ตอนที่ 19 ฉุ่ยเมิ่งฉาน (2)

ตอนที่ 19 ฉุ่ยเมิ่งฉาน (2)

หนิงเสวี่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “ท่านพี่ พี่หลงเข้าไปทำอะไรหรือ?”

“เขาเข้าไปหาโฉมสะคราญ” เย่หวูเฉินตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

“โฉมสะคราญ... คือสิ่งใดกัน?” หนิงเสวี่ยแหงนมองขึ้นไปแล้วถาม

“รอยยิ้มของโฉมสะคราญสามารถก่อสงครามได้ กิริยาของนางสามารถละลายบุรุษเหล็กให้กลายเป็นโคลนตม โฉมสะคราญเป็นบุคคลที่น่ากลัวอย่างแท้จริง หากบุรุษใดไม่เข้มแข็งพอ จะถูกนางชักพาภัยพิบัติมาสู่ตนได้ แต่หากบุรุษใดแกร่งกล้าพอ โฉมสะคราญย่อมนำพาความรื่นรมณ์มาสู่ตน” ริมฝีปากของเย่หวูเฉินยกยิ้มเล็กน้อย หนิงเสวี่ยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ฝูงชนเดินผ่านพวกเขาไปคนแล้วคนเล่า เส้นผมสีขาวของหนิงเสวี่ยดึงดูดสายตาผู้คน แต่พอเห็นใบหน้าของนาง พวกเขาต่างก็รีบเบือนหน้าไปทางอื่นราวกลัวจะติดโรคร้าย ใบหน้าพวกเขาแสดงสีหน้าขยะแขยงอย่างชัดเจน

เย่หวูเฉินจ้องมองไปรอบๆอย่างเย็นชา เขาอุ้มนางขึ้นวางในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน “เสวี่ยเอ๋อร์ คนส่วนใหญ่ตัดสินผู้คนจากภายนอก เพราะฉะนั้น คนจำนวนมากจะเกลียดเจ้าเพราะใบหน้าของเจ้า เจ้ากลัวรึปล่าว?”

หนิงเสวี่ยส่ายศีรษะ โอบแขนไว้รอบคอเขา แล้วกล่าวอย่างอ่อนหวาน “ตราบเท่าที่ท่านพี่ไม่เกลียดข้า หรือทิ้งข้าไป ข้าไม่สนใจว่าผู้ใดจะเกลียดข้า”

รอยยิ้มเล็กๆปรากฎที่มุมปากเย่หวูเฉิน “ชั่วชีวิตข้าไม่มีทางที่จะเกลียดเสวี่ยเอ๋อร์ เหมือนที่ชั่วชีวิตเสวี่ยเอ๋อร์ไม่มีวันเกลียดข้า ถูกต้องไหม?”

หนิงเสวี่ยพยักหน้า คิ้วนางโค้งขึ้นแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “เสวี่ยเอ๋อร์ไม่มีวันเกลียดท่านพี่”

เย่หวูเฉินยิ้มพร้อมพยักหน้า เขามองผ่านฝูงชนไปโดยไม่ได้ตั้งใจ สายตาเขาพลันกลายเป็นเฉียบคม

เป็นเด็กหนุ่มอายุราว 16-17 ปี แต่งกายธรรมดา หน้าตาดี ผมเผ้าดูรุงรังเล็กน้อย สีหน้าของเขากระด้างเย็นชามาก รวมทั้งสายตาที่คมกล้าดุจคมกระบี่ ดวงตาซ่อนความเกลียดชัง ระแวดระวังและไม่แยแสผู้ใดราวกับไม่มีใครที่เขาเชื่อใจเลย

ในตอนนี้เอง หญิงกลางคนผู้หนึ่งที่เขาประคองอยู่ก้าวโซเซไปข้างหน้าช้าๆ นางอายุเพียง 40 ปี หากแต่ผมแทบทุกเส้นล้วนเป็นสีเทา ซึ่งทำให้นางดูแก่กว่าอายุจริงถึง 10 ปี เด็กหนุ่มประคองนางอย่างระมัดระวัง เย่หวูเฉินได้ยินเสียงพูดของหญิงกลางคนเบาๆ “..... ..... เมืองเทียนหลง ...... ในที่สุดข้าก็กลับมายังเมืองเทียนหลง.....”

สายตาของเด็กหนุ่มกวาดมองผ่านเย่หวูเฉินและใบหน้าของเย่หนิงเสวี่ยอยู่ครึ่งอึดใจ หากอยู่ในกรอบสายตาเขาก็ไม่อาจเล็ดรอดสายตาเขาได้ เด็กหนุ่มเพิ่มความระมัดระวังอยู่ในระดับสูงสุดทันที

เมื่อเห็นแผ่นหลังเขาก้าวจากไป เย่หวูเฉินกระซิบกล่าวอย่างครุ่นคิด “เป็นหมาป่าเดียวดายหรือว่าพญาอินทรี?”

.........................................

ที่ชั้นบนสุดของบ้านหมอกฝัน หลงเจิ้งหยางอยู่ในห้องที่อบอวลไปด้วยควันหอม บนโต๊ะกลมมีถ้วยชาร้อนหลายใบส่งกลิ่นหอมวางอยู่ เบื้องหน้าเขาเป็นม่านโปร่งแสงสีชมพู ห้องแห่งนี้ป้องกันเสียง ดังนั้นจึงปราศจากเสียงจอแจจากถนนให้ได้ยิน ท่ามกลางความเงียบ หลงเจิ้งหยางดูท่าทางกระวนกระวายอยู่เล็กน้อย เขาไม่ทำเสียงดังใดๆเพื่อไม่ให้รบกวนบางคน

ในที่สุด ที่เบื้องหลังม่านก็มีเสียงก้าวเท้าเข้ามา ปรากฎเงาสตรีใต้ผ้าคลุมหน้า ย่างก้าวเข้ามาดุจสายลมแผ่วพริ้วงดงามอย่างที่สุด แม้ว่าจะไม่เห็นใบหน้านาง แต่เพียงรูปร่างก็เพียงพอทำให้บุรุษทั่วไปลุ่มหลงได้

หลงเจิ้งหยางหายใจขาดห้วง แม้ว่าผ่านไปเป็นปีๆ แต่รูปร่างนี้ปรากฎอยู่ในความฝันของเขาแทบทุกคืน ดังนั้นเขาจะลืมนางได้อย่างไร?

เขาจิบชาจากถ้วยเล็กน้อยเพื่อปรับอารมณ์ จากนั้นจึงยืนขึ้นและกล่าวอย่างสงบ “เมิ่งฉาน... เราไม่ได้พบกันมาปีนึงแล้ว เจ้า... สบายดีไหม?”

เรือนร่างชดช้อยที่อยู่หลังม่านนั่งลง เสียงนุ่มนวลลอยมากับสายลม “เมิ่งฉานสบายดี ขอบคุณที่ท่านทรงห่วงใยฝ่าบาท ข้าทราบมาว่าหลังจากฝึกจิตใจครบ 5 ปี ฝ่าบาทองค์ชายรัชทายาทจะกลับมายังเมืองเทียนหลง”

หลงเจิ้งหยางหัวเราะขื่น “เมิ่งฉาน เจ้าสามารถเรียกข้าว่าหยางเอ๋อร์ได้เหมือนเช่นก่อน พวกเรารู้จักกันมานาน คำเรียกว่าองค์ชายช่างดู...ห่างเหิน...”

“เมิ่งฉานเป็นเพียงหญิงธรรมดาคนหนึ่ง ข้าจะแสดงความไม่เคารพต่อองค์ชายรัชทายาทได้อย่างไร?” น้ำเสียงของฉุ่ยเมิ่งฉานดุจสายลมหนาว สามารถพัดไหวจิตใจผู้คน

ธรรมดา.... หากเจ้าเป็นคนธรรมดา เช่นนั้นสตรีทั้งโลกคงเป็นได้เพียงกิ่งไม้และใบแห้ง หลงเจิ้งหยางคิดอยู่เงียบๆ เขามองที่เงานางฟ้าที่นั่งอยู่อีกฟากม่านอย่างโง่งม “เมิ่งฉานรู้ว่าข้าไม่ปกปิดเรื่องที่จะกลับมา ทั้งยังรู้ทันทีที่ข้าก้าวมาถึงเมืองเทียนหลง ใช่ว่าเมิ่งฉานก็เป็นห่วงข้าอยู่เช่นกัน”

หลังจากเงียบเพียงครู่หนึ่ง ฉุ่ยเมิ่งฉานถอนใจและกล่าวอย่างเสียไม่ได้ “ฝ่าบาทเป็นถึงองค์ชายรัชทายาท ท่านควรนำสันติสุขและความรุ่งเรืองมาสู่อาณาจักร ไม่ควรข้องแวะเรื่องราวทางโลก เมิ่งฉานไม่กล้าฝันและทำลายองค์ชาย ฉะนั้นเรื่องราวรักใคร่นี้ควรจบลง ฝ่าบาทอุตส่าห์มาเยี่ยมเยียนเมิ่งฉาน เมิ่งฉานซาบซึ้งในน้ำพระทัย แต่ว่าฝ่าบาทโปรดกลับไปเถิด”

เป็นครั้งแรกที่ฉุ่ยเมิ่งฉานปฏิเสธหลงเจิ้งหยางโดยตรง และเป็นครั้งแรกที่นางขอให้เขากลับไป แม้ว่าจะผ่านการฝึกจิตใจมาห้าปี วันนี้ นางไม่เหลือเศษเสี้ยวความหวังให้เขาแล้ว หลงเจิ้งหยางเหมือนถูกฟาด เขาหน้าซีดลงเล็กน้อยและยืนขึ้นช้าๆ ก่อนจะกล่าวอย่างโดดเดี่ยว “ถ้าเช่นนั้น เจิ้งหยางจะออกไป... เมิ่งฉานเกินกว่าห้าปีแล้วที่ข้าพบเจ้า เจ้าจะยอมให้ข้าได้เห็นหน้าเจ้าอีกสักครั้ง เหมือนกับวันนั้นได้มั้ย?”

“เมิ่งฉานไม่มีอิสระที่จะทำสิ่งใดตามใจตนเอง ฝ่าบาทโปรดกลับไปเถิด อย่าทำให้สหายของท่านต้องรอนานเลย” เมิ่งฉานกล่าวเสียงเบา ที่นางเอ่ยถึงคือเย่หวูเฉินและเย่หนิงเสวี่ย

หลงเจิ้งหยางยืนนิ่งอยู่นาน ก่อนที่สุดท้ายจะหันหลังกลับและจากไป

พอออกจากห้อง เขาพิงประตูและหัวเราะเสียงดัง “องค์ชาย... เป็นองค์ชายแล้วยังไง? มีทรัพย์และเกียรติแล้วทำอันใดได้? มีอำนาจเหลือล้นแล้วทำสิ่งใดได้? ในเมื่อข้าไม่อาจแม้กระทั่งเห็นใบหน้าสตรีของตน... ทำไมต้องเป็นนาง ทำไมต้องเป็นนาง!!”

หลงเจิ้งหยางเดินออกมาจากบ้านหมอกฝัน ดูราวกับเปลี่ยนเป็นอีกคน

เย่หวูเฉินตบบ่าเขาและกล่าวเบาๆ “อยากดื่มหน่อยมั้ย?”

“ดื่มสุราหรือ?” หลงเจิ้งหยางพยักหน้า มุมปากยกขึ้น จะไม่ให้เขายิ้มได้อย่างไร เขาลากเย่หวูเฉินเข้าไปในร้านที่อยู่ตรงข้าม