บทที่ 584: ค้นหาว่าหลงหลิงเอ๋อกับหยินชางอยู่ที่ไหน

เมื่อหลงโม่เห็นฉากที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทันใดนั้นก็มีประกายแสงบางอย่างไหววูบในดวงตาสีทอง ของสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย 

 

แต่การแสดงออกของเขาในขณะที่มองไปทางหูเจียวเจียวกลับไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด

 

ส่วนหญิงสาวแอบสังเกตสีหน้าและปฏิกิริยาของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง พอเห็นว่าสีหน้าของเขายังคงเป็นปกติ อีกทั้งเขาไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวใด ๆ กับการที่เธอหยิบของแปลก ๆ ออกมาได้ด้วยการพลิกฝ่ามือ หัวใจที่เคยหนักอึ้งของเธอก็ผ่อนคลายลง

 

“ของสิ่งนี้จะสามารถช่วยให้เราตามหาหลิงเอ๋อกับหยินชางได้งั้นหรือ?” มังกรหนุ่มถามด้วยท่าทีที่ดูสนใจสิ่งของที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย 

 

ตราบใดที่เจ้าสิ่งนี้ช่วยให้เขาสามารถตามหาเด็ก ๆ พบ เพื่อที่เจียวเจียวของเขาจะได้ไม่ต้องทุกข์ใจอีกต่อไป มันก็ไม่สำคัญว่าของรูปร่างหน้าตาแปลกประหลาดตรงหน้าจะมีที่มาที่ไปอย่างไรหรือนางจะมีความลับกับเขาหรือไม่ ขอเพียงภรรยาสาวของเขามีความสุขแค่นั้นเขาก็พอใจมากแล้ว

 

ทางด้านหูเจียวเจียวพยักหน้าพลางชี้ไปที่จุดสีแดงและสีน้ำเงินเล็ก ๆ 2 จุดบนหน้าจอ

 

“จุดสีแดงคือที่ที่หลิงเอ๋ออยู่ในตอนนี้ ส่วนจุดสีน้ำเงินคือที่ที่เรากำลังยืนอยู่”

 

จุดเล็ก ๆ 2 จุดที่แสดงบนหน้าจอทำให้เห็นว่าพวกเขากับเด็ก ๆ ไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย

 

หลงโม่ก้มศีรษะลงมองไปที่หน้าจออย่างจริงจัง จากนั้นทั้งคู่จึงเริ่มช่วยกันคาดเดาสถานที่ที่ลูกสาวควรจะอยู่ ณ เวลานี้ 

 

ขณะที่พวกเขากำลังสังเกตตำแหน่งบนหน้าจออยู่ดี ๆ ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว

 

หูเจียวเจียวกับหลงโม่จึงเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้วโพล่งออกมาพร้อมกันว่า

 

“ภูตเผ่าไป๋ผี!”

 

สถานที่ที่แสดงอยู่บนเครื่องระบุตำแหน่งนี้ไม่ใช่ที่อยู่อาศัยปัจจุบันของภูตเผ่าไป๋ผีหรอกหรือ?

 

“เจ้าพวกนั้น! ข้ายังไม่ทันได้สะสางบัญชีครั้งที่แล้วกับพวกมันเลย แต่นี่พวกมันกลับเลือกที่จะหาเรื่องข้าอีกแล้ว!” จิ้งจอกสาวตะคอกอย่างเย็นชาก่อนจะเก็บเครื่องระบุตำแหน่งกลับเข้าไปในมิติ 

 

นับตั้งแต่ที่หยินเสวี่ยมาขอให้หยินชางกลับไปอยู่กับนางแบบหน้าด้าน ๆ เธอก็ตระหนักได้ว่าเด็กหนุ่มเหมือนจะมีความสำคัญอะไรบางอย่างสำหรับอีกฝ่าย

 

เวลานั้นเธอไม่ได้คุยเรื่องนี้กับหยินชางเพราะเธอเกรงว่าสิ่งที่เธอคิดอาจจะทำให้เขาตกใจกลัว หญิงสาวจึงเลือกที่จะไม่พูดมันออกไปแล้วแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ

 

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดน้อยไปหน่อย จึงทำให้พวกภูตเผ่าไป๋ผีสบโอกาสที่จะจับตัวหลงหลิงเอ๋อและหยินชางไป

 

ยามนี้ใบหน้าของหลงโม่มืดมนมากราวกับท้องฟ้าในตอนที่มีพายุโหมกระหน่ำ “ข้าจะไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้”

 

“เดี๋ยวก่อน” หูเจียวเจียวคว้าแขนของเขาเอาไว้

 

“หากเจ้าไปทั้ง ๆ แบบนี้ ถ้าพวกมันเอาหลิงเอ๋อกับหยินชางมาเป็นตัวประกัน เจ้าจะทำยังไง?”

 

ถึงแม้ชายหนุ่มจะทรงพลัง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีอำนาจทำอะไรได้ทุกอย่าง 

 

ไม่ว่าจะเป็นภูตที่แข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่หากมีจุดอ่อน มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่พลาด และจุดอ่อนนั้นอาจจะถูกศัตรูนำกลับมาใช้เพื่อจัดการเขาแทน

 

เมื่อหลงโม่ได้ยินคำพูดของภรรยาสาว เขาก็กำหมัดแน่น พร้อมกับดวงตาที่ฉายแววเกลียดชังและกระหายเลือด

 

หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงจะตอบนางกลับไปทันทีว่าเขาจะช่วยหลงหลิงเอ๋อและหยินชางให้ได้ แม้ว่าตัวของเขาจะตายก็ตาม

 

แต่ปัจจุบัน พอเขาสบเข้ากับดวงตาที่ใสสะอาดของหูเจียวเจียว เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี เพราะถ้าเขาพูดตามที่ตนคิดออกไปตรง ๆ มันอาจจะทำให้ภรรยาสาวของเขากังวลมากยิ่งขึ้น

 

“ถ้าเจ้าเชื่อในตัวข้า ก็ทำตามที่ข้าบอก รับรองว่าหลิงเอ๋อและหยินชางจะสามารถกลับมาได้โดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ” หูเจียวเจียวดึงแขนของชายร่างสูงไว้เพื่อรอให้เขาใจเย็นลงก่อน

 

ขณะนี้คิ้วหนาขมวดแน่น โดยปกติแล้วเขาย่อมเชื่อจิ้งจอกสาวสุดหัวใจ เพียงแต่ว่า…

 

“เจ้าเองก็ต้องไม่ได้รับบาดเจ็บด้วยเช่นกัน” มังกรหนุ่มพูดกำชับเสียงเข้ม เพราะนางคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา

 

เมื่อหูเจียวเจียวสัมผัสได้ถึงความห่วงใยของหลงโม่ เธอจึงยิ้มให้กับชายตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยน “ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ยอมให้คนพวกนั้นได้แตะต้องข้าแม้แต่ปลายผม แต่เจ้าคงต้องทำงานหนักเพื่อปกป้องข้าแล้วล่ะ”

 

ชายหนุ่มไม่ได้คิดว่าคำพูดของอีกคนเป็นเรื่องผิดปกติ เพราะในฐานะภูตชาย การปกป้องคู่และลูก ๆ ของตนคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มองว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องลำบากสำหรับเขา

 

จากนั้น 2 สามีภรรยาก็พูดคุยกันเกี่ยวกับแผนการของพวกเขา ในขณะที่หลงโม่ฟังอยู่ เขาก็มองเข้าไปในดวงตาที่เป็นประกายของคนรักที่ดูมีความมั่นใจมาก

 

พอเขานึกถึงแผนการที่หญิงสาวบอก เขาก็รู้สึกว่ามันฟังดูน่าเหลือเชื่อสุด ๆ

 

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่สงสัยในวิธีการของเจียวเจียว เขาจึงตกลงเห็นด้วยกับแผนการของนาง

 

เดิมทีมังกรหนุ่มกับจิ้งจอกสาวมีความเข้าใจซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี อาจเรียกได้ว่าเพียงแค่มองตาก็รู้ใจ นั่นทำให้การพูดคุยเกี่ยวกับแผนการไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เกิดขึ้น จากนั้นทั้งคู่ก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเล็กน้อยแล้วสรุปแผนการอีกที ก่อนจะพากันเดินไปยังทิศทางที่อยู่อาศัยของภูตเผ่าไป๋ผีด้วยกัน

 

ในขณะนี้ภูตเผ่าไป๋ผีถูกภูตเผ่าเยว่หูกักบริเวณไว้อย่างเข้มงวด ถึงขนาดที่ว่าแม้แต่แมลงวันก็ไม่สามารถบินผ่านไปได้ ดังนั้นไม่มีทางที่จะมีภูตคนอื่นผ่านไปได้เช่นกัน

 

แต่หลงโม่กับหูเจียวเจียวไม่ใช่คนอื่น อีกทั้งภูตผู้ควบคุมภูตเผ่าไป๋ผีก็ไม่มีความกล้าพอที่จะเข้ามาขวางทางพวกเขา

 

…

 

กลับไปทางด้านของเด็ก ๆ

 

หลังจากที่เด็กชายทั้ง 4 หนีออกจากบ้านได้แล้ว พวกเขาก็จงใจใช้เส้นทางอื่นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอกับพ่อมังกรและแม่จิ้งจอก 

 

เนื่องจากพ่อกับแม่ของพวกเขากำลังออกตามหาพวกหลงหลิงเอ๋ออยู่ ดังนั้นทั้งคู่จะต้องไปตามหาในเส้นทางปกติที่เด็กหญิงเดินผ่านเป็นประจำแน่นอน นั่นหมายความว่าการที่พวกเขาเลือกที่จะไปตามหาในเส้นทางอื่นนั้นถูกต้องแล้ว

 

“วันนี้เจ้าไปไหนมา!? ทำไมตัวเจ้าถึงเปื้อนเลือดแบบนี้ล่ะ!?”

 

“ข้าไม่เป็นไร พอดีข้าไปเจอคนบ้า 2 คนบนถนน พวกมันทำร้ายข้าจนได้รับบาดเจ็บที่ขา แต่ข้าโชคดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากหมอผีกับภูตผู้คุ้มกันของนาง ตอนนี้ขาของข้าก็เลยหายดีแล้ว..”

 

ทันใดนั้นเด็กทั้ง 4 ที่กำลังค้นหาอยู่บริเวณใกล้เคียงก็ได้ยินบทสนทนาที่มีคำว่า ‘หมอผี’ พวกเขาจึงหยุดอยู่กับที่ก่อนจะเงี่ยหูฟังเพื่อหาที่มาของเสียง

 

ไม่นานพวกหลงอวี้ก็หันไปเห็นหญิงชายที่กำลังยืนคุยกันอยู่หน้าบ้านหินหลังหนึ่ง เหล่าเด็กตระกูลหลงจึงรีบวิ่งเข้าไปหาผู้ใหญ่ 2 คนนั้นโดยพลัน

 

“ท่านป้า ท่านบอกว่าวันนี้ท่านเจอหมอผีงั้นหรือ?” หลงอวี้ก้าวไปข้างหน้าแล้วถามหญิงสาวด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“ใช่แล้ว เจ้าคือ…?” เมื่อภูตหญิงคนนั้นหันไปมองตามเสียงก็พบว่ามีเด็ก ๆ ซึ่งดูคุ้นหน้าคุ้นตายืนอยู่ แต่นางนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นพวกเขาที่ไหน นางจึงมีสีหน้าสับสนเล็กน้อย

 

“ข้าเป็นพี่ชายของหมอผี ตอนนี้นางหายตัวไป เราก็เลยออกมาตามหานาง”

 

พอหญิงสาวได้ยินว่าเด็กหญิงหายตัวไป นางก็ตกใจมาก

 

“หาย… หายไปงั้นหรือ? นางหายตัวไปได้ยังไงกัน?! หรือเป็นเพราะข้าที่ทำให้หมอผี…” นางพูดพร้อมกับทำหน้าโศกเศร้า

 

ตัวนางพึ่งมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ในตอนที่มาถึงเผ่าเยว่หู นั่นทำให้นางรู้สึกซาบซึ้งใจในการดูแลเหล่าภูตของหัวหน้าเผ่าเยว่หู แต่พอเกิดเรื่องที่หมอผีหายตัวไปหลังจากรักษาตน นางก็รู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก เพราะนางรู้ว่าหมอผีตัวน้อยเป็นลูกหลานของหัวหน้าเผ่าหูหลิน หากเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหญิง นางคงจะโทษตัวเองไปตลอดชีวิต

 

“ท่านป้า อย่าเพิ่งกังวลไป ท่านช่วยบอกเราก่อนได้ไหมว่าท่านเจอหมอผีครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่และที่ไหน แล้วมีเด็กผู้ชายที่ชื่อหยินชางอยู่กับนางด้วยใช่หรือไม่?”

 

ใบหน้าเคร่งขรึมประกอบกับท่าทีที่ดูสงบของหลงอวี้ทำให้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างหญิงสาวรู้สึกประหลาดใจ

 

เด็กคนนี้ดูสุขุมเหมือนพวกผู้ใหญ่เลย

 

สมกับที่เป็นพี่ชายของหมอผี! 

 

ส่วนหลงเซียวและพี่น้องคนอื่น ๆ ก็มองไปทางผู้หญิงคนนั้นเพื่อรอคำตอบด้วยเช่นกัน

 

“มีเด็กอีกคนอยู่กับหมอผีจริง ๆ เด็กคนนั้นโตกว่าพวกเจ้าประมาณ 4-5 ปี” หญิงสาวพยักหน้าซ้ำ ๆ พร้อมกับบอกหลงอวี้ถึงสิ่งที่ตนเจอในวันนี้รวมถึงเวลาและสถานที่อย่างละเอียด

 

หลังจากเด็กชายได้ยินว่าภูตผู้คุ้มกันทั้ง 6 แยกออกไปจับคนร้าย หัวใจของเขาก็สั่นไหว เขาเกรงว่าผู้ร้าย 2 คนนั้นจะจงใจหลอกล่อให้พวกเขาออกห่างจากน้องสาวของตน

 

“ท่านป้า ขอบคุณท่านมาก” เมื่อคนเป็นพี่ใหญ่คิดว่าไม่มีอะไรที่จะต้องถามแล้ว เขาจึงขอบคุณผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะเตรียมตัวออกไปตามหาชายที่ทำหน้าที่คุ้มกันหมอผีตัวน้อยทั้ง 2 พร้อมกับเหล่าน้อง ๆ ของเขา

 

ตามที่หญิงสาวคนนั้นบอก นางเพิ่งแยกจากหลงหลิงเอ๋อกับหยินชางได้ไม่นาน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องรีบไปที่นั่นให้เร็วที่สุด

 

ในขณะที่ 4 พี่น้องกำลังจะออกไป ภูตหญิงก็ตะโกนขึ้นมาว่า

 

“ช้าก่อน! ข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย ข้ารู้ว่าคนร้าย 2 คนนั้นไปทางไหน”

 

พอหลงอวี้กับหลงเซียวได้ยินแบบนั้นจึงหันมามองหน้ากัน แต่เมื่อเห็นถึงความรู้สึกผิดและความจริงใจของนาง พวกเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำที่นางบอก 

 

ผู้หญิงคนนี้มีคู่ครอง 2 คน และมีลูกด้วย ดังนั้นนางจึงบอกให้คู่คนหนึ่งอยู่ดูแลลูกที่บ้าน ส่วนอีกคนจะพานางออกไปตามหาหมอผีตัวน้อยพร้อมกับเด็ก ๆ

 

จากนั้นหญิงสาวก็เดินนำ 4 พี่น้องตระกูลหลงไปยังทิศทางที่ตนบอกก่อนหน้านี้ หลังจากเดินไปได้ไม่นาน กลุ่มของเด็ก ๆ ก็เห็นพวกภูตรูปร่างกำยำกำลังเดินมาทางพวกเขา

 

อีกฝ่ายมีอยู่ 6 คนพอดี แถมพวกเขายังลากชาย 2 คนที่มีหน้าตาบวมช้ำมาอีกด้วย

 

หลงอวี้ที่เห็นดังนั้นจึงคาดเดาได้ในใจ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยปากถามอะไร เขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่มากับพวกเขาพูดขึ้นว่า

 

“นั่น! เป็นเจ้า 2 คนนั้นแหละที่ทำร้ายข้า!”

 

และกลุ่มภูตที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็คือผู้คุ้มกันของหลงหลิงเอ๋อตามที่เด็กชายคาดเดาไว้จริง ๆ

 

ปัจจุบันภูตผู้คุ้มกันทั้ง 6 ต่างอยู่ในอาการสับสน เพราะคนร้าย 2 คนนี้วิ่งหนีเร็วเกินไป จึงทำให้พวกเขาต้องไล่ตามอยู่เป็นเวลานานกว่าจะจับได้ 

 

เวลาต่อมา ทุกคนก็เดินกลับไปที่จุดนัดพบ แต่พวกเขาไม่เห็นหมอผีตัวน้อยกับหยินชางอยู่ที่นั่นแล้ว ส่วนชายอีก 2 คนที่ทิ้งไว้คอยคุ้มกันเด็กทั้งคู่ก็หายไปด้วยเช่นกัน 

 

ชายร่างใหญ่ทั้ง 6 คนจึงคิดว่าหลงหลิงเอ๋อถูกส่งกลับบ้านไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงกำลังจะเดินไปที่บ้านของหูเจียวเจียวเพื่อตรวจสอบ แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงพวกเขาก็พบกับพวกหลงอวี้เข้าเสียก่อน

 

แน่นอนว่าภูตกลุ่มนี้จำหลงอวี้กับเด็กอีก 3 คนได้ว่าพวกเขาเป็นพี่น้องของหมอผี 

 

“พวกเจ้ามาทำอะไรกันที่นี่ แม่หมอยังไม่ได้กลับบ้านหรือ?” เมื่อภูตผู้คุ้มกันที่เป็นผู้นำเห็น 4 พี่น้องก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี

 

“หลิงเอ๋อกับพี่หยินชางหายตัวไป” หลงจงตอบด้วยใบหน้าเคร่งเครียด 

 

พอภูตที่ทำหน้าที่คุ้มกันทั้ง 6 ได้ยินดังนั้นก็ตกใจมากจนแทบสิ้นสติ

 

พวกเราทำหมอผีหาย!

 

ครั้งนี้พวกเราต้องโดนหัวหน้าหลินเชือดทิ้งแน่ ๆ!