บทที่ 159: ผงสีขาว

สิ่งที่ทุกคนเห็นในถุงหนังสัตว์ใบเล็กคือถั่วขาว 1 กำมือ

 

“หลงโม่ นี่คืออะไร?” หูชิงซานเอนตัวไปถามด้วยความสับสน

 

“หูเจียวเจียวให้ข้ามา” มังกรหนุ่มตอบก่อนจะแจกจ่าย ‘ถั่ว’ สีขาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางพูดเสียงเย็นชาว่า “นางบอกว่าถ้าศัตรูไล่ตามทัน ให้พวกเจ้ากินมัน”

 

กินถั่ว!?

 

ดวงตาของจิ้งจอกหนุ่มเบิกกว้าง “นี่คงไม่ใช่อาหารมื้อสุดท้ายที่น้องสาวของข้าเตรียมไว้ให้หรอกนะ?”

 

หูเฉียงผู้เป็นพ่อตบหัวลูกชายตัวเอง “มื้อสุดท้ายอะไรของเจ้า? อย่ามาพูดไร้สาระ! ข้ายังอยากกลับไปหาเสี่ยวหมินและเจียวเจียวอยู่!”

 

“มันหมายความว่ายังไง...” หูชิงซานเกาหัวในขณะที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ของพวกนี้จะช่วยเราได้จริงหรือ?”

 

“กินมันเร็วเข้า” ​​หลงโม่ไม่ตอบ เขาหยิบถั่วขาวเม็ดสุดท้ายในมือของเขา ก่อนจะโยนมันเข้าปากและกลืนมันโดยไม่เคี้ยวด้วยซ้ำ

 

เมื่อสมาชิกในกลุ่มเห็นอย่างนั้นก็รีบกิน ‘ถั่ว’ สีขาวอย่างรวดเร็ว

 

ไม่ว่าจะอย่างไร มันก็คุ้มค่าที่ได้กินสิ่งที่ผู้หญิงมอบให้ก่อนตาย แต่น่าเสียดายที่ดอกเกลือมีความสำคัญน้อยกว่าการหนีเอาชีวิตรอดจากฝูงหมาป่า!

 

ปัจจุบันเหล่าภูตชายที่ออกมาทำภารกิจขนดอกเกลือกำลังรู้สึกหงุดหงิด

 

ไม่มีใครเชื่อจริง ๆ ว่าถั่วเม็ดเล็กนี้จะช่วยชีวิตทุกคนหรือช่วยให้ใครก็ตามกลับบ้านแบบครบ 32 ได้

 

ทันทีที่ภูตชายทั้ง 10 กินถั่วเสร็จ เสียงหมาป่าหอนจากด้านหลังก็ใกล้เข้ามา ก่อนที่หมาป่าสีเงินตัวใหญ่จะพุ่งออกจากป่ามาล้อมรอบพวกเขาในพริบตา

 

ภูตหมาป่ากลุ่มนี้มีขนาดใหญ่มาก พวกมันล้อมรอบพวกหลงโม่จากทุกทิศทุกทาง ทำให้สมาชิกในกลุ่มมีสีหน้าซีดเซียวเพราะไม่สามารถหาโอกาสหลบหนีไปได้ 

 

วันนี้พวกเขาจะต้องตายอยู่ที่นี่จริงหรือ?

 

“พี่เมี่ย ข้าเจอพวกมันแล้ว พวกมันคือกลุ่มคนที่หัวหน้าพูดถึงจริงด้วย” หมาป่าตัวผอมปากแหลมยืนอยู่ข้างหลังหมาป่าตัวใหญ่ที่มีขนเงางามพูดภาษาสัตว์อย่างตื่นเต้น

 

ในดวงตาสีเขียวเข้มของฝูงนักล่าเหล่านี้มีแสงที่กระหายเลือดและโหดร้าย ราวกับว่าภูตที่อยู่ตรงหน้าเป็นเหยื่อที่พวกมันรอคอยมานาน

 

หลางเมี่ยที่อยู่ในร่างสัตว์มองดูภูตทั้ง 10 คนที่อยู่ในวงล้อมอย่างเหยียดหยาม “เจ้าบอกว่ามีแค่ 8 คนไม่ใช่หรือ พอรวมคนส่งข่าวอีกคนหนึ่งก็น่าจะมีเพียง 9 คน”

 

“พี่เมี่ย ไม่ว่ามันจะมาอีกกี่คน มันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่อยู่ดี” หมาป่าร่างผอมพูดประจบสอพลอเจ้านาย 

 

“ถูกต้อง ไม่ว่าพวกมันจะหนีไปทางไหน มันก็เป็นทางตัน” สายตาไร้ความปรานีของหลางเมี่ยมองไปทางพวกหลงโม่ไม่ต่างจากกลุ่มของภูตที่ตายแล้ว

 

ถัดมา เขาชำเลืองมองห่อหนังสัตว์ขนาดใหญ่ที่กลุ่มคนตรงหน้าขนมา ก่อนจะมีประกายแวววาวในดวงตา

 

“นั่นคือดอกเกลือหรือเปล่า?”

 

หลังจากที่ภูตหมาป่าได้รับดอกเกลือและสังหารเป้าหมายทั้งหมดแล้ว ภารกิจของเขาก็จะเสร็จสิ้น

 

นอกจากนี้ยังมีทะเลสาบน้ำเค็ม ซึ่งผู้เป็นหัวหน้าเผ่าจะส่งภูตไปปกป้องสถานที่นั้น แล้วดอกเกลือทั้งหมดก็จะเป็นของเผ่าหมาป่า

 

เนื่องจากภาษาสัตว์ของแต่ละเผ่านั้นแตกต่างกัน โดยที่ภูตเผ่าอื่นได้ยินแค่พวกเขาเห่าหอนกัน ทว่าไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดได้ 

 

อย่างไรก็ตาม โลกภูตก็มีภาษามนุษย์เป็นภาษากลางในการสื่อสารเช่นกัน

 

“พวกเจ้าเป็นใคร ทำไมพวกเจ้าถึงมาดักซุ้มทำร้ายพวกเรา?” หูเฉียงก้าวไปข้างหน้าเพื่อถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

 

“ถ้าเจ้าอยากได้เกลือ ข้าบอกเจ้าได้ว่าเกลืออยู่ที่ไหน ขอแค่เจ้าปล่อยเราไป เราจะแบ่งเกลือให้”

 

ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำกลุ่มพยายามเจรจากับฝูงหมาป่า

 

ตราบเท่าที่สมาชิกทุกคนสามารถนำดอกเกลือกลับไปได้อย่างราบรื่น พวกเขาก็ไม่รังเกียจที่จะแบ่งปันให้กับเผ่าอื่น เพราะถึงอย่างไรก็ยังคงมีดอกเกลือจำนวนมากให้เก็บอยู่ที่ทะเลสาบ 

 

แต่ถึงกระนั้น หลางเมี่ยไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลย

 

ภูตหมาป่าส่งเสียงคำรามต่ำอย่างเย้ยหยัน

 

“ใครจะแบ่งดอกเกลือกับสัตว์อ่อนแออย่างเจ้า ดอกเกลือเป็นของเผ่าหมาป่าของเรา”

 

หมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ไม่เคยแบ่งปันทรัพยากรกับสัตว์ชั้นต่ำ พวกมันแบ่งของให้กันและกันเท่านั้น หากไม่ต้องการให้ภูตจำนวนมากรู้จักดอกเกลือ วิธีที่ดีที่สุดก็คือฆ่าภูตทุกคนที่รู้เรื่องนี้!

 

เสียงคำรามมุ่งร้ายนำมาซึ่งแรงกดดันอันหนักหน่วง ทำให้หูเฉียงหวาดกลัวจนถอยหลังไปหลายก้าว

 

ภูตคนนี้แข็งแกร่ง!

 

ขณะนั้นความระแวดระวังในดวงตาของภูตจิ้งจอกวัยกลางคนทวีความรุนแรงมากขึ้น

 

เมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจจะแปลงร่างเป็นมนุษย์เพื่อพูดคุยเลย เขาก็เดาได้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่มีความคิดที่จะเจรจา และสมาชิกทั้งหมดก็กำถุงดอกเกลือไว้ในมือแน่น

 

“โบร้วววว!”

 

ในตอนนั้นเอง เสียงหอนของหมาป่าดังก้องไปทั่วท้องฟ้า ราวกับเป็นสัญญาณบอกให้ภูตหมาป่าที่เฝ้าดูอยู่รอบ ๆ เริ่มโจมตีเป้าหมาย

 

ฝูงหมาป่าแยกเขี้ยวคืบคลานเข้าหาภูตทั้ง 10 และพุ่งเข้ากัดอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว!

 

“หลงโม่! เจ้าบอกว่ามีทางรอดไม่ใช่หรือ? เร็วเข้า ไม่อย่างนั้นเราจะตายกันหมด!” เป้าเฟิงตะโกนพร้อมกับกลายร่างเป็นเสือดาว

 

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม หลงโม่ก็เปิดถุงหนังสัตว์อีกใบ และทันใดนั้นเขาก็กลายร่างเป็นมังกรดำบินขึ้นไปในอากาศ

 

ทางด้านภูตหมาป่าเห็นเงาดำเคลื่อนผ่านไป ไม่นานผงสีขาวก็โปรยลงมาจากอากาศ แล้วผงละเอียดคล้ายฝุ่นก็กระจายไปทั่วทันที ประกอบกับลมพัดกระโชก ทำให้ภูตหมาป่าทุกตัวสูดผงดังกล่าวเข้าปากและจมูกโดยไม่รู้ตัว

 

หลางเมี่ยสะบัดหัวด้วยความโกรธ เมื่อผงแปลกประหลาดจางหาย เขาก็เห็นมังกรดำบนท้องฟ้าอย่างชัดเจน ก่อนที่ดวงตาของเขาจะฉายให้เห็นถึงความตกใจ

 

“กรรซ์!” 

 

มันคือภูตมังกรจริง ๆ หรือ?

 

แต่เวลาผ่านไปไม่นานนัก เขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

“ที่แท้เจ้าก็เป็นภูตมังกรแปลงร่างล้มเหลวที่กล้าหยิ่งยโสต่อหน้าพวกเรา ภูตหมาป่า วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งซะ ไอ้มังกรไร้ประโยชน์!”

 

หลางเมี่ยคำรามต่ำ ดวงตาสีเขียวเข้มของเขาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด ทำให้ใบหน้าหมาป่ายับย่นตามแรงอารมณ์ 

 

หลังจากเสียงคำรามของผู้เป็นจ่าฝูง ภูตหมาป่าทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขาก็คำรามพร้อมเพรียงกัน 

 

สถานการณ์ตรงหน้าทำให้หัวใจของเป้าเฟิงกระตุกวูบ

 

พวกเขากำลังจะตายแต่หลงโม่ยังกล้าไปยั่วยุพวกมันอีก นี่เขาจะทำให้ทุกคนในกลุ่มตายเร็วขึ้นหรือไง!

 

ส่วนหูชิงซานที่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มย่ำแย่ จู่ ๆ ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย

 

ใช่แล้ว! หลงโม่บินได้ แต่ภูตหมาป่ากลุ่มนี้บินไม่ได้ ถ้าพวกมันตามภูตมังกรไปไม่ทัน ตราบใดที่ทุกคนมอบดอกเกลือให้อีกฝ่าย เขาก็สามารถกลับไปพร้อมดอกเกลือได้! อย่างน้อยน้องสาวและแม่ของเขาจะสามารถผ่านฤดูหนาวนี้ไปได้โดยไม่ขาดแคลนเกลือ

 

พอจิ้งจอกหนุ่มคิดได้ดังนั้นก็รีบนำดอกเกลือลงจากไหล่ของตนและพยายามโยนมันขึ้นไปในอากาศ

 

“หลงโม่ เจ้านำดอกเกลือกลับไปซะ ตอนนี้เผ่าขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!”

 

ทางด้านหลางเมี่ยสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของหูชิงซาน เขาก็คำรามต่ำด้วยความโกรธ และกระโจนไปหามังกรดำตัวใหญ่ที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศ

 

“กรรซ์!” 

 

คิดหรือว่าจะหนีไปได้ง่าย ๆ!

 

ความสามารถในการกระโดดของภูตหมาป่าน่าทึ่งมาก เขาสามารถกระโดดได้สูงกว่า 10 เมตรโดยใช้กิ่งไม้ช่วย และเขาก็พุ่งไปหาถุงดอกเกลือทันเวลา

 

เป็นแค่มังกรไร้ประโยชน์ที่แปลงร่างไม่สำเร็จ อย่าแม้แต่จะคิดแย่งดอกเกลือไปจากข้า!

 

เมื่อเหล่าหมาป่าเห็นฉากนี้ พวกมันทุกตัวก็เปิดฉากโจมตีอย่างรวดเร็ว 

 

และหัวใจของกลุ่มภูตที่เสียเปรียบทั้งหมดก็จมดิ่งลงเหว ภูตชายทั้ง 9 ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับศัตรูจนถึงที่สุด ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาจะรั้งอีกฝ่ายไว้เพื่อให้หลงโม่หลบหนีไปให้ได้

 

แต่ทว่า…

 

วินาทีต่อมา มีเสียงกระแทกดังขึ้นเหนือหัวของทุกคน

 

ผัวะ!

 

หางขนาดใหญ่และแข็งแรงของมังกรดำเหวี่ยงลงมากระแทกหน้าผากของหลางเมี่ยเต็มเปา ทำให้ร่างหมาป่าสูญเสียจุดศูนย์ถ่วงไปแล้วร่วงหล่นลงมาจากฟ้าอย่างรวดเร็ว

 

“เอ๋ง!”

 

เกิดอะไรขึ้น!?

 

ทำไมไอ้มังกรขยะนั่นถึงเร็วขนาดนี้? เป็นไปไม่ได้!

 

ด้วยการเคลื่อนไหวที่ว่องไวของมังกรดำ กรงเล็บของมังกรสามารถจับถุงดอกเกลือได้อย่างแม่นยำ และดวงตาของสัตว์ร้ายสีทองที่แฝงไปด้วยการคุกคามก็มองไปทางหลางเมี่ย

 

“เป็นเจ้าต่างหากที่ช้าลง” หลงโม่ตอบเหมือนอ่านใจอีกฝ่ายได้

 

ความเย้ยหยันส่องประกายในดวงตาที่ขุ่นมัวของมังกรหนุ่ม จากนั้นเขาโฉบลงมาแล้วพูดเสียงทุ้มกับพวกหูชิงซานว่า “รีบหนีไปเร็วเข้า!”