192 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่สนามรบ

192 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่สนามรบ

ฝนและลมนั้นแรง

ลมที่รุนแรงที่มันรู้สึกเหมือนพายุ

มันเหมือน {ที่คาดไว้}

ความสามารถของซากุไร-คุง -ของฮีโร่แห่งแสง- คือเปลี่ยนแสงเป็นมานาและออร่า

งั้น เพื่อที่จะกำจัดฮีโร่แห่งแสง คุณต้องกันแสงจากพระอาทิตย์

แม้ว่าเด็กก็ไปถึงข้อสรุปนั้นได้

นั่นทำไมผมคาดว่ากองทัพลอร์ดปีศาจจะควบคุมอากาศ

ในจุดนั้น ผมควบคุมเมฆ (น้ำ) ได้ด้วยแขนสปิริตของผม และทำให้ฟ้าสว่างได้

เพื่อที่จะนำพระอาทิตย์กลับมา

และจากนั้น ซากุไร-คุง ที่เพิ่มพลังด้วยแสงอาทิตย์จะกำจัดลอร์ดปีศาจ

นั่นเป็นความคิดของผมคร่าวๆ

แต่ {สิ่งนั้น} ที่กระจายอยู่บนท้องฟ้าขยี้แผนของผม

“...เมฆดำสนิท” (มาโกโตะ)

ผมจบที่การพูดมันออกมาดังๆ

1,000 ปีก่อนในเวลาที่โลกถูกปกครองด้วย ลอร์ดปีศาจ 9 คน…ท้องฟ้าได้ปกคลุมไปด้วยเมฆดำที่ {ไม่เคยหายไป} มันพูดว่า แสงของพระอาทิตย์ไม่เคยมาถึงพื้นดินเลย

เพราะสิ่งนั้น ก่อนในเวลาที่ผู้กอบกู้อาเบลกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และเมฆดำหายไป ได้ถูกเรียกว่ายุคมืด

ตำนานของผู้กอบกู้อาเบล ที่กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งได้ถูกบอกนับครั้งไม่ถ้วนในวิหารแห่งน้ำ เมื่อผมมาที่โลกนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นของจริง แต่นี่น่าจะเป็น {เวทย์ระดับพระเจ้า} ‘เมฆดำสนิท’ ที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ใช้

มันเป็นเวทมนตร์ในตำนานที่ถูกบอกนับครั้งไม่ถ้วนในชั้นเรียน

เมื่อผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ผมบอกได้ว่ามีมานาที่แข็งแกร่งเวียนวนอยู่ในเมฆสีดำ

มันเป็นไปได้ที่จะเป่าเวทมนตร์ในตำนานด้วยเวทมนตร์สปิริตเหรอ…?

แล้วก็ นั่นไม่ใช่จุดเดียวที่กวนใจผม

ผมปิดตาของผมและใช้เงี่ยหู

สิ่งที่มาถึงหูผม เป็นเสียงของหยดน้ำใหญ่ที่หล่นใส่พื้น

เสียงของฝนดังจนเหลือเชื่อ แต่นั่นคือทั้งหมดของมัน

ออราเคิลเอสเธอร์พูดว่ามนุษย์และปีศาจ มีจำนวน 300,000

การตะโกน การสั่น และเสียงของอาวุธกระทบกัน มาจากกองทัพที่ใหญ่ทั้งสอง…สิ่งนั้นไม่ได้ยินเลย

พูดอีกอย่าง นี่ไม่ใช่สนามรบ ผมได้ถูกเทเลพอร์ตมาในบางที่ที่ไกลออกไป

ผลที่ลูซี่กังวล

“โนอาห์-ซามะ!” (มาโกโตะ)

ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและตะโกนอย่างดัง

(ว่า~☆ เธอเรียกเหรอ มาโกโตะ?) (โนอาห์)

เสียงที่ {มีความสุข} ของโนอาห์ซามะดังก้องในหัวของผม

ผมทำให้ใจผมที่สั่นไหวใจเย็นลง และเรียกร้องเธอ

“ได้โปรดบอกผมว่าซากุไร-คุงอยู่ที่ไหน” (มาโกโตะ)

(ประมาณ 70กิโลเมตรทิศเหนือ ไปเฉียงๆไปทางขวาจากที่เธออยู่ตอนนี้) (โนอาห์)

ผมได้คำตอบเร็วจริงๆ

“[{ฟีนิกซ์ น้ำ}]” (มาโกโตะ)

ระหว่างที่โนอาห์-ซามะพูดอยู่ ผมได้รวมมานาสำหรับเวทมนตร์สปิริต และใช้งานเวทมนตร์น้ำ

ฟีนิกซ์น้ำขนาดยักษ์ปรากฏตัวขึ้น ผมไต่หลังของมัน และเล็งไปที่ทิศเหนือ

ฝนได้โดนผมจากด้านข้าง ลมที่รุนแรง และฟ้าที่น่ากลัวที่มันดูเหมือนค่ำคืนที่ไม่มีวันสิ้นสุด; ผมให้ฟีนิกซ์น้ำปิดด้วยความเร็วเต็มที่ผ่านนั่นทั้งหมด

(ด้วยความเร็วนั้น เธอจะไปถึงในประมาณ 1 ชั่วโมง) (โนอาห์)

น้ำเสียงของโนอาห์-ซามะขณะที่เธอพูดกับผมนั้นสดใส

มันดูเหมือนเธอสนุกอยู่มาก

“โนอาห์-ซามะ ผมมีหลายคำถาม” (มาโกโตะ)

(โอเค ถามมาได้เลย) (โนอาห์)

ผมหายใจเข้าลึกๆ

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ฟื้นคืนชีพรึยัง?” (มาโกโตะ)

(ยัง) (โนอาห์)

คำตอบของเธอนั้นตรงๆ

“งั้น เวทย์ระดับพระเจ้านี่ล่ะ…” (มาโกโตะ)

จากตำนาน นี่ควรจะเป็นเวทมนตร์ที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ใช้

(ใครจะรู้ บางทีโบสถ์งูได้ใช้เทคนิคเสียสละและเสนออายุขัยเพื่อใช้งานเวทมนตร์ เมฆดำพวกนั้นจะหายไปในวันเดียว รู้มั้ย มันเทียบไม่ได้กับของเมื่อ 1,000 ปีก่อน) (โนอาห์)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

นั่นโล่งใจ

เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่ฟื้นคืนชีพ

เมื่อผมเห็นเมฆดำสนิทเหล่านั้น ผมมีความรู้สึกที่ไม่ดี แต่มันดูเหมือนศัตรูครั้งนี้ มีแค่ลอร์ดปีศาจ

นั่นไม่เปลี่ยน

“งั้น คำถามต่อไป ผมกำจัดเมฆดำสนิทด้วยเวทมนตร์สปิริตของผมได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

(...ไม่รู้จนกว่านายจะได้ลองมัน แต่…มันน่าจะ {เป็นไปไม่ได้}) (โนอาห์)

“เข้าใจ…แล้ว” (มาโกโตะ)

นี่เป็นบางอย่างที่ผมคาดไว้ด้วยเหมือนกัน แต่ผมยังรู้สึกเสียใจนิดหน่อยเกี่ยวกับสิ่งนั้น

งั้นมันก็ใช้ไม่ได้จริงๆ หือห์

แต่ผมมีความหวังเล็กน้อยว่ามันอาจจะใช้ได้นะ

นั่นเป็นเวทมนตร์ในตำนาน มันไม่ใช่บางอย่างที่คนคนเดียวทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันได้

ผมมองดูแขนที่บางและสีฟ้า

มานาสปิริตในแขนขวาของผมนั้นแข็งแกร่ง แต่มันจะมีประโยชน์มากแค่ไหนในครั้งนี้?

(โอ้ ชั้น เธอทำตัวค่อนข้างอ่อนแอนะนั้น มันไม่เหมือนเธอเลย มาโกโตะ) (โนอาห์)

เสียงของโนอาห์-ซามะร่าเริง

ต่างกันกับความรู้สึกของผมโดยสิ้นเชิง

“โนอาห์-ซามะ ทำไมท่านดูเหมือนจะสนุกจัง?” (มาโกโตะ)

(ฟุฟุ เธอไม่เข้าใจ ใช่มั้ย มาโกโตะ? {เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์} ไอราได้ทำเละเทะ และฮีโร่คนเดียวที่มาช่วยวันนี้ได้คือเธอ เธอได้แต้มเหมือนที่ไม่เคยได้มาก่อนได้เลย) (โนอาห์)

“ท่านพูดว่าสถานการณ์มันเป็นอะไรที่ท่านหวังไว้เหรอ โนอาห์-ซามะ…?” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะได้เดาอนาคต?

(เธอพูดอะไรน่ะ? ไม่มีทาง ในสภาพที่ถูกปัจจุบันของชั้น ชั้นจะไม่สามารถเห็นอนาคตที่เทพธิดาแห่งโชคชะตาพลาดได้) (โนอาห์)

“ใช่…” (มาโกโตะ)

ไม่มีใครเห็นสถานการณ์นี้มา

นั้นเห็นได้ชัดว่ามันเป็นอย่างนั้น

“เออร์-ซามะพูดว่ายังไงบ้าง?” (มาโกโตะ)

แล้วเทพธิดาแห่งน้ำ ที่อยู่ด้วยกันกับโนอาห์-ซามะบ่อยๆ คิดอย่างไรเกี่ยวกับสถานการณ์นี้?

(เออร์รีบกลับไปที่ดินแดนสวรรค์ เธอพูดว่ามีประชุมด่วนกับเทพธิดา ยังไงซะ หัวข้อของแผนของพวกเค้า คือสำหรับอนาคตที่ {ฮีโร่แห่งแสงตาย} และจะทำยังไงกับไอรา) (โนอาห์)

“...แต่ซากุไร-คุงยังมีชีวิตอยู่นะ” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่าพวกท่านยอมแพ้กันเร็วไปเหรอ?

ฮีโร่แห่งแสงเป็นอุปกรณ์ของเทพธิดาเหรอ?

อย่าพูดเกี่ยวกับ ‘จะเกิดอะไรขึ้น’ เมื่อเขาตายสิ

(ทุกคนในดินแดนมนุษย์เป็นเบี้ยในสายตาของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ แน่นอนว่า ชั้นต่างออกไป☆) (โนอาห์ป

“ผมเชื่อท่าน โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมพูดอย่างนี้ แต่ผมรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย

ผมได้โชคดีในหลายๆอย่างจนถึงตอนนี้ และผมไม่ได้มีคนที่ใกล้กับผมเสียชีวิตไป

แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าที่เป็นสถานการณ์ที่แย่ที่สุดที่ผมมีมาจนถึงตอนนี้

เทพธิดาแห่งโชคชะตา บอกว่า ซากุไร-คุงจะตายในคืนนี้

(มันโอเค มาโกโตะ ถ้ามันอันตราย เธอแค่ต้องวิ่งหนี) (โนอาห์)

“นั่น…จริง แต่…” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะมีเมตตา

เธอมอบข้อมูลให้ผมมากมายเพื่อที่ผมจะไม่แพ้

เธอมอบความช่วยเหลือให้ผมเพื่อที่ผมจะไม่ตาย

เพราะทั้งหมดผมเป็นผู้ศรัทธาคนเดียวของเธอ

ถ้าผมจากไป โนอาห์-ซามะจะเสียการติดต่อจากดินแดนมนุษย์

นั่นทำไม ผมเป็นเบี้ยที่สำคัญที่สุดสำหรับโนอาห์-ซามะ

แล้วคนที่ไม่ใช่ผมล่ะ?

ซากุไร-คุงเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งแสง

มันจะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับโนอาห์-ซามะไม่ว่าเขาจะตายหรือไม่

แต่ผมอยากจะช่วยเขาไม่วิธีใดก็วิธิหนึ่ง

ในเวลาที่เราเพิ่งมาถึงโลกนี้และผมได้สิ้นหวังเกี่ยวกับแสตทและสกิลที่อ่อนแอของผม คนเดียวที่ปฏิบัติกับผมเหมือนเดิมคือฟูจิ-ยัง และซากุไร-คุง

แม้ว่า ผมเป็นแค่ชายที่ไร้ประโยชน์ธรรมดาๆในเวลานั้น เขาถามผมว่าให้ไปกับเขา

(มาโกโตะ…) (โนอาห์)

เสียงของโนอาห์-ซามะสะท้องอย่างอ่อนโยน

“มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)

(นายตั้งใจมากเกินไปแล้ว ผ่อนคลายหน่อย) (โนอาห์)

“นั่นไม่ใช่…” (มาโกโตะ)

(ฮ่าาา ช่วยไม่ได้หน๋า) (โนอาห์)

ทันที่ต่อมาหลังจากนั้น แสงปรากฏอยู่ข้างผม และโนอาห์-ซามะได้ปรากฏขึ้นข้างในมัน

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ภาพใต้เมฆสีดำสนิท และลมที่แรง ในโลกแห่งความเป็นจริง แทนที่จะเป็นความฝัน เทพธิดาได้นั่งอยู่ข้างผม

“น-โนอาห์-ซามะ? ท่านออกมาได้เหรอ?!” (มาโกโตะ)

“ยังไงซะ มันธรรมชาติที่เธอจะตกใจ นี่เป็นแค่ภาพลวงตา ชั้นไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ เธอเป็นคนเดียวที่เห็นชั้น เพราะชั้นเพียงแค่อยู่ในหัวของเธอ” (โนอาห์)

ในหัวของผม

มันเหมือนกับเพื่อนในจินตนาการของผม?

“นั่นต่างออกไปนิดหน่อย การสนทนานี้ได้ถูกส่งไปที่วิหารทะเลลึกที่ชั้นอยู่ มันแค่ตัวนี้ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริงๆ” (โนอาห์)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

แม้ว่าเธอพูดอย่างนั้น โนอาห์-ซามะตรงหน้าผมเหมือนของจริง

เธอรู้สึกจริงมากกว่าในความฝัน

“งั้น แม้ว่าผมพยายามจะจับท่าน ผมจะผ่านไปเฉยๆเหรอ?” (มาโกโตะ)

พูดอย่างนี้ ผมยืดมือไปที่โนอาห์-ซามะ

*หนึบ*

มันเป็นความรู้สึกแบบนั้น ที่ผมรู้สึกจากมือของผม

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมได้ความรู้สึกที่นุุ่มเมื่อผมขยับนิ้วของผม ได้รับการตอบสนองจากแขนท่อนบนของแขนที่นุ่มของท่าน

หรือเหมือนกับ โนอาห์-ซามะนุ่มมากมากกว่า!

ผิวนี้มันอะไรกัน?!

นี่เป็นผิวของนางฟ้าเหรอ?!

“เธอไม่เทียบชั้นกับนางฟ้าธรรมดาได้มั้ย? ชั้นบอกเธอว่าชั้นเป็นคนสวยหมายเลขหนึ่ง ในดินแดนสวรรค์ ใช่มั้ย?” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะหยิกแก้มผมด้วยสายตาที่มองตรงมา

มันไม่เจ็บ แต่ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่ถูกหยิกอย่างแน่นอน

“นี่มัน…ภาพลวงตาจริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ภาพลวงตาระดับพระเจ้าไม่ได้ต่างมากจากความจริงสำหรับมนุษย์ ที่สำคัญกว่านั้น เธอจะล่วงละเมิดทางเพศชั้นอีกนานแค่ไหน?” (โนอาห์)

“ข-ขอโทษ” (มาโกโตะ)

ผมปล่อยทันที

ผมอยากจะจับท่านตลอดไป…

“ดูเหมือนความเครียดได้ผ่อนคลายมากไปหน่อยนะครั้งนี้~…” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะเกาแก้มของท่านขณะที่ท่านถอนหายใจ

แม้แต่ท่าทางที่ธรรมดาของท่านก็สวยงาม

ไม่ว่าอย่างไร…

“ถ้าท่านทำบางอย่างแบบนี้ได้ ทำไมท่านไม่ทำมันมาก่อน?” (มาโกโตะ)

“มันไม่ใช่อย่างนั้น มันเป็นเพราะเมฆดำสนิทที่ทำให้พลังของดินแดนสวรรค์อ่อนแอลง ทำให้พลังของดินแดนมารที่ปีศาจบูชา และพลังที่ธรรมชาติของเราเทพเจ้าไททันมาถึงสมดุลกัน นั่นทำไมชั้นปรากฏตัวตรงหน้าเธอในฐานะภาพลวงตาได้” (โนอาห์)

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

งัน นั่นไม่ได้หมายถึงว่ามันดี

“ใครจะรู้ ยังมีประมาณ 30 นาทีก่อนไปไปถึงสนามรบ มาคิดเกี่ยวกับมาตรการป้องกันกับลอร์ดปีศาจจนถึงตอนนั้นเถอะ” (โนอาห์)

“ท่านรู้เกี่ยวกับลอร์ดปีศาจเหรอ?!” (มาโกโตะ)

“แต่ชั้นไม่รู้มากเกี่ยวกับลอร์ดปีศาจคนใหม่นะ ชั้นรู้จักคนเก่า ลูกของเค้าต้องคล้ายกันแน่” (โนอาห์)

นั่นโล่งใจ

“งั้น อย่างแรก…” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะและผมพูดเกี่ยวกับว่าจะสู้ลอร์ดปีศาจอย่างไร

◇◇

“มันได้เวลาแล้ว” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะยืนขึ้น

มันเป็นไม่กี่นาทีในแง่ของเวลา

ผมได้ความรู้เกี่ยวกับจะสู้ลอร์ดปีศาจอย่างไร

“ขอบคุณมากครับ โนอาห์-ซามะ ผมจะไปเพื่อช่วยซากุไร-คุงตอนนี้” (มาโกโตะ)

“ชั้นไปกับเธอไม่ได้ แต่อย่าบุ่มบ่ามล่ะ รู้มั้ย?” (โนอาห์)

“ท่านไปกับผมไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

แต่มันจะทำให้มั่นใจถ้าท่านอยู่ข้างผมนะ

“หืมม แม้ว่าชั้นคุยกับเธอข้างเธอ ชั้นไม่ถูกเห็นโดยใครก็ตามนอกจากเธอ นายจะดูเหมือนคนอันตรายที่คุยกับอากาศนะ รู้มั้ย?” (โนอาห์)

“...งั้นอย่าเลยเถอะ” (มาโกโตะ)

มันจะมีปัญหาถ้าผมถูกตรีตราว่าคนบ้า

“งั้น ผมจะไปแล้วนะ” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะจิ้มหัวของผม และหายไป

มีแค่เสียงของผมเหลืออยู่รอบผมอีกครั้งหนึ่ง

ความเศร้าโศกได้หายไป

ผมได้ยินเสียงจากไกลๆ

เสียงตะโกนของหลายคน เสียงของเหล็กกระทบกัน ระเบิดจากเวทมนตร์และพื้นสั่นจากกองทัพที่เคลื่อนไหว

สนามรบได้อยู่ใกล้

ผมบินตรงไปที่เสียงนั้นมา

(เห็นมันแล้ว!) (มาโกโตะ)

คนจำนวนมากเหมือนคลื่น สนามรบที่มนุษย์และปีศาจปะทะกัน

แต่ มันไม่ใช่การต่อสู้ฝั่งเดียวอย่างที่คาด มันเป็นการต่อสู้ที่เท่าเทียม

มันไม่ต้องพูดถึงว่ามันเป็นการต่อสู้ที่ฝั่งปีศาจได้เปรียบ และมันเป็นการผสมกันของการปะทะรุกและรับ

ยังไงซะ ผมเป็นผู้ฝึกหัดในเรื่องแบบนี้ ดังนั้นผมบอกอย่างมั่นใจไม่ได้

(...นั่นกวนใจชั้น) (มาโกโตะ)

สิ่งที่มอบสีที่เห็ยได้ชัดในสนามรบที่มนุษย์ ปีศาจ และมอนสเตอร์สู้กัน

โดมวงกลมที่ดำสนิท

มันมืดสนิทและผมมองไม่เห็นข้างใน

เป็นเวทมนตร์ของศัตรูเหรอ?

ตัดสินจากมานาที่เป็นลางร้างที่ผมรู้สึกจากมัน ผมไม่คิดว่ามันมาจกพวกพ้อง

แต่ผมไม่มีข้อมูลพอที่จะตัดสิน

เมื่อผมเข้าไปใกล้เพื่อรวบรวมข้อมูล

ผมมองสภาพของสงครามจากข้างบน

แล้วก็สภาพของสปิริตรอบๆ

บางทีเพราะฝนหรือเพราะเมฆดำสนิทที่ทำให้การปกป้องจากพระเจ้าของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์อ่อนแอ มีสปิริตน้ำอยู่มากมาย

ผมมองที่สนามรบอีกครั้ง

(มันเป็นอิสระสำหรับทุกคน…) (มาโกโตะ)

ถ้ามันก่อนการต่อสู้ในประเทศแห่งความมืดที่มีแค่ศัตรูรวมกัน ผมโจมตีพวกเขาได้ทั้งหมดในทีเดียว แต่ศัตรูและมิตรผสมกัน มันยากที่จะโจมตี

ตั้งแต่ทีแรก นี่นี่เป็นชั้นสูงแม้ว่าจะในกองทัพลอร์ดปีศาจ

มันไม่เหมือนว่ากองทัพลอร์ดปีศาจรวมไปด้วยพวกที่อ่อนแอ ที่ใช้เป็นที่เบี่ยงความสนใจในประเทศแห่งความมืด

ผมไม่รู้ว่าสปิริตที่พลังโจมตีต่ำจะมีผลมั้ย

ความไม่สบายใจ คลืบคลานมาใส่ผมอีกครั้ง

[โล่งจิต]

ใจเย็น จำที่พูดกับโนอาห์-ซามะให้ได้

ทำสิ่งที่ผมทำได้

ผมรู้ว่าผมควรจะทำอะไร

อะไรต่อไปและที่ไหนที่ผมสมควรจจะทำมัน

“ก๊าาาาา!!” “กุโออออ้!!”

ผมได้ยินเสียงคำรวมที่ดุร้ายที่มาที่นี่และส่งเสียงคำรามที่ข่มขู่

นั่น…มังกร?!

มากกว่านั้น มังกรไฟเล็กสองตัวที่พูดว่าดุร้ายสุดขีด

ถ้าผมสู้กับพวกมัน ผมต้องใช้เวทมนตร์สปิริตกับพวกมัน

แต่ถ้ามันเพื่อลดจำนวนของศัตรู มันจะดีกว่าที่จะสู้กับพวกมัน

หลังจากลังเลนิดหน่อย ผมวางแขนสปิริตไว้ข้างหน้า

เวทมนตร์น้ำ…

“วิชาดาบศักดิ์สิทธิ์: [การฟันความเร็วสูง]

แสงกระพิบสองครั้งผ่านผมไปก่อนที่ผมจะใช้เวทมนตร์ของผมได้ และปีกของมังกรไฟเล็กได้ถูกตัดเป็นชิ้นๆ

มังกรไฟเล็กที่เสียปีกของพวกมันไป ร้องอย่างน่าสมเพชขณะที่พวกมันตกลงไป

จากนั้น อัศวินผู้หญิงในเกราะสีขาวที่ขี่เพกาซัสมาตรงนี้

อัศวินผู้หญิงคนนั้นมีหน้าที่คุ้นเคย

“ทากัตซูกิ-คุง?! ทำไมนายอยู่ที่นี่?!”

อัศวินผู้หญิงเป็นเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงของผม

โยโกยามะ ซากิ

ภรรยาของซากุไร-คุงและผู้ช่วย

เธออยู่ในกองพลเดียวกับซากุไร-คุง นั่นหมายถึงซากุไร-คุงควรจะอยู่ใกล้!

“อืม ซากุไร-คุงอยู่ไหน?” (มาโกโตะ)

“เรียวซูเกะ…ได้โปรดช่วยเรียวซูเกะ!” (ซากิ)

ตัวของเธอที่ส่งเสียงร้องอย่างสิ้นหวัง โดยไม่ไม่ใจที่เข็มแข็งของเธอ หน้าที่ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเธอได้บอกถึงสถานการณ์ที่อันตราย

“ใจเย็น ซากุไร-คุงอยู่ไหน?” (มาโกโตะ)

“...ที่นั่น เค้าได้ถูกขังที่นั่นมามากกว่า 24 ชั่วโมงและเขาออกมาไม่ได้ ชั้นไม่รู้ว่าเขามีชีวิตหรือไม่อีกแล้ว…” (ซากิ)

สิ่งที่โยโกยามะ-ซังชี้ไปคือโดมสีดำที่ปล่อยตัวตนที่ไม่ธรรมชาติกลางสนามรบ

งั้นผมต้องเข้าไปในนั้นจริงๆ…

 

เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord