บทที่ 9: แก้วตาดวงใจของแม่

ความรู้สึกที่แผ่ออกมาจากสายตาหลงอวี้ทำให้หูเจียวเจียวเผยรอยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ออกมา

 

เธอจึงส่งผ้าขนหนูให้เขาแล้วพูดว่า “งั้นเจ้าก็เอาไปเช็ดเอง เดี๋ยวแม่จะไปเช็ดให้น้อง ๆ”

 

ลูกชายคนโตที่ได้ยินเช่นนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบผ้ามาแล้วขยับห่างแม่จิ้งจอกไป 3 เมตร

 

ทางด้านของหลงจงก็ดึงหลงเซียวที่มองไม่เห็นให้เดินตามไป เขามีความคิดเช่นเดียวกับหลงอวี้ เขาไม่อยากอยู่ใกล้แม่ใจมารที่สุด

 

ตัวของหูเจียวเจียวคนเดิมนั้นร้ายกาจมากจริง ๆ เธอจึงทำได้แค่อดทนกับผลของการกระทำของนาง

 

ขณะนี้ร่างกายของเด็กทั้ง 5 เต็มไปด้วยขี้เถ้า แต่พวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นเด็ก ๆ จึงลงไปอาบน้ำในแม่น้ำไม่ได้ หญิงสาวเลยให้ลูกชายทั้ง 3 คนเช็ดตัวด้วยผ้าขนหนูไปก่อน เสร็จแล้วเธอก็หันไปมองหลงหลิงเอ๋อกับหลงเหยา

 

“หลิงเอ๋อ เหยาเอ๋อ มานี่สิ” แม่จิ้งจอกกวักมือเรียกเด็กที่เหลืออีก 2 คนให้มาหาตน

 

ในขณะที่สาวน้อยยังคงมีท่าทีลังเลอยู่ เจ้ามังกรตัวเล็กกลับคลานเข้ามาที่เท้าของผู้เป็นแม่แล้ว

 

หูเจียวเจียวรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่ในที่สุดก็มีเด็กเต็มใจที่จะเข้าใกล้เธอ

 

ถัดมา เธอรีบก้มลงอุ้มหลงเหยาขึ้นมาและช่วยเขาเช็ดเลือดออกจากเนื้อตัวที่มอมแมม

 

ทันทีที่หญิงสาวเช็ดเสร็จ เจ้าตัวเล็กก็เอื้อมขาหน้าไปแตะก้อนนูน ๆ บนหัวของเขา ซึ่งมันน่าจะเป็นส่วนเขามังกรที่ยังไม่งอก

 

จากนั้นเขาก็แลบลิ้นสีชมพูแล้วเลียริมฝีปากตัวเองพร้อมกับส่งเสียงเล็กเป็นระยะ ๆ “งั่ม ๆ แจ่บ ๆ ~”

 

หูเจียวเจียวเข้าใจทันทีว่าเด็กน้อยต้องการจะบอกอะไร

 

“เหยาเอ๋อหิวหรือ? ได้เลย รอแม่ช่วยหลิงเอ๋อเช็ดแผลเสร็จก่อนนะ แล้วแม่จะไปทำกับข้าวให้กิน”

 

ไม่น่าแปลกใจที่เด็กชายตัวเล็กคนนี้เต็มใจเข้าหาเธอ มันเป็นเพราะเขาหิวข้าวต่างหาก!

 

สติปัญญาของลูกภูตที่ยังไม่กลายร่างนั้นมีพอ ๆ กับเด็กอายุไม่เกิน 3 ขวบ พวกเขาใช้สัญชาตญาณในการดำรงชีวิตเท่านั้น และการรับรู้เกี่ยวกับโลกภายนอกของพวกเขาก็มีจำกัดเช่นกัน

 

หลงเหยารู้เพียงว่าถ้าเขาติดตามหูเจียวเจียวไป เขาจะมีอะไรกินและไม่ต้องหิวโซอีก

 

เมื่อหลงหลิงเอ๋อได้ยินว่ามีอาหารให้กิน นางก็ประพฤติตัวดีพร้อมขอให้ผู้เป็นแม่เช็ดแผลให้อย่างเชื่อฟัง

 

หลังจากที่บาดแผลของเด็ก ๆ ถูกเช็ดจนสะอาดแล้ว จิ้งจอกสาวก็หยิบผ้าขนหนูกลับคืนมาพลางบอกพวกเขาว่า “อย่าให้แผลโดนน้ำนะ เดี๋ยวแม่จะรีบไปทำอาหารให้พวกเจ้ากิน”

 

พูดจบแล้วเธอก็เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับผ้าขนหนูเปื้อนเลือดและขี้เถ้า

 

ก่อนหน้านี้เด็กทั้ง 5 คนมักจะได้กินนอนอยู่นอกบ้าน ซึ่งแต่ละมื้อพวกเขาก็ได้รับอาหารน้อยมากจนแทบจะไม่พอกิน หูเจียวเจียวกลัวว่ากับข้าวที่เด็ก ๆ กินเมื่อวานจะเยอะเกินไปจนทำให้กระเพาะปรับตัวไม่ทันแล้วย่อยได้ไม่ดี เธอจึงหยิบเนื้อหมูไม่ติดมันจากมิติ 2 ชิ้นกับข้าวสารอีก 1 ถุงมาเตรียมทำอาหารไขมันน้อยอย่าง ‘โจ๊กหมู’ 

 

หลังจากที่หญิงสาวหยิบวัตถุดิบออกมาจากมิติ เธอก็ตระหนักว่าเมื่อวานตนรีบทำอาหารให้เด็ก ๆ กินมากจนไม่ทันได้คิดเรื่องที่ว่าจะอธิบายที่มาของสิ่งของและวัตถุดิบเหล่านี้ให้พวกเขาฟังอย่างไร

 

อีกทั้งแต่ก่อนร่างเดิมไม่เคยให้เด็ก ๆ เข้ามานอนในบ้าน ไหนจะเรื่องที่นางชอบซ่อนของทุกอย่างในบ้านอีก

 

ในเวลานี้หูเจียวเจียววางแผนที่จะบอกว่า ของพวกนี้ถูกส่งมาจากครอบครัวตายาย

 

ประกอบกับสมาชิกในครอบครัวของร่างเดิมมักจะส่งเสบียงมาจุนเจือนางอยู่บ่อยครั้ง

 

เอาล่ะ! ตอบแบบนี้แหละ!

 

พอจิ้งจอกสาวคิดหาเหตุผลได้แล้ว เธอก็ออกไปพร้อมกับถือเนื้อสัตว์และข้าวไว้ในอ้อมแขน

 

แต่ภาพแรกที่หญิงสาวเห็นตอนออกมาจากบ้านก็คือหลงอวี้กับหลงจงกำลังแบกถังหินหนัก ๆ เอาไว้ ด้วยร่างกายที่ผอมแห้ง ทั้งคู่จึงเดินโซซัดโซเซไปมาอยู่ตรงลานหน้าบ้าน

 

ในทุก ๆ ย่างก้าวของเด็กหนุ่ม น้ำในถังหินบางส่วนก็จะหกออกมา

 

ภาพนั้นทำให้หูเจียวเจียวตกใจ เธอรีบทิ้งของในมือแล้วปรี่เข้าไปคว้าถังหินออกจากมือของลูกชายทั้ง 2

 

เด็กตัวเล็กขนาดนี้พ่อแม่จะปล่อยให้ทำงานหนักเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!

 

ทว่าหลงอวี้กับหลงจงกลับตัวสั่นเมื่อเห็นใบหน้าจริงจังของแม่จิ้งจอก 

 

นางกำลังโกรธ!

 

“เราผิดไปแล้ว ข้าจะรีบเติมน้ำให้เต็มถังทันที ท่านอย่าเพิ่งโมโหเลยนะ ข้าจะรีบทำให้เสร็จเดี๋ยวนี้” คนเป็นพี่ใหญ่รีบยอมรับผิดเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธ

 

ส่วนหูเจียวเจียวที่เห็นท่าทางตื่นตระหนกของหลงอวี้ก็ตกตะลึงเช่นกัน

 

หญิงสาวนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าเจ้าของร่างเดิมปล่อยให้ลูกทำงานบ้านทุกอย่าง แล้วถ้านางไม่พอใจในสิ่งที่พวกเขาทำ เด็ก ๆ ก็จะถูกทำโทษ ซึ่งเป็นไปได้มากว่างานตักน้ำมาเติมให้เต็มถังนั้นก็เป็นงานของเด็กเหล่านี้เช่นกัน

 

พอแม่จิ้งจอกคิดได้เช่นนั้นก็ผ่อนคลายสีหน้าที่จริงจังลงแล้วเอามือ 2 ข้างวางลงบนไหล่ของหลงอวี้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “จากนี้ไปแม่จะไปตักน้ำมาเติมเอง พวกเจ้าไปเล่นกันเถอะ ถ้าข้าวเสร็จแล้วแม่จะไปเรียก”

 

ทันทีที่ผู้เป็นแม่พูดออกมา ลูกชายทั้ง 2 ก็ยิ่งเสียขวัญมากขึ้นไปอีก

 

“ท่านอย่าพาหลงเซียวกับหลงเหยาไปทิ้งไว้ในป่าเลยนะ ข้ายังทำงานได้ ข้าทำอะไรก็ได้ที่ท่านอยากให้ทำ!”

 

หลงอวี้กัดฟันแน่นพร้อมกับดวงตาไร้เดียงสาของเขาที่เต็มไปด้วยการอ้อนวอน

 

“ทำไมแม่ต้องเอาพวกเขาไปทิ้งไว้ในป่าด้วย?” หูเจียวเจียวมองไปที่ลูกชายคนโตอย่างสงสัย

 

ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าเนื่องจากร่างเดิมไม่ชอบหลงเซียวที่ตาบอดกับหลงเหยาที่ยังไม่แปลงร่างเป็นมนุษย์ เด็ก 2 คนนี้ทำงานไม่ได้ ดังนั้นนางจึงมักจะขู่ทั้งคู่ว่าจะโยนพวกเขาทิ้งไว้ในป่าให้เป็นอาหารของสัตว์ป่า

 

แล้วก็เป็นเพราะน้องชายทั้ง 2 ที่ทำให้พี่ใหญ่อย่างหลงอวี้จำเป็นต้องทำตามที่เจ้าของร่างเดิมบอก

 

เมื่อหูเจียวเจียวนึกถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกแย่มากกว่าเดิม

 

ยัยคนเก่านี่มันชั่วช้าสามานย์จริง ๆ ไม่แปลกใจเลยที่นางจะมีชะตากรรมแบบนั้น!

 

ต่อมา หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ โดยพยายามทำตัวให้ดูใจดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “อวี้เอ๋อ อย่ากังวลไปเลย ทุกคนเป็นลูกของแม่ ฉะนั้นแม่จะไม่ทิ้งพวกเขาไว้ในป่าแน่นอน ต่อจากนี้ไปแม่จะทำงานพวกนี้และดูแลพวกเจ้าเองดีไหม?”

 

คำพูดของแม่ใจยักษ์ทำให้ใบหน้าที่มืดมนของหลงอวี้ตึงเครียดยิ่งขึ้น เขาสบตาแม่โดยที่ในใจมีคำถามมากมาย แต่เขาก็ไม่ได้อะไรตอบกลับไป

 

ทางด้านหลงจงถึงกับเม้มริมฝีปากแน่น เขาหันหน้าหนีเพราะไม่อยากฟังเรื่องโกหกของผู้หญิงคนนี้ 

 

ในขณะที่หูเจียวเจียวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหันไปมองที่เด็ก ๆ ที่เหลือ

 

ตอนนี้หลงเซียวยืนอยู่ที่มุมหนึ่งโดยใช้มือเท้าผนังอยู่ แววตาที่ว่างเปล่าของเขามองมายังต้นเสียง ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับถูกปกคลุมด้วยชั้นหมอกสีขาวที่ดูเลื่อนลอยตลอดเวลา

 

หลงหลิงเอ๋อเองก็รีบไปยืนอยู่ข้างเขาเพื่อปกป้องหลงเหยาไว้ข้างหลังตน พร้อมกันนั้นนางก็ถือไม้หนาท่อนหนึ่งไว้ในมือ ขณะที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

 

ภาพนั้นทำให้หญิงสาวคิดได้ว่าหากเด็กน้อยไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงานอะไร พวกเขาจะต้องรู้สึกไม่สบายใจอย่างแน่นอน

 

ถัดมา เธอชี้ไปที่กองฟืนข้าง ๆ เด็กสาวก่อนจะบอกว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าไปช่วยหลิงเอ๋อเก็บฟืน พอแม่ตักน้ำมาแล้วแม่จะได้เริ่มทำอาหาร”

 

ยามนี้กองฟืนที่เคยกองไว้อย่างเรียบร้อยในลานบ้านถูกสงฮวาผลักล้มระเนระนาดไปหมด จนกระทั่งตอนนี้จิ้งจอกสาวก็ยังไม่มีเวลาจัดมันให้เรียบร้อย

 

เธอคิดว่าการหยิบไม้มาเรียงกันยังไงก็ง่ายกว่าการยกถังหินหนัก ๆ มาก

 

“ตกลง” หลงอวี้พยักหน้าก่อนจะพาหลงจงไปช่วยกันทำงานที่ได้รับมอบหมาย

 

เขาไม่กล้าขัดคำสั่งของหญิงชั่วผู้นี้ พวกเขาต้องทำตามที่นางบอกให้เสร็จ

 

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของลูก ๆ หูเจียวเจียวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก 

 

เด็กพวกนี้ถูกเจ้าของร่างเดิมทารุณมาหนักหนามาก ทำให้ในใจพวกเขาจดจำภาพเหล่านั้นจนฝังใจไปแล้ว มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนมุมมองของเด็กได้ในระยะสั้น

 

…

 

โอ๊ยยย เหนื่อยโว้ยยยย!

 

งานบ้านนี่มันยากจริง ๆ!

 

เมื่อหูเจียวเจียวกลับมาจากการตักน้ำ พวกเด็กน้อยก็เก็บฟืนกองไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว

 

เธอจึงรีบจุดไฟ ล้างข้าว หั่นเนื้อหมูและต้มโจ๊ก

 

เนื่องจากเผ่าภูตกินจุมาก ประกอบกับหญิงสาวต้องเลี้ยงภูต 6 คนในมื้อเดียว เธอจึงต้องทำงานมือเป็นระวิงจนไม่ได้หยุดพัก

 

เวลานี้เด็กตัวผอมโซ 2-3 คนกำลังยืนหลบมุมพลางมองแม่จิ้งจอกด้วยความสงสัย

 

หญิงชั่วคนนั้นยอมทำงานบ้านเองจริงหรือ?

 

เมื่อก่อนนางจะนอนอยู่ในบ้านคอยสั่งให้ลูก ๆ ทำงานแล้วก็หาอาหารมาให้ตนกิน นางไม่เคยเป็นฝ่ายทำอาหารกินเองเลยด้วยซ้ำ

 

แต่พอหลงหลิงเอ๋อได้เห็นหูเจียวเจียวหั่นเนื้อด้วยวัตถุสีเงินที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน นางก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย “ท่านแม่ ให้ข้าช่วยอะไรไหม?”

 

แน่นอนว่าลูกสาวก็ยังเป็นคนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยแม่เสมอ! 

 

ดูเหมือนว่าสาวน้อยคนนี้ยังคงรักเธออยู่บ้าง

 

“เอาเถอะ  ถ้างั้นหลิงเอ๋อช่วยเติมฟืนให้แม่หน่อยได้ไหม?” หูเจียวเจียวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอรู้สึกว่าความเหนื่อยที่สั่งสมไว้หายไปจนสิ้น

 

ใบหน้าที่ใจดีของแม่นั้นทำให้หลงหลิงเอ๋อเผยรอยยิ้มเขินอาย ก่อนจะนั่งลงหน้าเตาเพื่อใส่ฟืนเข้าไป

 

ขณะเดียวกัน ดวงตาสีเข้มเล็ก ๆ 2 ดวงกลอกไปมาในมุมที่หูเจียวเจียวมองไม่เห็น นางคิดกับตัวเองว่า 

 

วันนี้มีเนื้อไม่ติดมันแค่ 2 ชิ้น หญิงชั่วคนนี้เอาเนื้อไปหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ อีก นางคงไม่อยากให้พวกเรากินมันแน่ ๆ เลย

 

ตอนนี้เด็กสาวมาคอยอยู่ใกล้ ๆ อีกฝ่ายเพราะถ้าแม่ใจยักษ์แอบวางยาพวกนางเมื่อไหร่ นางก็จะสังเกตเห็นได้ทันที