บทที่ 627: ออกเดินทางและทำมันให้เสร็จสิ้น

“หลงโม่ เจ้ากลับมาแล้ว” หูเจียวเจียวกำลังรอสามีหนุ่มอยู่ในบ้าน เมื่อเธอเห็นเขากลับมา เธอจึงเดินเข้าไปหาเขาแล้วถามว่า “นางพูดอะไรกับเจ้าบ้าง นางไม่ได้ทำอะไรให้เจ้าลำบากใจใช่ไหม?” 

 

หญิงสาวคิดว่าแม่มังกรจะมาพูดกดดันให้ลูกตัวเองกลับไปที่เผ่ามังกรกับนาง 

 

“ไม่” พอมังกรหนุ่มมองไปยังดวงตาที่ฉายแววกังวลของจิ้งจอกสาว เขาก็ตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ

 

“นางเพียงแค่มอบสิ่งนี้ให้แก่ข้า”

 

จากนั้นร่างสูงก็หยิบสมบัติประจำเผ่าออกมา

 

หูเจียวเจียวตกใจขณะมองไปที่เกล็ดมังกรสีทองสว่าง

 

นั่นคือทองหรือ?

 

ไม่ มันคือ...

 

“เกล็ดมังกรทอง?” หญิงสาวถามอย่างไม่แน่ใจ

 

“ใช่ นี่คือสมบัติล้ำค่าที่สุดของเผ่ามังกร เกล็ดของบรรพบุรุษเผ่ามังกร” ชายหนุ่มอธิบายให้ภรรยาสาวฟัง 

 

“ขอแค่มีมัน ข้าก็จะสามารถเข้าสู่กระบวนการแปลงร่างได้โดยไม่ต้องกลับไปยังเผ่ามังกร”

 

หลงโม่พูดในสิ่งที่แม่มังกรบอกเขามาให้กับหูเจียวเจียว

 

พอจิ้งจอกสาวได้ยินแบบนี้ก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้

 

“นางขโมยเกล็ดนี้มาจากเผ่ามังกรเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ” เธอพึมพำเสียงเบา

 

การที่นางมอบของสิ่งนี้ให้กับหลงโม่ มันบ่งบอกว่านางไม่ได้ตั้งใจที่จะบังคับเขาให้กลับไปกับตัวเอง

 

เหตุผลที่นางทำแบบนี้ก็เพื่อเป็นการชดเชยให้แก่ลูกชายหรือเปล่า?

 

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หากเราทำอะไรผิดพลาดไปแล้ว มันไม่มีทางหวนกลับไปแก้ไขหรือชดเชยทีหลังได้

 

“หลงโม่ เจ้าคิดว่ายังไง?” หูเจียวเจียวถามผู้เป็นสามี 

 

เป็นเพราะตัวเธอไม่ใช่หลงโม่ หญิงสาวไม่รู้ว่าก่อนที่เขาจะพบเธอเขาใช้ชีวิตอย่างไรหรือพบเจออะไรมาบ้าง ดังนั้นเธอจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตัดสินแทนเขาว่าควรจะให้อภัยแม่มังกรหรือไม่

 

“ในเมื่อนางเป็นคนมอบของสิ่งนี้ให้กับข้าเอง ข้าก็จะแค่รับมันไว้และข้าจะไม่กลับไปที่เผ่ามังกร” ชายหนุ่มยื่นเกล็ดมังกรให้ภรรยาสาวด้วยสีหน้าไม่ใส่ใจนัก

 

“เจ้าเก็บมันเอาไว้เถอะ” 

 

ถึงอย่างไรของของเขาก็เป็นของเจียวเจียว

 

ดังนั้นของที่สำคัญแบบนี้ควรเก็บไว้ที่นางดีกว่า

 

หูเจียวเจียวรับเกล็ดมังกรมาถือไว้ในมือของตัวเอง ในไม่ช้าเธอก็เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ หลงหรงถึงตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอตั้งแต่พบหน้ากันครั้งแรก

 

หลงโม่ไม่ได้คิดที่จะให้อภัยแม่ของตน อีกทั้งแค่คำว่าขอโทษมันคงไม่อาจลบล้างความเจ็บปวดที่เขาจะต้องได้รับมาตลอดทั้งชีวิตนี้ได้

 

แต่มังกรหนุ่มก็ยังรู้สึกขอบคุณแม่ตัวเองที่มอบโอกาสในการแปลงร่างครั้งที่ 2 ให้แก่ตนเพื่อที่เขาจะได้มีชีวิตอยู่ปกป้องจิ้งจอกสาวและลูก ๆ ต่อไป

 

ส่วนเรื่องอดีตก็ปล่อยให้มันเลือนหายไปตามกาลเวลาเสีย!

 

…

 

วันรุ่งขึ้น พอหูเจียวเจียวได้ยินข่าวเกี่ยวกับหลงหรงอีกครั้ง หูหมินก็พาทั้งครอบครัวมาพบเธอ

 

พวกนางเป็นคนมาแจ้งข่าวเรื่องที่ว่าแม่มังกรเดินทางออกจากเผ่าไปพร้อมกับภูตมังกรคนอื่นแล้ว

 

ขณะนั้นหญิงสาวหันไปมองหน้าหลงโม่อย่างเป็นห่วง การพบกันครั้งนี้นับได้ว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เจอหน้าแม่ของตัวเอง

 

แต่ใบหน้าคมเข้มของมังกรหนุ่มกลับนิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์อะไร

 

เขาทำเหมือนกับว่าคนที่ไปโดยไม่บอกลานั้นเป็นเพียงคนแปลกหน้า ไม่ได้มีความสำคัญอะไรในชีวิตของเขา

 

ชายหนุ่มนับว่าทันทีที่ตนถูกเนรเทศออกจากเผ่า เขาก็ไม่ใช่ลูกของนางอีกต่อไป

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา หูชิงเกาก็ตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

“คนพวกนั้นหนีไปเร็วเสียจริง! เจียวเจียว เจ้าคงไม่รู้สินะว่าพวกมันออกเดินทางไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ถ้าพวกมันไม่แอบหนีออกไปก่อนแล้วล่ะก็… พี่จะให้พวกมันได้เห็นพลังของอาวุธของพี่รองคนนี้ก่อนที่พวกมันจะได้ออกเดินทาง!” 

 

หูชิงหยวนพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ชายคนรอง “ถูกต้อง ภูตมังกรพวกนี้มันก็แค่ไอ้พวกขี้แพ้เท่านั้นแหละ!”

 

“อะแฮ่ม...” หู่จิงดึงสามีของตัวเองกลับมาทันที

 

ยังมีภูตมังกรอีกคนอยู่ที่นี่ เจ้าไม่กลัวเขาตีตายหรือไง?

 

ขณะนั้นพี่น้องตระกูลหูทั้ง 2 คนก็เอาแต่บ่นเสียดายที่ไม่ได้สั่งสอนภูตมังกรเหล่านั้นก่อนที่พวกมันจะจากไป

 

อีกทั้งการต่อสู้กับภูตมังกรก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องอันยิ่งใหญ่ที่สามารถเอาไปเล่าต่อได้ชั่วลูกชั่วหลาน

 

และแล้วเรื่องของแม่มังกรก็ได้จบลงตั้งแต่วันนี้…

 

ถัดมา หูเจียวเจียวถามเกี่ยวกับการแปลงร่างอีกครั้งของหลงโม่ทันทีที่ประเด็นวุ่นวายทั้งหมดจบไป

 

“หลงโม่ ในเมื่อเรามีวิธีที่ทำให้เจ้าสามารถแปลงร่างจนเสร็จสมบูรณ์แล้ว คราวนี้เจ้าต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด”

 

มิฉะนั้นหญิงสาวจะยังคงเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา แถมเธอต้องมาคอยระแวงไม่ให้สามีตัวเองได้รับบาดเจ็บอยู่แบบนี้

 

มังกรหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของจิ้งจอกสาวก่อนจะกล่าวว่า “ข้าจะต้องออกจากเผ่าไประยะหนึ่งจนกว่าการแปลงร่างจะเสร็จสิ้น แต่ว่าร่างกายของเจ้า…” 

 

ภรรยาของเขาเพิ่งหายระดู ตามตรรกะแล้ว ในฐานะที่เขาเป็นคู่ครองของนาง ช่วงเวลานี้เขาควรจะอยู่เคียงข้างเจียวเจียวมากที่สุด 

 

แม้นเขาจะรู้ถึงความสำคัญของการแปลงร่างครั้งที่ 2 แต่เขาก็ยังอยากจะใช้เวลาอยู่กับคนรักให้มากกว่านี้

 

“ข้าเองก็มีมือมีเท้าไม่ได้พิการตรงไหนสักหน่อย ข้าดูแลตัวเองได้ อีกอย่างท่านผู้เฒ่าก็บอกแล้วว่า ถึงแม้เสบียงที่บ้านเราจะไม่เหลือก็ให้เราไปเอาที่ส่วนกลางได้ตามใจ เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลว่าตัวข้านั้นจะไม่มีปัญญาเลี้ยงดูลูก ๆ ด้วย” หูเจียวเจียวกล่าวยิ้ม ๆ เพื่อให้สามีตัวเองไม่คิดมาก

 

“แล้วเจ้าก็ไม่ต้องห่วง ข้าสัญญาว่าช่วงที่เจ้าไม่อยู่ ข้าจะไม่หาพ่อคนใหม่ให้กับลูก ๆ ของเจ้าแน่นอน”

 

หลงโม่ที่ได้ยินประโยคสุดท้ายก็ขมวดคิ้ว “ถึงแม้ว่าข้าจะอยู่ที่นี่ เจ้าก็ทำแบบนั้นไม่ได้เหมือนกัน”

 

“...” 

 

แล้วมันต่างกันตรงไหน มันใช่ประเด็นที่ต้องมาคุยกันตอนนี้ไหม?

 

หลังจากทั้งคู่พูดคุยตกลงกันอยู่หลายเรื่อง จิ้งจอกสาวก็ชักชวนมังกรหนุ่มให้ตัดสินใจไปจัดการเรื่องการแปลงร่างให้เสร็จเรียบร้อยโดยเร็ว

 

เนื่องจากหลงโม่ไม่ได้กลับไปยังเผ่ามังกร เขาจึงต้องออกจากเผ่าไปหาที่เงียบสงบเพื่อจัดการเรื่องนี้ อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้คนอื่นแตกตื่นและตัวเขาจะได้ปลอดภัยด้วย

 

เมื่อทั้ง 2 ตกลงกันเสร็จแล้ว มังกรหนุ่มก็ตัดสินใจออกเดินทางในอีก 2 วัน

 

เขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนจึงจะไปถึงที่นั่น อาจเป็นเดือนหรือหลายเดือน ชายหนุ่มหวังว่าตนเองจะกลับมาก่อนฤดูหนาว ดังนั้นเขาจึงต้องออกเดินทางให้เร็วที่สุด

 

หูเจียวเจียวที่เคยชินกับการมีหลงโม่อยู่เคียงข้าง ตัวเธอเองก็รู้สึกลังเลเล็กน้อยที่จะต้องแยกจากเขาไปแบบกะทันหัน

 

ด้วยความกังวลว่าผู้เป็นสามีจะตกระกำลำบากในระหว่างที่เดินทางออกไปผจญกับโลกภายนอก จิ้งจอกสาวจึงจัดกระเป๋าใบใหญ่ให้เขา

 

สิ่งแรกที่เธอใส่เข้าไปก็คือยารักษาบาดแผลต่าง ๆ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เด็ดขาด อีกทั้งยังเตรียมเสื้อผ้าสำหรับทุกฤดูเอาไว้ให้พร้อม รวมถึงเครื่องปรุงรสต่าง ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายได้ทานอาหารอร่อย ๆ แม้จะไม่ได้อยู่ที่บ้าน

 

ไม่นานทุกสิ่งที่หญิงสาวคิดว่าจำเป็นก็ถูกยัดเข้าไปในกระเป๋าเดินทางของหลงโม่

 

โชคดีที่ร่างสัตว์ของมังกรหนุ่มใหญ่พอที่จะแบกสัมภาระทั้งหมดติดตัวไปได้ ไม่เช่นนั้นของที่จิ้งจอกสาวเตรียมเอาไว้ก็จะต้องถูกทิ้งไว้ที่นี่ดังเดิม

 

“ท่านแม่ ทำไมท่านถึงเก็บของมากมายขนาดนี้ให้ท่านพ่อ หลังจากนี้ท่านพ่อจะไม่กลับมาอยู่กับเราแล้วหรือ?” หลงเหยาอดสงสัยไม่ได้จึงเอ่ยปากถามออกมา

 

ตอนนี้เขารู้สึกว่าท่านแม่กำลังจะขนบ้านทั้งหลังให้ท่านพ่อเอาติดตัวไปด้วย!

 

ไม่ใช่ว่าท่านแม่จะไล่ท่านพ่อออกจากบ้านอีกแล้วใช่ไหม?

 

“พ่อของเจ้าจะกลับมาแน่นอน” หูเจียวเจียวตอบพลางลูบหัวลูกชายคนเล็ก “พ่อของเจ้าจะต้องออกไปอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน แม่ก็เลยรู้สึกเป็นห่วงเท่านั้น” 

 

หลงเหยาเอียงศีรษะพร้อมทำหน้างุนงง “แล้วทำไมท่านพ่อถึงต้องออกไปอาศัยอยู่ข้างนอกล่ะ… ท่านแม่จะไล่ท่านพ่อออกจากบ้านอีกแล้วหรือ?”

 

ท่านพ่อเคยอาศัยอยู่ในป่าหลายปีเพราะท่านแม่ไม่ยอมให้เขากลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน

 

พอแม่จิ้งจอกได้ยินที่เจ้ามังกรน้อยพูด เธอก็รับรู้ได้ถึงสายตาตั้งคำถามของพ่อมังกร

 

ฉันไม่ได้คิดที่จะไล่เขาออกจากบ้านสักหน่อย!

 

กว่าที่เธอจะพิสูจน์ตัวเองต่อหน้าเจ้าจอมวายร้ายนี่ได้สำเร็จเธอต้องใช้ความพยายามตั้งมากมาย เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาอีก

 

“พ่อของเจ้ากำลังจะออกไป ไป...เอ่อ ไปร่ำเรียนวิชา” หูเจียวเจียวหาข้ออ้างบางอย่างมาบอกกับลูกชาย

 

“ไปร่ำเรียนวิชา?” เด็กน้อยทวนคำของผู้เป็นแม่

 

“หมายถึงท่านพ่อจะไปโรงเรียน พอกลับมา ท่านพ่อก็จะแข็งแกร่งขึ้น” 

 

“จริงหรือ? ท่านพ่อเก่งมากเลย เสี่ยวเหยาก็อยากไปเรียนกับท่านพ่อด้วยเหมือนกัน!” 

 

หลงโม่เหลือบมองลูกชายคนสุดท้อง ก่อนจะคว้าคอของเจ้าตัวเล็กแล้วลากออกไปทันที “ในอนาคตเจ้าก็จะได้ออกไปร่ำเรียนเหมือนกัน”

 

ภูตมังกรทุกคนจะต้องเข้าสู่กระบวนการแปลงร่างให้เสร็จสิ้น

 

การแปลงร่างครั้งแรกจะเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติเมื่อภูตมังกรคนนั้นมีอายุถึงเกณฑ์

 

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่จำเป็นต้องพาลูกของตัวเองกลับไปยังเผ่ามังกรตอนนี้

 

…

 

2 วันต่อมา

 

หลงโม่ยกกระเป๋าเดินทางมาแบกไว้บนบ่าและเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง

 

แน่นอนว่าหูเจียวเจียวได้ไปส่งเขาถึงที่ประตูเผ่า

 

ปัจจุบันมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่ามังกรหนุ่มจะเดินทางออกไปนอกเผ่า เพื่อไม่ให้กลายเป็นจุดสนใจ ท่านผู้เฒ่าจึงไม่ได้มาส่งเขาด้วยตัวเอง

 

คนที่มาส่งชายหนุ่มจึงมีเพียงหูหมิน หูชิงซานและภรรยาของเขา รวมถึงหูเจียวเจียว

 

“เจียวเจียว รอข้ากลับมานะ” หลงโม่กอดภรรยาสาวแนบอก ในขณะที่น้ำเสียงทุ้มลึกของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจ

 

“ข้าจะรอเจ้ากลับมา”

 

หูเจียวเจียวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 

พวกเขาทั้ง 2 คุยกันอยู่นานกว่าที่ร่างสูงจะยอมปล่อยคนรักออกจากอ้อมแขนแบบอิดออด

 

ถัดมา เขาหันไปมองหูชิงซานแล้วพูดว่า “ในช่วงที่ข้าไม่ได้อยู่ในเผ่า ข้าขอรบกวนพี่ใหญ่ช่วยดูแลเจียวเจียวแทนข้าด้วย”

 

จิ้งจอกหนุ่มยิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องบอกข้าหรอก ข้าจะดูแลน้องน้อยของข้าเป็นอย่างดี”

 

“เจ้ารีบเดินทางเถอะ ถ้ามัวแต่ร่ำลากันอยู่แบบนี้ ฟ้าคงจะมืดเสียก่อนที่จะได้เดินทางไปไหน” หูเจียวเจียวกดความรู้สึกของตัวเองลงไปให้ลึกสุดใจก่อนจะดันคนตัวสูงให้เดินไปข้างหน้า

 

จากนั้นหลงโม่ก็มองเธอนิ่ง ก่อนจะหันหลังกลายร่างเป็นมังกรเพื่อบินขึ้นสู่ท้องฟ้าไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหลายใบ

 

ในไม่ช้ามังกรดำตัวเขื่องก็กลายเป็นจุดสีดำเล็ก ๆ และหายไปจากสายตาของทุกคน

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: รู้สึกใจโหวง ๆ จัง อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วนะทุกคน ; - ;