บทที่ 22: ไม่ต้องคุกเข่าขอโทษข้า

เผ่าของพวกเขาเป็นเผ่าผสม มีภูตหลากหลายเผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ในเผ่านี้ แล้วพวกเขาก็อยู่ร่วมกันอย่างสันติมาโดยตลอด หากใครมีปัญหาอะไร ทุกคนในเผ่าก็ยินดีที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือกันและกัน

 

แต่เมื่อเหล่าภูตได้ยินคำพูดของสงฮวา กลุ่มคนที่เข้ามาช่วยดับไฟก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที

 

“นี่พวกเราเข้ามาช่วยเจ้าดับไฟนะ ทำไมถึงมาพูดจาอะไรไร้เหตุผลอย่างนี้”

 

“ถ้าอย่างนั้นข้าไม่ช่วยเจ้าแล้วดีกว่า เจ้าไปตักน้ำมาดับไฟเอาเองเถอะ!”

 

หลังจากที่ชาวบ้านพูดจบ พวกเขาก็ขว้างถังหินลงกับพื้นด้วยความโกรธก่อนจะหันหลังเดินจากไป

 

ส่วนพวกผู้หญิงที่ถูกสงฮวาผลักล้มลงก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นางอีก โดยที่ทุกคนพยายามรักษาระยะห่างจากนางเอาไว้

 

เมื่อสงฮวาเห็นว่าไม่มีใครช่วยเหลือตนแล้ว นางก็ทรุดตัวลงไปคร่ำครวญอยู่กับพื้น “ลูกแม่... คนพวกนี้ไม่ยอมช่วยเจ้า… ถ้าลูกของข้าตาย ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่...”

 

ในเวลาเดียวกัน หูเจียวเจียวเข้าไปในป่าเพื่อไปรับเด็กทั้ง 4 คนกลับบ้าน แล้วเธอก็บังเอิญได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดในขณะที่เธอกำลังเดินผ่านบ้านของสงฮวา

 

ทันใดนั้นเองเธอก็เผยรอยยิ้มออกมา

 

การที่เธอจะทำให้พวกภูติในเผ่าปฏิบัติต่อครอบครัวของพวกเธอดีขึ้นอาจจะเป็นเรื่องยาก แต่การที่จะทำให้ชาวบ้านในเผ่าเกลียดชังสงฮวานั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไร

 

ในขณะเดียวกัน เด็กทั้ง 4 คนก็แสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม “สมน้ำหน้ามัน!”

 

หลงหลิงเอ๋อจับมือหูเจียวเจียวในขณะที่นางเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ท่านแม่ ท่านทำยังไงให้พวกเขาดับไฟไม่ได้?”

 

ตั้งแต่ที่แม่ใจร้ายคนนี้เปลี่ยนไป ดูเหมือนว่านางจะเก่งกาจมากขึ้น!

 

นอกจากนางจะทำอาหารอร่อยแล้ว นางยังช่วยขับไล่คนที่มาระรานพวกเขาออกไปและช่วยสั่งสอนคนเลวพวกนั้นด้วย

 

“ไม่ใช่ว่ามันดับไม่ได้ แต่เป็นเพราะแม่เพิ่มบางอย่างที่สามารถทำให้ไฟลุกไหม้ได้เร็วขึ้นเท่านั้น และพวกเขาจำเป็นจะต้องใช้น้ำปริมาณมากกว่าเดิมในการดับไฟ” หูเจียวเจียวอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

 

“ช่างทรงพลังอะไรเช่นนี้!” สาวน้อยกะพริบตาด้วยความประหลาดใจประกอบกับใบหน้าที่แสนจะตื่นเต้น

 

มือเล็ก ๆ นั้นกำแน่นโดยหวังว่านางจะได้ลองจุดไฟแบบนี้ดูบ้าง

 

“ท่านแม่ ท่านช่วยมอบของที่ทรงพลังนี้ให้ข้าหน่อยได้ไหม ในอนาคตถ้ามีใครมารังแกข้าอีก ข้าจะโยนมันใส่คนพวกนั้นแล้วเผามันให้ตาย!”

 

“...”

 

สมกับเป็นวายร้ายตัวน้อยจริง ๆ ความคิดของเจ้าตัวเล็กพวกนี้มันเกินจินตนาการของเธอไปมาก

 

“หลิงเอ๋อ สิ่งนี้ใช้ตามอำเภอใจไม่ได้ เว้นแต่คนนั้นจะเป็นคนเลวมาก ๆ คนแบบนี้เจ้าสามารถเผามันให้ตายได้เลย เอาไว้รอให้เจ้าโตขึ้นกว่านี้ก่อน แล้วแม่สอนเจ้าใช้” หูเจียวเจียวอธิบายอย่างจริงจัง

 

เป้าหมายของเธอคือพิชิตใจเหล่าวายร้ายตัวน้อย ไม่ใช่เปลี่ยนพวกเขาให้เป็นฆาตกรบ้าคลั่ง

 

เธอจะต้องรีบสั่งสอนให้เด็กพวกนี้รู้จักกับความเมตตาเสียหน่อยแล้ว!

 

“โธ่... ” เมื่อหลงหลิงเอ๋อได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

 

ณ ขณะนี้

 

สงฮวาซึ่งนอนร้องโหยหวนอยู่บนพื้นหันไปเห็นหูเจียวเจียวอยู่ในฝูงชน

 

ทันใดนั้นนางก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหาแม่จิ้งจอกด้วยความโกรธ

 

“หูเจียวเจียว ต้องเป็นเจ้าแน่! เจ้าขโมยวิธีการจุดไฟของหัวหน้าเผ่าและจงใจมาเผาบ้านข้า ถ้าลูกข้าตาย ข้าจะฆ่าเจ้า!”

 

แม่หมีแยกเขี้ยวพร้อมกับกางกรงเล็บออกตั้งท่าจะทำร้ายหูเจียวเจียว

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กทั้ง 4 รู้สึกตกใจมากเมื่อเห็นสงฮวาพุ่งเข้ามา แต่จู่ ๆ จิ้งจอกสาวก็ดึงพวกเขาหลบไปอีกทาง

 

จากนั้นเธอก็ยกเท้าขึ้นเตะข้อพับคู่กรณีอย่างแรง

 

“โอ๊ย!”

 

สงฮวาคุกเข่าลงกับพื้นทันที 

 

“สงฮวา เจ้าจะทำอะไร แม้ว่าเจ้าจะทำลายบ้านของข้าจนพังยับเยินและเข้ามาทุบตีเด็กตัวเล็ก ๆ 5 คนถึงในบ้านของข้า แต่เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าขอโทษข้าแบบนี้ ในเมื่อวันก่อนเจ้านำเหยื่อ 2 ตัวมาขอโทษ ข้าก็ยกโทษให้เจ้าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องทำถึงขั้นนี้หรอก”

 

หูเจียวเจียวแสร้งทำท่าหวาดกลัวพลางมองดูผู้หญิงตรงหน้ากำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความประหลาดใจ

 

เมื่อคนในเผ่าได้ยินคำพูดของหญิงสาว พวกเขาก็ไม่สนใจลูกเตะของเธอก่อนหน้านี้

 

นอกจากสงฮวาจะไปพังบ้านคนอื่นแล้ว นางยังไปทุบตีลูกของคนอื่นถึงในบ้านอีกหรือ?

 

แม้ว่าทุกคนจะเกลียดหูเจียวเจียว แต่มันก็ไม่ได้ขัดขวางไม่ให้พวกเขาเกลียดสงฮวาขึ้นมาในเวลาเดียวกัน

 

เมื่อเจ้าของบ้านที่ถูกเผาจนวอดวายสัมผัสได้ถึงสายตาที่น่ารังเกียจจากรอบด้าน นางก็รู้สึกอับอายขึ้นมา

 

“หูเจียวเจียว นังสารเลว เจ้าต้องมาเผาบ้านเพื่อแก้แค้นข้าแน่ ๆ ข้าจะล้างแค้นแทนสงชิวลูกของข้า!”

 

ในตอนนี้นางหวังว่าตัวเองจะสามารถหักคอของแม่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ให้ตายคามือทันที 

 

นางพูดจบแล้วก็ตั้งท่าจะพุ่งเข้าต่อสู้กับหูเจียวเจียว

 

ถึงแม้ว่ารอบ ๆ จะมีคนในเผ่าเฝ้าดูอยู่มากมาย แต่ก็ไม่มีใครอยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยจิ้งจอกสาวอยู่ดี

 

พอหูเจียวเจียวเห็นว่าสถานการณ์เริ่มแย่ลง เธอก็วางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของหลงอวี้และบอกเขาว่า “อวี้เอ๋อ พาน้อง ๆ กลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวแม่จะตามไป”

 

จากนั้นหญิงสาวก็ผลักลูกทุกคนออกจากฝูงชนไป

 

เธออยากจะต่อสู้กับสงฮวาที่ร่างใหญ่และแข็งแรงดูสักตั้ง

 

จากการอนุมาน เธอคิดว่าคงไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยตน และเธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายด้วย ตอนนี้หญิงสาวไม่อยากให้เด็ก ๆ เห็นภาพแม่ที่ถูกทำร้ายร่างกาย ดังนั้นเธอจึงบอกให้พวกเขากลับบ้านไปก่อน 

 

ทางด้านหลงอวี้จูงมือหลงหลิงเอ๋อกับหลงจง โดยมีหลงเหยานอนอยู่บนไหล่ของเขา หลังจากถูกผลักออกจากฝูงชน คนเป็นพี่ใหญ่ก็หันกลับไปมองหูเจียวเจียวด้วยท่าทางลังเล

 

หญิงใจร้ายคนนี้กำลังเผชิญหน้ากับอันตรายด้วยตัวเอง...

 

ถ้าเป็นในอดีตเขาจะหันหลังกลับและจากไปโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

 

แต่เด็กหนุ่มจำได้ว่าเพื่อช่วยเขากับน้อง ๆ ล้างแค้น แม่จิ้งจอกแนะนำให้พวกเขาไปจัดการกับสงชิวกันเองเพื่อระบายความโกรธแค้น

 

หากไม่ใช่เพราะแผนการของผู้หญิงชั่วร้ายคนนี้ พวกเขาคงจะถูกสงชิวรังแกไปตลอดชีวิต 

 

“พี่ใหญ่ ท่านจะลังเลอะไรอีก พวกเรารีบกลับกันเถอะ ... ”

 

เมื่อหลงจงเห็นพี่ชายคนโตไม่เคลื่อนไหว เขาก็ดึงมือของอีกคนไปข้างหน้า

 

หลงอวี้ขมวดคิ้วหันมามองน้องชายแล้วดึงมือของอีกฝ่ายออก ก่อนจะผลักเขาเบา ๆ “เจ้าพาหลิงเอ๋อกับน้องกลับไปก่อน”

 

“พี่ใหญ่ ท่านคงไม่ได้คิดที่จะเข้าไปช่วยผู้หญิงสารเลวคนนั้นใช่ไหม?” ดวงตาของหลงจงเบิกกว้าง และรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวเล็กน้อย

 

“ข้าบอกให้เจ้ากลับไปก่อน” เด็กหนุ่มที่โตที่สุดในบ้านออกคำสั่งเสียงเข้ม 

 

ในบรรดาลูกทั้ง 5 คน หลงอวี้เป็นคนที่น้อง ๆ เชื่อฟังมาก… 

 

ท่าทางของพี่ชายทำให้หลงจงมองดูเขาราวกับว่าตนมองเห็นเงาของพ่อ

 

คนเป็นน้อยชายจึงกัดฟันหันหลังและพาหลงหลิงเอ๋อกับหลงเหยากลับบ้านไป

 

เมื่อหลงอวี้เห็นน้องทั้ง 3 คนออกไปแล้ว เขาก็หันกลับมา

 

ทันใดนั้น เด็กหนุ่มก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีบางอย่างมาเกาะไหล่ เขาเลยหันศีรษะไปมองก่อนจะเห็นว่ามังกรดำตัวเล็กกำลังแกว่งหางไปมาอย่างมีความสุข

 

รูม่านตาสีแดงคู่หนึ่งกะพริบราวกับจะบอกว่า ‘ถ้าติดตามผู้หญิงคนนั้นไปแล้วข้าจะได้กินเนื้อ ท่านพี่อย่าพยายามไล่ข้าไปเลย~’

 

“...”

 

“ตามใจเจ้าเถอะ” หลงอวี้พลันนึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ “อะแฮ่ม เสี่ยวเหยา เจ้ายัง...เอามันออกมาได้อีกไหม?”

 

หลงเหยาที่ได้ยินคำถามของพี่ชายกลอกตาไปมา ก่อนจะหลับตาลงในขณะที่เขาพยายามสัมผัสถึงความปั่นป่วนในท้องอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างจริงจัง

 

...

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวส่งลูก ๆ ออกไปจากที่เกิดเหตุแล้ว สงฮวาก็กระโจนเข้าใส่เธอพร้อมกับที่มือทั้ง 2 ข้างของนางเปลี่ยนเป็นอุ้งเท้าหมีสีน้ำตาล  

 

ในขณะนั้นกรงเล็บหมีขนาดใหญ่ถูกเล็งไปที่หน้าผากของหญิงสาวตัวเล็ก

 

ถ้าฝ่ามือนี้ตบลงบนหัวของเธอจัง ๆ ล่ะก็ สมองของเธออาจจะกระจุยออกมาเลยก็เป็นได้

 

ทันทีที่หูเจียวเจียวหันกลับมา เธอเห็นอุ้งเท้าหมีขนนุ่มที่มีกรงเล็บแหลมคมอยู่ใกล้แค่เอื้อม!

 

ฉิบหายแล้ว!

 

ฉันแปลงร่างไม่เป็น! 

 

เธอคิดเพียงว่าจะต้องได้ต่อสู้กับสงฮวา แต่เธอลืมไปว่านี่คือโลกของปีศาจ เหล่าภูตจะกลายร่างเป็นสัตว์ร้ายในยามที่ต่อสู้กัน

 

หญิงสาวกำลังจะหลบการโจมตีของอีกฝ่าย ทว่าจู่ ๆ ก็มีมือที่แข็งแรงปรากฏขึ้นมาคว้าอุ้งมือของแม่หมีไว้ก่อน

 

“สงฮวา เจ้ากล้าทำร้ายน้องสาวข้างั้นรึ!”

 

หูเจียวเจียวเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ และเห็นชายร่างสูงรูปงามยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

 

“พี่รอง?” จิ้งจอกสาวผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะเรียกชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่แน่ใจ

 

พี่ชายคนที่ 2 ของร่างเดิมนั้นมีรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่น เขาหล่อที่สุดในบรรดาพี่ชายทั้ง 4 แม้แต่ในเผ่า เขาก็เป็น 1 ในผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดเช่นกัน