บทที่ 116: ข้าจะให้เจ้าได้สมปรารถนาเอง

ขณะนี้ลู่มู่นอนกลิ้งอยู่กับพื้นไปมาพร้อมกับร้องเสียงดังเหมือนควายโดนเชือด

 

หูเจียวเจียวตกใจกับมารยาของแม่กวางมากจนยืนนิ่งไป 

 

เมื่อเธอมองดูหญิงชรากลิ้งไปทั่วพื้นและทำตัวเหมือนอันธพาลต่อหน้าตนเอง มุมปากของเธอก็กระตุกอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้

 

แน่นอนว่าคนที่ร้ายกาจที่สุดต่อชีวิตของนางเอกในนิยายเรื่องนี้คือสมาชิกในครอบครัวของตัวเองทั้งสิ้น การมีแม่ผู้ให้กำเนิดเช่นนี้ มันเป็นความโชคดีของลู่เมี่ยนเอ๋อแล้วที่ยังสามารถเติบโตมาเป็นคนที่มีจิตใจดีได้แล้วรอคอยวันที่ได้พบกับอิงหยวน

 

ปัจจุบันเสียงของแม่กวางดึงดูดภูตจำนวนมากอย่างรวดเร็วและพวกเขาก็ขยับมายืนดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ ๆ เมื่อเห็นว่ามันเป็นแม่จิ้งจอกที่น่ารำคาญที่สุดอย่างหูเจียวเจียวกับลู่มู่ที่มักจะสร้างความยากลำบากให้คนอื่นมานักต่อนัก ตอนนี้ในเผ่าจึงไม่มีใครอยากจะลดตัวไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของ 2 คนนี้

 

จิ้งจอกสาวเองก็ไม่ต้องการเสียเวลากับนางที่นี่ ดังนั้นเธอเลยหันหลังตั้งท่าจะเดินออกไป

 

แต่บังเอิญว่าแม่กวางเฒ่าสายตาคมเหลือบไปเห็นว่าเธอกำลังจะเดินหนี นางจึงเกลือกกลิ้งมากอดขาอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย

 

แล้วนางก็ตะโกนโวยวายเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองไม่หยุด

 

“นี่เจ้าตีข้าแล้วคิดจะหนีไปอีกงั้นรึ  ทิ้งปลาของเจ้าไว้ที่นี่เลยนะ ไม่อย่างนั้นเจ้าต้องข้ามศพข้าไปก่อนถึงจะออกไปได้!” นางไม่เชื่อว่าหัวหน้าเผ่าจะสามารถปกป้องแม่จิ้งจอกนี่ได้อีก!

 

เมื่อถึงเวลานั้น การได้ตีหูเจียวเจียวสักครั้งก็ถือว่าคุ้มทุน แม้ว่าไอ้ขยะหลงโม่จะไร้ประโยชน์ แต่เขาก็หาเหยื่อมาเลี้ยงดูครอบครัวได้มากมาย

 

ตอนนี้ลู่มู่มีคู่เพียงคนเดียวคือพ่อกวาง ส่วนผู้ชายคนอื่น ๆ ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตระหว่างการล่า นางไม่ยอมแม้แต่จะพาพวกเขาไปหาหมอให้เปลืองเนื้อ ดังนั้นตอนนี้จึงมีพ่อกวางเพียงคนเดียวที่พอจะออกหากินได้ แต่ส่วนใหญ่นางก็มักจะไปขโมย แย่งชิงหรือใช้เล่ห์กลเพื่อเอาเนื้อมาจากคนอื่น

 

ทางด้านพ่อลู่มักจะพูดจาไพเราะเอาใจภรรยาของตนเก่งมาก แต่ส่วนใหญ่เขามักจะล่าเหยื่อมาไม่ค่อยได้ ในอดีตแม่กวางสามารถสั่งให้ลู่เมี่ยนเอ๋อทำงานแทนเมื่อนางยังอยู่ใกล้ ๆ ทว่าตอนนี้ลูกสาวย้ายออกไปอาศัยอยู่กับอิงหยวนแล้ว คนในครอบครัวตระกูลลู่ทั้ง 3 จึงมีชีวิตที่ยากลำบากมาก

 

ด้วยเหตุนี้หญิงชราจึงโลภอยากได้ปลาของหูเจียวเจียว

 

ในขณะนี้ลู่มู่รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองมากโดยคิดว่าตนสามารถจัดการกับศัตรูได้อยู่หมัด แต่จิ้งจอกสาวที่ก้มลงมองนางก็พูดขึ้นมาว่า

 

“เจ้าพูดเองนะ ข้าไม่คิดว่าเลยเจ้าจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จะให้เจ้าได้สมปรารถนา แล้วก็อย่ามาโทษข้าทีหลังล่ะ”

 

หญิงสาวพูดจบแล้วก็ยกเท้าขึ้นเหยียบมือแม่กวางที่กอดขาของตนไว้ 

 

“อ๊ากกกกก!” ฝ่ายที่ถูกทำร้ายร่างกายกระตุกเพราะความเจ็บ

 

อีนางนี่! มันกล้าดียังไงมาเหยียบมือข้า! มันสมควรตาย!

 

“เจ้ากล้าเหยียบข้างั้นรึ! รอก่อนเถอะ ถ้าหัวหน้าเผ่ามาถึง ข้าจะให้ท่านผู้เฒ่าขับไล่เจ้าออกไปจากเผ่า!”

 

พอถึงเวลานั้น ข้าวของทั้งหมดในบ้านแม่จิ้งจอกคนนี้จะเป็นของนาง!

 

ถึงแม้ว่าบ้านของหูเจียวเจียวจะอยู่ไกลมาก ซึ่งนางเองไม่เคยคิดจะเฉียดเข้าไปใกล้ที่นั่นเลยสักนิด แต่หลังจากที่ลู่หลีมีเรื่องกับพวกตระกูลหลง เขาก็แอบเข้าไปสอดส่องบริเวณบ้านของอีกฝ่ายเพื่อจับผิด แล้วก็ได้เห็นว่าที่บ้านของนางมีเครื่องมือมากมายที่เอาไว้ทำอาหารอร่อย ๆ

 

ตอนนี้ลู่มู่หมายตาจะเก็บของพวกนั้นเอาไว้เป็นของตัวเองแล้วเรียบร้อย

 

“เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ข้าแค่เป็นคนมีน้ำใจชอบช่วยเติมเต็มความปรารถนาของคนอื่น”

 

จิ้งจอกสาวพูดพร้อมทำหน้าใสซื่อ และใช้ประโยชน์จากความเจ็บปวดของนางในการสลัดขาให้หลุดจากพันธนาการ ก่อนจะยกเท้าอีกข้างเหยียบมือที่เหลือของอีกคน

 

ในใจของเธอไม่นึกว่าแม่กวางเฒ่าจะติดนิสัยชอบแย่งชิงของคนอื่นขนาดนี้

 

“นี่เจ้า!” ลู่มู่โกรธจนแทบกระอักเลือด

 

ใครจะขอบคุณเจ้ากัน! ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายสิ้นดี!

 

ก่อนที่หญิงชราจะทันได้ส่งเสียงก่นด่า หูเจียวเจียวก็ก้าวข้ามนางไปแล้ว

 

เพื่อจัดการกับคนอันธพาลประเภทนี้ เธอไม่จำเป็นต้องสุภาพและใจอ่อนด้วย

 

พอจิ้งจอกสาวเห็นว่าภูตที่อยู่รอบ ๆ แค่ยืนดูความสนุกสนานแต่ไม่มีใครยอมเข้ามาช่วยเหลือ เธอก็คิดว่ามันเป็นไปตามที่คาดเอาไว้ ดังนั้นเธอจึงลงมือกับกวางเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์แบบไม่ยั้ง

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่หูเจียวเจียวไม่คาดคิดก็คือ…

 

ทันใดนั้นเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนแอก็ดังออกมาจากฝูงชน

 

“ป้าลู่นางแก่มากแล้ว เจ้าปฏิบัติกับนางแบบนี้ได้ยังไง ได้โปรดคืนปลาให้กับป้าลู่เถิด นางน่าสงสารมาก...”

 

ยามนี้หวงเยว่ออกมายืนอยู่ข้างหน้าทุกคน เนื่องจากนางเป็นผู้หญิง ภูตรอบตัวนางจึงพยายามเว้นระยะห่างและเปิดทางให้นางเดินออกไป

 

หูเจียวเจียวเหลือบไปเห็นหญิงสาวรูปร่างบอบบางซึ่งดูเหมือนดอกไม้สีขาวแรกแย้ม

 

จากนั้นเธอก็เย้ยหยันอีกฝ่ายในใจ สาวน้อยไร้เดียงสาคนนี้ช่างจิตใจดีที่เห็นใจคนแก่มาก หากพิจารณาจากภายนอก ดูเหมือนว่านางจะให้ความสนใจลู่มู่ แต่จริง ๆ แล้วนางกำลังเทน้ำสกปรกทั้งหมดลงบนตัวเอง เพราะคำพูดของนางกลายเป็นการขุดหลุมฝังศพตนเองทั้งสิ้น

 

ถ้าจิ้งจอกสาวไม่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้มาก่อนและไม่รู้ว่าหวงเยว่กำลังความจำเสื่อม ณ เวลานี้ เธอคงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นนังแพศยาไปแล้ว

 

“ปลาของนาง? ในสายตาของเจ้า ใครก็ตามที่น่าสงสารจะเป็นคนที่กำลังพูดความจริงอยู่งั้นหรือ? เจ้ามันมีตาหามีเแววไม่ พูดจาอะไรก็หัดคิดให้รอบคอบก่อนจะพูดดีกว่านะ หวงเยว่”

 

“ข้า… ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เจ้าเข้าใจข้าผิด...”

 

หวงเยว่ทำท่ารู้สึกผิดและรีบโบกมือเพื่ออธิบายคำพูดของตัวเอง 

 

เดิมทีหงส์สาวคิดว่าเหล่าภูตรอบ ๆ จะมาปลอบโยนนางเหมือนครั้งที่แล้ว แต่นางก้มหน้ารอคอยอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครพูดอะไรแทนตนเลยสักคน

 

หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเห็นว่าพวกภูตกำลังมองมาที่นางด้วยสายตาแปลก ๆ

 

ท่าทางของชาวบ้านทำให้หวงเยว่ตกใจ 

 

เกิดอะไรขึ้น?

 

เนื่องด้วยทุกคนในเผ่ารู้จักลู่มู่เป็นอย่างดี ภูตเกือบทั้งหมดในปัจจุบันถูกแม่กวางเฒ่าเอาเปรียบมาทั้งนั้น และพวกเขาไม่เชื่อว่าปลาเป็นของนาง

 

แต่หวงเยว่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน นางจึงไม่เคยเห็นวีรกรรมต่าง ๆ ของผู้หญิงคนนั้น แต่นางกลับตัดสินใจทันทีว่าเป็นความผิดของหูเจียวเจียวทันทีที่นางเปิดปากพูด

 

ถึงภูตพวกนี้บ้างครั้งจะทำอะไรไร้เหตุผลไปบ้าง แต่พวกเขาไม่ใช่คนโง่ หากหงส์สาวมุ่งเป้าไปที่แม่จิ้งจอก คนอื่นก็คงอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้มาใหม่กำลังกำหนดเป้าหมายเล่นงานหูเจียวเจียวอยู่

 

“หวงเยว่ เจ้าไม่รู้หรอกว่าป้าลู่มักจะทำเช่นนี้ อย่าให้ท่าทางของนางหลอกเอาได้” ภูตคนหนึ่งอธิบายให้หวงเยว่ฟัง

 

“ถูกต้อง ป้าลู่คนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่มีคุณธรรม อย่าไปเชื่อคำพูดไร้สาระของนาง”

 

ใบหน้าของสมาชิกคนใหม่ในเผ่าซีดลงทันที และนางก็กล่าวขอโทษ

 

“เอ่อ ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้เรื่องนี้ ข้าแค่เห็นว่าป้าลู่น่าสงสาร แล้วหูเจียวเจียวก็เหยียบมือของป้าลู่อีก ข้าเลยคิดว่า ... ” 

 

เมื่อภูตที่อยู่รอบ ๆ ได้ยินสิ่งที่หงส์สาวพูดก็คลายความสงสัยในตัวอีกฝาย

 

ผู้หญิงคนนี้ใสซื่อมาก ตอนนี้นางคงแค่อยากช่วยคนอ่อนแอด้วยจิตใจที่ดีงาม นางคงไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง

 

หูเจียวเจียวขมวดคิ้วมองไปที่สีหน้าเศร้าโศกของหวงเยว่ และรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

หวงเยว่ในหนังสือนั้นเปรียบดั่งดอกไม้สีขาว*ดอกเล็ก ๆ และบางครั้งนางก็ทำตัวโง่เขลา ดังนั้นเธอจึงแอบจดไว้ในใจว่าในอนาคตควรหลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์กับอีกฝ่าย

*ดอกไม้สีขาว ใช้เปรียบเทียบกับคนที่ใสซื่อบอบบาง ซึ่งอาจใสซื่อจนถึงขั้นโง่ได้เหมือนกัน

 

ต่อมา จิ้งจอกสาวก้มมองลงไปที่แม่กวางที่ยังคงโอดครวญและพูดอย่างเย็นชาว่า

 

“หยุดหอนได้แล้ว ปากของเจ้าจะแหลกถ้าเจ้ายังส่งเสียงอีก”

 

ถ้อยคำโหดร้ายของเธอทำให้ลู่มู่ตกใจมากจนเอามือปิดปาก

 

เมื่อนางได้ยินว่าชาวบ้านทั้งหมดเข้าข้างหูเจียวเจียว นางจึงทำได้แค่เก็บความโกรธไว้ในใจเพราะวันนี้คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะดิ้นรนต่อไป จากนั้นนางก็รีบลุกขึ้นจากพื้น 

 

พอชาวบ้านทุกคนเห็นว่าไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นให้ดูอีก แต่ละคนจึงแยกย้ายกันกลับไปทำธุระของตน

 

หูเจียวเจียวเองก็กำลังจะมุ่งหน้ากลับบ้าน แต่หวงเยว่ก็เดินเข้ามาเรียกเธอไว้ก่อน

 

“หูเจียวเจียว เอ่อ ข้า...ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่เข้าใจเจ้าผิด อย่าโกรธข้าเลยนะ ตกลงไหม…?” หงส์สาวกล่าวขอโทษอย่างประหม่า

 

ฝ่ายที่ได้ยินรู้สึกพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

 

วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น?

 

แม่กวางเฒ่ากับแม่นางคนนี้นัดกันมาสร้างปัญหาให้เธอหรือเปล่า?

 

ขณะนี้เธอแค่อยากกลับบ้านไปทำอาหารอร่อย ๆ ให้ลูกก็เท่านั้น ทำไมมันยากแบบนี้!

 

“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่อยากโกรธคนที่ไม่คุ้นเคย” หูเจียวเจียวพูดอย่างเฉยเมย ก่อนจะหยิบถังหินขึ้นมาตั้งท่าจะเดินกลับไป

 

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าไปข้างหน้า...

 

“ข้ารู้ว่าเจ้ายังโกรธข้าอยู่ ข้าจะช่วยเจ้าทำงานชดใช้เอง ขอแค่เจ้ายกโทษให้ข้า จะให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!” ทันใดนั้นหวงเยว่ก็ยื่นมือออกมาคว้าถังหินของจิ้งจอกสาวไป

 

หญิงสาวที่ดูอ่อนแอมีพละกำลังที่น่าทึ่ง ทำให้หูเจียวเจียวถูกแรงดึงจนเสียหลักไป