ตอนที่ 56 ห้องนอนวิว

    บทที่ 56

ตอน ห้องนอนวิว

สองอาทิตย์แล้วที่ทั่วดินแดนกลับมาฟื้นฟูตัวเองอีกครั้งร่องรอยการต่อสู้นั้น ยังมีให้ทุกคนจดจำ กลิ่นคาวเลือดยังคงส่งกลิ่นไปทั่วอาณาจักรทุกแห่ง

ตั้งแต่วันนั้น เวนไม่เคยออกจากห้อง ไม่ทาน ไม่ดื่ม ราวกับไม่อยากรับรู้สิ่งใดอีกต่อไป เหล่าองครักษ์เริ่มกังวล และหน้าที่นี้ทุกคนรู้ดีว่าต้องเป็นซันที่จะต้องเข้าไป เขาเดินเข้าห้องขององค์ชายโดยมีเพื่อนคอยดูอยู่ห่าง ๆ

ซันรู้ดีว่าองค์ชายตอนนี้อยู่ที่ใด เขาเดินตรงไปยังสระน้ำ หยุดอยู่ด้านหลังของเวน

องค์ชายพูด “ข้าสั่งห้ามเข้ามาที่สระแห่งนี้”

ซันพูด “ต้องขออภัยองค์ชาย”

องค์ชายหันมองซัน “เจ้าเองหรือ”

ซันพูด “ข้าของพูดในฐานะเพื่อน ไม่ใช่องครักษ์”

องค์ชายหันหน้ากลับ 

ซันพูด “เวนตั้งแต่เด็กมาเจ้าเข็มแข็งตลอด ไม่เคยยอมแพ้ต่อสิ่งใด แต่เหตุใดครั้งนี้เจ้าถึงได้ทรมานตัวเองเช่นนี้”

เวนพูด “ข้าแค่อยากลืม อยากลืมทุกอย่าง อยากลืมเขา”

 “ความรักมีทั้งสมหวังและผิดหวัง เจ้าเด็กนั่นเคยพูดไว่ว่า อย่าปล่อยให้เวลาเสียเปล่า เพราะความรักคือสิ่งที่สวยงาม หากเจ้าอยากลืมทุกอย่าง แล้วสิ่งดี ๆ ที่เคยรักกันก็จะหายไป เวนความรักอาจจะเจ็บปวดแต่เราอยู่กับมันได้ เขาจะอยู่ในใจเราเสมอ ยามเมื่อคิดถึง ยามเมื่อโหยหา ภาพความรักในความทรงจำจะหวนคืนให้หัวใจเราได้อิ่มมัน เหตุใดเจ้าไม่นึกถึงภาพเหล่านั้น หากเจ้าจะลบความทรงจำของตัวเองออก เจ้าคงทำไปนานแล้วคงไม่นั่งอยู่แบบนี้”

เวนพูด “จริงอย่างที่เจ้าพูด แม้ข้าลบความจำของตนได้แต่ข้าก็ไม่กล้าที่จะลืมเขา”

ซันพูด “องค์ชาย จำสิ่งที่วิวพูดได้มั้ย เขาฝากให้ท่านดูแลพ่อของเขาด้วย”

เวนถอนหายใจ “นั้นเป็นเพราะเขาอยากให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไป”

               ซันพูด “องค์ชายข้าอยากพาท่านไปที่แห่งหนึ่ง”

               องค์ชายมองหน้าซัน แม้เขาจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามต่อว่าที่ใด เขายอมที่จะทำตามที่ซันบอก เดินออกจากห้อง ทำให้ทุกคนที่เป็นห่วงเขายิ้มออกมาได้

               องค์ชายพูด “พวกเจ้าไม่ทำงานหรืองัย”

               ทุกคนโค้งคำนับ ต่างก็แยกย้ายไปทำงานทันที เหลือแต่เหล่าองครักษ์ขององค์ชายที่ยืนอยู่

               องค์ชายพูดต่อ “ขอบใจนะที่อยู่เคียงข้างตลอด ขอบใจที่เป็นห่วง”

               ฟางพูด “พวกเรารู้ว่าพระองค์รู้สึกอย่างไร เจ็บปวดมากแค่ไหน บางทีสิ่งที่พวกเราจะพาพระองค์ไปอาจทำให้พระองค์คลายความคิดถึงและเดินหน้าต่อไป”

               เวนมองหน้าทุกคนด้วยความสงสัย แล้วพวกเขาก็พาเวนไปยังดินแดนมนุษย์มาที่ห้องของวิวที่เขาเคยอยู่ ซึ่งตอนนี้สภาพที่ห้องแห่งนี้ได้ถูกซ้อมแซมใหม่ให้กลับมาเหมือนเดิม ข้าวของต่าง ๆ ในห้องนี้ถูกจัดวางไว้เป็นระเบียบ เวนเดินมองไปรอบ ๆ ห้องนอนของวิว ภาพถ่ายของเขามากมายที่ติดอยู่ที่ผนัง รูปเพื่อน ๆ และครอบครัวมากมายเรียงไว้อย่างระเกะระกะ เขายืนมองรูปเหล่านั้น ทุก ๆ รูปเขาจะเห็นถึงรอยยิ้มของวิว

               เวนถาม “พวกเจ้าทำมันเหรอ”

               ซันตอบ “ตอนที่พวกเรามา สภาพถูกทำลายมาก แต่ก็ให้เหล่าเทพธิดามาช่วย พวกนางช่วยได้เยอะครับ”

               เวนยิ้ม “ขอบใจพวกเจ้ามาก”

               ยีนพูด “พระองค์จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ พวกเราจะรอพระองค์กลับมา”

               เขาพยักหน้ารับ “พวกนายกลับวังเถอะ ที่วังยังไม่เรียบร้อยดี เดี๋ยวข้ากลับไป” ทุกคนพยักหน้ารับคำสั่งและจากไป