บทที่ 112: ไอ้ตัวไหนกัดก้นของข้า!

หูเจียวเจียวตกตะลึงไปชั่วขณะ พร้อมกับที่ความสงสัยฉายขึ้นมาบนใบหน้าของเธอชัดเจนกว่าเดิม

 

“พี่สี่ ทำไมท่านถึงมอบเข็มกระดูกนี้ให้ข้าล่ะ?”

 

เขารีบเร่งทำมันขึ้นมาในชั่วข้ามคืน จนตอนนี้รอยคล้ำใต้ตาของเขาก็สีเข้มพอ ๆ กับหมีแพนด้ายักษ์ที่เป็นสมบัติของชาติแล้ว

 

จิ้งจอกสาวเผลอเอื้อมมือไปสัมผัสรอยคล้ำใต้ตาของพี่ชายพลางเม้มริมฝีปากและขมวดคิ้วด้วยท่าทางแปลก ๆ

 

“น้องเล็ก เมื่อวานนี้เจ้าไม่ได้บอกให้พี่ทำเข็มกระดูกให้เจ้าหรอกหรือ เจ้าลืมไปแล้วหรือเปล่า?” หูชิงหยวนเองก็ผงะไปเช่นกัน ทว่าเขาไม่ได้แสดงท่าทางโกรธแต่อย่างใด แล้วยังช่วยเตือนความจำน้องสาวด้วย

 

จากนั้นจิ้งจอกหนุ่มก็ใช้ดวงตากลมโตจ้องมองหูเจียวเจียว เขาจำได้ว่าตอนนั้นอีกฝ่ายขยิบตาอย่างแรงยามที่พูด ซึ่งนัยน์ตาคู่สวยราวกับว่ามีเวทมนตร์ ทำให้คนที่ได้มองรู้สึกต้องมนตร์สะกด

 

“โอ้…ใช่ นั่นสินะ” หญิงสาวตบหน้าผากตัวเอง และพลันนึกขึ้นได้ว่านี่เป็นข้อแก้ตัวที่เธอใช้เมื่อวานนี้เพื่อป้องกันไม่ให้พี่สี่อยู่ตามลำพังกับหวงเยว่

 

เธอไม่คาดคิดว่าพี่ชายคนนี้จะใส่ใจมันมากถึงขั้นนั่งทำเข็มกระดูกไม่ยอมหลับยอมนอนให้ตนโดยเฉพาะ

 

หูเจียวเจียวรู้สึกสะเทือนใจแล้วคิดกับตัวเองว่า ถ้าไม่ใช่เพื่อความอยู่รอด เธอคงไม่สนใจเจ้าจอมวายร้าย แล้วมุ่งมั่นปกป้องครอบครัวกับลูก ๆ แสนน่ารักที่รักและเอาใจใส่เธอมาก ซึ่งแบบนี้เธอก็คงมีความสุขเช่นกัน

 

ถ้าหลงโม่ชอบหวงเยว่จริง ๆ นางจะทำให้เขามีความสุข!

 

เมื่อถึงเวลานั้น เธอก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบายใจกับลูก ๆ ของตัวเอง!

 

แต่ปัญหาก็คือ มันคงจะดีถ้าทำแบบนี้แล้วไม่ทำให้เธอกลายหมูให้จอมวายร้ายเชือดทิ้ง...

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวคิดทบทวนถึงเรื่องทั้งหมด ความทะเยอทะยานอันร้อนแรงของเธอก็ค่อย ๆ มอดดับลงอีกครั้ง

 

“พี่สี่ ขอบคุณที่ทำเข็มกระดูกให้ข้า มันประณีตมาก ข้าต้องการใช้มันพอดีเลย” หูเจียวเจียวดึงสติตัวเองกลับมาจากความคิด ก่อนจะหยิบเข็มกระดูกมาแล้วกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายอย่างซาบซึ้ง

 

“เรื่องเล็กน้อย มันก็แค่เข็มกระดูกไม่กี่เล่ม พี่สี่ของเจ้าเชี่ยวชาญเรื่องนี้มาก แล้วพี่ใช้เวลาทำไม่นานด้วย ฮ่าๆๆ” หูชิงหยวนเกาหัวพลางยิ้มเขิน ๆ

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินน้องสาวตัวน้อยพูดสุภาพกับเขา!

 

ในอดีต เมื่อจิ้งจอกสาวร้องขอสิ่งใด นางจะใช้คำสั่งเสียมากกว่า และพอนางได้ของมาก็ทำตัวปกติโดยที่ไม่เคยกล่าวขอบคุณเขาเลย

 

ดูเหมือนว่าสิ่งที่ท่านแม่บอกนั้นถูกต้อง สาวน้อยที่น่ารักของเขาโตขึ้นแล้วจริง ๆ

 

ขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวมองดูเข็มกระดูกจำนวนหนึ่งในมือ ตอนนี้เธอมีเข็มกระดูกอย่างน้อย 20-30 เล่ม ซึ่งทั้งหมดได้รับการขัดเกลาอย่างนุ่มนวลและละเอียดอ่อน แม้แต่รูเข็มก็ยังประณีตมาก เธอรู้สึกว่าคำพูดของเขามีความน่าเชื่อถือ

 

“พี่สี่ของข้าเก่งมาก แต่ท่านรอข้าสักครู่นะ”

 

นางเอ่ยปากชมอีกฝ่ายโดยไม่ลังเล เพราะเธอรู้ว่าสำหรับหูชิงหยวน คำยกย่องของผู้เป็นน้องสาวถือว่าเป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับเขา

 

ครู่ต่อมา จิ้งจอกสาวเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบผ้าขนหนูสีน้ำตาลนุ่ม ๆ ไปแช่ในน้ำร้อนแล้วบิดให้แห้ง ก่อนจะนำออกมาช่วยประคบดวงตาของพี่ชาย

 

”พี่สี่ เอาผ้านี่ไปประคบตาสักหน่อยสิ”

 

เนื่องจากรอยดำใต้ตาของอีกคนคล้ำมาก เขาคงไม่ได้หลับทั้งคืน และตาของเขาต้องแห้งและล้ามากแน่

 

“อืม” จิ้งจอกหนุ่มตอบรับคำของน้องสาวคนเล็กอย่างเชื่อฟังโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ เขากดผ้าอุ่นลงบนตาด้วยตัวเองพลางถามว่า “แล้วเจ้าอยากให้พี่สี่ทำอะไรอีกไหม?” 

 

หูชิงหยวนคิดว่าหูเจียวเจียวต้องการที่จะแกล้งอะไรเขาอีกหรือไม่

 

ในอดีต ภูตของเผ่าไม่ชอบเจ้าของร่างเดิม ดังนั้นนางจึงมักจะเล่นกับพี่ ๆ ของนางและสนุกกับการหยอกล้อพวกเขา อีกทั้งพี่ชายทั้ง 4 คนหลงใหลในตัวน้องสาวมากจึงมองว่านางแค่เล่นซนเท่านั้น และพวกเขาก็เชื่อฟังนางเสมอ

 

“ถ้าพี่สี่ใช้ผ้าอุ่น ๆ นี้ประคบตา มันจะทำให้ตาของท่านสบายขึ้นมาก นอกจากนี้ ท่านก็อย่าอดหลับอดนอนทั้งคืนอีกนะ ดวงตาของท่านไม่สามารถหลอกลวงใครได้หรอก มันฟ้องการกระทำของท่านออกมาหมดแล้ว”

 

หูเจียวเจียวยกยิ้มที่มุมปากพูดอย่างขบขัน

 

ฝ่ายที่ได้ยินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ปรับสีหน้าก่อนจะพูดด้วยเสียงหนักแน่น

 

“พี่เป็นผู้ชายที่มีร่างกายแข็งแรง ถึงแม้ว่าพี่จะอดหลับอดนอน 2-3 คืนติดต่อกัน พี่ก็ไม่เป็นไรหรอก!” 

 

“ใช่ ๆ พี่สี่เป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดและทรงพลังที่สุด” จิ้งจอกสาวพยักหน้าเออออห่อหมกไปกับพี่ชาย

 

หลังจากที่เธอพูดจบ จู่ ๆ หูชิงหยวนก็ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้หน้าของตน ทำให้หูเจียวเจียวจ้องมองด้วยความตกใจและถามอย่างฉุนเฉียวว่า 

 

“พี่สี่ ท่านทำอะไรน่ะ?”

 

ชายหนุ่มลูบคางตัวเองพร้อมปั้นสีหน้าจริงจัง “พี่รู้สึกว่าวันนี้เจ้าแปลก ๆ ใครมารังแกเจ้าหรือเปล่า ทำไมพี่รู้สึกเหมือนกับว่าเจ้าไม่มีความสุขเลย” 

 

ทันทีที่เขาขยับหน้าเข้าไปใกล้น้องสาว เขาก็พบว่าวันนี้อีกฝ่ายอารมณ์ไม่ดี

 

จิ้งจอกสาวตกตะลึงไปครู่หนึ่งกับคำพูดและการกระทำของพี่ชาย แต่เธอไม่คาดคิดว่าหูชิงหยวนซึ่งดูเป็นคนสบาย ๆ ไร้ความกังวลจะสังเกตเห็นสิ่งนี้ 

 

ต่อมา เธอจ้องตาเขากลับ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ ก่อนหน้านี้ข้าไม่มีความสุข แต่พอพี่สี่ทำเข็มกระดูกมาให้ข้า ข้าก็มีความสุขขึ้นมาเลย!” 

 

“จริงหรือ? อย่าโกหกพี่นะ” จิ้งจอกหนุ่มยังคงจ้องมองน้องสาวของตนนิ่งประหนึ่งว่าเขาพยายามค้นหาบางสิ่งบางอย่างจากใบหน้าของเธอ

 

หูเจียวเจียวสามารถแสร้งทำเป็นเจ้าของร่างเดิมได้โดยไม่หน้าแดงและหัวใจเต้นแรง แล้วเธอจะปล่อยให้อีกฝ่ายมองออกได้อย่างไร?

 

“ข้าจะโกหกท่านไปเพื่ออะไร” หญิงสาวเลิกคิ้ว “แต่พี่สี่ ทำไมจู่ ๆ เมื่อวานนี้ท่านถึงสนใจผู้หญิงคนนั้นมาก แถมยังเสนอตัวพานางไปแนะนำให้รู้จักเผ่าอีก...” 

 

“หรือจริง ๆ แล้วท่านสนใจนาง?”

 

จิ้งจอกสาวถือโอกาสนี้ถามพี่ชายให้ชัดเจน

 

หากมีวี่แววว่าเขาจะมีใจให้หงส์สาว เธอจะต้องรีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเพื่อตัดเคราะห์ร้ายนี้ให้เร็วที่สุด!

 

“น้องเล็ก เจ้าทำให้พี่ปวดใจยิ่งนัก ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานพี่เสียสละตัวเองเพื่อเจ้า ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าไม่อยากให้นางมายุ่งกับหลงโม่ พี่คงไม่ไปคุยกับนางหรอก!” หูชิงหยวนทำท่าทางเบื่อหน่าย

 

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็กลัวว่าน้องสาวตัวน้อยจะไม่เชื่อ ดังนั้นเขาจึงชู 3 นิ้วเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง

 

”พี่สาบานต่อเทพอสูร พี่ไม่ชอบผู้หญิงที่เอาแต่ร้องไห้”

 

ผู้หญิงไร้ประโยชน์เช่นนี้ ถึงแม้จะมอบให้เขาฟรี ๆ เขาก็ไม่อยากได้หรอก มันมีแต่จะสร้างความยุ่งยากให้กับตัวเองเสียมากกว่า

 

พอหูเจียวเจียวเห็นใบหน้าที่จริงจังของหูชิงหยวน รวมถึงการสาบานต่อเทพอสูร เธอก็ยังทำสีหน้าไม่เชื่อถืออยู่ดี

 

จิ้งจอกหนุ่มจึงตบไหล่เธอเบา ๆ แล้วพูดว่า

 

“อย่ากังวลไปเลย พี่สี่รู้ว่าเจ้าไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น และถ้าเจ้าไม่ชอบ พี่ก็ไม่ชอบเช่นกัน”

 

หญิงสาวที่ได้ยินเช่นนี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เธอยังไม่กล้าวางใจ

 

ผลลัพธ์ของทางเลือกที่เธอตัดสินใจทำลงไปแต่ละครั้งในหนังสือเล่มนี้มันน่าหวั่นเกรงมากเกินไป และเธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต

 

“พี่สี่ ไม่ใช่เพราะข้าไม่ชอบนาง แต่เป็นเพราะข้าหวังว่าคู่ครองในอนาคตของพี่สี่จะปฏิบัติต่อท่านอย่างจริงใจเช่นเดียวกับที่ท่านปฏิบัติต่อนาง” หูเจียวเจียวสูดลมหายใจเฮือกใหญ่และมองลึกเข้าไปในดวงตาของหูชิงหยวน

 

เธอไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวที่รักเธอเลยจริง ๆ

 

“เอาล่ะ พี่สี่จะฟังเจ้า” คนเป็นพี่ชายตอบโดยไม่ต้องคิดพลางยกมือขึ้นยีหัวน้องเล็กด้วยความรัก

 

แต่สภาพหัวที่ยุ่งเหยิงเพราะเขานั้นทำให้ปากของหูเจียวเจียวกระตุก

 

หลังจากที่หูชิงหยวนส่งมอบเข็มกระดูกให้น้องสาวเสร็จแล้ว เขาก็อำลาเธอก่อนจะเดินออกจากลานบ้านไป จากนั้นเขายังคงต้องออกล่าและทำ ‘ภารกิจออกกำลังกาย’ ที่หูเฉียงผู้เป็นพ่อมอบหมายให้เขา

 

ส่วนหูเจียวเจียวเองก็จัดการแบกถังหินไปที่แม่น้ำ

 

ทันทีที่เด็กน้อย 5 คนเห็นผู้เป็นแม่เดินออกไปจากบ้าน พวกเขาก็หันมามองหน้ากัน แล้วชะเง้อคอมองตามหลังแม่จิ้งจอก ก่อนจะวิ่งไปในทิศทางเดียวกับหูชิงหยวน

 

ด้วยความที่เด็กนั้นขาสั้น เด็กตระกูลหลงทั้ง 5 จึงต้องวิ่งเหยาะ ๆ ตามไป ประกอบกับหลงเซียวที่ต้องใช้ไม้คลำทาง เลยพลอยทำให้คนอื่นวิ่งช้าลงไปด้วย

 

แต่หลงเหยากลับพุ่งออกไปเหมือนลูกศรขนาดเล็ก

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ทิ้งห่างพี่ ๆ 4 คนออกไปจนไม่เห็นฝุ่น

 

ขณะนี้หูชิงหยวนยังไม่ได้กลายร่างเป็นสัตว์ เขากำลังถือผ้าขนหนูสีน้ำตาลอันล้ำค่าไว้ในมือ พลางพูดกับตัวเองอย่างมีความสุขระหว่างเดินไปตามทาง

 

“ฮ่า ๆ วันนี้น้องสาวของข้าช่วยประคบตาให้ข้าด้วย เดี๋ยวข้าเอาเรื่องนี้ไปอวดพวกพี่ ๆ ดีกว่า พวกนั้นจะต้องอิจฉาข้ามากแน่ ๆ!” 

 

พอสิ้นเสียงพูด จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่บั้นท้ายจนใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะรู้สึกทั้งเจ็บทั้งโกรธ

 

“โอ๊ย! ไอ้สารเลวตัวไหนบังอาจมากัดก้นข้า!”