ขึ้นเขา

“เอาล่ะ วันนี้ข้าจะขึ้นเขาสักหน่อย ตอนนี้ครอบครัวเรายากจนมาก เผื่อวันนี้ข้าจะมีโชคบ้าง” เจียเหรินกล่าว ตอนนี้วิธีที่พอจะหาเงินได้ของครอบครัวเขาคงจะมีแต่วิธีนี้เท่านั้นง่ายและรวดเร็วที่สุด

“เจ้าคะสามี ระหว่างท่านไม่อยู่ข้าจะทำความสะอาดบ้านรอท่านกลับมา” หลานหงตอบรับสามีอย่างว่าง่าย มิได้ห้ามปรามอันใด เพราะนางได้รู้ถึงความวิเศษของน้ำพุแห่งสวรรค์แล้ว สามีของนางก็ได้ดื่มเข้าไปแล้ว ร่างกายของเขาน่าไม่มีอาการเจ็บป่วยหลงเหลืออยู่แล้ว

“เจ้าอย่าหักโหมมากนัก ถ้าทำไม่ไหวรอข้ากลับมาช่วยเจ้า”เจียเหรินกำชับนาง เขาไม่อยากให้นางหักโหมมากนัก

“เจ้าคะ ท่านขึ้นเขาไประวังอันตรายด้วยนะเจ้าคะ” ถึงแม้นางจะรู้ว่าสามีของนางเป็นคนไม่ธรรมดาแต่นางก็อดห่วงไม่ได้ เลยพูดออกไปด้วยความเป็นห่วงเขา

“อืมข้าจะระวัง” เจียเหรินตอบรับคำของภรรยาตัวน้อย พร้อมกับจัดเตรียมข้าวของที่จะนำขึ้นเขาไปด้วย แต่ตอนนี้เขามีเพียงตะกร้าหวายที่หลานหงสานเองเอาไว้ใช้ใส่ของนางมา กับมีดอีกเล่มหนึ่งเท่านั้นพกติดตัวไป เขามองของพวกนี้อีกครั้ง ในใจครุ่นคิดว่าเขาต้องเร่งหาเงินเสียแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นของภรรยาทั้งนั้น แล้วเร่งรีบออกจากเรือนไป

ไม่นานเจียเหรินก็ถึงเขาฉายจี๋ เป็นภูเขาที่อุดมสมบูรณ์มาก ถือว่าเป็นแหล่งรายได้อีกทางหนึ่งของคนในหมู่บ้านซานแห่งนี้ เจ้าของร่างเดิมก็เคยขึ้นมาบ่อยครั้งแถมยังได้ของไปไม่น้อย หากสุดท้ายแม้ขายได้เงินมาทุกอย่างก็ต้องตกเป็นของกองกลางทั้งหมด ตอนนี้เขาเป็นคนขึ้นมาเอง และคิดว่าประสบการณ์ไม่น้อยไปกว่าเจ้าของร่างเดิมแน่นอน ในฐานะอดีตโฮสต์ดีเด่น เขาเคยผ่านเหตุการณ์ทะลุมิติย้อนอดีตหรือเกิดใหม่ในยุคโบราณมาไม่น้อย เรียกได้ว่าเหตุการณ์ที่ตัวเอกในนิยายต้องพบเจอเช่นการณ์ขึ้นเขานี้ เขาผ่านมาน่าจะเป็นร้อยๆครั้งแล้ว แม้เขาจะเป็นตัวร้ายก็ตาม แต่ระบบของเขานั้นคือการแย่งชิงโชคชะตาของตัวเอกและกลายเป็นตัวเอกที่เลวร้ายและร่ำรวยเสียเอง การขึ้นเขาพบเจอของวิเศษล้ำค่ามากมาย คืองานถนัดของเขาเลยล่ะ

“อ่า ที่นี่สมบูรณ์ไม่น้อยเลย ไม่น่าจะมีอะไรยากนักสำหรับข้า” เจียเหรินเพียงเดินขึ้นเขามาได้ไม่นานก็พบต้นกล้าและผักผลไม้ที่นำไปเป็นอาหารได้ เช่นพริก มะเขือเทศ กระชาย ต้นกล้วย และอีกมามาย เพราะพวกมันมีอยู่ทั่วไป และอุดมสมบูรณ์ แต่ชาวบ้านไม่ค่อยนิยมปลูกกันเท่าไหร่ ส่วนมากปลูกข้าวเป็นหลัก พวกนี้ขึ้นเขามาเก็บเอาก็ได้ เรื่องนี้ทำเอาเจียเหรินสับสนไม่น้อย นำไปปลูกไว้เวลาทำอาหารกินจะไม่ง่ายกว่ารึ เวลาขึ้นเขาไม่ได้เล่าจะทำเช่นไร ด้วยระบบความคิดของคนที่นี่ล่ะมั้งที่ไม่นิยมปลูกผักผลไม้เพราะอ้างกันว่ามันปลูกยากปลูกข้าวดีกว่า จนทำให้เกิดการขาดแคลนอาหารเช่นนี้ 

“จากการคาดการณ์ของข้า อีกสองวันน่าจะมีฝนตกอีกครั้ง วันนี้ข้าต้องหาของดีให้ได้” เจียเหรินมองขึ้นฟ้าแล้วพึมพำกับตัว หากฝนตกมาจะไม่สามารถขึ้นเขาได้อีกหลายวัน ปีที่ฝนดีเกินไปใช่ว่าจะดี กลับกลายเป็นการทำร้ายผู้คนไม่น้อย หนึ่งเดือนก่อนหมู่บ้านอี้ เขื่อนกั้นน้ำชำรุดเสียหาย ผู้ใหญ่บ้านระดมคนของหมู่บ้านไปช่วยซ่อมแซมเขื่อน เพราะหากเขื่อนแตกขึ้นมาหมู่บ้านพวกเขาก็หนีไม่พ้นหายะนะเช่นกัน คนตระกูลสวีส่งเจ้าของร่างเดิมไป การซ่อมเขื่อนเป็นงานที่หนักมาก ข้าวปลาก็กินไปเต็มอิ่ม พอกลับมาก็ไม่ได้พักแม้แต่น้อย ยังต้องเร่งเก็บเกี่ยวผลผลิตในนา ถึงแข็งแรงแค่ไหนเจ้าของร่างก็ล้มป่วยได้สุดท้ายเขาเลยได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้แทน

“ข้าอาจจะต้องเข้าไปลึกกว่านี้ รอบนอกมีแต่ของที่พบทั่วไปเท่านั้น” ก่อนเจียเหรินจะเข้าไปลึกกว่านี้ เจียเหรินตัดต้นไม้ทำเป็นหอกสักอัน เพื่อใช้ป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ 

ตุบๆ แฮ๊กกกก

“หมู่ป่า หึๆโชคของข้าไม่เคยทำให้ผิดหวัง” หลังเข้าป่าลึกขึ้น เจียเหรินพบกับหมูป่าหนุ่มตัวใหญ่สองตัวที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ดูเหมือนการต่อสู้จะจบลงแล้วหนึ่งตัวตาย และอีกตัวกำลังบาดเจ็บหนัก

ฟุบ ตุบบๆ แว๊กก

“หึ สองตัว พรุ่งนี้คงได้เงินไม่น้อย ” หมูป่าตัวที่บาดเจ็บยังไม่ทันได้หนีก็โดนหอกพุ่งปักเข้าที่คอตายในที่สุด เจียเหรินมอนดูสองตัวนี้น้ำหนักตัวราวๆร้อยโลได้อย่างพึงพอใจ พรุ่งนี้เข้าเมืองไปขายคงได้ราคาดีไม่น้อย

"หือ โสมป่า รึ" เจียเหรินกำลังก้มใช้เถาวัลย์มัดหมูป่าทั้งสองตัวติดกับไม้ที่เขาตัดมาเพื่อหามมันลงเขา สายตาพลันเหลือบไปเจอกับต้นโสมต้นหนึ่ง ใต้ต้นไม้ใหญ่ 

“มิน่าเล่าเจ้าสองตัวนี้ถึงสู้กันเอาเป็นเอาตายเช่นนี้” โสมมีสรรพคุณบำรุงร่างกายหลายอย่างแม้แต่สัตว์ยังรู้คุณค่าของมันแย่งกันเอาเป็นเอาตาย เจียเหรินละจากร่างหมู่ป่าทั้งสองตัว เกลี่ยหน้าดินออกค่อยๆขุดโสมอย่างระมัดระวัง เพื่อให้รากไม่เสียหาย โสมต้นนี้น่าจะเป็นโสมอายุร้อยปีถือว่าหายาก หากขายคงได้ราคาดีไม่น้อย ก่อนจะค่อยๆนำมันใส่ในตะกร้าหวายที่มีพืชผักหลายชนิดอยู่ในนั้นก่อนแล้ว

“หึบ ฮือ หนักใช่เล่นนะเนี้ย ยังไงตอนลงเขาข้าต้องระวังสักหน่อยแล้ว” แม้ร่างกายเดิมจะแข็งแรงและได้ดื่มน้ำพุแห่งสวรรค์ไปแล้ว เจียเหรินถึงขั้นได้ปรับลมให้ใจโคจรลมปราณเข้าช่วย โชคดีเขาควบคุมร่างกายได้อย่างไหลลื่นแม้เจ้าของร่างเดิมจะไม่เคยฝึกปราณก็ตาม 

“เอาล่ะ ข้าต้องกลับแล้ว ภรรยาของข้าคงมองหาข้าแล้ว” เมื่อคิดถึงหน้าภรรยาของตนนางคงดีใจนักที่เขาหาของที่ทำเงินได้ในวันนี้ เจียเหรินจึงแบกคานหมูป่าทั้งสองลงเขาไป