ตอนที่ 6 นักธุรกิจในคราบซาตาน

    20.25 น.ของค่ำคืนวันศุกร์ แสงไฟในเมืองที่ผู้คนไม่เคยหลับไหล  ดารินทร์ขับรถแล่นผ่านใจกลางเมือง ที่แสงไฟส่องสว่างทั่วทุกมุมตึกของสองข้างทาง เพื่อไปยังโรงแรมเป้าหมายที่เธอเพิ่งจะทราบข่าวมาว่า คุณวีระศักดิ์เจ้าของโรงแรมจะเทขายหุ้นทั้งหมดเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ หากเธอเจรจาตกลงซื้อหุ้นได้สำเร็จคงเป็นเรื่องที่น่ายินดีไม่น้อย เพราะทำเลที่นี่ค่อนข้างดีไม่ต่างจากโรงแรมของเธอสักเท่าไหร่

      พอมาถึงเธอจึงรีบยกโทรศัพท์เพื่อต่อสายไปยังคุณวีระศักดิ์ทันที 

    "สวัสดีค่ะคุณวีระศักดิ์ ฉันจะพบคุณได้ที่ไหนค่ะ"

    "ผมอยู่ร้านอาหารชั้นบนสุดของตึกครับ "

  หลังจากทั้งคู่สนทนากันเสร็จเธอจึงไม่รีรอที่จะรีบขึ้นไปชั้นบนสุดของตึกคือชั้น 30 ที่นี่จะเป็นร้านอาหาร และเป็นร้านนั่งดื่มสำหรับลูกค้าและคนทั่วไป แต่ละโซนถูกจัดอย่างลงตัว ไม่ว่าจะนั่งมุมไหนก็จะเห็นวิวที่สวยและบรรยากาศค่อนข้างดี ลูกค้าทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติจึงนิยมมานั่งที่นี่กัน

  เมื่อเธอขึ้นมาถึงจึงมองหาคุณวีระศักดิ์ ก่อนที่เธอจะเดินตรงดิ่งเข้าไปหาทันทีหลังจากกวาดตามองไปรอบๆ 

    "เชิญนั่งก่อนครับ ทานอะไรไหมเดี๋ยวผมสั่งให้"

   "ขอน้ำส้มแก้วนึงค่ะ พอดียังไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่" 

  ทั้งคู่นั่งสนทนากันอย่างคุ้นเคยเพราะก่อนหน้านี้คุณวีระศักดิ์ก็เคยไปออกงานสังคมและเจอกับครอบครัวของเธออยู่บ่อยๆ  เมื่อคุยกันไปสักพักเธอจึงเข้าเรื่องที่จะมาต่อรองซื้อขายหุ้นของโรงแรมกับคุณวีระศักดิ์ 

    "ผมต้องเสียใจด้วยจริงๆนะครับ มีคนมาขอซื้อตัดหน้าคุณรินทร์ไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง เขาให้ราคาค่อนข้างน่าพอใจ"

    "ไม่กี่ชั่วโมงเองหรอค่ะ รินทร์คิดว่ามาเร็วแล้วสะอีก"

  ทั้งคู่นั่งสนทนากันสักพักก่อนที่หญิงสาวจะขอตัวกลับบ้าน

   "รินทร์ขอตัวกลับก่อนนะคะ ไว้เจอกันใหม่ค่ะ"

   เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เธอถูกซื้อหุ้นตัดหน้าไปรวดเร็วขนาดนี้ ทำให้เธออยากรู้ขึ้นมาว่าคนคนนั้นเป็นใครกันแน่ในระหว่างที่เธอยืนรอลิฟต์    และคิดอะไรเพลินๆ เมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึง เธอจึงสลัดทุกอย่างออกจากหัวไป เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเธอต้องชะงักอีกครั้งเมื่อรู้ว่าคนที่โดยสารขึ้นมากับลิฟต์ครั้งนี้ คือคนที่เธอต้องหลีกเลี่ยงเอามากๆ แต่ก็ช้าไปเมื่อขายาวๆของคนในลิฟต์  ทำท่าจะก้าวออกมาจากด้านใน แต่กลับคว้าเอวบางของเธอและกลับเข้าไปในลิฟต์อีกครั้ง ก่อนจะกดประตูลิฟต์ให้ปิดลง แล้วโดยสารลงไปยังชั้น 15 ของตึก

   "ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า ฉันจะไปชั้นล่างไม่ใช่ชั้น 15"

    "อยู่ฉลองหุ้นส่วนโรงแรมคนใหม่กับผมก่อนสิ"

  ปฐพีพูดไปพลางอุ้มหญิงสาวออกจากลิฟต์ไป และมุ่งหน้าไปยังห้องพักของตนเอง ซึ่งมีบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้องรอเปิดประตูต้อนรับ

     "ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า"

 ดารินทร์ก่นด่าไปพร้อมกับทุบแผงอกของชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะวางเธอลงแหมะบนโซฟาตัวใหญ่ที่วางอยู่ตรงส่วนกลางของห้องพัก และคนตัวสูงยังล้มลงคร่อมร่างเล็กเอาไว้

     "คุณมันซาตานชัดๆ ซื้อหุ้นโรงแรมตัดหน้าฉันแล้วยังจะกักขังฉันอีกงั่นหรอ"

      "ช่วยไม่ได้น่ะ ข้อเสนอผมมันโดนใจ เป็นใครต้องขายแหละ"

    "แล้วเรื่องคุณกับพ่อของฉัน ขอร้องล่ะฉันอยากรู้"

   ด้วยความที่เป็นห่วงครอบครัวมากดารินทร์ย่อมต้องอยากรู้และคิดจะเจรจากับเขา เพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้แต่…

     "ผมง่วงแล้ว เอาไว้คุยกันวันหลังล่ะกัน" 

  ชายหนุ่มทำท่าพลิกตัวกลับก่อนจะนอนลงบนโซฟาและกอดคนร่างเล็กไว้แน่น ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไป…