หัวใจมายา ตอนที่ 7 เริ่มติดพนัน

“คุณไนยไง เจ้าของโรงพยาบาลเอกชน เขาดังจะตายใน Tik Tok คุณพยาบาลชอบแอบถ่ายคุณไนย ตอนเขาเผลอนะแกเอ๊ย! หล่อเป็นบ้า!” ปลายฝนเลื่อนสายตามองไปยังภาพข่าวของเขาอีกครั้ง แล้วจับจ้องไปยังชายหนุ่มที่ราตรีกำลังคลั่งไคล้ใบหน้าเรียวขาวสะอาด ตัดกับคิ้วเข้มและริมฝีปากที่รับกับรูปหน้าได้เป็นอย่างดี ไม่แปลกใจที่ชายคนนี้จะทำให้เพื่อนรักของเธอหลงใหลคลั่งไคล้ได้มากมายเพียงนี้

“นี่อย่าบอกนะ ว่าแกไม่รู้จักอ่ะ” ปลายฝนส่ายศีรษะไปมายอมรับแต่โดยดีว่าไม่รู้จักชายผู้โด่งดังคนนี้

“ไม่รู้จัก”

“ฉันจะบอกให้” ราตรีทำหน้าตาจริงจัง ก่อนจะหันไปยังอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ แล้วหันกลับมายังเพื่อนรัก

“คุณธไนย เป็นลูกชายคนเดียวของ คุณธเนตร ซึ่งเป็นเจ้าของโรงพะ...” ยังไม่ทันที่ราตรีจะพูดจบ เสียงของอาจารย์ก็เอ่ยพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

“สองคนที่กำลังคุยกันอยู่นั่นอ่ะ ถ้าไม่อยากเรียน เชิญด้านนอกได้เลยค่ะ จะได้ไม่เป็นการรบกวนเพื่อนคนอื่น ๆ”

“เรียนค่ะเรียน” ราตรีชะงักแล้วรีบหันไป พลันตอบกลับในทันที

ภายในรั้วมหาวิทยาลัยที่ผู้คนพลุกพล่าน กลุ่มเพื่อนของกองทัพเริ่มสงสัยพฤติกรรมของชายหนุ่มขึ้นมา ก่อนที่ญาดาจะเอ่ยถามเพื่อนในขณะที่นั่งเคี้ยวมะม่วงดองของโปรดอยู่

“กองทัพกับภาคีแม่งทำตัวประหลาด”

“แค่ไม่มาเรียน ประหลาดตรงไหนวะ” อีกฝ่ายทำหน้างง

“มันไม่มาเรียนติดต่อกันเป็นอาทิตย์ละ โทรไปแม่งก็อ้างนั่นอ้างนี่ ทั้งสองคนแม่งเลย เป็นไรกันวะ”

“มึงเป็นห่วงมัน หรือเพราะว่าไม่มีคนพาเลี้ยงเหล้าเอาให้แน่”

“มึงว่ากูเห็นแก่กินเหรอ ปากมึงเนี่ยนะ”

“พอกันทั้งคู่แหละ เมื่อไหร่มึงจะเลิกกัดกันซะทีวะ กูรำคาญจะแย่” คำพูดของเพื่อนอีกคน ทำให้สองสาวที่กำลังตีกันอยู่เกิดสามัคคีกันขึ้นมา

“อย่ายุ่ง” สองเสียงผสานขึ้น

“เออ กูไม่อยากยุ่งที่พวกมึงกัดกันหรอก ถ้าไม่ตีกันข้างหูกูอ่ะ” อีกฝ่ายตอบอย่างหน่ายใจ

“กูว่านะ ภาคินกับกองทัพแม่งต้องมีอะไรปิดบังพวกเราอยู่แน่ ๆ วันก่อนกูไปเจอพวกมันที่ร้านอาหาร ก็เห็นพวกมันใส่ชุดนักศึกษานะ แต่แม่งไม่เข้าเรียน แล้วมันไปไหนวะ”

“อยากรู้ก็ถามมันดิ” อีกฝ่ายบอกหน้าตาย

“วันนั้นกูรีบไม่ได้เข้าไปทัก และถ้าตอนนี้แม่งรับโทรศัพท์กู กูจะถามพวกมึงไหมล่ะ”

“ไม่มาเรียนก็เรื่องของมันดิ แต่กูเชื่อนะว่า เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ มึงเลิกสงสัยและแดกขนมต่อจะดีกว่า กูรำคาญ” เพื่อนตัดความรำคาญโดยการยื่นถุงขนมให้

กองทัพและภาคีขับรถมุ่งตรงไปยังบ่อนแห่งเดิม ก่อนจะเข้าไปภายใน ได้อย่างง่ายดายด้วยบัตรสมาชิกนั้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินตรงไปยังโต๊ะพนันที่มีนักเสี่ยงโชคล้อมวงกันอยู่ก่อนแล้ว

“ไงลูกชาย วันนี้มีทุนมาเท่าไหร่ ลงให้หมด” ชายกลางคนเห็นหน้ากองทัพ แล้วเอ่ยทักอย่างคุ้นเคย ก่อนที่ภาคีจะกระซิบบางอย่าง

“วันนี้นายเล่นโต๊ะนี้ไปก่อนละกัน เดี๋ยวฉันไปหาโต๊ะใหม่ดีกว่า”

“ทำไมอ่ะ”

“ไม่ถูกชะตากับอีตานี่เท่าไหร่”

“อะไรของนาย ก็เห็นหน้ากันทุกวัน” กองทัพทำหน้าแปลกใจ

“เออน่า แยกกันเล่นบ้างก็ดีเหมือนกัน เมื่อวานนายเสียไปหลายบาท ลองเปลี่ยนให้ฉันไปเล่นโต๊ะอื่นบ้าง เผื่อดวงของนายจะกลับมา และวันนี้หวังว่านายจะเอาทุนคืนได้นะ”

“หึ สบายมาก” กองทัพยิ้มมุมปากอย่างมั่นใจ ก่อนเพื่อนรักของเขาจะตบบ่าทิ้งท้าย แล้วเดินจากไป ปล่อยให้กองทัพเล่นอยู่ลำพัง แต่นั่นไม่ได้ทำให้กองทัพหวาดหวั่นแต่อย่างใด เขาเริ่มวางเดิมพันด้วยความชำนาญ พลางสายตาจับจ้องไปยังไพ่ในมือด้วยความหวัง

เมื่อภาคีเดินมาจนสุดทางเดิน เขาหันกลับไปมองกองทัพที่กำลังลุ้นไพ่อยู่ด้วยหน้าตาเคร่งขรึม ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจ แล้วเบี่ยงตัวเข้าไปยังห้องผู้จัดการคนสนิท

“สวัสดีครับพี่อเล็กซ์” ภาคียกมือไหว้

“ไงล่ะมึง หมอนั่นเริ่มติดพนันแล้วดิ กูเห็นแม่งมาทุกวัน” ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงเดินมานั่ง แล้วเอนกายพิงเก้าอี้ในท่าสบาย

“ติดงอมแงมเลยล่ะพี่ แม่งไม่ยอมเข้าเรียนมาหลายวันแล้ว” ภาคีเอื้อมมือไปดึงบุหรี่ของอเล็กซ์มาจุดดูด ก่อนที่อีกฝ่ายจะยกยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์นัยน์

“มันได้ไปหลายบาทแล้วหนิ กูว่าถึงเวลาเอาคืนได้ละมั้ง” อเล็กซ์พูดพลางใช้มือเคาะโต๊ะเบา ๆ เป็นจังหวะ

“ผมก็คิดงั้นแหละ เลยมาปรึกษาพี่นี่ไง” ก่อนที่อีกฝ่ายจะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“จะปรึกษากูทำไม ไหนมึงบอกเพื่อนมึงรวยหนักหนา”

“นั่นก็ใช่ แต่เมื่อเช้าแม่งมาปรึกษาผมว่า อยากมีทุนลงกับพนันสักสามสี่ล้าน” เมื่ออเล็กซ์ได้ยินดังนั้นจึงตาลุกวาว

“ก็ดีดิวะ แล้วมึงบอกมันว่าไง”

“ก็ยุมันส่งเหมือนเดิมแหละ แต่แม่ง..” ภาคีเงียบ พร้อมกับมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก พลันยกบุหรี่ขึ้นดูดอีกครั้ง

“อะไรของมึงวะ พูดมา”

“มันไม่ยอมขอเงินพ่อมัน แต่มันจะให้ผมมาขอกู้พี่ก่อน”

“ไอ้เหี้ย!” อเล็กซ์อุทานออกมา ก่อนจะทุบไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองด้วยความไม่พอใจ

“แล้วไหนมึงมั่นใจหนักหนา ว่าเพื่อนมึงมีเงินมาลงกับกูไง ไหงเป็นงี้วะ เสียเวลากูฉิบหาย ถ้ามันกู้กู มันจะเอาเงินที่ไหนมาคืนกู มึงจะให้กูโกงตัวเองงั้นเหรอวะ ประสาท!”