ใช้จ่าย

หลังจากออกจากร้านขายอุปกรณ์เวทแล้ว เจียเหรินพาหลานหงสวมวิญญาณเป็นแม่บ้าน เข้านอก ออกในร้านค้ามากมาย

“เถ้าแก่ เอาเตาถ่านอันหนึ่ง หม้อสองใบ กระทะหนึ่งอัน จานชาม ตะเกียบ แล้วก็ของพวกนี้ด้วย เอาทั้งหมด” เจียเหรินกับหลานหงช่วยกันเลือกเครื่องใช้ในร้านตามที่พวกเขาต้องการ

"ได้ๆ นายท่าน ข้าจะรีบห่อให้ ทั้งสองเลือกซื้อมากมายจนเถ้าแก่ออกมาต้อนรับเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เถ้าแก่เสนอขายอะไร ถ้าพวกเขาเห็นใช้ได้ ก็เลือกซื้อทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่เจ้าสิ่งที่เรียกว่าตู้มิติเก็บของที่คล้ายกับตู้เย็นในโลกสมัยใหม่ก็มี และยังมีไม้จุดไฟที่ทำขึ้นด้วยฝีมือนักเวทธาตุไฟช่วยลดเวลาจุดไฟทำกับข้าวไปได้เยอะทีเดียว

“ทั้งหมดเท่าไหร่เถ้าแก่” เจียเหรินถามราคา

“ทั้งหมด สองตำลึงทองกับสิบอีเเปะ ข้าลดเหลือสองตำลึงทองพอนายท่าน เดี๋ยวข้าให้ลูกน้องไปส่งที่รถม้าให้ ขอบคุณมากนายท่าน” ได้เจอลูกค้าซื้อง่ายจ่ายง่ายเช่นนี้เถ้าแก่ยิ้มหน้าบาน ก่อนที่จะออกมาส่งทั้งสองเดินออกจากร้านไป

“เถ้าแก่เอาเกลือ น้ำตาล และก็พวกนี้ทั้งหมด” ถัดจากร้านขายเครื่องใช้พวกเจียเหรินก็มาเข้าร้านขายเครื่องปรุ่งรสต่อเลย แม้เครื่องปรุ่งรสจะมีราคาแพงกว่าปกติสักหน่อย แต่เขาไม่ได้ขาดเงินอะไร ดังนั้นอะไรที่จำเป็นเขาก็ซื้อมันเอาไว้ทั้งหมด

“ได้นายท่าน ทั้งหมดหนึ่งตำลึงทอง กับอีกห้าสิบตำลึงเงินขอรับ” เจียเหรินควักเงินออกมาเช่นเดิมโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย

“สามีเราจะไปที่ใดอีกเจ้าคะ” หลังจากออกจากร้านเครื่องปรุงรสแล้วทั้งสองหยุดอยู่ตรงกลางตลาดที่ผู้คนยังเดินพลุกพล่านอยู่แม้จะสายมากแล้วก็ตาม ในมือของทั้งสองถือถังหูลู่พร้อมกัดกิน อยู่คนละไม้ และยังมีห่อซาลาเปาร้อนๆ หอมกรุ่นอีกเสียหลายลูกที่กะซื้อไปเผื่อเหลียงซานด้วย

"ไปซื้อเสื้อผ้ากัน" คิดอยู่ชั่วครู่เจียเหรินก็เงยหน้าขึ้นพบร้านขายผ้าพับแต่ก็มีเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้าร้านนี้ต่อ

“ท่านพี่ เราเลือกซื้อผ้ามาตัดเย็บเองดีกว่าเจ้าคะ ข้าพอมีฝีมืออยู่บ้าง ข้าจะทำชุดและรองเท้าให้ท่านพี่เอง” เมื่อได้ยินสามีของนางจะซื้อชุด นางขอให้ตนเองเป็นคนทำเสื้อผ้าให้เขาเอง

"อืมได้" เจียเหรินไม่ได้ขัดนาง แม้เขาจะไม่อยากให้นางทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่เพื่อไม่ให้นางเหงานักเวลาเขาไม่อยู่บ้าน หาอะไรทำฆ่าเวลาก็ดีเหมือนกัน ทั้งสองเลือกซื้อทั้งผ้าไหม ผ้าฝ้ายหลายพับ ตอนขึ้นเขา เจียเหรินพบต้นนุ่น (ต้นงิ้ว) ใยของมันสามารถนำมาใส่หมอน ที่นอน และผ้าห่มได้ ของเดิมที่ใช้อยู่แข็งเหลือเกินเขานอนไม่สบายตัวนัก เอาไว้เขาขึ้นไปนำมันมาให้นางทำแล้วกัน หลานหงยินดีอย่างยิ่งที่สามีขอให้นางพวกมันให้ อย่างน้อยนางก็สามารถทำอะไรเพื่อสามีได้บ้าง

“อะไรกัน เจ้าจะเดินจับปิ่นนี้ไปตลอดทางเลยรึ” เจียเหรินหยอกล้อภรรยาตัวน้อยตั้งแต่ตอนเดินผ่านร้านเครื่องประดับ เขาเห็นสายตาของนางมองปิ่นหยกขาวมันแพะนี้ตาเป็นประกาย เขาเลยจูงมือนางเข้าไปซื้อมันเสียเลย ตั้งแต่เขาใช้ปิ่นนี้ปักผมให้นาง นางก็เอาแต่ลูบมันมาแต่เมื่อครู่แล้ว

"ก็มันเป็นของชิ้นแรกที่สามีซื้อให้ข้า ข้ากลัวมันหล่นหาย" ของชิ้นแรกที่สามีให้นาง นางก็หวงเป็นธรรมดา นางทะนุถนอมกลัวมันจะเสียหายยิ่ง

"หล่นหายก็ซื้อใหม่เท่านั้น" เจียเหรินไม่ได้อะไรมากนักต่อไปนางอยากได้อะไร เขาจะซื้อให้นางอยู่แล้ว สามีเช่นเขาไม่ขี้เหนียวกับภรรยาของตนหรอกนะ

“มันเทียบกันได้ที่ไหนเล่าเจ้าคะ” หลานหงเถียงออกมา ด้วยใบหน้าน้อยที่งดงามเวลาดื้อรั้นนี่ก็น่ารักไม่น้อยเลย

“อ่า เราอยู่ในเมืองมาทั้งเช้า ได้ของที่เราต้องการเเล้ว กลับกันเถอะ ถึงเรือนข้าจะทำอาหารให้เจ้ากิน” เมื่อรู้ว่าหากพูดต่อไปคงเถียงกันไม่จบ เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุยกันใหม่เสียเลย แม้ยังมีบางอย่างที่ขาดไปบ้างแต่ของบางอย่างใช่ว่าจะหาซื้อได้ง่ายๆ เขาอยากซื้อรถม้าไว้เป็นของตัวเอง แต่ตอนนี้ม้าก็หายากเช่นกัน เรื่องนี้เขาอาจจะขอความช่วยเหลือจากเหลียงซานเล็กน้อย เอาไว้ค่อยคุยกับเขาอีกที ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องอยู่ในเมืองอีกต่อไป

"เจ้าคะสามี" เมื่อได้ยินว่าสามีจะลงมือทำอาหารให้นางกินอีกครั้ง นางก็ลืมเรื่องเถียงกันเมื่อครู่ไปเสียสนิทพร้อมเดินตาม เเรงจูงของเจียเหรินไปอย่างร่าเริง

“พวกเจ้าซื้อทั้งหมดนี่เลยรึ มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ” เหลียงซานตกตะลึงตั้งแต่มีคนของร้านต่างๆ เทียวมาส่งของแล้ว แม้จะช่วยกันขนขึ้นรถม้าเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยไม่น้อย ดูจากของทั้งหมดราคาไม่น้อยเลย แทบจะเป็นเงินทั้งปีของเขาเลยด้วยซ้ำเจียเหรินใช้จ่ายมือเติบจริงๆ เขาเลยอดห่วงทั้งสองไม่ได้

“พอดีข้าขายหมูป่าได้ราคาดีไม่น้อย อีกทั้งพวกข้าพึ่งแยกเรือนออกมา ของพวกนี้ไม่ซื้อไม่ได้จริงๆ” เจียเหรินอธิบายออกไป

“อ่า นั้นสินะ ของพวกนี้ครบแล้วหรือไม่” แม้จะเสียดายเงินแทนแต่เหลียงซานก็เข้าใจ ทั้งสองคนพึ่งแยกบ้านออกมาซ้ำยังบ้านสวีไม่ได้ให้อะไรพวกเขาไปเลย เหลียงซานหวังแค่ว่า พอคนบ้านสวีเห็นทั้งสองได้ดิบได้ดีแล้วคงไม่มาระรานบังคับเอาของพวกนี้ไปนะ

“ใช่ ครบหมดแล้ว”

ใช้เวลาเดินทางกลับมาถึงหมู่บ้านครึ่งชั่วยาม รถม้าที่พวกเขานั่งมาสะดุดตาไม่น้อย ข้าวของเครื่องใช้ใหม่ทั้งหมด ซ้ำยังดูเหมือนจะราคาแพงกว่าของที่ชาวบ้านใช้ทั่วไปด้วย เจียเหรินไม่ได้สนใจที่ชาวบ้านมองมานัก เพียงบอกให้หลียงซานไปส่งที่เรือนเขาเท่านั้น