ตอนที่ 28 ข้าหึง ข้าโกรธ

บทที่ 28

ตอน ข้าหึง ข้าโกรธ

               เขาดึงร่างของอาจารย์เข้ามากอด “ท่านเป็นอาจารย์ที่ผมรักมากที่สุดเลย ขอบคุณครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดัง

 ซันตกใจที่วิวกอดเขาแบบนี้ แล้วเสียงกระซิบข้าหูของซันก็ดังขึ้น ใบหน้าของวิวแนบชิดกับใบหูของซัน ริมฝีปากสัมผัสใบหูของเขาเบา ๆ ซันหน้าแดงหูแดงไปหมดตอนนี้ มันเป็นอะไรที่ซันเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว

               “ผมขอโทษ อาจารย์ยกโทษให้ด้วยนะ”

ซันอึ้งไป “ห่า ..เจ้าจะทำอะไร” เสียงกระซิบของเขาพูดตอบสนองทันที

วิวหันไปหาแก้มของซันริมฝีปากบาง ๆ ของเด็กหนุ่มได้สัมผัสใบหน้าที่ขาวนวลนุ่มของซันอย่างละมุน จังหวะนั้น ฟางกับองค์ชายเดินและองครักษ์เข้ามาพอดี วิวเดินออกจากร่างของซัน

“ผมขอโทษครับ”ก่อนจะเดินหนีไป ซันหันไปมองฟาง ห่างออกไปเขาเห็นองค์ชายกับยีนยืนอยู่ แววตาขององค์ชายตอนนี้ชั่งดูดุดัน แม้เขาจะดูเงียบขรึม แต่ก็ราวกับมีรังสีบางอย่างปรากฏขึ้นจากแววตาคู่นั้น

ฟางพูด “เจ้าเด็กบ้า กลับมาคุยกับข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้าจะแย่งแฟนข้าไม่ได้นะ ข้าตามจีบยังไม่ได้กอดแบบเจ้าเลย เด็กบ้ากลับมา”

ซันพูด  “เจ้าเด็กบ้าหาเรื่องให้ข้าตายชัด ๆ”

ซันหันไปมองฟางที่ยืนโวยวาย ซันจับใบหน้าฟางมือทั้งสองประสานที่หน้าของเขาอย่างอ่อนโยน เขาจูบลงบนริมฝีปากของฟางทันที ทำให้ฟางถึงกับตกใจ องค์ชายและยีนก็เช่นกัน แม้แต่เหล่าภูติที่อยู่แถวนั้นก็ต่างพากันตกใจ  องค์ชายยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก็เดินจากไปพร้อมกับยีน ซันจึงหยุดจูบแล้วหันมององค์ชาย

ฟางพูด “เจ้าทำอะไร”

ซันถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะมองหน้าฟางด้วยความเขินอาย แต่ไม่ทันเดินหนีไป ฟางจับร่างเขาอุ้มพาไปที่ห้อง

ฟางพูด “ข้าไม่ไหวแล้ว”

ซันพูด “ปล่อยข้าลงได้แล้ว”

ฟางวางร่างของซันบนเตียง “อ้าว..ไม่ได้ทำกันเหรอ”

ซันพูด “ทำอะไรของเจ้า ถ้าข้าไม่จูบเจ้า คิดว่าองค์ชายจะไว้ชีวิตข้าหรือเปล่า เจ้าเด็กนั้นทำเพื่อประชดองค์ชายชัดๆ”

ฟางทำสีหน้างง  “เอ๋..เด็กนั้นทำแบบนั้นเพื่อประชดองค์ชายหรือ”

ซันพูด  “ก็ใช่นะซิ เจ้าดูสายตาขององค์ชายไม่ออกเหรอ ระหว่างพวกเขาต้องมีอะไรมากกว่านี้”

ฟางพูด  “แต่ เจ้าเด็กนั้น ก็ไม่สมควรกอดเจ้า ใบหน้าแนบชิดขนาดนั้นแถมยังหอมเจ้าด้วย ข้าหึง ข้าโกรธ”

ซันพูด  “สิ่งที่เขาทำลงไปก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกแย่สักหน่อย เจ้าอย่าคิดมากเลย”

ฟางพูด “แต่เจ้าเองก็หน้าแดงแถมไม่ยอมพลักเขาออกนี หรือเจ้าชอบเขา ข้าไม่ยอมนะ”

ซันอมยิ้มแล้วจับมือฟางที่ยืนงอลเขาอยู่ “จะบ้าเหรอ ถ้าข้าคิดอย่างนั้น คงไม่ดูแลเจ้าตอนบาดเจ็บหรอก”

ฟางเดินออกจากเตียง “ข้าจะถามเจ้าเรื่องนั้นอยู่พอดีเลย ที่เจ้าทำอย่างนั้น ดูแลข้า ทำดีต่อข้าเพราะเจ้าทำตามคำสั่งหรือสมเพทข้ากันแน่”

ซันยิ้ม “เจ้ายังคิดเรื่องนี้อยู่เหรอ ทำไม หลายเดือนมานี้ข้าแสดงออกไม่พอหรือ”

ฟางถอนหายใจแล้วมองหน้าซัน “เจ้าเข้าใจเด็กนั้นดี แต่ทำไมถึงไม่เข้าใจข้าบ้าง ว่าข้าต้องการเจ้ามากแค่ไหน วันที่เหล่าภูติบอกว่าเจ้าถูกพลังย้อนกลับบาดเจ็บปางตาย ข้าไม่รู้ว่าจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเจ้า หัวใจข้าเจ็บและกลัว ข้ากลัวสูญเสียเจ้า”

ซันยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาฟางจับร่างของเขาแล้วกอด “ตอนนี้ข้าก็หายดีแล้ว เจ้าอย่ากังวลเลย สิ่งที่หน้ากังวลที่สุดไม่ใช่เรื่องของเรา แต่เป็นความรักของพวกเขามากกว่า”

“ไม่ให้ข้ากังวลได้อย่างไร วัน ๆ เจ้าอยู่กับเด็กนั้นทั้งวัน เจ้าคิดถึงแต่ความรู้สึกขององค์ชายกับเจ้าเด็กนั้น”

ซันแปลกใจที่วันนี้ฟางดูจะโกรธจริงจัง “เจ้าเป็นอะไร มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า...แค่ข้ารู้สึกว่า ข้ารักเจ้ามากจนไม่ยอมเสียเจ้าไปให้ใคร”

ซันตกใจในคำพูดของเขาและแววตาที่ดูจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ฟางจับร่างของซันอุ้มอีกครั้ง