บทที่ 10...2/3

          เมื่อทำแผลที่มีรอยฟกช้ำและรอยถลอกจากเล็บให้เบญญาแล้ว พริมาก็เสนอว่าควรจะเคลียร์กัน เบญญาเดินเหมือนเจ็บไปทั้งตัวเลยมีคนช่วยประคองมานั่งที่โซฟาอีกฝั่ง โดยมีไทยมุงผู้หวังดี แต่ไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นสักคำคอยขนาบข้างอย่างกับผู้พิทักษ์ มีนามองแล้วก็ได้แต่เกิดคำถามว่าคนเราเชื่อในสิ่งที่เห็นโดยสนิทใจแบบนี้ได้ยังไง มันไม่ต่างจากการฟังความข้างเดียวสักเท่าไหร่ แต่กรณีของเธอแย่กว่าตรงที่ไม่มีใครอยากจะฟังเธอสักคน

          พริมานั่งที่โซฟาตัวกลางกับเลขาเพื่อทำหน้าที่เป็นคนเคลียร์ให้ทั้งสองฝั่ง จู่ๆ มีนาก็เกิดความสงสัยที่พยายามบอกตัวเองว่าอาจจะคิดมากไป แต่มันดูประจวบเหมาะไปไหมที่เบญญาได้ข้อความจากคนลึกลับ แล้วไอ้คนลึกลับนั่นก็ดันส่งโลเคชั่นถูกเสียด้วยว่าเธออยู่ที่ไหน คนลึกลับนั่นต้องรู้ว่าเธอมาทำงานที่นี่ในวันนี้ ช่วยไม่ได้เลยที่สายตาของมีนามองไปที่พริมา

          “พริมว่ามาตกลงกันดีๆ ก่อนดีกว่านะคะ การไปหาตำรวจควรเอาไว้เป็นทางเลือกสุดท้ายดีกว่า”

          “ก็ได้ค่ะ แต่ถ้ามีนาไม่ยอมรับผิดและทำตามสิ่งที่เบญต้องการ เบญคงต้องแจ้งความ”

          มีนากอดอกมองรอยยิ้มที่แสร้งเจื่อนๆ คล้ายลังเลไม่แน่ใจของเบญญา หากว่าเบญญาต้องการเพียงแค่นี้คงไม่ลงทุนทำร้ายตัวเองหรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิน่า

          “ถ้ายังไงถ่ายคลิปเอาไว้ด้วยดีไหมคะ เผื่อคนทำจะไม่สำนึกผิด” เบญญาเสนอ แล้วแทบจะในทันทีที่ไทยมุงหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมถ่ายคลิป ส่วนเบญญาส่งโทรศัพท์ให้กับเลขาของพริมา “เบญของไลฟ์สดนะคะเพื่อความมั่นใจว่ามีนาจะไม่กลับคำทีหลัง”

          เลขารับโทรศัพท์ของเบญญามาช่วยถือไว้ มีนาเข้าใจแผนของเบญญาทั้งหมดแล้ว ละครฉากนี้เบญญาช่างลงทุนเหลือเกิน

          “คุณมีนจะรอเขมก่อนไหมคะ” พริมาถามมีนา แม้เธอจะค่อนข้างแน่ใจว่าเขมินท์ไม่น่ามา แล้วยิ่งตอนที่เธอโทรไปเลขาของเขาบอกว่ามีประชุมสำคัญ แม้แต่โทรหามีนา เขมินท์ยังไม่ทำเลย

          “จะหาพวกล่ะสิ” เบญญาแขวะ ตอนนี้ยังไม่เริ่มไลฟ์ เธอจะทำอะไรก็ได้

          “เริ่มเลยก็ได้นะ” มีนาไม่ได้คิดจะถ่วงเวลาอยู่แล้ว

          “มีน...” เขมินท์เรียกพร้อมกับเดินมาด้านใน โดยเขามาพร้อมกับชายอีกคน

           พริมามองเขมินท์ราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง ไหนเลขาเขาบอกว่ามีประชุมสำคัญ แล้วเขามาที่นี่ทำไม เขามาเพื่อเด็กข้างบ้านที่เทียบอะไรกับเธอไม่ได้สักนิดเนี่ยนะ หญิงสาวกำมือแน่นรู้สึกจุกอยู่ในอกเมื่อเห็นสายตาของเขมินท์ยามที่มองไปยังมีนา เขาห่วงผู้หญิงคนนี้จริงๆ หรือว่าแค่เธอมองผิดไป

           มีนาไม่ได้คาดหวังให้เขมินท์มาอยู่แล้ว ตอนที่เขาโทรมาแล้วเธอตัดสายเพราะไม่อยากให้เขาถูกดึงมาในเรื่องนี้แล้วเดือดร้อนไปด้วย แต่เขาก็ส่งความมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอพิมพ์เล่าไปตามจริง ทว่าตอนนี้ที่เขมินท์กำลังเดินมาหาเธอกลับเป็นจริงยิ่งกว่า สายตาของเขามองมาเหมือนกับไม่เชื่อว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ แม้แต่รอยข่วนเพียงเล็กน้อยก็ไม่มีด้วยซ้ำ

          “พี่เขม...มาทำไมคะ มีนบอกไปทางแชทแล้วนี่นาว่าจัดการได้”

          พอแน่ใจว่ามีนาไม่ได้รับบาดเจ็บ เขมินท์ก็มองไปที่เบญญา คราวก่อนที่เขาไม่อยากเอาเรื่องก็เพราะเห็นว่าเคยเป็นแฟนของน้องชาย อย่างไรเสียก็เคยมีเวลาดีๆ ร่วมกับภาคินมาก่อน แต่เวลานี้เขาคงไม่เห็นแก่ใครอีกแล้ว

          “สิ่งที่คุณต้องการคืออะไร” เขมินท์ไม่สนใจว่าจะถูกใครถ่ายคลิป เอาไว้คิดบัญชีตอนหลังก็ไม่สาย

          เลขาของพริมากำลังจะไลฟ์สดให้เบญญา แต่พริมากลับดึงมือของเลขาลงไม่ให้ทำแบบนั้น แล้วรอดูเหตุการณ์เงียบๆ ไปก่อน

          “คำขอโทษจากมีนา แล้วก็ไหนๆ คุณก็มาถึงที่นี่แล้ว แฟนทำขนาดนี้ ถ้าไม่อยากให้เป็นข่าวดังในโซเชียลก็ให้ค่าทำขวัญฉันสัก 2 ล้านน่าจะกำลังดี”

          มีนาเม้มปากเกือบหลุดหัวเราะ นอกจากเบญญาต้องการคำโทษ ทั้งที่ทำให้เธอเป็นนางมารร้าย ตอนนี้เบญญายังอยากได้เงินอีกด้วย ทำไมถึงได้โลภขนาดนี้

          “พี่เขมอย่าไปตกลงนะคะ แค่คำขอโทษ มีนก็ไม่ให้ค่ะ”

          “ถ้างั้นไปหาตำรวจด้วยกัน ใครๆ ก็เห็นว่าเธอทำร้ายฉัน ไม่ขอโทษไม่พอ แถมยังไม่สำนึกอีก ไม่รู้นะคะว่าพี่ไปหลงรักผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง” เบญญาส่ายหน้าใส่เขมินท์

          มีนาเงยหน้ามองเขมินท์ นี่แหละเหตุผลที่เธอไม่อยากให้เขามาพบเจออะไรแบบนี้ เขาถูกลากมาพูดกระทบกระเทียบ ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย ทว่าใบหน้าเขมินท์ยังคงเรียบกริบ ไม่ได้แสดงว่าโกรธ แต่สายตาของเขาที่มองเบญญา ถ้าเปรียบเป็นไฟก็คงเผาอีกฝ่ายไปแล้ว

          “แน่ใจนะครับว่าอยากไปหาตำรวจ” เขมินท์ถามให้แน่ใจ

          เบญญาเลิกคิ้ว มีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่ทำหากไม่ได้ทุกอย่างที่เรียกร้องไป ต่อให้มีนาบอกว่าไม่ได้ทำร้ายเธอ ไหนล่ะหลักฐาน

“แน่ใจสิคะ”

          “ถ้างั้นฟังกฎหมายขั้นพื้นฐานให้ถ่องแท้ก่อนไปแจ้งความเสียก่อน ถ้าฟังแล้วคุณยังอยากไปอยู่ดี มีนมีอะไรให้คุณเซอร์ไพรส์อยู่เหมือนกัน เชิญครับคุณพิเภก”

          เขมินท์ขยับมายืนใกล้โซฟาที่มีนานั่ง หญิงสาวลุกขึ้นคิดว่าจะให้เขามานั่งแทนแต่กลับถูกเขากดไหล่เบาๆ ให้นั่งลงไป ส่วนเขาย่อตัวนั่งลงตรงที่พักแขน แล้ววางแขนไว้ที่สันโซฟาด้านบน กลายเป็นมีนาที่เก็บแขนเก็บมือเสียเอง เขาดูสบายใจเกินไปไหมนะ

          ทุกคนในห้องพากันหายสงสัยว่าเขมินท์พาใครมาด้วย พริมาฟังแล้วยิ่งเจ็บจี๊ด แค่เขมินท์มาที่นี่ก็บาดใจพอแล้ว แต่เขายังพาทนายส่วนตัวมาด้วย ทั้งที่เกิดเรื่องราวขนาดนี้ เขายังเข้าข้างมีนางั้นหรือ

          “การแจ้งความ หากว่าผู้แจ้ง ‘มีเจตนา’ แจ้งความอันเป็นเท็จเกี่ยวกับความผิดอาญา จะมีความผิดในข้อหาแจ้งความอันเป็นเท็จเกี่ยวกับความผิดอาญาแก่พนักงานสอบสวน มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 172 ผู้ใดแจ้งข้อความอันเป็นเท็จเกี่ยวกับความผิดอาญาแก่พนักงานอัยการ ผู้ว่าคดี พนักงานสอบสวนหรือเจ้าพนักงานผู้มีอำนาจสืบสวนคดีอาญา ซึ่งอาจทำให้ผู้อื่นหรือประชาชนเสียหาย ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสองปี หรือปรับไม่เกินสี่หมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ สรุปง่ายๆ ก็คือ ถ้าคุณแจ้งความเท็จ คุณจะได้รับโทษทางกฎหมายเสียเองนะครับ”

          เบญญายังทำหน้ามั่นๆ ต่อ อีกฝ่ายมีทนายแล้วยังไงเล่า เธอมีพยานตั้งหลายคน เอาสิ ให้รู้กันไปว่าเขมินท์จะยอมแลกชื่อเสียงตัวเองกับมีนาด้วยเงินเพียง 2 ล้าน

          “ทางคุณก็หัวหมอนะคะมาพร้อมกับทนาย ข่มขู่เจ้าทุกข์แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน” คนที่ช่วยประคองเบญญาพูดอย่างเป็นเดือดเป็นร้อนแทน

          “การที่ไม่ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แล้วคุณหลายคนเข้าใจไปเอง แบบนี้เรียกว่ายุติธรรมไหมคะ” มีนาอยากพูดแบบนี้มาตั้งนานแล้ว จนถึงตอนนี้ผู้หวังดีทั้งหลายไม่ได้มีใครถามเธอสักคำว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง ก่อนจะเห็นเบญญาร้องไห้เนื้อตัวเหมือนโดนทึ้งแบบนั้น

          “คุณมีนควรใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ตอนนี้จะทำอะไรก็คิดให้ดี ชื่อเสียงเขมกับคุณมีนสำคัญกว่าค่ะ” พริมาช่วยประนีประนอม จะว่าไปแล้วคราวนี้มีนาก็ใช้แต่อารมณ์เกินไป เบญญาอยู่ในสภาพนี้จะให้คิดเป็นอื่นได้อย่างไร

          เบญญายิ้มบางทั้งที่อยากหัวเราะให้ลั่นใจจะขาด “ถ้าไม่อยากนอนคุก ไม่สิ อย่างเธอคงมีคนช่วยประกันตัวอยู่แล้ว พูดขอโทษในตอนที่ฉันยังให้โอกาสดีกว่านะ”

          “บนแขนของคุณมีรอยถลอกเพราะอะไรหรือครับ” เขมินท์ถาม

          “แฟนคุณไงคะที่ทำ”

          เบญญาชี้ไปตามจุดต่างๆ ของแขนทั้งสองข้างที่มีรอยถลอกแดงไปทั่ว

          เขมินท์จับมือของมีนาขึ้นมา แล้วชี้ไปยังเล็บของหญิงสาว “เล็บของมีนสั้นขนาดจะกินเข้าไปในเนื้อแบบนี้ ทำให้คุณถลอกได้ขนาดนั้นเลยหรือครับ”

          “ใช่ อย่ามาเฉไฉเลยค่ะ ถ้าไม่คิดจะทำตามที่ฉันบอกไป แต่ยังยื้อไปเรื่อย ฉันคงไม่รอแล้วนะคะ” เบญญาลุกขึ้นโดยมีบรรดาคนที่เห็นใจ ซึ่งยังถ่ายคลิปพร้อมจะตามไปสถานีตำรวจ

          พริมากับเลขายังนั่งอยู่ที่เดิม อาจเป็นเพราะพริมารู้จักเขมินท์มามากพอจนแน่ใจว่าเขาไม่ได้มาเพื่อซื้อเวลาให้มีนา แต่ว่าเขามาเพื่อจัดการทุกปัญหาต่างหาก

          “เดี๋ยวก่อน” มีนาเป็นคนพูดขึ้นมา

          เบญญายิ้มหยัน คราวนี้เธอชนะและจะได้เงิน 2 ล้าน พร้อมคลิปที่มีนาขอโทษ เท่านี้ก็พอแล้ว หากนำไปปล่อยในโซเชียล กระแสของความเห็นใจจะกลับมาเข้าข้างเธอทันที

มีนมีอะไรเด็ดๆ ไหมนะ ลุ้นกันไปก่อนนะคะ

โบว์ส่งไฟล์นิยายให้ทาง MEB ไปแล้วนะคะ ถ้าลงวางจำหน่ายแล้วจะมาแจ้งให้ทราบค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ย้ำอีกครั้งว่าโบว์จะลงให้อ่าน 60% ของเนื้อเรื่องทั้งหมดค่ะ

บรรพตี