สร้างที่พักชั่วคราว

 

 

“เราจะสร้างเรือนกันที่นี่ ท่านว่าอย่างไรขอรับ” อวิ้นซีมองดูรอบๆที่ที่พวกเขาได้มาทั้งหมดสี่สิบไร่ ซึ่งส่วนมากกำลังมีข้าวอยู่ในนา มีเพียงแค่ห้าไร่กว่าๆ ตรงนี้เท่านั้นที่ยังไม่ทำอะไร เขาคิดจะสร้างเรือนอยู่ติดกับถนนไปมาสะดวก และสร้างคอกวัวให้อยู่ถัดไปไกลเล็กน้อยเพื่อจะไม่ได้กลิ่นของขี้วัวรบกวน ตอนนี้ทำได้เพียงทำคอกแบบเปิดชั่วคราวไปก่อนโชคดีตอนนี้ไม่ใช่หน้าฝนจึงไม่ลำบอกนัก

 

“ข้าตามใจเจ้าภรรยาข้า” อันเฉิงมองไปรอบๆ ภรรยาว่าอย่างไรเขาก็ว่าตามนั้นไม่คัดค้านอันใด

 

“เช่นนั้นก็เอาตรงนี้ขอรับ” เมื่อสามีตามใจเขา เขาก็จะสร้างตรงนี้แหละ หากสร้างที่อื่นก็อาจจะทำลายข้าวในนาไปซึ่งเขาเสียดายไม่น้อย

 

“ดีเลย หากพวกเจ้าสร้างตรงนี้ ที่ของพวกข้าตัดกันอยู่ตรงข้ามเจ้าพอดี พวกเราจะสร้างเรือนใกล้ๆ กัน จะได้เป็นเพื่อนบ้านกัน” โจฉีที่เดินมาข้างหลังพวกเขาเอ่ยขึ้น ที่นาที่เขาได้รับคนละสิบไร่กับโจรุ่ยก็ตัดครึ่งอยู่ตรงข้ามที่พวกอันเฉิงจะสร้างเรือนพอดี เช่นนั้นพวกเขาก็จะสร้างอยู่ใกล้ๆ กัน เพียงเดินข้ามถนนเท่านั้น หากมีอะไรจะได้ดูแลกัน

 

“ขอรับ ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” อวิ้นซีก็คิดคำนวณไว้แล้ว เขายังมีหนี้แค้นรองทวงคืนของเจ้าของร่างเดิมอยู่ หากต้องเดินทางไกล ยังสามารถฝากฝังพี่น้องของสามีให้ดูแลเรือนแทนได้

 

“พี่รอง พี่สาม พี่สะใภ้สาม ข้าจะเข้าเมืองสักหน่อย จะไปคุยกับเถ้าแก่จ้าวสักหน่อย เราสร้างเรือนพร้อมกันทั้งสามครอบครัวเช่นนี้ อาจจะต้องใช้ช่างมากหน่อยหากจะให้เสร็จภายในสองเดือน” โจรุ่ยที่เดินมาหลังพวกเขาเอ่ยขึ้น เขาจำเป็นต้องเข้าไปในเมืองสักหน่อย เถ้าแก่จ้าวรับสร้างเรือนให้แก่ชาวเมืองมาช้านาน เรือนที่แม่โจสร้างก็เป็นเถ้าแก่จ้าวรับงาน เถ้าแก่จ้าวมีลูกน้องคนงานมากมาย โจรุ่ยเองก็ทำงานให้เถ้าแก่จ้าวเช่นกัน ประกอบกับช่วงนี้ไม่มีงานนัก หากเขาขอให้เถ้าแก่มาสร้างเรือนให้พวกเขาพี่น้อง เถ้าแก่ย่อมรับงานแน่

 

“ได้ เจ้าไปเถิด”

 

“เจ้าสาม น้องสะใภ้สาม ข้าจะไปทำที่พักให้เจ้าสี่ก่อน หากเสร็จแล้วจะมาช่วยพวกเจ้าที่นี่” หลังจากโจรุ่ยไปแล้ว โจฉีจึงหันมาหาพวกเขา เพื่อบอกกล่าว โจรุ่ยไม่อยู่ เขาเองก็มีกระท่อมที่พอใช้อาศัยได้ ดังนั้นจึงไปช่วยเจ้าสี่สร้างที่พักเสียก่อน

 

"ขอรับ" เป็นอวิ้นซีที่ตอบรับพี่รอง เพราะตอนนี้สามีของเขาคล้ายเข้าสู่โลกของตนเองคนเดียวเสียแล้ว

 

 

 

“ท่านพอเข้าใจที่ข้าบอกหรือไม่ขอรับ” อวิ้นซีไช้ไม้กิ่งหนึ่งวาดที่พื้นดิน เขาวาดแบบของกระท่อมให้สามีดู แบบนี้ถือว่าทำง่ายส่วนมากให้แค่ไผ่ที่มีมากแถวนี้ แต่เขากลัวสามีจะไม่เข้าใจนัก จึงอธิบายให้เขาฟังอย่างชัดเจน

 

“อืมข้าเข้าใจ ภรรยาเดี๋ยวข้าทำเองเจ้าพักผ่อนเสียเถิด” อันเฉิงจดจำทุกคำที่ภรรยาของตนบอก ตอนนี้ในหัวของเขาเกิดภาพตามอย่างจัดเจน อันเฉิงคิดว่าตนเองทำได้ไม่จำเป็นต้องให้ภรรยาคนงามต้องเหนื่อยยาก

 

“เช่นนั้น ข้าจะไปหาเก็บผักป่าแถวๆ ตีนเขาแล้วกันขอรับ” อย่างน้อยต้องขอบคุณแม่เลี้ยงคนนั้น ไม่รู้นางคิดอันใดอยู่ จึงสับเปลี่ยนข้าวของ แพรพรรณราคาเเพงส่วนใหญ่เป็นอุปกรณ์ทำการเกษตร อุปกรณ์ช่างไปเสียได้ สินเดิมของบุตรเกอของท่านแม่ทัพอวิ้นเป็นเช่นนี้ได้รึ แต่ก็ถือว่าเอามาใช้งานในครั้งนี้ดีเลยทีเดียว อย่างน้อยพวกจอบ เสียม มีด อะไรต่างๆ พวกนี้ก็ยังเป็นของที่ซื้อจากนครหลวงย่อมดีแน่นอน เขาปล่อยให้สามีทำไปก่อน เขาอยากลองขึ้นเขาไปหาเก็บผักมาทำอาหารสักหน่อย

 

“ให้ข้าไปด้วยหรือไม่” อันเฉิงกำลังขุดหลุมอยู่หยุดชะงัก ภรรยาจะขึ้นเขาอันตรายเขาต้องไปด้วย

 

“ไม่ต้องหรอกขอรับ ข้าไม่ได้ไปไหนไกลเสียหน่อยอยู่แค่นี้เอง” ภูเขาอยู่ไม่ไกลนัก พวกเขาอยู่ตรงนี้ยังสามารถมองเห็นได้ชัดเจน ไม่เป็นอันตรายแน่นอน เห็นเขาเป็นเช่นนี้แต่ความจริงอวิ้นซีในโลกก่อนเป็นถึงนักฆ่าใต้ดินอันดับต้นๆ ของโลก หากไม่ใช่ว่าคนที่คิดฆ่าเขาเป็นพี่น้องที่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันแล้วละก็คงฆ่าเขาไม่ได้ง่ายๆ เช่นนี้แน่

 

“เช่นนั้นเจ้าระวังตัวด้วยนะ” อันเฉิงหยุดคิดแม้เขาจะกังวลเล็กน้อยแทนภรรยา แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามอันใดอวิ้นซีอีก

 

"ขอรับ"

 

 

 

“อืม ที่นี่อุดมสมบูรณ์ไม่น้อยเลยทีเดียว ผักพวกนี้น่าจะทำกินตอนเย็นได้” อวิ้นซีเดินขึ้นเขามาตลอดทาง พบเจอผักผลไม้มากมาย และเขาเองก็ไม่ลืมโยนพวกมันเข้าไปในแหวนมิติอย่างมันมือ

 

“หือ หึโชคดีจริงๆ” อวิ้นซีแสยะยิ้มขึ้น โชคดีที่เขาจำได้ว่ามีธนูอยู่ในแหวนมิติ เขาดึงมันออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมลูกธนูและง้างยิ่งมันออกไปทันที อย่างรวดเร็วและแม่นยำ

 

พรึบ ฉึก แว๊กกกกกก

 

“เย็นนี้ หมูป่าตัวนี้ข้าจะทำมันเป็นอาหารเฉลิมฉลอง หลังจากได้แยกบ้านออกมา เอาล่ะแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว กลับไปช่วยสามีทำกระท่อมดีกว่า” หมูป่าที่โชคร้ายตายลงทันทีด้วยธนูดอกเดียวปักเข้าที่คอ ไม่คิดว่าจะเจอโชคใหญ่เช่นนี้ อวิ้นซีเก็บหมูป่าเข้าแหวนมิติทันที ของในแหวนมิติมีมากมายจริงๆ ธนูคันนี้ก็เช่นกันเป็นของขวัญที่บิดามอบให้อวิ้นซีเมื่อเขาอายุห้าขวบ แม้จะเป็นเกอแต่ก็เป็นลูกของแม่ทัพใหญ่บิดาจึงอยากให้เจ้าของร่างเดิมเรียนรู้พวกนี้ไว้เสียหน่อย แต่อวิ้นซีคนเดิมนั้นไม่ใคร่จะชอบมันนัก จึงเพียงเก็บมันไว้ในแหวนมิติมานานปี หากบิดาผู้นั้นกลับนครหลวงเเล้วพบว่าบุตรเกอของตนได้แต่งออกมาแล้วจะเป็นเช่นไรนะ แม่เลี้ยงนางนั้นคิดง่ายเกินไปอาศัยช่วงบิดารับราชโองการไปประการที่ชายเเดนเหนือหลายปีกลั่นแกล้งอวิ้นซีทุกทาง พอได้ยินข่าวว่าบิดาเขาจะกลับเมืองหลวง จึงคิดจะกำจัดเขาออกมา แม้บิดาผู้นั้นไม่ได้แสดงออกมากนัก แต่บิดานั้นรักอวิ้นซีมากกว่าใครเพราะเป็นบุตรคนแรกย่อมต้องสอบสวนเรื่องนี้แน่

 

 

 

“โอ้น้องสะใภ้สาม เจ้าขึ้นเขามารึ” เมื่อเห็นน้องสะใภ้สามเดินกลับมา โจฉีก็ทักทายขึ้น ตอนนี้พวกเขากำลังทำที่พักให้น้องสี่อยู่ น้องสะใภ้สี่กับภรรยาของเขาเองกำลังทำหลังคาสานจากใบจากอยู่ ลูกน้อยของเขากับน้องสี่ก็ได้ให้ลูกสาวคนโตของเขาเองเป็นคนคอยเลี้ยงน้อง เป็นอวิ้นซีเองที่ให้ผ้าไหมมาถึงสองผืนเพื่อทำเป็นเปลให้ลูกพวกเขานอน เรื่องนี้โจฉีเกรงใจน้องสะใภ้สามยิ่ง

 

“ขอรับข้าได้หมูป่ามาด้วยหนึ่งตัวขอรับ” อวิ้นซีนำหมูป่าออกมาจากแหวนมิติให้พวกเขาดู

 

“น้องสะใภ้สาม เจ้าถึงกับฆ่ามันได้ ช่างน่าเหลือเชื่อนัก” พี่สะใภ้รองถึงกับวางมือจากงานที่ทำอยู่ เพื่อมาดูหมูป่าตัวใหญ่ตรงหน้า

 

“นั่นสินะเจ้าคะ พี่สะใภ้สามท่านช่างเก่งกาจนัก” สะใภ้สี่ก็เช่นกัน พวกนางต่างเป็นสตรี มีเพียงสะใภ้สามที่เป็นเกอ ดูท่าเขาจะไม่ใช้คนที่อ่อนแอดังพวกนางคิดกันตอนแรก ซ้ำยังเป็นผู้ที่ร่ำรวยมากทีเดียวเขาถึงขั้นมีแหวนมิติ นางได้แต่สงสัยว่าแม่สามีไปหาคนผู้นี้มาแต่งกับพี่สามได้อย่างไร

 

“ข้าว่าจะเอามันมาให้พวกเราทำกินเย็นนี้ขอรับ” อวิ้นซีกล่าวออกมา วันนี้พวกเขาจะได้กินมันอย่างอิ่มหนำสำราญ

 

อึกก…

 

“เช่นนั้นรึ มาๆ น้องสะใภ้สามปล่อยข้าจัดการมันเอง” ทุกคนต่างกลืนน้ำลาย เอามาทำกินด้วยกันรึ ตอนแรกแยกเรือนกันแล้ว พวกเขาคิดว่าอวิ้นซีจะทำกินแต่ครอบครัวตนเองเสียอีก ไม่คิดว่าพวกเขาจะได้กินด้วยกัน ตอนอยู่เรือนสกุลโจด้วยกันน้อยนักที่พวกเขาจะได้กินอาหารที่ดีเช่นนี้ ทุกคนต่างกลืนน้ำลายเมื่อคิดถึงมันหมูเยิ้ม พี่สะใภ้รองอาสาทำอาหารมื้อนี้เอง คนเขาให้เนื้อมาแล้วยังจะให้เขาทำให้กินก็คงไม่ได้

 

“ใช่ๆ พี่สะใภ้รองข้าก็จะช่วยท่านด้วยเจ้าคะ” สะใภ้สี่เองก็เช่นกัน พวกนางจะเป็นคนจัดการหมูป่าตัวนี้เอง

 

“เช่นนั้นรบกวนพวกท่านแล้ว ส่วนที่เหลือข้าจะเก็บไว้เอาไว้พวกเราทำกินวันหลังด้วย ว่าแต่เห็นสามีของข้าหรือไม่ขอรับ” อวิ้นซีปล่อยให้พี่สะใภ้รองและน้องสะใภ้สี่ ทั้งสองคนจัดการหมูป่าตัวนี้ พวกเขาทั้งหมดสามารถกินได้ถึงสามสี่วันเชียวล่ะ ก่อนอวิ้นซีจะหันไปทางกระท่อมที่สามีเขาเป็นคนสร้าง แต่กลับไม่เห็นสามีของเขาอยู่เลย

 

“น้องสามเห็นว่าไปตัดไม้ไผ่เพิ่มน่ะ กระท่อมนี้เห็นว่าเจ้าบอกให้เขาทำรึ มันดูดีไม่น้อยเลย” โจฉีบอกออกมา เขามองไปที่ที่พักของพวกน้องสาม ดูดีไม่น้อยทุกอย่างทำจากไม้ไผ่ นอกจากหลังคาที่ทำจากใบจาก มีประตู หน้าต่าง ดูมิดชิดคล้ายเรือนหลังเล็กหลังหนึ่งเลยทีเดียว

 

“อ่า ไม่คิดว่าเขาจะทำมันออกมาได้ดีขนาดนี้ขอรับ” อวิ้นซีเองก็ไม่คิดว่าสามีจะทำมันออกมาดูดีมากเลยทีเดียว

 

“ฮ่าๆ เดิมน้องสามแม้จะไม่สนผู้ใดนัก แต่เขามีร่างกายที่แข็งแรง และในสมองของเขาดูคล้ายจะเหนือล้ำพวกข้าไปมาก แม้มารดาจะบอกว่าเขาโง่เขลา แต่ข้าคิดว่าเขาเก่งเกินไปต่างหาก” โจฉียิ้มภูมิใจในน้องชายของตน เขามองว่าอันเฉิงเป็นเพียงชายที่มีจิตใจบริสุทธิ์เท่านั้นไม่ได้โง่เง่าอย่างเช่นมารดาว่า น้องชายคนนี้ของเขาเก่งกาจกว่าผู้ใด

 

“นั่นสินะขอรับ น่าเหลือเชื่อจริงๆ” เขาเองได้อาศัยอยู่กับโจอันเฉิงได้เพียงหนึ่งวัน ผู้ชายคนนี้เพียงแค่คนหัวอ่อน หรือเขาอาจจะมีกระบวนการคิดที่ไม่เหมือนคนทั่วไป แต่ที่เขาดีแน่นอนนั้นเพราะเขาเชื่อฟังภรรยาไงล่ะ นี่คือข้อดีที่สุดของเขาเลยนะ