44 สงครามอาร์คแลนด์ ① ไฟที่เผาผลาญกลางคืน

44 สงครามอาร์คแลนด์ ① ไฟที่เผาผลาญกลางคืน

สิบวันหลังจากการประชุมกับผู้ส่งสาส์นจากอาร์คแลนด์ รายงานได้มาถึงพูดว่ากองทัพราชวงศ์ได้ไปถึงชายแดน และได้มีความขัดแย้งแบบติดอาวุธกับกองทัพของอาร์คแลนด์ซ้ำๆ

กองกำลังหลายร้อยหน่วยได้สู้กันเป็นระยะ หมู่บ้านผู้บุกเบิกรอบๆชายแดนได้ถูกออกคำสั่งให้หาที่หลบภัย และพ่อค่าเร่ในทางใต้ทั้งหมดได้รอบนถนน เพราะเส้นชายแดนนั้นกว้าง ที่ที่นอกเหนือจากทางหลวงก็ได้มีการต่อสู้เกิดขึ้นด้วย

「กองทัพชาติและกองทัพศัตรูที่บุกรุกสู้กันอย่างเท่าเทียม ยังไม่มีดินแดนที่ถูกนำไป」

ฮูเวอร์บอกราชาแบบเดียวกันกับผู้ส่งสาส์น
อย่างไรก็ตาม ในที่นี้ไม่มีใครรวมถึงตัวฮูเวอร์เองก็ไม่คิดว่าพวกเขาได้สู้กันอย่างเท่าเทียมด้วย เหตุผลที่ศัตรูไม่รุกรานในทันที เพราะกองทัพใหญ่ของเราได้อยู่ในระหว่างการเตรียมการ และการต่อสู้ที่ชายแดนเป็นเพียงแค่การพยายามจะรบกวนเรา

และบางที เราจะไม่กำจัดศัตรูแม้ว่าหลังจากที่เราได้รับความเสียหายครึ่งหนึ่งจากที่เรารับตรงนี้

「การรุกรานเต็มกำลังจะมาในไม่ช้า」

「ไม่มีผิดพลาด」

คำพูดของราชาออกมาพร้อมกันกับอีริช เกี่ยวกับเรื่องนั้น ฮูเวอร์ไม่คัดค้าน

「การเตรียมการของกองทัพกลางเป็นอย่างไรบ้าง」

「เราได้เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้แล้ว ถ้าท่านสั่งเราโจมตีเข้าไปในเขตศัตรูได้ในสองวัน」

กองกำลังทั้งหมดของกองทัพกลางมีจำนวน 15,000 ถ้าเราเคลื่อนไหวด้วยจำนวนแบบนี้ อาร์คแลนด์ควรจะส่งกองกำลังหลักของมันมา ที่เราต้องการคือชัยชนะครั้งเดียวในการต่อสู้ที่ใหญ่ นั่นจะมีอิทธิพลอย่างยิ่งใหญ่กับสถานะของการต่อสู้ทั้งหมด

「ลอร์ดราดาห์ล ฉันเชื่อในตัวเจ้า เจ้าต้องนำชัยชนะกลับมาที่บ้านอย่างแน่นอน!」

「ด้วยกำลังทั้งหมดของผมครับ!」

อีริชยืนขึ้นและออกจากเก้าอี้ของเขา การสนทนาบนโต๊ะนั้นจบแล้ว ที่เหลือคือตัดสินใจสิ่งต่างๆบนสนามรบ

「มาร์เควสฮูเวอร์! กองทัพราชวงศ์นั้นจำเป็นต่อการเสริมกำลังกองทัพกลางด้วย ดังนั้นหน่วนที่เหลือ – ให้พวกเขาทั้งหมดออกไปสู่ด้านหน้า เตรียมตัว!」

「ผมเข้าใจครับ!」

ผมอยากจะคัดค้านแต่มันไม่ใช่เวลาที่ถูก บรรยากาศข้างในวังราชวง์ได้ถูกห่อหุ้มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ ของความตื่นเต้นจากความจริงที่ว่าไม่มีสงครามมาหลายสิบปีแล้ว
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ทุกอย่างได้ทำอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว?」

「ครับ ผมได้เตรียมการของผมแล้ว ทุกอย่างที่เหลือนั้นคือพักทหารของผมเต็มวัน เพราะทั้งหมดการฝึกได้ดำเนินอย่างต่อเนื่อง」

「ฉันไม่ถือนั่น ไม่ว่าอย่างไร มันใช้เวลาหนึ่งวันเพื่อขนอาหารและน้ำ」

ผู้ช่วยของผม อากอร์ ได้บอกกองพันผมแล้วว่าจากคืนนี้จนถึงพรุ่งนี้ พวกเขาจะได้พักหนึ่งวัน ทีมอื่นนั้นได้ถูกมอบการพักผ่อนที่คล้ายกัน ดังนั้นคืนนี้บาร์และซ่องโสเภณีทั่วเมืองหลวงจะถูกจองเต็ม แต่มันไม่ใช่ความสุขที่ไม่มีเงื่อนไขที่ทหารจะได้รับบนวันหยุดของพวกเขาปรกติ เหมือนการดื่มแอลกอฮอล์หรือมีความสุขกับผู้หญิง มีเรื่องราวที่ได้ถูกบอกทหารทั่วไป ด้วยกันกับเด็กในเมือง ว่าสงครามได้เข้ามาหา

「อากอร์ คาร์ล พวกนายก็ได้หยุดวันนึงเต็มๆ ถ้าจำเป็น ชั้นควรจะเตรียมโสเภณีบางคนให้พร้อมมั้ย?」

「ไม่ขอบคุณ…ชั้นมีอย่างอื่นในใจ…」

「แทนที่จะเป็นโสเภณี่ ผมจะชอบมันถ้าผมเอาชนะสาวในเมือง โดยการกล่อมพวกเธอด้วยตัวเองมากกว่า」

ผมถามภายหลัง แต่มันดูเหมือนว่าอากอร์มีแม่หม้ายคนหนึ่งที่เรียกหาเขาเป็นระยะแวะมา คาร์ในทางกลับกัน ดูเหมือนจะทำให้สาวๆร้องไห้ในหลายๆที่ มีสองแผลเป็นสองแผลบนหลังเขาเพราะผู้หญิงของผมแทงเขา

มันดูเหมือนลีโอโพลต์อยากจะขัดเกลากลยุทธ์บางอย่าง ดังนั้นเขาจะไม่กลับมาที่บ้าน เขาไม่ใช่คนที่น่าสนใจอย่างแน่นอน แต่มีหลายคนที่สร้างโลกขึ้นมา

กลุ่มของทหารที่ออกไปจากกองประจำการได้หยุด ระหว่างที่กลุ่มต่อไปได้เข้าไปที่บาร์กับโสเภณีบนถนน ในเมืองที่มีจำนวนคน 60,000 ไม่มีที่ที่ทหารทั้งหมดจะมีความสุขได้ ทหารที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังได้บ่น ขณะที่พวกเขาได้พาคู่รักของพวกเขาไปด้วยกันกับเขา ในกองประจำการเพื่อความสนุกสนาน

โสเภณีบนถนนจะทำกำไรใหญ่ครั้งนี้ ถ้าพวกเธอได้ราคามากกว่าท้องตลาดเล็กน้อย พวกเธอจะถูกโอบไหล่และหายไป ข้างใน มีชายสู้กันเพื่อผู้หญิง และยังมีผู้หญิงที่รับจำนวนทองสองเท่าเพื่อที่จะรับ 2 คนในเวลาเดียวกัน ไม่มีความจำเป็นที่ต้องล่อลูกค้า และมันเป็นแค่การ ‘เข้าไปแล้วถูกกิน’

บรรกาศที่แปลกก่อนที่จะที่สงครามจะเริ่ม ไม่เพียงแต่มีผลกับทหารและราชา แต่มันกลืนกินทั้งเมือง
—————————————————————
「 「 「 「 「 「ยินดีต้อนรับกลับมา!」」」」」」

ขณะที่ผมกลับมาบ้านมีเสียงผู้หญิงห้าคน ทางเข้ามีผ้าปิดมันและผมไม่เห็นข้างหลัง

「เอเกอร์-ซามะ ชายคนนั้นไม่อยู่ที่นี่เหรอ?」

ผมได้ยินเสียงนนน่าจากข้างหลัง ลีโอโพลได้อยู่ที่กองประจำการและไม่กลับมา มันแย่เกินไปสำหรับนีน่า ดังนั้นบางทีผมควรนำอาหารมาให้เธอพรุ่งนี้

「ใช่ ลีโอโพลต์ไม่อยู่ที่นี่ แต่มันมีอะไรล่ะ?」

「งั้น…นี่!」

ผ้าได้ถูกดึงออกและภาพที่ถูกเห็นนั้นคือสวรรค์ นนน่า คาร์ล่า มาเรีย เมลิสซ่า ซีเลีย – ผู้หญิงห้าคนได้เปลือยทั้งตัวและเรียงกัน

「เราได้ยินจากซีเลีย-จังว่านายจะบุกเข้าไปในเขตศัตรูมะรืนนี้ มันจะเป็นการต่อสู้ใหญ่ ดังนั้นนายจะไม่กลับมาซักพัก」

「ถ้าเป็นอย่างนั้น นายควรจะทิ้งคราบให้เราเยอะๆสำหรับวันนี้และพรุ่งนี้」

「ครอลล์และอัลม่าอยู่ในอาคารเสริม ที่เซบาสเตียนได้ยัดเยียดความรู้ของคนรับใช้ให้พวกเขา ดังนั้นตราบใดที่พวกเขาไม่เป็นที่ต้องการ พวกเขาจะไม่มาที่นี่ในคฤหาสน์」

มิทตี้ คนเดียวที่ใส่เสื้อผ้า พูดระหว่างที่ปิดตาของเธอ

「หนูได้ทำการเตรียมอาหารแล้ว และหนูจะสามารถจักการได้กับงานหลายอย่าง ดังนั้นขอให้สนุกให้เต็มที่…」

เมื่อเธอพูดเสร็จ พวกผู้หญิงทั้งหมดได้กระจุกกันรอบผม เพื่อโยนเสื้อผ้าของผมทิ้ง เปลือยในทันที ควยของผมได้แข็งตัวอย่างช้าๆ และเมลิสซ่าและคาร์ล่าได้รับมันเข้าไปในปากเธอสลับกัน เพื่อทำให้ผมเงี่ยนอย่างสมบูรณ์

「ใช่ วันนี้พี่ก็ค่อนข้างมหัศจรรย์ด้วย」

「อ่ะฮ่า ควยใหญ่พร้อมแล้ว♪」

พวกผู้หญิงได้จูบควยที่แข็งของผมเบาๆ และทำผมไปที่ห้องนอน โอ้ใช่ ไม่ใช่ว่าคาร์ล่าและเมลิสซ่ารับผมเข้าไปในปากพวกเธอก่อนที่จะล้างตัวผมเหรอ ไม่ใช่ว่าพวกเธอกดดันตัวเองนิดหน่อยที่นี่นะ?

「หืม? มันโอเคจริงๆ ยังไงชั้นก็ชอบกลิ่นแมนๆของเอเกอร์อยู่ดี」

「น้องก็โอเคด้วย ถ้าพี่ชอบ เราทำบางอย่างแบบนี้ก่อนพี่จะล้างตัวทุกครั้งได้」

มันดูเหมือนพวกเธอไม่ถือมันเลยซักนิด อย่างไรก็ตาม เพราะทั้งหมดการดูดจะขัดขวางการจูบภายหลัง ดังนั้นเราควรจะอาบน้ำก่อน

ผมนอนลงไปที่พื้นของห้องน้ำและทั้งตัวของผมได้ถูกล้างสะอาด สิบมือได้ถือฟองและถูตัวของผม ห้าริมฝีปากได้จูบผมบนริมฝีปาก หน้าอก ท้อง และควย

「ถ้าท่านมีความต้องการอะไรได้โปรดให้หนูรู้ ทุกคนจะทำมันอย่างทั่วถึงและสมบูรณ์ดีที่สุดของความสามารถพวกเธอ」

นนน่าได้ล้อมตัวของผมอย่างอ่อนโยนด้วยมือของเธอ แต่มากกว่านั้น ผมกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของหน้าอกของเธอ ถ้าพวกผู้หญิงจะทำเต็มที่ งั้นผมก็จะไม่ยั้งมือและลิ้มรสมันทั้งหมด

「นนน่า มือของเธอนั้นดีแต่…ล้างชั้นด้วยหน้าอกของเธอได้มั้ย?」

「ยังไงซะ ท่านนี่ก็ค่อนข้างหื่นนะ ไม่ใช่เหรอ」

นนน่ายาสบู่มากมายบนหน้าอกของเธออย่างมีความสุข และกดผมจากหน้าอกถึงท้องของผมด้วยหน้าอกมหาศาลของเธอ ถูมัน ความรู้สึกและนำหนักที่ท่วมท้น ความตื่นเต้นของชายที่ได้ถูกบริการ และความรู้สึกของหัวนมที่แข็งนั้นไร้คำอธิบาย

「อา~...นี่มันดีที่สุด」

เห็นหน้าของผมผ่อนคลาย นนน่ามองผมด้วยหน้าตาและรอยยิ้มที่พอใจ แต่ตรงกันข้าม หัวใจของคาร์ล่าลุกไหม้ขณะที่เธอนำไม้เนื้อเข้าไปแล้วดูดมันอย่างเข้มข้น เสียงดูดนั้นเข้มข้น ดั่งจะดูดเมล็ดพันธุ์ของผมจากไข่ด้วยกำลัง เธอดูดมันอย่างแรง

「ชั้นจะไม่แพ้ด้วย!」

「ชั้นช่วยไม่ได้ที่เธอดื้อรั้นมาก…」

ผมสัมผัสหน้าที่มันดูดผมอย่างสิ้นหวังเบาๆ และเธอใจเย็นลง

「คาร์ล่า เธออยากจะขี่ชั้นมั้ย?」

「นั่นโอเคเหรอ!? เย้!」

หน้าของคาร์ล่าสว่างขึ้นด้วยรอยยิ้มที่กว้าง และเธอหันตูดของเธอมาหาผม ระหว่างที่เธอเล็งไม้เนื้อกับรูของเธอ ทิ้งก้นของเธอในคราวเดียว ไม้เนื้อได้ถูกกลืนอย่างรวดเร็ว โดยสาวที่กระฉับกระเฉงเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุด เธอกรีดร้องแต่ไม่นานเธอก็ได้ขยับสะโพกของเธอ

「อาา-มันหนาจริงๆ! นายใหญ่ขึ้นอีกแล้วเหรอ? ความหนาของควยนายนั้นน่าทึ่ง!」
เธอเริ่มจะน้ำลายไหลระหว่างที่เหวี่ยงสะโพกของเธอทันที แต่การได้เห็นรูปลักษณ์เธอครั้งนี้ การล้างของนนน่าด้วยหน้าอกของเธอได้เข้มข้นขึ้น หน้าอกขนาดยักษ์ของเธอได้ดันหน้าอกของผมและเปลี่ยนทรง และได้กลับไปกลับมาระหว่างหน้าอกและท้องของผม เหมือนใช้หน้าอกของเธอเป็นฟองน้ำ ตัวเธอได้ถูผมและล้างผม

「「อืม…」」

ไม่สามารถที่จะรั้งตัวเองจากการเห็นภาพที่ลามก มาเรียและซีเลียได้มาหาผมพร้อมกับหว่างขามาที่ผม จากหว่างขาของพวกเธอ น้ำใสๆได้เล็ดออกมา ไม่ต้องพูดถึงมาเรีย แม้แต่ซีเลียก็ยังเล็ดหือห์ นี่คือบางอย่างเลย…

「มาเรีย ยืนบนมือ ชั้นจะใช้นิ้วของชั้นกับเธอ ซีเลีย มาที่หน้าชั้น」

「ค่ะ…」

「เอ๋? หน้าของท่าน?」

ซีเลียได้เข้ามาใกล้และนั่งใกล้หน้าของผม แต่มันดูเหมือนเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไร สำหรับตอนนี้ ผมจูบเธอระหว่างที่เธอสับสน

「มีอะไร? ไม่ต้องรั้งไว้แล้วขึ้นไปข้างบนเลย」

「เอ๋? ท่านอยากให้หนูขึ้นไปบนหน้าท่านเหรอ!?」

「อย่ากังวล ชั้นจะไม่ถูกขยี้ถ้ามันแค่เธอขึ้นมาข้างบน」

「แต่…บางอย่างที่หยาบคายมาก…」

เธอได้งงงวยนิดหน่อยเกี่ยวกับการนำตูดของเธอขึ้นไปบนหน้ามาสเตอร์ แต่ในท้ายที่สุด ความใคร่ของเธอก็ได้ชนะ และเธอนำก้นเล็กๆของเธอขึ้นมาข้างบนอย่างช้าๆ เมื่อก้นของเธอได้อยู่ข้างบน ผมได้งับต้นอ่อนของเธอเล่นๆ และใส่ลิ้นเข้าไปในรูของเธอด้วยเสียงที่หยาบคาย ซีเลียพยายามจะยืนขึ้นในความตกใจ แต่มือหนึ่งของผมได้จับตูดของเธอและไม่ปล่อยมือ หลังจากที่โจมตีเธอซักพักหนึ่ง สะโพกเธอยอมแพ้และเธอไม่สามารถที่จะยืนได้ ดังนั้นเธอได้ขี่ตูดของเธอไปบนหน้าผมอย่างเชื่อฟัง ระหว่างที่คราง

คาร์ล่าเหวี่ยงสะโพกของเธออย่างเข้มข้นในตำแหน่งผู้หญิงอยู่บน เมลิสซ่าได้วางริมฝีปากของเธอไปที่ที่เราเชื่อมต่อกัน และได้โจมตีทั้งคาร์ล่าและผม นนน่าได้ล้างตัวของผมทั้งตัวด้วยหน้าอกของเธอ มาเรียได้ขี่มือของผมและถูกเกี่ยวเนินระหว่างที่กรีดร้อง และในท้ายที่สุดซีเลียได้ขี่หน้าผมด้วยตูดของเธอระหว่างที่คราง บางทีเธอน้ำแตกออกมาใส่ผม มีเวลาอาบน้ำที่มีความสุขมากกว่านี้มั้ย?

หลังจากนั้น เมื่อผมน้ำแตก พวกผู้หญิงทั้งหมดเปลี่ยนหน้าที่และทุกคนได้สนุกกับการสลับกันเพื่อบริการผม และถูกลูบไล้
อย่างไรก็ตาม การที่ซีเลียขี้ไม้เนื้อของผมนั้นจะถูกข้ามไป เธอยังเป็นเด็กสาว ดังนั้นการแทงยังเป็นไปไม่ได้

「ออุ…ฉันได้โตพอแล้ว มันจะเข้าไปข้างในอย่างแน่นอน ดังนั้นได้โปรดลองมัน」

เธอพูดอย่างนั้น แต่ทันทีทีปลายได้เริ่มเข้าไปนิดเดียวเธอกรีดร้อง

「กกกิ้ห์-!!」

รูผู้หญิงของเธอได้ถูกแหวกถึงขีดจำกัดและความเจ็บปวดที่คมได้วิ่งผ้านตัวของเธอ ดังนั้นผมหยุดเคลื่อนไหว และเมลิสซ่าและมาเรียได้หยุดมันทันที

「นั่นทำไมชั้นได้บอกเธอ」

「อุ-...แม้ว่ามันจะโอเคถ้าท่านแค่ใช้กำลังเพื่อที่จะแทงมันเข้าไป…」

เจ้างี่เง่า ผมดีดหน้าผากของเธอ และหลังจากที่ผมเสร็จการสร้างความรักกับทุกคน ผมนอนบนพื้นห้องน้ำด้วยความเหนื่อย

「ทุกคนได้เหนื่อยแล้วดูเหมือนว่า ชั้นก็จะพักสั้นๆด้วย ดังนั้นในเวลานี้ มันโอเคที่เธอจะสนุกซีเลีย」

ด้วยนั่นที่พูด เมลิสซ่าก็ได้เข้าร่วมด้วย ผมจำการโจมตีที่เข้มข้นแบบนั้นไม่ได้ พูดถึงแล้ว ซีเลียยังมีความอึดอยู่เพราะเธอไม่ได้ถูกแทง ดังนั้นเธอยังค่อนข้างกระฉับกระเฉง

「เอเกอร์-ซามะ…..」

ซีเลียมองผมด้วยหน้าที่น่าเวทนา มันช่วยไม่ได้ ผมจะทำนั่น ผมกองฟองไว้บนท้องของซีเลีย และด้วยคำพึมพำ ผมวางควยของผมไว้ข้างบน ผมถูเธออย่างอ่อนโยนจากท้องที่ลื่นด้วยฟอง ไปถึงรูที่ยังไม่โตของเธอ และทำมันซ้ำๆที่ความเร็วสูงสุด หน้าของเธอได้ถูกย้อมไปในความสุขอย่างรวดเร็ว และเธอเริ่มเตรียมตัวของเธอ

「โอเค-! เอาเลย!」

ซีเลียได้หนีบไม้ของผมด้วยต้นขาของเธอ และปิดปลายของควยผมที่ยื่นออกมามากด้วยมือของเธอ

「โอ้- ซีเลีย-จัง เธอได้เก่งขึ้นในการมีเซ็กส์แบบไม่สอดใส่ ~ แต่มองดูขนาดของมันนะ มันอาจจะยังมีลูกไม่ได้」

เข้าใจแล้ว เหตุผลที่ซีเลียได้เก่งขึ้นกระทันหันเป็นเพราะเมลิสซ่า ให้ต้นขาของเธอเพื่อแซนวิชไม้ของผมในการสอดใส่เทียม เป็นของโปรดของซีเลีย แต่เมื่อเราทำมัน เธอจะอารมดีไปซักพัก เธอดูเหมือนจะสนใจในการถูกแทงโดยผม

「อ๊าา! มันหนา! มันรู้สึกดี เหมือนมันได้ถูข้างใน!」

แม้ว่าจะไม่มีทางที่จะมีความรู้สึกอะไรข้างใน เธอได้ทำมันไม่เพราะเธอบริการผม หรือเธอเล่นละครเพื่อยกระดับความรู้สึกดีของเธอ แต่ซีเลยได้กระเซิงเหมือนดั่งเธอได้ถูกแทง และเหมือนการตอบสนองกับเรื่องนั้น ผมจับไหล่ของซีเลีย และขยับอย่างเข้มข้นที่สุดจนถึงตอนนี้

ซีเลียก็ตกใจกับการเคลื่อนไหวที่มหาศาลของผม แต่ถ้าการเคลื่อนไหวแบบนั้ได้ถูกทำในการแทงจริงนะ แม้แต่เมลิสซ่าจะพิจารณาว่ามันแรง ผมขยับสะโพกของผมระหว่างที่เลียคอของเธอ; ผมดูดหน้าอกที่ยังพัฒนาอยู่ของเธอ และจูบเธอ

「มันถูแล้ว! ถูแล้ว…อ๊าาาา! ไม่ดีเลย หนูไม่ไหวแล้ว ได้โปรดกอดหนู!」

เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่เข้มข้น ต้นอ่อนของซีเลียได้ถูกถู และความรู้สึกดีของเธอได้เพิ่มขึ้น เหมือนกับที่ผมกอดสาวๆคนอื่น ผมโอบกอดเธอขณะที่เธอถึงจุดสุดยอด และให้เธอได้ลิ้มรสความรู้สึกดีระหว่างที่อยู่ในอ้อมแขนของผม ซีเลียน้อยได้สั่นอย่างเข้มข้นในแขนของผม บอกผมอย่างเพ้อว่า ‘เธอชอบผม’ และ ‘เธอรักผม’ ทำมันซ้ำๆระหว่างที่ควยผมที่มันได้ถูกแซนวิชที่ระหว่างต้นขา เธอพ่นค่อนข้างแรงกับการน้ำแตกของเธอ

หลังจากนั้น เราได้เปลี่ยนสถานที่ไปที่ห้องนอน และเหมือนว่าเราได้พัวพันเข้าด้วยกัน พวกเราห้าคนได้สร้างความรักกับกันและกันเป็นเวลาสองวัน บนตอนเย็นของวันที่สองก่อนที่ผมจะบุกเข้าไปในเขตศัตรู ผมเน้นไปที่การโจมตีซีเลียจนเธอสลบและถอนตัว แต่ผมได้ไร้ความปราณีกับสาวๆคนอื่น แม้ว่าพวกเธอจะหมดสติ ผมจะแทงไม้เนื้อของผมเข้าไปในพวกเธอ และทำให้พวกเธอตื่นอย่างบังคับ ทำให้พวกเธอสลบอีกครั้ง

สาวๆไม่ได้นอนนาน เวลาเดียวที่พวกเธอนอนคือเมื่อผมได้โจมตีพวกเธอ จนเธอหมดสติและระหว่างช่วงเวลาที่พวกเธอได้รอตาต่อไปของพวกเธอมา และอาหารที่ถูกพามาโดยมิทตี้ได้ถูกกินโดยคนเหล่านั้นที่ตื่น เคี้ยว และป้อนสาวๆคนอื่นด้วยปากต่อปาก พิธีกรรมที่น่าขันนี้ ได้ดำเนินต่อไปจากตอนเย็นถึงตอนเช้าถึงตอนเย็น อย่างไม่จบไม่สิ้น
—————————————————————
2 วันต่อมา เช้าตรู่

「ซีเลีย เธอพร้อมมั้ย?」

「ค่ะ มันสมบูรณ์แบบ」

ซีเลียแสดงหน้าที่กล้าหาญ เมื่อวานตอนเย็น เธอได้ถูกน็อคและนอนไปแบบนั้น และมันดูเหมือนสภาวะร่างกายเธอได้กลับมาดีแล้ว

「สาวคนอื่นไม่ออกมา หือห์」

「เอเกอร์-ซามะโจมตีพวกเธอมากเกินไปมาก…ทุกคนน่าจะดูแย่」

「ออออุ…..พี่จะไปแล้วใช่มั้ย มันดูเหมือนน้องจะไม่สามารถไปส่งพี่ได้ที่หน้าประตู น้องเลยจะอยู่ที่นี่ มีชีวิตแล้วกลับมานะ เค๊?」

เมลิสซ่าตื่นขึ้นแต่เพราะเธอยืนไม่ได้ เธอคลานขึ้นไปบนเตียง ตัวของเธออนุญาตให้ผมเข้าไปลึก และเธอแสดงสภาพร่างกายของโสเภณีเก่าของเธอออกมา ลืมขีดจำกัดของเธอไป

「มาเรีย…อยู่บนพื้น?」

「....」

มาเรียสลบอย่างสมบูรณ์และไม่ตอบ ผมจูบเธอเพื่อดูการหายใจของเธอ และดูเหมือนว่าจะไม่มีปัญหา

「หนูจะตาย…หนูกำลังจะตาย…」

นนน่าแหกขาและพิงอยู่บนโซฟา เธอพูดได้แต่ตาของเธอม้วนกลับไปข้างหลังและสติเธอไม่ชัดเจน บางเวลาเธอจำบางอย่างได้และกระตุกและสั่น ระหว่างการมีเซ็กส์ของเรา เธอพูดอย่างเพ้อเกี่ยวกับการอยากได้ลูก ดังนั้นเพราะนั่นผมได้เทใส่เธออย่างทั่วถึง; ใต้หว่างขาเธอคือเมล็ดพันธุ์ที่เล็ดออกมาทำเป็นแอ่ง

「อออุ…」

「อุว้า! เฮ้เดี๋ยว คาร์ล่า-ซัง!」

มันดูเหมือนคาร์ล่าที่เกาะกำแพงทรุดลงและเธอเริ่มฉี่ ซีเลียพยายามจะหยุดเธอแต่ เมื่อเห็นเธอได้แลบลิ้นออกมาด้วยตาที่เปิดครึ่งนึงเธอยอมแพ้

「เอเกอร์…เอาอีก…」

「เดี๋ย-! เธอผิดแล้ว! หยุด ปล่อยนะ!」

คาร์ล่ามองซีเลียด้วยตาที่ว่างเปล่าและโอบกอดเธอระหว่างที่จับหว่างขาของซีเลีย ไม่ว่าเธอจะหามันไหน เธอจะไม่เจอมันติดอยู่กับซีเลีย มันดูเหมือนว่าเธอไม่สามารถจะบอกความต่างระหว่างซีเลียและผมได้อีกแล้ว

ผมยกคาร์ล่าขึ้น และวางเธอลงบนนนน่า

「เอเกอร์ อยู่ที่นี่เอง♪」

「ออา หนูตายแล้ว♪」

พวกเธอสองคนจับหว่างขากันเอง พวกเธอมอบการจูบที่ลึก มีราคาต่อกันและพัวพันลิ้นของพวกเธอ พวกเธอทั้งสองคนส่ายสะโพก อยากให้ผมใส่ของของผมเข้าไปข้างใน ถ้าพวกเธอเปิดตาเต็มๆ จะมีภัยพิบัติแน่ ดังนั้นผมควรจะไปก่อนนั่นเกิดขึ้น

เมื่อผมเปิดประตู มิทตี้ยืดหลังตรงและยืนขึ้น

「ชั้นจะไปแล้วตอนนี้」

「เดินทางปลอดภัยค่ะ」

สีหน้าและน้ำเสียงของเธอแข็ง เธอต้องกังวลเกี่ยวกับเด็ก

「เมื่อวานไม่เหมือนอะไรมาก่อน เธอดูมันอย่างถูกต้องมั้ย?」

「ฟุ่กย้า!?」

เมื่อวาน เมื่อมิทตี้ได้นำน้ำและอาหารมา เราไม่หยุดมีเซ็กส์ ดังนั้นถ้าเธออยากจะรู้เกี่ยวกับเหล่าผู้ชายและเหล่าผู้หญิง ผมบอกเธอให้ดู เธอได้ระวังตัว แต่เธอดูเป็นเวลานาน เธอปิดหน้าของเธอและดูในช่องว่างของนิ้ว ความตกใจจากการถูกเจอว่าเธอแอบดูตลอดเวลานี้ต้องค่อนข้างใหญ่แน่ ด้วยนี่ บางที่เธอจะไม่ประหม่ามากรอบๆผม

ผมสั่งมิทตี้ให้ดูแลทุกคนและทำความสะอาดห้องของพวกเธอ และมุ่งหน้าไปที่ประตูหน้า

「กย้าาาาาาา!! นี่มันอาร้ายยยย!!!」

ผมได้ยินเสียงตะโกนจากมิทตี้ข้างในแต่ผมไม่สนใจมัน

「เดินทางปลอดภัยครับมาสเตอร์」

「เดินทางปลอดภัยครับ」

「...ปลอดภัย นะ…」

「ชั้นจะไปก่อนและรออยู่ในกองประจำการนะ」

เซบาสเตียน ครอลล์และอัลม่าได้นำม้าไปที่ประตูหน้าและรอเราอยู่ นีน่าบอกผมให้ส่งข้อความไปให้ลีโอโพลต์

「ได้โปรด…กลับมาอย่างปลอดภัยนะ」

ครอลล์ได้เรียกซีเลียโดยเฉพาะ

「ได้ ชั้นจะกลับมา」

การตอบแบบแมนๆของซีเลียทำให้แก้มของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เธอโอเคกับนั่นเหรอ? ซีเลียน่าจะพยายามจะเลียนแบบผม

「ชั้นไปล่ะนะ」

สาวๆ มิทตี้และเซบาสเตียน – เราผ่านประตูรัวต่อกันมา ในเวลานั้น ซีเลียและผมเปลี่ยนสีหน้า ในตาของพวกเรา จากสายตาแห่งการจีบบนเตียง เป็นตาของนักรบ – ตาของทหาร มีคนสุดท้าย: แคทเธอรีนได้ยืนอยู่บนทางที่หน้าบ้าน เธอมาถึงที่นี่เลยจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

「มันจะดีถ้าบาปกรรมไม่ตามนายและนายจบที่การตาย」

เธอพูดมันอย่างประชดประชันกับผม ไม่สนใจเรื่องนั้น ผมขโมยริมฝีปากเธอและแคทเธอรีนก็ไม่ได้ต่อต้านด้วย

「ชั้นเจตนาจะให้นายช่วยชั้นจนกว่าโรสจะโต อย่าตายที่นี่นะ…มีชีวิตแล้วกลับมาและชั้นจะเป็นผู้หญิงของนาย …ชั้นจะให้นายดื่มจากหน้าอกนิดหน่อยด้วย」

ปรกติแล้ว นี่คือที่แคทเธอรีนดูเหมือนเธอจะมาและโจมตีผม แต่วันนี้เธอค่อนข้างเชื่อฟัง ยังไงซะ นี่เป็นประตูรั้วสุดท้ายแล้ว

「ชั้นไปล่ะ」

ความสนุกของความสุขทางกามารมณ์นั้นจบแล้ว เวลาสำหรับทั้งทีมที่จะเดินทาง สงครามเริ่มแล้ว

ยังไงซะ ไปที่โลกของเหล็กและเลือดเถอะ
—————————————————————
ไม่กี่วันหลังจากนั้น ระหว่างเดินทัพ

「มันต้องน่ากลัวจริงๆหือห์?」

อากอร์พูดขณะที่เขามองแม่ที่กอดลูกของเธอ ทุกคนในเมืองมองดูเราและระวังตัว กองทัพ 15,000 คนเดินหน้าไปที่ทางหลวงเหมือนงูยักษ์ หมู่บ้านในระแวกนั้นไม่เคยเห็นกองทัพที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน และมีการตอบสนองสองแบบ: จ้องในความทึ่งหรือวิ่งหนีในความกลัว

「ลีโอโพลต์ นายคิดว่าศัตรูจะเคลื่อนไหวยังไง?」

「ถ้าคุณพูดว่าผมเป็นศัตรู ผมจะโจมตีกำลังหลักด้วยทีมขนาดเล็กถึงขนาดกลาง ใช้การโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัวตอนเช้าตรู่และกลางคืนซ้ำๆ เพื่อลดจำนวนและทำลายรูปแบบ เมื่อพวกเขาแยกกองกำลังเพื่อปลุกตัวเองจากความตกใจ จากนั้นผมจะให้กำลังหลักปะทะกับพวกเขา ใช้ความเหนือกว่าทางจำนวน บางอย่างแบบนั้น」

เข้าใจแล้ว เหตุผลที่กำลังหลักของศัตรูไม่แสดงตัว เพราะกองทัพราชวงศ์ที่พวกเขาโจมตีอยู่นั้นขนาดเล็กเกินไป และพวกเขาตัดสินใจว่ามันไม่ใช่กำลังหลัก มันเป็นความได้เปรียบมากกว่าที่จะเก็บไพ่ไว้ทีหลัง

「แต่มันไม่เหมือนว่าพวกเขาเมินพวกที่เสียงดังเหล่านั้นได้ด้วย」

ถ้าพวกเขาได้ถูกโจมตีทุกคืน แม้ว่าความเสียหายจะเล็กน้อย กำลังใจของกองกำลังจะตกลง

「นั่นจริง ดังนั้นเราจะต้องหาศัตรูก่อน และใช้การโจมตีล่วงหน้าเพื่อกวาดล้างทีมด่าหน้าโดยรวมในทีเดียว」

「นั่นเป็นกรณีสถานการณ์ที่ดีที่สุด แต่เราไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ไหน」

「งั้นมารวมพวกเขา มาเตรียตัวล่อไว้และหยุดการเคลื่อนไหวของพวกเขา」

「นายจะส่งกองทัพใหญ่ออกไปอีกเหรอ? ถ้านายทำอย่างนั้นได้ เราจะขยี้พวกเขา」

อากอร์ตัดเข้ามาแต่ลีโอโพลต์หัวเราะทางจมูก มันเป็นเวลาพวกนี้ที่นายจะสร้างความเกลียดชังนะ รู้มั้ย

「มันไม่เหมือนว่าพวกเขาจะมาในตอนกลางวันแสกๆ พวกเขาจะเข้าหาเมื่อมันเป็นตอนกลางคืนหรือตอนเช้า เพื่อดูจำนวนของทหาร คุณจะไม่ดูหัวหรือตัว คุณจะนับแค่แคมป์ไฟและเต็นท์」

「เรดาห์ล…ให้ชั้นพูดกับอีริช ให้เราดูอย่างชั้ดเจนว่าแผนที่คิดขึ้นมาโดยไม่พักได้ผลหรือไม่」

ถ้าผมคิดเกี่ยวกับมัน ไม่มีเวลาที่ใช้สมองของผมเพื่อสู้เลย ถ้าลีโอโพลต์ไม่อยู่ที่นี่ ผมจะคุมกองพันไปได้ไกลแค่ไหน?
—————————————————————
4 วันต่อมา ชายแดนประเทศ ณ ที่แห่งหนึ่ง

「โอเค! ทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว วันนี้เราจะตั้งแคมป์ที่นี่ ดังนั้นเตรียมตัว!」

ทหารของกองทัพราชวงศ์หายใจและลดเอวของพวกเขาลง แต่พวกเขาผ่อนคลายไม่ได้ ในที่นี้ พวกเคาน่าจะได้รับการโจมตีจากศัตรูทุกคืน; มันเป็นสถานการณ์ที่ทุกวัน จะมีคนในทีมที่ตาย ทั้งกองกำลังเริ่มที่ 4,000 แต่ตอนนี้ 2,500 แล้ว ใส่ความเหนื่อยที่ทหารได้ทน ถ้าเราถูกโจมตีด้วยการโจมตีเต็มกำลังตอนนี้ เราจะไม่สามารถป้องกันได้ดี

แม้ว่าผ่านนั่นมาทั้งหมด คำสั่งให้รวมตัวทั้งทีมนันพอที่จะทำให้ข้ารู้สึกมีความหวัง ความจริงที่ว่าเรารวมกันเมื่อเรามีความรับผิดชอบที่ต้องป้องกัน เพราะเรามีผู้เล่นที่สำคัญอยู่กับเรา ถ้าสิ่งต่างๆไปได้ดี เราอาจจะได้กลับไปที่เมืองหลวง

แต่จะไม่มีกองทัพกำลังเสริม แม้ว่าพวกเขาไปที่จุดรวมพลที่พวกเขาบอกให้เดินทัพไป พวกเขาเพียงแต่เตรียมเต็นท์และคบไฟจำนวนมาก มันจะมีแค่ทหารไม่กี่คน แต่มันอาจจกน้อยเกินไป มีแค่ 100 คน แต่นั่นทั้งหมดเหรอ? สิ่งที่เหลืออยู่คือจุดสังเกต ดังนั้นเราแบสิ่งที่เหมือนฟางไปรอบๆส่วนนอกของจุดตั้งแคมป์

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทหารข้างในจุดตั้งแคมป์ได้หยิบธง เมื่อมาคิดดูแล้ว เขาได้พูดบางอย่างเหมือนเดินทัพ ภายใต้ธงหรือบางอย่างน่ารำคาญแบบนั้นไม่ใช่เหรอ…ข้าไม่เข้าใจว่าพวกกองทัพกลางคิดอะไรเลยซักนิด

ข้าขอบคุณที่เราไม่ต้องเกี่ยวข้องกับการตั้งเต็นท์ แต่มันไม่มีมาตรการตอบโต้การโจมตีตอนกลางคืน ข้าก็ไม่เข้าใจคำสั่งที่ให้จุดคบเพลิงทั้งหมด เพิ่มเติมจากนั้น พวกนั้นที่เตรียมเต็นท์นั้นไร้ความสามารถ เพราะตั้งแต่แรกเรามีแค่ 4,000 คน ไม่ว่าเจ้าจะดูมันยังไงเต็นท์ที่นี่จำนวนมากกว่าคนนั้นห้าเท่า

แล้วถ้ากำลังเสริมไม่มางั้นผลของมัน เราจะต้องหลับระหว่างที่อยู่ในความกลัวการโจมตีตอนกลางคืน แม้แต่ตอนนี้ เรายังเห็นแสงของทหารม้าที่เราไล่ตามยังอยู่กันบนเนินเขา มันจะไม่มีประโยชน์ที่จะตามพวกเขาดังนั้นเราควรจะเมินพวกเขา…
—————————————————————
「นี่จริงเหรอ?」

「ใช่ หน่วยสอดแนมของศัตรูได้เห็นแคมป์ให้และรีบกลับไป ในเวลาที่ ทีมในบริเวณนั่นจะรวมตัวและวางแผนโจมตีตอนกลางคืน」

กองพันผมและผมได้อยู่ในบริเวนที่เรามองกองทัพราชวงศ์ พื้นที่ตั้งแคมป์และกำลังหลักยังกระจายไปรอบๆในหลายที่

「จนกว่ากลางคืนจะมา เราจะเลือกนักธนูห้าคนและตั้งกลุ่มไว้ข้างหน้าเนินเขา และวางพวกเขาไว้ใต้เส้นสันเขา เราจะล่าหน่วยสอดแนมศัตรู」

「แม้ว่าเราพลาดคนที่แล้วเหรอ?」

「ถ้าพวกเขาเจอที่ที่เราตั้งแคมป์ มันจะไร้ความหมาย อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้รู้ข้อมูลแล้ว รายงานแรกชอบเป็นการพูดเกินจริง มันโอเคถ้าศัตรูได้รับข้อมูลที่เกินจริงและไม่ตรง แต่มันจะไม่มีรายงานที่สองนะ」

หน่วยสอดแนมนั้นคำลังค้นหาเราจากข้อมูลเบื้องต้นของเขา ดังนั้น พวกเขาจะเดาบริเวณส่วนใหญ่ที่เราจะปรากฏ

「แต่แม้ว่าเราเสริมกำลังจุดตั้งแคมป์จากตรงนี้ มีระยะที่ตอนเดินมากไป มันจะยากแม้แต่สำหรับพวกนั้นที่มองเห็นในตอนกลางคืน」

อากอร์และผมมีความคิดเดียวกัน แต่เราจงใจไม่พูดอะไร
เพราะ ถ้ามันเป็นต่อไปแบบนี้ เราจะถูกตอบโต้จากลีโอโพลต์แน่นอน

「อย่ากังวล เราได้เตรียมไฟแล้ว เราจะจุดมันเวลาเดียวกันกับสัญญานของศัตรู」

「ชั้นจะปล่อยมันให้นาย ชั้นจะเชื่อใจนานจนถึงจุดจบ」

「ขอบคุณมาก ยังไงซะ ตราบใดที่ศัตรูไม่โง่อย่างที่ผมจินตนาการ พวกเขาจะไม่เปิดเผยตัวเองในที่ที่มีแสง ผมจะไปนอน」

มันแม่นยำและกล้าหาญ – นั่นคือที่ผมอาจจะเรียกว่าผู้บัญชาการที่ดี ในตอนเย็น ทหารได้นอนและกลางคืนได้มา ซีเลียที่นอนอยู่ข้างผมตื่นขึ้นพร้อมกระตุก

「มี…บางอย่าง…」

มันจริงที่ว่าผมรู้สึกถึงบางตัวตน หลายคน อย่างไรก็ตาม รอบข้างนั้นมืดสนิทและแสงจันทร์ไม่ค่อยมี ที่เดียวที่สว่างและสว่างอย่างมากเป็นจุดตั้งแคมป์ที่ตั้งอย่างไม่จำเป็น มีแค่ไฟคบเพลิงและนักธนูพร้อมเผื่อไว้ คนนั้น ลีโอโพลต์พูดว่าเราจะรู้เมื่อศัตรูเข้ามาใกล้แต่มาดูกัน…

「อุกยย้าาาา!!」

「กุอ่ะะะ!!」

「ฮฮฮฮฮิ้หห์」

「ฮฮฮิ้เดบุ-!」

เสียงกรีดร้องสามารถได้ยินมาจากไกลๆ แม้อย่างนั้น ตำแหน่งตรงๆนั้นไม่ถูกรู้แต่กองทัพราชวงศ์ที่จุดตั้งแคมป์นั่นทำเสียงเอะอะ

มันน่าจะเป็นหลุมที่ทำให้ศัตรูร้อง ตรงใต้หลุมมีไม้แหลมชี้ขึ้นมา ต้องมีพวกมันหลายหลุมวางอยู่รอบๆจุดตั้งแคมป์ที่ทำให้ศัตรูร้องหือห์…ช่างเลวทราม
「ส่งสัญญาน」

ทหารที่ถือคยไฟรอบๆจุดตั้งแคมป์ ในทันที ทหารที่เหลืออยู่ในจุดตั้งแคมป์ปลอยลูกธนูไฟไปทุกทาง

ลูกธนูไฟจุดไฟทุงหญ้ารอบๆ แน่นอนว่าหญ้าธรรมดาจะไม่สร้างไฟจำนวนมากขนาดนี้ จากบางอย่างเหมือนลูกธนูไฟ ที่ไหม้อยู่เป็นฟางแห้งที่ได้ถูกโปรยรอบๆจุดตั้งแคมป์ และติดไฟบริเวณนั้นในทันที

ที่เห็นได้คือกองกำลังของศัตรู; 1000 ในทิศตะวันออก 1000 ในทิศตะวันตก และประมาน 2000 ในทิศใต้ สามารถที่จะประสานงานคนจำนวนเท่านี้อย่างต่อเนื่องในที่มืด เป็นความสำเร็จที่กองทัพเราทำไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ที่พวกเขาถูกเจอแล้ว ไม่มีความได้เปรียบ พวกเขาเป็นแค่ 4000 คนที่อยู่ในที่โล่ง

「ปล่อยลูกธนูทั้งหมดในทีเดียว!」

ไม่ใช่แค่กองพันของผม แต่ทีมที่ซ่อนตัวอย่างสมบูรณ์และกองทัพราชวงศ์ที่อยู่ในจุดตั้งแคมป์ ยิงธนูของพวกเขาด้วย
ความต่างในความแข็งแกร่งของกองกำลัง คือความต่างในจำนวนของลูกธนู ศัตรูที่พยายามจะหนีได้ถูกกำจัดโดยลูกธนู และมีบางคนที่ลื่นและล้มตาย และคนอื่นที่กระโดดเข้าไปในไฟ

「ฟังทางนี้! เราจะไม่บุกเข้าตี ตอนนี้ทำแค่ยิงธนู อย่าออกจากตำแกหน่งไม่ว่ายังไง!」

เมื่อมันเป็นอิสระสำหรับทุกคนเมื่อมันเป็นตอนกลางคืน คุณโจมตีอย่างมีประสิทธิภาพไม่ได้ มันเป็นกรณีสถานาการณ์ที่ดีที่สุดตอนนี้ ที่จะยิงพวกเขาตายด้วยลูกธนูอยู่ฝ่ายเดียว

「ใจเย็น มันไม่เหมือนว่าเราถูกล้อมโดยไฟ! ไฟนี้ไม่มากไปกว่าแสง! ถอยทัพจากจุดตั้งแคมป์ทันที กลับไปในความมืด」

ผมสามารถได้ยินผู้บัญชาการของศัตรูตะโกนอย่างโกรธ แน่นอนว่ามันไปอย่างนั้น และพวกเขารู้จำนวนของฟางแห้ง ดังนั้นพวกเขารู้ว่ามันไม่ใช่ไฟที่เผาและฆ่าทั้งทีมได้

「แต่คุณไปต่อไม่ได้แล้ว」

ลีโอโพลต์มอบคำสั่งเพิ่มเติมให้โจมตีรอบข้างภายนอก อีกครั้ง ไฟได้ติดและคืนที่มืดมิดได้สว่างขึ้น ไม่เหมือนจุดตั้งแคมป์ใกล้ๆ แม้ว่ามันเป็นแค่ส่วนหนึ่ง – ระยะทางสั้นที่สุดที่พวกเขาหนีได้ได้ถูกกันโดยกำแพงไฟที่สร้างโดยการวางฟางที่นั่น

มันเป็นที่นั่น ที่ภาพที่แปลกได้เกิดขึ้น ทหารที่ดิ้นรนจะวิ่งหนีจากไฟล้มลง และทีละคน พวกเขาได้จับเท้าและนั่งยองๆ ร้องในความเจ็บปวด

「นั่นเหล่าทหารช่างหือห์…」

「ใช่ มันเรียบง่ายผมฝังไม้แหลมหันหน้าเข้าหาจุดตั้มแคมป์ในมุมต่ำ พวกเค้าจะเหยียมมันเมื่อพวกเค้าผ่านไป แต่เมื่อพวกเค้าหันกลับเท้าของพวกเค้าจะถูกแทง」

มันแค่ปกปิดด้วยดินบางๆ แต่แม้ว่ามีไฟ มันจะยากที่จะเห็นในความมืด ความเร็วที่กองกำลังศัตรูที่วิ่งหนีช้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด มีทหารพวกเดียวกันตรงหน้าพวกเขา เลือดออกที่ขาและล้มลงไปที่พื้น ไม่มีทางอื่นนอกจากจะดูที่เท้าเหยียบ ระหว่างที่เดินหน้าอย่างระมัดระวัง

อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณเคลื่อนไหวช้า ระยะเวลาที่คุณจะถูกยิงด้วยลูกธนูจะนานขึ้น ไม่มีเสียงของการชนดาบหรือเกือกม้า อย่างไรก็ตาม ศัตรูไม่มีความคิดเลยว่าพวกเขาอยู่ไหน

พวกเขาได้ถูกยิงอยู่ฝ่ายเดียวโดยลูกธนู ถูกเผาโดยไฟ เท้าโดนแทงและล้มลง พวกเขาได้ถูกขับออกจากทางโดยไฟและลูกธนูในที่ที่ปรกติแล้วเป็นทางที่พวกเขาหนี

「ช่างโหดร้าย…」
อากอร์พึมพำ ฆ่าศัตรูและเก็บพวกให้ยังมีชีวิต ในสงคราม นั่นคือหน้าตาของสุดยอดชัยชนะ

ไม่ใช่ว่านี่ดีเหรอ ถ้าเราสู้แบบนี้ได้ มันจะเป็นการดีที่เราทำนี่มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่จะมีเวลาที่เราต้องสู้และฝ่าไปด้วยกำลัง มันจะเป็นลีโอโพลต์และผมที่จะแบ่งหน้าที่นั้น

ในท้ายที่สุด ท้องฟ้าเริ่มสว่าง พวกนั้นที่วิ่งหนีต้องเจอกับกองทัพกลาง 15,000 ที่แสดงหน้าตัวเองขึ้นมา ครึ่งของจำนวนพวกเขาได้ตายหรือได้บาดเจ็บไปแล้ว โดยไม่มีหวังที่จะมีชีวิตรอด ทหารม้าและทหารราบไล่ตามศัตรู และปล่อยความไม่พอใจที่นักธนูสนุกอยู่พวกเดียว มีไม่กี่คนที่วิ่งหนี และคนหนุ่มสาวหลายคนของอาร์คแลนด์ หายไปเหมือนน้ำค้างในที่ราบ

「ด้วยนี้ แนวหน้าของศัตรูได้สิ้นฤทธิ์แล้ว ต่อไปคือให้เราข้ามชายแดน และศัตรูจะไม่มีทางเลือกนอกจากจะส่งกองทัพหลัก」

ลีโอโพลต์ไม่เปลี่ยนสี่หน้าของเขาท่ามกลางกลุ่มควันที่ขึ้นมา

「ชั้นต้องบอกอีริช กองพันของชั้นได้ออกไปข้างหน้า และมีหลายหมู่บ้านที่ถูกโจมตี」

แม้อย่างนั้น ผมหัวเราะอากอร์ที่ทำหน้าไม่มีความสุข

「ไม่มีความจำเป็นต้องเผาหรือฆ่า มันเพียงพอแล้วที่จะตั้งธงและประกาศว่ามันถูกยึดครอง พวกเขาจะเมินนั่นไม่ได้」

「มันจะเป็นการต่อสู้ที่ดุร้าย」

แน่นอนว่า ถ้าไม่ งั้นมันจะไม่น่าสนใจ

อากอร์ที่ประหม่า ลีโอโพลต์ที่ไร้สีหน้า และผมที่หัวเราะ; พวกเราสามคนเริ่มเดินทัพด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน
—————————————————————
เรื่องพิเศษ: ชีวิตประจำวันของมาเรีย ③

กลับไปที่เวลาเล็กน้อยก่อนเอเกอร์ได้ถูกสั่งให้บุกเข้าไปในเขตศัตรู

「โอ้ชั้น? ไม่ใช่นั่นแคทเธอรีน-ซังเหรอ?」

บนทางกลับบ้านจากเมืองหลังจากที่ออกไปเพื่อซื้อกับข้าวสำหรับอาหารเย็น ฉันเห็นแคทเธอรีน-ซังผ่านหน้าบ้าน ฉันกำลังจะเรียกเธอแต่เธอผ่านไปแล้ว
เธอทิ้งบางอย่างไว้มั้ง? ฉันตัดสินใจที่จะไม่กังวลเกี่ยวกับมันและเดินกลับไปที่บ้าน แต่ฉันหยุดเดิน ผ้าเช็ดหน้าแดงนั้นผูกไว้กับประตูรั้วไม่ใช่เหรอ แม้ว่าเธอทำมันเหมือนบางอย่างที่สำคัญกับเธอขนาดนั้น แต่เธอทำมันตกอีกแล้ว… ขณะที่ฉันคิดกับตัวเอง ฉันมองไปใกล้ๆที่มันถูกผูก มันดูเหมือนว่ามันไม่ได้ตก

มันอาจจะมีความหมายอะไรอยู่หลังมัน ดังนั้นฉันปล่อยมันไว้แล้วกลับเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้น ฉันเจอกับเอเกอร์-ซังที่ได้ออกมาจากห้องเขา

「ฮัลโหล~! อาหารเย็นวันที่จะเป็นซุปไก่กับผัก~」

「ใช่ ชั้นจะรอคอยมัน …ชั้นจะออกไปข้างนอกนิดนึงแล้วจะกลับมาก่อนอาหารเย็น」

「จ้ะ~」

บางทีเขามีงานของกองทัพเหรอ? แต่ซีเลีย-จังไม่ได้ไปด้วยกับเขา ดังนั้นอาจจะเป็นบางอย่างส่วนตัว? ฉันสงสัยด้วยเหตุผลบางอย่างและหยุดทำความสะอาดแล้วตามเขา

และเมื่อฉันทำ…ฉันเห็นแคทเธอรีน-ซังที่ผ่านไปก่อนหน้านี่ มาอยู่บนทางข้างหน้าอีกแล้ว! แคทเธอรีน-ซังจ้องเอเกอร์ที่นั่นที่นี่และเดินไปทางตรงกันข้ามโดยไม่ทักทายเรา อ๊ะ! เธอมาเพื่อเอาผ้าเช็ดหน้าไป

เอเกอร์-ซังก็ไม่พูดอะไรด้วยและตามเธอไปหลังจากนั้น

「ชั้นลืมซื้อบางอย่างชั้นเลยจะออกไปอีกครั้ง เค๊?」

ฉันบอกมิทตี้แล้วกระโดดออกจากบ้าน สองคนไม่ควรจะเห็นกันเพราะแคทเธอรีน-ซังได้อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

สองคนนั่นในที่ที่ดูเหมือนจะเป็นคาเฟ่เปิดฉันก็ได้นั่งเก้าอี้ใกล้และนั่งลงลับๆ มันช่วยได้มากที่ฉันมีรูปลักษณ์ที่ธรรมดา

「โรสเป็นยังไง?」

「เธอแข็งแรงดี…นายควรจะรู้ดีว่าโดโรเธีย-ซังก็เป็นคนดีด้วย แม้ว่าชั้นยังไม่สามารถจะทำงานได้เลย」

「เพราะทั้งหมดเธอเป็นคนดี เธอได้กินดีมั้ยตอนนี้?」

「ยังไงซะใช่ เพราะนายมอบเงินสำหรับมัน ยังไงซะนายน่าจะมีเป้าไปที่หว่างขาของโดโรเธีย ไม่ใช่เหรอ?」

「ชั้นจะไม่ปฏิเสธนั่น มันเป็นธรรมชาติของชั้นที่จะทำมันกับผู้หญิงสวย」

「นายมันเป็นสัตว์ป่าบ้ากามเต็มตัวเลย ดังนั้น…มันดูเหมือนมันได้อุ่นขึ้นและผ่าห่มได้ทำให้เหามา โรสเลยรู้สึกคัน…」

มันดูเหมือนเอเกอร์-ซังได้มอบเงินจำนวนหนึ่ง

「แล้วนมสำหรับลูกเธอล่ะ?」

「ก่อนที่ชั้นจะออกมาชั้นให้เธอไปเยอะ ดังนั้นมันจะโอเคในเวลานี้」

「งั้นจะไปมั้ย? ชั้นอยากจะดูดนมนั่นนิดหน่อย」

「ฮ่าา…ก่อนเด็กคนนั้นจะหย่านมแม่ ชั้นคงจะท้องด้วยอีกคน」

「นั่นมันไม่ดีเหรอ?」

「แน่นอนว่ามันไม่」

「งั้นเธอหยุดทำมันได้นะรู้มั้ย?」

「อย่าพูดอะไรโง่ๆหน่า มันเป็นอาทิตย์นึงแล้วตั้งแต่ครั้งที่แล้ว…ชั้นจะบ้าไปแล้ว แม้แต่วันนี้ ชั้นใคร่กับเด็กชายที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และเหล่าชายที่แผงตลาดที่หยาบ!」

「ชั้นสงสัยว่าทำไมเธอขี้เงี่ยนจัง เธอยังอยู่ในอายุ 20 ใช่มััย」

「22! มันเป็นเพราะนายดึงและฉีกข้างในชั้น รับผิดชอบซะแล้วทำให้ชั้นรู้สึกพอใจ」

「งั้นเธอจะมอบนี่ให้ชั้นวันนี้?」

มือของเอเกอร์-ซังไปที่หว่างขาของเธอ…แทนที่จะอย่างนั้น เขาลูบก้นเธอเบาๆ

「โอเค…ยังไงที่นั่นก็เป็นขนาดของนายไปแล้ว ใช้มันตามปรารถนาเลย」

พวกเขาสองคนเกี่ยวแขนและเกาะกันระหว่างที่มุ่งหน้าไปที่ ‘โรงแรมเพื่อพัก’

「ที่จะทิ้งลูกมาเพื่อที่จะชวนผู้ชาย ช่างเป็นแม่ที่น่าทึ่ง」

「คนอื่นจะได้ยินนะ! แล้วก็ หลังจากที่นายทำมัน นมแม่ของชั้นออกมาดี ดังนั้นมันเพื่อโรสด้วย!」

「มันออกมาดี?」

「ใช่…เหมือนน้ำพุ…」

ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร แต่ฉันไม่คิดว่าฉันไปไกลกว่านี้ได้ ดังนั้นฉันจบมันตรงนี้

「อย่างที่ชั้นบอก…แม้อย่างนั้น」

มันช่วยไม่ได้ที่ตาของผู้ชายจะจ้องไปแค่หัวนมเธอ แต่แคทเธอรีน-ซัง ก็จ้องหว่างขาของเอเกอร์-ซังระหว่างที่พูดด้วย สีหน้าที่ปลาบปลื้มที่เธอทำเมื่อลูบเธอถูกถูนั้นลามกมากพอที่จะทำให้คนที่อยู่รอบๆตกใจ ตั้งแต่ทีแรก เธอได้บ้าผู้ชายในหนึ่งอาทิตย์หือห์…

「มันแค่เหมือนที่นนน่า-ซังและพวกเธอพูด เธอเป็นคนที่ซนจริงๆไม่ใช่เหรอ?」
การที่ชายที่รักของฉันโอบกอดผู้หญิงคนอื่น และมากกว่านั้น เขาน่าจะดื่มนมแม่ของเธอด้วย ดังนั้นมันทำให้ฉันอยากใส่ความรักเข้าไปมากๆในการทำอาหารนี้

「เราบอกนน่า-ซังและคนอื่นๆเรื่องนี้ดีมั้ย?」

ฉันหัวเราะระหว่างที่ทำอาหารในครัวกับมิทตี้ มันเป็นกิจวัตรประจำวันของเรา แต่มิทตี้ดูแปลกๆ

「มันต่างจากรอยยิ้มปรกติของท่าน…แม่มดที่มากับหม้อ…หนูขอโทษ!」

อุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุ
—————————————————————
เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์      19ปี    ฤดูร้อน
ชนชั้น:  กองทัพกลางผู้บัญชาการกองพันผสมกองของกองพลที่ 3

ทีม:  กองร้อยหทารม้ากองพลที่ 1 ทหารม้าหนัก 180 หน่วย, ทหารม้าเบา 20 หน่วย

กองร้อยทหารราบ 3 กอง แต่ละกองมี พลหอก, นักธนู, ติดปืนธนู 200 คน

เหล่าทหารช่าง 200 คน

รวม 1000 คน

ลูกน้องกองทัพ:  ซีเลีย (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (ผู้ติดตาม-น้ำว่าว-นักยุทธศาสตร์), อากอร์ (ผู้บัญชาการกองร้อยทหารราบ), คาร์ล (ผู้บัญชาการกองร้อยทหารราบ), แม็ก (ผู้บัญชาการเหล่าทหารช่าง), คริสตอฟ (พลทหาร)

อาวุธ:  แอ่งคู่ (ดาบยาว), บัลดิชใหญ่ (หอก)

อุปกรณ์:  เกราะเต็มตัวเหล็กระดับสูง, ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป)

สถานที่ปัจจุบัน:  บริเวณชายแดนโกลโดเนียทิศใต้

ความสำเร็จ:  ปราบแนวหน้าของศัตรู (ร่วม)

 

ได้คีย์บอร์ดแล้วครับ ขอขอบคุณทุกการสนับสนุนครับ
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณคุณ วรเชษฐ สำหรับเงิน 200 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord