บทที่ 124: เกลือบริสุทธิ์ 1 ไห

 

ก่อนที่หูเจียวเจียวจะทำอาหารเช้าเสร็จ เธอเห็นหลงหลิงเอ๋อวิ่งกลับมาอย่างตื่นเต้น

 

“ท่านแม่! ท่านแม่!”

 

เสียงที่นุ่มนวลนั้นดังขึ้นประหนึ่งว่าถูกติดตั้งด้วยลำโพงขนาดเล็ก

 

นั่นทำให้แม่จิ้งจอกต้องชะงักไป เพราะแค่ได้ยินเสียงตะโกนของเด็กสาว เธอก็รีบหยุดงานที่กำลังทำอยู่เพื่อหันกลับไปมองเด็กน้อยอย่างเป็นห่วง

 

“เป็นอะไรไป เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”

 

เนื่องจากมีดที่เอาออกมาจากมิติคมมาก และหลงหลิงเอ๋อไม่เคยใช้มีดมาก่อน ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยหากมีดบาดมือนาง

 

หากเป็นเช่นนั้น สาวน้อยคงจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

 

ยามนี้หญิงสาวรู้สึกเสียใจที่มอบมีดให้ลูกสาว ทว่าเมื่อเธอก้มศีรษะลง เธอเห็นมือขาวอวบคู่หนึ่งกำลังยื่นก้อนเนื้อนุ่มสีชมพูมาข้างหน้า แล้วมีหัวเล็ก ๆ กำลังเงยหน้าขึ้นมองมาที่ตน 

 

ปรากฏว่าท่าทางของเจ้าเด็กน้อยเหมือนกับเมื่อกี้ทุกประการ นางกำลังทำท่าถวายของให้ผู้เป็นแม่ 

 

“ท่านแม่ ข้าจัดการนกตัวนี้เสร็จแล้ว นี่คือเนื้อ ข้าขอมอบมันให้ท่านแม่!”

 

เด็กหญิงตัวเล็กเบิกดวงตากลมโตกะพริบปริบ ๆ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาคาดหวัง

 

“นี่คือ... นกตัวนั้น?” หูเจียวเจียวตกตะลึง และสีหน้ากังวลของเธอก็แข็งทื่อทันที

 

เนื้อสัตว์ชิ้นนี้... ไม่ว่าจะมองอย่างไร มันไม่เหมือนกับนกกระจอกตัวน้อยที่เธอเคยเห็นเลย

 

“ใช่ ท่านแม่ แม้ว่าเนื้อชิ้นนี้จะน้อยไปหน่อย แต่ในอนาคตหลิงเอ๋อจะจับเหยื่อตัวใหญ่ให้ท่านแม่กิน!”

 

หลงหลิงเอ๋อพยักหน้า จากนั้นแขนทั้ง 2 ข้างที่คล้ายดอกบัวก็วาดเป็นวงกลมในอากาศ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความทะเยอทะยานที่สูงส่งของตัวเอง

 

คำพูดและการกระทำของลูกสาวส่งผลให้มุมปากของแม่จิ้งจอกกระตุก ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปลูบหัวน้อย ๆ ของเด็กสาว “หลิงเอ๋อ การล่าสัตว์เป็นงานของผู้ชาย เจ้าเป็นผู้หญิง ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องออกไปล่า”

 

เมื่อสาวน้อยได้ยินเช่นนี้ สีหน้าที่คาดหวังของนางก็หายไปทันที แล้วถูกแทนที่ด้วยใบหน้าบึ้งตึง

 

“หา...แล้วผู้หญิงจะต้องทำอะไร ฆ่าเหยื่ออย่างเดียวหรือ? งานง่าย ๆ แค่นี้ข้าก็ทำได้เช่นกัน!”

 

หูเจียวเจียวรู้สึกอยู่เสมอว่าเด็กสาวตัวเล็กคนนี้มักจะรู้สึกตื่นเต้นมากยามที่พูดถึงคำว่า ‘ฆ่า’ และเมื่อเธอเห็นเนื้อในฝ่ามือของนาง เธอก็หวั่นใจขึ้นมาทันที

 

!!

 

หลงหลิงเอ๋อต้องถูกกระตุ้นด้วยความดุร้ายในสายเลือดแน่ ๆ!

 

ไม่! เธอต้องกำจัดความคิดนี้ให้สิ้นซาก!

 

พอคิดได้ดังนี้ จิ้งจอกสาวก็ก้มลงพูดกับลูกน้อยตรงหน้าอย่างจริงจัง

 

“การฆ่าเหยื่อนั้นแท้จริงแล้ว...ผู้ชายก็ทำได้เช่นกัน หลิงเอ๋อ...” เธอกล่าวพลางชำเลืองมองที่เนื้อนกและครุ่นคิดหาคำพูดดี ๆ

 

“ผู้หญิงมีความละเอียดอ่อนและสามารถทำในสิ่งที่มีค่ามากกว่านั้น เช่น การเป็นหมอหรืออะไรสักอย่าง...”

 

ใช่แล้ว! แพทย์หญิงตัวน้อยที่มีจิตใจดีแบบนี้ก็ไม่เลว!

 

“หมอ?” หลงหลิงเอ๋อเอียงศีรษะกะพริบตาอย่างว่างเปล่า นางทำท่าเหมือนคนกำลังพิจารณาเกี่ยวกับความเป็นไปได้นี้

 

ถ้านางเป็นหมอ นางจะทำอะไรให้ท่านแม่ของนางได้บ้าง?

 

เด็กสาวจะสามารถฆ่าภูตเลวทุกคนที่มารังแกผู้เป็นแม่ตอนที่นางกลายเป็นหมอได้หรือไม่?

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าเด็กน้อยดูเหมือนจะเชื่อฟัง เธอพูดก็ยืนยันว่า “ใช่ ในอนาคตตอนที่แม่แก่หรือป่วย แม่สามารถไปหาหลิงเอ๋อเพื่อให้หลิงเอ๋อรักษาแม่ได้ด้วย”

 

จิ้งจอกสาวไม่รู้ว่าหลงหลิงเอ๋อได้ยินประโยคสุดท้ายหรือไม่ แต่เด็กสาวก็พูดให้กำลังใจตัวเองอีกครั้ง พลางกำหมัดเล็ก ๆ ยกขึ้นไปในอากาศ

 

“ตกลง ท่านแม่ ข้าอยากเป็นหมอ!”

 

แล้วหญิงสาวก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

ในที่สุดสัญญาณของการกลายเป็นมารของสาวน้อยก็ถูกขัดขวางเอาไว้ได้แล้ว โชคดีที่อีกฝ่ายมีบุคลิกที่ใสซื่อบริสุทธิ์ นางยังคงหลอกง่ายและเชื่อฟังสิ่งที่เธอพูด

 

“ท่านแม่ ท่านมอบสิ่งนี้ให้ข้าได้หรือไม่?” หลงหลิงเอ๋อเอ่ยถามพร้อมประคองถือมีดอย่างทะนุถนอม 

 

“ได้ ตราบใดที่เจ้าใช้มันได้โดยไม่ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ และอย่าให้พวกภูตในเผ่าเห็นเข้าล่ะ” หูเจียวเจียวชำเลืองมองไปที่มีด ก่อนจะตอบตกลงโดยไม่คิดอะไรมาก

 

ตราบใดที่เด็กสาวไม่ได้รับบาดเจ็บ และนางไม่ได้มีเจตนาที่จะใช้มันไปต่อสู้หรือฆ่าใครตามอำเภอใจ ไม่ว่านางจะอยากได้อะไร เธอก็จะไม่ปฏิเสธอีกฝ่าย

 

“ขอบคุณท่านแม่!”

 

หลังจากที่หลงหลิงเอ๋อได้รับ ‘ของขวัญ’ นางก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น

 

จากนั้นนางเดินถือมีดไปอวดพี่น้องที่เหลือทันที

 

“พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม น้องห้า! นี่คือสิ่งที่ท่านแม่มอบให้ข้า~”

 

หลงจงเม้มริมฝีปากและกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ของเล็กน้อยแบบนั้นจะมีประโยชน์อะไร เมื่อข้าโตขึ้น คอยดูเถอะ กรงเล็บของข้าจะแหลมคมยิ่งกว่านี้มาก!”

 

“แต่พี่สาม ตอนนี้ท่านยังไม่โต!” เด็กสาวพูดขัดอีกฝ่ายจนชะงักค้างไป

 

“...”

 

ส่วนหลงอวี้เผยรอยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ นอกจากนี้สีหน้าของเขายังคงผ่อนคลายลงด้วย แต่เขาก็ไม่ได้พูดแสดงความคิดเห็นอะไรออกมา

 

ในขณะเดียวกัน หลงเหยาเอนตัวไปมองมีดในมือพี่สาวด้วยความอยากรู้อยากเห็น และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง เนื่องจากตนมองเห็นลูกตาสีแดงที่สะท้อนอยู่ในมีด เขาจึงผงะถอยออกไปทันที

 

“อ๊าาา!” 

 

นั่นใครน่ะ ทำไมทำตาดุจัง!

 

เขากลัวมากจริง ๆ!

 

ภาพนั้นทำให้พี่น้องตระกูลหลงพากันหัวเราะออกมา ทางด้านหลงเซียวที่ได้ยินเสียง เขาก็ยกมือขึ้นแตะหัวของน้องสาว

 

“หลิงเอ๋อ จำไว้ว่าอย่าให้ภูตคนอื่นเห็นสิ่งนี้”

 

เด็กหนุ่มผู้มองไม่เห็นเป็นคนที่ระมัดระวังตัวมากที่สุด และเขารู้สึกในใจว่าสิ่งนี้ไม่เหมาะให้ใครพบเห็น

 

“ข้ารู้แล้วพี่รอง!” หลงหลิงเอ๋อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 

ในเวลาเดียวกัน หลงจงที่อยู่ข้าง ๆ พอได้ยินเช่นนั้นก็ชำเลืองมองมีดเล่มเล็กในมือของเด็กสาว ก่อนจะแอบยื่นมือออกไป แต่สุดท้ายเด็กหนุ่มก็หดมือกลับในขณะที่ทุกคนไม่สนใจ โดยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“เด็ก ๆ กลับมากินข้าวเช้ากันเร็ว”

 

เสียงของหูเจียวเจียวดังมาจากลานบ้าน

 

ไม่นานเจ้าตัวเล็กทั้งหลายก็เก็บข้าวของและรีบวิ่งกลับไปที่บ้าน

 

เดิมทีจิ้งจอกสาวคิดว่ามังกรหนุ่มคงจะไม่กลับมาใน ๆ เร็วนี้ จึงคิดว่าจะเก็บอาหารเช้าไว้ให้เขา 

 

แต่ปรากฏว่าหลงโม่กลับมาทันทีที่ลูกทั้ง 5 เริ่มกินข้าวไปได้ไม่กี่คำ

 

“ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง เจ้าไม่ได้ออกไปล่าสัตว์หรือ?” หูเจียวเจียวถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ และเธอเองก็ไม่เห็นเขานำเหยื่อกลับมา

 

ขณะนี้มังกรหนุ่มถือไหหินไว้ในมือ ไหใบนี้มีก้นลึกประมาณ 1 ฝ่ามือ สูงประมาณ 1 ฝ่ามือครึ่ง ข้างนอกดูเหมือนจะมีฝุ่นจับเยอะ ประหนึ่งว่ามันคือของที่เก็บไว้นานแล้ว

 

“ข้าไม่ได้ไปล่าสัตว์” ชายร่างสูงเดินกลับมาพลางเหลือบมองลูกทั้ง 5 ที่กำลังกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย จากนั้นจึงเดินไปที่ด้านข้างหญิงสาว

 

แม่จิ้งจอกอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยเมื่อเห็นเขายื่นไหมาให้ตน

 

“ให้ข้าหรือ?” หูเจียวเจียวกะพริบตาปริบ ๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

 

“อืม” หลงโม่ผงกหัวเล็กน้อย ก่อนจะเม้มริมฝีปากเบา ๆ พร้อมแสดงสีหน้าจริงจัง “เปิดดูสิ”

 

หญิงสาวที่เพิ่งรับไหมาเปิดฝาด้านบนเพื่อมองเข้าไปข้างใน แล้วดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

 

ที่ก้นไหมีผงสีขาวอยู่ มันส่องแสงแวววาวและไหลไปมาได้ตามทิศทางที่เธอเอียงไห ซึ่งภาพนั้นสวยงามราวกับนาฬิกาทราย

 

“นี่คือ...เกลือ!?”

 

สมองของหูเจียวเจียวมึนงงอยู่นานกว่าจะคิดคำตอบได้

 

“ไม่ได้หมายความว่าเกลือในเผ่าละลายไปหมดแล้วหรือ ทำไมเจ้าถึงมีเกลือเก็บไว้เยอะขนาดนี้ หรือว่านี่เป็นเกลือจากในถ้ำ...”

 

เกลือพวกนี้ดูละเอียดมาก หากมองเสี้ยววินาทีแรก มันเหมือนเกลือบริสุทธิ์ที่ถูกแลกเปลี่ยนมาจากภูตที่อยู่ริมทะเล

 

บัดนี้จิตใจของหญิงสาวว่างเปล่า ทั้งหมดที่เธอคิดได้ก็คือ เธอจะทำอย่างไรถ้าเขาเป็นคนขโมยเกลือมา เธอจะหาวิธีนำเกลือกลับไปไว้เงียบ ๆ ได้อย่างไร

 

สำหรับภูตในเผ่า ไหเก็บเกลือขนาดใหญ่เช่นนี้ถือว่าเป็นสมบัติล้ำค่า!

 

แล้วหลงโม่กลับมอบมันให้กับเธอแบบไม่หวงแหน

 

พอมังกรหนุ่มเห็นว่าจิ้งจอกสาวกำลังเข้าใจผิด เขาจึงอธิบายว่า “เกลือในถ้ำละลายหมดแล้ว ข้าเคยหาอาหารเพื่อแลกเกลือกับหัวหน้าเผ่ามาก่อน ข้าจะเก็บของพวกนี้ไว้ใช้เองก็คงจะไม่มีประโยชน์”