ตอนที่ 29 หยดเลือดพิสูจน์ตัวตน

ตอนที่ 29 หยดเลือดพิสูจน์ตัวตน

 

ในมุมมืดแห่งหนึ่ง

 

“เป็นแบบนี้ได้อย่างไร? อธิบายข้ามาชัดๆ!” ในมุมมืด มีเสียงเย็นเยียบกล่าวขึ้นมา

 

“นี่ไม่น่าเป็นไปได้ ข้าทำลายพลังปราณของมันไปแล้ว ยิ่งกว่านั้น ข้ายังทิ้งมันลงไปในบึงห่างออกไป 30 ลี้ แม้ตอนนั้นมันจะยังไม่ตาย แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่มันจะรอดชีวิต” อีกเสียงหนึ่งกล่าวอย่างมั่นใจ

 

“ถ้าเช่นนั้นมันก็เป็นตัวปลอม?”

 

“ถูกต้อง เป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะเป็นตัวจริง เสียงของมันสามารถปลอมแปลงเอาได้ ยิ่งกว่านั้น.... กับยอดฝีมือแล้วยิ่งเป็นการง่ายที่แปลงโฉมตนเอง ส่วนรอยประทับนั้นคงเป็นการใช้วิธีพิเศษเฉพาะบางอย่าง บางทีอาจเป็นการสมรู้ร่วมคิดของเหล่าอิทธิพลที่คิดต่อต้านตระกูลเย่ เขากลับมาพร้อมกับองค์ชายรัชทายาท ดังนั้นบางที....”

 

“เฮอะ หวังว่าที่เจ้าพูดจะเป็นความจริง ข้าวางแผนมาตลอดหลายปี เจ้าอย่าบอกว่าแผนของข้าต้องล้มเหลวด้วยน้ำมือเจ้า!”

 

“ท่านวางใจได้ ตัวจริงของมันตายไปแล้วอย่างต้องสงสัย ส่วนอีกคนเป็นตัวปลอมอย่างแน่นอน”

 

……………………

 

ณ คฤหาสน์ตระกูลเย่

 

คฤหาสน์ตระกูลเย่มีพื้นที่กว้างขวางมาก มีสวนน้อยใหญ่กระจายอยู่เต็มพื้นที่ แม้ว่าจะไม่ได้หรูหราโดดเด่นสะดุดตา หากยังให้ความรู้สึกโอ่อ่าสมบารมี

 

ในห้องโถง เย่หนู่สีหน้ามีเลือดฝาด ราวกับจู่ๆเขาหนุ่มขึ้นหลายสิบปี ก่อนหน้านี้ระหว่างเดินทางกลับเขาแทบจะหัวเราะอยู่ตลอดเวลา ถ้าหากเขามีทายาทหลายคน บางทีการสูญเสียหลานชายเพียง 1 คน คงไม่กระทบกระเทือนจิตใจเขาเท่าใดนัก แต่เย่หวูเฉินเป็นหน่อเนื้อเพียงคนเดียวของตระกูลเย่ ยามที่สูญเสียเขาไปเหมือนคราวที่ธูปเทียนดับลง แต่วันนี้ ไม่เพียงเขาจะได้รับตัวหลานชายกลับมา กระทั่งบุคคลิกและจิตใจของเขายังเข้มแข็งขึ้นกว่าแต่ก่อน แม้แต่ใบหน้าของเขายังไร้วี่แววความเจ็บป่วยใดๆ

 

ในขณะนั้นเอง ภายในห้องโถงเงียบสงบ มีคนผู้หนึ่งแต่งกายคล้ายหมอกำลังตรวจจับที่ข้อมือเย่หวูเฉินอย่างทะมัดทะแมง เขาปิดเปลือกตาลงเบาๆ สีหน้าแสดงความมุ่งมั่นจดจ่อมีสมาธิอยู่เนิ่นนาน จากนั้นเขาลดมือลงแล้วลืมตาขึ้น เขามองเย่หนู่และกล่าวอย่างนอบน้อม “ขอแสดงความยินดีกับนายท่าน, นายน้อย, และนายหญิง ชีพจรของนายน้อยเป็นปกติสมบูรณ์ดี ไม่มีร่องรอยของโรคภัยใดๆ”

 

“จริงหรือ? ประเสริฐ ประเสริฐจริงๆ” หวังเวิ่นชูยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น เย่เว่ยยิ้มและพยักหน้า เย่หนู่หัวเราะและกล่าวคำว่า “ประเสริฐ” 3 ครั้ง

 

พวกเขาพึ่งได้รับตัวเย่หวูเฉินกลับคืนมา และพวกเขาเรียกหมอประจำตัวให้รีบมาตรวจร่างกายเขาในทันที เพราะไม่มีอะไรสำคัญกว่าสุขภาพของเขาในเวลานี้

 

ในเวลานี้เอง เย่หวูหยุนที่นิ่งเงียบอยู่ก็ลุกขึ้นยืน “ท่านปู่ ข้ามีบางสิ่งอยากจะกล่าว”

 

“โอ้? เจ้ามีสิ่งใดในใจจะพูด ก็กล่าวมาเถอะหยุนเอ๋อร์” ใบหน้าของเย่หนู่เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย เขาเห็นเย่หวูหยุนแสดงสีหน้าจริงจังอย่างมากออกมา ราวกับเขามีเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง เย่หวูหยุนเป็นหลานบุญธรรมที่เขารับมาเลี้ยง เขาเชื่อมั่นในตัวหลานชายมาก เขากระทั่งแอบคร่ำครวญอยู่บ่อยๆที่หลานชายผู้เก่งกล้าคนนี้ไม่ใช่หลายชายแท้ๆของตนเอง

 

เย่หวูหยุนมองที่เย่หวูเฉิน เขาแสดงความลังเลแต่ในที่สุดก็กัดฟันกล่าว “หยุนเอ๋อร์คิดว่าพวกเราควรรอบคอบให้มากกว่านี้เกี่ยวกับตัวตนของหวูเฉิน”

 

เย่หวูหยุนเงยศีรษะขึ้นแล้วกล่าว “น้องหวูเฉินปกติมีร่างกายอ่อนแอ แม้พวกเราใช้ยาหายากจำนวนมากแต่ก็ไม่อาจช่วยให้อาการของเขาดีขึ้นได้ หากแต่คนๆนี้ไม่ได้ดูมีความเจ็บป่วยใดๆ นี่เป็นเรื่องที่แปลกมาก ยิ่งไปกว่านั้น การที่เขาความจำเสื่อมยังเป็นเรื่องที่ผิดปกติ ข้าคิดว่าพวกเราไม่ควรด่วนยอมรับตัวตนของเขา เพราะข้าเกรงว่าอาจมีใครบางคนแอบอ้างตัวเป็นหวูเฉินและทำเป็นความจำเสื่อมเพื่อหลีกเลี่ยงข้อพิรุธ เนื่องจากเป็นเรื่องง่ายที่จะเปลี่ยนรูปโฉมของตัวเองหรือแม้แต่การปลอมแปลงรอยประทับ.... ...”

 

“น่าผิดหวังยิ่งนัก!”

 

เสียงตะโกนของเย่หนู่ขัดจังหวะเย่หวูหยุน หวังเวิ่นชูตบโต๊ะเสียงดัง สายตาจ้องมองอย่างโกรธเคือง “เจ้าสงสัยในตัวลูกชายข้า?”

 

เย่หวูหยุนฉลาดมาตั้งแต่ยังเล็ก ยิ่งกว่านั้นนอกจากความฉลาดแล้ว ความสามารถของเขายังโดดเด่น ตั้งแต่ปีที่เขาเอาตัวเข้ารับกระบี่แทนเย่เว่ยสามีนาง นางก็ได้ยอมรับเขาเป็นสมาชิกตระกูลเย่และมอบความรักให้ราวกับบุตรชายแท้ๆของนาง แต่เมื่อได้ฟังเขากล่าวข้อสงสัยเลื่อนลอยเกี่ยวกับบุตรชายในสายเลือดของ9o ทำให้นางระเบิดโทสะอย่างเกรี้ยวกราดใส่เขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายปี

 

“ไม่! หยุนเอ๋อร์ย่อมไม่กล้า ความจริงแล้วคงไม่มีใครดีใจยิ่งไปกว่าข้าที่น้องหวูเฉินกลับมา ข้าดูแลเขามาตลอดหลายปี และข้ามีความผูกพันธ์กับเขาอย่างลึกซึ้ง.... อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของตระกูลเย่ ข้าจึงฉุกคิดได้ว่าเราไม่ควรหละหลวมกับเรื่องนี้” เย่หวูหยุนก้มศีรษะลงต่ำขณะกล่าว

 

เย่เว่ยยังคงนิ่งเงียบ เขาส่งสายตาถามไปยังเย่หนู่ ในความเป็นจริง เรื่องนี้ก็เป็นสิ่งที่เขาเองกำลังสงสัยอยู่เช่นกัน เนื่องจากเย่หวูเฉินมักจะให้ความรู้สึกประหลาด รวมทั้งบุคลิกนิสัยของเขาที่เปลี่ยนไป เย่หนู่สีหน้าคล้ำลงและกล่าว “สิ่งที่เจ้าพูดใช่ว่าไร้เหตุผล ในความเห็นเจ้า พวกเราสมควรทำเช่นไร?”

 

เย่หวูหยุนมองเขาอย่างนอบน้อมแล้วกล่าว “ทดสอบสายเลือดเขา”

 

เย่เว่ยและเย่หนู่มองหน้ากันและพยักศีรษะพร้อมกัน

 

“บุตรได้เตรียมไว้แล้ว”

 

เย่หวูหยุนหันไปแล้วปรบมือ ในทันใดนั้น บริวารทั้ง 5 ของเย่หวูหยุนก็เข้ามาพร้อมกับถ้วยลายครามที่ใส่น้ำ พวกเขาวางถ้วยไว้บนโต๊ะใบเล็กข้างเย่หนู่พร้อมกับมีดสะอาดอีกเล่มหนึ่ง เมื่อเสร็จแล้วพวกเขาก็ถอยตัวออกไป

 

“ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่เชื่อในตัวเขา เพียงแต่พวกเราแค่สงสัย ชูเอ๋อร์ เจ้าเคยคิดบ้างรึปล่าวว่าจะทำเช่นใดหากหยุนเอ๋อร์พูดถูก?” เย่เว่ยกล่าวพร้อมถอนหายใจเบาๆ

 

“ไม่มีทางเป็นไปได้!” หวังเวิ่นชูส่ายศีรษะยืนยันหนักแน่น

“เฉินเอ๋อร์เพิ่งจะกลับมา และพวกท่านกลับเตรียมทดสอบสายเลือดของเขาไว้พรักพร้อม นี่ช่างไม่ยุติธรรมยิ่งนัก”

 

เย่หวูเฉินยืนขึ้นสีหน้าไร้อารมณ์และเริ่มจับจูงมือน้อยๆของหนิงเสวี่ย “เสวี่ยเอ๋อร์ พวกเราไปกันเถอะ ตกลงมั้ย? ในเมื่อพวกเขาไม่เชื่อพวกเรา ก็ไม่มีเหตุผลที่พวกเราจะต้องอยู่ต่อ วันข้างหน้า พี่ชายของเจ้ากับเสวี่ยเอ๋อร์จะเที่ยวไปรอบโลกด้วยกัน และพวกเราจะมีท้องฟ้ากับผืนดินเป็นบ้านของพวกเรา”

 

“อื้ม!” หนิงเสวี่ยตอบรับชัดเจนและเริ่มเดินออกไปพร้อมหวูเฉิน ไม่ว่าพวกเขาจะมีบ้านหรือไม่ ตราบที่นางสามารถติดตามพี่ชาย นางยอมรับได้เสมอไม่ว่าจะไปที่ใด

 

“เฉินเอ๋อร์!” หวังเวิ่นชูร้องเรียกและรีบวิ่งไปกอดเขาจากด้านหลัง นางกลัวว่าเขาจะจากไปจริงๆ และในเวลาเดียวกันนางก็ตะโกนใส่ “พวกเราพึ่งได้พบหน้ากับเฉินเอ๋อร์ พวกท่านสงสัยตัวเขาได้อย่างไร เขาเป็นหลานชายแท้ๆของท่าน และลูกชายแท้ๆของข้า! เขาจะปลอมตัวแนบเนียนขนาดนี้ได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้น รอยประทับนี้นอกจากตระกูลเย่เราแล้ว ไม่ใครรู้จักรอยประทับนี้ กระทั่งหยุนเอ๋อร์ยังไม่รู้ แล้วคนอื่นๆจะรู้ได้อย่างไร? ถึงขนาดนี้แล้วพวกท่านยังจะสงสัยตัวเขาอยู่อีก?”

 

เย่หวูเฉินถูกรั้งไว้ทำให้ต้องหยุดเท้า แต่เขายังไม่หันกลับมา

 

เย่เว่ยยังคงเงียบ เขาหยิบมีดขึ้นมาแล้วกรีดที่ปลายนิ้ว มองยังเลือดที่หยดลงไปในถ้วยใบเล็ก จากนั้นเขาหยิบถ้วยและก้าวมายืนยังเบื้องหน้าของเย่หวูเฉินพร้อมถือมีดไว้ในมือ แววตาจริงจังจ้องไปที่หวูเฉิน “เจ้าต้องรู้ว่าเรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่ง พวกเราไม่ได้เคลือบแคลงในตัวเจ้า ข้ามีบุตรชายเพียง 1 คน และตระกูลเย่ก็มีหน่อเนื้อเหลือเพียงแค่หนึ่งเดียว เรามองเจ้าเหมือนชีวิตของพวกเรา ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจในการกระทำนี้ของบิดา”

 

บุรุษไม่อาจปล่อยอารมณ์ความรู้สึกของตนได้อย่างอิสระดังเช่นสตรี หลายๆครั้งพวกเขาต้องกดระงับมันไว้ เนื่องจากหลายๆครั้ง ผลลัพท์จากการปล่อยให้อารมณ์ครอบงำนั้นเลวร้ายจนยากจะถอนคืน