ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 4

หนึ่งปีแห่งการลอบคบหาดูใจกันโดยที่ไดเมียวอิซามุไม่เคยได้รับรู้ ฮิโรมาสะมาหาโกโกะอีกตามเคยแต่ในวันนี้สีหน้าของโกโกะนั้นดูไม่ค่อยสู้ดีนัก ถึงแม้ว่านางจะยิ้มแย้มและพูดคุยหยอกล้อกับเขาดั่งเช่นทุกครั้งที่เคยทำแต่แววตาสวยคู่นั้นเหมือนกำลังปิดซ่อนอะไรอยู่ลึกๆ ภายในจิตใจ กลางดึกคืนนั้นโกโกะที่นอนไม่หลับค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นมาจากอ้อมกอดของฮิโรมาสะที่กำลังกอดเธอเอาไว้ราวกับหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด ฮิโรมาสะที่รู้สึกตัวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย เขาค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าที่เป็นกังวลของโกโกะทำให้เขารู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจตามไปด้วย

"มีอะไรหรือโกโกะ" เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยทำให้น้ำตาใสเอ่อล้นขึ้นมาในดวงตากลมโต อย่างมิอาจหักห้าม โกโกะที่สะอื้นไห้เบาๆ ทำให้ฮิโรมาสะตกใจเล็กน้อย

"ข้า…" โกโกะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับกำลังเจ็บปวดใจอย่างหนัก ดวงตากลมโตมองไปยังใบหน้าคมคายที่จ้องมองเธออยู่ด้วยความเป็นกังวล

"ข้าตั้งครรภ์เจ้าค่ะ" ตัดสินใจเอ่ยออกไปรวดเดียวจนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในอก แต่แทนที่ฮิโรมาสะจะผลักไสไล่ส่งและไม่ยอมรับลูกที่เกิดกับคนชั้นต่ำเช่นนาง เขากลับยินดีปรีดาเป็นอย่างมากผิดความคาดหมายของหญิงสาว

"จริงรึ! จริงหรือโกโกะ" ฮิโรมาสะตื่นเต้นดีใจจนทำตัวไม่ถูก แววตาเจิดจ้าเป็นประกายวาบขึ้น โกโกะบัดนี้รู้สึกสับสน ในหัวมีแต่คำว่าทำไมตัวโตๆ อยู่หลายคำ นางปาดน้ำตาออกจากแก้มขาวพลางเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจในน้ำเสียง

"แต่ว่าข้า… ท่านดีใจที่มีลูกกับคนต่ำต้อยเช่นข้าหรือเจ้าคะ" คำพูดที่เปรียบเสมือนหอกแหลมคมทิ่มแทงดวงใจของตนเองจนน้ำตาใสไหลรินลงมาอีกครา ฮิโรมาสะคว้าโกโกะเอาไว้ในอ้อมกอด สูดกลิ่นหอมของเส้นผมสีดำที่เรียงตัวสวยสะท้อนกับแสงของดวงจันทร์ยามค่ำคืนราวกับม่านน้ำตก

"พูดอะไรของเจ้า" เขาค่อยๆ ผละตัวออก มองใบหน้างดงามที่เปรอะเปื้อนหยาดน้ำตา ฝ่ามือใหญ่อบอุ่นลูบแก้มขาวของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

"ข้าจะรีบไปบอกท่านพ่อ แล้วจะได้รับเจ้าไปอยู่ด้วยกัน" โกโกะสายตาสั่นคลอน หัวใจรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในบัดดล ความตื้นตันเอ่อล้นจนเต็มตื้นไปทั้งหัวใจดวงน้อย ฮิโรมาสะบรรจงจุมพิตลงบนหน้าผากมนอีกครั้งด้วยความรักทั้งหมดที่มี เขาโอบกอดหญิงสาวพลางเอ่ยกระซิบปลอบโยนเธอเบาๆ

"ต่อไปนี้มาอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ" น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความรักลึกซึ้ง โกโกะยิ้มทั้งน้ำตาพร้อมกับใบหน้าหวานที่ซบลงบนแผงอกแกร่ง

ฮิโรมาสะรุดกลับมายังปราสาทในตอนเช้าตรู่ เขาถามหาอิซามุพร้อมกับบอกให้คนไปแจ้งข่าวว่ามีเรื่องด่วนจะคุยกับพ่อของตน อิซามุได้ยินเช่นนั้นก็เดินมาที่ห้องรับรองกลางในตอนสายของวัน ประตูหรูหราบานใหญ่ถูกเลื่อนให้เปิดออกเผยให้เห็นลูกชายคนเดียวของเขาที่กำลังนั่งคุกเข่ารออยู่ก่อนแล้ว อิซามุนั่งลงพลางพินิจใบหน้าอันหล่อเหลาของลูกชายที่บัดนี้ดูเคร่งขรึมเล็กน้อยราวกับมีเรื่องสำคัญที่อยากจะคุย

"มีเรื่องอะไรหรือฮิโรมาสะ" คำถามสั้นๆ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมีอำนาจที่แฝงอยู่ในนั้น ฮิโรมาสะนิ่งเงียบไปเพียงครู่ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่นไม่เกรงกลัวแต่ก็อ่อนน้อมต่อคนเป็นพ่อในทีเดียวกัน

"ท่านพ่อ… ข้ารักอยู่กับผู้หญิงนางหนึ่ง และนาง… ได้ตั้งครรภ์" สิ้นเสียง แววตาของอิซามุก็วูบไหวเพียงชั่วเสี้ยววินาที ดวงตาเข้มขึ้นอย่างน่ากลัว ความรู้สึกโกรธเคืองประทุขึ้นมาภายในจิตใจ เขาพยายามเก็บกลั้นอารมณ์โทสะเอาไว้และถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

"นางเป็นใครล่ะ"

"นางเป็นลูกของ… พ่อค้าขายเนื้อ" ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมากลางหัว อารมณ์โทสะแล่นขึ้นวูบ อิซามุถอนหายใจออกมาพร้อมกับขบกรามจนเป็นสันนูน ฮิโรมาสะรู้ได้ทันทีว่านั่นไม่ใช่นิมิตหมายที่ดี เขาตัวแข็งทื่อก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก พลันอิซามุก็เอ่ยลอดไรฟัน

"ข้าให้เจ้าไปตรวจตราชิงะเพื่อดูความเป็นอยู่ของชาวเมือง แต่นี่เจ้า… ลูกสาวคนขายเนื้อเช่นนั้นรึ!" ฮิโรมาสะก้มหน้านิ่งยอมรับคำด่าโดยไม่โต้เถียงแม้แต่คำเดียว อิซามุจ้องมองลูกชายคนเดียวของเขาด้วยแววตาที่หลากหลายความรู้สึก ไฟโทสะลุกโหมท่วมตัวแต่เขาพยายามระงับสติอารมณ์ เสียงทุ้มถามเอ่ยอย่างเย็นชา

"นางตั้งครรภ์ได้กี่เดือนแล้ว"

"3 เดือนครับท่านพ่อ" ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้องขนาดกว้าง อิซามุคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งและเอ่ยออกมาในที่สุด

"เจ้ารักนางไหม" ฮิโรมาสะเงยหน้าขึ้นมองพ่อของตนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยกับคำถามเช่นนั้นก่อนแววตาจะเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นจริงจัง

"ข้ารักนาง มากยิ่งกว่าชีวิตของตัวข้าเอง" อิซามุพยักหน้าเบาๆ เอ่ยตอบเสียงเย็น

"งั้นเจ้าก็ไปรับนางมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเสียสิ" โลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ ไม่คิดไม่ฝันว่าพ่อของเขาจะอนุญาต แต่ยังไม่ทันจะได้ฝันหวาน น้ำผึ้งอาบยาพิษก็ได้ถูกส่งมาให้เชยชมด้วยคำพูดที่ถล่มทลายโลกทั้งใบลงจนแตกสลายลงหมดสิ้น

"แต่เจ้าจะต้องแต่งงานกับอากาเนะ ข้าต้องการผูกมิตรกับเมืองนาโกย่า" ฮิโรมาสะสายตาสั่นคลอน อิซามุไม่สนใจ เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดเย็นชาราวกับฤดูเหมันต์

"หากเจ้ายอมแต่งงาน เจ้าก็เอานางคนขายเนื้อและลูกมาอยู่ใต้ชายคาของอิชิฮาระได้ แต่จงจำไว้ว่าลูกคนนี้ของเจ้าจะไม่มีวันได้ขึ้นเป็นไดเมียว ยกเว้นลูกของอากาเนะเท่านั้น" ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาที่กลางอก เสียดแทงทุกความรู้สึกจนสติแทบจะขาดสะบั้น แต่พายุลูกนี้ยังไม่หยุดโหมกระหน่ำ อิซามุจ้องหน้าลูกชายด้วยแววตาราวกับมีเพลิงโทสะพวยพุ่งออกมา

"หากเจ้าไม่ตกลง ก็จงอย่าได้หวังว่าจะเอาเงินของอิชิฮาระไปเลี้ยงลูกของเจ้า แม้แต่สตางค์แดงเดียว... ข้าก็จะไม่ให้!!" ฮิโรมาสะขอบตาร้อนผ่าว อิซามุลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วออกจากห้องไปอย่างไม่ใยดี ทิ้งฮิโรมาสะให้นั่งเคว้งคว้างอยู่เช่นนั้นในความเงียบ