ตอนที่ 23 .. “ ทะเล้นรัก ตอน พริกหวาน น้ำตาลเปรี้ยว 2”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)

ตอนที่ 23 .. “ ทะเล้นรัก ตอน พริกหวาน น้ำตาลเปรี้ยว 2”

“นักออกแบบหน้าใหม่ Young Student New Generation” อาจารย์พูดขึ้นมาลอยๆ

“งานนี้สปอนเซอร์ เขาเจาะจงอยากได้เด็กรุ่นใหม่ที่มีไฟแรง มาพัฒนาประเทศชาติ”

     อาจารย์ตัดสินใจขอร้องปอยอีกครั้ง

“ครูเห็นเธอมีศักยภาพ และเหมาะกับโครงการนี้ จึงอยากที่จะสนับสนุน อย่าหาว่าครูดูถูกฐานะทางบ้านของเธอเลยนะปอย ถ้าเธอได้รางวัลใดรางวัลหนึ่งในโครงการนี้ ถึงแม้จะไม่ใช่รางวัลที่หนึ่ง อย่างน้อยเงินรางวัลมันก็สามารถ นำมารักษาอาการพ่อของเธอได้นะ”

     ปอยเริ่มคิดเช่นกัน เพราะอาการของพ่อถ้าจะให้หายจริงๆ มันต้องทำการผ่าตัดถึงจะหายขาด แต่ต้องใช้ค่ารักษาค่อนข้างสูงเลยทีเดียว

“อีกอย่างบริษัทที่เป็นคนสนับสนุนใหญ่เนี่ย ในปีนี้เขาได้ให้คุณอนิรุตต์ลูกชายคนสุดท้องของเขาที่พึ่งจบมาจากอังกฤษหมาดๆมาเป็นประธานในโครงการนี้แทนท่านประธาน แถมคุณอนิรุตต์ยังฝากบอกมาอีกว่า มีรางวัลพิเศษให้อีกเกือบ 2 แสน ถ้าผลงานชิ้นไหนถูกใจเขาเป็นพิเศษ โดยไม่เกี่ยวกับรางวัลที่จะได้ตามปกติ ครูถึงบอกว่ามันน่าสนใจ”

     อาจารย์หนุ่มมองหน้าลูกศิษย์สาว

“ครูเชื่อว่า ถ้าเธอส่งผลงานเข้าร่วม เธอต้องได้ 1 ในรางวัลทั้ง 5 นี้อย่างแน่นอน”

     ปอยเริ่มคิดหนัก จากนั่งก้มหน้า เธอก็เงยหน้าขึ้นมาและมองออกไปทางหน้าต่างแทน                    

“เอาอย่างนี้ ครูเข้าใจนะ เอาเป็นว่า ครูเคารพในการตัดสินใจของเธอ ครูให้เธอเอากลับไปตัดสินใจ 7 วัน ถ้าเธอไม่สนใจ ครูอาจจะต้องเลือกเพื่อนของเธอคนใดคนหนึ่งที่เธอกล่าวมานั้นแทน ยังไงก็รีบหน่อยนะ เพราะงานนี้มีเวลาไม่มาก งานนี้ต้องเริ่มส่งรายชื่อผู้สมัครภายในต้นเดือนหน้า และหลังจากนั้น มีเวลาคิดสร้างสรรค์ผลงานอีกไม่เกิน 40 วัน และจะประกาศผลประมาณกลางเดือนมิถุนายน”

     ปอยไม่พูดมากรีบยกมือไหว้อาจารย์ แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที

“เดี๋ยวซิ” ปอยหันมา

“ขา อาจารย์”

     อาจารย์หนุ่มมองหน้าลูกศิษย์สาว

“เธอลืมอะไรหรือเปล่า” แล้วก็ใช้สายตาเพ่งมองไปที่แฟ้มโครงการ

      ปอยเดินกลับมา แล้วเอื้อมมือหยิบและรีบออกไปจากห้องพักครูทันที เพราะเป็นห่วงอาการของพ่อตัวเองมาก เนื่องจากบ้านอยู่ไกล ขอแรงพ่อแก่แม่เฒ่าข้างบ้านช่วยดูแลให้ตอนที่เธอมาเรียน

***** ฿฿฿฿฿ *****

     อนิรุตต์เจ้าของรถคันนั้น เดินออกมาจากอาคารอำนวยการ พร้อมกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เขาไม่ทันได้สังเกตุว่าอะไรเกิดขึ้นกับรถของเขาบ้าง เกศหญิงสาวผู้นั้นก่อนที่จะเปิดประตูขึ้นรถ สายตาของเธอพบว่ายางรถด้านหน้าเธอมันแบน เธอจึงเหลียวไปดูทางด้านหลัง จึงตกใจมาก เพราะมันก็แบนอีกด้วยเช่นกัน   

“พี่ป๋อง” เธอจึงบอกอนิรุตต์ ก็ป๋องนั่นแหละ คนเดียวกัน

“อะไรเหรอจ๊ะเกศ” ป๋องกำลังหันหลังคุยโทรศัพท์กับใครคนนึงอยู่พอดี

“ยางรถด้านหนู แบนทั้งหน้าและหลังเลย”

     ป๋องทำหน้าเหรอหรา จึงขอวางสายก่อนเลยทันที ขาดคำของเกศ ป๋องรีบหันไปดูทางที่เขายืนอยู่

“ไอหยา” ป๋องตาถลนเลย โกรธสุดโกรธ วิ่งมาดูใกล้ๆที่ล้อหลัง และก้มลงดู

“ตายห่า นี่มันเล่นกูสี่ล้อเลยเหรอวะเนี่ย ใครวะ” ป๋องลุกขึ้นมา และกำมือขวายกขึ้นมาแน่นเลย

“อย่าให้จับได้นะมึง น่าดู” ป๋องหน้าแดงปั๊ดเลย จึงหันหน้าไปหาเกศ

“แฮ่ๆ เกศจ๋า วันนี้ พี่ไปส่งเกศไม่ได้แล้วนะจ๊ะคนดี น้องก็เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น พี่ขอโทษด้วยนะ”

“ช่างมันเถอะพี่ ก็พี่ไม่ได้เป็นคนทำนี่ อย่าให้รู้เชียวนะว่าใคร แม่จะอาละวาดให้น่าดูเลย”

“งั้น น้องกลับเองก่อนก็แล้วกัน พี่ต้องโทรตามช่างให้มายกรถไปจัดการทำเสียให้เรียบร้อยก่อน ไม่งั้น พรุ่งนี้พี่ไปทำงานต่อไม่ได้”

     เกศทำตาละห้อย เดินมาเข้ามาหาป๋อง เอามือจับแขนขวา ป๋องเอามือแตะเบาๆ

“เอาน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับ อย่าทำหน้าทำตาแบบนี้ซิ เป็นครูคนแล้วนะ เช็ดน้ำตาซะ ไม่อายเด็กๆมันบ้างเหรอ เห็นไหมมองกันเต็มเลย อีกอย่างเดี๋ยวเค้าจะหาว่าพี่รังแกน้องนะ ไปกลับไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหา”

     ไม่ทันขาดคำของป๋อง เกศสะบัดบ๊อบเดินออกจากตรงนั้นทันที ด้วยใบหน้าที่หงิกงอ หงุดหงิดเป็นที่สุด ส่วนทางด้านยัยยี่หวาที่นั่งแอบดูอย่างห่างๆตรงโรงอาหาร ก็หัวเราะงอหายเลยที่แก้เผ็ดป๋องได้ แต่ยัยหนิงซิทำหน้าตาเลิ่กลั่ก

“อะไรของมันวะ แกล้งเค้าแล้ว มาทำท่าดีใจอะไรขนาดนั้นวะ”

“ไปหนิง กลับ ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว สะใจหวะ”

     ยี่หวาชวนหนิงกลับบ้านทันที แต่หนิงก็ยังคงงงอยู่ดี

“เร็วซิ จะกลับไหม ถ้าไม่กลับ แกก็นั่งอยู่ที่นี่ไปคนเดียวนะ ฉันไปหละ”

     ยี่หวาลุกขึ้นเดินออกไป หนิงรีบวิ่งตาม

((((( ----- )))))

     อ๋อมขับรถจิ๊บคันเดิมเข้าตลาดไปคนเดียว เพื่อซื้อของเข้าบ้าน เพราะที่บ้านตั้งเป็นร้านขายของโชห่วยเล็กๆประจำหมู่บ้าน ของบางอย่างหมด จึงต้องมาซื้อแก้ขัดไปก่อน เนื่องจากขี้เกียจไปถึงแม็คโคร โลตัส หรือไม่ก็ Big C กำลังเดินเลือกซื้อของอยู่ บังเอิญเห็นสาวน้อยปอยเข้า ก็เลยวิ่งตามไป แต่ไม่ทันเจ้าหล่อนซะแล้ว เพราะผู้คนเยอะมาก จึงเดินกลับมาที่รถด้วยความผิดหวัง แต่เหมือนโชคช่วยหรือยังไงก็ไม่รู้ หาอยู่ตั้งนาน ไม่เจอ พอเขาวางของไว้บนรถ และเดินไปยังห้องน้ำของตลาด บทจะเจอก็เจอเอาอย่างง่ายๆซะงั้น เขาเดินชนกับปอยแบบไม่ได้ตั้งใจตรงบริเวณหน้าห้องน้ำนั้นเข้า

“โอ๊ย” ปอยล้มลง แต่อ๋อมแค่เซ พอเขาตั้งตัวได้ จึงเข้าไปประคองปอยทันที

“เป็นหยังพ่องอีน้อง ขอสุมาเตอะ” อ๋อมขอโทษปอยก่อน

“บ่ เป็นหยัง อีน้องผิดเองเจ๊า” ปอยกล่าวตอบ

“อ้ายซิผิด” อ๋อมขอเป็นสุภาพบุรุษแทน

“น้องผิด” ปอยก็ขอรับผิดในการกระทำของตนเองเช่นกัน

“อ้าย” ต่างคนต่างแย่งกันผิดอยู่นั่นแหละ

 “น้อง” เถียงกันอยู่แบบนี้นานเชียวจนอ๋อมตัดปัญหาซะเลย

“เออ อีน้องผิด” ทั้งสองคนจึงหยุดได้ และมองหน้าซึ่งกันและกัน

“เห้ย บ่ใจ่ เอาเป๋นอันว่า บ่มีผู้ใด๋ผิด ดีก่อ” อ๋อมกล่าวเป็นประโยคสุดท้าย

“เจ๊า ตามนั้น” แล้วปอยก็จ้องหน้าอ๋อม

“แล้วจะให้อีน้อง นั่งอยู่จะอี้ก๊าอ้าย อายเค้าเน้อ” ปอยถามอ๋อม

“นั่นนะซิ มา อ้ายจ้วย ส่งมือมาซิครับ” ปอยก็ยื่นมือให้อ๋อมช่วยโดยดี

“อ้ายชื่อ อ๋อม” อ๋อมแนะนำตัวก่อนเลย

“น้อง ปอยเน้อ” ปอยแนะนำตัวกลับ พร้อมกับส่งยิ้มให้ และปัดเนื้อตัวนิดหน่อย

“เพราะจัง” สักพักอ๋อมก็จำปอยขึ้นมาได้

“เดี๋ยวนะ” อ๋อมเอามือมาแตะที่จมูกตัวเอง

“แม่นแล้ว จำได้แล้ว ว่าเคยเห็นตี้ใด อีน้องนั่นเอง ตี้ทำให้อ้ายต้องลงไปนอนอยู่ในบึงข้างทางตะวา แม่นก่อ”

      อ๋อมชี้ไปที่ปอย ปอยจึงนึกขึ้นมาได้ เลยเอามือปัดนิ้วของอ๋อมที่ชี้มาที่เธอ

“อ๋อ นึกออกแล้ว”

     ปอยนึกขึ้นมาได้ทันที เมื่ออ๋อมพูดถึงเรื่องนั้น เพราะมันยังใหม่ๆอยู่

“ใช่ คุณนั่นเอง ที่ตะวาขับรถตามปอย ไอ้เราก็ไม่ได้มองหน้าโตย แล้วเป็นจะได๋พ่อง เย็นดีก่อ”

     อ๋อมตอบไม่ได้ซะด้วย ได้แต่หัวเราะเบาๆ

“แฮ่ๆ คือผม” ปอยไม่สนใจอะไร เพราะไม่ใช่เรื่องของเธอ

“สมน้ำหน้า ขับรถไม่ดูทางเอง เพราะมัวแต่หลีหญิง ชิ”

     เจอประโยคนี้เข้าไป อ๋อมจ๋อยไปเลย

“แหม น้องสาว ถ้าไม่ใช่เพราะอีน่อง อ้ายคงบ่ตกอยู่ในสภาพนั้นหรอก”

      เจอประโยคนี้เข้าไปปอยไม่สนุกด้วยแล้ว เพราะไม่ได้ใช้ให้มาตามนี้

“อีตาบ้า แล้วใครใช้ให้คุณมาตามฉันหละ ฉันไม่ได้เชิญ”

      ขาดคำของปอย เธอก็เดินแกว่งสะโพกออกไปเลย ก้มลงไปเก็บอุปกรณ์การเรียน อ๋อมเลยวิ่งตามไปง้อ

“โธ่ ปอยครับ ให้โอกาสผมเถอะนะ ผมไม่ได้ตั้งใจที่พูดออกไปแบบนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจ คือผมไม่กล้า ผมไม่เคย ผม”

     ยังไม่ทันที่อ๋อมจะพูดจบ ปอยก็พูดสวนขึ้นมาทันที

“มัวแต่ผม แต่ผม อยู่นั่นแหละ จะพูดอะไรก็พูดมา มันหนักนะ”

“ให้ผมไปส่งนะครับ” อ๋อมรีบพูดอย่างเร็ว

“ค่ะ” เธอตอบง่ายๆ อย่างหน้าตาเฉย จนทำให้อ๋อมงงไปเลย

“ทำไมมันง่ายนักวะ” อ๋อมบ่นออกมาไม่ดังมาก แต่ก็ได้ยินแหละ

“อ้าว แล้วจะให้ปอยตอบว่ายังไงหละคะ” ปอยตอบแบบตรงๆอีกครั้ง

“นั่นนะซินะ” ไอ้อ๋อมเซ่อแดกเลย

     สักครู่อ๋อมก็ต้องร้องจ๊ากเมื่อยัยปอยทำกระดานวาดรูปซึ่งเป็นไม้ หล่นใส่เท้าของอ๋อมอย่างจัง

“ว๊าก อ๊าว” อ๋อมพูดอะไรไม่ออกเลย เพราะมันเจ็บจนทำอะไรไม่ถูกเลย

“เป็นอะไรไปคะคุณ” ปอยถาม อ๋อมจึงเอามือชี้ไปที่ข้างล่างตรงเท้าซ้ายของมัน

      ปอยจึงก้มลงไปดูตามมือที่อ๋อมชี้ลงไป

“ไอหยา”

     ปอยถึงกับต้องตกใจเอามือปิดปากตัวเองทันที เพราะกล่องไม้สำหรับเขียนภาพทั้งชุดหล่นไปทับเท้าซ้ายของอ๋อมเต็มๆ จึงรีบดึงกล่องนั้นออกมาจากเท้านั้น

“แฮ่ๆ” แล้วก็เงยหน้าขึ้นมา

“ขอโทษค่ะ” แล้วปอยก็ก้มลงไปเก็บของที่เกลื่อนพื้นอยู่

“ไหว บ่อ้าย” ปอยถามหลังจากที่เก็บของเสร็จ

“ไหวครับ” อ๋อมบ่นเบาๆ

“ซวยฉิบ เลยตู”

“ว่าไงนะคะ” ปอยดันหูดี

“บ่มีหยาง” อ๋อมแก้ตัวทันที

“อ้ายว่าอีน่อง จ๊าดงาม งามแต้ๆ” อ๋อมทำพูดเฉไฉ

“เจ๊า” ปอยพยักหน้าตอบรับคำตอบเฉยเลย แล้วก็ยิ้มให้

     อ๋อมเอาอุปกรณ์ต่างๆของปอยขึ้นรถ แล้วก็ขับรถออกไปเลย

xxxxx ===== xxxxx

     วันใหม่ได้เยี่ยมกรายมาแล้ว วันนี้ป๋องก็ยังคงมารับเกศเหมือนเดิม ที่เดิมเวลาเดิม

“วันนี้คงไม่แบนอีกนะคะพี่ป๋อง”

เกศถามเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะถึงรถ ป๋องก็ใช้สายตามองให้เป็นประโยชน์ ดูก่อนแล้วค่อยตอบแฟนสาว

“อ๋อ แน่นอนครับ ไม่แบน” ก่อนที่จะออกรถ ก็สำรวจอีกครั้ง

“Sure วันนี้ปลอดโปร่ง” ป๋องตอบด้วยความมั่นใจ

“จริงเป่า” เกศแซว

“จริงซิจ๊ะที่รัก” ป๋องเอามือหยิกแก้มเกศเบาๆ

“เห็นไหม ไม่มีอะไร ยางสี่เส้น ไม่แบน ต่อไป เราก็ไปเที่ยวกันได้แล้ว ไฟเขียว”

     ป๋องพูดออกมาขณะที่ยืนรอเช็คความเรียบร้อย หลังจากภายนอกไม่มีอะไร ป๋องก็กดรีโมท เกศก็ส่งยิ้มให้ พอเข้าไปนั่งในรถ ป๋องจึงเอ่ยปากถามแฟนสาว

“ไง หายโกรธพี่หรือยัง” ป๋องอ้อนเชียว

“ใครจะไปโกรธพี่ป๋องได้ลง ก็พี่ไม่ได้ผิดซะกะหน่อย”

“จริงเป่า” ป๋องเอานิ้วชี้ซ้ายแหย่ไปที่เอวขวาแฟนสาว

“จริง” เกศยื่นหน้าไปหอมแก้มซ้าย เพื่อให้รู้ว่าไม่โกรธ

“ไปกันหรือยังคะ หนูอยากไปเที่ยวเต็มแก่แล้ว เมื่อวานก็หมดอารมณ์ไปหนนึง”

“ขออีกที ยังไม่มั่นใจ” ป๋องได้โอกาส เลยขอวัดดวง

“พี่ป๋องหนะ ทุกทีเลย นี่มันในโรงเรียนนะ ไม่เอา ไปเร็ว จะไปหรือเปล่า เดี๋ยวเกศเปลี่ยนใจนะเอ้า”

“น่า นิดเดียวเอง เมื่อกี้หนูยังหอมได้เลย” ป๋องอ้อน

“ก็เมื่อกี้มันไม่มีใคร หนูก็เลยหอม แต่ตอนนี้ ดูซิเด็กเลิกแล้ว เดินเต็มไปหมด”

“ไม่มีใครเห็นหรอก ฟิล์มรถพี่ดำสนิทอย่างดี นะนะ”

     เกศมองหน้าแฟนหนุ่ม ถ้าไม่ทำรถคงไม่ได้ไปแน่ พูดจบก็ขยับไปหอมอีกครั้ง

“ฮู้ มีแรงแล้วโว๊ย” เกศส่ายหน้าเลย

“บ้าพี่เนี่ย ไปได้แล้ว หนูเริ่มร้อนแล้วนะ”

“สักครู่นะจ๊ะ ขอสตาร์ทก่อน” พอป๋องเหยียบเบรก และกดปุ่มสตาร์ท ครั้งแรกไม่ติด

“อย่าเล่นซิพี่หนูร้อนนะ” ป๋องนั่งเงียบ ครั้งที่สองก็แล้ว สามก็แล้ว ไม่ติดชักไม่ค่อยดีแล้ว

“ไงคะพี่ เหงื่อหนูออกแล้วนะ หนังก็จะฉายอยู่แล้วด้วย” แฟนสาวเริ่มกังวลใจ

“แฮ่ๆ แป๊บเดียว ครั้งนี้ติดแน่” แล้วก็บ่นในใจ

“มันเป็นอะไรของมันวะ”

     ป๋องชักเริ่มงานกร่อยแล้วหละซิ สักพักสายตาก็เหลือบไปเห็นเกน้ำมัน

“ไอหยา” แล้วก็หันมามองหน้าเกตุ และก็ส่งยิ้มให้

“ว่าไงคะพี่” เกศถามด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเอาเลย ป๋องเลยตัดสินใจบอก

“ข่าวดีครับ” ป๋องแกล้งทำหน้าทะลึ่งทะเล้น

“ข่าวดีอะไร” เกศไม่เข้าใจ

“น้ำมันหมด” ป๋องตอบแบบหน้าตาย

“ทุเรศ” นั่นคือเสียงที่ตอบกลับมาจากแฟนสาว และตบหน้าอย่างแรง

     หลังจากที่เธอด่าใส่หน้าและตบแล้ว ก็รีบเปิดประตูรถและก้าวลงจากรถทันที โดยไม่รอช้า ป๋องพยายามเรียกเอาไว้

“เดี๋ยวเกศ” ป๋องรีบเปิดประตูด้านของเขาออกไปแล้วพูด

“ฟังพี่ก่อน มันไม่ใช่ความผิดของพี่นะ ต้องมีคนแกล้งพี่อีกแล้วแหง๋ๆเลย”

     แต่มันก็สายไปเสียแล้ว เพราะเกศไม่สนใจฟัง ป๋องตะโกนไปก็ไร้ประโยชน์ เนื่องจากยัยเกศเดินแน่บไปสุดสายตาแล้ว ป๋องจึงเก็บความแค้นนี้เอาไว้

“ต้องรู้ให้ได้ว่าใคร พรุ่งนี้แกเสร็จฉันแน่ ไอ้ตัวแสบ”

     ส่วนยัยหวาที่แอบดูอยู่ก็หัวเราะคนเดียวอีกแล้ว สะใจเป็นครั้งที่สอง

+++++ ***** +++++

     เช้าวันใหม่วันนี้ เป็นเช้าวันเสาร์ที่สดใสเป็นพิเศษ เพราะมีรถจักรยานสองคันขับคู่กันมาอย่างมีความสุข

“นั่นไงยัยหวา พี่ชายแกหละ ดูเอาเถอะว่าสวีทขนาดไหน ไม่เสียฟอร์มแล้วโว๊ย”

     โก้บอกยี่หวา เมื่อถูกเธอบังคับให้พามาดูว่าที่พี่สะใภ้ในอนาคต

“พี่เค้าน่ารักดีนะพี่โก้” โก้พยักหน้า

“แล้วพี่เค้าชื่ออะไรหละ” ยี่หวาอยากรู้ชื่อ

“ปอย เป็นไงเพราะไหม” โก้ทำหน้าทำตาเหมือนชอบซะเอง

“ดีเพราะดี แหม ดูทำหน้าเข้า ยังกะเป็นแฟนตัวเองงั้นแหละ ไปเถอะหนูสบายใจแล้วหละพี่ กลับร้าน ยังไม่ได้เปิดเลย นี่มันจะแปดโมงอยู่แล้ว ขอบใจนะที่พามาตามที่ขอร้อง”

     แล้วโก้ก็ขับรถจิ๊บพายี่หวากลับไปที่ร้าน

>>>>> @@@@@ <<<<<

     สองวันต่อมา <วันจันทร์> วันนี้ป๋องมาเหมือนเดิม แต่ไม่ได้มารับเกศหรอก เพราะแม่คุณโกรธและงอนไปแล้ว ยี่หวาตายใจ นึกว่าป๋องโง่อีก ดูซิว่าวันนี้เธอจะทำอะไร

“มาแล้ว” ยี่หวากะเวลาได้เป๊ะจริงๆ

     วันนี้ป๋องไม่ได้จอดที่เดิม แต่หาที่จอดหลบมาทางพุ่มไม้ ห่างจากหน้าตึกพอประมาณ ลงจากรถ และทำทีเดินหายไปทางห้องน้ำ ยี่หวาหันซ้ายแลขวา เมื่อดูแล้วว่าปลอดคน จึงเดินไปที่รถของป๋องอีกแล้ว ป๋องแอบดูอยู่ไม่ห่างเท่าใดนัก เห็นชัดทุกฝีก้าว แถมแอบถ่ายคลิปไว้ด้วยอีกต่างหาก

     ว๊าว วันนี้เล่นเรือใบเลย ยังไม่ทันที่ยี่หวาจะครบสี่ล้อ ป๋องก็ค่อยๆย่องมาข้างหลัง แล้วก็จับมือยี่หวาควับเข้าทันที ยี่หวาตกใจมากเลยหันไปดู ป๋องต้องตกใจมากเมื่อเห็นเป็นยี่หวา

“เธอ”

     ยี่หวาพยายามจะหนี แต่คงจะสายไปแล้ว หนียังไงก็หนีไม่พ้นแน่ เพราะป๋องจับมือเธอไว้แน่น ป๋องดึงยี่หวาไปที่พุ่มไม้ลับตาคนทันที แล้วก็ผลักเธอพิงกับต้นไม้ ใช้มือทั้งสองข้างของเขา จับมือทั้งสองของยี่หวาไว้ด้วย  

“อย่านะ จะทำอะไรฉันหนะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ฉันร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย ไม่เชื่อก็ลองดู” ยี่หวาถามแบบตกใจ

“เดี๋ยวก็รู้ อยากตะโกนร้องให้ใครมาช่วยก็เอาเลย เชิญ”

     พอพูดจบป๋องก็ระดมจูบที่แก้มของยี่หวาไม่นับทั้งซ้ายและขวา ยี่หวาได้แต่เอียงหน้าหลบ หลบได้บ้างไม่ได้บ้าง

“ไอ้บ้า หยุดนะ ช่วยด้วย” พอยี่หวาตะโกนออกไปคำแรก ป๋องก็เอาปากเขาประกบปากของยี่หวาทันที

     ยี่หวาตาเหลือกเลย ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลย จึงได้แต่ร้องไห้ ป๋องเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจึงหยุดรังแก

“ไง ไม่เก่งอีกแล้วเหรอ” ยี่หวาไม่ตอบอะไร ป๋องยังไม่ปล่อยมือทั้งสองข้างของยี่หวา

“ไหนตอบมาซิ ทำไมถึงได้แกล้งฉัน” ป๋องจ้องไปที่หน้าของยี่หวา แต่เธอหลบหน้าอย่างเดียว

“สองครั้งแล้วนะ ที่ทำให้ฉันต้องขายหน้า” เมื่อยี่หวาหลบหน้าไม่ตอบ ป๋องจึงจะจูบอีก ยี่หวาเลยรีบตอบทันที

“ฉันขอโทษที่แกล้งนาย และทำทุกอย่างกับนายอย่างนั้นไป” ยี่หวาตอบแบบไม่หันไปและหลับตา

“ก็วันนั้นฉันไม่ผิด นายมาใส่ฉันเป็นชุดเลย ฉันก็เลยต้องแก้แค้นนะซิ”

“แล้วทำไม ไม่มาคุยกันดีๆหละ” ระหว่างนั้นหนิงก็วิ่งหายี่หวาเป็นการใหญ่ เพราะอยู่ดีๆเพื่อนหายไป

“แล้วคิดเหรอว่าถ้าคุยดีๆแล้ว นายจะคุยดีกับฉัน ปล่อยซิ ดูซิขนาดวันนี้นายยังรังแกฉันเลย นี่นะเหรอคุยกันดีๆ”

<<<<<<<<< ---------- >>>>>>>>>

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 24 .. “ ทะเล้นรัก ตอน พริกหวาน น้ำตาลเปรี้ยว 3 ”

ตอนที่ 23 .. “ ทะเล้นรัก ตอน พริกหวาน น้ำตาลเปรี้ยว 2”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)