ตอนที่ 4 ภัยร้ายใกล้ตัว

   ศรัณย์เดินผ่านสะพานไม้ที่ทอดยาวไปจนถึงเรือนไม้ที่เป็นบ้านหลังเล็กๆ ริมน้ำที่ทั้งสงบ ทั้งร่มรื่นและร่มเย็น เมื่อก่อนบริเวณนี้เป็นเพียงแค่ศาลาริมน้ำเท่านั้น แต่ต่อมาภายหลังเมื่อศรัณย์แต่งงานกับนับดาวก็ถูกปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตกแต่งขึ้นมาใหม่เป็นเรือนไม้ริมน้ำจนถึงทุกวันนี้ เพราะนับดาวเมียรักของเขาชอบอยู่ที่นี่มากจึงใช้เป็นเรือนหอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หลังจากเกิดเรื่องที่น่าเศร้านับดาวตายจากไปเรือนไม้ริมน้ำหลังนี้ก็ถูกปิดตายเอาไว้จนถึงทุกวันนี้ ปิดตายไปตั้งแต่วันที่เขาเจอศพของนับดาวที่ขาวซีดราวกับกระดาษ เมื่อศรัณย์นำร่างที่ไร้วิญญาณของนับดาวเมียรักของเขาขึ้นมาหัวใจของเขาก็แตกสลายเหมือนคนตายทั้งเป็นไปพร้อมกับร่างที่ไร้ลมหายใจของนับดาวเมียรักของเขาแล้วในวันนั้น

   ณเวฬาที่ยืนแอบมองศรัณย์ผ่านจากทางหน้าต่างห้องนอนของเธอที่อยู่ติดกันกับห้องนอนของคุณหญิงแม่ ณเวฬามองเห็นศรัณย์เดินตรงไปที่เรือนไม้ริมน้ำหลังนั้นแล้วหายเข้าไปด้านในอยู่นานพอสมควร นี่พี่ศรัณย์ยังคิดถึงนับดาวอยู่ใช่ไหมคะ แล้วพี่ศรัณย์ไปที่เรือนไม้ริมน้ำของเราบ่อยแค่ไหน หรือว่าพี่ศรัณย์มีใครคนอื่นแล้วพาไปอยู่ที่เรือนไม้ริมน้ำหลังนั้นแทนที่ของนับดาวแล้วหรือยัง เกิดคำถามขึ้นมามากมายในหัวของเธอที่ต้องการคำตอบอย่างร้อนใจขึ้นมา เธอต้องหาทางไปดูที่เรือนไม้ริมน้ำหลังนั้นให้เห็นกับตาสักครั้งหนึ่งแล้วล่ะ

   ทางด้านหลังของคฤหาสน์ที่ห่างไกลออกไปนั้นเป็นเรือนไม้หลังเล็กที่คุณหญิงสร้อยสิรินทร์ยกให้สองพี่น้องพรสุนีติ์และขวัญสุดา ซึ่งเป็นลูกบุญธรรมที่พี่ชายคนโตของคุณหญิงสร้อยสิรินทร์ได้ขอมาเลี้ยงเอาไว้เป็นลูก เนื่องจากภรรยาของเขานั้นป่วยเป็นโรคร้ายและด่วนจากไปก่อนวัยอันควร ต่อมาไม่นานพี่ชายของคุณหญิงสร้อยสิรินทร์ก็มาป่วยตายตามกันไปอีกคนทิ้งให้สองพี่น้องที่น่าสงสารนี้เอาไว้ ทำให้คุณหญิงสร้อยสิรินทร์อดที่จะสงสารไม่ได้จึงทำตามคำขอเป็นครั้งสุดท้ายของพี่ชายให้รักและเมตตาเลี้ยงดูลูกๆ ของเขาให้ดีคุณหญิงสร้อยสิรินทร์จึงรับปากและรับพรสุนีติ์และขวัญสุดาสองพี่น้องนั้นเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ด้วย โดยยกเรือนหลังเล็กทางด้านหลังของคฤหาสน์นั้นให้ เพราะไม่อยากให้พรสุนีติ์และขวัญสุดาสองคนพี่น้องนั้นเข้ามารบกวนศรัณย์กับนับดาวที่เรือนหลังใหญ่

   ขวัญสุดาสาวโสดในวัย 42 ปี เธอชอบทำตัวเป็นสาวสังคมติดหรู ติดเที่ยวเตร่ตระเวนราตรีแทบทุกคืนกลับเข้าบ้านทีก็ตึกๆ ดื่นๆ อยู่เสมอโดยมีพี่สาวที่แสนดีอย่างพรสุนีติ์คอยให้ท้ายทำให้ขวัญสุดาซึ่งเป็นน้องสาวเห็นผิดเป็นชอบเรื่อยมา ถึงพรสุนีติ์จะคอยย้ำเตือนว่าเธอสองคนพี่น้องนั้นเป็นเพียงแค่ผู้อาศัยเท่านั้นไม่ใช่ญาติทางสายเลือดของคุณหญิงแม่จริงๆ ก็เถอะ แต่ถึงยังไงคุณหญิงแม่ก็ไม่มีวันไล่พวกเธอสองคนพี่น้องออกจากคฤหาสน์หลังนี้ไปได้หรอก เพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะว่าคุณหญิงแม่รับปากกับคุณพ่อก่อนตายเอาไว้แล้วว่าจะดูแลพวกเธอสองคนพี่น้องให้ดีที่สุดเหมือนกับที่คุณพ่อดูแลพวกเธอสองคนน่ะสิ เชอะ คนอย่างขวัญสุดานี่น่ะเหรอ หึ ไม่มีทางเป็นแค่คนอาศัยอย่างแน่นอนไม่มีวันเรื่องอะไรที่เธอต้องมาคอยเจียมเนื้อเจียมตัวด้วยล่ะ เธออยู่ที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้าของบ้านคนหนึ่งเหมือนกันนะ ขวัญสุดาคิดอย่างคนเห็นแก่ตัว

   ยอมรับว่าเมื่อก่อนเธออาจจะใจร้อนไปสักหน่อยแต่เดี๋ยวนี้เธอใจเย็นขึ้นมามากแล้ว ด้วยอายุที่มากขึ้นบวกกับความคิดความอ่านก็รอบคอบมากขึ้นนิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลยและอีกไม่นานทุกๆ อย่างที่วางแผนกันเอาไว้ก็ต้องตกมาเป็นของพวกเธอสองคนพี่น้องอย่างแน่นอน เพราะในตอนนี้ขวัญสุดาไม่ใช่สาวน้อยอายุยี่สิบปีคนนั้นอีกแล้วที่ทำอะไรผลีผลามใจร้อนขาดสติยั้งคิด ในวันนี้ถึงขวัญสุดาอายุจะเพิ่มมากขึ้นแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอเลยใบหน้าผิวพรรณหรือแม้กระทั่งเสื้อผ้าหน้าผมรวมไปถึงการแต่งตัวของขวัญสุดาเองก็ต้องดีที่สุด และสวยงามที่สุดอยู่เสมอแต่ถึงจะมั่นใจในความงามของตัวเองมากสักเพียงไหนก็ตาม แต่ก็มีอยู่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยสนใจหรือมองเห็นความสวยงามนี้ของขวัญสุดาเลยไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ตามทำไมนะ ทำไม

   ขวัญสุดายิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้จึงทำได้แต่หายใจแรงๆ ออกมาด้วยความหงุดหงิดรำคาญใจเธอไม่สนหรอกว่าพี่ศรัณย์จะคิดยังไงเพราะที่ผ่านมาพี่ศรัณย์ก็ไม่เคยรักเธอฉันท์ชู้สาวอยู่แล้ว และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือนังคุณหญิงแม่ตัวดีก็ไม่ยินยอมให้เป็นเช่นนั้นอยู่แล้วด้วย เหอะ อีแก่หนังเหนียวนี่สักวันเถอะจะเจอดีขวัญสุดาหมายมาดเอาไว้ในใจด้วยความเจ็บแค้นเธอเกลียด เกลียดทุกคนที่คอยขัดขวางและแย่งพี่ศรัณย์ไปจากเธอ ขวัญสุดาเบ้ปากอย่างเย้ยหยันเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นวันที่พบศพของนังนับดาวที่จมน้ำตายไปพร้อมลูกในท้องของมัน หึ สมน้ำหน้ามันจริงๆ ตายๆ ไปเสียได้ก็ดีไอ้เราก็นึกว่าอีแก่นั่นจะหัวใจวายตายตามลูกสะใภ้คนโปรดของมันไปด้วยเสียแล้ว แต่ก็เปล่าเลยกลับอยู่ทนอยู่นานจนถึงทุกวันนี้ช่างตายยากตายเย็นซะเหลือเกินแต่ก็คงอีกไม่นานเกินรอหรอก 3 วันดี 4 วันไข้แบบนี้คงรอดยาก หึหึ อย่างน้อยอีกแก่นั่นก็ไม่มีปัญญาลุกขึ้นมาวุ่นวายกับพวกเธอสองคนพี่น้องซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดี

   ความอดทนของเธอมีมากพอที่จะรอให้ทุกสิ่งทุกอย่างตกเป็นของพวกเธอสองคนพี่น้องตามแผนที่วางกันเอาไว้ตั้งแต่แรกเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอปรารถนาก็จะเป็นจริงรวมไปถึงพี่ศรัณย์ด้วย ชายที่เธอตกหลุมรักเขาทันทีตั้งแต่แรกเจอจนไม่อาจถอนตัวถอนใจไปไหนได้จนถึงทุกวันนี้ ผู้ชายที่หล่อมากเพียบพร้อมไปเสียทุกด้านเป็นคนดีมีน้ำใจ รักครอบครัวจะหาผู้ชายที่ดีแบบนี้ได้จากที่ไหนอีกและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ มรดกตกทอดทั้งหมดจะต้องเป็นของพี่ศรัณย์แต่เพียงผู้เดียวถ้าเธอทำสำเร็จตามแผนมรดกและทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพี่ศรัณย์อย่างน้อยๆ ครึ่งหนึ่งก็ต้องเป็นของเธอในไม่ช้าแต่ก็ไม่แน่นะ มรดกและทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพี่ศรัณย์อาจจะเป็นของเธอทั้งหมดเลยก็ได้ใครจะไปรู้เพราะนังนับดาวมันก็ตายจากพี่ศรัณย์ไปยี่สิบกว่าปีมาแล้ว เธอจะไม่มีวันให้ผู้หญิงหน้าไหนเข้ามาวุ่นวายหรือขัดขวางทางรักและแย่งชิงพี่ศรัณย์ของเธอไปได้เป็นอันขาด

   โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะคะ นักเขียนพิมพ์พัณณิตากำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจหรือติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ