ตอนที่ 139

ตอนที่ 139

「น-นั่น……อะไร?」

ชายจ้องริกกะด้วยตาที่สั่นและตะโกนอย่างสั่นๆ

มันดูเหมือนเขากลัวเมื่อเขาเห็นว่าริกกะเคลื่อนไหวได้เร็วแค่ไหน

ไม่ ผมไม่คิดว่าชายแม้แต่จะเข้าใจว่าริกกะเร็วหรือไม่

เพราะเมื่อผม “เห็น” ใจของชาย เขาไม่เห็นการเคลื่อนไหวของริกกะ

มีเสียงระเบิดกระทันหันและรูในกำแพง จากนั้น สาวปรากฏก่อนเขาจะรู้มัน

นั่นเป็นความเข้าใจของเขา

นั่นถูกแล้ว

แม้แต่ด้วยตาของผม ที่สามารถจะเห็นทิวทัศน์ในมุมมองตาของนก ผมไม่สามารถจะจับความเคลื่อนไหวของริกกะก่อนหน้าได้

เพราะผมเห็นมันลางๆว่าเป็น “แสงสีขาว”

「ทามะมูชิ」

ริกกะที่ยิ้มให้กับผม มองทามะมูชิและส่งเสียง

「หืมม?」

ทามะมูชิเอียงหัวของเธอขณะที่ริกกะมองเธอระหว่างที่โซ่ที่นับไม่ถ้วนลอยอยู่ในอากาศ

จากนั้น ริกกะเดินไปซัดทามะมูชิ

「กุฮ่าาา!?」

เมื่อทามะมูชิร้อง เธอหายไปจากภาพ และกำแพงพัง

「นุ นุโออออออออออ้! เธอทำอะไรกันทันหันน่ะ!?」

จากนั้น ทามะมูชิปรากฏขึ้นโดยดันซากออกไปและตะโกนอย่างโกรธเคือง แก้มซ้ายของทามะมูชิบวมและแดง

มันดูเหมือนริกกะต่อยหน้าของทามะมูชิ

「อย่าถามอะไรชั้น」

ริกกะที่จ้องอย่างเย็นชาใส่ทามะมูชิ ที่พยายามจะคลานออกมาจากซาก และพึมพำ

「นานุ!? อย่าถามอะไรชั้น!? แต่ ชั้นอยากได้คำอธิบาย! ทำไมเธอถึงต่อยชั้นกระทันหัน!」

ทามะมูชิ ที่คลานออกมาจากกองซาก นอนอยู่ที่พื้น ตะโกนอย่างโกรธเคือง พร้อมเส้นเลือดที่ขมับของเธอ

「มาสเตอร์ปลอดภัย ดังนั้นไม่จำเป็นต้องถามอะไร และชั้นจะปล่อยเธอไปด้วย ‘การซัด’」

ริกกะที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม จ้องทามะมูชิอย่างเย็นชา และตะโกน

ตาของทามะมูชิไปข้างๆ จากนั้นเธอยิ้ม

ผมเดาว่าทามะมูชิสังเกตด้วย

ริกกะ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม ไม่มองทามะมูชิ แต่หูของเธอแดง

เวรกำ อีซึนเดเระ

ริกกะเรียกทามะมูชิว่า “ผู้ใช้แมลง” แต่เมื่อกี้นี้ เธอเรียก “ทามะมูชิ” มันเป็นข้อพิสูจน์ว่าริกกะรับรู้ทามะมูชิ

งั้น ทำไมเธอต่อยทามะมูชิล่ะ?

มันเป็นหน้าที่ของริกกะที่ต้องปกป้องผม แต่ครั้งนี้ ทามะมูชิรับบทบาทนั้น

ผมสงสัยว่าความคิดแบบไหนที่ริกกะมีเมื่อเธอรอผมอยู่ข้างนอกบาเรีย

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับผม ริกกะจะฆ่าทามะมูชิ

แต่ผม “ไม่บาดเจ็บ”

นั่นทำไมริกกะยกโทษให้ทามะมูชิโดยการซัดเธอ

「ผ-ผมขาว……ตาสีแดง」

ชายที่จ้องริกกะด้วยตาที่สั่นพึมพำ และยิ้ม

「ความจริงที่ว่าเธอเคลื่อนไหวแบบนั้นข้างในบาเรียได้หมายถึงสาวน้อยเป็นกึ่งสัตว์ และเธอมีผมสีขาวตาสีแดง ชั้นไม่แน่ใจว่าเธอเป็นสมาชิกของเผ่าหมาป่าสีขาว ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้น……คนนี้น่าทึ่ง」

ชายสั่น และสั่นเสียงของเขาด้วยตาที่เต็มไปด้วยความใคร่

――ฉันได้ยินมาว่าคุดัน-ซามะตามหาเผ่าหมาป่าสีขาว ถ้าฉันได้มันมา มันไม่ใช่ฝันที่จะได้เป็นผู้บริหาร

เมื่อผม “เห็น” ใจของเขา ชายจ้องริกกะด้วยตาที่แดงก่ำ และยิ้มอย่างหยาบคายระหว่างที่พึมพำสิ่งนี้ในใจ

เผ่าหมาป่าสีขาว เป็นอีกชื่อของเผ่ากึ่งสัตว์ที่นานะฟูชิพูดถึงหรือ?

แต่ยังไง ชายคนนั้นดูเหมือนจะทำผิดพลาดครั้งใหญ่

คุดันไม่ได้ตามหาริกกะหรือคาซะฮานะ เพราะทั้งหมด เธอจงใจฆ่าแม่และพี่สาวน้องสาวของพวกเธอต่อหน้าพวกเธอ และจงใจปล่อยพวกเธอไป

เธออยากให้พวกเธอเกลียดเธอ

คุดันไม่ทำอะไรโง่ๆอย่างการตามหาพวกเธอ

เธอแค่รอพวกเธอวิ่งขึ้นไปหาเธอ

เหมือนเธอจะรอคนรัก

ผมเจอคุดันแค่ครั้งเดียว และผมตั้งใจที่จะฆ่าเธอ

แต่ผมไม่เกลียดนิสัยของเธอ

「เฮ้ จับนั่นมาเป็นๆ ชั้นไม่สนใจถ้านายฆ่าคนอื่น」

ชายชี้ไปที่ริกกะด้วยรอยยิ้ม และมอบคำสั่งให้กึ่งสัตว์สามคน ผมตะลึงเมื่อผมเห็นอย่างนั้น

ตาของชายเต็มไปด้วยความใคร่ และเขาเสียความสามารถที่จะคิดอย่างใจเย็น

สิ่งที่ชายควรจะทำคือใช้กึ่งสัตว์สามคนเป็นโล่และวิ่งหนี แต่กระนั้น แทนที่จะวิ่งหนี เขาพยายามจะสู้ มากกว่านั้น เขาพยายามจะจับริกกะเป็นๆ

ยังไงซะ เราจะมีปัญหาถ้าเขาหนี ดังนั้นผมซาบซึ้ง

「ทามะมูชิอยู่ “ข้างล่าง” ริกกะอยู่ “ข้างบน”」

มันเป็นเวลาเดียวกันที่ผมพูดอย่างนี้ กึ่งสัตว์สามคนเริ่มเคลื่อนไหว

ด้วยริกกะและทามะมูชิ ไม่มีทางที่ผมจะแพ้ แต่ถ้าพวกเธอเข้าใจคำแนะนำของผม การต่อสู้จะจบในทันที

「ไปกันเถอะ」

ด้วยการตะโกน ทามะมูชิปลดปล่อยโซ่นับไม่ถ้วน โซ่แทงเท้าของกึ่งสัตว์ที่เคลื่อนไหวมาซัดเราด้วยความเร็วสูง

พวกเขาต้องตัดสินใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินมาข้างหน้าพร้อมกับโซ่นับไม่ถ้วน ที่แทงพื้นเหมือน “กำแพง” กึ่งสัตว์เตะพื้นและหนีไปในอากาศ

「ไอโง่ พวกนาย」

ตรงหน้ากึ่งสัตว์สามคนที่หนีไปในอากาศมีตัวของริกกะที่ถือมีดเล่มใหญ่

ริกกะยืนนิ่งๆในอากาศ

เหตุผลสำหรับเรื่องนี้คือทามะมูชิสร้างทางด้วยโซ่ และริกกะอยู่บนโซ่นั้น

หนึ่งพริบตา

นั่นคือทั้งหมด

ท่อนบนและท่อนล่างของกึ่งสัตว์หล่นสู่พื้นด้วยเสียงตุ้บ

จากนั้น ด้วยเสียงปัง ริกกะลงสู่พื้น

ริกกะพิเศษกับการเร่งโจมตีของเธอ ถ้าเธอฟันพวกเขา มันจะใช้แค่ทีเดียว แต่มีพวกเขาสามคน ถ้าสามคนเคลื่อนไหวแยกกัน จะมีความล่าช้าชั่วคราวระหว่างที่กำจัดคนแรกและเคลื่อนไปคนที่สอง ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่สามจะมาถึงผมก่อนที่เธอจะกำจัดคนที่สอง

โซ่ของทามะมูชิมีความได้เปรียบที่สามารถโจมตีได้หลายทิศทางในเวลาเดียวกัน แต่ในทางกลับกัน มันจะยากที่จะควบคุมโซ่นับไม่ถ้วนด้วยความแม่นยำ ถ้าเธอพยายามจะโจมตีเป้าเคลื่อนไหว เธอจะต้องจำกัดจำนวนของโซ่ที่เธอควบคุม เพื่อทำให้มันเคลื่อนไหวง่ายขึ้น

เพิ่มเติมจากนั้น มันจะเป็นการยากมากที่จะโจมตี “เส้น” ด้วย “จุด”

ดังันั้น เธอไม่ได้ใช้มันเป็นอาวุธ

เพื่อแลกเปลี่ยนกับการควบคุม เธอปล่อยโซ่นับไม่ถ้วนในเวลาเดียวกัน และใช้มันเหมือนกับกำแพงที่แกล้งทำเป็นโจมตี

ไม่มีความจำเป็นต้องกำจัดพวกเขา ถ้าเธอกันทาง และจำกัดการหนี ริกกะ ที่เหนือกว่าในการโจมตีกว่าอะไรทั้งหมดจะอยู่ที่นั่น รอพวกเขา

ถ้าทั้งสามเป็นหนึ่งเดียวกัน ริกกะสามารถกำจัดพวกเขาได้ด้วยการโจมตีทีเดียว

มันเกือบจะเหมือนที่ผมวางแผนไว้ แต่อะไรที่ผมคาดไม่ถึงคือทามะมูชิ ที่ทำการโจมตี ได้สร้างที่ยืนในท้องฟ้าให้ริกกะ

ทามะมูชิได้ “ดู” การต่อสู้ระหว่างริกกะกับคาซะฮานะ เธอรู้ว่าริกกะเก่งอะไร และเธอขาดอะไร

ไม่ว่าริกกะจะแข็งแกร่งขนาดไหน มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะเคลื่อนไหวในท้องฟ้า นั่นทำไมริกกะถึงแพ้คาซะฮานะ อย่างไรก็ตาม ทามะมูชิสามารถสร้าง “ทาง” ในท้องฟ้าได้

ริกกะก็เข้าใจและยอมรับการสนับสนุนจากทามะมูชิด้วย

ในทางที่ดี พวกเธอไปเหนือแผนของผม

ทามะมูชิ ที่มีทักษะมาก และริกกะ ที่เป็นนักสู้เดี่ยวที่แข็งแกร่งที่สุด

พวกเธอสู้กันตลอดเมื่อพวกเธอเจอหน้ากัน แต่เมื่อพวกเธออยู่ด้วยกัน พวกเธอเป็นคู่ที่เหมาะ

「อะไร……?」

ชายได้มองกึ่งสัตว์ที่กระจายอยู่บนพื้น มองดูตัวที่ถูกผ่าของกึ่งสัตว์ และส่งเสียงที่โง่เขลา

มันดูเหมือนกึ่งสัตว์ถูกกำจัดอย่างง่ายจนเขาไม่เข้าใจสถานการณ์

เมื่อได้พูดนั่นแล้ว…

「พวกเธอทำได้ดีในการเข้าใจคำแนะนำของชั้น นั่นยอดเยี่ยม」

เมื่อผมเรียกพวกเธอพร้อมกอดอก พวกเธอมองหน้ากัน แก้มแดง

ทามะมูชิยิ้มและริกกะหันหัวไป

「แต่ ซูซูฮาระเป็นภัยมากกว่าเพราะนายคิดถึงความคิดที่ให้ชั้นและริกกะทำงานร่วมกัน」

ริกกะตอบสนองกับทามะมูชิที่ยิ้มให้ผม หูของริกกะเป็นสีแดง

ริกกะ นั่นคือที่ทามะมูชิพูดตอนนี้ เธอเรียกริกกะว่าโคมุซุเมะ*
«TLN: ลูกสาวคนเล็ก»

ระยะระหว่างพวกเธอทั้งสองได้สั้นขึ้นกว่าก่อนหน้า

เหตุผลต้องเป็นยูกะแน่ๆ

โดยการอยู่ด้วยกันกับยูกะ ริกกะและทามะมูชิ ความสัมพันธ์ของความเชื่อใจถูกสร้างอย่างไม่รู้ตัว

「เหี้ยเอ้ย!」

ชายที่ได้จ้องอย่างโง่เขลากับซากของกึ่งสัตว์พยายามจะวิ่งหนี

「นายไม่หนีจะดีกว่านะ」

ผมเรียกออกไปที่หลังของชายขณะที่เขาวิ่ง แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนจะได้ยินผม

อ้า มีบางอย่างที่น่ากลัวกว่าริกกะและทามะมูชิที่นั่น

ถ้าริกกะมาที่นี่ นั่นหมายถึงเธอก็มาที่นี่ด้วย

จริงๆแล้วผมเห็นเธอจากอีกฝั่งของกำแพง

ขณะที่ชายวิ่งหนี รอยแตกปรากฏอยู่ในกำแพงตรงหน้าเขา จากนั้น ด้วยกันกับเสียงแตก รอยแตกแยกไปทั้งกำแพงในทันที

「......อะไร?」

ชายที่เห็นรอยแตกใหญ่บนกำแพงคอนกรีตหนาหยุดและส่งเสียงที่โง่เขลา

ทันทีต่อมา――

「น-นั่นมันอะไรกันวะ……?」

คำพึมพำของชายถูกกลบด้วยเสียงระเบิด

กำแพงที่พังทลายสร้างกลุ่มควัน

แม้แต่ริกกะ ก็จะพบว่ามันยากที่จะทำลายทั้งกำแพง

แต่เธอกระแทกมือเปล่าใส่กำแพง ทำลายมันทั้งหมด

เข่าของชายสั่น

หัวใจเขาเต้นแรงเหมือนมันจะระเบิดออกมา และการหายใจของเขาแรงจนเขาสำลักเมื่อแค่มองมัน

ชายต้องได้เข้าใจแล้ว

บนอีกฝั่งของกำแพง ที่กำแพงควรจะอยู่ที่นั่น มีสัตว์ประหลาดที่ยิ่งใหญ่

แสงสีมรกตลอยอยู่ในกลุ่มควัน

ชายที่สั่น หันกลับมามองเรา จากนั้นสั่นอีกครั้ง

ทามะมูชิ ที่มีโซ่นับไม่ถ้วนอยู่ในอากาศ และริกกะที่ถือมีดเล่มใหญ่

เสืออยู่ประตูหน้าและหมาป่าอยู่ประตูหลัง มันไม่ใช่ภาพที่สวยงาม

ประตูหน้าเป็นอาวุธคร่าชีวิตที่ใช้กับคุดัน และประตูหลังเป็นผู้ใช้แมลงอัจฉริยะ และกึ่งสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุด

ผมเดาว่านี่คือที่พวกเขาเรียกว่าทำเกินไป

「คุคุคุ ไอ้โง่」

ผมยิ้มและส่งเสียง มองลงไปที่ชาย

「เธอร้องไห้เหรอ มาสเตอร์?」

นานะฟูชิปรากฏออกมาจากควัน และมองดูเขาด้วยหน้าตากังวล

「โอ้ ไม่ ไม่มีอะไรจริงจัง」

「มันเป็นชายที่ทำให้ทามะมูชิร้องไห้」
ทามะมูชิกำลังจะตอบคำถามของนานะฟูชิ แต่ผมขัดเธอและพูดขึ้นมา

นานะฟูชิ มองผมและชาย ไม่มีสีหน้าบนหน้าของเธอ ไม่มีอารมณ์อยู่ในตาของเธอ เธอเป็นแมลงไม่มีชีวิต

「ชั้นไม่รู้รายละเอียด แต่มันดูเหมือนชายคนนั้นทำให้ทามะมูชิตกอยู่ในความชั่วร้าย ตรงหน้าชายอย่างนั้น ทามะมูชิร้องไห้ แต่เธอเห่า เธอเห่าและยืนขึ้นเพื่อก้าวข้ามอดีตของเธอ นั่นมันงดงาม」

ด้วยนั่น ผมปรบมือ

「ทามะมูชิไม่สนเกี่ยวกับไอเหี้ยโง่นั่นอีกต่อไปแล้ว มันน่าชื่นชม มันน่าชื่นชมจริงๆ แต่เราไม่ ใช่มั้ย? เรายกโทษให้เค้าไม่ได้ เธอยกโทษให้เค้าไม่ได้ ใช่มั้ยละ? เค้าทำเธอร้องไห้ ไม่ใช่เหรอ? เค้าทำให้ทามะมูชิร้องไห้ เค้าทำให้ “เพื่อน” ของเราร้องไห้ ถ้ามีพระเจ้าอยู่ในโลกนี้ และพูดว่ายกโทษให้เค้า เราจะฆ่าพระเจ้าและฆ่าเค้าต่อ จากนั้น เธอรู้ใช่มั้ย ไม่ใช่เหรอ นานะฟูชิ?」

เมื่อผมพูดกับทามะมูชิ รอยยิ้มที่ร้ายกาจปรากฏขึ้นบนหน้าที่ไม่มีชีวิต

「ฮฮฮฮิ้!」

ชายส่งเสียงกรีดร้องเล็กๆ และพยายามจะถอยหนี แต่เข่าของเขาทรุดและหล่นไปที่พื้น

「คุ คุคุ คุคุคุคุคุคุ คุคุคุคุคุคุคุคุคุคุคุคุ……」

นานะฟูชิจ้องเขาด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว ไหล่ของเธอสั่นขณะที่เธอหัวเราะเขา

「มันรู้สึกรำลึกความหลัง ซูซูฮาระ-ซามะดูเหมือนมากิริ-ซามะจริงๆ」

นานะฟูชิสั่นไหล่ของเธอและเธอพูดอย่างนี้

「ชั้นฆ่าชายคนนี้ได้มั้ย」

นานะฟูชิที่ได้มองผม จากนั้นมองชายที่อยู่บนพื้น

ด้วยสายตาที่เย็นชา น่ากลัวในตาของเธอ

「ฮฮฮิ้……อ้าา!」

ชายกรีดร้องอย่างฟังไม่รู้เรื่อง และพยายามจะหนีสั่นและเซ แต่ความกลัวมันแข็งแรงจนตัวเขาไม่ได้ดูเหมือนจะฟังเขา ยังพยายามจะหนีอย่างสิ้นหวัง ชายทำรอยเปื้อนดำที่กางเกงของเขา

ผมไม่อยากเห็นเขาฉี่

「ด-เดี๋ยว นานะฟูชิ! ชายมีข้อมูลที่――」

「ใช่ ชั้นไม่ถือถ้าจะฆ่าเค้า」

ทามะมูชิพยายามจะหยุดเธอ แต่คำพูดของเธอถูกขัดโดยเสียง

「ซู-ซูซูฮาระ!? ชั้นมั่นใจว่าชายมีข้อมูล! งั้นเราต้องเอาข้อมูลออกมาจากเค้าก่อนเราจะฆ่าเค้า!」

ทามะมูชิ หันมาอย่างรุนแรง มองดูผมและส่งเสียง

「มันโอเค ชั้นไม่ถือ」

「นานุ!?」

「ข้อมูลอยู่ในการครอบครองของอลิส อลิสเป็นสมาชิกขององค์กรปกป้องและสายลับที่แทรกซึมองค์กรของคุดัน นั่นหมายถึงเธอมีข้อมูลจากทั้งสององค์กร และชายเป็นชายระดับต่ำ ไม่ว่าจะมองมันยังไง ยังไงเขาก็ไม่มีข้อมูลมากอยู่แล้ว ในความเป็นจริง อลิส ที่หาข้อมูลอย่างสิ้นหวังเพื่อจะส่งต่อไปยังองค์กรปกป้อง น่าจะมีข้อมูลว่าเกิดอะไรขึ้นมากกว่า พูดอีกอย่างคือ เราไม่ต้องการชายคนนั้น」

「......ข-เข้าใจแล้ว」

ทามะมูชิพึมพำอย่างชื่นชมหลังจากได้ยินคำอธิบายของผม

ผมมอบการอนุญาตให้ฆ่าเขา และทามะมูชิเห็นด้วย ริกกะไม่ได้สนใจในชีวิตหรือความตายของชายตั้งแต่ทีแรก

พูดอีกอย่าง ไม่มีใครที่จะหยุดนานะฟูชิอีกต่อไป

「คุคุคุ นายรู้มั้ยว่าสู้กับใครอยู่?」

นานะฟูชิยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่เธอมองลงไปหาชาย และถาม

「ริกกะ-จัง มาสเตอร์ และ “เพื่อน” ของเราค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่เค้า ซูซูฮาระ-ซามะนั้น ‘อ่อนแอ’ และไม่มีกำลังมากที่จะสู้ แต่เมื่อมันเป็นเรื่องที่ว่าใครน่ากลัวที่สุด ชั้นมั่นใจว่า ‘เพื่อน’ จะพูดอย่างเดียวกัน」
ด้วยรอยยิ้มบนหน้าเธอ นานะฟูชิเข้าหาชายอย่างช้าๆ จากนั้นหยุดตรงหน้า ชายที่ซีด และสั่น นานะฟูชิงอตัวลงและมองเขา

「ซูซูฮาระ โมทาโร่ ปีศาจที่จะโยนชีวิตของตัวเองทิ้ง และชีวิตของคนทั้งโลกเพื่อ ‘เพื่อน’ ของเขา นายขายการสู้บางคนแบบนั้น นายคิดว่าจะรอดชีวิตเรอะ?」

เธอยิ้มและเอียงหัวของเธอ แต่สีหน้าของเธอหายไปอย่างรวดเร็ว

「กล้าดียังไงมาทำให้มาสเตอร์ที่ล้ำค่า ล้ำค่า ล้ำค่า ล้ำค่า ล้ำค่า ล้ำค่า ล้ำค่า ร้องไห้?」

เสียงเงียบและไร้อารมณ์จนมันมอบความเย็นวาบให้ผม

「นายต้องตาย」

มันเป็นคำสุดท้ายที่ชายได้ยินจากเสียงที่เย็นชาของนานะฟูชิ

 

เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord