Only one love รักนี้ แค่เธอ… คนเดียวเท่านั้นนะ [Yuri] Chapter 1

Chapter 1: เปิดเทิมวันแรก ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

รักครั้งแรกของพวกคุณเป็นอย่างไรคะ?

ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่อยากมีความรัก แต่ด้วยวัยมัธยมนั้นยังเด็กนักที่จะเข้าใจว่าความรักคืออะไรกันแน่ แต่วันนี้ฉันเข้าใจมันแล้วละค่ะ…

จะขอเล่าย้อนไปเมื่อ 3 ปีก่อน วันที่ฉันได้เข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมมีชื่อแห่งหนึ่ง ฉันซึ่งอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมต้น เดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างไม่รีบร้อน ตาก็มองหาใครบางคนที่นัดไว้ เมื่อยังไม่เห็นฉันจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากระโปรงเตรียมกดเลขหมายที่จำได้ขึ้นใจ ทันใดนั้น…

ตึก ตึก ตึก…

“”รอนานมั้ย!?” ร่างเพรียวของเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลชี้ฟูวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันหันไปมองก่อนจะเอ่ยทักขึ้น

“ซินนามอน ทำไมมาช้าจัง?”

“ขอโทษนะมาการง ฉันตื่นสายไปหน่อยน่ะ ยังไม่เข้าแถวใช่มั้ยเนี่ย?” ซินนามอนถามขึ้นพลางหันมองรอบตัว เห็นเด็กผู้หญิงในเครื่องแบบทั้งมัธยมต้นและมัธยมปลายหลายคนกำลังมุ่งหน้าไปทางเดียวกัน คือ สนามฟุตบอลที่อยู่ติดกับอาคารที่พวกฉันกำลังยืนอยู่นั่นเอง

“เธอมาทันเฉียดฉิวเลยล่ะ ไปกันเถอะ ตามๆ เขาไปดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน” ฉันว่าก่อนจะเดินนำยัยเพื่อนขี้เซาไปที่สนามอย่างรู้งาน คงไม่มีใครอยากไปเข้าแถวไม่ทันตั้งแต่วันแรกหรอกนะคะ จริงไหม?

ทุกคนคงสงสัยสินะคะว่าฉันคือใคร ระหว่างเดินไปเข้าแถว ฉันขอแนะนำตัวเลยแล้วกันนะคะ

ฉันชื่อมาการง เป็นเด็กม. 1 ที่เพิ่งเข้ามาโรงเรียนนี้เป็นครั้งแรก ส่วนเพื่อนคนเมื่อกี้น่ะชื่อ ซินนามอน เป็นเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาล จนถึงตอนนี้ เราอยู่ห้องเดียวกันมาเกือบ 8 ปีแล้ว

ทีแรกฉันคิดว่าหลังจากจบชั้น ป. 6 ฉันกับซินนามอนคงไม่ได้เจอกันแล้ว แต่สุดท้ายเราก็ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันอีก เป็นอะไรที่ดีมากเลยละค่ะ แล้วเมื่อได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เราจะได้ไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน แม้ซินนามอนจะขี้เซาจนตื่นไปโรงเรียนไม่ทัน และฉันเป็นคนเดียวที่คอยโทรปลุกตลอดก็เถอะ แค่มีซินนามอนเดินมาเป็นเพื่อนในวันแรกก็อุ่นใจแล้วล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับเพื่อนที่ไม่รู้จักคนเดียว

ฉันกับซินนามอนเดินเข้าไปในแถวของนักเรียนมัธยมต้นกลุ่มใหญ่ที่กำลังยืนอยู่มุมหนึ่งของสนามพลางถามเลขห้องไปด้วย ไม่นานก็เจอแถวของห้องที่พวกเราอยู่ อาจารย์ใหญ่กล่าวต้อนรับศิษย์ใหม่อย่างพวกฉันและศิษย์ปัจจุบันที่กำลังศึกษาอยู่ ไม่นานนักก็เลิกแถว พวกเราจึงเดินไปยังห้องเรียนซึ่งจะเป็นห้องประจำของเราไปตลอด 1 ปี ฉันตื่นเต้นเล็กน้อยเนื่องจากยังไม่รู้จักใครเลยนอกจากซินนามอนคนเดียว พวกเราเดินตามเพื่อนคนอื่นๆ ไป และคุยกันไปด้วย

“ตื่นเต้นจังเลยเนอะมาการง” ซินนามอนพูดขึ้น สีหน้ามีความประหม่าอย่างชัดเจน ฉันพยักหน้า “เพื่อนคนอื่นจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้นะ”

“คงไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวก็รู้จักกันเองนั่นแหละ ไม่ต้องกังวลหรอก” ฉันปลอบเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้ซินนามอนผ่อนคลายขึ้น เดินไปคุยไปสักพักก็มาถึงห้องเรียนของเรา ฉันกับซินนามอนหาที่นั่งได้แถวหน้าค่อนไปทางกลางห้อง มีเพื่อนผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว

ฉันหันไปมองเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างในสุดติดหน้าต่าง เธอหันมาแล้วส่งยิ้มให้ ฉันยิ้มตอบก่อนจะสบตาเธอคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาสวยคม มีผมตรงยาวสีดำสนิท และดวงตากลมโตสีดำสนิทรับกันดีกับใบหน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากบางสีชมพูอย่างคนสุขภาพดีคลี่ยิ้มบางๆ ให้พวกเราที่ส่งยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว

“เอ่อ… ฉันชื่อมาการง ยินดี…ที่ได้รู้จักนะคะ” ฉันแนะนำตัวเองอย่างตะกุกตะกัก ดวงตาสีดำที่มองมานั้นมีแววเย็นชาแปลกๆ จนฉันสัมผัสได้ กับใบหน้าคมนั้นที่ฉันยอมรับเลยว่าสวยทีเดียว แต่ถ้ายิ้มให้มากกว่านี้หน่อยฉันคงจะไม่รู้สึกกดดันแบบนี้แน่ๆ

“ฉัน… ซินนามอน ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” ซินนามอนดูเหมือนจะทำตัวปกติที่สุดเมื่อเทียบกับฉัน ด้วยความที่เธอเป็นคนเรียบร้อย และไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว จึงสามารถแนะนำตัวเองในสภาวะกดดันจากฝ่ายตรงข้ามแบบนี้ได้ดีกว่าฉัน แต่ฉันคิดว่าเมื่อเทียบกันแล้ว ซินนามอนก็ไม่เย็นชาเท่ากับเธอคนนั้นนะคะ…

พวกเราเงียบอยู่สักพัก จนในที่สุด เพื่อนผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ฉันกับซินนามอนก็เอ่ยขึ้น

“ช็อกโกล่า” เสียงของเธอเรียบนิ่ง แต่มีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้ฉันซึ่งกำลังพลิกหน้าหนังสือการ์ตูนฆ่าเวลาอยู่ถึงกับชะงักมือและเงยหน้าขึ้นมามอง

“ฉันชื่อช็อกโกล่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

พวกเรายิ้มให้ช็อกโกล่าอย่างเป็นมิตร และคุยอะไรกันอีกสองสามคำ คุณครูที่ปรึกษาก็เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนที่กำลังทำความรู้จักเพื่อนใหม่อยู่จึงเงียบเสียงและหันไปฟังคุณครูพูด เรื่องที่พูดก็จะเป็นการกล่าวต้อนรับนักเรียนใหม่และแจกตารางสอนซึ่งใช้เวลาไม่นาน ห้องฉันโชคดีที่ได้คุณครูที่ใจดี แต่ต่อไปก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าจะเป็นยังไงเพราะฉันเองก็ยังไม่ได้เรียนกับครูเลย กว่าจะได้เจอกันก็คงอีกสองวัน

การเรียนในช่วงเช้าผ่านไปจนถึงเวลาพักกลางวัน ฉัน ซินนามอนและช็อกโกล่าจึงเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน พวกเราเริ่มสนิทกันบ้างแล้วละค่ะ

“มีที่ว่างอยู่ตรงนั้นนี่” ช็อกโกล่าเอ่ยขึ้นพลางชี้ไปที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ยังไม่มีคนนั่ง

“เดี๋ยวฉันจองที่ให้นะ พวกเธอไปซื้อข้าวกันก่อนได้เลย” ซินนามอนอาสา ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่ร้านอาหารร้านหนึ่งและซื้อข้าวของตัวเองก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะ ซินนามอนจึงลุกไปซื้อข้าวบ้าง

“นี่ ช็อกโกล่า” ฉันเปิดบทสนทนากับเพื่อนใหม่ เธอหันมาหา “ชอบกินแกงกะหรี่เหรอ?”

“ใช่ ฉันคิดว่าร้านนี้รสชาติใช้ได้อยู่นะ” ช็อกโกล่าตอบพลางตักแกงเข้าปาก ฉันพยักหน้า

“งั้นเหรอ เดี๋ยวครั้งหน้าฉันลองซื้อกินบ้างดีกว่า” ฉันพูดพอดีกับที่ซินนามอนเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม

“มาการง น้ำที่สั่งได้แล้วจ้ะ” ซินนามอนยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้ฉัน

“ขอบใจน้า แล้วไปซื้อข้าวร้านไหนมาเหรอ?” ฉันกล่าวขอบคุณก่อนเอ่ยถาม

“ร้านข้างร้านขายน้ำนั่นแหละจ้ะ แถวสั้นดี แต่รสชาติฉันว่ามันจืดๆ ไปหน่อยนะ”

“ร้านขายน้ำที่อยู่ติดกับร้านก๋วยเตี๋ยวน่ะเหรอ?” ช็อกโกล่าถามขึ้น

“ใช่จ้ะ ร้านนั้นแหละ

“อ๋อ” ช็อกโกล่าพยักหน้าก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารในจานต่อไป พวกเราใช้เวลาไม่นานก็กินข้าวเสร็จ ฉันมองดูนาฬิกาเห็นว่านี่ก็ใกล้จะถึงเวลาเรียนในตอนบ่ายแล้ว จึงชวนเพื่อนที่เหลือกลับขึ้นห้อง

เวลาเรียนในตอนบ่ายผ่านไปอย่างราบรื่น ไม่นานก็ได้เวลาเลิกเรียนพอดี ฉันกับซินนามอนเดินกลับบ้านด้วยกันเป็นเรื่องปกติ แต่วันนี้มีช็อกโกล่าเดินมาเป็นเพื่อนด้วย

“ช็อกโกล่าบ้านอยู่แถวนี้เหรอ?” ซินนามอนถามขึ้นในขณะพวกเราเดินออกจากประตูโรงเรียนด้วยกัน

“เปล่า ฉันอยู่อีกซอยหนึ่งน่ะ เดี๋ยวรอพี่มารับ”

“ให้พวกเรารอเป็นเพื่อนไหม?” ฉันอาสา ช็อกโกล่าพยักหน้า พวกเราจึงนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าประตูโรงเรียน ไม่นานพี่สาวของช็อกโกล่าก็เดินมาถึง

“ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้” ช็อกโกล่ายิ้มให้พวกเราก่อนจะเดินตามพี่สาวของเธอไป ฉันและซินนามอนโบกมือลาก่อนจะเดินกลับบ้านด้วยกัน

นี่คือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของพวกเราสามคน

ต่อไปต้องมีอะไรสนุกๆ ที่ทำให้พวกเราสนิทกันมากขึ้นแน่นอนค่ะ

(ติดตามตอนต่อไป)