป่ยหลง และนอนหลับสบายโดยมีเจ้าส้มซุกอยู่ข้างกาย

เธอเอื้อมมือไปกอด ‘ก้อนไขมัน’ ในฝัน จากนั้นก็เอาแก้มถูขนของมันอย่างสบายใจพลางพึมพำไม่ได้ศัพท์ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยของมัน “มู่ไป๋ไป่ เจ้ากำลังดึงหนวดข้าอยู่นะ!” 

 “หา? ข้าขอโทษ… ข้าไม่ได้ตั้งใจ…” คนตัวเล็กพูดขอโทษออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ ๆ เธอก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ถึงแม้ว่าตาเธอจะยังหนักอึ้ง แต่เธอก็ฟื้นคืนสติส่วนใหญ่กลับมาเรียบร้อยแล้ว

เธอคุ้นเคยกับความรู้สึกที่ได้สัมผัสเนื้อนุ่มฟูที่อวบอั๋นในอ้อมแขนเป็นอย่างดี

นี่… เจ้าส้มไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยวนะ นี่ฉันยังฝันไปอยู่หรือเปล่า?

 “ถ้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เจ้าก็รีบปล่อยสิ!” เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับอุ้งเท้าที่ตบมือเธอไม่เบา “ข้าคิดว่าเจ้าตั้งใจนะ!” 

 “ฮึ! แมวตัวนี้อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตพยายามตามหาเจ้า แต่ดูเจ้าสิ!” 

 “เจ้าส้ม!” มู่ไป๋ไป่เบิกตาโพลง และแน่นอนว่าเธอเห็นดวงตาของแมวคู่หนึ่งในอ้อมแขนของตัวเอง “เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย!” 

 “แล้วเจ้าคิดว่าจะเป็นใครได้อีกถ้าไม่ใช่ข้า” เจ้าส้มแค่นเสียงเย็นชา “หลัวเซียวเซียวกับจื่อเฟิงคนนั้น พวกเขาทั้ง 2 ก็อยากจะมาด้วยเหมือนกัน แต่พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะก้าวออกจากค่ายทหารของเป่ยหลงได้” 

 “ฮือ ๆๆ” คนตัวเล็กไม่ได้ยินคำพูดอื่นอีก เธอร้องไห้เสียงดังในขณะที่กอดแมวอ้วนแน่น “เจ้าส้ม ในที่สุดเจ้าก็มาสักที ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่มีวันทิ้งข้าไว้ที่นี่เพียงลำพังแน่ ๆ” 

 “เจ้าคงไม่รู้สินะว่า 2 วันที่ผ่านมาที่ข้าอยู่ในหนานซวนข้ากลัวแทบตาย” 

 “โดยเฉพาะแม่ทัพหลี่ ตาแก่นั่นหลอกข้ามาที่นี่” 

 “เจ้าส้ม เจ้าจะต้องแก้แค้นให้ข้า!” 

 “ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!” แมวตัวโตที่ถูกรัดจนแทบหายใจไม่ออกพยายามยืดคอออกไปสูดอากาศเข้าปอด “ข้าหายใจไม่ออกแล้ว!” 

มู่ไป๋ไป่ลูบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำหูน้ำตาแล้วคลายอ้อมแขนตัวเอง ก่อนจะถามว่า “เจ้าส้ม ตอนนี้สถานการณ์ที่แคว้นเป่ยหลงเป็นอย่างไรบ้าง? หลังจากที่รู้ว่าข้าหายตัวไป พี่ใหญ่กับพี่รองของข้าเป็นกังวลมากหรือไม่?” 

 “เจ้าก็รู้ว่าพวกเขาจะต้องเป็นห่วงมากแค่ไหนเมื่อเจ้าหายไป” เจ้าส้มกลอกตามองคนถาม “ปกติแล้วเจ้าเป็นคนฉลาดมากไม่ใช่หรือ ทำไมครั้งนี้เจ้าถึงได้โง่เง่าจนถูกหลอกได้ง่าย ๆ เช่นนี้?” 

 “คืนที่เจ้าหายตัวไป มู่จวินเซิ่งแทบจะพลิกค่ายทหารตามหาเจ้า” 

แมวอ้วนอธิบายสั้น ๆ เกี่ยวกับเรื่องของมู่จวินฝานกับมู่จวินเซิ่ง พอมู่ไป๋ไป่ได้ยินว่าพี่ชายคนโตกังวลมากจนพิษแมลงกู่กำเริบ เธอก็หน้าเครียดขึ้นมาทันที

ต่อมา เธอก็ได้ยินอีกฝ่ายพูดว่าเจียงเหยาได้เข้าไปช่วยจัดการให้มันสงบลงเป็นการชั่วคราว นั่นจึงทำให้เธอรู้สึกโล่งใจจนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

 “ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง” เด็กหญิงเม้มปากแน่น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าคำพูดของเซียวถังอี้ที่บอกว่าเธอเป็นภาระนั้นดูเหมือนจะเป็นจริง

ทางด้านเจ้าส้มหันไปมองคนตัวเล็กอย่างสงสัย “ฮ่องเต้หนานซวนไม่ได้วางยาพิษเจ้าใช่หรือไม่? นี่เราไม่ได้เจอกันมาพักหนึ่งแล้ว ข้ารู้สึกว่าเจ้าแปลกไปกว่าปกติมากจริง ๆ” 

มู่ไป๋ไป่ปล่อยแมวตัวโตแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง จากนั้นก็เอามือเท้าคางตัวเองเอาไว้ “สติข้ายังอยู่ครบถ้วน เจ้าเข้าใจหรือไม่ ข้าสามารถแยกแยะอะไรถูกผิดได้อย่างชัดเจน” 

 “คราวนี้เป็นข้าที่ประมาทเกินไปจริง ๆ” 

 “แต่ทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นแล้ว” เจ้าส้มนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดขน “มันสายเกินไปแล้วที่เจ้าจะมานั่งเสียใจตอนนี้ ทำไมเจ้าไม่คิดเรื่องหลบหนีจากที่นี่ล่ะ?” 

 “พวกสัตว์ป่าที่เจ้าพากลับมาจากเป่ยหลงกำลังซ่อนตัวอยู่ในป่าไม่ไกล” 

 “ขอเพียงเจ้าเอ่ยปาก พวกเขาก็สามารถบุกเข้ามาที่นี่ได้ตลอดเวลา” 

 “เจ้าอยากให้ข้าช่วยไปถ่ายทอดคำพูดของเจ้าหรือไม่ล่ะ?” 

มู่ไป๋ไป่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาครู่หนึ่ง แต่เมื่อนึกถึงปัญหาที่เธอก่อในครั้งนี้ สุดท้ายแล้วเธอก็ส่ายหัวปฏิเสธเบา ๆ “ไม่ ข้ากลับไปไม่ได้” 

ถ้าเธอกลับไปแบบนี้ เธอคงไม่สามารถสู้หน้าใครได้อีกตลอดชีวิต

โดยเฉพาะต่อหน้าเซียวถังอี้!

และบางทีเธออาจจะถูกเขาหัวเราะเยาะไปตลอดชีวิตเช่นกัน

 “เจ้าอยากจะทำอะไร?” เจ้าส้มดูเหมือนจะคาดการณ์เอาไว้แล้ว

 “ข้าอยากจะไปช่วยเหลือแม่ทัพจ้าว” มู่ไป๋ไป่จับมืออ้วน ๆ ของอีกฝ่ายพร้อมกับในดวงตามีประกายเจ้าเล่ห์แล่นผ่าน “เอาล่ะ เรามาทำเรื่องยุ่งยากอีกครั้งกันเถอะ” 

เจ้าส้มกลอกตามองบน “ข้าคิดไว้แล้ว ด้วยนิสัยของเจ้า มันคงจะแปลกถ้าเจ้ายอมกลับไปแต่โดยดี” 

คนตัวเล็กตอบรับพร้อมกับกอดแมวอ้วน “เจ้าส้ม ข้าดีใจมากที่เจ้ามาที่นี่!” 

 “นี่! อย่ามาจับข้านะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ เจ้ามนุษย์หน้าโง่!” เจ้าส้มดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนอีกคน “ข้าแค่เดินเล่นแล้วบังเอิญมาถึงที่นี่ต่างหาก!” 

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ขนาดเจ้าส้มยังสงสัยเลยว่าทำไมไป๋ไป่โดนหลอกง่ายอย่างนี้ แต่ก็อย่างที่เจ้าส้มว่า มันเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องหาทางแก้ไขปัญหาต่อไปล่ะนะ