183 สงครามมนุษย์ ปีศาจ 3

183 สงครามมนุษย์ ปีศาจ 3

“นั่นมันอะไรน่ะที่พูดว่า ‘ศัตรูจะตาย’? แค่พูดอะไรสุ่มๆ มาโกโตะ…[อุกกาบาต]!” (ลูซี่)

ลูซี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ทึ่ง จากนั้นโจมตีมอนสเตอร์ที่แข็งด้วยหินก้อนใหญ่

มอนสเตอน์และน้ำแข็งแตกด้วยเสียงแตกที่ดัง

ตอนนี้ เรายืนอยู่ข้างบนทะเลที่เป็นน้ำแข็ง

“อออุ…หนาวจัง~ ชั้นกลับไปได้มั้ย?” (อายะ)

แม้ว่าเมื่อซา-ซังใส่อุปกรณ์ป้องกันความหนาวที่มันดูเหมือนแจ็กเก็ตที่ฟู เธอยังสั่นอยู่

ฟูเรีย-ซังได้พ่นอากาศออกมาที่มือและ ‘ฮ่าาา ฮ่าาา’

แม้ว่าการกระทำธรรมชาติแบบนั้นของเธอนั้นก็มีเสน่ห์

“ซา-ซัง ไม่ได้นะ เธอเป็นฮีโร่ เจ้าหญิง เธอกลับไปที่เต็นท์ได้ถ้าเธอหนาว” (มาโกโตะ)

“เออ๋?! ทากัตซูกิ-คุง บูลลี่!” (อายะ)

“มันโอเค ชั้นคุ้นเคยกับความหนาว แล้วก็ ชั้นจะรู้สึกไม่ดีที่พักโดยตัวคนเดียว ดังนั้นชั้นจะอยู่ที่นี่” (ฟูเรีย)

ระหว่างที่ผมพูดกับสหาย ผมได้ยินเสียงที่ดังของกัปตันออร์โธ

“ปราบมอนสเตอร์ทั้งหมดก่อนพวกมันจะเป็นอิสระ! อย่าทำให้โอกาสที่ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะสร้างเสียเปล่า!” (ออร์โธ)

““ครับท่าน!””

อัศวินแห่งแสงตามคำสั่งของกัปตันและโจมตีมอนสเตอร์ที่เป็นน้ำแข็ง

และผม…ผมไม่ทำอะไรเลย

ผมมอบชื่อที่เท่ให้มันอย่าง ‘พายยุหิมะแห่งความตายนิรันดร์’ แต่ในความเป็นจริง มันแค่เวทมนตร์น้ำแข็งที่มีระยะกว้าง

มันอาจจะทำให้พวกมันขยับไม่ได้ชั่วคราว แต่มันไม่ไปถึงจุดที่ตาย

พลังชีวิตของลูกน้องลอร์ดปีศาจเห็นว่าสูง ดังนั้นพวกมันขยับได้หลังจากที่น้ำแข็งละลาย

ตอนนี้ เราได้ทำลายมอนสเตอร์ทั้งน้ำแข็ง

มากกว่า 10,000 มอสเตอร์ที่แช่แข็ง

นั่นเป็นงานใช้แรงงาน

มากกว่านั้น ผมไม่มีวิธีโจมตีดีๆ ดังนั้นผมแค่ดู

“สปิริต-ซัง สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)

ผทมพยายามจะพูดกับพวกเขา แต่พวกเขาต้องพอใจด้วยการโจมตีเมื่อกี้นี้ พวกเขาได้ ‘คย้า คย้า’ สนุกอยู่ ไม่ฟังผมเลยซักนิด

ดูเหมือนผมต้องรออีกหน่อย ก่อนที่ผมจะยืมมานาจากพวกเขามากกว่านี้

“พวกมันไม่ลดจำนวนลงเลยซักนิด!” (ลูซี่)

ลูซี่ได้บ่นขณะที่เธอยิงเวทมนต์ของเธอต่อไป

ถ้าเธอใช้ความเชี่ยวชาญของเธอ เวทมนตร์ไฟ น้ำแข็งจะละลาย เธอเลยใช้กระสุนหิน

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ลูซี่” (มาโกโตะ)

“หืมม ชั้นไม่ถือมันจริงๆ เลี้ยงอะไรบางอย่างชั้นครั้งหน้าละกัน” (ลูซี่)

ผมขอโทษที่เธอเป็นคนเดียวที่ทำงาน แต่เธอตอบด้วยรอยยิ้มที่กว้าง

ช่างแมนจริงๆ ลูซี่

หลังจากนั้นซักพัก เธอได้ ‘อ้า ใช่’ ดั่งเธอได้คิดอะไรบางอย่างออก และมองมาทางนี้ด้วยหน้าตาที่ซุกซน

“แต่มันไม่แฟร์ที่ชั้นยิงเวทย์คนเดียว ดังนั้นใช้จังหวะเดียวกันเพื่อยิงเวทย์” (ลูซี่)

พูดสิ่งนี้ เธอเข้ามาใกล้ผม และเธอให้ผมจับไม้เท้าของเธอ

ผมรู้สึกถึงอุณหภูมิที่สูงของเธอได้

(...[จังหวะเดียวกัน]) (มาโกโตะ)

ผมจับไม้เท้าของลูซี่และใหล่ของเธอ แต่มือของเธอทำผมเจ็บ และผมรู้สึกถึงมานาของลูซี่และผมต่อต้านกัน

หืมม งั้นมันไม่ได้ผลจริงๆ

“ขอโทษ ลูซี่ ดูเหมือนเราจังหวะเดียวกันดีๆไม่ได้” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดสิ่งนี้ ลูซี่หัวเราะและชำเลืองมองข้าง

“เห้อ ไม่ใช่ออย่างนั้น” (ลูซี่)

ลูซี่โอบแขนของเธอรอบคอผม ยืนบนปลายเท้า และมองขึ้นมาหาผม

“เมื่อเราทำเป็นจังหวะเดียวกัน นี่เป็นวิธีที่เราทำ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

เธอมองผมด้วยตาที่โต และหน้าของเธอใกล้พอถึงจุดที่ว่าจมูกเราสัมผัสกันได้

“ล-ลูซี่-ซัง?” (มาโกโตะ)

“นี่ มาโกโตะ ฮึนน” (ลูซี่)

พูดสิ่งนี้ ลูซี่ปิดตาของเธอ

ริมฝีปากของเอลฟ์สี่สวยงามได้เข้ามาหา

…เธอจะบอกให้ผมจูบ? ที่นี่น่ะนะ?

แต่เราเป็นปาร์ตี้ ผมให้ลูซี่ทำงานหนักทั้งหมดอยู่คนเดียวไม่ได้

แล้วก็ ผมในความรู้สึกแล้วเป็นผู้นำปาร์ตี้

ใช่ มันช่วยไม่ได้

เมื่อผมตั้งความมุ่งมั่นและกำลังจะจูบลูซี่…

*ครืน ครืน ครืน*

ผมรู้สึกว่าผมได้ยินเสียงที่ดังนั้น

““……””

ซา-ซังและฟูเรีย-ซังได้มองด้วยสายตาตัดสินมาที่นี่

“ล-ลูซี่ ปล่อยให้การจูบจังหวะเดียวกันไว้สำหรับฉุกเฉินเถอะ!” (มาโกโตะ)

ผมรีบแยกจากลูซี่

“อา อย่างนั้นเหรอ” (ลูซี่)

ลูซี่กลับไปเป็นตำแหน่งปรกติ หมดสนุก

“มาโกโตะ เจ้าขี้ขลาด” (ลูซี่)

(ขี้ขลาดแน่นอน) (โนอาห์)

ผมเข้าใจที่ลูซี่พูดอย่างนั้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง โนอาห์-ซามะพูดมันด้วย

หลังจากนั้น ลูซี่และอัศวินแห่งแสงได้กำจัดมอนสเตอร์ต่อไป และในประมาณครึ่งวัน มอนสเตอร์ทั้งหมดได้ถูกกำจัด

◇◇

“‘กองพลที่ 1 สู้กับกองทัพของราชามอนสเตอร์ทะเลฟอร์เนียสวันนี้’ คือที่นายพูดเหรอ?”

นี่เป็นอย่างแรกที่นายพลยูเวอินพูดเมื่อกัปตันออร์โธรายงานมันในการประชุมสงคราม ที่เปิดตอนเย็นของวันนั้น

มันฟังดูใจเย็น แต่มันก็ฟังได้ว่าเป็นน้ำเสียงที่โกรธเล็กน้อย

“หมายความว่ายังไง กัปตันออร์โธ? นี่ดูเหมือนจะต่างจากที่เราวางแผนไว้” (ทาริสก้า)

นายพลทาริสก้าคะยั้นคะยอให้พูดต่ออย่างสงบ

“ใช่ เราสู้กองทัพลอร์ดปีศาจ พร้อมกับฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ มาโกโตะ-โดโนะที่นี่—” (ออร์โธ)

“อย่างที่ชั้นคิด มันเป็นความผิดของสาวกของเทพมาร!”

ก่อนที่ออร์โธ-ซังจะพูดเสร็จ โป้ปสรุปว่าผมเป็นเหตุผล

…ยังไงซะ นั่นก็จริง

“เวลาของสงครามครั้งนี้ จะตัดสินชะตาของทวีป มีความจำเป็นต้องกำจัดความไม่แน่นอนซึ่งก็คือสาวกของเทพมาร! ตอนนี้ เข้าต้องได้รับการลงโทษที่เป็นกลางทันที! ตัดหัวของเค้า!”

ขุนนางของประเทศได้พยักหน้ากับคำนี้

หมายถึงอะไรเป็นกลาง…?

และสำหรับคนรู้จักของผม ฮีโร่โอลก้า เจ้าชายเลนเนิร์ด และซากุไร-คุง ได้ทำหน้าเหมือนจะพูดว่า ‘อาา อย่างที่คาด’

ผมคิดว่าออราเคิลเอสเธอร์จะบ่นแน่นอน แต่เธอเงียบอย่างคาดไม่ถึง

แต่เธอได้ทำสีหน้าที่รำคาญนะ

“ยังไงซะ เดี๋ยว โป้ปโรมา ออร์โธยังพูดไม่เสร็จ แล้วก็ ชั้นเป็นคนที่อนุญาตให้ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ สู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ”

“...ท่านทำเหรอ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?! ทำไมท่านทำอะไรแบบนั้น…?”

“ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ มันดูเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มีความคิดของท่านเองเกี่ยวกับเรื่องนี้ ออร์โธ รายงานผลของการต่อสู้ และจำนวนผู้เสียชีวิตของฝั่งเรา” (ยูเวอิน)

นายพลยูเวอินกลับไปพูดเรื่องสงคราม

กัปตันออร์โธยืนตรงๆ

“ครับท่าน! รายงาน กองทัพลอร์ดปีศาจ: 10,029; จำนวนผู้เสียชีวิตกองพลที่ 1: 0!!” (ออร์โธ)

“““……”””

ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากคำพูดของกัปตันออร์โธ

…กัปตันได้นับจำนวนมอนสเตอร์ หือห์

“ไม่มีปีศาจที่น่าจดจำในกองทัพ มันอย่างที่เอสเธอร์-ซามะได้พูด วัตถุประสงค์ไม่ใช่เพื่อจะสู้กับเรา แต่เป็นเพียงการเบี่ยงเบนความสนใจ” (ออร์โธ)

พูดคำนี้ กัปตันออร์โธรายงานเสร็จ

ทุกคนทั้งหมดในภาพฉายได้เปิดตาของพวกเขากว้าง หรือทำหน้าที่สงสัย

นายพลยูเวอินเป็นคนแรกที่พูด

“ออร์โธ นายพูดว่านายสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจที่มากกว่า 10,000 ใช่มั้ย?” (ยูเวอิน)

“ครั้บ นั่นถูกต้องครับ นายพล!” (ออร์โธ)

“...แล้วทำไมศัตรูถูกกำจัดทั้งหมด และฝั่งเราไม่มีผู้เสียชีวิตเลย?” (ยูเวอิน)

ผู้คนพยักหน้า

ดูเหมือนทุกคนอยากจะรู้

“ด้วยเวทมนตร์สปิริตของมาโกโตะ-โดโนะอยู่ที่นี่ มอสเตอร์ทั้งหมดที่มากกว่า 10,000 ตัวถูกแช่แข็ง จากนั้นเราทำลายมอนสเตอร์ที่เคลื่อนไหวไม่ได้ครับ” (ออร์โธ)

“นั่นเป็นไปได้ด้วยเหรอ…?” (ยูเวอิน)

“ยังไงซะ ด้วยเวทมนตร์ที่เค้าใช้ช่วยเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ มันจะเป็นไปได้…” (ทาริสก้า)

นายพลยูเวอินและนายพลทาริสก้า พูดเรื่องนี้ดั่งจะพบว่ามันเชื่อได้ยาก

แต่จริงๆแล้วผมใช้วิธีที่ต่างออกไปจากเวลานั้นในประเทศแห่งไฟนะ โอ้ยังไงซะ นั่นโอเค

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เข้าใจแล้ว เข้าไจแล้ว”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตีต้นขาของเธอและหัวเราะ

ในทางกลับกับ โป้ปได้จ้องมาทางนี้ด้วยสีหน้าขมขื่น

พูดถึงแล้ว เกรา-ซังมีสีหน้าขมขื่นด้วย

…ผมรู้สึกว่าเขาจะพูดว่า ผมขโมยความเด่นอีกแล้ว

“แล้วก็ นายพล นายจะทำอะไรเกี่ยวกับการลงโทษอะไรนั่นล่ะ? แต่มันไม่มีผู้เสียชีวิตนะ”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะถามชะตาของผม

“มันขัดกับแผน แต่วัตถุประสงค์ของเราคือเพื่อเก็บออมกำลัง ไม่มีผู้เสียชีวิต ดังนั้นไม่มีการลงโทษ” (ยูเวอิน)

พูดคำนี้ เขาสรุปหัวเรื่อง

“งั้นตอนนี้ แล้วรายงานภูมิภาคอื่นล่ะ” (ยูเวอิน)

“ครับ! งั้นจากกองพลที่ 2…”

หลังจากนั้น การรายงานที่ยาวและน่าเบื่อดำเนินต่อไป

เพราะทั้งหมดพวกมันทั้งหมดเป็นรายงานที่ไม่มีการต่อสู้

ผมชำเลืองมองภาพฉายของเจ้าหญิงโซเฟีย และเธอพองแก้มของเธอ ดั่งจะพูดว่า ‘เฮ้อ!’

ชัดเจนว่าผมจะไม่โบกมือครั้งนี้ และเพียงแค่มอบรอยยิ้มเบี้ยวๆให้เธอ

การประชุมสงครามดำเนินต่อไปจนถึงดึกดื่น… และมันลำบากที่จะไม่หลับระหว่างมัน

◇มุมมอง ซาซากิ อายะ◇

หนูตื่นขึ้นมาดึกดื่น

“คคคู่~...” (ลูซี่)

หนูได้ยินลูซี่หลับอยู่ข้างหนู

ลมหายใจของเธออบอุ่น

ตอนนี้เมื่อหนูมาคิดดูแล้ว ข้างในเต็นท์นั้นหนาว หนูเลยเกาะกับลู-จังและหลับไป

“อ้าา เสื้อผ้าเธอกระเซิงอีกแล้ว” (อายะ)

หนูจัดคอเสื้อของลู-จังนิดหน่อย

ลู-จังมีนิสัยการนอนที่ไม่ดี

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจะถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างช้าๆเมื่อหลับ

แต่ยังไงซะ ทากัตซูกุ-คุงบอกหนูว่าหนูก็มีนิสัยการนอนที่ไม่ดีด้วยนะ

เทียบกับนั่นแล้ว ฟู-จังได้ดูสวยอยู่ตลอดขณะที่เธอหลับเหมือนเจ้าหญิง…เดี๋ยว อะไร?

“ฟู-จัง?” (อายะ)

ไม่มีใครอยู่ในผ้านวม

เธอไปห้องน้ำเหรอ?

หนูจับผ้านวม และมันเย็น มันไม่ได้ดูเหมือนเธอเพิ่งไปเมื่อกี้นี้ แต่เป็นซักพักแล้ว

“หึ๋นนน…” (อายะ)

หนูกังวลใจกับบางอย่าง หนูเลยไปที่ส่วนที่ลึกเข้าไป ในที่นอนร่วมกันของทากัตซูกิ-คุงที่ถูกแบ่งโดยที่กั้นธรรมดา

เต็นท์ถูกใช้ร่วมกันโดย 4 คน แต่ทากัตซูกิ-คุงพูดอย่างชัดเจนว่า ‘ผู้ชายและผู้หญิงไม่ควรนอนในพื้นที่เดียวกัน!’ และสร้างที่กั้น

“เขาไม่อยู่ที่นี่จริงๆ” (อายะ)

ยังไงซะ นั่นปรกติ

ทากัตซูกิ-คุงใช้เวลาส่วนใหญ่ที่เขาตื่นในการฝึก

แต่มีบางอย่างที่กวนใจหนู

ทากัตซูกิ-คุงและฟู-จังได้หายไปดึกดื่นตอนกลางคืนในเวลาเดียงกัน

ตอนนี้ หนูควรจะทำอะไรดี

“อุว้า หนาว!” (อายะ)

หนูออกไปข้างนอกเต็นท์

ลมของกลางคืนนำความร้อนจากตัวของหนูไป

“นี่เป็นความผิดของเวทมนตร์สปิริตของทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)

หนูบ่นขณะที่หนูใส่เสื้อผ้าหลายชั้น

หนูเดินไปในที่ตั้งแคมป์ของอัศวินแห่งแสง

แสงอย่างเดียวที่ส่องมาคือของพระจันทร์และดวงดาว แต่หนูได้โตมาในลาเบรินทอส ดังนั้นมันไม่ต่างจากเวลากลางวัน

หนูผ่านคนที่ดูเหมือนผู้เฝ้าระวังตอนกลางคืนจำนวนหนึ่ง

หนูถามพวกเขาว่าเห็นทากัตซูกิ-คุงหรือเปล่า แต่พวกเขาทั้งหมดส่ายหัวไปข้างๆ

หืมม หนูหาทากัตซูกิ-คุงไม่เจอ

การหาแบบไม่รู้นั่นไม่มีประสิทธิภาพ

ในเวลาแบบนี้…

หนูปิดตาของหนูและให้หู จมูก และสัมผัสที่หกทำงานเต็มกำลัง

ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง ทากัตซูกิ-คุง…นายอยู่ไหน?

(ชั้นรู้สึกว่ามันเป็นตรงนี้) (อายะ)

หนูเชื่อในสัญชาติญานของหนูที่หนูทำให้เฉียบคมในลาเบรินทอส

หนูสังเกตกลิ่นของทากัตซูกิ-คุงในอากาศได้แรงขึ้น

ไม่ต้องสงสัยว่ามันเป็นตรงนี้

ที่คือพลาซ่าที่ไกลออกไปนิดหน่อยจากที่ตั้งแคมป์

มีน้ำพุเล็กๆใกล้ๆ

มีสองคนใกล้กับน้ำพุนั้น

หนูเห็นหลังของทากัตซูกิ-คุงและฟู-จังพูดอยู่ภายใต้แสงจันทร์ ในระยะที่ไหล่เกือบจะสัมผัสกัน

 

เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord