บทที่ 168: ทำไมท่านพ่อถึงกินปากท่านแม่?

ในขณะนี้ จู่ ๆ หูเจียวเจียวก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่ร้อนแรงของใครบางคนกำลังจะแผดเผาเธอไปทั่วทั้งร่าง

 

เธอรีบหันหลังกลับไปมองที่มาของสายตาคู่นั้น แล้วพบหลงโม่ยืนอยู่ตรงประตูในท่าที่เท้าข้างหนึ่งก้าวเข้ามาข้างในแล้ว

 

“หลงโม่ เจ้ามาที่นี่ทำไมอีก?”

 

หรือว่าเขาจะออกไปข้างนอกจึงมาบอกเธอ? 

 

เมื่อจิ้งจอกสาวมองดูใบหน้านิ่งเฉยของมังกรหนุ่ม เธอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงบ่าย แล้วแก้มขาวนวลก็ร้อนขึ้น

 

ทางด้านชายหนุ่มกำลังลังเลว่าจะก้าวเข้าไปในกระท่อมต่อหรืออย่างไรดี...

 

ไม่นานร่างสูงก็หันหลังกลับเดินออกไป

 

“???” หูเจียวเจียวมึนงงกับการกระทำของอีกฝ่าย

 

นี่เขาเดินสวนสนามอยู่หรือไง?

 

ยามนี้หลงโม่เดินห่างออกจากกระท่อมไม้มามากกว่า 10 เมตรก่อนที่จะหยุดยืน และยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองไว้ พร้อมกับคิ้วที่ขมวดแน่นยิ่งขึ้น

 

“ยังเต้นแรงอยู่ ข้าไม่สบายหรือเปล่า?”

 

แต่เห็นได้ชัดว่าในตอนบ่าย หลังจากที่เขาไม่ได้เห็นหน้าหญิงสาว เขาก็กลับมาเป็นปกติโดยที่ไม่ได้ป่วยอะไร

 

แล้วทำไมตอนนี้หัวใจของเขาถึงยังไม่กลับมาสงบเหมือนเดิมล่ะ?

 

หลงโม่ขมวดคิ้วเป็นปมพลางนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในยามบ่าย หลังจากที่หูเจียวเจียวสัมผัสตัวเขา พอเวลาผ่านไปไม่นาน เขาก็หายเป็นปกติ

 

หรือมันเป็นเพราะสัมผัสของนาง?

 

ในขณะเดียวกัน ใบหน้าของหูเจียวเจียวเต็มไปด้วยคำถาม เธอกำลังจะออกไปที่ประตูเพื่อดูว่าเจ้าจอมวายร้ายกำลังทำอะไรอยู่ แล้วเธอก็เห็นชายที่เพิ่งเดินออกไปสาวเท้ายาว ๆ กลับเข้ามา

 

มังกรหนุ่มเดินเข้ามาใกล้จิ้งจอกสาว จากนั้นเขาก็จับมือเธอขึ้นมาก่อนจะสอดเข้าไปในเสื้อของเขาเพื่อให้มือบอบบางได้สัมผัสกับแผ่นอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ 

 

“!!”

 

นี่เขากำลังทำอะไร!?

 

ไอร้อนที่เธอได้รับจากฝ่ามือนั้นร้อนแรงกว่าสายตาที่เธอรู้สึกได้ก่อนหน้านี้เสียอีก มิหนำซ้ำหญิงสาวยังสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจที่รัวเร็วอยู่ใต้ผิวหนังของชายตรงหน้าอีกด้วย

 

“นี่… นี่มันไม่ดีเลย...”

 

หูเจียวเจียวกลืนน้ำลายลงคอแบบฝืด ๆ ขณะเสียงหวานที่เปล่งออกมาแหบลงกว่าปกติเล็กน้อย

 

แต่หลงโม่ก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาบังคับให้มือของหญิงสาวขยับบนแผงอกของตน

 

ปลายสัมผัสที่นุ่มนวลบนพื้นผิวที่แนบชิดกันทำให้ทั้งคู่รู้สึกปากแห้ง ในเวลาเดียวกัน อุณหภูมิรอบตัวของพวกเขาก็พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

บัดนี้ชายร่างสูงกลืนก้อนเหนียว ๆ ในคอจนลูกกระเดือกขยับขึ้นลง ดวงตาที่มืดมิดแทบไม่เห็นก้นบึ้งนั้นจับจ้องไปที่ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มไม่วางตา พร้อมกับมีเสียงในหัวบอกว่านั่นคือยาแก้พิษที่สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของเขาได้

 

ทางด้านจิ้งจอกสาวรู้สึกเพียงว่าอุณหภูมิร้อนผ่าวบนใบหน้าของเธอกำลังจะกระจายไปทั่วร่างกาย

 

เธอจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าเธอกับเขายังสัมผัสกันนานกว่านี้ ไม่รู้ว่าไฟจะลุกท่วมตัวพวกเธอเสียก่อนหรือเปล่า

 

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะถอนมือออก จู่ ๆ ก็มีมือมาแตะหลังศีรษะ พร้อมกับแรงดึงที่เอว และริมฝีปากของเธอก็ได้สัมผัสกับอะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่มทว่าแฝงไปด้วยความร้อนแรง

 

“อุ๊บ!”

 

มันจะกะทันหันไปหน่อยไหม!

 

การกระทำของหลงโม่ทำให้ดวงตาของหูเจียวเจียวเบิกกว้าง ตอนที่สบสายตาสีทองลึกล้ำ เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองถูกดูดเข้าไปในนั้นโดยไม่รู้ตัว

 

เมื่อความเสน่หาปะทุขึ้น อากาศที่อยู่โดยรอบก็ดูเหมือนจะพุ่งสูงขึ้นเช่นกัน 

 

แต่ทว่า…

 

มีเสียงเบา ๆ ที่เต็มไปด้วยความสงสัยดังขึ้นเบื้องหลังทั้ง 2 คน

 

“ท่านแม่ ท่านพ่อ พวกท่านทำอะไรกันอยู่?”

 

หูเจียวเจียวสะดุ้งตื่นจากภวังค์ในทันทีก่อนจะผลักหลงโม่ออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ

 

เธอลืมไปเลยว่าลูก ๆ ยังไม่เข้านอน!

 

มันน่าอายมากที่เด็กพวกนั้นมาเจอภาพที่ไม่ควรเห็นเข้า

 

ทางด้านมังกรหนุ่มขมวดคิ้วและริมฝีปากหยักได้รูปเม้มแน่นประหนึ่งว่าเขายังคงอยากสัมผัสคู่ของตนอยู่

 

ครู่ต่อมา เขาหันไปมองคนตัวเล็กที่อยู่ดี ๆ ก็โผล่มาอย่างกะทันหันก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า

 

“ไม่มีอะไรหรอก กลับไปนอนเถอะ”

 

ไอ้เด็กนี่ขัดจังหวะเสียจริง เจ้ามาทำอะไรในเวลานี้?

 

ทว่าหลงเหยาส่ายหัว “เสี่ยวเหยายังไม่อยากนอน”

 

เขาเอียงศีรษะและหางที่อยู่ข้างหลังก็เอียงไปตามการเคลื่อนไหว ในขณะที่ดวงตาสีแดงแวววาวคู่หนึ่งมองไปที่พ่อมังกรด้วยความสงสัย

 

“ท่านพ่อ เมื่อกี้นี้ท่านกินข้าวไม่อิ่มหรือ?”

 

หลงโม่แสดงสีหน้าฉงนกับคำถามของเจ้าตัวเล็ก

 

หูเจียวเจียวมองหลงเหยาโดยไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงพูดเช่นนั้น

 

“เหยาเอ๋อ ทำไมเจ้าถึงถามเช่นนั้นล่ะ?” แม่จิ้งจอกถามขณะที่เธอเดินออกมาจากด้านหลังคนตัวสูง 

 

เด็กน้อยเอามือป้อมสั้นเกาคางของตัวเอง ก่อนจะตอบพร้อมทำหน้าจริงจัง “ข้าเห็นท่านพ่อกินปากท่านแม่ ท่านพ่อกินข้าวเย็นไม่อิ่มหรือไง?”

 

หลงเหยาไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขาพูดสอนพ่อตัวเองต่อด้วยเสียงแหลมเล็ก

 

“ท่านพ่อท่านจะกินปากของท่านแม่ไม่ได้นะ ถ้าท่านหิวก็ไปหาเนื้อมากิน อย่ากัดท่านแม่~”

 

 “...” พ่อมังกรผู้ถูกสั่งสอนถึงกับพูดอะไรไม่ออก 

 

เจ้าเด็กนี่คิดว่าทุกคนตะกละเหมือนตัวเองหรือไง?

 

ส่วนหูเจียวเจียวที่ได้ยินคำพูดของลูกชายก็ชะงักค้างไปอยู่พักหนึ่ง

 

ฉันจะบ้าตาย!!

 

โชคดีที่เจ้าตัวน้อยไม่รู้จักจูบ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะยิ่งรู้สึกอับอายมากกว่านี้ 

 

“เหยาเอ๋อ เจ้าเข้าใจผิดไปแล้ว พ่อของเจ้าไม่ได้กัดแม่ พ่อแค่—” จิ้งจอกสาวพยายามอธิบายให้ลูกชายคนสุดท้องฟัง 

 

ก่อนที่เธอจะพูดจบ หลงเหยาก็ยกมือเล็ก ๆ ขึ้นเหนือศีรษะและมองไปที่หลงโม่ด้วยความโกรธ

 

“เสี่ยวเหยารู้!”

 

“ท่านพ่ออยากกอดท่านแม่ ท่านพ่อก็เลยแอบมาหาท่านแม่ที่นี่!”

 

“ท่านพ่อ ท่านมันขี้โกง เมื่อตอนเย็นท่านไม่ให้เสี่ยวเหยากอดท่านแม่ แต่ท่านกลับแอบมากอดท่านแม่ตอนกลางคืน ท่านพ่อละอายใจไหมที่ทำแบบนี้?”

 

ประโยคสุดท้ายเด็กน้อยเรียนรู้มาจากพ่อมังกร 

 

ปัจจุบันคนตัวเล็กอยู่ในช่วงเวลาที่จดจำคำพูดและการกระทำของคนอื่น แถมเขายังสามารถนำสิ่งที่ตัวเองเรียนรู้มาใช้ได้เป็นอย่างดี

 

ขณะที่หลงเหยาพูด เขาก็ชี้นิ้วป้อม ๆ ไปทางผู้เป็นพ่อพร้อมปั้นสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

 

“...” หลงโม่นิ่งเงียบไปทันทีที่ถูกลูกชายเอาคำพูดของตัวเองมายอกย้อนใส่

 

ถึงเวลาแล้วที่เจ้าเด็กนี่ควรได้รับบทเรียน

 

“...” หูเจียวเจียวกำลังลังเลว่าควรจะพูดอะไรออกไปดีหรือไม่

 

แต่สุดท้ายเธอก็ปล่อยเลยตามเลย การปล่อยให้เด็กน้อยเข้าใจผิดแบบนี้ดีกว่าให้เขารู้ว่าพวกเธอกำลังจูบกัน

 

แล้วให้เจ้าคนฉวยโอกาสคนนี้รับผิดชอบไปแทน

 

ในอีกด้านหนึ่ง หลงเซียวกับหลงจงกำลังออกไปหาแม่จิ้งจอกเพื่อรับยาตามปกติ

 

แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าทันทีที่เดินออกมาข้างนอกจะได้ยินคำพูดที่น่าเหลือเชื่อจากปากหลงเหยา

 

นั่นทำให้เด็กหนุ่มทั้ง 2 ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ทั้งคู่จะตะโกนในใจว่า

 

ไม่นะ!

 

หลงจงรีบวิ่งไปปิดปากน้องชายคนเล็กอย่างรวดเร็ว 

 

“เสี่ยวเหยา หยุดพูดได้แล้ว…”

 

เจ้าไม่เห็นหรือไงว่าท่านพ่อทำหน้าเหมือนอยากฆ่าคนอยู่ และอีกอย่าง คืนนี้ข้าก็อยากนอนให้เต็มอิ่มด้วย!

 

“อื้อออ… เสี่ยวเหยาพูดผิดตรงไหน ท่านพ่อ— อื้อ ๆๆ...”

 

“เสี่ยวเหยา เจ้าคงจะง่วงแล้ว น้องสาม พาเสี่ยวเหยาไปเข้านอน” แม้ว่าหลงเซียวจะมองไม่เห็นสีหน้าของพ่อมังกร แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบ ๆ หนักอึ้ง

 

ส่วนหลงจงกลัวว่าเจ้าน้องชายตัวแสบจะพูดอะไรบ้า ๆ ออกมาอีก เขาจึงรีบอุ้มอีกฝ่ายกลับไปที่บ้านไม้

 

“อื้อ ๆๆ...” หลงเหยาถูกพี่ชายคนที่ 3 อุ้มจนขาลอย  เขาจึงเตะขาสั้น ๆ ของตัวเองเพื่อต่อต้านอีกคน แต่ว่าเขาก็ถูกคนเป็นพี่พาตัวออกไปจากกระท่อมไม้ก่อนที่จะทันได้โต้แย้งอะไร

 

แล้วในที่สุดลานบ้านก็กลับสู่ความสงบ

 

“หลงโม่ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ” เมื่อหูเจียวเจียวจำได้ว่าลูกชายทั้ง 2 จะต้องมารับยา เธอจึงรีบผลักชายตัวสูงออกไป

 

หลงโม่เม้มริมฝีปากเหมือนไม่อยากจากไป ทว่าเขาก็เดินออกไปจากกระท่อมแต่โดยดี

 

ยามนี้ในใจของชายหนุ่มรู้สึกว่าได้พบวิธีการรักษาอาการป่วยของตัวเองแล้ว

 

และในคืนนี้ ครอบครัว 7 คนก็ไม่มีใครนอนหลับสบายกันเลยสักคน…

 

…

 

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น พ่อแม่ลูกทั้ง 7 ออกมารวมตัวกันพร้อมกับรอยคล้ำใต้ตา

 

หลงโม่ยังคงออกไปล่าสัตว์ในตอนเช้าและกลับมาสร้างบ้านหินในตอนบ่าย ซึ่งเป็นการออกไปทำงานแต่เช้าแล้วกลับบ้านในยามเย็นทีเดียว

 

เมื่อพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า เขาจะเริ่มจัดการเหยื่อที่จับมาได้ในวันนี้ โดยลอกหนังสัตว์ออกให้หูเจียวเจียว ก่อนจะนำเนื้อที่เหลือไปเก็บบนชั้นวางเตารมควัน 

 

ยกเว้นการทำอาหาร ตราบเท่าที่เขาสามารถทำงานอื่นได้ เขาจะทำทุกอย่างทันทีแบบไม่อิดออด

 

ตั้งแต่นั้นมา มังกรหนุ่มก็ไม่เปิดโอกาสให้จิ้งจอกสาวได้แตะต้องงานพวกนี้อีกเลย

 

เนื่องจากกระต่ายน้อยถูกเลี้ยงไว้ที่บ้าน ลูก ๆ ทั้ง 5 คนจึงมีงานทำเพิ่มขึ้น นั่นก็คือ พวกเขาจะต้องออกไปตัดหญ้ามาให้กระต่ายกินเป็นอาหารทุกวัน

 

แรงบันดาลใจที่ทำให้พวกเด็กตระกูลหลงอยากจะช่วยแม่ของตัวเองเลี้ยงกระต่ายตัวอ้วนเป็นเพราะนางมีงานล้นมือทุกวัน

 

แต่เจ้ากระต่ายทั้งหลายต้องเติบโตแบบหวาดหวั่นภายใต้หน้าตาที่หิวโหยของหลงเหยาทุกวี่ทุกวัน

 

พอมีหลงโม่เข้ามาช่วยงานเพิ่มขึ้น บ้านหินก็ถูกสร้างเร็วกว่ากำหนดการเดิมมาก

 

ในที่สุด ณ วันที่ 12 หลังจากที่มังกรหนุ่มกลับมาจากการขนดอกเกลือ บ้านหินก็สร้างเสร็จเป็นที่เรียบร้อย 

 

หูเจียวเจียวมองไปที่บ้านหินหลังใหม่อย่างประหลาดใจ

 

ระยะเวลาการก่อสร้าง 1 เดือนที่คิดไว้แต่เดิมของเธอสั้นลงถึง 7 วัน! ต้องบอกว่าความสามารถในการทำงานของภูตนั้นมีประสิทธิภาพมาก