รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่ 28 ป้อนมาทางนี้ม่าง...^^

รับคำท้าฯ

 

ตอนที่ 28

 

 

 

                คอมพิวเตอร์ถูกเปิดทิ้งไว้ทั้งคืน บนหน้าจอปรากฏตัวอักษรตัวเดียวกันเต็มจอ ฝ่ามือยังวางอยู่บนเมาส์ ใบหน้าขาวละมุนวางตะแคงราบแก้มแนบอยู่กับโต๊ะข้างจอคอมพิวเตอร์ เปลือกตาคู่นั้นปิดสนิท ชายหนุ่มยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่ลำตัวกลับวางพาดอยู่กับโต๊ะคอมพิวเตอร์ เขายังอยู่ในชุดนอน

 

                นิ้วมือที่วางอยู่บนเมาส์กระดิก ครู่หนึ่งใบหน้าที่วางแนบอยู่กับโต๊ะขยับตัว เปลือกตาค่อย ๆ ลืมขึ้น หนุ่มหน้าหวานยกศีรษะขึ้นมาจากพื้นโต๊ะเขียนหนังสืออย่างงัวเงีย เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่? มองบนหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้ว รีบยกมือออกจากแป้นพิมพ์ของคีย์บอร์ด นิ้วชี้ข้างซ้ายของเขากดค้างโดนตัวอักษรฟอฟัน จนบนหน้าจอมีแต่ตัวอักษรฟอฟันอยู่เต็มไปหมด รีบขยับเมาส์คลุมดำตัวอักษรฟอฟันไว้ ก่อนจะกดปุ่มลบทีเดียว จัดการกดปุ่มบันทึกงานบนหน้าจอใหม่ ซึ่งเป็นลิงก์ต่าง ๆ ของงานวิจัยโรคหัวใจ เขาค้นงานวิจัยติดต่อกันมาหลายคืนแล้ว เมื่อเมาส์คลิกกากะบาทที่มุมขวาบนปิดโปรแกรมเวิร์ด บนหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นรูปเขากับยัยตัวแสบกำลังจ้องหน้าจับมือเตรียมงัดข้อกัน เป็นภาพที่น่ารักมาก รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ต้องยกความดีให้แป้งนวลซึ่งเป็นคนถ่ายภาพนี้ให้

 

                เขาได้พูดคุยขอคำแนะนำจากปิ่นขวัญเรื่องการรักษาโรคหัวใจด้วยวิธีแพทย์ทางเลือก นอกจากเธอจะมีความรู้ต่าง ๆ ในการใช้อาหารเป็นยาแล้ว สิ่งที่เธอพูดมีงานวิจัยในต่างประเทศรับรองอีกด้วย หากเขาจะแนะนำพ่อของตัวเองที่เป็นศัลยแพทย์โรคหัวใจอันดับต้น ๆ ของประเทศไทย คงต้องมีงานวิจัยมารองรับจึงจะทำให้น่าเชื่อถือมากขึ้น

 

                งานวิจัยแรกที่เขาสนใจมากคือ มีการนำคนมาร้อยกว่าคนแบ่งเป็นสองกลุ่ม คือ กลุ่มที่รักษาแบบแพทย์แผนปัจจุบันไม่ปรับเปลี่ยนอาหาร กับกลุ่มที่ปรับเปลี่ยนชีวิตเป็นอาหารเป็นมังสวิรัติ รวมถึงต้องออกกำลังกายสัปดาห์ละห้าครั้ง และลดความเครียด งานวิจัยนี้จะให้ทุกคนมาฉีดสี สวนหัวใจ ถ่ายรูปหลอดเลือดไว้ก่อน พอครบหนึ่งปีจะสวนหัวใจ ฉีดสีถ่ายรูปอีกพอครบห้าปีก็สวนหัวใจ ฉีดสี ถ่ายรูปอีกครั้ง ผลงานวิจัยออกมา กลุ่มที่มีการปรับเปลี่ยนชีวิต รอยตีบที่หัวใจโล่งขึ้น ขณะที่กลุ่มที่อยู่เฉย ๆ รอยตีบเดินหน้าตีบแคบลง จะเจ็บหน้าอกบ่อยกว่า เข้าโรงพยาบาลมากขึ้น 

 

                หลังจากที่เขาได้พูดคุยกับพ่อ และนำงานวิจัยต่าง ๆ ให้ดูประกอบ สิ่งที่ทำให้แปลกใจมาก คือพ่อไม่โต้แย้งใด ๆ เหมือนรู้ดีว่า แนวทางการรักษาของแพทย์แผนปัจจุบันนั้นไม่ใช่คำตอบ เป็นการรักษาที่ปลายเหตุ หนำซ้ำยังมีอัตราคนป่วยเพิ่มขึ้น ๆ และอาการของโรคหนักขึ้นอีกด้วย

 

                ปฏิการปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ แล้วเดินเข้าห้องน้ำ มองหุ่นของตัวเองในกระจก เขาเริ่มออกกำลังกายมาระยะหนึ่งแล้ว มองแผงอกและกล้ามเนื้อแน่นปึ้กของตัวเองอย่างพอใจ หุ่นสวยพอ ๆ กับพระเอกหนังในเรื่องกัปตันอเมริกาก็ไม่ปาน รีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เขามีนัดไปตีแบตกับพ่อ 

 

                “หน้าผากไปโดนอะไรมา” ปัณณวัตรร์มองเห็นรอยแดงบนหน้าผากของลูกชายคนเดียว

 

                หนุ่มผมยาวยิ้มแหย ๆ ก่อนตอบว่า “ผมเผลอหลับ หัวเลยโขกกับโต๊ะครับ” 

 

                “ยังค้นงานวิจัยอยู่อีกเหรอ” หมอใหญ่มองหน้าลูกชายอย่างทึ่ง แม้จะไม่ได้เรียนแพทย์อย่างที่เขาฝันไว้ แต่สามารถค้นงานวิจัยทางการแพทย์อ่านงานวิจัยได้ แต่ละงานวิจัยล้วนเป็นภาษาอังกฤษและเป็นศัพท์เฉพาะทางของการแพทย์ทั้งนั้น ภาษาอังกฤษของลูกชายไม่เลวเลย อดเสียดาย ถ้าได้เรียนต่อแพทย์จะต้องเป็นแพทย์ที่เก่งมากแน่นอน เขาไม่คิดมาก่อนว่า ลูกชายของเขาจะมีความสามารถขนาดนี้ พลางยกมือตบต้นแขนชายหนุ่มตรงหน้าที่อยู่ในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้น และรองเท้าผ้าใบพร้อมแล้วที่จะไปออกกำลังกายด้วยกัน

 

                “มีงานวิจัยที่น่าสนใจมากเลยครับพ่อ เพราะโรคความดัน เบาหวานมันจะส่งผลให้เป็นโรคหัวใจด้วย ผมส่งให้พ่อแล้วนะครับ เรื่องโรคเบาหวานพ่อได้อ่านหรือยังครับ” 

 

                “อ่านแล้ว ” เขามองบุตรชายด้วยความภาคภูมิใจ ทั้ง ๆ ที่เป็นหมอมาเกือบสามสิบปี ทำไมไม่เคยรู้เรื่องงานวิจัยนี้เลย ซึ่งมีการทำมานานเป็นสิบปีแล้ว ความน่าสนใจอยู่ที่ใช้คนจำนวนมากถึงสามพันกว่าคน นำคนมีน้ำตาลในเลือดสูงมากกว่าหนึ่งร้อย มาแบ่งกลุ่มสามกลุ่ม คือกลุ่มที่ให้ปรับการใช้ชีวิตคือ ปรับเรื่องอาหาร ออกกำลังกายและจัดการความเครียด กลุ่มที่สองให้กินยาเบาหวาน กลุ่มที่สาม ไม่ต้องทำอะไรใช้ชีวิตตามปกติ แล้วตามดูผลเป็นเวลายาวนานถึงสี่ปี ดูว่าใครจะป่วยเป็นโรคเบาหวานมากกว่ากัน ผลคือ กลุ่มไม่ทำอะไรเลยเป็นเบาหวานมากที่สุด กลุ่มที่กินยาเบาหวานรองลงมา ส่วนกลุ่มที่ปรับชีวิตเป็นเบาหวานน้อยที่สุด และน้อยกว่ากลุ่มแรกเกินสองเท่าตัวเลยทีเดียว ทำให้เขามั่นใจว่า การปรับเปลี่ยนอาหารคือการรักษาโรคได้แน่นอน เขาตัดสินใจจะทิ้งยาให้หมด ปรับเปลี่ยนอาหารอย่างจริงจัง จะไม่ยอมกินยาตลอดชีวิต การรักษาที่เขาทำอยู่มันไม่ได้ทำให้หายจากโรคได้เลย

 

                “เมื่อคืนผมอ่านงานวิจัยเรื่องลดความดันอยู่ครับ มีงานวิจัยเยอะมากเลยที่ลดความดันเลือดโดยไม่ต้องใช้ยา เขาบอกว่า ถ้าลดน้ำหนักได้ 10 กก. ความดันตัวบนจะลดลง 20 มิล ถ้ากินอาหารมังสวิรัติความดันตัวบนจะลดลง 14 มิล ถ้าออกกำลังกาย ความดันตัวบนจะลดลง 9 มิล ถ้าเลิกกินเค็มความดันตัวบนจะลดลง 8 มิล ถ้าบวกสี่อย่างนี้เข้าไปด้วยกัน ความดันตัวบนก็จะลดลงได้มากโดยที่ไม่ต้องใช้ยาเลยครับ” 

 

                “ส่งงานวิจัยนี้ให้พ่อแล้วใช่มั้ย?” เขารู้สึกทึ่งที่ลูกสามารถจำตัวเลขได้แม่นยำมาตั้งแต่เด็กแล้ว เป็นที่รู้กันดี ถ้าเป็นโรคความดันต้องกินยาตลอดชีวิต

 

                “ส่งแล้วครับ” 

 

                “เยี่ยมมาก” คนเป็นพ่อยกนิ้วโป้งให้ 

 

                สองพ่อลูกเริ่มวอมร่างกายด้วยท่าต่าง ๆ ก่อนจะตีลูกขนไก่กันอย่างสนุกสนานได้เหงื่อไปตาม ๆ กัน เป็นการออกกำลังกายแบบแอโรบิคที่ต้องมีการเคลื่อนไหวตลอดเวลา ต้องให้รู้สึกหอบเป็นเวลาสามสิบนาทีจึงจะมีผลต่อร่างกาย และมีผลต่อการรักษาโรค

 

 

 

                ************************** 

 

 

 

                หนุ่มผมยาวนั่งพักเหนื่อยเขายกผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดเหงื่อให้แห้ง ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแก้กระหาย แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หลังจากที่ได้ส่งผลการเรียนตั้งแต่ชั้นประถมยันมัธยมให้ยัยตัวแสบดู อยากรู้ว่าเธอจะว่าอย่างไรบ้าง ป่านนี้คงรู้สึกหนาวเหน็บแย่แล้วเมื่อได้เห็นผลการเรียนของเขา ใบหน้านั้นอมยิ้มตลอดเวลา แต่พอมองดูข้อความที่ส่งไปทางไลน์แล้วเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที เพราะเธอยังไม่ได้เข้าไปอ่านไลน์เหมือนเดิม 

 

                ‘อะไรวะ! ยังไม่ยอมอ่านอีก ฉันจะต้องทำให้เธออ่านไลน์ และรับโทรศัพท์ของฉันให้ได้!’ คิ้วของเขาขมวดกันยุ่ง ว่าแล้วรีบกดโทรศัพท์ไปหาปราม

 

                “เอิ่ม...ข้าจะถามว่า สเปกคอมพิวเตอร์ที่แกอยากจะเปลี่ยนมันโอเคไหม” หนุ่มหน้าหวานพยายามหาข้ออ้างเพื่อโทรหาเพื่อน

 

                “ข้าก็บอกแกไปแล้วนี่” ปรามรู้สึกแปลกใจ เพราะเพื่อนของเขามีความจำเป็นเลิศ เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะจำไม่ได้

 

                “แกอย่าลืมโอนเงินให้ข้าด้วยนะ”

 

                “ข้าก็ส่งสลิปโอนให้แล้วไง” ปรามขมวดคิ้วย่น เรื่องเงินเรื่องตัวเลข เพื่อนซี้นั้นแม่นมากไม่เคยพลาด ทำไมถึงมาถามอีก

 

                “เอ่อ...ปริมอยู่แถวนั้นมั้ย ขอพูดด้วยหน่อยสิ”

 

                “อยู่...มีไร” ปรามรู้สึกถึงบางอ้อ...ขึ้นมา...ปกติเพื่อนคนนี้ไม่เคยถามถึงผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย และมักจะออกอาการเบื่อสาว ๆ ที่มาตามสนใจเขาด้วยซ้ำไป เอ๊ะ! มันหมายความว่าอย่างไร? ที่ถามถึงน้องสาวตัวดีของเขา

 

                “บอกกับข้าก็ได้ เดี๋ยวข้าบอกให้เอง” ปรามเก๊กเสียงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ สีหน้านั้นอมยิ้มอยู่ในที

 

                “เอ่อ...ข้าจะถามเรื่องคอมของเขาหน่อย จะเอาสเปกไหน”

 

                “แล้วทำไมไม่โทรหาปริม โทรมาหาข้าทำไม?”

 

                “ก็...เขาไม่เคยรับสายข้าเลย”

 

                “หืม...ไม่เคยรับสายเลยเหรอ....” ปรามรู้สึกแปลกใจ แสดงว่า หมอนี่โทรหาน้องสาวของเขาหลายครั้งแล้วหรือ?

 

                “ไม่ต้องแปลกใจ ปริมไม่เคยรับสายผู้ชายหน้าไหนอยู่แล้ว มันเป็นปกติเลย ยกเว้นลูกค้านะ” ปรามพูดพลางหัวเราะ

 

                “เรื่องคอมของปริมเอาเหมือนกับข้านี่แหละ เขาไม่รู้เรื่องคอมหรอก” ปรามยังคงกันท่าไม่ให้เพื่อนซี้ได้พูดกับน้องสาวของเขาง่าย ๆ

 

                “เอ่อ...คือ...” ปฏิการยังอ้ำอึ้ง ทำไมถึงรู้สึกกลัวปรามขึ้นมาก็ไม่รู้ 

 

                “พูดมา! มีไร” ปรามถามย้ำด้วยน้ำเสียงเข้ม ๆ

 

                “ข้า...ชอบปริม...ได้มั้ย...” หนุ่มนักดนตรีถามเพื่อนรักเสียงอ่อย

 

                “แกอยากได้แม่เพิ่มอีกคนเหรอ?” ปรามแกล้งขู่เพื่อน

 

                “เขาจะยอมเป็นง่าย ๆ เหรอ?” ปฏิการหยุดพูดไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจถาม

 

                “แก...ไม่ว่าไรใช่มั้ย?” เขาถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ยังรู้สึกเกรงใจเพื่อนอยู่มาก

 

                “ว่า! แกยังเหลวไหล เกเรอยู่รึเปล่า” น้ำเสียงนั้นยิ่งเอาเรื่องหนักมากกว่าเดิม

 

                “ข้าจะกลับไปเรียนหนังสือ พ่อให้ข้าย้ายคณะได้แล้วนะ ข้าจะเลิกเหล้าเด็ดขาดไม่ให้แกต้องลำบากเพราะข้าอีก” 

 

                “ข้าจะรอดูก่อน เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ” 

 

                ปฏิการทำหน้างอที่เพื่อนกดวางสายไปหน้าตาเฉย ไม่คิดว่าเพื่อนซี้จะหวงน้องสาวขนาดนี้ แต่ตอนนี้จมูกของเขาได้กลิ่นอาหารลอยมา ท้องเริ่มร้องขออาหาร คงต้องเดินตามกลิ่นไปดูหน่อยแล้ว   

 

                ปิ่นขวัญได้ส่งคลิปหนึ่งมาให้เขาดู เป็นคลิปที่น่าสนใจที่สุด เพราะมีการวัดผลเลือดอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ เป็นคลิปของผู้ชายคนหนึ่ง ทำงานอยู่การไฟฟ้า เป็นวิศวกร อายุห้าสิบกว่า เป็นโรคฮิตเหมือนกับพ่อของเขาเลย ต้องกินยาเป็นกำ ๆ วิศวะกรคนนี้ช่างสงสัย เพราะเวลากินยาลดคลอเลสเตอรอลและไตรกลีเซอไรด์ จะทำให้รู้สึกเจ็บร้าวลึก ๆ ที่ใต้ไหปลาร้า จึงลองค้นดู ปรากฏว่ามันสมีผลข้างเคียงในการทำลายกล้ามเนื้อ และได้ถามหมอประจำการไฟฟ้า หมอบอกว่า มันทำลายกล้ามเนื้อจริง ถ้ามีอาการแบบนี้ต้องหยุดยา ยาทุกตัวที่กินมีผลข้างเคียงต่อร่างกายทั้งหมด เช่น ยาแอสไพริน ถ้ากินเกินสามร้อยยี่สิบห้ามิลกรัมจะมีผลต่อตับ 

 

                วิศวกรคนนี้คิดว่า โรคที่เขาเป็นนั้นไม่ได้เกิดจากเชื้อโรค งั้นมันควรเกิดจากอาหารที่กินเข้าไป จึงเริ่มทำการทดลองด้วยตัวเอง ทดลองเปลี่ยนการกินอาหารเป็นแบบนั้นแบบนี้ แล้วเจาะเลือดดูผล ว่าออกมาเป็นอย่างไร เรียกว่า เจาะเลือดวัดค่าเลือดเดือนหนึ่งหลายครั้งมาก เขากินมังสวิรัติก็แล้ว กินข้าวกล้องก็แล้ว กินผักผลไม้ก็แล้ว ทดลองกินอาหารมาหลายแบบค่าเลือดก็ยังไม่ดี เกือบสามเดือนกว่าจะหามันเจอ เขาทดลองไม่กินน้ำมัน ใช้วิธีผัดด้วยน้ำ ปรากฏว่า ค่าเลือดดีขึ้น ตัวร้ายที่ว่า คือน้ำมันที่ผ่านกรรมวิธี ไม่ว่าจะทำมาพืชชนิดไหนก็ตาม เพราะมันเป็นน้ำมันที่มีการตัดแต่งพันธุกรรมในระดับโมเลกุล มีการเติมไฮโดรเจนมีการแต่งสีแต่งกลิ่น มันจึงเป็น ไขมันทรานส์นั่นเอง 

 

                ถ้ายังกินน้ำมันชนิดนี้อยู่จะไม่หาย เพราะน้ำมันจะเคลือบกระเพาะกันการดูดซึม ถ้าจะใช้น้ำมัน ควรใช้น้ำมันมะพร้าวสกัดร้อน เขาเปิดคลิปนี้ให้ทุกคนในบ้านดู บ้านของเขาจึงมีการปรับเปลี่ยน เลิกใช้น้ำมันผ่านกรรมวิธีทุกชนิด เปลี่ยนเป็นน้ำมันมะพร้าวแทน 

 

                ปฏิการเดินถึงห้องครัว ภาพที่เห็นคือ ปัถยากำลังป้อนพ่อของเขาอยู่ และเช็ดปากให้เมื่อมีอะไรเปื้อน ซึ่งเป็นภาพที่น่ารักมาก อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ตอนที่แม่อยู่กับพ่อไม่เคยมีภาพแบบนี้ให้เห็นเลย ชายหนุ่มเดินเอามือลูบท้องเข้าไปในครัว สายตาคอยสำรวจดูบนโต๊ะว่า มีอะไรกินบ้าง เห็นแล้วน้ำลายสอขึ้นมาเลยทีเดียว มีน้ำพริก และแกงป่าหน้าตาน่าทานมากพยายามเดินไปใกล้ ๆ อย่างเกรงใจได้แต่กลืนน้ำลายเอื๊อก ๆ มองหน้าแม่ใหม่ที มองหน้าพ่อของเขาที มองอาหารในจานที พลางกลืนน้ำลายแล้วกลืนน้ำลายอีก เมื่อไหร่จะเรียกเขากินบ้าง หรือจะหันมาป้อนเขาบ้าง ได้แต่หันไปหันมามองตามตาละห้อย

 

                “อ้าว...การ มาเงียบเชียว” ปัถยาหันมามองหนุ่มหน้าหวานที่มายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ข้าง ๆ

 

                “ทำอะไรทานครับ กลิ่นหอมมาก” เขาได้กลิ่นพริกย่างหอมฟุ้ง

 

                “ผมขอชิมหน่อยนะครับ” พูดพลางเอื้อมมือไปหยิบดอกกะหล่ำลวกชิ้นพอดีคำ แต่ทว่ายังไม่ทันหยิบถูกแม่ครัวตีมือเสียก่อน

 

                “ล้างมือหรือยัง มาเดี๋ยวน้าเอาให้ชิม” เธอใช้ซ่อมจิ้มดอกกะหล่ำลวกจิ้มน้ำพริกหนุ่มมาป้อนให้

 

                “วันนี้น้าทำน้ำหนุ่ม ลองชิมหน่อยว่า รสชาติโอเคหรือยัง” 

 

                หนุ่มผมยาวอ้าปากรับดอกกะหล่ำ พลางพยักหน้าตลอดเวลาขณะเคี้ยว ก่อนจะทำตาลุกวาวด้วยความอร่อย

 

                “ขออีกครับ ยังไม่รู้รสครับ” หนุ่มหน้าหวานยื่นหน้ามาใกล้ ๆ เตรียมจะอ้าปากรอ เมื่อภรรยาของพ่อจิ้มข้าวโพดอ่อนลวกจิ้มน้ำพริกมาให้เกือบถึงปากของเขาแล้ว แต่เหมือนน้ำพริกจะหยด เธอเลยเอากลับไปวางในจานเพื่อหาถ้วยเล็ก ๆ มารอง ทำให้คนรออ้าปากเก้อ ยื่นหน้ามาเตรียมงับอาหารมองตามอย่างเสียดาย 

 

                ปัถยาหัวเราะขำอาการอยากกินของลูกชายสุดหล่อของสามี ก่อนจะหยิบซ่อมที่จิ้มข้าวโพดอ่อนจิ้มน้ำพริกไปเข้าปากคนรอหม่ำอีกครั้ง 

 

                “ลองกินนี่ดีกว่า” หนุ่มใหญ่ยกมือโอบไหล่ลูกชายเข้ามาใกล้ แล้วเอื้อมมือหยิบมะระขี้นกหั่นเป็นแว่นบาง ๆ มาป้อน

 

                “อะไรครับ” ลูกชายตัวแสบมองเห็นสิ่งที่อยู่ในมือพ่อ หน้าตาแปลก ๆ

 

                “มะระขี้นกทอดน้ำมันมะพร้าว”

 

                ใบหน้าขาว ๆ รีบเบนออกห่าง

 

                “ขมนิดหน่อย อร่อยมาก เชื่อพ่อสิ” คนเป็นพ่อยิ่งกระชับแขนโอบลูกชายเข้ามาใกล้อีก แล้วยื่นมะระขี้นกทอดไปจ่อที่ปากของลูกชาย

 

                “ลองดู...”

 

                ลูกชายจอมกวนมองมะระขี้นกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ พยายามหันหน้าหนี แต่ก็ไปไหนไม่ได้ จึงต้องยอมอ้าปากยอมกินแต่โดยดี เขาพยักหน้าถี่ ๆ ไปพลางขณะเคี้ยว ก่อนจะทำหน้าตื่นเต้น อ้าปากกว้าง เพราะมันกรอบอร่อยมาก ไม่ขมเลย

 

                “พ่อ...อร่อยมาก เอาอีก” เขายื่นหน้ามาอ้าปากรอขอให้พ่อป้อนอีก

 

                ปัณณวัตรร์หัวเราะปฏิกิริยาของลูกชาย หยิบมาป้อนให้อีก

 

                “ลูกชายคุณน่ารักจังเลยค่ะ” เธอมองแก้มขาวละมุนนั้นตุงเป็นก้อนกลม ๆ อย่างเอ็นดู ช่างน่ารักน่าหยิกจริง ๆ

 

                “น้อย ๆ หน่อย ห้ามหลงลูกชายผม มากกว่าผมนะ” นายแพทย์ใหญ่พูดพลางหัวเราะ ทำให้อีกฝ่ายหน้าแดงเขินไปเลย

 

                ปฏิการฉีกยิ้มกว้าง ร้องว้าว! ขึ้นมาทันที ไม่เคยเห็นพ่อในมุมแบบนี้มาก่อนเลย

 

 

 

                ******************* 

 

 

 

                หลังจากทานข้าวอิ่มแล้ว หนุ่มผมยาวหยิบกีต้าร์ออกมาบรรเลงเพลงขับกล่อมคนในบ้าน เขาหลับตาโชว์ลีลาการดีดกีต้าร์แบบไม่ต้องมองคอร์ด สีหน้านั้นอินไปตามท่วงทำนองของเสียงดนตรีที่กำลังบรรเลง โยกศีรษะขึ้นลงเอียงคอไปมาตามจังหวะของตัวโน้ตที่กำลังเล่น ปัณณวัตรร์กับปัถยาอมยิ้มและหัวเราะ ตบมือไปพร้อมกันอย่างสนุกสนาน

 

                “คุณน้าอยากฟังเพลงอะไรครับ” หนุ่มนักดนตรีหันมาถามภรรยาของพ่อ

 

                “เพลงอะไรก็ได้จ้ะ อยากฟังเพลงสากลเก่า ๆ”

 

                “เพลงนี้เลยครับ More than I can say” เขาจับคอร์ดกีต้าร์เตรียมพร้อม ก่อนจะกรีดนิ้วลงบนสายกีต้าร์ แล้วขยับเท้าเคาะจังหวะ  

 

                “Woh, oh oh, yeah, yeah. Love you more than I can say. I’ll love you twice as mouch tomorrow. Oh love you more than I can say” 

 

                หนุ่มหน้ามนร้องเพลงไป มองหน้าพ่อกับแม่ไป ทั้งคู่อมยิ้มมองตากันหวานเชียว มันทำให้เขายิ้มตามไปด้วย ผู้หญิงคนนี้ทำให้พ่อของเขาเปลี่ยนไปได้ เธอสุดยอดจริง ๆ ที่สำคัญดูแลพ่อของเขาดีมาก แม้ว่าพ่อกับแม่จะไม่มีวันกลับมาอยู่ด้วยกันอีกแล้ว หากการตัดสินใจแบบนี้ทำให้ทั้งคู่มีความสุข เขาคงต้องยอมรับและเคารพการตัดสินใจนั้น

 

                “ตอนนี้พ่อของผมหล่อขึ้นไหมครับ” ลูกชายจอมกวนแกล้งหันไปถามภรรยาของพ่อ

 

                “ดูดีขึ้นนะ” ปัถยาตอบพลางอมยิ้มกับคำถามของพ่อหนุ่มน้อย

 

                “ตอนนี้พ่อผมไม่มีพุงแล้วนะครับ มีแต่ซิกแพคนะ” พลางโน้มตัวเข้าไปใกล้ ยกมือตบพุงของพ่อ ก่อนจะตบมือฉาดหัวเราะเงยหน้าไปข้างหลังเสียงดัง

 

                “จริง ๆ ผมไม่น่าถามเลย คุณน้าน่าจะรู้ดีกว่าผมอีก จริงไหมครับพ่อ...” ประโยคสุดท้ายเขาหันไปแซวนายแพทย์ใหญ่

 

                “พูดมาก รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เย็นนี้ต้องไปงานวันเกิด ผอ.นะ เราควรไปก่อนเวลา อย่าให้ผู้ใหญ่รอ มันไม่ดี” หนุ่มใหญ่เก๊กสีหน้าปรามบุตรชาย ซ่อนยิ้มไว้ในสีหน้า

 

 

 

                “โห....คุณน้า...วันนี้สวยจังเลยครับ” ปฏิการอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นภรรยาของพ่อวันนี้แต่งหน้าอ่อน ๆ ชุดสีฟ้าทำให้ดูสดใสสวยปิ๊งเลย แล้วหันไปมองบิดาวันนี้หล่อไม่เบา ดูภูมิฐานเป็นพิเศษเลย

 

                ศัลยแพทย์โรคหัวใจมองหน้าลูกชายคนเดียวแล้วส่ายหัว

 

                “ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ แกจะไปเล่นคอนเสิร์ตที่ไหน ต้องรู้จักให้เกียรติผู้ใหญ่บ้าง” หมอใหญ่พูดแกมดุลูกอยู่ในทีเมื่อเห็นบุตรชายแต่งตัวด้วยชุดยีนส์ มีรอยขาดตามขากางเกง โดยเฉพาะที่หัวเข่าทั้งสองข้าง 

 

                “ผมไม่ไปได้ไหมครับ พ่อ...” พลางจับแขนหนุ่มใหญ่อ้อน เขย่าด้วยท่าทางงองแงอย่างเอาเรื่อง

 

                “แกรับปากพ่อเองใช่มั้ย? พ่อไม่ได้บังคับแกนะ หรือว่าแกจะไม่ไปก็ได้!” พ่อเริ่มพูดเสียงเครียดกับลูกชายตัวดี และประชดในประโยคสุดท้าย

 

                “คร้าบ...จะไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้” หนุ่มหน้าหวานทำหน้างอ จำใจไปเปลี่ยนชุด

 

 

 

                ************************* 

 

 

 

                บ้านของผู้อำนวยการโรงพยาบาลนั้นใหญ่โตราวกับคฤหาสน์ คงไม่ต้องแปลกใจเพราะโรงพยาบาลนี้มีตั้งหลายสาขา ทั้งยังมีเครื่องมือแพทย์ครบครันทันสมัยมาก เด่นดังในเรื่องการรักษาโรคหัวใจ ในงานนี้มีแต่เหล่าบรรดาแพทย์ระดับสูงมีความเชี่ยวชาญด้านต่าง ๆ มาร่วมงานทั้งนั้น ปัณณวัตร์พาครอบครัวไปทำความรู้จักกับผู้อำนวยการของโรงพยาบาล 

 

                “อ้าว...มาแล้วเหรอ” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลกล่าวทักทายอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสและเป็นกันเอง

 

                “สวัสดีครับท่าน” ปัณณวัตร์ยกมือไหว้ชายสูงวัยในชุดสูทสีเทาดูภูมิฐาน ภรรยาและลูกชายรีบทำตามบิดาทันที

 

                “นี่ภรรยาผมครับ และนี่ลูกชายผม ชื่อ ปฏิการครับ” 

 

                ปฏิการนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อผู้อำนวยการแนะนำให้รู้จักกับลูกชายและลูกสาวของเขา ทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ด้วย

 

                บุตรสาวผู้อำนวยการส่งยิ้มหวานให้หนุ่มผมยาวด้วยความดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง

 

                หนุ่มหน้าหวานจำเธอได้ ผู้หญิงคนนี้ที่เคยให้เขาเป็นครูฝึกโรลเลอร์เบรดให้

 

 

 

                ***********************

 

         สวัสดีค่า...อากาศหนาแล้ว ดูแลสุขภาพให้ดีด้วยนะคะ 

ตอนพระเอกเข้าไปในครัว ได้ไอเดียมาจากคลิปนี้เลย น่ารักมาก…. ต้นแบบของนายปฏิการเลยค่า… เราเขียนได้น่ารักเท่ากับคลิปนี้รึเปล่าคะ อยากรู้จัง…………….ช่วยบอกที…………………^^

 

https://vt.tiktok.com/ZSeJrNgXu/

 

อยากถามว่า ช่วงใส่งานวิจัยอ่านแล้วน่าเบื่อรึเปล่าคะ ช่วยบอกหน่อยจ้า…. มีอีก 2-3 งานวิจัยที่อยากเอามาใส่ให้เป็นความรู้ด้วยค่ะ ^^