บทที่ 55: หลิงเอ๋อถูกเจ้าจับตัวไปหรือเปล่า?

หูเจียวเจียวรีบวางของในมือลงแล้วก็วิ่งจ้ำอ้าวออกจากบ้านไปทันที

 

เธอมองไปที่เด็ก 3 คน แล้วพบว่าคนที่ไม่ได้กลับมาคือหลงหลิงเอ๋อ เธอจึงรีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ทำไมหลิงเอ๋อไม่กลับมาพร้อมกับพวกเจ้า?”

 

ในขณะนั้นเด็กทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียด และร่างกายของแต่ละคนก็เต็มไปด้วยฝุ่น ราวกับว่าพวกเขาเพิ่งกลิ้งบนพื้นมา และก่อนที่เหล่าเด็กน้อยจะทันได้พูดอะไร หลงเหยาก็บินเข้ามาหาผู้เป็นแม่

 

“ฮว่า! ฮว่า!” ดวงตาเล็ก ๆ ของเขาเป็นสีแดงก่ำ และเขาก็บินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวายอยู่ต่อหน้าหูเจียวเจียว

 

เมื่อหญิงสาวเห็นท่าทางของเจ้ามังกรน้อย เธอก็รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลงหลิงเอ๋อ

 

ถัดมา แม่จิ้งจอกเอื้อมมือไปกอดลูกชายคนสุดท้องไว้ในอ้อมแขนทันที “เหยาเอ๋อ ไม่ต้องห่วง แม่จะไปตามหาหลิงเอ๋อกลับมา พวกเจ้าบอกมาซิว่าเกิดอะไรขึ้น?”

 

ในที่สุดเธอก็หันไปถามเด็กหนุ่มอีก 3 คน

 

ใบหน้าของหลงอวี้มืดมน เขาเหลือบมองคนเป็นแม่และเสียงของเขาเต็มไปด้วยการตำหนิตัวเอง “มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ดูแลหลิงเอ๋อให้ดี เรากำลังเก็บฟืน รู้ตัวอีกทีหลิงเอ๋อก็หายไปแล้ว...”

 

ส่วนหลงจงกัดริมฝีปากของตัวเอง จากนั้นก็พูดด้วยเสียงอู้อี้ว่า “เราค้นหาทุกที่ที่คิดว่าหลิงเอ๋อจะไปแล้ว แต่ก็ไม่เจอตัวนางเลย เราคิดว่านางน่าจะกลับบ้านก่อน เราก็เลยกลับมา”

 

ดูจากท่าทางของหูเจียวเจียว เขาก็รู้ว่านางคงไม่เห็นเด็กสาวเหมือนกัน

 

ให้ตายเถอะ ข้าทำหลิงเอ๋อหาย!

 

เวลานี้สีหน้าของจิ้งจอกสาวยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น 

 

เด็กทั้งคนจะหายตัวไปได้อย่างไร?

 

เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอฝันถึงอุบัติเหตุของเหยาเอ๋อ มันก็เกิดจากการหายตัวไปของเขาเช่นกัน แต่ทำไมครั้งนี้เธอไม่ฝันถึงลูกสาวบ้างล่ะ

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นสีหน้าวิตกกังวลของลูก ๆ ก็ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าหลิงเอ๋อหายไป หลิงเอ๋อหายตัวไปนานแค่ไหนแล้ว?”

 

“เราไปที่เดิมที่เรามักจะไปเก็บฟืน แล้วหลิงเอ๋อก็หายไปไม่นานหลังจากที่เราคลาดสายตาจากนาง” หลงอวี้ตอบอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเลใด ๆ 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผู้เป็นพี่ใหญ่แอบมีความหวังอยู่ในใจ เพราะนางคือคนที่ตามหาเสี่ยวเหยาเจอตอนที่เขาหายตัวไป นางคงจะสามารถช่วยพวกเขาตามหาน้องสาวได้เหมือนกันใช่ไหม…?

 

ทว่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจะหายไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยได้อย่างไรกัน?

 

หูเจียวเจียวขมวดคิ้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น เวลาผ่านไปไม่นานเธอก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้

 

ตามปกติแทบจะไม่มีภูตโตเต็มวัยคนไหนออกไปเก็บฟืนเอง มีเพียงกลุ่มลูกภูตที่มักจะไปเก็บฟืนในบริเวณเผ่า

 

การหายตัวไปของหลงหลิงเอ๋อจะต้องไม่เกิดจากลูกภูตแน่นอน เป็นไปได้ไหมว่ามีเด็กเกเรบางคนจงใจกลั่นแกล้ง?

 

เมื่อหญิงสาวนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ถ้าเธอจำไม่ผิด สงฮวาน่าจะได้รับการปล่อยตัวแล้ว หากนางจงใจลักพาตัวหลงหลิงเอ๋อไปเพื่อแก้แค้น ผู้ต้องสงสัยรายแรกก็คือนาง!

 

ทางด้านเด็กทั้ง 4 มองไปที่หูเจียวเจียวอย่างกระวนกระวาย พอเห็นใบหน้าไม่สบายใจของผู้เป็นแม่ พวกเขาก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น

 

นางจะไปตามหาหลิงเอ๋อหรือไม่?

 

หรือว่าเป็นเพราะพวกเขาทำหลิงเอ๋อหาย นางจึงโกรธขึ้นมาแล้วกำลังจะเปิดเผยธาตุแท้?

 

ในระหว่างที่เด็ก ๆ กังวลไปต่าง ๆ นานา ทันใดนั้นหูเจียวเจียวก็คุกเข่าลงก่อนจะลูบหัวเหล่าลูกน้อยด้วยท่าทางอ่อนโยน

 

“ไม่ต้องห่วง แม่จะหาทางพาหลิงเอ๋อกลับมาให้ได้ พวกเจ้ารอแม่อยู่ที่บ้านนะ ไม่ต้องกังวล แม่จะออกไปตามหาหลิงเอ๋อเอง”

 

หลังจากพูดจบ แม่จิ้งจอกก็ลุกขึ้นและเตรียมตัวไปที่บ้านของสงฮวา

 

แต่ทันทีที่เธอยืนขึ้น เธอรู้สึกว่าเสื้อผ้าของตัวเองถูกดึง เมื่อมองย้อนกลับไป หญิงสาวเห็นหลงอวี้เอื้อมมือออกมาคว้าเสื้อผ้าของเธอด้วยท่าทางดื้อรั้น

 

“เราจะไปกับท่าน”

 

ส่วนหลงจงผู้ซึ่งไม่ชอบแม่ใจยักษ์มาโดยตลอดก็มีใบหน้าที่มืดมนเช่นกัน และรีบพูดว่า “ข้าก็อยากไปด้วยเหมือนกัน”

 

หูเจียวเจียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วในที่สุดก็พยักหน้าตอบรับ “เอาเถอะ อวี้เอ๋อกับจงเอ๋อจะไปตามหาหลิงเอ๋อกับแม่ ส่วนเหยาเอ๋อกับเซียวเซียวรออยู่ที่บ้าน เผื่อว่าบางทีอีกไม่นานหลิงเอ๋อจะกลับมาเอง”

 

เธอปลอบเด็กน้อยทุกคนด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค

 

หลังจากที่อารมณ์ของลูกทั้ง 4 สงบลงแล้ว แม่จิ้งจอกก็พาหลงอวี้และหลงจงไปที่บ้านของสงฮวา

 

ในเวลานี้ภูตทุกคนที่ออกไปล่าสัตว์กลับมากันแล้ว ซึ่งทุกครัวเรือนกำลังยุ่งกับการฆ่าเหยื่อมาทำอาหารเย็น ทั่วทั้งเผ่าจึงมีแต่ภาพที่มีควันจากการทำอาหารลอยออกมาตามบ้าน

 

ปัจจุบันหลังจากที่บ้านของสงฮวาถูกไฟไหม้ สงจวงได้ขอให้ผู้ชายในเผ่า 2-3 คนมาช่วยเขาสร้างบ้านขึ้นใหม่ แต่บ้านไม้ที่สร้างอย่างเร่งรีบนั้นไม่ดีเท่าบ้านไม้หลังใหญ่ก่อนหน้านี้ นอกจากมันจะเล็กลงแล้ว สภาพของมันเหมือนจะพังได้ทุกเมื่ออีกด้วย

 

ในขณะที่ทุกคนกินเนื้อย่าง สงฮวาก็ก่นด่าสามีที่ไร้ความสามารถไปด้วยไม่หยุดปาก

 

“อีอ้วน ออกมานะ!!”

 

ทันใดนั้นเอง มีเสียงโกรธเกรี้ยวดังมาจากด้านนอกประตู

 

เสียงดังราวกับฟ้าผ่านั้นทำให้แม่หมีผวากอดขาของสามี ก่อนจะลุกขึ้นและเห็นว่าหูเจียวเจียวมาบุกบ้านของนางพร้อมกับลูกอีก 2 คน

 

เมื่อหญิงสาวร่างใหญ่นึกถึงการต่อสู้กับแม่จิ้งจอกครั้งล่าสุด นางต้องเสียเหยื่อไป 2 ตัว แล้วยังต้องมาโดนหัวหน้าเผ่าคุมขังเป็นเวลาหลายวันอีก ดังนั้นนางจึงพยายามซ่อนตัว แทนที่จะออกมาท้าสู้กับอีกฝ่ายเหมือนทุกครั้ง

 

ตามปกติภูตมักจะกลั่นแกล้งรังแกผู้ที่อ่อนแอและหวาดกลัวผู้ที่แข็งแกร่งกว่าตน ในอดีต หูเจียวเจียวมักถูกรังแกเสมอเพราะนางขี้ขลาด แต่ตอนนี้จิ้งจอกสาวกลายเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวใครไปแล้ว ถึงตาสงฮวาต้องเป็นคนที่กลัวจนหัวหดบ้าง

 

ก่อนที่แม่หมีจะทันได้หลบไปไหน อีกฝ่ายก็เข้ามาในบ้านแล้ว

 

หญิงสาวชำเลืองมองและจ้องไปทางเด็กหนุ่มสงชิวที่หดตัวเป็นลูกบอลอยู่ด้านหลังผู้เป็นแม่อย่างรวดเร็ว “สงชิว เจ้าจับตัวหลิงเอ๋อไปหรือไม่? บอกข้ามาเดี๋ยวนี้นะ”

 

หลงอวี้กับหลงจงจ้องเขม็งมองลูกหมีด้วยสายตาอาฆาต หากดวงตาของพวกเขามีไฟพุ่งออกมา อีกฝ่ายคงจะถูกย่างจนเกรียมไปแล้ว

 

!!!

 

ในตอนนี้สงชิวกลัวมากจนสั่นไปทั้งตัวพลางคว้าเสื้อผ้าของสงฮวา ขณะที่พยายามเบียดตัวหลบอยู่หลังบั้นท้ายของนาง

 

แม้ว่าแม่หมีตัวใหญ่จะกลัว แต่เมื่อนางเห็นว่าหูเจียวเจียวที่ตนเคยรังแกมาตลอดทำตัวหยิ่งผยอง นางจึงโกรธอยู่พักหนึ่งและยืดอกกว้างเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรู

 

“หูเจียวเจียว เจ้าหมายความว่ายังไง? ลูกเจ้าหาย ทำไมเจ้ามาถามสงชิวของข้าที่นี่? ลูกข้าไปทำอะไรให้เจ้า อย่าคิดว่าเจ้าจะรังแกคนอื่นได้ตามใจชอบเพียงเพราะเจ้ามีหัวหน้าเผ่าคอยหนุนหลังนะ!”

 

ตอนนี้ท่านผู้เฒ่าขอให้หูเจียวเจียวรับผิดชอบการปลูกผลไม้ดิน ภูตทั้งหมดในเผ่ารู้เรื่องนี้ ปัจจุบันทุกคนรู้แล้วว่าแม่จิ้งจอกได้รับการสนับสนุนจากหัวหน้าเผ่าจึงไม่มีใครกล้าไปหาเรื่องนาง และตัวสงฮวาเองก็ไม่มีข้อยกเว้น

 

แต่นางทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายมากลั่นแกล้งลูกของตัวเองถึงในบ้าน!

 

หลังจากที่หลงจงได้ยินคำพูดของแม่หมียักษ์ เขาก็โต้กลับทันที “หลิงเอ๋อหายไป แล้วสงชิวชอบรังแกเรามากที่สุด เขาต้องเอาหลิงเอ๋อไปซ่อนไว้แน่ ๆ”

 

“ไอ้สารเลว เจ้าพูดบ้าอะไร!” สงฮวาตะโกนด่ากลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่ทันทีที่พูดออกมา หูเจียวเจียวก็จ้องมองนางด้วยสายตาคมกริบ ทำให้คำพูดที่เหลือติดอยู่ในลำคอของนาง

 

ลูกหมีตัวอ้วนรีบหลบสายตาของจิ้งจอกสาวด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะรวบรวมความกล้ามาอธิบายว่า “ข้าหมายความว่า สงชิวของข้าน่ารักและมีเหตุผลมาก ลูกข้าเป็นคนดี เขาจะทำแบบนั้นได้ยังไง เจ้าอย่ามาพูดเรื่องไร้สาระที่นี่นะ”

 

หูเจียวเจียวรู้ว่าตัวเองหุนหันพลันแล่นที่พุ่งมายิงคำถามใส่สงชิวโดยไม่มีหลักฐาน แต่เธอแค่คิดว่าลูกสาวตัวน้อยจะตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้

 

ต่อมา จิ้งจอกสาวมองไปที่สงฮวาอย่างเย็นชา “เจ้ารับประกันได้ไหมว่าเขาไม่ได้ทำ? เจ้าบอกให้เขายืนขึ้นมาตอบคำถามของข้าสิ ข้าแค่ขอให้เขาตอบข้า ข้าไม่ได้จะทำอะไรกับเขา”

 

หลังจากพูดจบ สายตาที่เฉียบคมของเธอก็จับจ้องไปที่เจ้าลูกหมี

 

เมื่อสงชิวสัมผัสได้ถึงสายตาของหูเจียวเจียว เขาก็รู้สึกผิดมากจนไม่กล้าสบตากับอีกฝ่ายเลย

 

ท่าทางพวกนั้นทำให้หญิงสาวสามารถบอกได้ว่าเด็กคนนี้มีพิรุธ ใบหน้าของเธอจึงหม่นลงทันที และเธอถามย้ำอีกครั้งว่า “สงชิว เจ้าเป็นคนทำหรือเปล่า เจ้ารู้ไหมว่าหลิงเอ๋ออยู่ที่ไหน ตอบคำถามของข้า!”