172 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกันเพื่อนร่วมชั้นของเขา

172 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกันเพื่อนร่วมชั้นของเขา

“แด่การพบกันอีกครั้งของคลาส 1 เอ เก่า”

“““เชียส!”””

ฟูจิ-ยัง ซา-ซัง คาวาคิตะ-ซัง และผมอยู่ในบาร์ในเมืองหลวงกามูรัน

คาวาคิตะ-ซังได้เป็นอิสระจากการเป็นทาส ดังนั้นซา-ซังเสนอให้ฉลองเพื่อนร่วมชั้นเก่า

แน่นอนว่า ฟูจิ-ยังไม่คัดค้าน

“ขอบคุณ ทุกคน ในท้ายที่สุด ชั้นได้ถูกช่วย” (เคโกะ)

คาวาคิตะ-ซังหัวเราะเหมือนจะอาย

“แต่ชั้นดีใจ เคโกะ-จัง!” (อายะ)

ซา-ซังกอดคาวาคิตะ-ซัง

พวกเธอคุยแบบผู้หญิงซักพัก แต่คาวาคิตะ-ซังมองมาทางนี้เหมือนจะสังเกตบางอย่างได้

“ชั้นได้ยินมาว่านายเจรจากับคนสำคัญในประเทศนี้ ใช่มั้ย ทากัตซูกิ? ขอบใจ” (เคโกะ)

“เมื่อเวลาที่ชั้นคุยกับนายพลเกี่ยวกับมันเธอได้เป็นอิสระนานแล้ว มันเป็นความสำเร็จของฟูจิ-ยังและซา-ซัง” (มาโกโตะ)

ผมหัวเราะคิกคักและเกาแก้มของผม

“ชั้นได้รู้จักกับมิชิโอะตั้งแต่นานมาแล้ว และอายะเป็นเพื่อนของชั้น ดังนั้นชั้นเข้าใจที่พวกเค้าช่วยเหลือชั้น แต่ชั้นไม่เคยคุยกับนายในชั้นเรียนเลยซักนิด นายเป็นคนดีนะ ทากัตซูกิ” (เคโกะ)

พูดสิ่งนี่ คาวาคิตะ-ซังยิ้มให้ผมซึ่งมันน่ารัก

เมื่อเราอยู่ในห้องเรียน เธอเป็นเหมือนสาวเที่ยว น้ำเสียงของเธอหยาบ และเธอน่ากลัวนิดหน่อย แต่หลังจากที่ได้คุยกับเธอซักพัก เธอเป็นสาวที่ดีอย่างคาดไม่ถึง

“แต่เธอช่วยชั้นไว้ที่นี่นะ-เดสุ โซ ขอบคุณซาซากิ-โดโนะที่พังดาบศักดิ์สิทธิ์บัลมุง ชั้นทำให้ประเทศแห่งไฟติดค้างชั้นได้” (ฟูจิ)

“แต่ซ่อมดาบศักดิ์สิทธิ์ดูเหมือนจะยากกว่านะ” (มาโกโตะ)

“ฮ่าฮ่าฮ่า! บัญเอิญชั้นมีเพื่อนที่ใกล้ชิดกับช่างเหล็กระดับนักบุญน่ะ ชั้นโชคดี-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังหัวเราะออกมาดังๆ

แต่ผมรู้

เมื่อฟูจิยังทำข้อเรียกร้องที่ยาก เขาจะพูดว่า ‘เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันทำหรับเพื่อนให้เพื่อน…’ และจะสรุปส่วนใหญ่ทั้งหมดแบบนั้น

เขามีคอนเนคชั่นมากเกินไปแล้ว

หลังจากนั้น เราคุยเกี่ยวกับความยากเราบากที่เราเจอตั้งแต่เรามาที่โลกนี้ และเครื่องร้อนเมื่อคุยเกี่ยวกับโลกเดิมของเรา

คาวาคิตะ-ซังและซา-ซังได้คุยกันอย่างมีชีวิตชีวาเกี่ยวกับความไม่พอใจ ที่โลกนี้ขาดของหวาน

เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ไอสครีมที่ผมได้มาจากโนอาห์-ซามะรถหวานอร่อยซึ่งผมไม่ได้กินมานานแล้ว

พูดถึงแล้ว มีอาหารรสเผ็ดมากมายในเมนูอาหารของประเทศแห่งไฟ

อาหารที่เป็นที่นิยมของบาร์ก็คือเนื้อเสียบไม้ที่เผ็นและซุปที่มีพริก

ผมชอบมันมาก

หลังจากที่ได้กินอาหารอร่อยและดื่มไปพอสมควร ในเวลาที่ทุกคนได้เมาพอตัวแล้ว…

“เฮ้ มิชิโอะ นายมีแฟนสาวมั้ย?” (เคโกะ)

ผมได้ยินบทสนทนานั้น

คาวาคิตะ-ซังต้องเมาแล้วตอนนี้ เธอพิงฟูจิ-ยัง

ไม่ แทนที่จะเมา มันเหมือนการชำเลืองมองจีบ

(โอ้?) (มาโกโตะ)

ซา-ซังและผมมองหน้ากัน

พูดถึงแล้วผมได้ตรวจดูรอบๆว่านีน่า-ซังอยู่ที่นั่นมั้ย (เธอไม่อยู่)

“...อืม จะพูดยังไงดี…” (ฟูจิ)

เขาไม่มีแฟนสาว

เขามีภรรยาสองคน

มันผิดปรกติที่ฟูจิ-ยังจะลำบากในการพูดระหว่างที่เขาพูดอย่างร่าเริงปรกติเกี่ยวกับทุกอย่าง

คาวาคิตะ-ซังดูไม่เหมือนว่าจะสังเกตเห็นสิ่งนี้ และมองฟูจิ-ยังด้วยสายตาเร่าร้อน

“นายเห็นมั้ย…ชั้นได้ทำเป็นแกร่ง แต่ชั้นกลัวที่จะถูกซื้อไปโดยขุนนาง… ชั้นขอบคุณจริงๆ แล้วก็ตอนนี้นายเป็นขุนนางของที่นึงใช่มั้ย…? ชั้นไม่มีที่จะไป ดังนั้น…” (เคโกะ)

“น-แน่นอน เธออยู่นานเท่าไหร่ก็ได้เคโกะ-โดโนะ ชั้นจะต้อนรับเธอในฐานะแขก!” (ฟูจิ)

“เห้อ ชั้นไม่ได้หมายความว่าอย่านั้น… แล้วก็ เรียกชั้นว่า เค เหมือนในอดีตนะ” (เคโกะ)

(อาา) (มาโกโตะ)

นี่มันไม่ดีแล้ว

ฟูจิ-ยัง (แต่งงานแล้ว) ได้ถูกล่อลวง

ตาของฟูจิ-ยังว่ายไปทั่ว

ผมต้องช่วยเพื่อนของผมคนนี้

คือที่ผมคิด แต่…

“เคโกะ-จัง เคโกะ-จัง” (อายะ)

ซา-ซังเคลื่อนไหวก่อน

เธอกระซิบใส่หูของคาวาคิตะ-ซัง

ใช้งานเงี่ยหู

แต่ผมไม่จำเป็นต้องฟังเพื่อจะรู้นะ

“ฟูจิยังมีภรรยาสองคนแล้ว” (อายะ)

“......เอ๋?” (เคโกะ)

อา คาวาคิตะ-ซังแข็งไป

แน่นอนว่านี่จะเกิดขึ้น

ฟูจิ-ยังไม่ได้บอกเธอ

ผมชำเลืองมองหน้าของเพื่อนของผม…เขาดูเหมือนจะรู้สึกกระอักกระอ่วน

แน่นอนว่าเขาจะเป็นอย่างนั้น

“ข-เข้าใจแล้ว…! อ-อย่างนั้นเหรือ งั้นมันเป็นอย่างนั้น!” (เคโกะ)

หน้าของคาวาคิตะ-ซังได้แดงสด

เธอได้ตามีน้ำตาเล็กน้อย

ผมรู้สึกแย่กับเธอ

“ทากัตซูกิ ตานั้นมันอะไร?!” (เคโกะ)

“ไม่มีอะไร-ซซุ” (มาโกโตะ)

เธอโกรธ

น่ากลัว

คาวาคิตะ-ซังคนเก่า

“อายะ เราจะดื่มกันวันนี้! อยู่เป็นเพื่อนชั้นด้วย!” (เคโกะ)

“เอ๋? อ-โอเค! ชั้นจะอยู่!” (อายะ)

คาวาคิตะ-ซังได้กระดกเอลเหมือนจะเบี่ยงความอายของเธอ

ซา-ซังเทียบกับเรื่องนั้นและกระดกไวน์องุ่นของเธอ

ซา-ซังไวน์และเอลมันมีเปอร์เซ็นต์แอลกอฮอล์ต่างกันนะ รู้มั้ย?

ผมได้วางมือไปที่ไหล่ของฟูจิ-ยัง และจิบแก้วของผมที่มุม

ปาร์ตี้ดื่มดำเนินไปจนถึงเช้า

◇◇

…หัวผมปวด

เราดื่มกันมากไปเมื่อวานนี้

แต่การที่ได้คุยกับเพื่อนร่วมชั้นเก่าหลังจากที่เป็นเวลานานนั้นสนุก

ในท้ายที่สุด หลังจากนั้น คาวาคิตะ-ซังได้ตะโกนใส่ฟูจิ-ยัง “เมียสองคนของนายเป็นคนแบบไหนกัน?! ให้ชั้นได้เจอพวกเธอ!”

เธอแข็งแกร่ง

มันเป็นครั้งแรกที่ผมคุยกับคาวาคิตะ-ซังมากขนาดนี้ แต่ผมเรียนรู้หลายอย่าง และมันสนุก

คุณบอกไม่ได้จริงๆจนกว่าคุณจะคุยกับพวกเธอ

ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นผมอยู่ดีกันหรือเปล่า?

มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ผมเห็นซากุไร-คุง

บางที่เราควรจะเจอกันซักวัน ผมมองไปข้างนอกหน้าตางระหว่างที่คิดอย่างนั้น

เม็ดฝนโดนหน้าต่าง

มันไม่ได้ตกมากในเกรทคีท แต่มันดูเหมือนภูมิอากาศได้บ้าไปเล็กน้อย เนื่องจากเวทมนตร์สปิริตของผมวันก่อน

มันฝนตกบ่อยหลังๆ

เพราะสภาพอากาศเป็นแบบนี้ บางที่ผมควรจะออกไปข้างนอก

ผมมองไปข้างนอกหน้าต่างของโรงแรม และเห็นตัวดำของนักเวทย์ชุดสีแดง

ผมได้ออกไปข้างนอกผ่านหน้าต่าง

“ลูซี่ ทำไมเธอมาทำอะไรที่แบบนี้?” (มาโกโตะ)

ลูซี่ได้ถือไม้เท้าระหว่างที่ตัวของเธอเปียกโดยฝน

“ฝึกเวทมนตร์หม่าม๊าได้บอกให้ชั้นทำมันทุกวัน” (ลูซี่)

“ทำมันในบ้านไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ถ้าชั้นทำมันเละ ชั้นจะระเบิดรอบข้าง” (ลูซี่)

“...เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

นั่นไม่ดีเลย

“มันดีกว่าที่จะทำข้างนอก” (มาโกโตะ)

โรงแรมที่เราอยู่เชื่อมต่อกับราชวงศ์ของโรเซส

การจ่ายค่าชดเชยเมื่อมันพังน่าจะน่ากลัว

“แต่ไม่ใช่ว่ามันจะโอเคหลังจากฝนหยุดเหรอ? ชั้นควรจะหยุดมันให้เธอมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมยกแขนขวาขึ้นใส่ท้องฟ้า

เห็นอย่างนั้น ลูซี่ทำสีหน้าสงสัย

เปลี่ยนสภาพอากาศมันเป็นไปไม่ได้ยกเว้นว่านายจะเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“จริงเหรอ? แต่ชั้นรู้สึกเหมือนว่าชั้นทำมันได้นะ” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะทำให้ผมดูครั้งหนึ่ง

ถ้ามันเป็นมานาในแขนขวาของผม ผมรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นไปได้

“อออุ…มันน่ากลัวเพราะมันรู้สึกเป็นไปได้กับมาโกโตะ…ยังมีอายะที่เป็นฮีโร่อีก ชั้นเป็นคนเดียวที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง” (ลูซี่)

ลูซี่ห้อยหัวของเธอลง กำลังใจหดหาย นิ้วโป้งเท้าของเธออยู่ไม่สุข

“ลูซี่?” (มาโกโตะ)

เธอไม่ได้ดูเหมือนว่าจะรู้สึกโอเค?

“เฮ้ ชั้นมีประโยชน์มั้ย?” (ลูซี่)

ลูซี่ถามอย่างรู้สึกไม่ปลอดภัย

เฮ้ย เฮ้ย สิ่งโง่ๆที่ถามมานั่น

“ถ้าเธอไม่อยู่ข้างชั้น ลูซี่ ชั้นจะไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้” (มาโกโตะ)

“จ-จริงเหรอ…?” (ลูซี่)

ที่สปริงล็อก เหตุผลที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีต้องขอบคุณลูซี่

ผมสามารถที่จะรู้จักกับโรซาลี-ซัง และฮีโร่ของประเทศแห่งไม้แม็กซิมิเลียน-ซัง

ลูซี่เป็นเหลนของนักธนูเวทมนตร์ในตำนาย จอห์นนี่ที่เป็นมิตรกับผู้กอบกู้อาเบล

เธอยังเป็นลูำกสาวของตำนานปัจจุบัน แม่มดสีแดง โรซาลี-ซัง

เธอเป็นรุ่นน้องของฮีโร่ของประเทศแห่งไม้แม็กซิมิเลียน

น้องเขยของออราเคิลแห่งไม้

เธอยังเป็นลูกศิษย์ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะในประเทศแห่งแสง

(เมื่อชั้นมาคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว เธอมาจากตระกูลที่ค่อนข้างชั้นสูง) (มาโกโตะ)

พูดจากใจแล้ว มันเป็นเวลาหายากที่จะหาสหายในมักกาเรน

แต่ลูซี่ประเมินตัวของเธอไว้ต่ำ และไม่ใช้ตระกูลเพื่อสร้างแต้มให้กับตัวเอง

ลูซี่ซุ่มซ่าม แต่มีหลายสถานการณ์ที่มันจะอันตรายถ้าไม่มีพลังของเธอ

สหายของผมรู้สึกแย่ ผมต้องชมเธอและทำให้เธอกลับมา

“ถ้ามันเป็นเธอ ชั้นมั่นใจว่าในท้ายที่สุดเธอจะแข็งแกร่งเท่าโรซาลี-ซัง และดังนั้น เธอฝึกอะไรอยู่เหรอ์?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่รู้สึกว่าชั้นจะตาหม่าม๊าได้เลย…ชั้นฝึกเทเลพอร์ต แต่มันไม่ได้ไปได้ด้วยดีเลยซักนิด…” (ลูซี่)

โออ้ นั่นสวย

มีปาร์ตี้ที่ใช้เทเลพอร์ตได้จะดีที่สุด

“อัตราความสำเร็จอยู่ที่ 10% ใช่มั้ย” (มาโกโตะ)

“ใช่…มันจะใช้งานไม่ได้จนกว่าอัตราความสำเร็จจะขึ้นมากกว่านี้” (ลูซี่)

ลูซี่ครวญสลดใจ

มันเป็นเวทย์ที่ความยากสูงด้วยถ้าให้เริมพูด

ผมคิดว่ามันธรรมชาติที่ใช้มันโดยเร็วไม่ได้

มันจะดีกว่าถ้าให้เธอเปลี่ยนอารมณ์

“งั้นมาลองมันด้วยกันกับชั้น เพราะทั้งหมดชั้นอยากจะเห็นลูซี่เทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)

ผมจับมือของลูซี่

“เราสองคนเหรอ? แต่มันไปไม่ได้ด้วยดีเมื่อชั้นอยู่คนเดียวนะ…” (ลูซี่)

เธอพูดอย่างนั้น แต่เธอจับมือผมด้วย

“เมื่อติด มันดีกว่าที่จะลองหลายๆอย่างแล้วเปลี่ยนอารมณ์ดู ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“หืมม มันทำงานอย่างนั้นเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่เอียงหัวของเธอ แต่มันดูเหมือนเธอเต็มใจจะทำมัน

“งั้น ไปกัน” (ลูซี่)

ลูซี่จับไม้เท้าของเธอด้วยมือขวา และมือซ้ายจับมือผมอยู่

เธอได้ทำการร่ายเวทมนตร์ทองระดับเหนือกว่า เทเลพอร์ต – ระยะสั้น

ในเวลาเดียวกัน ผมรู้สึกถึงคลื่นของมานาที่น่ากลัว

เทเลพอร์ตเป็นเวทมนตร์ที่มีชื่อเสียง และมีนักเวทย์หลายคนที่พยายามจะเรียนมัน

แต่ในทางปฏิบัติแล้วไม่มีผู้ใช้มันเลย

หนึ่งในเหตุผลก็คือค่าที่มันต้องเสีย

มันใช้มานาจำนวนอย่างโง่

นั่นทำไมเห็นได้ชัดว่ามันเหมาะกับเผ่าเอลฟ์ที่เกิดมาด้วยมานาจำนวนดั่งระเบิด

ลูซี่ร่ายเสร็จ

มีวงกลมเวทมนตร์ขนาดยักษ์มากมายล้อมเรา

(มานาของลูซี่ไม่มีวันหมด…) (มาโกโตะ)

ผมได้ผจญภัยกับเธอมาเป็นเวลานาน และผมไม่เคยเห็นเธอมานาหมดเลยซักครั้ง

เวลาเดียวที่เธอใช้เวทมนตร์ไม่ได้อีก ก็คือเมืองความสามารถที่จะทำสมาธิของเธอหมด

“เอาล่ะนะ มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ใช่ ชั้นมั่นใจว่ามันจะเป็นไปได้ด้วยดี” (มาโกโตะ)

“[เทเลพอร์ต]!” (ลูซี่)

เราได้ถูกปกคลุมโดยแสง

{ในทันทีหลังจากนั้น ทิวทัศน์ตรงหน้าเราเปลี่ยนไปทันที}

บนนั้นลมที่แรงตีหน้าผม

“ลูซี่! มันไปได้ด้วยดี—เอ๋?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ! ไม่ใช่ว่าเราตกอยู่เหรอ?!” (ลูซี่)

เราเทเลพอร์ตมากลางอากาศ

มากกว่านั้น มันไม่ใช่แค่ระดับความสูงเล็กน้อย

พวกเราอยู่ประมาณ 1,000 เมตรขึ้นไป (น่าจะ)

พวกเราอยู่เหนือเมฆ

พื้นดินได้ใกล้เข้ามาอย่างเห็นได้ชัด

“คย้าาาา! เราจะทำยังไงดี เราจะทำยังไงดี มาโกโตะ?!” (ลูซี่)

เสียงกรีดร้องของลูซี่ได้ปนกับเสียงของลม

“เธอใช้เวทย์บินได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

มันเป็นเวทมนตร์ระดับกลางที่นิยม

คนส่วนใหญ่ใช้มันได้

แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่เป็นนักเวทย์ฝึกหัดนะ

“ช-ชั้นฝึกมันอยู่ แต่ชั้นยังบินดีๆไม่ได้!” (ลูซี่)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

“ม-มาโกโตะ! เราตกแล้ว! เราตกแล้ว!” (ลูซี่)

เสียงของลูซี่มีน้ำตา

ไม่ดีเลย ผมได้ใจเย็นเกินไปด้วยโล่งจิต

“{เฮ้ สปิริต-ซัง}” (มาโกโตะ)

ผมได้ยื่นมือขวาไปข้างหน้าและร่าย [เวทมนตร์น้ำ: ฟินิกซ์]

ในพริบตา ฟินิกซ์น้ำได้โผล่ออกมา

ผมได้ดึงมือของลูซี่และพุ่งไปที่หลังของนกยักษ์

ผมกระจายแรงกระแทกจากการตกด้วยเวทมนตร์น้ำได้อย่างไรก็ไม่รู้

“เอ๋? เอ๋?! เออออออออ๋?!” (ลูซี่)

“ขอโทษลูซี่ ชั้นควรจะใช้เวทย์ทันที” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ นี่มันเป็นเวทย์ระดับกษัตริย์ ไม่ใช่เหรอ? ทำไมนายใช้มันได้ง่ายๆเลยล่ะ?!” (ลูซี่)

“ขอบคุณเจ้านี่” (มาโกโตะ)

ผมเขาแขนสปิริตให้เธอดู

ผมดึงมานาจากสปิริตได้ในทันทีผ่านแขนขวาของผม

ช่างเป็นโลกที่สะดวกขึ้น -ไม่จริงเท่าไหร่

ลูซี่และผมขี่ฟินิกซ์น้ำและเราบินผ่านท้องฟ้าของกามูรัน

ผมหาโรงแรมจากบนท้องฟ้า

เราบินไปรอบๆซักพัก

แต่สมดุลของฟินิกซ์น้ำพังทลายกระทันหัน

“โว่ห์” (มาโกโตะ)

“คย้าห์!” (ลูซี่)

ความสูงลดลง และเราเกือบจะตกแล้ว

“ก-กลับมา!” (มาโกโตะ)

ผมควบคุมนั่นเพื่อเลี่ยงการหล่น

นั่นมันอันตราย

ผมยังใช้มันดีๆไม่ได้

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่ ชั้นโอเค นั่นหายากนะ ที่นายจะทำการควบคุมเวทย์น้ำเละน่ะมาโกโตะ” (ลูซี่)

“มันยากเพราะชั้นใช้แขนสปิริตนี้น่ะ เห็นมั้ย” (มาโกโตะ)

ผมได้แสงแขนขวาที่ส่องแสงสีฟ้า

เห็นสิ่งนี้ ลูซี่คิดขมวด

“มาโกโตะ มันไม่เจ็บเหรอ?” (ลูซี่)

“มันไม่เจ็บ -หรือเหมือนกับ ชั้นไม่รู้สึกอะไรเลยจากมันมากกว่า” (มาโกโตะ)

“เอ๋…? แต่นั่นเองก็น่ากังวลนะ” (ลูซี่)

“ขอบคุณนั่น บางที่ชั้นทำการควบคุมละเอียดเละ… ยังไงซะ ชั้นชอบที่สิ่งต่างๆเป็นแบบนี้มากกว่า เพราะทั้งหมดชั้นทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย

ผมมองขึ้นไป

มีเมฆเทายืดไกลบนท้องฟ้า และฝนตกอยู่

ผมยืดมือขวาไปที่ท้องฟ้า

“{สปิริต-ซัง ให้เมฆออกไป}” (มาโกโตะ)

เมฆได้เริ่มดว้ย กระจายขึ้นไปข้างบน และแบบนั้นพระอาทิตย์แสดงหน้ามาจากข้างบนเรา

“...น-นายทำนั่นเหรอ…มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ใช่ สะดวก ใช่มั้ยล่ะ? ชั้นทำได้เมื่อมันฝนตกและมีสปิริตน้ำเยอะอย่างเดียวนะ” (มาโกโตะ)

“...”

“ลูซี่?” (มาโกโตะ)

เธอหมดคำพูด

เมื่อเราไปถึงที่โรงแรม ผมบอกเธอให้ฝึกเทเลพอร์ตอีกครั้ง แต่เธอบอกผมว่าไม่

ดูเหมือนตำแหน่งที่เทเลพอร์ตไปจะเกี่ยวกับมานาคนที่เทเลพอร์ต

มีโอกาสที่เราถูกดึงไปโดยเมฆฝนเพราะแขนขวาของผม

นั่นทำไมเราถูกส่งไปถึงข้างบนนั้น หือห์

เทเลพอร์ตเป็นเวทมนตร์ที่ซับซ้อน

ลูซี่ได้ทำงานหนักในการฝึก ดังนั้นผมคิดว่ามันจะแย่ถ้าไปแทรงแซง ผมตัดสินใจจะไปที่อื่น

“มาโกโตะ! ชั้นจะตามไปในไม่นาน โอเคมั้ย?!” (ลูซี่)

ขณะที่ผมจากมา เธอประกาศนี่ในความสิ้นหวัง

“อย่ากดดันตัวเองมากไป” (มาโกโตะ)

“แต่นายทำนั่นตลอดเวลานะ!” (ลูซี่)

…จริงเหรอ?

ผมไม่รู้ว่าผมสามารถที่จะยกพลังใจของเธอได้มั้ย

◇ ◇

ผมได้ตื่นมาเช้าตรู่

งั้นตอนนี้ มันเวลาสำหรับการฝึกตอนเช้า ผมเลยแกะผ้าพันแผลจากแขนขวาของผม

ผมมองแขนที่ส่องแสง

แขนไม่กลับไปเหมือนเดิมตั้งแต่เวลาที่ผมแปลงรูปเป็นสปิริต

แม้ว่ามันเป็นแขนผมเอง ผมเคลื่อนไหวมันไม่ได้อย่างดี และมันมอบความรู้สึกเหมือนมันเชื่อมต่อกับที่ไหนไกลออกไป

มานาได้เต้นเป็นจังหวะเหมือนเส้นเลือด

แล้วก็เหนือศอกไปหน่อย มีรอยแดงส่องแสงอ่อนๆ

แสงมันเหมือนดวงไฟที่กำลังจะหมดไฟ น่าจะเป็นเพราะโนอาห์-ซามะได้ถูกผนึกอยู่ในวิหารทะเลลึก

อย่างไรก็ตาม เออร์-ซามะพูดนั่นว่านี่คือพระเจ้า

…โล่งจิต

ใจเย็น

ผมยังควบคุมแขนสปิริตและความเป็นพระเจ้าของโนอาห์-ซามะไม่ได้

“ผมยังทำไม่ได้ แต่…

(ชั้นแข็งแกร่งขึ้นไม่นานมานี้?) (มาโกโตะ)

ผมสามารถที่จะควบคุมสภาพอากาศได้นิดหนึ่งเมื่อวานนี้ด้วย

ผมรู้สึกเหมือนยิ้ม

เมื่อผมคิดว่าผมควรจะทำอะไรวันนี้…

“ฮีโร่มาโกโตะ ตื่นอยู่มั้ย?!”

บางคนได้เข้ามาที่ห้องของผมโดยไม่เคาะ

ถ้ามันเป็นลูซี่ ผมจะบ่น แต่…

“ซ-โซเฟีย สวัสดียามเช้า” (มาโกโตะ)

มันคือเจ้าหญิง

ผมรีบทำสีหน้ากลับไปเป็นปรกติ

“โอ้ นายอยู่ระหว่างการฝึก” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเห็นผมและยิ้ม แต่ไม่นานก็ทำสีหน้าจริงจัง

มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?

“วันของการเดินทางทางเหนือได้ถูกตัดสินใจแล้ว” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดเงียบๆ

“การเดินทางทางเหนือ… ที่เกี่ยวกับการปราบลอร์ดปีศาจในทวีปปีศาจ ใช่มั้ย? เมื่อไหร่ล่ะ?” (มาโกโตะ)

เรื่องที่มันได้ถูกพูดถึงหลายครั้งก่อนหน้านั่

“หนึ่งเดือนหลังจากนี่ มันจะเริมวันแรกของเดือนสิงโต” (โซเฟีย)

“ในหนึ่งเดือน…มันใกล้” (มาโกโตะ)

นั่นน่าตกใจ

ผมคิดว่ามันจะเป็น 3 เดือนอย่างน้อย

มันเป็นแผนระดับใหญ่ ดังนั้นไม่ใช่ว่าการประกาศมันกระทันหันไปเหรอ?

เจ้าหญิงโซเฟียพยักหน้ากับคำพูดผมเบาๆ

“ชั้นก็คิดอย่างนั้นด้วย บากอย่างที่คาดไม่ถึงต้องเกิดขึ้นแน่ๆ…เราได้ถูกบอกให้รวมฮีโร่ทุกคนและออราเคิลทุกคน รวมกันที่ซิมโฟเนีย” (โซเฟีย)

{ที่เจ้าหญิงบอกผมเป็นเรื่องการรวมตัวที่เร่งด่วนจากประเทศแห่งแสง}

 

เป้าหมายเดือน 3/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord