บทที่ 58: หลงหลิงเอ๋อถูกงูพิษกัด

ไอ้หมอนี่ไร้เหตุผลชะมัด!

 

ใบหน้าของหูเจียวเจียวเปลี่ยนไป เธอกำลังจะตะคอกกลับเมื่อจู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง

 

“ลู่หลี เจ้ารีบยอมรับมาเร็วเข้า สงชิวของข้าสารภาพแล้ว อย่าปล่อยให้หลงหลิงเอ๋อเป็นอะไรไป”

 

หญิงสาวหันกลับไปมองข้างหลัง แล้วเห็นว่าสงฮวากำลังพาลูกหมีเดินเข้ามา สีหน้าของเธอจึงเปลี่ยนไปเป็นประหลาดใจ

 

นางมาช่วยเธอจริงหรือ?

 

เมื่อแม่หมีสัมผัสได้ถึงสายตาของหูเจียวเจียว นางก็รีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “หูเจียวเจียว ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลงหลิงเอ๋อ มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้า เจ้าอย่าเผาบ้านข้าเลยนะ”

 

ที่แท้นางก็กลัวนี่เอง

 

ขณะที่สงฮวาพูด นางก็ผลักเจ้าลูกหมีตัวอ้วนออกมาก่อนจะตบหัวของเขา “เจ้าจะยืนเฉยอยู่ทำไม แม่เคยสอนเจ้าแล้วไม่ใช่รึ”

 

สงชิวยกมือกุมหัวและยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่เศร้าโศก

 

“ลู่หลีขอให้ข้าบอกว่าหลงหลิงเอ๋ออยู่ที่ไหน…ฮึก เขาบอกว่าเขาต้องการแก้แค้นนาง เขาเป็นคนเอาตัวนางไป…ฮือ เขากำลังโกหกทุกคน”

 

ในตอนที่พูด น้ำเสียงของเด็กชายเต็มไปด้วยเสียงสะอื้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าแม่หมีสั่งสอนเขามาหนักแค่ไหน

 

ตอนนี้ภูตจำนวนมากมารวมตัวกันเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เดิมทีพวกเขาก็รู้สึกเห็นใจคนตระกูลลู่ที่ถูกนางจิ้งจอกระราน แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่สงชิวพูด ทุกคนก็มองครอบครัวของลู่หลีด้วยสายตาแปลกประหลาดทันที

 

“ลู่หลี เจ้าทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง หลงหลิงเอ๋อเป็นแค่เด็กผู้หญิง เจ้าเอาตัวนางไปไว้ที่ไหน?”

 

“รีบบอกที่อยู่ของหลงหลิงเอ๋อมา!”

 

“ขืนชักช้าไปมากกว่านี้ ฟ้าจะมืดลงเสียก่อน ถ้านางถูกสัตว์ป่าที่ออกมาหากินในเวลากลางคืนคาบไป มันคงสายเกินไปแล้วจริง ๆ...”

 

บัดนี้ถ้อยคำที่ออกมาจากปากของชาวบ้านทำให้สีหน้าของลู่หลียิ่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก 

 

จากนั้นเขาก็พูดออกมาด้วยใบหน้าซีดเซียวว่า “ข้า…ข้าไม่ได้ทำอะไรนาง ข้าแค่โยนนางเข้าไปในถ้ำหมื่นอสรพิษ”

 

ถ้ำหมื่นอสรพิษ!?

 

หูเจียวเจียวตกใจ ตามด้วยอาการที่ชาวาบไปทั้งหน้า สถานที่นั้นน่าขนลุกและคงจะมีงูพิษอาศัยอยู่ ดังนั้นลู่หลีจึงพาหลงหลิงเอ๋อไปที่นั่น

 

ตอนนี้หลิงเอ๋ออยู่คนเดียว นางจะหวาดกลัวแค่ไหน

 

หลังจากที่ลู่เมี่ยนเอ๋อได้ยินคำพูดน้องชาย สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปเช่นกัน แล้วนางก็หันไปมองเขาอย่างเหลือเชื่อ “ลู่หลี เจ้าทำจริงหรือ? เจ้าทิ้งหลิงเอ๋อไว้ในที่แบบนั้นได้ยังไง!”

 

ขณะนี้นางโกรธมากจนยกมือขึ้นตบหน้าลู่หลี

 

“ลู่เมี่ยนเอ๋อ เจ้ากำลังทำอะไร!? นี่คือน้องชายของเจ้าเองนะ กล้าดียังไง!” แม่กวางผลักหญิงสาวออกไปทันทีด้วยความที่อยากจะปกป้องลูกชายหัวแก้วหัวแหวน 

 

“ข้าเลี้ยงเจ้าไปจะมีประโยชน์อะไร หูเจียวเจียวรังแกเขา แล้วเจ้ายังไม่ช่วยขับไล่นางออกไปอีก!”

 

“ท่านแม่ เรื่องครั้งนี้ลู่หลีเป็นคนทำผิด” ลู่เมี่ยนเอ๋อพูดในขณะที่ดวงตาแดงก่ำ

 

“ผิด? มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือยังล่ะ ลู่หลีจะผิดได้ยังไง ถ้าเขาผิดจริง ยัยหลงหลิงเอ๋อนั่นต่างหากที่มายั่วลู่หลีก่อน! อีเด็กเวรจอมตอแหล อย่าให้เจอนะ ข้าจะฟาดนางให้ตายคามือเลย!”

 

ขณะนี้เสียงด่าทอของแม่ลู่ดังมาก นางไม่รู้สึกว่าลูกชายของตนทำอะไรผิดตรงไหน จึงเอ่ยปากเถียงข้าง ๆ คู ๆ พลางตั้งท่าจะตีลู่เมี่ยนเอ๋อ

 

ทันทีที่นางยกมือขึ้น อิงหยวนก็เข้ามาจับมือนางไว้

 

พอหญิงชราหันไปสบสายตาที่เฉียบคมของชายหนุ่ม นางก็ตกใจไปชั่วขณะก่อนจะยิ้มแหย ๆ พร้อมชักมือออก

 

หูเจียวเจียวไม่มีเวลามาฟังคนพวกนี้ทะเลาะกัน ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหลิงเอ๋อ ข้าจะให้ลู่หลีได้ชดใช้เป็นร้อยเท่า”

 

เธอพูดจบแล้วก็พาหลงอวี้กับหลงจงมุ่งหน้าไปที่ถ้ำหมื่นอสรพิษโดยเร็วที่สุด 

 

ถ้ำหมื่นอสรพิษเป็นถ้ำที่ตั้งอยู่บนเขาสูงชันนอกเผ่า ซึ่งมีงูพิษนับไม่ถ้วนอาศัยอยู่ข้างใต้ ทางเผ่าจึงใช้มันเป็นสถานที่สำหรับลงโทษชายที่ไม่ซื่อสัตย์

 

แม้ว่างูพิษที่อยู่ภายใต้ถ้ำแห่งนี้จะเลื้อยขึ้นมาไม่ได้ แต่แมลงมีพิษก็ออกหากินอยู่ใกล้ ๆ และถ้ำที่มืดชื้นก็เป็นสถานที่โปรดของแมลงมีพิษ, งูและหนูที่อันตรายมากมาย 

 

ยิ่งหูเจียวเจียวคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้น

 

เมื่อหญิงสาวเห็นว่าดวงอาทิตย์กำลังจะลับลงไปหลังภูเขาแล้ว เธอจึงอยากให้ลูกชายทั้ง 2 กลับบ้านก่อน แต่พวกเขาก็ยังยืนกรานที่จะตามเธอไปด้วยโดยเอาแต่ปฏิเสธไม่ยอมกลับท่าเดียว

 

แม่จิ้งจอกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแอบหยิบซองผงไล่งูออกมาจากมิติแล้วยัดใส่มือของทั้งคู่

 

“พวกเจ้ารับสิ่งนี้ไป อย่าทำหล่นหายเสียล่ะ”

 

หลงอวี้กับหลงจงคิดว่ามันเป็นสิ่งสำคัญ หูเจียวเจียวจึงขอให้พวกเขาช่วยถือมันไว้ 2 พี่น้องจึงกำมันไว้ในมือแน่นตลอดทาง

 

หลังจากที่ใช้เวลาวิ่งมาสักพัก ในที่สุดแม่ลูกจิ้งจอกก็มาถึงปากถ้ำในสภาพที่เหนื่อยหอบพร้อมกับเอามือพิงผนังถ้ำไว้

 

หญิงสาวไม่กล้ารอช้า เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปในถ้ำอย่างเด็ดเดี่ยว 

 

ส่วนเด็กน้อยทั้ง 2 ก็วิ่งหน้าแดงตามมาอย่างไม่ลดละ

 

พวกเขาติดสอยห้อยตามผู้เป็นแม่อยู่ตลอดเวลาจนเหมือนหางน้อย ๆ 2 หางของหูเจียวเจียว

 

ในถ้ำแห่งนี้มืดสนิทจนมองไม่เห็นแม้แต่แขนขาของตัวเอง

 

ทันทีที่ทั้ง 3 คนเข้าไปก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบดังอยู่ใต้ฝ่าเท้า ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่

 

ซึ่งมันน่าจะเป็นแมลงและงูพิษในถ้ำ แต่โชคดีที่ผงไล่งูที่เธอหยิบออกมาจากในมิติสามารถขับไล่สัตว์พวกนี้ได้

 

พอพวกเธอใช้เวลาเดินมานานกว่า 2 นาที เสียงพวกนั้นก็ค่อย ๆ หายไป

 

ตอนนี้หูเจียวเจียวเพ่งสมาธิสำรวจรอบตัวอย่างตึงเครียดโดยที่ไม่กล้าผ่อนคลายความระมัดระวังลงแม้แต่วินาทีเดียว ตอนนี้เธอเป็นภูต แม้ว่าเธอจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนยามที่อยู่ในความมืด แต่เธอก็ยังคงเดินเข้าไปในถ้ำเรื่อย ๆ

 

“กรี๊ดดดดดดดดด!!”

 

หลังจากที่ 3 แม่ลูกเดินวนไปมาอยู่หลายรอบ ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวก็ดังมาจากส่วนลึกของถ้ำ

 

นั่นทำให้หัวใจของหูเจียวเจียวบีบรัด 

 

มันเป็นเสียงของหลิงเอ๋อ!

 

จิ้งจอกสาวรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและวิ่งไปทางต้นเสียง ในไม่ช้าเธอก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นอนอยู่บนพื้นในสภาพที่มือและเท้าถูกมัดด้วยหวาย

 

ตอนนี้เด็กสาวมีงูพิษสีสันสดใสพันอยู่รอบแขน

 

“หลิงเอ๋อ!!” หูเจียวเจียวอุทานออกมาสุดเสียง และรีบฉีกซองผงไล่งูออกแล้วขว้างไปบนพื้นอย่างรวดเร็ว 

 

พองูพิษได้กลิ่นผงนั้น มันก็ตกใจกลัวจนเลื้อยหนีไปในความมืด

 

ต่อมา แม่จิ้งจอกก้าวไปข้างหน้าอย่างระแวดระวัง เมื่อเธอเห็นรอยฟันที่มีเลือดออก 2 จุดบนแขนของหลงหลิงเอ๋อ หัวใจของเธอก็กระตุกทันที

 

“ท่านแม่ ที่นี่มืดมาก ข้ากลัว...”

 

สาวน้อยลืมตามอง พอเห็นว่าเป็นหูเจียวเจียวที่มาช่วยนาง น้ำตาที่กักเก็บไว้ก็ไหลลงบนแก้มสีซีดทันที

 

“แม่อยู่นี่แล้ว”

 

หญิงสาวพูดพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงด้วยความเจ็บปวด

 

“หลิงเอ๋อไม่เป็นไรแล้วนะ แม่อยู่ตรงนี้แล้ว แม่จะปกป้องเจ้าเอง” น้ำเสียงอ่อนโยนของหัวอกคนเป็นแม่สั่นเครือไม่หยุด

 

“ท่านแม่ ข้าถูกงูพิษกัด ข้ากำลังจะตาย ท่านรีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า เดี๋ยวงูพิษจะมากัดท่าน” ยามนี้สติของหลงหลิงเอ๋อเริ่มพร่าเลือน แต่มือของนางกำลังจับชายเสื้อของแม่ไว้แน่นแล้วพยายามผลักอีกฝ่ายออกไป

 

เด็กสาวรู้สึกดีใจมากที่ได้เห็นว่าแม่ของนางมาช่วยก่อนที่นางจะตายไป แค่นี้มันก็ทำให้นางจากโลกไปโดยไม่เสียใจอะไรอีกแล้ว…

 

“หลิงเอ๋อจะไม่เป็นไร งูตัวนั้นไม่มีพิษ เจ้าไม่ตายหรอก”

 

จิ้งจอกสาวเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของหลงหลิงเอ๋ออย่างระมัดระวัง ก่อนจะหยิบเซรุ่มออกมาจากมิติด้วยมือข้างเดียว และฉีดมันให้กับอีกคน

 

เนื่องจากในถ้ำมืดมากจนมองไม่เห็นอะไร เด็กสาวตัวน้อยจึงหวาดกลัวมาก หลังจากได้ยินคำพูดของหูเจียวเจียว นางก็เริ่มสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า

 

“จริงหรือ งูตัวนั้นไม่มีพิษหรอกหรือ?”

 

“จริง ๆ แม่จะโกหกเจ้าทำไม เจ้าเชื่อที่แม่พูดไหม?” หูเจียวเจียวแตะแก้มใสของลูกสาวเบา ๆ เพื่อปลอบโยนนาง

 

หลงหลิงเอ๋อพยักหน้าอย่างอ่อนแรง แล้วพูดปนสะอึกสะอื้นว่า “อืม! ข้าเชื่อในตัวท่านแม่ แต่ท่านแม่ ฮึก… หัวของข้ามันหนักมาก...”

 

ขณะที่เด็กสาวพูดอย่างนั้น เปลือกตาของนางก็ฝืนไว้ไม่ไหวอีก

 

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หูเจียวเจียวขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าพิษของงูตัวนี้จะรุนแรงเกินไปจนเซรุ่มที่อยู่ในมิติอาจไม่สามารถล้างพิษได้ทั้งหมด ตอนนี้เธอจะต้องระบายเลือดพิษออกให้เร็วที่สุด

 

ในเวลาเดียวกัน หลงอวี้กับหลงจงยืนมองอย่างเคร่งเครียดอยู่ข้างหลังทั้ง 2 คน

 

พวกเขาเพิ่งเห็นกับตาตัวเองว่างูตัวนั้นมีสีสันสดใสและเป็นงูที่มีพิษร้ายแรงที่สุด ทำไมนางถึงโกหกหลิงเอ๋อ?

 

ในขณะที่เด็กหนุ่ม 2 คนกำลังสงสัยอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีแสงเย็นวาบผ่านตาของพวกเขา

 

หูเจียวเจียวหยิบมีดสั้นขึ้นมากรีดแขนของหลงหลิงเอ๋อจนเลือดสาดกระเซ็นออกมา...

 

ภาพนั้นทำให้ดวงตาของหลงอวี้กับหลงจงเบิกกว้าง และพวกเขาก็ตะโกนเสียงดัง “หยุดนะ! ท่านทำอะไรหลิงเอ๋อ!”