รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่ 32 อุปสรรคของความรัก

รับคำท้าฯ

 

ตอนที่ 32

 

 

 

                ปริมามองผลการเรียนของหนุ่มจอมกวนระดับมัธยมศึกษาปีที่หก ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย เขายังคงได้เกรดสี่ทุกวิชา แม้ว่าคะแนนจะเฉียดฉิวมาก แต่ผลการเรียนของเธอสิ! ดันได้เกรดสามมาหนึ่งตัว หมดกัน! โธ่!

 

                “เป็นไง” ปฏิการมองเห็นเธอเลื่อนหน้าจอมาถึงผลการเรียนปีสุดท้ายแล้ว

 

                “นายชนะ” อีกฝ่ายก้มหน้าตอบเสียงอ่อย สีหน้าเหมือนหมดอะไรตายอยากที่ไม่สามารถยกเลิกสัญญาที่เผลอรับปากว่าจะยอมเป็นแฟนกับเขาได้

 

                หนุ่มหน้าหวานยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง พลางตบไม้ตบมือแสดงความดีอกดีใจจนออกนอกหน้า จนต้นแขนของเขาชนกับต้นแขนของเธอ มองหน้าหวานใจในอนาคต อยากจะเอียงหัวซบไหล่คนที่นั่งข้าง ๆ เวลานี้จัง...แต่ไม่กล้า ได้แต่เอียงศีรษะเข้าไปใกล้ ๆ แต่กะให้ไม่โดนไหล่ของเธอ ใบหน้าอมยิ้มไม่หุบ ก่อนจะดึงศีรษะกลับมา เมื่อนึกอะไรออก แล้วกดโทรศัพท์ไปหาคนที่นั่งอยู่ติดกัน

 

                เสียงข้อความทางไลน์โทรศัพท์ในมือของเธอดังขึ้น คนส่งข้อความเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างเธอ เจ้าของโทรศัพท์ทำหน้างง ก็อยู่ใกล้กันแค่นี้จะไลน์มาหาทำไม? ประสาทรึเปล่า?

 

                “อ่านสิ!” หนุ่มข้าง ๆ เอนตัวยื่นหน้ามาบอกให้เธอกดอ่านข้อความของเขา

 

                “ต่อไป ถ้าฉันไลน์มา เธอต้องเปิดอ่าน ตามข้อตกลงใหม่ไงล่ะ” หนุ่มหน้าหวานพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จะมาทำเป็นไม่อ่านเหมือนแต่ก่อนไม่ได้!

 

                หญิงสาวทำหน้าเซ็ง เม้มริมฝีปากอย่างเขม่นเข่นเขี้ยว ให้มันได้ยังงี้สิ! ก่อนจะจำใจเปิดอ่าน

 

                หนุ่มผมยาวมองสีหน้าเซ็งเป็ดของเธอแล้ว ทำให้อดถามออกไปไม่ได้

 

                “ทำไม! เป็นแฟนกับฉันมันไม่ดีตรงไหน ทั้งหล่อ ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดีขนาดนี้”

 

                ‘แหวะ!!’ หญิงสาวอยากจะหันไปทำหน้ายู่ใส่เขา แต่ชะงักไว้ก่อน เมื่อชายตามองคนที่นั่งข้าง ๆ ด้านขวามือ ขาของเขาเกือบจะชนกับขาของเธออยู่แล้ว กล้าดียังไงมานั่งประชิดตัวเธอขนาดนี้ เหลือบมองเห็นมือขาว ๆ ของอีกอีกฝ่ายวางอยู่ใกล้มือของเธอที่วางบนโต๊ะ รู้สึกถึงไออุ่นจากตัวชายหนุ่ม โดยเฉพาะได้ยินเสียงลมหายใจของเขา

 

                “ถอยไป!” เธอพูดเตือนด้วยน้ำเสียงดุ ๆ โดยไม่กล้าหันไปมองด้านขวามือ กลัวว่าจะหันไปจ๊ะเอ๋! กับแก้มขาวละมุนของพ่อหนุ่มหน้าหวาน แล้วรีบลุกหนีออกไปด้านซ้ายมือทันที

 

                เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น สายเข้าเป็นเบอร์ของพ่อหนุ่มจอมกวนอีกแล้ว คนต้องรับสายทำหน้าเบื่อหน่าย พลางถอนหายใจ

 

                “รับสิ!” คนโทรเข้าพยักหน้า บอกเธอให้รับโทรศัพท์

 

                ปริมาพยายามสะกดอารมณ์ขุ่นข้องหมองใจที่ต้องทำตามข้อตกลงใหม่เพิ่มขึ้น ต้องรับสายเมื่อเขาโทรมาหา

 

                ยัยตัวแสบกดรับสาย แล้วกดวางทันที ตีสีหน้าว่า มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? พลางยิ้มเยาะใส่เขา

 

                “รับแล้วนะ” หญิงสาวอมยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่า ก่อนจะทำลอยหน้าลอยตายียวนกวนโอ๊ย รับสายเหรอไม่เห็นจะยากเลย

 

                คนโทรเข้าทำหน้าหงุดหงิด แบบนี้ก็ได้เหรอ? เธอปฏิเสธการรับสายของเขาโดยไม่ผิดข้อตกลงได้

 

                “นี่! ถ้าฉันโทรไปหาแล้วเธอรับแล้วกดสายทิ้งแบบนี้อีก ฉันจะโทรจนกว่าเธอจะยอมพูดด้วยนะ” หนุ่มจอมกวนไม่ยอมเด็ดขาด

 

                “คนเป็นแฟนกันทำแบบนี้ได้ไง” ชายหนุ่มบ่นด้วยความไม่พอใจกับวิธีรับสายของยัยตัวดี กดรับแล้ววางสายทันทีมีที่ไหน ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย

 

                “เป็นแฟนอะไรไม่ทราบ! นายทำตามสัญญาได้ครบหมดแล้วหรือยัง? ถ้ายังทำไม่ได้ซักข้อ อย่ามาใช้คำนี้กับฉัน!” หญิงสาวหัวเสียที่เขาใช้คำว่าเป็นแฟนกับเธอ พูดพลางรีบเดินไปที่ประตูบ้านอย่างรวดเร็ว

 

                “นายเปลี่ยนชีวิตตัวเองไปถึงไหนแล้วล่ะ” เจ้าของบ้านยกมือจับลูกบิดประตูไว้ เริ่มพูดถึงเงื่อนไขข้อแรกของการจะเป็นแฟนกับเธอ

 

                “ผมนายตัดหรือยัง?” เธอถามคำถามสุดท้ายก่อนออกแรงดึงลูกบิดประตูเข้าหาตัวให้ประตูเปิดออก

 

                “นี่! ผมของฉันมันผิดตรงไหน?” หนุ่มผมยาวหัวร้อนฉ่า เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูเข้าบ้านของยัยตัวแสบ ผมมันเกี่ยวอะไร อยากรู้เหตุผล!

 

                “ไม่ผิด! แต่ฉันไม่ชอบผู้ชายผมยาว เข้าใจมั้ย? ถ้าทำไม่ได้! ก็ยกเลิกสัญญาซะ!” พูดจบรีบเข้าบ้านแล้วปิดประตูทันที หญิงสาวเงยหน้าพิงกับประตูบ้าน ยกมือตบหน้าผากตัวเอง โอ๊ย! เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียชีวิตโสด กำลังจะกลายเป็นคนมีเจ้าของแล้ว ให้ตายสิ! เหมือนเขารุกคืบใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที 

 

                “ใจร้าย!” ปฏิการทำหน้างอ เขาเป็นคนรักผมยาวเป็นชีวิตจิตใจ การต้องตัดผมทำให้ต้องคิดหนักมาก คงต้องเอาไว้เป็นข้อสุดท้ายเลยแล้วกัน หนุ่มผมยาวเดินถอยหลังออกจากประตูบ้านของหญิงสาว สายตามองขึ้นไปชั้นบน ไฟห้องของเธอสว่างขึ้น เขายังคงเดินถอยหลังอย่างช้า ๆ สายตาหยุดอยู่ที่หน้าต่างห้องของปริมา อย่างน้อยวันนี้ก็ทำให้เธออ่านไลน์และรับโทรศัพท์ของเขาได้แล้ว ไม่ว่าแม่ตัวแสบจะอ่านไลน์หรือรับสายเขาด้วยวิธีไหนก็ตาม ถือว่ามีพัฒนาการมีความก้าวหน้าไปอีกขั้นหนึ่ง ริมฝีปากบางได้รูปนั้นค่อย ๆ โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ

 

                “ยัยตัวแสบ เธอรอเป็นแฟนกับฉันได้เลย!”

 

                หนุ่มนักดนตรีรู้สึกขอบคุณบิดาที่ช่วยเคี่ยวเข็ญเรื่องการเรียนมาตลอด ทำให้เขาชนะเธอได้ในวันนี้ ขอบคุณโชคชะตาที่เข้าข้าง ทำให้สัญญาระหว่างเขาและเธอยังคงดำเนินต่อไป ยัยตัวแสบต้องเป็นเนื้อคู่ของเขาแน่นอน ชายหนุ่มอมยิ้มอยู่คนเดียว

 

 

 

                ****************                                     

 

 

 

                เสียงริงโทน I just call to say I love you ดังติดต่อกันอยู่นานแล้ว ปัถยาเดินมาดูโทรศัพท์ของปฏิการที่กำลังส่งเสียงอยู่ มองซ้ายมองขวาไม่เห็นเจ้าของโทรศัพท์ ซึ่งเขาบอกเธอว่าจะไปเข้าห้องน้ำ สาวใหญ่รีบไปล้างมือที่เปื้อนเพื่อจะมารับสายให้ แต่ทว่า มารับไม่ทัน เมื่อเดินมาถึงเสียงโทรศัพท์ก็เงียบลงแล้ว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพหน้าจอล็อคโทรศัพท์ของพ่อหนุ่มนักดนตรีเป็นรูปหญิงสาวหน้าตาน่ารักเชียว อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร? ต้องมีความสำคัญกับเขามากถึงใช้ภาพนี้ ยังไม่ทันคิดอะไรต่อเจ้าของโทรศัพท์ก็ยื่นมือมาคว้าโทรศัพท์ไป

 

                “เมื่อกี๊มีสายเข้าจ้ะ” เธอเดินไปหยิบเหยือกน้ำปั่นผักออกมาจากตู้เย็น

 

                “รูปใครเหรอ...” ปัถยาอดถามถึงรูปหญิงสาวบนหน้าจอโทรศัพท์ของเขาไม่ได้ แล้วเทน้ำปั่นผักลงในแก้วใสทรงสูงส่งให้ชายหนุ่ม

 

                “เอ่อ....” ใบหน้าขาวละมุนนั้นเริ่มแดงระเรื่อขึ้นเรื่อย ๆ มีรอยยิ้มเขินที่ปกปิดไม่มิด คนถูกถามเบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตาคนถาม

 

                “ใครจ๊ะ” ปัถยาอมยิ้มมองอาการเขินของคนหน้าหวาน ซึ่งดูน่ารักน่าเอ็นดูมาก แบบนี้ต้องตามไปถามต่อ

 

                คนเขินยกมือสองข้างปิดหน้าปิดตาตัวเอง อายม้วนหันตัวหลบไม่กล้าเผชิญหน้า

 

                ปัถยาหัวเราะอาการเขินของหนุ่มน้อย

 

                “บอกหน่อย น้าจะเก็บไว้เป็นความลับเลย” คนอยากรู้เอนตัวมากระซิบกระซาบถามด้วยเสียงแผ่วเบา

 

                “หวานใจ...ครับ...” หนุ่มน้อยกระซิบบอกเบา ๆ ใบหน้านั้นยังอมยิ้มเขินตลอดเวลา

 

                “ชื่ออะไรจ๊ะ” เธอมองหนุ่มผมยาวส่งยิ้มหวาน นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับเหมือนคนกำลังมีความรักไม่มีผิด

 

                “ปริมครับ”

 

                “ว่าง ๆ พาเธอมาทานข้าวด้วยกันสิ” ปัถยามองหน้าลูกชายของสามี รู้สึกคุ้นชื่อนี้ชอบกล แต่ยังนึกไม่ออก

 

                ใบหน้าเขินอายนั้นเปลี่ยนเป็นหน้างอขึ้นมาทันที

 

                “ยังไม่ได้หรอกครับ”

 

                คำตอบนั้นทำให้คนถามขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

 

                “เธอยังไม่โอเคครับ ผมกำลังตามจีบเธออยู่”

 

                สาวใหญ่เบิกตาโตด้วยความแปลกใจ มีสาวที่กล้าปฏิเสธหนุ่มหล่อน่ารักขนาดนี้ด้วยหรือ? มันเป็นไปได้อย่างไร?

 

                “ชอบเธอเพราะอะไรจ๊ะ” ภรรยาของพ่อถามต่อไป พลางใช้มีดริดใบโหระพาออกมาเป็นใบ ๆ ใส่ลงในชาม

 

                “เธอน่ารักมาก เก่งและขยัน เธอเลิกขอเงินพ่อแม่ได้ตั้งแต่อายุสิบสองแล้ว จิตใจดี มีความคิด คอยช่วยเหลือคนอื่นอยู่เสมอ ผมรู้สึกอยากช่วยเธอครับ” หนุ่มหน้าหวานยกแก้วน้ำปั่นผักขึ้นดื่ม

 

“อร่อยจังเลยครับ ใส่อะไรครับหอมสดชื่นเหมือนส้ม” 

 

“ส้มจี๊ดจ้ะ”

 

                ปัถยามองหน้าหนุ่มน้อย ผู้หญิงที่เขาชอบไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาที่แค่จะต้องสวยน่ารักอย่างเดียว เขาช่างเหมือนพ่อของเขาตอนหนุ่ม ๆ ไม่มีผิด ตามจีบปาริชาติแบบนี้เลย

 

                “คุณน้ากำลังเตรียมผักไว้ทำน้ำปั่นผักให้พ่อผมเหรอครับ ให้ผมช่วยนะครับ” 

 

                เพื่อส่งเสริมการรักษาโรคหัวใจของพ่ออย่างมีประสิทธิภาพ เขาจึงต้องให้บิดาทานผักผลไม้มากขึ้น ตามมาตรฐานที่แนะนำโดย USDA คือต้องทานให้ได้ถึงวันละห้าเสริฟวิ่ง หนึ่งเสริฟวิ่งนิยามว่าเท่ากับผักสดหนึ่งจาน หรือผลไม้ลูกเขื่อง ๆ เช่น แอปเปิ้ลหนึ่งลูก วันหนึ่งต้องได้ห้าเสริฟวิ่ง ซึ่งพ่อของเขาจะเอาเวลาที่ไหนมาเคี้ยว เพราะทุกวันนี้แค่อาหารตามมื้อปกติยังจะไม่มีเวลาเคี้ยวเลย จึงคิดว่าต้องทำน้ำปั่นผักให้ดื่มแทน ได้ไปสอบถามปริมาเรื่องเครื่องปั่นอาหารด้วยความเร็วสูง คือความเร็วสูงถึงสามหมื่นรอบต่อนาที ขณะที่เครื่องปั่นอาหารทั่วไปความเร็วอย่างมากก็แค่สามพันรอบต่อนาที ด้วยรอบที่สูงขนาดนี้ ทำให้สามารถปั่นส่วนของผลไม้แข็ง ๆ เช่นเม็ดในขององุ่นหรือฝรั่งให้กลายเป็นของเหลวที่ดื่มได้เลย ซึ่งปกติใช้สำหรับปั่นผลไม้ที่แช่แข็งแล้วให้กลายเป็นน้ำแข็งฝอยคล้ายไอศครีม ซึ่งเรียกกันทั่วไปว่า เชอร์แบท 

 

                ทุกวันนี้พ่อของเขาจะมีน้ำปั่นผักบรรจุขวดโค้กยักษ์ขนาดหนึ่งลิตรไปดื่มที่ทำงาน ค่อย ๆ ดื่มไปตั้งแต่มื้อเช้ายันมื้อเที่ยง พอบ่ายก็ทานสลัดที่ภรรยาทำใส่กล่องพลาสติกไปให้ กาแฟก็เปลี่ยนเป็นกาแฟดำ คุ้กกี้ที่ทานกับกาแฟก็เปลี่ยนเป็นถั่วหรือนัทที่ภรรยาอบมาให้จากบ้าน เป็นอย่างนี้ทุกวันเช้ายันเย็นไม่ทานข้าวหรือก๋วยเตี๋ยวหรือของแข็งอย่างอื่นเลย มีมื้อเย็นมื้อเดียวที่กลับมาทานอาหารปกติกับที่บ้าน แต่ก็ลดข้าวลงจากหนึ่งจานเต็ม ๆ เหลือสองช้อน สองช้อนโต๊ะจริง ๆ ไม่ใช่สองทัพพี ปฏิบัติแบบนี้โดยการลดเนื้อสัตว์ ไขมันทรานส์ ทานผักผลไม้เพิ่มขึ้น และออกกำลังกาย เพื่อรักษาโรคหัวใจของพ่ออย่างจริงจัง

 

                “ได้จ้ะ ช่วยคั้นมะนาวให้น้าหน่อย” เธอหยิบที่คั้นมะนาวทำจากแก้ววางไว้ในจาน แล้วเลื่อนมาตรงหน้าเขา

 

                “พ่อของเธอก็จีบแม่ของเธอแบบนี้แหละ ตั้งแต่สมัยเรียนแพทย์อยู่ พ่อของเธอฮอตมากเรียนได้คะแนนสูงสุดของคณะแพทย์ แม่ของเธอเป็นดาวมหาลัย” คนเล่าหยิบมะนาวลูกสีเขียวอ่อนมาคลึงก่อนจะผ่าครึ่งใส่ไว้ในจานใบใหญ่

 

                “จริงเหรอครับ” แววตาของคนพูดเป็นประกายสดใส กว่าที่พ่อของเขาจะได้หัวใจของแม่มาคงยากลำบากเหมือนกับเขาแน่เลย ทำให้รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาทันที เขาหยิบมะนาวซีกที่ผ่าแล้ว มากดกับที่คั้นน้ำผลไม้

 

                “คุณน้ารู้จักพ่อตั้งแต่สมัยเรียนเลยหรือครับ” หนุ่มหน้าหวานมองหน้าภรรยาของพ่ออย่างแปลกใจที่รู้ดีขนาดนี้

 

                “ใช่จ้ะ”   

 

                “พ่อใช้เวลาจีบแม่ของผมนานไหมครับ” ปฏิการถามต่อไปอย่างอยากรู้ มือของเขากำลังเทน้ำมะนาวที่คั้นแล้วใส่ชามกระเบื้องใบใหญ่ ใช้ช้อนแคะเม็ดออกจากที่คั้นลงในกะละมังรวมกับเปลือกมะนาวที่คั้นน้ำแล้ว กลิ่นหอมสดชื่นของมะนาวฟุ้งไปทั่วห้อง

 

                ปัถยานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จะตอบพ่อหนุ่มน้อยอย่างไรดีว่า พ่อของเขาตามจีบแม่ของเขาไม่สำเร็จ เพราะคนที่เธอชอบเป็นนิสิตแพทย์นักดนตรีสุดฮอตของคณะแพทย์สมัยนั้น

 

                “น่ะ....นาน...อยู่จ้ะ” คนถูกถามตอบอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย

 

                “นานแค่ไหนครับ” ปฏิการถามต่อไปอย่างอยากรู้ด้วยใบหน้าอมยิ้มน้อย ๆ สายตายังจดจ่ออยู่กับการคั้นน้ำมะนาว

 

                “น้าจำไม่ได้ แต่สุดท้ายพ่อกับแม่ของเธอก็ได้แต่งงานกันจ้ะ” เธอรีบสรุปจบเพื่อไม่ให้พ่อหนุ่มนักสงสัยถามต่อไป

 

                คำตอบนั้นทำให้หนุ่มน้อยอมยิ้มเขิน เขาจะต้องเป็นแบบพ่อให้ได้

 

                “คุณน้าได้ลองทำสูตรน้ำกระชายหรือยังครับ” เป็นสูตรที่ปิ่นขวัญแนะนำมา ซึ่งนำมาจากสูตรของ อาจารย์ สุทธิวัสส์ คำภา บอกไว้ว่า ใช้กระชายดำหรือกระชายเหลืองก็ได้ ปั่นกับใบโหระพา ผสมน้ำผึ้ง น้ำมะนาวดื่ม บำรุงสมอง บำรุงกระดูก เลือดเลี้ยงสมองไม่ดี ความจำเสื่อม นอนไม่ค่อยหลับ จะช่วยได้ แล้วผมจะดกดำกลับมาใหม่ ซึ่งท่านใช้ประสบการณ์ของท่านเอง ผมกลับมาดกดำได้ผลจริง จากที่เคยผมร่วงผมหงอก หัวล้าน และยังบอกอีกว่าไม่ควรย้อมสีผมหรือโกรกผมเพราะสารเคมีพวกนี้มีพิษต่อตับ ให้ดื่มน้ำกระชายกับใบโหระพา นอกจากนี้กระชายบำรุงไตได้ดีที่สุด บำรุงเลือดได้ดี เพราะโหระภานั้นมีธาตุเหล็กสูงมาก วิธีทำไม่ยากเลย นำกระชายและโหระพาสองอย่าง ๆ ละกำมือ น้ำดื่มสะอาดประมาณหนึ่งปั่นแล้วกรอง ซึ่งที่บ้านของเขาใช้เครื่องแยกกากจึงสบายมาก กระชายไม่ต้องต้มเพราะมันฆ่าเชื้อด้วยตัวเอง เก็บไว้ได้เป็นเดือน

 

                “ทำแล้วจ้ะ เดี๋ยวน้าเทให้เธอชิมนะ” ปัถยาเปิดตู้เย็นหยิบเหยือกแก้วทรงสี่เหลี่ยมออกมา เทน้ำใสที่มีสีเหลืองอ่อนลงในถ้วยเซรามิกลายการ์ตูน

 

                “น้าเปลี่ยนน้ำผึ้งเป็นสับปะรดตามที่เธอบอกแล้วนะ”

 

                ปฏิการยกแก้วเซรามิคขึ้นดื่มอย่างช้า ๆ

 

                “หืม...อร่อยมากครับ รู้สึกสดชื่นขึ้นมาเลย” เพื่อให้ได้ประโยชน์จากสับปะรด โดยเฉพาะแกนของสับปะรด ที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเม็ดเลือดขาว และยังช่วยระบบย่อยอาหารรวมถึงระบบขับถ่ายอีกด้วย เขาจึงขอให้ใช้สับปะรดแทนน้ำผึ้ง รสชาติดีไม่แพ้กันเลย ที่สำคัญไม่ต้องเบียดเบียนผึ้งอีกด้วย ตอนนี้น้ำที่แช่ในตู้เย็นบ้านของเขาจึงมีแต่น้ำผักผลไม้แทนพวกน้ำอัดลมอย่างแต่ก่อน

 

                “ขอบคุณ...คุณน้ามากนะครับ ที่ช่วยดูแลพ่อของผม” หนุ่มนักดนตรีรู้สึกว่า เธอดูแลพ่อของเขาอย่างดีมาก รู้สึกได้ถึงพลังบวกในตัวผู้หญิงคนนี้ เมื่อเธอเข้ามาอยู่ในครอบครัวมีหลายอย่างเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น สิ่งสำคัญที่สุดคือ ทำให้เขากับพ่อเข้าใจกันได้

 

                “ขอบคุณเธอเหมือนกัน ที่ไม่รังเกียจน้านะ” ก่อนแต่งงานเธอรู้สึกกังวลมากว่าจะเข้ากับลูกชายของสามีที่รักแม่ของเขามาก ๆ ได้รึเปล่า? และรู้ว่าเขาไม่พอใจอย่างมากกับการแต่งงานใหม่ของพ่อในครั้งนี้

 

                “ผมขอโทษคุณน้านะครับ ที่...ก่อนหน้านี้...ผมพูดไม่ดี... ทำไม่ดี...กับคุณน้า...” ประโยคท้ายน้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มสั่นเครือ รู้สึกสำนึกผิดที่เคยทำไม่ดีกับเธอไว้

 

                ปัถยาเข้ามาสวมกอดพ่อหนุ่มน้อย

 

                หนุ่มหน้าหวานโน้มตัวลงมาสวมกอดเธอไว้เช่นกัน 

 

                “ผมคิดถึงแม่...จังเลยครับ...”

 

                “น้าเชื่อว่า...วันหนึ่ง...เธอจะได้เจอกับแม่ของเธอแน่นอนจ้ะ” เธอยกมือตบแผ่นหลังของเขาเบา ๆ อย่างปลอบโยน

 

                ปัณณวัตร์เดินเข้ามาในห้องครัว มาทันได้ยินลูกชายกำลังขอโทษภรรยาของเขา ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดทั้งสองคนเอาไว้ เขารู้สึกขอบคุณภรรยาจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้เข้ามาเปลี่ยนชีวิตของเขา และเติมเต็มที่สิ่งที่ขาดหายไปมานานแล้ว             

 

                “สองแม่ลูกทำอะไรกันอยู่ครับ”

 

                “ผมมาช่วย น้าปัถเตรียมทำน้ำปั่นผักไว้ให้พ่อครับ”

 

                ศัลยแพทย์โรคหัวใจมองหน้าบุตรชาย แล้วยกมือจับบ่าของลูกไว้

 

                “พ่อภูมิใจในตัวแกนะ” แม้ว่าลูกจะไม่ได้เรียนแพทย์อย่างที่เขาฝันไว้ หรือเป็นแพทย์ที่เก่งมีชื่อเสียง แต่ลูกก็เป็นเหมือนหมอที่รักษาโรคหัวใจให้เขา เคยคิดว่า โรคหัวใจเป็นโรคที่รักษาไม่หาย คงต้องก้มหน้ากินยาเป็นกำ ๆ ไปตลอดชีวิต ลูกยอมเปลี่ยนวิถีชีวิตการกินอาหารของตัวเองใหม่ ที่ไม่ใช่แค่บอกให้เขาทำอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ร่วมทำร่วมสู้ไปด้วยกันกับเขาด้วย เขารู้ดี การรักษาโรคหัวใจที่เขารักษาอยู่นั้นมันไม่ได้ช่วยคนไข้ให้หายจากโรคได้เลยถ้าไม่ยอมปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตกินอาหารใหม่ และพึ่งแต่ยาอย่างเดียว 

 

                คนเป็นลูกยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ แล้วเข้าไปกอดบิดาเอาไว้

 

                “เขาเหมือนคุณนะคะ ทำอะไรจริงจังและทุ่มเทเสมอ” ปัถยาบอกสามีด้วยรอยยิ้ม

 

                นายแพทย์ใหญ่ตบหลังบุตรชายที่เข้ามากอดเขาแน่นมาก

 

                “ขอบคุณครับพ่อ” 

 

                ปัณณวัตร์หันไปมองภรรยา เมื่อลูกชายถอยตัวออกไปแล้ว

 

                “ขอบคุณ คุณเหมือนกันครับ” เขาเอื้อมมือจับมือภรรยาไว้ รู้สึกอยากหอมแก้มเธอเป็นการขอบคุณ แต่รู้ดีว่า ถ้าอยู่ต่อหน้าลูกชาย คนตรงหน้าเขาคงไม่ยอมแน่ ๆ

 

                “ฉันโชคดีมาก แต่งงานแล้วได้ลูกชายโตเป็นหนุ่มเลย ทั้งหล่อทั้งน่ารักแถมมาด้วย” เธอมองหน้าสามีพลางอมยิ้ม

 

                ปฏิการขยับตัวถอยออกมาอีก เพื่อให้พ่อกับแม่ได้คุยกันใกล้ ๆ ก่อนจะแกล้งผลักแม่ใหม่ให้เข้าไปหาพ่อของเขา ทำให้ใบหน้าของหนุ่มใหญ่ชนกับแก้มของภรรยาโดยปริยาย

 

                หนุ่มผมยาวยิ้มหน้าบาน เมื่อพ่อแอบยกนิ้วโป้งให้ เป็นการชมว่า ทำดีแล้ว เขาไม่เคยเห็นพ่อหวานกับแม่ของเขาแบบนี้บ้างเลย

 

                ปัถยายกมือตีแขนสามีเบา ๆ ที่มาหอมแก้มเธอต่อหน้าลูกชายของเขา แล้วรีบถอยตัวออกห่าง

 

                คนถูกตีทำหน้าอมยิ้มอย่างเดียว

 

                               

 

                ปฏิการหยิบเยือกน้ำกระชายมาเทใส่ถ้วยส่งให้พ่อ

 

                “สูตรนี้จะทำให้พ่อผมดกดำ กระดูกแข็งแรงครับ” นายแพทย์ใหญ่มองหน้าลูกชายด้วยความสงสัย

 

                “นี่แกหาว่าพ่อหัวล้านเหรอ” แต่ก็ยอมยกขึ้นดื่มแต่โดยดี

 

                “เปล่าครับ” ปฏิการพูดพลางหัวเราะ ยกมือปฏิเสธ

 

                ปัถยาอดหัวเราะขำไม่ได้ มองหน้าสามีแม้ว่าจะยังดูหล่อเหลาและสมาร์ทอยู่ก็ตาม ยิ่งตอนนี้เขาออกกำลังกายกับลูกชายเป็นประจำ หุ่นดีพอ ๆ กับหนุ่ม ๆ ทีเดียว พุงก็ไม่มีแล้ว น้ำหนักลดไปหลายกิโลเลย แต่หน้าผากเริ่มเถิก และผมเริ่มบางลงจริง ๆ ด้วยวัยเกือบห้าสิบปี

 

                “พ่อครับ ตกลงทางโรงพยาบาลจะขายผักไร้สารพิษหรือเปล่าครับ” ปฏิการอยากรู้ความคืบหน้าของสิ่งที่เขาเสนอ

 

                “รับสิ! เพราะพอตอบตกลงไปแล้ว ว่าแกจะไปช่วยเป็นลูกมือให้หนูษาทำรายการสุขภาพ”

 

                ลูกชายตัวดีเบิกตาโตด้วยความตกใจ

 

                “ทำไม! พ่อไม่ถามผมก่อนครับ แล้วผมจะเอาเวลาที่ไหน ผมติดเรียนนะครับ” เสียงลูกชายบ่นกระปอดกระแปดอย่างไม่พอใจ พยายามเอาเรื่องเรียนมาอ้างเป็นเหตุผล หมั่นไส้บิดาอย่างมาก เรียกชื่อลูกสาวของผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างสนิทสนมขนาดนี้เลยหรือ?

 

                “แกก็เอาเวลาที่ไปช่วยเพื่อนร้องเพลงวันเสาร์อาทิตย์ไปช่วยหนูษาเขาแทนสิ!” เขาคิดว่าลูกชายตัวแสบไม่อยากไปช่วยมากกว่า

 

                ปฏิการถอนหายใจ ทำหน้าเครียดขึ้นมาทันที

 

                “ผมรับปากกับเพื่อนไว้แล้วว่าจะไปช่วยร้องเพลงให้”

 

                “พ่อก็รับปากกับผู้อำนวยการไปแล้วเหมือนกันว่าแกจะไปช่วย อย่าทำให้พ่อเสียคำพูด มันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน ดีเสียอีกที่แกจะได้ไปฝึกเป็นพิธีกรรายการสุขภาพ แกจะได้มีโอกาสนำเสนอสาระความรู้เกี่ยวกับสุขภาพไปสู่ประชาชนด้วย แกเคยบอกว่า อยากบอกสิ่งดี ๆ เกี่ยวกับสุขภาพให้ทุกคนรู้ไม่ใช่เหรอ?” เหตุผลของบิดาทำให้เขาจนคำพูดที่จะโต้เถียงได้

 

                “พ่อไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรไม่ดีเลย มีแต่สิ่งที่ดีเป็นประโยชน์กับแกทั้งนั้นนะ หนูษาก็สวยน่ารัก เก่ง ร้องเพลงเล่นดนตรีก็เป็น เหมาะสมกับแกทุกอย่าง”

 

                หนุ่มนักดนตรีรู้สึกอึดอัดที่ผู้ให้กำเนิดเริ่มทำตัวเป็นจอมบงการเรื่องคู่ชีวิตของเขาเสียแล้ว อยากจะบอกพ่อว่า เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่มันคงไม่มีความหมายที่จะบอกออกไป

 

ความรักของเขากำลังจะมีอุปสรรคอันใหญ่หลวงนัก เขามองไปที่แม่ใหม่ด้วยสายตาอ้อนวอน อยากขอร้องเธอให้ช่วยพูดกับพ่อให้หน่อย ซึ่งเธอได้แต่พยักหน้าเหมือนจะรับปาก และเอื้อมมือมาจับแขนของเขาบีบเบา ๆ ให้ใจเย็น ๆ ก่อน

 

                ปฏิการดึงแขนออกจากมือของปัถยา แล้วเดินออกจากห้องครัวไปทันทีด้วยสีหน้าบึ้งตึง

 

               **********************

 

              สวัสดีปีใหม่นะคะ  ไปเที่ยวไหนกันรึเปล่าคะ   ไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ โอไมครอนมาอีกแล้ว  ขอให้ปลอดภัยทุกคนค่า ^^