ตอนที่ 10 โทรหาพ่อ

                                 บทที่ 10

โทรหาพ่อ

               ทศหายใจหอบ พยายามคุมสติตัวเอง เขาหยิบยาขึ้นกำลังจะกิน แต่ทว่าวันเดินเข้ามาจับขวดยาไว้

               วันพูด “นายยังทานไม่ได้ ฉันต้องถามพ่อดูก่อน”

               เขามองหน้าวัน “คุณจะบอกกับพ่อยังไง”

               วันพูด “ความจริง”

               เขาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าการเกงขึ้นมาโทรหาพ่อ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

               วันพูด “พ่อ เรามีปัญหาแล้ว” เขาเปิดลำโพง

               พ่อพูด “มีอะไรลูก เกิดอะไรขึ้นกับเจ็ด”

               วันพูด “เขาทานเหล้าเข้าไป สามารถทานยาได้มั้ย”

               พ่อพูด “อะไรนะ ทำไมลูกปล่อยให้เขาทานเหล้าได้ พ่อบอกให้ดูแลเขาไม่ใช่เหรอ”วันยืนฟังเขาน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ เขาลุกดึงมือถือมาพูดด้วยตัวเอง

               ทศพูด “พ่อ”

               พ่อพูด “เจ็ดเป็นไงบ้างลูก ตอนนี้อาการเป็นยังไง”

               ทศมองหน้าวัน “ผมหายใจไม่ออก ผื่นขึ้น ตัวผมแดง มันแสบร้อน ผมทานยาได้หรือเปล่า”

               พ่อพูด “เจ้าวันอยู่ตรงนั้นมั้ย”

                “ครับ..พ่อพูดได้เลย”

               พ่อพูด “วัน..ลูกต้องใช้ยาที่อยู่ในกล่อง ฉีดเข้าที่ต้นขาของเขา พร้อมกับทานยา แต่ลูกต้องมัดเขาไว้กับเตียง”

เมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น เขารีบเดินกลับไปห้อง หยิบกล่อง

วันพูด “ผมได้ยามาแล้ว”

เขาเปิดกล่อง ในนั้นมียา อยู่ 3 หลอด พร้อมกับเข็ม  วันเรียกแม่บ้านดังลั่นบ้าน ทุกคนวิ่งมาที่ห้องของทศทันที เขาสั่งให้นำเชือกมัดแขนและขาของทศไว้กับเตียง ส่งยาให้สาวใช้ป้อนให้เขาทาน ก่อนจะฉีดยาที่หน้าขาของเขาทันที

เสียงโทรศัพท์ปลายทางพูด “ให้ทุกคนออกไป”

วันสั่งให้ทุกคนออกจากห้องแล้วปิดประตู ไม่กี่วินาที ทศดิ้นด้วยความเจ็บปวดรุนแรงมาก เชือกที่มัดมือมัดขาเขาไว้ ได้เสียดสีจนเป็นรอยถลอก

พ่อพูด “ถ้าเขาหยุดหายใจ ลูกต้องปั้มหัวใจเขาขึ้นมา

วันพูด “พ่อส่งอะไรมาให้ผมดูแล”เขามองด้วยความตกใจที่เห็นทศเจ็บปวด เสียงร้องดังลั่นห้อง

 แค่ไม่กี่นาที ทุกอย่างเริ่มสงบลง เขาหมดสติไปด้วยความเหนื่อย

วันพูด “เขาหลับไปแล้ว”

พ่อถอนหายใจโล่งอก “ดีจัง ไม่เป็นไรแล้ว เราต้องคุยกันนะวัน”

คืนนี้วันโดนพ่อตำหนิอย่างหนัก เขาได้แต่นั่งฟัง ไม่ตอบโต้แม้แต่คำเดียว ซึ่งในขนาดนั้นวันสั่งให้สาวใช้เดินเข้าห้องมาแก้มัดให้ทศ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับโทรศัพท์ ทศรู้สึกตัว

เขาพูด “ท่านประธานละ”

เธอพูด “ข้างนอกคะ”

เขาลุกจากเตียง เดินออกจากห้องไป เขามายืนข้าง ๆ ท่านประธาน ดึงมือถือที่หูท่านประธานมาพูด

วันหันมอง “นายนี่มันมารยาทแย่สุด ๆ”

ทศพูด “พ่อครับ อย่าว่าพี่เขาเลย ผมผิดเองรู้ทั้งรู้ว่ามันอาจมีผลข้างเคียงก็ยังอยากจะลองดู”

พ่อพูด “ถ้าลูกทำอย่างนี้อีกพ่อจะเอาตัวลูกกลับมา”

ทศพูด “ผมไม่กลับครับ และผมจะไม่ทำอีกครับ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกครับ ขอโทษครับ”

พ่อพูด “ลูกไปอยู่แค่ไม่กี่วันเกือบตาย แบบนี้พ่อจะไว้ใจลูกได้อย่างไร”

 “ขอโทษครับ”

ท่านประธานดึงมือถือจากทศ เขาพูด “พ่อ..ผมสัญญาว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

พ่อถอนหายใจ “ขอให้จริงนะ วันลูกต้องรู้ว่าเจ็ดมีความสำคัญมากแค่ไหนกับงานที่พ่อทำ”

วันพูด “ครับ”

แล้ววันก็ตัดสายไป เขาหันมองที่ทศ “นายเกือบทำให้ฉันเดือดร้อน ถ้ารู้ว่ากินไม่ได้ทำไมไม่หลีกเลี่ยง”

ทศพูด “ผมไม่อยากทำร้ายเพื่อนของคุณ ไม่อยากให้คุณเสียหน้า”

แล้วเขาก็เดินกลับเข้าห้องไป วันยืนเงียบเขาเริ่มรู้สึกผิด และสงสัยว่าทศเป็นอะไรกันแน่