บทที่3 who are you? 2

ณ ชายป่าแห่งหนึ่ง  มิติสีดำค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ พร้อมกับร่างทั้งสองที่ปรากฏขึ้น ชายคนหนึ่งดวงตานั้นไม่สามารถมองเห็นส่วนอีกหนึ่งนั้นมีสภาพร่างกายปกติ ทว่าสายตาที่ใช้มองทุกสิ่งนั้นแต็มไปด้วยความเย็นชา

“ผมมาส่งคุณแล้ว คุณจะอยู่ที่นี่หรือว่าจะไปกับผมด้วย”

“ถึงจะไปกับนายด้วยก็ไม่รู้ว่าตอนนี้อาจารย์ของฉันอยู่กับชายคนนั้นหรือไม่ แล้วอีกอย่างตอนนี้พวกเราก็ทำผิดข้อตกลงกับทางอาณาจักรบาบิโลเนียและวิทราเรียแล้ว หากฉันคิดไม่ผิดนายจะไปขอสู้กับชายคนนั้นอีกใช่ไหม”

เลโอพยักหน้ารับ “ตอนนี้คนที่สามารถต่อสู้กับผมได้มีน้อยจนนับนิ้วได้ ในเมื่อมันเป็นคำขอของเขาให้ผมทำงานนี้ ผมจึงขอต่อสู้กับเข้า ว่าแต่คุณล่ะจะทำอะไร”

“ฉันนะหรอ ความจริงฉันอยากจะอยู่เล่นกับยายเนโกะ แต่ว่าฉันก็เบื่อง่ายด้วย ถ้าหากไม่เจอสิ่งที่สนใจก็คงไม่สามารถข่มตาได้ ดังนั้นฉันจะไปล่าสักหน่อย นายส่งฉันไว้ที่นี่ก็พอแล้ว”

เลโอพยักหน้ารับ ก่อนที่จะตวัดมือเพื่อเปิดมิติอีกครั้ง

เลโอทะยานร่างแล้วผนึกพลังเวทใส่ท่อแป๊บหลังจากนั้นก็ฟาดใส่ร่างของชายหนุ่มเบื้องหน้า ชายหนุ่มผมสีทองไม่แม้แต่จะขยับร่าง เขาเพียงชูมือขึ้นมาแล้วรับการจมตีได้อย่างง่ายดาย

“นี่สินะรับที่สูงส่งของพลังที่แก้วข้ามจักพรรดิเวทมนตร์ ไม่สินี่สินะคือพลังของผู้อยู่เหนือกฎเกณฑ์ของสามอาณาจักร”

ชายหนุ่มผมทองสั่นหน้า “ไม่ใช่หรอก พลังระดับนี้ยังไม่ใช่พลังที่อยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลก เทียบไม่ได้เลยล่ะ”

เลโอยิ้ม ก่อนที่จะตวัดมืออีกครั้ง “แล้วทำไมผมถึงไม่สามารถโจมตีคุณได้ง่าย ๆ”

“นั่นก็เพราะว่าตอนที่ฉันรับการโจมตีของเธอฉันผนึกกำลังรับไว้ที่ฝ่ามือ ทำให้การโจมตีของเธอไร้ผล ตอ่ให้จะมีพลังมากกว่านี้เป็นสิบเท่า แต่ถ้าหากไร้ซึ่งเทคนิคหรือวิธีการที่จะตั้งรับ มันก็ไร้ความหมาย เหมือนตอนที่เธอไปต่อสู้กับจักรพรรดิเวทมนตร์ของโลกอื่น หมอนั่นก็ไร้พลังแถมยังไม่มีเทคนิค ขาดพลังแล้วยังขาดเทคนิคมันก็ไม่แปลกที่จะแพ้”

“สมแล้วล่ะที่สามอาณาจักรต้องเกร่งกลัว คุณนนี่มันสุดยอดจริง ๆ “ เลโอเตะเข้าไปที่ชายโครงของชายผมทอง แต่ทว่ามันกลัยบไม่สามารถทำอะไรชายหนุ่มได้

“พลังเวทของคุณนี่ว่าหน้าหวาดหวั่นแล้ว แต่เจ้าพลังปราณของคุณนี่หน้ากลัวยิ่งกว่านะ ผู้ชนะมหาสงคราม”

ชายหนุ่มผมทองพยักหน้ารับ “เอาเรื่องในอดีตมาพูดมันจะช่วยอะไร ฉันว่าเธอเอาจริงได้แล้ว ฉันก็จะเริ่มเอาจริงเหมือนกัน”

“ฉันรู้ว่านอนของเธอมันหน้าสงสาน แต่ว่าพวกเราจะเคลื่อนไหวแล้วจะทำลายกฎเกณฑ์ของสามอาณาจักรเพื่อคนคนเดียวไม่ได้หรอกนะ” หญิงสาวผมสีทองผิวสีแทน ค่อย ๆ เดินตรงมายังไอยรา ท่าทางของเธอนั้นแสนจะจริงจัง

“ทำไมถึงอยู่ท่นี่ได้ล่ะจีน่า ไม่ใช่ว่าไปอยู่กับวินหรอก” หญิงสาวผมฟ้ากล่าวทักทายน้องสาวของตนเอง

จีน่าพยักหน้ารับ “เดิมทีก็อยู่กับวินนั่นแหละ แต่ว่าหมอนั่นบอกว่าจะมีคนมาเยี่ยมฉันก็เลยต้องออกมาก่อน ดูเหมือนว่าหมอนั่นจะทำอะไรบางอย่างที่ไม่ดีถึงปิดเป็นความลับกับฉันและพี่รวมไปถึงยายนั่นด้วย”

“ท่านจีน่าทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วอีกอย่างท่านจะไม่ช่วยฉันจริง ๆ หรอ” ไอยราหันไปมองหญิงที่มาใหม่ด้วยท่าทางไม่ค่อยจะพอใจนัก อีกแค่นิดเดียวเธอจะสามารถชักชวนให้ริน หญิงสาวที่มีความเก่งกลาจทางด้านเวทรักษา ทำให้รินไปช่วยน้องชายของเธอได้แล้ว

“ผิดหวังหรือไงไอยรา ที่ฉันมาอยู่ที่นี่”

ไอสั่นหัว แต่ทว่าในใจกับตรงข้าม จีน่านั่งลงแล้วมองหน้ารินที่เป็นพี่สาวของเธอ เธอถอนหายใจกับความใจอ่อนของพี่สาวตนเอง

“พี่รินอย่าลลืมนะว่าวินกับพวกเราเคยทำข้อตกลงกับสามอาณาจักรไว้ว่ายังไง”

“รู้แล้วล่ะ พี่จำมันได้ดีตอนสิ้นสุดของสงครามครั้งสุดท้าย พวกเราได้ทำข้อตกลงเอาไว้ แต่ว่าจะให้พี่ปฏิเสธเพื่อนของชิโระกับคุโระยังงั้นหรอ”

“หนูรู้ว่าพี่ยังเห็นไอยราเป็นเหมือนในอดีต แต่ว่าอย่าลืมว่าตอนนี้เด็กนี่ได้เป็นถึงสามผู้ยิ่งใหญ่ของทางโรงเรีตยนเวทมนตร์ ไม่ใช่น้องไอคนเดิมแล้ว”

ไอรีบพูดขัดขึ้น “ฉันก็ยังเป็นไอคนเดิม”

ก่อนที่ไอจะหันไปมองแล้วใช้สายตาออดอ้นกับริน “แล้วหนูก็ยังเป็นน้องของพี่เหมือนเดิม”

รินรู้สึกใจอ่อนในทันทีเมือเห็นสายตาของไอยรา “พี่จะช่วย”

“ไม่ได้ นี่ไม่ฟังกันเลยใช่ไหม ก็เพิ่งบอกอยู่หยก ๆ ว่าทำแบบนั้นไทม่ได้ ถ้าทำพวกเราจะผิดข้อตกลง การกระทำของพี่อาจจะให้อาณาจักรทั้งสองคิดว่าพวกเราอยู่ฝั่งเดียวกับอาณาจักรบาบิโลเรียนะ แล้วหลังจากนั้นเรื่องยุ่งยากจะมาหาพวกเรา ไม่สิต้องมาหาเด็กคนนั้นที่โดนพี่ช่วยไปแน่ ๆ เหมือนทั้งสามคนที่พวกเราเคยสอนวิชาให้ยังไงล่ะ”

“ทั้งสามคนนั้นก็มีชีวิตสุขสบายดีออกนี่นา”

“มันก็จริงอยู่ แต่ว่าพวกเราไม่สามารถ” ก่อนที่จีน่าจะกล่าวจบ เสียงของอิสตรีคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“ไม่เห็นยาก ถ้าอยากจะช่วยก็แค่ทำให้อาณาจักรทั้งสามไม่รู้เรื่องก็พอ ไม่สิวิธีที่ดีที่สุดก็แค่ไม่ให้พวกเธอไปยุ่งตรง ๆ ก็ได้ไม่ใช่หรือไง”

“อาโออิ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้” หญิงสาวทั้งสองประสารเสียงเรียกเพื่อนของเธอที่ไม่ได้เจอกั้นมานาน

“ฉันมาหาวิน แต่ว่าตอนนี้ตานั่นกำลังต่อสู้กับใครก็ไม่รู้อยู่บนเกาะลอยฟ้าของตัวเอง”

“ใครกันล่ะ คนที่จะมีวิชาข้ามมิติแล้วสามารถไปหาวินได้ อย่าบอกนะว่าคือเลโอ” จีน่ากล่าว ก่อนที่จะมีท่าทางตกใจ

“แบบนี้มันก็ผิดข้อตกลงน่ะสิ ถ้าพวกนั้นปะทะกันล่ะก็สามอาณาจักรคงไม่อยู่เฉยแน่”

“นั่นสิ” รินเสริม

อาโออิยิ้ม “แล้วอีกอย่างนึง คนที่สั่งให้เลโอเคลื่อนไหวก่อนไม่ใช่ใครที่ไหน คนนั้นก็คือวินเองนะ”

“หา” ทั้งสามสาวตะโกนพร้อมเพียงกัน

อาโออิพยักหน้า “ใช่ เดิมทีคนขอความช่วยเหลือเป็นตาขอน้องไป หลังจากนั้นวินก็ให้สามคนนั้นเคลื่อนไหว โดยที่ไม่ให้อาณาจักรรู้”

จีน่านำมือเท้าคางของตนเอง “มันก็สมเหตุสมผล ถ้าคนอื่นรู้ว่าคนที่จะต้องไปช่วยเหลือเป็นลูกของอดีตปีศาจ คงไม่มีใครอยากจะไปเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือแน่ ๆ แต่กลับกันถาหากเป็นเลโอเนโกะและโทระ ที่มีความชำนาญในการเข้าออกดันเจี้ยนก็ว่าไปอีกอย่าง พวกนั้นคงไม่ปฏิเสธคำของร้องของวินและโยดาหรอก”

“แต่ว่าจู่ ๆ ทำไมพวกเด็ก ๆ ถึงถูกเวทเคลื่อนย้ายส่งตัวไปยังมิติอื่นได้ อย่าบอกนะว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับศิลา” รินคาดการ

ไอยราพยักหน้ารับ “มันมีความเป็นไปได้ แต่ว่าหนูกลับไม่ได้คิดแบบนั้น แทนที่จะใช้วิธีที่ง่ายกว่านั้น อย่างเช่นรอให้ไบรท์เข้าไปสอบที่โรงเรียนเวทมนตร์แล้วให้ภาระกิตจที่มีระดับ b ก็จะสามารถสังหารไบรท์ได้ง่าย ๆ แล้ว ไม่เห็นจะต้องใช้วิธีที่มีความยากและเสี่ยงขนาดนั้น”

“จริง “ ทั้งสามสาวรับคำ

“จะคิดหาสาเหตุตอนนี้ก็ไม่ได้เรื่องหรอก ตอนนี้พวกนั นก็กลับมาได้แล้วด้วย’ จีน่ากล่าว ก่อนที่จะหันไปหาอาโออิกับริน

“ว่าแต่ เรื่องนี้ถ้าคิดไม่ผิดวินคงจะทำสิ่งนั้น”

“ใช่วินคงจะ” รินพยักหน้า

“แบบนี้พวกเราเองก็ต้องเริ่มเคลื่อนไหวบ้างแล้ว” อาโออิกล่าว

“แต่ต้องไม่ให้ผิดข้อตกลงนะ” จีน่าสำทับ ทำให้สองสาวพยักหน้ารับ 

“แน่นอน ตอนนี้พวกเราถูกสามอาณาจักรจับตาอยู่ แต่ว่าหากคนที่เคลื่อนไหวไม่ใช่พวกเราอะไรมันจะเกิดขึ้น” อาโออิยิ้มก่อนที่จะมองยังไอยราแล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “ใช่ไหมหนูไอ”

จดหมายถึงนักอ่าน

เนื่องจากวันเสาร์และวันอาทิตย์ผมจำเป็นต้องเดินทางไปต่างจังหวัดหรือก็คือต้องไปประจวบคีรีขันธ์เพื่อไปปฏิบัติภาระกิจผมเลยไม่สามารถลงนิยายให้อ่านได้ ต้องขอประทานโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะครรับ 

ส่วนเมื่อวานนี้ ผมต้องช่วยน้องต่างสาขาทำวิจัย ซึ่งมันใช้เวลาเพราะว่างานวิจัยและบทความต่าง ๆ ต้องอ้างอิงของ ScienceDirect ซึ่งผมไม่ค่อยชำนานเลยต้องเสียเวลามาก ดังนนั้นเลยไม่ได้ลงให้อ่าน อันที่จริงคือยังไม่ได้เขียน บทที่ 5 เลยยังไม่อยากลง แล้วรู้ตัวอีกทีก็ 1 นาฬิกาแล้ว ????lol ส่วนที่เขียนน้อยเพราะว่าช่วงนี้ผมมีประเมินจบแล้ว ดังนั้นอาจจะไม่จุใจก็ต้องขอโทษด้วยน้าครับ 

ปล. ตอนนี้ผมตั้งลงนิยายไว้เพราะว่าพรุ่งนี้กับวันศุก์ต้องประเมิน ดังนั้นค่อยเจอกันนะครับทุกคน

ขอให้สนุกครับ 

ปล. ผมเตียมตัวสอบ jlpt กับ hskk แต่มารู้ทีหลังว่าในกรณีของผมนี้สอบ hskk ไม่ได้ก็เสียดายจริง แต่ก็ช่างมันเถอะ ติว eilst ดีกว่า ถ้าไมีนักอ่านคนไหนมีนิยายหน้าสนใจก็แนะนำหน่อยน้า อยากอ่าน ต้องอ่านนิยายแบบหลบ ครอบครัวนี่มันยากจังเลย ขนาดดูการ์ตูนก็ต้องหลบหลีก  ฮ่า เพื่อนเป็นกันไหม

ถ้างั้นก็เจอกันนะครับ またね

おやすみなさい。