ตอนที่ 5 หมายหัวนังตัวดี

   วันนี้ขวัญสุดาอารมณ์ดีกลับมาถึงเรือนแต่หัววันปกติแล้วเธอจะกลับถึงเรือนดึกมากๆ ในขณะที่ขวัญสุดากำลังจะเดินกลับเรือนที่อยู่ทางด้านหลังของเรือนใหญ่พลันสายตาของเธอก็ดันไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติและน่าสงสัยเข้าให้เสียก่อน เมื่อเห็นวัลลีกับสายหยุดสาวใช้สองคนกำลังลำเรียงอาหารทั้งของคาวของหวานมากมายเกินกว่าจะทานคนเดียวได้หมดจนผิดสังเกต ขวัญสุดายิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจนังคุณหญิงแม่กินคนเดียวจะกินอะไรกันนักกันหนาตั้งมากมายขนาดนี้เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนมันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น หรือว่ามีสิ่งใดที่เธอยังไม่รู้อีกรึเปล่าด้วยความสงสัยใคร่รู้บวกกับความประหลาดใจขวัญสุดาจึงไม่รีรอที่จะเรียกวัลลีและสายหยุดสาวใช้ทั้งสองคนที่กำลังยกถาดอาหารก้าวเดินออกไปอย่างรีบร้อน เพื่อให้หยุดแล้วหันกลับมาตอบคำถามของเธอให้หายข้องใจเสียก่อนถึงจะปล่อยให้ไปได้

   [ขวัญสุดา] “เดี๋ยวก่อน นี่พวกแกจะยกถาดอาหารนี่ไปที่ไหนกันตั้งมากมายขนาดนี้ ห๊ะ”

   น้ำเสียงแบบนี้ที่ชอบใช้คำพูดจิกหัวเรียกใช้คนอื่นเขาไปทั่วคฤหาสน์ทั้งหลังนี้ก็มีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นใครก็คุณขวัญสุดาไงจะใครล่ะ สาวใช้ทุกคนที่นี่ต่างก็รู้กิตติศัพท์ของคุณขวัญสุดากันทั้งนั้นและคุ้นชินกับนิสัยยอดแย่ที่สุดแห่งปีของคุณขวัญสุดาเรียกได้ว่าโดนกันไปจนทั่วหน้าเลยทีเดียว ถึงไม่มีใครคิดที่จะขัดคำสั่งของคุณขวัญสุดาเลยแม้แต่คนเดียวเหล่าบรรดาสาวใช้ทำได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่ต้องประสบพบเจอกับเจ้านายประเภทนี้ซึ่งก็มีอยู่ทุกที่

และต้องอดทนทำตามคำสั่งไปเท่านั้นก็จบตัวเองจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนเจ้านายนิสัยดีจิตใจดีมีเมตตาก็หายากแต่ก็ใช่ว่าจะหาไม่ได้เลยอย่างเช่นที่นี่ไงทั้งคุณหญิงแม่ ทั้งคุณชายใหญ่ที่เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ท่านพูดจาดีมีน้ำใจเห็นอกเห็นใจผู้อื่นอยู่เสมอไม่เคยหยาบคายเลยสักครั้ง

   [สายหยุด/สาวใช้] “เอ่อออ ไป..ไปที่เรือนคุณหญิงแม่ค่ะ คุณขวัญสุดา”

   [ขวัญสุดา] “คุณหญิงแม่ทานคนเดียวเยอะแยะขนาดนี้เชียวเหรอออ จะทานเข้าไปหมดหรือเนี่ยยย”

   [สายหยุด/สาวใช้] “คุณหญิงแม่ไม่ได้ทานคนเดียวหรอกค่ะ คุณขวัญสุดา มีคุณพยาบาลคนใหม่อยู่ทานเป็นเพื่อนคุณหญิงแม่ด้วยค่ะ”

   พอขวัญสุดาได้ยินว่ามีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยก็ถึงกับชักสีหน้าไม่พอใจหงุดหงิดอารมณ์เสียขึ้นมาในทันทีผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใครกันกล้าดียังไงถึงได้เข้ามาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเธอด้วยเช่นนี้ หึ ไม่รู้ฤทธิ์แม่ซะแล้ว

   [ขวัญสุดา] “ใครให้มันเข้ามาเหยียบที่นี่ นังพยาบาลบ้าบอที่ไหนกัน มันเป็นพวกมิจฉาชีพรึเปล่า แล้วใครเป็นคนจ้างมันเข้ามา”

   [วัลลี/สาวใช้] “คุณชายใหญ่เป็นคนจัดการเรื่องนี้เองทั้งหมดค่ะ หากคุณขวัญสุดาข้องใจหรือสงสัยเรื่องใดรบกวนไปสอบถามกับคุณชายใหญ่กันเอาเองเถอะนะคะ วัลลีกับสายหยุดขอตัวก่อนค่ะ สายมากแล้วเดี๋ยวคุณหญิงแม่จะรอนานเพราะคุณหญิงแม่ต้องรีบทานอาหารแล้วก็ทานยาต่ออีกค่ะ เร็วเข้าสายหยุดรีบไปกันเถอะ”

   สาวใช้วัลลีเป็นคนตอบขึ้นมาแทนเพื่อนเพื่อตัดความรำคาญที่คุณขวัญสุดาทำให้พวกเธอต้องเสียเวลากับการตอบคำถามที่ไร้สาระกันไปกันมาไม่หยุดแบบนี้ หลังจากนั้นวัลลีก็หันไปสบตากับสายหยุดเพื่อนรักเพื่อส่งสัญญาณให้กับสายหยุดรีบออกเดินหากพวกเธอยกถาดอาหารนี้ไปให้ที่เรือนคุณหญิงแม่ช้าล่ะก็มีหวังโดนทั้งป้าจำปี และป้าจำปาเล่นงานบิดหูเธอทั้งสองคนขาดเป็นแน่วัลลีสาวใช้ยิ่งคิดก็ยิ่งขนลุกไปทั้งตัวถึงบทลงโทษของป้าฝาแฝดของเธอ ส่วนขวัญสุดาเมื่อรู้คำตอบทุกอย่างกระจ่างชัดแล้วก็ถึงกับกัดริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยลิปสติกสีสวยราคาแพงเอาไว้แน่นด้วยความคับแค้นในใจอย่างโมโหจัดอีกทั้งยังจ้องมองไปที่วัลลีสาวใช้ยังกับจะกินเลือดกินเนื้อของวัลลีสาวใช้เสียอย่างนั้น

   [ขวัญสุดา] “อีนังวัลลี อีนังสาวใช้ อีเด็กเปรต ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมบังอาจสะเออะมาต่อปากต่อคำกับกู มึงระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ สักวันหนึ่งแม่จะตบให้ฟันร่วงหมดปากเลยคอยดู”

   ขวัญสุดามองตามถาดอาหารสลับกับมองแผ่นหลังของวัลลีสาวใช้ที่เธอเกลียดมันเข้าไส้ถือว่าเป็นสาวใช้คนโปรดของพี่ศรัณย์แถมยังเป็นหลานสาวของอีป้าแก่ฝาแฝดนั่นอีกที่เป็นทั้งคนสนิท ทั้งคนเก่าคนแก่ของที่นี่อีกด้วยซึ่งขวัญสุดาจะทำอะไรวู่วามลงไปก็ไม่ได้ดั่งใจคิดเพราะกลัวว่าพี่ศรัณย์จะโกรธและเกลียดเธอนั่นเอง พี่ศรัณย์นะ พี่ศรัณย์ เธอไม่ชอบเลยที่ให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับพี่ศรัณย์ของเธอแบบนี้เลย จากนั้นขวัญสุดาก็สะบัดหน้าเดินกระแทกเท้ากลับไปที่เรือนหลังเล็กของตัวเองในทันทีเพื่อปรึกษากับพรสุนีติ์พี่สาวของเธอ

   [คุณหญิงสร้อยสิรินทร์] “ณเวฬาหนูรู้อะไรไหมว่าหนูมีอะไรหลายๆ อย่างที่คล้ายคลึงกันมากกับนับดาวลูกสะใภ้ที่ฉันรักเสมือนหนึ่งว่าเป็นลูกสาวของฉันคนหนึ่งเลยนะ เหมือนกันมากจริงๆ อย่างกับฝาแฝดกันไม่มีผิด”

   ในขณะที่ณเวฬาฟังไปด้วยมือน้อยๆ ของเธอก็จัดจานอาหารทั้งของคาวของหวานและเครื่องดื่มนำมาวางเรียงรายล้อมอยู่ตรงหน้าของคุณหญิงสร้อยสิรินทร์ไปด้วย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเธอแค่ส่งรอยยิ้มหวานให้กับความคิดของคุณหญิงสร้อยสิรินทร์เพียงเท่านั้น พอเวลาผ่านไปสักพักหนึ่งคุณหญิงสร้อยสิรินทร์จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยบางสิ่งบางอย่างออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

   [คุณหญิงสร้อยสิรินทร์] “ทั้งหน้าตา รูปร่าง นิสัยใจคอ ความคิดความอ่าน ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือไม่เคยมีใครรู้ใจฉันจัดเรียงจานอาหารตามลำดับความชอบของฉันได้ถูกที่ และถูกตำแหน่งเช่นนี้มานานเป็นยี่สิบกว่าปีได้แล้วล่ะมั้ง ส่วนใหญ่แม่พวกสาวใช้พวกนั้นก็จะรีบยกกันขึ้นมาวางเอาไว้ แล้วก็รีบพากันออกไปพอฉันทานเสร็จก็ทยอยกันเข้ามารีบเก็บกลับออกไปก็เท่านั้น”

   โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะคะ นักเขียนพิมพ์พัณณิตากำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจหรือติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ