บทที่ 52: นี่เป็นกลยุทธ์ใหม่ของเจ้าสินะ

หัวหน้าเผ่ารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่พวกผู้ชายจะเชื่อฟังคำสั่งของหูเจียวเจียว แต่เขาต้องคอยดูแลความเรียบร้อยของเผ่าจึงไม่สามารถจับตาดูหญิงสาวได้ตลอดเวลา

 

อิงหยวนเป็นภูตที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า แม้ว่านิสัยของเขาจะหยิ่งยโสไปสักหน่อย แต่เขาก็เป็นคนที่อุทิศตนเพื่อเผ่าแห่งนี้มาโดยตลอด เพราะฉะนั้นชายคนนี้จะเชื่อฟังคำพูดของชายชราอย่างแน่นอน

 

งานนี้จำเป็นต้องมีนกอินทรีหนุ่มคอยดูแลอยู่ใกล้ ๆ เท่านั้น หูเจียวเจียวจึงจะสามารถควบคุมภูตคนอื่นได้

 

หัวหน้าเผ่าเป็นคนช่างคิดช่างวางแผน หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ไม่เปิดโอกาสใครได้โต้แย้งอีกต่อไป และเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม

 

แต่ท่ามกลางฝูงชนที่อยู่เบื้องหลังนั้น มีเพียงสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา 

 

ทำไมพวกเขาถึงไม่ใช่คนที่เทพอสูรมาเข้าฝันกัน!

 

แม่จิ้งจอกคนนั้นเป็นคนที่ทั้งขี้เกียจและน่าขยะแขยง ทำไมเทพอสูรถึงเลือกนาง!

 

ทางด้านหูเจียวเจียวเมื่อได้ข้อสรุปที่ไม่พึงพอใจ มุมปากของเธอก็กระตุก

 

ช่างเถอะ…

 

อิงหยวนมีออร่าของตัวเอก และด้วยความช่วยเหลือของเขา การเพาะปลูกครั้งนี้คงจะราบรื่นอย่างแน่นอน

 

ทันทีที่ชายผู้เป็นหัวหน้าเผ่าเดินออกไป หูหมินและหูเฉียงซึ่งยืนอยู่ในฝูงชนก็เบียดตัวออกมาหาลูกสาวของตนอย่างตื่นเต้น

 

“เจียวเจียว สมกับที่เป็นลูกแม่ แม้แต่เทพอสูรยังมาเข้าฝันเจ้า เจียวเจียวของแม่เป็นผู้หญิงที่ได้รับพรจากเทพเจ้า” หญิงวัยกลางคนกอดลูกสาวสุดที่รักในขณะที่ยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงรูหู

 

“ถูกต้อง ไม่อย่างนั้นเทพอสูรคงจะเลือกคนอื่นไปแล้ว ในเผ่าของเรามีภูตอยู่ตั้งมากมาย แต่ท่านยังเลือกเจียวเจียวของเรา เทพอสูรจะต้องคิดว่าเจียวเจียวดีที่สุดเหมือนกัน”

 

หูเฉียงรู้สึกภาคภูมิใจมากจึงเชิดหน้าขึ้นจนจมูกแทบจะชี้ไปบนฟ้า 

 

เขาแทบจะอยากเขียนคำว่า 'เทพอสูรมาเข้าฝันลูกสาวของข้า' ไว้บนหน้าผากของตัวเองเพื่อที่ชาวบ้านทุกคนในเผ่าจะได้เห็น 

 

เมื่อภูตที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่พูด พวกเขาก็อยากจะเปลี่ยนสายตาของตนให้กลายเป็นมีดคมหั่นร่างของหูเจียวเจียวเป็นชิ้น ๆ

 

ในเวลาเดียวกัน จิ้งจอกสาวเช็ดเหงื่อจากหน้าผากและเปลี่ยนเรื่องพูดไปอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้พ่อแม่ทำให้ชาวบ้านเกลียดเธอไปมากกว่านี้

 

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ทำไมพวกพี่ ๆ ไม่มาด้วยล่ะ?”

 

“พวกเขาไปล่าสัตว์ ไม่ต้องห่วง ถ้าพี่ชายของเจ้ากลับมาแล้ว แม่จะบอกข่าวดีให้พวกเขารู้เอง เจ้าพวกนั้นจะต้องรู้สึกดีใจมากแน่ ๆ” หูหมินตอบลูกสาวอย่างอารมณ์ดี 

 

ท่ามกลางเหล่าภูตที่กำลังแยกย้ายกันกลับ ลู่เมี่ยนเอ๋อที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็มองไปยังคนทั้ง 3 ที่กำลังมีความสุข ก่อนที่นางจะลดสายตาลงแล้วเดินออกไปพร้อมกับคนอื่น

 

ระหว่างที่หูเจียวเจียวกำลังพูดคุยกับหูหมิน ทันใดนั้นเธอก็ถูกเงามืดบดบังตัว

 

เมื่อหญิงสาวหันศีรษะไปมองเจ้าของเงา เธอก็พบอิงหยวนที่ขมวดคิ้วเดินเข้ามาหาตน เธอจึงเดินถอยหลังไป 2 ก้าวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงห่างเหินว่า “วันนี้สายมากแล้ว การเพาะปลูกจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ ให้เจ้าพาพวกผู้ชายไปทางทิศใต้ของเผ่า ข้าจะรออยู่ที่นั่น”

 

ยามนี้ใบหน้าของชายหนุ่มผู้แข่งแกร่งที่สุดในเผ่ามืดมนราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของเธอ เขาค่อย ๆ ก้าวเข้าไปอย่างเชื่องช้าเพื่อกดดันอีกฝ่าย ในขณะที่ดวงตาสีเข้มและคมดั่งมีดจ้องเขม็งมองหน้าหญิงสาว

 

เขากัดฟันพูดประชดประชันว่า “หูเจียวเจียว นี่เป็นกลยุทธ์ใหม่ของเจ้าสินะ เจ้านี่มันน่าทึ่งมากจริง ๆ!”

 

“คิดว่าแค่เจ้าไปโน้มน้าวท่านผู้เฒ่าได้แล้วข้าจะชื่นชมเจ้างั้นรึ ขอบอกไว้เลยนะว่าฝันไปเถอะ!”

 

หลังจากพูดจบ อินทรีหนุ่มก็มองจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์อย่างแข็งกร้าว จากนั้นเขาก็หันหลังเดินกลับไปในทิศทางที่ลู่เมี่ยนเอ๋อเดินไป

 

การกระทำของชายคนนี้ทำให้หูเจียวเจียวมองตามอีกคนไปด้วยใบหน้าที่สับสน “...”

 

กลยุทธ์ใหม่?

 

ใครก็ได้ช่วยบอกเธอทีว่าเจ้าหมอนั่นกำลังคิดอะไรอยู่ เธอไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยสักนิด

 

“เจียวเจียว อิงหยวนมาคุยอะไรกับเจ้าหรือ?” หูเฉียงเดินเข้ามาถามด้วยสีหน้ากังวล

 

เมื่อสักครู่อิงหยวนจงใจลดเสียงลง จึงมีเพียงหูเจียวเจียวเท่านั้นที่ได้ยินเขาพูด

 

ก่อนที่หญิงสาวจะตอบกลับ หูหมินก็เม้มริมฝีปากและพูดอย่างเย็นชา “ฮึ เขาจะพูดอะไรได้อีก เขาจะต้องเห็นว่าเจียวเจียวของเราดีขึ้นมากแล้ว เขาเลยรู้สึกเสียดาย!”

 

“เหอะ ๆ”

 

หูเจียวเจียวหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะนิ่งเงียบไป

 

พ่อแม่ของเจ้าของร่างเดิมมั่นใจในตัวของลูกสาวคนนี้มากจริง ๆ… มากจนลูกโดนคนอื่นเขม่นแล้ว!

 

ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าของร่างเดิมจะเป็นคนที่สามารถแหกกฎทุกอย่างและไร้เหตุผลได้ขนาดนี้

 

ถัดมา จิ้งจอกสาวอยากจะเชิญผู้อาวุโสทั้ง 2 คนไปทานอาหารที่บ้าน แต่พวกเขากลับปฏิเสธอย่างหนักแน่นแล้วเดินหนีไปโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดอะไรอีก

 

หูเจียวเจียวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเดินกลับบ้านไปคนเดียว 

 

ในเวลาเดียวกันนั้น ลูกน้อยทั้ง 5 คนกำลังนั่งรอแม่อยู่ที่ประตูบ้าน

 

หลงหลิงเอ๋อนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพลางยกมือเท้าคางด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ “ทำไมท่านแม่ยังไม่กลับมาอีก...”

 

หลงเหยาที่นอนอยู่บนศีรษะของนางส่ายหัวอย่างเศร้าสร้อยเป็นการตอบกลับคำพูดของผู้เป็นพี่สาว 

 

ในขณะที่หลงเซียวนั่งหลังตรงอยู่ที่ประตูซึ่งหาได้ยากที่เขาจะมานั่งอยู่ที่นี่  ดวงตาว่างเปล่าคู่นั้นมองทอดออกไปในระยะไกล และหูของเขาจะคอยฟังความเคลื่อนไหวภายนอกอยู่เสมอ

 

ส่วนหลงอวี้กับหลงจงเองก็ขมวดคิ้วมองออกไปนอกลานบ้านด้วยความคิดที่แตกต่างกัน

 

ผู้หญิงชั่วคนนั้นมีความสัมพันธ์กับชาวบ้านคนอื่นไม่ค่อยดีนัก ตอนที่นางออกไปข้างนอก นางจะถูกรังแกหรือเปล่า?

 

นางคงไม่ได้ถูกฆ่าไปแล้วใช่ไหม?

 

แล้วถ้านางถูกฆ่าอยู่ข้างนอก จะมีใครช่วยนำศพนางกลับมาหรือไม่?

 

ในตอนที่หูเจียวเจียวกลับมา เธอก็เห็นเจ้าตัวเล็กทั้ง 5 รออยู่ที่หน้าประตูด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

 

เกิดอะไรขึ้น?

 

เธอออกไปทำงานนอกบ้านเพียงวันเดียว ทำไมเด็ก ๆ ถึงทำหน้าแบบนั้นกันล่ะ หรือว่าจะมีคนมารังแกพวกเขาระหว่างที่เธอไม่อยู่บ้าน?

 

เมื่อหญิงสาวนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็กังวลมากขึ้นจึงก้าวเท้ายาว ๆ เดินกลับบ้าน

 

พอเหล่าลูกน้อยได้ยินเสียงฝีเท้า ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นและเห็นผู้หญิงสวยสง่ากำลังเดินมาท่ามกลางแสงสีแดงเข้มของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน พวกเขาแทบจะหยุดหายใจยามที่เห็นภาพนั้น

 

นางมารร้ายยังไม่ตาย!

 

นางกลับมาแล้ว!

 

เด็กทั้ง 5 คิดอย่างพร้อมเพียงกัน ในขณะที่ดวงตาของหลงหลิงเอ๋อกับหลงเหยาเป็นประกาย จากนั้นทั้ง 2 ก็พุ่งตัววิ่งไปหาผู้เป็นแม่แทบจะในเวลาเดียวกัน

 

“ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้ว!”

 

หูเจียวเจียวก้มลงอุ้มเด็กน้อย 2 คนที่วิ่งมาหาเธอ พลางถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความกังวล

 

“แม่กลับมาแล้ว หลิงเอ๋อเป็นอะไรหรือเปล่า มีใครมารังแกเจ้าหรือ?”

 

หญิงสาวไม่เคยรู้สึกถึงการดูแลเอาใจใส่จากครอบครัวมาก่อนตั้งแต่เธอย้ายออกจากบ้าน ต่อจากนั้นเธอก็อยู่คนเดียวมาตลอดจนชินชาไปเสียแล้ว 

 

แต่ ณ ตอนนี้ เมื่อมีลูก ๆ 5 คนมารอต้อนรับเธอกลับบ้าน มันกลับให้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจ 

 

ในเวลาเดียวกันนั้น เด็กหนุ่ม 3 คนก็เดินตามน้องสาวกับน้องชายมาเช่นกัน

 

ขณะนี้หลงหลิงเอ๋อกอดต้นขาของแม่จิ้งจอกและสบตากับพี่น้องของตนก่อนจะแลบลิ้นอย่างซุกซน “ไม่มีใครรังแกเราหรอก ข้าแค่... แค่คิดว่าถ้าท่านแม่ออกไปแล้วคงจะไม่กลับมา…”

 

ในอดีต 5 พี่น้องหวังอยู่ในใจเสมอว่านางจะไม่กลับมาอีก แต่พอวันนี้พวกเขาไม่ได้เจอนางเลยทั้งวัน ทุกคนกลับไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด และพวกเขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไปเสียมากกว่า

 

ประโยคที่ซื่อตรงของเด็กสาวทำให้จมูกของหูเจียวเจียวร้อนผ่าว

 

เด็กพวกนี้คงรู้สึกไม่ปลอดภัยเวลาที่เธอไม่อยู่บ้าน

 

ต่อมา เธอลูบหัวของหลงหลิงเอ๋อ “เด็กโง่ ทำไมแม่ถึงจะไม่กลับมาล่ะ”

 

คำถามนั้นไม่มีใครตอบได้ แต่ในใจของเด็กทุกคนกลับรู้สึกเบาสบายมากเมื่อได้เห็นท่าทางอ่อนโยนของผู้เป็นแม่

 

หลงเซียวที่ยืนอยู่ไกลที่สุดฟังเสียงของเธอ ไม่นานริมฝีปากที่เม้มแน่นก็ค่อย ๆ คลายลง

 

ขณะที่หลงเหยาบินไปตรงหน้าแม่จิ้งจอกและหมุนตัวไปมาหลายครั้งด้วยความตื่นเต้น ซึ่งเผยให้เห็นหน้าท้องมันวับของเขา ก่อนที่เจ้าตัวจะสัมผัสมันด้วยกรงเล็บมังกรน้อย 2 ข้าง

 

“ฮ่า ๆ!” หูเจียวเจียวได้แต่หลุดหัวเราะออกมาเพราะเธอเข้าใจภาษากายของเจ้าลูกชายคนสุดท้องได้อย่างรวดเร็ว “เหยาเอ๋อหิวแล้วหรือ เอาล่ะ ๆ เดี๋ยวแม่จะรีบไปทำอาหารเย็นให้พวกเจ้า”

 

ระหว่างที่เธอไม่อยู่บ้านทั้งวัน เด็กพวกนี้รู้ความมากจึงไปเก็บฟืนมาจนแทบจะเต็มลานบ้าน

 

หญิงสาวใช้เวลาไม่นานในที่สุดอาหารเย็นก็พร้อม จากนั้นลูก ๆ ก็มานั่งเรียงแถวกันกินข้าวเหมือนปกติ

 

หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย หูเจียวเจียวก็เก็บจานชามไปล้างที่แม่น้ำ พอกลับมาที่บ้านเธอก็ล้างเท้าให้เด็ก ๆ แล้วพวกเขาก็วิ่งไปนอนลงบนเตียงหญ้า

 

ภาพนั้นทำให้แม่จิ้งจอกรู้สึกโล่งใจไปชั่วขณะ เธอแอบบ่นในใจว่าเจ้าของร่างเดิมไม่รู้วิธีถนอมลูกที่ประพฤติตัวดีและมีเหตุผลเช่นนี้เลยจริง ๆ!

 

เมื่อหญิงสาวทำงานทั้งหมดเสร็จแล้ว เธอก็ผล็อยหลับทันทีที่เธอล้มตัวลงนอนบนกองฟาง

 

อาจเป็นเพราะเธอเหนื่อยมาทั้งวัน คืนนี้เธอจึงนอนหลับสนิทมาก

 

วันต่อมา หูเจียวเจียวตื่นมาทำอาหารเช้าไว้แล้วอธิบายให้เด็กทั้ง 5 คนฟังว่าวันนี้เธอจะออกไปทำอะไรและเดินทางไปยังทิศใต้ของเผ่าตามที่นัดแนะไว้กับอิงหยวน