179 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเทพธิดา

179 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเทพธิดา

“โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

คืนก่อนที่ผมจะไปที่ประเทศแห่งความมืด ผมได้อยู่ในที่ของโนอาห์-ซามะ

ผมเดินอย่างไม่มั่นคงไปที่โนอาห์-ซามะที่ปล่อยแสงที่ศักดิ์สิทธิ์เหมือนเคย

ที่ข้างเธอ คือเทพธิดาแห่งน้ำในชุดสีฟ้า ที่ปล่อยแสงที่พราวตาด้วยเช่นกัน

“เสียใจด้วยนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)

“นี่มันแย่แล้ว มาโกะ-คุง!” (เออร์)

โนอาห์-ซามะมีมืออยู่บนเอวของเธอและยิ้มเบี้ยวๆ ขณะที่ตรงข้ามกับเออร์-ซามะที่โบกมือขึ้นลง

งั้นตอนนี้…ผมควรจะตอบใครดีล่ะ?

แต่นอนว่ามันควรเป็นเทพธิดาที่ผมติดตาม

“โนอาห์-ซามะ ถูกเปิดเผยว่าเป็นสาวกของเทพมารมันทำเจ็บจริงๆ หือห์” (มาโกโตะ)

ผมก็มีรอยยิ้มที่เบี้ยวขณะทีผมตอบโนอาห์-ซามะ

“แต่คนที่เธอช่วยไว้จนถึงตอนนี้ได้เข้าข้างเธอ มันขอบคุณการกระทำของเธอจนถึงตอนนี้” (โนอาห์)

จริง…

แม้ว่ามันถูกเปิดเผยว่าผมเป็นสาวกของเทพมาร อัศวินแห่งแสง คนของประเทศแห่งไม้ และคนของประเทศแห่งไฟไม่มองผมเป็นศัตรู

ความเจ็บปวดจนถึงตอนนี้คุ้มค่า

“งั้น มันทั้งหมดต้องขอบคุณการนำทางของโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ นั่นใช่แล้ว ชมชั้นอีก” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะภาคภูมิใจ นั่นน่ารัก

“แต่มันจะแก้ปัญหาได้ถ้าเธอมาเป็นผู้ศรัทธาของชั้นนะ~” (เออร์)

มันจบที่เออร์-ซามะถูกเมินเธอได้ทำสีหน้าไม่พอใจ

“ฮึ่ม บูดบึ้งตามใจเลยเถอะ” (โนอาห์)

ไม่ดีเลย เทพธิดาแห่งน้ำบูดบึ้งจริงๆ

“เออร์-ซามะ ท่านหมายความว่ายังไงที่ว่า ‘นี่แย่แล้ว’?” (มาโกโตะ)

ผมหันไปหาเทพธิดาของประเทศของผม

“อะไรเหรอ นายถาม? มันสงคราม สงคราม!! กองทัพลอร์ดปีศาจที่โจมตีครั้งนี้มันต่างจากที่วางแผนไว้อย่างสิ้นเชิงเลย!” (เออร์)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“จริงเหรอ เออร์?” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะและผมส่งเสียงในความตกใจ

ความหมายของคำพูดของเออร์-ซามะนั้นหนัก

“และในเวลาที่สำคัญแบบนี้ ไอรา-จังได้ไปที่ไหนก็ไม่รู้” (เออร์)

โอ้…?

“ไอรา-ซามะไม่อยู่เหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว แม้แต่ในการประชุมเทพธิดาก่อนหน้านี้ ไอรา-จังและไนอาไม่อยู่…แต่ไนอาไม่อยู่นั้นปรกติ… ขอบคุณสิ่งนั้น อัลเธอน่า-เน่ซามะควันขึ้นเลย” (เออร์)

“เธอคุยเกี่ยวกับอะไรในการประชุมเทพธิดา?” (โนอาห์)

ผมก็สนใจในคำถามของโนอาห์-ซามะครั้งนี้ด้วย

“แน่นอนว่า มันเกี่ยวกับผู้ชนะในสงครามครั้งนี้ที่ดินแดนมนุษย์ ถ้าฝ่ายลอร์ดปีศาจชนะ แต้มความศรัทธาจะลดลง~! มันเป็นสถานการณ์ที่ย่ำแย่!” (เออร์)

เออร์-ซามะพูดมันอย่างจริงจัง แต่…มันไม่ได้ฟังดูจริงจังจริงๆ

“มาโกโตะ เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์มีอายุขัยที่ไม่จำกัด ดังนั้นพวกเธอเลยไม่เห็นความสำคัญในชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ระหว่างมนุษย์และปีศาจ มันรู้สึกเหมือนเกมกีฬาอย่างมากที่สุด” (โนอาห์)

“...นั่น…ไม่จริง รู้มั้ย?” (เออร์)

เออร์-ซามะเขินกับคำพูดของโนอาห์-ซามะ

มันเป็นหน้าที่ดูเหมือนจะพูดว่าโนอาห์-ซามะพูดถูก

สำหรับเทพเจ้า นี่เป็นแค่เกม…?

มีอีกสิ่งหนึ่งที่ผมกังวลด้วย

“เออร์-ซามะ ถ้ามันเกี่ยวกับเทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะ ผมได้เจอกับท่าน” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” (เออร์)

ครั้งนี้ มันคือเทพธิดาแห่งน้ำที่เปิดปากของเธอกว้าง

“ไม่ ไม่ ไม่ เธอพูดอะไรน่ะ มาโกะ-คุง? ไม่มีทางที่เธอจะเจอกับไอรา-จัง” (เออร์)

“นี่เป็นแค่ความเป็นไปได้ แต่ไม่ใช่ว่าเธอสถิตอยู่กับออราเคิลเอสเธอร์-ซังเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อาา นั่นทำไมวิธีพูดของเธอคล้ายกัน” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะทุบมือของเธอกับคำพูดของผม

“ฮ่าฮ่า ไม่มีทางอย่าง ถ้าเธอได้ไปอยู่ตลอดเวลานี่ในกายของออราเคิล ไม่มีทางที่ชั้นจะไม่สังเกต…”  (เออร์)

เออร์ซามะทำมือกลมๆและมองไปที่ไหนบางที่

เธอทำอะไรน่ะ

“มาโกโตะ นี่เป็นตาเห็นทุกอย่างที่เออร์มี มันดีกว่ามองไกลของเธอสิบล้านเท่า มาโกโตะ” (โนอาห์)

“แต่ระดับมันต่างกันมากจนผมไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงเลยนะ…” (มาโกโตะ)

พลังหนือธรรมชาติของพระเจ้ามันถูกเข้าใจโดยมนุษย์ไม่ได้จริงๆ

“อ้าาาา!!” (เออร์)

เสียงดังของเออร์-ซามะสะท้อนในทันที

“ไม่มีทางน่า! ไอรา-จังอยู่ในตัวของเอสเธอร์-จัง?! มากกว่านั้น มันเป็นการสถิตแบบอยู่นาน?! แม้ว่าอัลเธอน่า-เน่ซามะจะห้ามเรื่องนั้น!” (เออร์)

“มันถูกห้ามเทพธิดาสถิตเหรอ?” (มาโกโตะ)

นี่มันฉุกเฉินแล้ว ดังนั้น ไม่ใช่ว่ามันสบายใจมากกว่าที่จะมีเทพธิดาอยู่ใกล้เหรอ?

แต่โชคไม่ดี ที่ไอรา-ซามะดูเหมือนจะเกลียดผมนะ

“มันเป็นกฎของดินแดนสวรรค์ มันถูกบอกอย่างชัดเจน: เทพธิดาไม่ควรจะแทรกแซงคนที่อยู่บนดินแดนมนุษย์ ถ้าเราถูกอนุญาติให้สถิตแบบอยู่นาน โดยพื้นฐานแล้วมันจะเหมือนกับพระเจ้าได้อยู่ในตำแหน่งผู้นำ มารและเทพเจ้าไททันจะเลียนแบบสิ่งนั้น มันอาจจะเปลี่ยนเป็นสงครามระหว่างพระเจ้า และมันจะลบดินแดนมนุษย์ไปเลย” (เออร์)

“โออ้…” (มาโกโตะ)

มันสุดขีกกว่าที่ผมคาด

ไอรา-ซามะโอเคมั้ย?

“มันควรจะโอเค เธอทำการสถิตแบบอยู่นานระหว่างที่หลอกเออร์ที่รักเรื่องน่าสนใจได้ ชั้นคิดว่าเธอปลอมตัวเองได้อย่างดี” (โนอาห์)

“ท่านหมายถึงอะไร โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ปรกติแล้ว เมื่อเทพธิดาสถิตลงบนออราเคิล ความเป็นพระเจ้ามันจะเล็ดออกไป แต่ชั้นไม่รู้สึกถึงความเป็นพระเจ้าเลยจากออราเคิลเอสเธอร์-จังที่เธอคุยด้วย มันดูเหมือนเธอได้ซ่อนมันอย่างดี” (โนอาห์)

“แต่มันไม่ควรจะเป็นอะไรที่ซ่อนง่ายๆนะ…” (เออร์)

เออร์-ซามะได้ ‘ฮึ่มม’ ขณะที่เธอจับหัวกับคำพูดของโนอาห์-ซามะ

และจากนั้นเธอดีดหัวของเธอขึ้น

“ออออุ…ชั้นกังวล ดังนั้นชั้นจะไปพูดกับไอรา-จัง!” (เออร์)

เออร์-ซามะหายไป

มีแค่โนอาห์-ซามะอยู่ที่นี่ตอนนี้

โนอาห์-ซามะจ้องมาทางนี้อย่างตั้งใจ

ไม่ใช่แนวเพลงที่แหลาะแหละแบบเดิมของเธอ มันเป็นสีหน้าที่จริงจังที่มีความเศร้าโศกอยู่ข้างในมัน

“เฮ้ มาโกโตะ” (โนอาห์)

หน้านั่งของเธอต่างจากประติมันทำให้ผมกระวนกระวายนิดหน่อย

“ม-มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)

ผมทำอะไรบางอย่างที่สร้างปัญหาให้ท่านเหรอ?

“นายใช้โล่งจิต ใช่มั้ย? แต่หยุดใช้มัน 100%” (โนอาห์)

“อะไร…? มัน 100%เหรอ?” (มาโกโตะ)

นั่นแปลก

ผมระว่างที่จะไม่ใช้มันมากเกินไปนะ

“เธอใช้มันอย่างไม่ได้ตั้งใจ น่าจะเพราะสิ่งนั้นที่นายมีอยู่ที่นั่น การล้มเหลวที่จะเปลี่ยนเป็นสปิริตและเกือบจะถูกกลืนกินไป ต้องสร้างความกลัวที่ไหนซักแห่งในหัวใจเธอเธอ นั่นทำไมเธอจบที่การใช้โล่งจิตที่ 100% อย่างไม่ได้ตั้งใจ” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะดีดนิ้วของท่านและผ้าพันแผลที่พันรอบแขนของผมได้ถูกคลาย

แขนขวาของผมที่ส่องแสงสีฟ้าแสดงตัวมันเอง -แขนสปิริต

“...แต่ผมคิดว่าผมคุ้นชินกับการใช้มันแล้วนะ” (มาโกโตะ)

ผมได้ฝึกมันทุกวัน และผมรู้สึกว่าใช้มันผมเก่งขึ้นและเก่งขึ้น

มันเป็นความเข้าใจผิดของผมเหรอ?

“ใช่ แต่แลกเปลี่ยนกับสิ่งนั้น อารมณ์ของเธอจะหายไปอย่างช้าๆ แม้ว่าเมื่อเธอถูกสารภาพโดยเจเน็ต-จัง เธอไม่ลนเลยซักนิด ใช่มั้ย?” (โนอาหื)

โนอาห์-ซามะมองผมอย่างเศร้า

“ไม่ นั่นไม่ใช่…” (มาโกโตะ)

‘ไม่จริง’ คือที่ผมอยากจะพูด

ผมตกใจโดยการขอแต่งงานกระทันหัน และผมตื่นตกใจเมื่อเธอเถียงกับเจ้าหญิงโซเฟีย

แต่ผมก็รู้สึกที่ไหนในใจของผม ที่ไม่แยแสมันเลย

“อืม…เป็นไปได้มั้ยว่านี่มันแย่แล้ว?” (มาโกโตะ)

“ผลของโล่งจิต 100% คือ: {ไม่เสียความสงบไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น} มันสะดวกและพึ่งพาได้ แต่การมีหัวใจที่ไม่เคลื่อนไหวเลย มันทำให้มันไม่ใช่หัวใจมนุษย์อีกต่อไป” (โนอาห์)

การมองที่จริงจังของโนอาห์-ซามะมันพอที่จะกระตุ้นหัวใจผม

ผมควรจะทำอย่างไรดี…?

“ยังไงซะ แต่ชั้นทำงานของชั้นอย่างดีนะ” (โนอาห์)

“อะไร?” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะวางมือของท่านลงบนรอยเล็กๆที่แขนของผม

ความเป็นพราะเจ้าของชั้นหยุดการแปลงรูปเป็นสปิริตจากการกัดกร่อนเธอมากกว่านี้ นั่นทำไม อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน และอย่าใช้โล่งจิตกับชีวิตประจำวัน เข้าใจมั้ย?” (โนอาห์)

อีกครั้งที่ผมมองรอยเล็กๆที่แขนขวาของผม

“นั่นคือหน้าที่ของความเป็นพระเจ้าของท่านที่นี่เหรอ โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว แลกเปลี่ยนกับการไม่สามารถจะเปลี่ยนแขนขวาของเธอเป็นปรกติได้ เธอจะไม่สามารถแปลงรูปเป็นสปิริตได้มากกว่านี้แล้ว ความเป็นพระเจ้าของชั้นรักษาสภาพว่า ‘แขนขวาของเธอเป็นแค่ส่วนที่แปลงรูปเป็นสปิริต’” (โนอาห์)

“อย่าง…นั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)

ผมจับรอยที่แขนขวาของผม

มันอุ่นเล็กน้อย และผมรู้สึกถึงความเสน่หาของโนอาห์-ซามะได้

“ยังไงซะ วิธีสุดท้ายก็คือควบคุมเธอผ่านความเป็นพระเจ้าของชั้น…ถ้าชั้นทำอย่างนั้น ชั้นจะเป็นเป้าสายตาของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์และมาร ดังนั้นชั้นเลยจะไม่ทำมันนะ ชั้นต่างจากไอรา” (โนอาห์)

“ขอบคุณครับ โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมก้มหัวของผมลึกๆ

ในท้ายที่สุด ผมถูกช่วยโดยเทพธิดาอย่างทั่วถึง

“ฟุฟุ มันโอเค พึ่งพาชั้นมากกว่านี้อีก หรือเหมือนกับ เธอขอความช่วยเหลือจากพระเจ้าไม่บ่อยเลยมากกว่า” (โนอาห์)

“นั่นไม่จริงเลย ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ผมได้ถูกส่งไปที่ชนบทในสงครามครั้งต่อไป ดังนั้นผมไม่คิดว่ามันจะมีเวลาให้ผมทำอะไรมาก” (มาโกโตะ)

ผมพูดสิ่งนี้อย่างผิดหวัง

แต่เมื่อโนอาห์-ซามะได้ยินสิ่งนั้น ท่านขมวดคิ้วของท่านโกรธเล็กน้อย

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ชั้นคิดว่าเธอควรจะซาบซึ้งกับเทพธิดาแห่งโชคชะตานะ ถ้าเธอถูกส่งไปที่แนวหน้าของสงครามกองทัพลอร์ดปีศาจ เธอจะพุ่งเข้าไปอย่างดีอกดีใจ ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

“นั่นไม่จริงเลย ยังไงซะ แต่ผมอยากจะไปเห็นลอร์ดปีศาจที่ยังอยู่นะ” (มาโกโตะ)

ช่างดีจริง ซากุไร-คุง

อยู่ในสนามรบที่ลอร์ดปีศาจอยู่

โนอาห์-ซามะต้องได้ยินที่อยู่ในใจของผม เธอขมวดคิ้ว

“{นั่น} อะไรที่มันไม่ดี! นั่นมันอะไรน่ะ ‘อยากจะเห็น’?! เธอไม่ใช่นักท่องเที่ยวที่ไปเที่ยวชมวิวนะ!” (โนอาห์)

“ผมจะดูจากไกลๆ ท่านไม่ได้อยู่ในอิเซไกบ่อยๆนะ ท่านเลยโทษผมไม่ได้ที่อยากจะเห็นลอร์ดปีศาจ?” (มาโกโตะ)

“...ชายคนนี้กู่ไม่กลับแล้ว” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะจับหัวของท่าน

อุ้ปส์ ผมสร้างปัญหาให้ท่าน

“โนอาห์-ซามะ ผมไม่อยากเห็นลอร์ดปีศาจ ผมจะทำการผจญภัยอย่างปลอดภัยจากวันนี้ไป” (มาโกโตะ)

“คนโกหก” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะมองดูผมด้วยการจ้องตรงๆ จากนั้นเธอดันนิ้วไปตรงกลางคิ้วของท่าน

“ถ้างั้น มันจะได้เวลาที่ผมจะไปแล้ว ผมจะไปที่ประเทศแห่งความมืด” (มาโกโตะ)

“ได้เลย เธอจะได้ถูกวางตำแหน่งในที่ที่ไกลจากสนามรบ ดังนั้นสบายๆ” (โนอาห์)

ผมคำนับโนอาห์-ซามะและตื่นขึ้น

◇◇

ในการเดินทางไปคอร์เน็ตของประเทศแห่งความมืด

มันได้ถูกสรุปว่าเราจะมุ่งหน้าไปที่ตำแหน่งของเราในรถม้า

เพราะผมได้เดินทางกับเรือบินของฟูจิ-ยังจนถึงตอนนี้ ผมได้งงกับความช้าของมัน

แต่เราไม่ใช่คนเดียวที่เดินทางในครั้งนี้

เมื่อผมมองไปข้างนอกรถม้า ผมเห็นทหารขี่ม้า และพลเสบียง ที่เรียงกันเป็นแถวและเดินทัพ

พวกเขาคือกองพลอัศวินแห่งแสงของกองทัพไฮแลนด์ อัศวินโซเลย์

และคนที่นำพวกเขาก็คือ…

“มาโกโตะ-โดโนะ ชั้นได้ยินมาว่าที่เป็นครั้งแรกที่คุณมีส่วนร่วมในการเดินทัพ มันเป็นยังไง?”

คนที่พูดกับผมด้วยรอยยิ้มคือกัปตัน ออร์โธ-ซัง

กัปตันของอัศวินแห่งแสงกองพลที่หนึ่ง

เขาก็มีหน้าที่คุ้นเคยด้วย เขาสู้ด้วยกันกับเราที่มอนสเตอร์ไฮแลนด์แตกตื่น

มันดูเหมือนมันเป็นการพิจารณาของนายพลยูเวอิน และซากุไร-คุงที่ออร์โธ-ซังได้อยู่กับเรา

มันช่วยเราได้จริงๆ

เพราะทั้งหมดมันยากที่จะเดินกับคนแปลกหน้า!

“มันน่าพอใจ มันโอเคที่เราจะใช้รถม้าใหญ่แบบนี้แค่พวกเราเองเหรอ?” (มาโกโตะ)

“คุณพูดอะไรน่ะ? ฮีโร่สองคนและลูกสาวของแม่มดสีแดง-ซามะอยู่ข้างใน แน่นอนว่ามันจะโอเค” (ออร์โธ)

ดูเหมือนมันจะทำงานอย่างนั้น

ออร์โธ-ซังอยู่ในตำแหน่งผู้นำ เขาเลยกลับไปที่กลางการเดินทัพอีกครัง

ลูซี่ ซา-ซัง ฟูเรีย-ซัง (ที่แมวดำอยู่บนตักของเธอ) และผมนั่งอยู่ในรถม้าที่ค่อนข้างใหญ่ ระหว่างที่หันหน้าเข้าหากัน

“ว้าาา นี่มันเป็นครั้งแรกเลยที่ขึ้นรถม้า” (อายะ)

ซา-ซังแกว่งขาของเธอในความสุขเหมือนเด็ก

…สาวคนนี้เป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของเกรทคีธนะ รู้มั้ย

แม้ว่าเราจะบอกสิ่งนี้กับคนที่เราเพิ่งเจอครั้งแรก ผมไม่รู้สึกว่าพวกเขาจะเชื่อเรา

“เอ๋? มันเป็นครั้งแรกของเธอที่ขึ้นรถม้าเหรอ?” (ลูซี่)

“ใช่ ชั้นอยู่แค่บนเรือบิดและเพกาซัส” (อายะ)

“แต่สองอย่างนั้นไม่ใช่บายอย่างที่จะได้ขึ้นปรกตินะ!” (ลูซี่)

การสนทนาของลูซี่และซา-ซังเสียงดัง

ดั่งพวกเธอจะไปเที่ยว

“...”

ฟูเรีย-ซังเงียบตรงข้ามกับเรื่องนั้น

เธอไม่พูดอะไรและแค่ดูทิวทัศน์

เธอได้อารมณ์บูดตั้งแต่เธอได้ถูกบอกที่ที่เราจะไป

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

ผมเรียกเธออย่างกังวล

จริงๆแล้ว ก่อนเราจะออกมา ผมบอกเธอ ‘เธออยู่กับเจ้าหญิงโซเฟียในปราสาทไฮแลนด์มั้ย?’ แต่เธอตอบด้วย; ‘ชั้นไม่อยากจะอยู่ในประเทศแห่งแสง’

ยังไงซะ แต่นอนว่าเธอจะไม่อยาก

เพราะทั้งหมดเธอได้ถูกขังที่นั่น

“...ในประเทศแห่งความมืด ชั้นได้อยู่ด้วยกันกับสาวกกึ่งปีศาจมากมายในฐานะออราเคิล” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพึมพำสิ่งนี้

เมื่อพูดเกี่ยวกับสาวกของกึ่งปีศาจ มันทำให้ผมนึกถึงโบสถ์งู…แต่มันต่างออกไปกรณีนี้

“โดยสาวก ชั้นพูดเกี่ยวกับคนที่ตามเทพธิดาแห่งความมืด ไนอา แต่ในทันทีที่ชั้นถูกจับโดยอัศวินไฮแลนด์ ชั้นสั่งให้สาวกวิ่งหนีไป ไม่ให้เค้าตามหาชั้น” (ฟูเรีย)

“““……”””

ลูซี่ ซา-ซัง และผมฟังเธออย่างเงียบๆ

“แต่พวกเค้าหาชั้นอย่างแน่นอน เพราะทั้งหมดชั้นเป็นไอดอลในฐานะออราเคิลแห่งความมืด มีผู้ศรัทธาที่ร้องไห้และเศร้าโศก คิดว่าชั้นตาย…แม้ว่าชั้นแต่ใช้ชีวิตอยู่ในประเทศอื่น” (ฟูเรีย)

“...ฟู-จัง” (อายะ)

เสียงของซา-ซังสะท้อน และลูซี่และผมพูดอะไรไม่ได้

“ชั้นจะทำหน้าแบบไหนเมื่อชั้นเจอพวกเค้า?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังหัวเราเบาๆในการดูถูกตนเอง

“ฟู-จัง แค่ให้พวกเค้าดูว่าเธอสบายดี!” (อายะ)

คำพูดของซา-ซังเรียบง่าย

“ใช่ เธอไม่ได้ทำอะไรไม่ดี!” (ลูซี่)

“เจ้าหญิง ถ้าเธอจะออกไปข้างนอก ชั้นจะไปเป็นเพื่อนเธอ” (มาโกโตะ)

ลูซี่ ซา-ซัง และผมมีความคิดเห็นเดียวกัน

ออร์โธ-ซังเป็นชายที่เข้าใจหลายๆอย่าง ดังนั้นผมมั่นใจว่าเขาปิดตากับความอิสระในการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของเราได้

แต่อาจจะมีการเฝ้าดูนะ

“เราได้ไปที่นั่นด้วยสาเหตุทางทหาร เราเลยจะทำตามใจไม่ได้ แต่…ใช่ ชั้นจะคิดเกี่ยวกับมัน” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังยิ้มกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นพลังงานที่กลับมา

หลังจากนั้น ซา-ซังลูซี่ และฟูเรีย-ซังได้คุยกัน

ข้างในรถม้ามันได้สดใสขึ้นเล็กน้อย

◇◇

คืนนั้น

เรามุ่งหน้าไปถึงจุดที่มีกำหนดการให้หยุด และตอนนี้เราได้ตั้งแคมป์อยู่

ขณะที่ตอนนี้ การเดินทัพไปมหานครที่ล่มสลายคอร์เน็ตนั้นไปได้ด้วยดี

“...ชั้นนอนไม่หลับ” (มาโกโตะ)

การเดินทางบนรถม้าที่ผมไม่คุ้นเคย คู่กันกับการเดินทัพ ถูกล้อมด้วยคนแปลกหน้ามากมาย…แล้วก็ทุกคนนอนเร็ว…

ผมฝึกจนดึกดื่นตลอด

““ฟฟฟี้…””

ลูซี่และซา-ซังกอดกันระหว่างนอนในเตียงข้างในรถม้าในแบบที่แออัดมาก

หรือเหมือนกับ ทำไมพวกเธอนอนในเตียงเดียวกันมากกว่า?

แต่เรามีเตียงของแต่ละคนนะ

พวกเธอสนิทกันดีจริงๆ

(มาฝึกเถอะ) (มาโกโตะ)

ผมใช่ซ่อนเพื่อที่จะไม่ปลุกพวกเธอและออกจากรถม้า

ผมคำนับเบาๆกับอัศวินแห่งแสง

ผมหาน้ำที่ผมฝึกได้

ไม่มีเมฆซักก้อนบนท้องฟ้า

มันเป็นพระจันทร์เต็มดวง; และการคืนสว่าง

(หืม? มีบางคนเดินมาทางนี้ด้วยการเดินที่ไม่มั่นคง) (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซังที่อยู่ในชุดวันพีชสีขาวและผมยาวสีดำส่าย

ออกไปข้างนอกคนเดียวมันไม่ระวัง

“เฮ้ยย เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

ก่อนที่ผมจะเรียกเธอ เธอหันมาทางนี้

ดูเหมือนเธอจะสังเกตผม

“เฮ้ อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ฟูเลีย-ซังมือล็อคกันอยู่ข้างหลัง และมองมาทางนี้ ไม่ใช่ตาที่จ้องปรกติ แต่เป็นการมองอย่างอ่อนโยน

“มีอะไรเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

แสงจันทร์ได้ส่องลงมาบนฟูเรีย-ซัง ตัวนั้นของเธอเหมือนจะหายลับไป ดั่งเธอเป็นดอกไม้ที่จะขาดเมื่อสัมผัส

เธอน่าจะมีความเสียใจที่ตกค้างอยู่ เกี่ยวกับการทิ้งผู้ศรัทธาที่ประเทศแห่งความมืด

“...”

สายตาของฟูเรีย-ซังได้ว่ายไปทั่วโดยไม่พูดอะไร

มันเป็นอะไรที่พูดยากเหรอ?

ผมรอคำพูดต่อไปของเธอซักพัก

“...ถ้า…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพูด

“...ถ้าชั้นเป็นแม่มดแห่งภัยพิบัติที่จะนำพาภัยพิบัติมาให้โลกนี้…นายจะทำยังไง?” (ฟูเรีย)

นำพาภัยพิบัติมาสู่โลกนี้…คนที่พูดเรื่องนั้นคือ…

“เธอกังวลเกี่ยวกับที่เอสเธอร์พูดเหรอ?” (มาโกโตะ)

ออราเคิลแห่งโชคชะตาเอสเธอร์ชี้ไปที่ศัตรูต่างโลกของเธอโดยเฉพาะ

ไม่ เทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะพูด

คำพูดของเทพธิดาที่เห็นอนาคต

นั่นทำไมผมพูดสิ่งนี้เบาๆเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“เธอเปลี่ยนอนาคตได้ ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)

“มันเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆนะ” (ฟูเรีย)

“ตั้งแต่ทีแรก แม้แต่เทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะก็ไม่เห็นอนาคตของเธอ เจ้าหญิง มันแค่เธอคิดเอาเองด้วยตัวของเธอ” (มาโกโตะ)

“...ใช่…” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังไม่ได้รู้สึกดี

มันไม่ใช่แค่การกลับไปสู่ประเทศแห่งความมืด คำพูดของออราเคิลเอสเตอร์ ทำงานถึงจุดที่ว่ามันลดอารมณ์ของเธอ…

ไม่ดีเลย ผมไม่ได้ทำหน้าที่ของผมในฐานะอัศวินผู้คุ้มกัน

ผมต้องพูดบางอย่างให้เธอรู้สึกดีขึ้น…ระหว่างที่ผมคิดว่าผมจะพูดอะไร ฟูเรีย-ซังพูดก่อน

“...ถ้าชั้นเป็นศัตรูของโลกนี้ นายจะยังเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้นมั้ย?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซัง ที่แสดงภาพที่แข็งแกร่งอยู่ตลอด ถามอย่างไม่สบายใจมาทางนี้

ตาที่มีน้ำตาของเธอ เหมือนกันกับเมื่อเธอบอกผมครั้งแรกให้เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ

คำตอบของคำถามนั้นชัดเจน

ผมหัวเราะ

“งั้น มันก็เหมือนกันกับชั้น” (มาโกโตะ)

“...หึ้ห์?” (ฟูเรีย)

“เธอเป็นศัตรูของโลกนี้ ชั้นก็เป็นศัตรูของโลกนี้ในฐานะสาวกของเทพมาร มาเป็นศัตรูของโลกนี้ไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“นาย…” (ฟูเรีย)

ผมคิดว่าผมได้ตอบเธออย่างดีที่นี่ แต่ฟูเรีย-ซังทำหน้าเหมือนเมื่อคุณสั่งน้ำหวานเย็นๆและได้ชาร้อนแทน

หืม?

ผมตอบผิดเหรอ?

คุ ผลตกค้างของโล่งจิตโดนผมที่นี่

ราคาของการเสียอารมณ์ของผมไป

(การอ่านอารมณ์ไม่หายไปแม้ว่าเธอจะใช้โล่งจิตนะ รู้มั้ย?) (โนอาห์)

น่าาห์ โนอาห์-ซามะ

นั่นเหมือนท่านพูดว่า ผมอ่านอารมณ์ไม่ออก

(ชั้นพูด!) (โนอาห์)

ผมไม่เข้าใจที่โนอาห์-ซามะพูด~

(หือห์?!) (โนอาห์)

“ยังไงกัน โอเค ขอโทษที่ถามคำถามแปลกๆ” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังกลับไปท่าทางที่เข้มแข็ง

เธอกอดอกและทำสีหน้ากลาๆ

“งั้น อัศวินของชั้น แม่ว่าชั้นจะเป็นศัตรูของโลกนี้ ปกป้องชั้นต่อไป” (ฟูเรีย)

“ได้เลย เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

ภายใต้แสงจันทร์ ฟูเรียและผมสัญญากันอย่างเบาๆ เหมือนเราคุยเกี่ยวกับสภาพอากาศ

“น๊าาา น๊าาา”

แมวดำพิงขาของฟูเรีย-ซัง

“โอ้ เธอยากจะเข้าร่วมกับเราเหรอ ซุย” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังเกาคางของแมวดำ และมันคราง

ซุยได้กลายเป็นแมวของฟูเรีย-ซังอย่างสมบูรณ์

“แม้วนี้ แค่มันเป็นลุกสมุนของใครกัน ของชั้นหรือเจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“แน่นอน ลูกสมุนของอัศวินของชั้น มันทำหน้าที่ให้นายของมัน ไม่ใช่เหรอ?” (ฟูเรีย)

“...อ้า งั้นมันมีลำดับชั้นที่นี่” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนแมวดำก็เข้าใจว่า ฟูเรีย-ซัง > ผม

“ชั้นจะไปนอนแล้วตอนนี้ แล้วนายล่ะ อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

“ชั้นจะนอนหลังจากฝึกอีกไม่กี่ชั่วโมง” (มาโกโตะ)

“...ให้มันพอดีๆนะ” (ฟูเรีย)

ผมได้ถูกบอกอย่างเดียวกันกับโนอาห์-ซามะ และฟูเรีย-ซังกลับไปที่รถม้า

หลังจากนั้น วันที่เราเดินทางด้วยรถม้าตอนกลางวัน และตอนกลางคืนผมจะใช้เวลากับการฝึก ดำเนินต่อไป

ไม่กี่วันหลังจากนั้น เราได้มาถึงมหานครที่ล่มสลาย คอร์เน็ต

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 100.48 บาท
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord