บทที่ 16: ตายไปพร้อมกัน

“ข้ายังพูดไม่จบ พวกเจ้าเชิญเอาเหยื่อไปได้เลย แต่ต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่!”

 

ดวงตาของหูเจียวเจียวดุดันไม่ต่างจากหมาป่าที่กำลังถูกต้อนจนมุม 

 

ถ้าหมาป่าได้กัดเมื่อไหร่มันจะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด!

 

แม่หมีตัวนี้เคยกลั่นแกล้งลูก ๆ ต่อหน้าเธอหลายครั้ง ไหนจะมาพังบ้านเธออีก แถมยังกล้าแม้กระทั่งปล้นเหยื่อเธอไปหน้าด้าน ๆ คิดว่าหูเจียวเจียวคนนี้รังแกได้ง่ายมากหรือไง!

 

“อ๊ะ! ยัยจิ้งจอก เจ้ายังกล้ามาดึงผมข้าอีกเรอะ ปล่อยข้านะ ไม่งั้นวันนี้ข้าจะต่อยหน้าเจ้าให้เละ...”

 

สงฮวากรีดร้องเสียงหลง แม้ว่าร่างกายนางจะเต็มไปด้วยไขมัน แต่นางเป็นคนที่กลัวความเจ็บปวดมากที่สุด

 

ขณะนี้นางยังไม่รู้ตัวว่าความตายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ตนเองแล้ว นางจึงพยายามผลักหูเจียวเจียวออก

 

“อีแห้ง ปล่อยนะ! สงจวงทำไมเจ้าไม่มาดึงอีนี่ออกไปสักที โอ๊ย! ผมข้า...”

 

ทางด้านสงจวง เขาจะปล่อยให้ภรรยาของตัวเองถูกรังแกได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงวางเหยื่อลงตั้งท่าจะเข้าไปช่วย

 

แต่จังหวะนั้น แขนเรียวของหญิงสาวกระชับแน่น ส่งผลให้มีดทำครัวบาดเข้าไปในคอของสงฮวาเล็กน้อย 

 

“ถ้าเจ้ากล้าเข้ามาก็ลองดู ข้าจะปาดคอนางทิ้งซะ!”

 

การกระทำดังกล่าวพิสูจน์ได้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะลงมือจริง ๆ

 

ทันทีที่เธอขยับปลายนิ้ว มีดทำครัวคมกริบก็กรีดคอของแม่หมีร่างใหญ่จนเป็นรอยแผลทันที

 

ไม่นานก็มีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากบาดแผล

 

ยามนี้หากหูเจียวเจียวออกแรงเพิ่มขึ้นอีก หัวของสงฮวาอาจจะขาดออกจากร่างได้ทุกเมื่อ

 

“กรี๊ดดดด! หูเจียวเจียว นังชั่ว ถ้าเจ้าฆ่าข้า ท่านผู้เฒ่าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

 

พอฝ่ายที่ถูกคุกคามรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นมาจากลำคอ นางก็หวาดกลัวมากจนหน้าซีดเผือด

 

สงจวงที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าพูดด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว “ปล่อยสงฮวาเดี๋ยวนี้นะ! ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

 

จิ้งจอกสาวเย้ยหยันอีกฝ่ายโดยไม่สะทกสะท้าน “จะให้ข้าปล่อยนางแล้วเจ้าก็ขโมยเหยื่อไปงั้นหรือ แล้วหลังจากนี้ข้ากับลูก ๆ ก็จะอดตาย ไหน ๆ พวกเราก็จะตายแล้ว ฝังนังนี่ไปพร้อมกันเลยดีกว่า!”

 

หลังจากพูดจบ เธอหันหน้าไปมองหลงอวี้แล้วบอกว่า “อวี้เอ๋อ ไปจุดไฟใส่คบเพลิงมาให้แม่หน่อย”

 

ในยามที่หูเจียวเจียวจุดไฟทำกับข้าว เธอไม่เคยหลบเลี่ยงหรือกลัวว่าพวกเด็กน้อยจะมองว่าเธอทำอะไรแปลก ๆ เลยที่ใช้หินเหล็กไฟมาจุดไฟ 

 

เธอรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าลูกชายคนโตจับจ้องไปที่หินเหล็กไฟอยู่ตลอดในตอนที่ตนจุดไฟ 

 

คำสั่งนั้นทำให้หลงอวี้ตกใจลนลานอยู่ครู่หนึ่ง 

 

นางรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังเฝ้าดูนางจุดไฟ?

 

ถึงแม้ว่าคนในเผ่านี้จะรู้จักฟืนไฟ แต่ไม่มีใครนอกจากหัวหน้าเผ่าที่รู้วิธีก่อไฟ ดังนั้นเมื่อเขาเห็นว่าหูเจียวเจียวสามารถก่อไฟได้ เขาจึงแอบเรียนรู้มันอย่างลับ ๆ

 

เด็กหนุ่มมองผู้เป็นแม่ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปในบ้าน

 

เวลาผ่านไปไม่นาน เขาก็ออกมาพร้อมกับคบเพลิง

 

หญิงสาวชำเลืองมองที่คบเพลิงด้วยสีหน้ายอมพลีชีพ “ถ้าเจ้าจะเอาเหยื่อไป พวกข้าขอยอมตายไปพร้อมกับเจ้าเสียดีกว่า อวี้เอ๋อ จุดไฟ!”

 

เหล่าภูตในเผ่าที่ห่างไกลไม่รู้พลังของอาวุธมีคม แต่พวกเขารู้ว่าไฟสามารถเผาพวกเขาจนตายได้

 

ในขณะนี้หลงอวี้ถือคบเพลิงด้วยมือทั้ง 2 ข้างไว้แน่น

 

หลังจากลังเลอยู่ชั่วอึดใจ เขาก็ทำท่าจะจุดไฟเผาสงฮวา

 

“หูเจียวเจียว เจ้าบ้ามันไปแล้ว! ข้าไม่อยากตายไปพร้อมกับเจ้า ปล่อยข้านะ! ข้าไม่ได้อยากได้เหยื่อของพวกเจ้าอีกแล้ว...”

 

เมื่อแม่หมีตัวใหญ่เห็นเปลวเพลิงที่ร้อนแรงเข้ามาใกล้ นางก็ตกใจกลัวจนแทบเสียสติ

 

นางไม่เคยเห็นใครที่โหดเหี้ยมขนาดนี้มาก่อน ใครที่มันพูดว่าจะตายไปพร้อมกันแล้วลงมือทันทีเลยนั้นไม่ใช่คนปกติ!

 

สงจวงรีบพยักหน้าเช่นกัน “เราไม่เอาเหยื่อของพวกเจ้าไปแล้ว ปล่อยสงฮวาก่อน แล้วค่อย ๆ คุยกัน...”

 

ในตอนนั้นเอง หูเจียวเจียวแอบขยิบตาให้หลงอวี้

 

ลูกชายคนโตที่เข้าใจสัญญาณก็ขยับไฟไปไว้ใกล้ ๆ หน้าของสงฮวา

 

ตอนนี้ใบหน้าของฝ่ายที่เป็นตัวประกันเกือบจะไหม้เกรียม และผมที่อยู่ด้านหน้าของนางก็ถูกไฟไหม้จนส่งกลิ่นไปทั่ว

 

“บ้านของข้าถูกเจ้าทำลาย ทำให้พวกข้าไม่มีที่ซุกหัวนอน ข้าจะตายไปพร้อมกับเจ้า” แม่จิ้งจอกมองไปที่หลงอวี้ขณะที่เธอพูด “อวี้เอ๋อ...”

 

“อย่านะ ข้าจะช่วยเจ้าซ่อมบ้านเอง เจ้าอย่าทำร้ายสงฮวาเลย”

 

สงจวงยกมือขึ้นเพราะกลัวว่าถ้าหูเจียวเจียวยังไม่ยอมปล่อยมือ ภรรยาของเขาจะหายใจไม่ออก

 

คำตอบนั้นไม่ได้ทำให้หูเจียวเจียวรู้สึกพอใจ เธอจึงส่ายหัวตอบกลับว่า

 

“ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าจะมารังแกพวกเราอีกไหมในระหว่างที่ซ่อมแซมบ้าน ข้าไม่เชื่อหรอก เจ้ามันสมควรตาย!”

 

“ถ้าเช่นนั้น ข้าสัญญา เจ้าจะให้ข้าทำอะไรก็ได้ ขอแค่พวกเจ้าอย่าทำร้ายสงฮวา” ชายร่างใหญ่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องประนีประนอม

 

ผู้ชายของเผ่าภูตล้วนกลัวภรรยา และหูเจียวเจียวก็เข้าใจจุดนี้ดี

 

เมื่อหญิงสาวฟังคำพูดของสงจวงแล้ว เธอก็เปิดเผยหน้าตาเจ้าเล่ห์

 

“งั้นเจ้าก็ส่งเหยื่อของพวกเจ้ามาให้ข้า 2 ตัว แล้วข้าจะปล่อยนางไป” เธอเห็นแก่คนในเผ่าเดียวกัน เธอเลยไม่เอาเปรียบอีกฝ่ายมากนัก

 

แล้วก็เผอิญว่าที่บ้านหลังนี้ไม่มีหนังสัตว์อยู่พอดี ดังนั้นหากหูเจียวเจียวลอกหนังสัตว์แล้ว เธอจะสามารถนำมันมาตัดเย็บเสื้อผ้าใหม่ให้ลูก ๆ ได้ด้วย

 

“ตกลง ข้าจะไปเอาเหยื่อมาให้เดี๋ยวนี้”

 

สงจวงกลับบ้านโดยไม่พูดโต้แย้งอะไรแล้วรีบไปเอาเหยื่อมาส่งให้แม่จิ้งจอกตามสัญญา

 

นี่คือเหยื่อสดที่เขาเพิ่งนำกลับมาในวันนี้ มันเป็นแกะกับหมูป่าอย่างละตัว

 

“เหยื่อมาแล้ว เจ้าปล่อยสงฮวามาได้แล้ว”

 

ต่อมา หูเจียวเจียวลดมีดทำครัวลงก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปแนบหูของแม่หมีร่างใหญ่ “คราวนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า หากครั้งต่อไปข้าเห็นเจ้ารังแกลูกของข้าอีก ข้าจะตัดหัวเจ้าไปโยนทิ้งให้สัตว์ป่ากิน!”

 

สงฮวาตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวและไม่กล้าตะโกนใส่ผู้หญิงป่าเถื่อนคนนี้อีกต่อไป

 

พอนางยกมือขึ้นแตะที่ลำคอแล้วเอามาดู นางก็เห็นว่ามีเลือดอยู่เต็มฝ่ามือของตน ส่งผลให้ใบหน้ากลม ๆ นั้นซีดเซียว “ไม่แล้ว ๆ ข้าจะไม่รังแกพวกเจ้าอีก...”

 

ถ้าข้ารู้ว่านังตัวเล็กนี่โหดเหี้ยมมากขนาดนี้ ข้าคงไม่มาเหยียบที่นี่อีกแน่นอน

 

“รีบ ๆ ไสก้นกลับไปซะ” หูเจียวเจียวยกมีดทำครัวในมือขู่ผู้บุกรุกอีกครั้ง

 

สงฮวาและสงจวงเองก็ไม่กล้าอยู่ต่อ พวกเขารีบวิ่งหนีออกไปทันที

 

“ไชโย!” เมื่อหลงหลิงเอ๋อเห็นสองสามีภรรยาหนีไป นางก็กระโดดไปมาอย่างตื่นเต้น

 

“ท่านแม่ ท่านสุดยอดมาก นอกจากท่านจะไล่พวกมันออกไปได้แล้ว เรายังได้เหยื่อมาเพิ่มอีก 2 ตัว!”

 

ขณะนี้สาวน้อยรู้สึกตื่นเต้นจนลืมความไม่พอใจที่มีต่อผู้เป็นแม่ไปจนสิ้น

 

ส่วนหลงเหยาที่เห็นว่ามีเหยื่ออยู่ในบ้านมากขึ้น เขาก็บินไปหาหูเจียวเจียวอย่างมีความสุขและเอาหัวเล็ก ๆ ถูมือเธอ

 

เจ้าตัวเล็กสังเกตคำพูดและสีหน้าผู้อื่นได้ดีที่สุดและรู้ว่าควรเอาใจใครเพื่อที่เขาจะได้กินอาหารอีก 

 

ในเวลาเดียวกันนั้น ท่าทางของหลงอวี้กับหลงเซียวก็อ่อนลงเช่นกัน

 

ทว่ามีเพียงหลงจงเท่านั้นที่ยังคงทำหน้าบูดบึ้งมองไปที่แม่ใจยักษ์ “มีเหยื่อเพิ่มขึ้นแล้วจะมีประโยชน์อะไร ตอนนี้บ้านของเราพังไปหมดแล้ว”

 

“พี่สาม อย่างน้อยท่านแม่ก็ปกป้องเหยื่อไม่ให้ใครปล้นไปได้ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านแม่ เราคงอดตายกันหมด…” หลงหลิงเอ๋อดึงมือของพี่ชายแล้วพูดแทนหูเจียวเจียวเป็นครั้งแรก

 

“เหอะ ก่อนหน้านี้เป็นนางไม่ใช่หรือที่ทำให้เราอยู่อย่างอด ๆ อยาก ๆ แล้วตอนนี้จะมาแสร้งทำเป็นคนดีทำไม!”

 

สีหน้าของหลงจงดูมืดมนลง ในยามที่เขานึกถึงรอยแผลเป็นบนใบหน้า มันยิ่งทำให้เขาเศร้าหมองมากยิ่งขึ้น

 

หูเจียวเจียวชำเลืองมองหลงจงที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอมากที่สุดแบบไม่พูดอะไร จากนั้นเธอก็เดินไปเก็บเหยื่ออย่างเงียบ ๆ

 

เหยื่อพวกนี้เพิ่งโดนฆ่ามาสด ๆ ร้อน ๆ

 

หากปล่อยพวกมันทิ้งไว้นานกว่านี้จะถลกหนังได้ยากมากขึ้น

 

ในระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปเอาเครื่องมือมาจัดการกับเหยื่อ

 

หลงอวี้ที่กำลังดับคบเพลิง ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นรอยเปื้อนสีแดงบนหัวของหญิงสาว

 

“เอ่อ…”

 

“มีอะไรหรืออวี้เอ๋อ?” แม่จิ้งจอกหันกลับมาทางต้นเสียงด้วยสีหน้าสับสน 

 

“หัวท่านมีเลือดออกอีกแล้ว” เขาขมวดคิ้วพลางชี้ไปที่ด้านหลังศีรษะของอีกฝ่าย

 

พอหูเจียวเจียวได้ยินสิ่งที่ลูกชายบอก เธอก็ยกมือขึ้นแตะหลังศีรษะตัวเองแล้วพบว่ามันยังมีเลือดออกอยู่จริง ๆ

 

เมื่อกี้เธอกำลังอยู่ในช่วงเวลาวิกฤตจึงไม่ทันได้สนใจ แต่ตอนนี้สถานการณ์ทุกอย่างคลี่คลายแล้วเธอจึงรู้สึกเจ็บแผลขึ้นมา

 

แต่เธอไม่มีความรู้ด้านการแพทย์เลย นอกจากนี้ในมิติก็ไม่มียาอีกด้วย

 

หญิงสาวจึงทำได้แค่รอให้แผลหายเอง

 

“แม่ไม่เป็นไร เมื่อกี้มือแม่น่าจะเผลอไปโดนแผลเข้า” หูเจียวเจียวแสร้งทำเป็นไม่เจ็บ และยกมือขึ้นลูบขมับราวกับว่าการทำแบบนี้จะช่วยบรรเทาอาการเจ็บได้

 

คำตอบนั้นยิ่งทำให้หลงอวี้ขมวดคิ้วแน่น ก่อนที่เขาจะมองผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าจริงจัง “ตอนนี้ในบ้านของเรามีเหยื่อตั้งมากมาย ท่านใช้มันบางส่วนเอาไปหาหมอเถอะ อย่ามาตายอยู่ในบ้านหลังนี้”