บทที่ 144: นอนกับท่านพ่อหลับสบายดีไหม?

กลางดึกในคืนเดียวกัน 

 

หูเจียวเจียวสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน ร่างกายของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น

 

เธอฝันถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้ว!

 

ในความฝัน พ่อและพี่ชายของเธอถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมโดยฝูงภูตที่โผล่มาระหว่างทางเพราะพวกเขาใช้ทางลัดที่เป็นเส้นทางกลับจากการขนดอกเกลือ ฝ่ายตรงข้ามจึงชิงดอกเกลือไปได้

 

จากนั้นกลุ่มภูตแปลกหน้านำร่างกายของทั้งคู่ที่แทบจะแยกชิ้นส่วนไปโยนทิ้งในป่าเพื่อเป็นอาหารให้สัตว์ป่ากิน

 

เมื่อจิ้งจอกสาวนึกถึงฉากในความฝัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะขนหัวลุก หัวใจของเธอสั่นไหวจนทนไม่ได้ เธอจึงรีบลุกขึ้นและมองออกไปนอกประตู

 

เวลานี้พระจันทร์ยังลอยอยู่เหนือยอดไม้ ปัจจุบันฟ้ายังไม่สว่างและน่าจะมีเวลาก่อนรุ่งสาง

 

หญิงสาวควรนำเรื่องนี้ไปบอกหลงโม่กับหัวหน้าเผ่าทันที เธอต้องบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น และขอให้ท่านผู้เฒ่าส่งภูตไปช่วยเหลือพวกเขา แต่เหตุการณ์ในนิมิตยังไม่ใช่แค่นี้

 

เพราะ...

 

ในความฝัน นอกจากภูตทั้ง 8 ที่ไปทำภารกิจขนดอกเกลือแล้ว ยังมีหลงโม่อยู่ในหมู่พวกเขาด้วย!

 

ทำไมเขาถึงไปอยู่ท่ามกลางภูตพวกนั้น!

 

หูเจียวเจียวมีสีหน้าเคร่งเครียด เธอใช้ปลายนิ้วนวดฝ่ามือสีซีดเพื่อบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ พลางนึกถึงรายละเอียดของความฝันอย่างระมัดระวัง

 

!!!

 

ทันใดนั้นจิ้งจอกสาวก็เข้าใจบางอย่าง

 

ปรากฎว่าความฝันครั้งก่อนหน้าไม่ได้บอกเธอถึงที่อยู่ของหลงโม่ แต่มันเป็นฝันร้ายที่ยังไม่จบสิ้น ในตอนท้ายของความฝัน เสียงคำรามของมังกรกับเสียงหอนของสุนัขจิ้งจอกที่ตนได้ยินไม่ได้ดังมาจากเผ่า แต่เสียงเหล่านั้นเกิดขึ้นเพราะพวกเขาถูกศัตรูปล้นดอกเกลือไปในตอนที่ทุกคนอยู่ระหว่างทางกลับ!

 

หลังจากที่เธอถูกลูก ๆ ปลุกให้ตื่น ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่ได้ฝันถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปจนกระทั่งวันนี้

 

“แต่... ทำไมหลงโม่ถึงอยู่ที่นั่น...”

 

หูเจียวเจียวขมวดคิ้วแน่นในขณะที่ฟันเฟืองในสมองของเธอหมุนอย่างรวดเร็ว 

 

แล้วเธอก็พึมพำด้วยความไม่มั่นใจ “อาจเป็นเพราะฉันหรือเปล่า?” 

 

ภูตที่ไปช่วยเหลือ 1 ในนั้นเป็นมังกรหนุ่ม ไม่เพียงแค่เขาจะไม่สามารถช่วยทุกคนกลับมาได้แล้ว แต่เขาจะตายด้วย!

 

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่ชาย, พ่อ รวมถึงภูตที่ไปกับทั้ง 2 คน ภูตเหล่านั้นจะตายกันหมด

 

หญิงสาวทำได้เพียงมองดูพวกเขาตายไปเฉย ๆ อย่างนั้นหรือ...

 

“ซี๊ด…” จังหวะนั้นหูเจียวเจียวเผลอกัดริมฝีปากของตัวเองเนื่องจากความวิตกกังวล

 

รสชาติของเลือดคละคลุ้งอยู่ในปากราวกับว่าสวรรค์ได้เตือนว่าเธอต้องตัดสินใจโดยเร็วที่สุด

 

จนกระทั่งเวลาเช้าตรู่

 

ทันทีที่แม่จิ้งจอกออกมาจากกระท่อม เธอเห็นลูกน้อย 5 คนอยู่ในลานบ้านแล้ว

 

“เมื่อคืนพวกเจ้านอนหลับสบายกันหรือเปล่า?” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมกับสังเกตดวงตาที่มีรอยคล้ำคล้ายหมีแพนด้าของเจ้าตัวเล็กทั้งหลายด้วยสีหน้างุนงง

 

ยกเว้นหลงหลิงเอ๋อ เด็กทั้ง 4 คนมีรอยคล้ำลึกรอบดวงตา โดยเฉพาะอย่างยิ่งใบหน้าขาวซีดและดวงตาสีเข้มของหลงเซียว มันยิ่งขับให้รอยคล้ำชัดเจนมากขึ้น

 

ส่วนหลงเหยา...

 

เดิมทีใบหน้าของเขาเป็นสีดำอยู่แล้ว จึงไม่สามารถบอกได้ว่าอีกฝ่ายมีรอยคล้ำหรือไม่ แต่ดวงตาที่หมองหม่นประกอบกับสีหน้าเหนื่อยล้านั้นเหมือนกับพี่ชายอีก 3 คนทุกประการ ซึ่งหูเจียวเจียวเดาว่าสภาพของมังกรน้อยคงไม่ต่างจากคนอื่น

 

“ฮ่า~” หลงหลิงเอ๋อยกมือขึ้นปิดปากหาวและพึมพำเบา ๆ “นอนกับท่านพ่อหลับสบายไหมน่ะหรือ? หึ” 

 

เสียงของเด็กสาวเบามากจนแม่จิ้งจอกได้ยินไม่ชัดเจน “หือ อะไรนะ?”

 

“เปล่า ท่านแม่ หลิงเอ๋อหลับสนิทตลอดคืนเลย” หลงหลิงเอ๋อฉีกยิ้มตอบเสียงอ่อนหวาน

 

“จริงหรือ?” ผู้เป็นแม่เอียงหน้ามองด้วยความฉงน ก่อนจะมองไปที่เด็กน้อยอีก 4 คนที่พยักหน้าพร้อมเพรียงกัน

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นเช่นนี้ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เพราะเธอกังวลกับเรื่องสำคัญอย่างอื่นมากกว่า เธอกวาดตามองไปรอบลานบ้าน แต่เธอก็ไม่พบร่างของหลงโม่ เธอจึงถามว่าเด็ก ๆ ว่า “พ่อของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน?” 

 

“เขาไปบ้านพี่เสี่ยวเตียว” หลงหลิงเอ๋อตอบออกไปตามตรง

 

“ท่านพ่อบอกว่าพี่เสี่ยวเตียวโง่เกินไป ท่านพ่อก็เลยต้องไปอธิบายโครงสร้างของบ้านหินให้เขาฟังเป็นการส่วนตัว เพื่อที่พี่เสี่ยวเตียวจะได้ไม่ถ่วงความคืบหน้าของการสร้างบ้านหิน” 

 

“...”

 

มังกรหนุ่มไปสั่งสอนเจ้าลิงซื่อบื้อนั่นเองเลยหรือ?

 

เมื่อวานนี้หญิงสาวแค่ต้องการทำความคุ้นเคยกับโหวเสี่ยวเตียวและภูตคนอื่น ๆ เพราะถึงอย่างไรเรื่องพวกนี้ก็เป็นความรู้ใหม่ พวกเขาจำเป็นจะต้องฟังคำอธิบายหลายครั้งก่อนจึงจะสามารถจดจำได้ทั้งหมด

 

แต่เธอพูดเพียงครั้งเดียว หลงโม่ก็จำได้หมดแล้ว ทีนี้เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปสอนคนอื่นอีกใช่ไหม!?

 

ช่างเป็นสมองที่น่าอิจฉาเสียจริง!

 

ถัดมา หูเจียวเจียวลูบหัวหลงหลิงเอ๋อพลางพูดว่า “แม่จะไปหาพ่อ พวกเจ้าอยู่บ้านกันก่อนนะ อีกเดี๋ยวแม่จะกลับมาทำอาหารเช้าให้พวกเจ้าหลังจากทำงานเสร็จ ส่วนหลิงเอ๋อช่วยแม่ดูแลพี่ชายกับเสี่ยวเหยาด้วยแล้วกัน” 

 

สาวน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟังด้วยการแสดงออกที่ไร้เดียงสาและมีเหตุผลเหมือนผู้ใหญ่

 

ส่วนเด็กอีก 4 คนก็ผงกหัวรับคำแบบเหนื่อยล้าเช่นกัน

 

แววตาของคนเป็นแม่อ่อนโยนยามที่ได้เห็นภาพตรงหน้า เธอเผยยิ้มจาง ๆ และเมื่อเธอหันหลังเดินออกจากลานบ้าน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที

 

“หวังว่าจะทันเวลา...”

 

หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง 

 

หลังจากนั้นไม่นาน หูเจียวเจียวก็เห็นหลงโม่รวมถึงภูตอีก 10 คนที่เป็นช่างสร้างบ้านหินมุ่งหน้าใกล้เข้ามาทางตน

 

เนื่องจากโหวเสี่ยวเตียวและคนอื่น ๆ ถูกมังกรหนุ่มปลุกให้ตื่นแต่เช้าตรู่ ก่อนที่ทุกคนจะถูกบังคับให้ฟังคำอธิบายของโครงสร้างบ้านหินจากอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็กระตุ้นให้พวกเขามาสร้างบ้านหินต่อหลังจบการบรรยาย โดยไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าวหรือดื่มน้ำสักถ้วย

 

สิ่งที่เกิดขึ้นคล้ายกับว่าเหล่าภูตชายกำลังฝึกอยู่ในค่ายทหารของโลกภูต 

 

ทานด้านจิ้งจอกสาวก้าวไปข้างหน้าเพื่อคว้าแขนของหลงโม่ พลางมองไปที่พวกลิงหนุ่ม แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ภูตที่นำดอกเกลือไปอาจเกิดเรื่องขึ้น หลงโม่กับข้าจะไปหารือเรื่องนี้กับหัวหน้าเผ่า พวกเจ้าไปทำงานก่อนเถอะ งานของเมื่อวานที่ต่อจากงานวางรากฐาน ข้าจะกลับมาดูความคืบหน้าในภายหลัง” 

 

พอโหวเสี่ยวเตียวกับภูตชายที่เหลือได้ยินว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับกลุ่มคนที่ออกไปทำภารกิจ ทุกคนก็ทำหน้าจริงจังเช่นกัน

 

พวกเขาพยักหน้าซ้ำ ๆ พร้อมกับตอบว่า “ตกลง ไม่มีปัญหา เจ้าไปจัดการธุระของเจ้าเถอะ” 

 

“อืม เราสัญญาว่าจะไม่แอบอู้!” เสียงของแต่ละคนหนักแน่นมาก

 

เพื่อเห็นแก่คนในเผ่า หูเจียวเจียวช่วยทุกคนแก้ปัญหามากมาย

 

ในช่วงเวลาเช่นนี้ เหล่าชายฉกรรจ์ต้องทำสิ่งที่พวกตนควรทำเพื่อจิ้งจอกสาว นางจะได้ไม่เสียสมาธิ

 

“ขอบคุณพวกเจ้ามาก”

 

หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็ดึงหลงโม่ไปหาหัวหน้าเผ่า 

 

คนตัวสูงถูกลากออกไปโดยผู้หญิงตัวเล็กที่เตี้ยกว่าตนมากโดยไม่ขัดขืนเลย

 

“หู... เจียวเจียว เจ้าบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับภูตที่ไปตามหาดอกเกลือกลับมา มันเกิดอะไรขึ้น?”

 

นัยน์ตาของมังกรหนุ่มจับจ้องไปที่มือขาวเนียนที่กำลังจับแขนของเขาอยู่ แล้วเขาก็เปิดปากถามด้วยเสียงแหบแห้ง

 

เขาเริ่มสงสัยเรื่องที่นางมักจะรู้เรื่องที่ภูตคนอื่นไม่รู้อยู่เสมอ

 

ไม่ว่าจะการปลูกผลไม้ดิน, สร้างบ้านหิน, เก็บผลเกลือ หรือไปเอาดอกเกลือ

 

“หลงโม่ ถ้าข้าบอกว่าข้าฝันว่าพวกเขาตายหมด เจ้าจะเชื่อข้าไหม?” หูเจียวเจียวหยุดเดินโดยไม่หันหลังกลับไปมอง ในขณะที่เปล่งเสียงออกมาแผ่วเบา

 

“ข้าเชื่อ”

 

ชายหนุ่มตอบเสียงหนักแน่นโดยไม่ลังเลใด ๆ

 

นางเป็นคู่ของเขา

 

ภูตที่เป็นคู่ครองกันแล้ว ย่อมต้องไว้ใจซึ่งกันและกัน

 

หญิงสาวที่ได้ยินคำตอบยืนตัวแข็งทื่อ แม้แต่ลมหายใจของเธอก็ดูเหมือนจะหยุดลงชั่วขณะ

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็หันหน้ากลับมามองลึกเข้าไปในดวงตาสีทองอันลึกล้ำของหลงโม่อย่างระมัดระวัง และขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าหน่อย”

 

เวลาถัดมา หูเจียวเจียวมาที่บ้านของหัวหน้าเผ่าเพียงลำพัง 

 

ทันทีที่หญิงสาวใกล้จะถึงบ้านของอีกฝ่าย ชายสูงวัยก็เปิดประตูเดินออกมาพอดี

 

พอผู้นำสูงสุดของเผ่าเห็นจิ้งจอกสาว เขาก็มองเธออย่างสงสัย “เจียวเจียว เจ้าไม่ได้สร้างบ้านหินอยู่หรือ? ทำไมเจ้ามาที่นี่ล่ะ เกิดอะไรขึ้น?” 

 

“ท่านผู้เฒ่า มีบางอย่างเกิดขึ้นกับภูตทั้ง 8 ที่ไปนำดอกเกลือกลับมา!”

 

หูเจียวเจียวยืนอยู่ข้างนอกลานบ้านและพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล

 

คำพูดของเธอดึงดูดความสนใจของภูตที่อยู่บริเวณใกล้เคียงในทันที