99 ประเทศที่ล่มสลายและเจ้าหญิงที่ถูกสาป

99 ประเทศที่ล่มสลายและเจ้าหญิงที่ถูกสาป

◇มุมมองออราเคิลแห่งความมืด ฟูเรีย◇

ฉันได้อยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่เวลาที่ฉันรู้ตัว

ฉันไม่รู้จักหน้าของพ่อแม่ของฉัน

ฉันไม่รู้ว่าฉันมีพี่น้องมั้ย

ไม่มีเพื่อน

ฉันพึ่งได้แค่ตัวฉันเอง

ตาที่จ้องมาที่ฉันมีแค่พวกนั้นที่หลบเลี่ยงและ…ความเกลียด

ประเทศที่ล่มสลาย, ประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ

นั่นคือที่ที่ฉันเกิดและเติบโต

ออราเคิลแห่งความมืดทรยศมนุษย์และสมรู้ร่วมคิดกับปีศาจ 1,000 ปีก่อน; อีกชื่อหนึ่งของเธอ: แม่มดแห่งภัยพิบัติ

ถ้าคุณสัมผัส, ได้ยินเสียงของเธอ, หรือสบตากับเธอ, เธอสามารถควบคุมคุณได้ตามใจของเธอ

มันพูดกันว่าคนเดี่ยวที่จะไม่ถูกควบคุมคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่เก่าแก่

จากตำนาน, แม่มดแห่งภัยพิบัติเป็นคนรักของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

เธอได้ถูกเกลียดโดยคนส่วนใหญ่ในประวัติศาสตร์…ออราเคิลแห่งความมืด 1,000 ปีก่อน

ฉันเห็นว่าเป็นการเกิดใหม่ของเธอ

ที่ซากปรักหักพังของประเทศแห่งความมืด, ฉันได้ถูกทำให้เติบโตอย่างลับๆโดยผู้คนที่ติดตามเทพธิดาแห่งความมืดไนอา, และได้รับการนับถือ

ช่างเป็นเรื่องตลก…

เพราะผู้หญิงเวรจากอดีตไกลๆ, ชีวิตฉันอยู่ในความเละเทะ

ฉันแค่อยากได้ชีวิตที่สงบสุข

ฉันนึกถึงเวลาที่ฉันถูกจับ

“นี่มันช่วยไม่ได้”

“ชั้น…รู้สึกเสียใจกับเธอ, แต่…”

ชายที่เห็นได้ชัดว่าเรียกว่าโป้ปโรมามีรอยยิ้มที่เหมือนแปะอยู่บนใบหน้าเขา, และหน้าตาที่ไม่ใส่ใจของออราเคิลแห่งแสงที่ชื่อว่าโนเอล

ข้างหลังของพวกเขา, มีฮีโร่แห่งแสงที่จับตัวฉัน

…ทำไมนายทำหน้าที่เศร้าแบบนั้น?

คนหน้าซื่อใจคด

ชีวิตที่สงบสุขที่ฉันได้เป็นผู้นำในลาโฟรเอจได้ถูกทลายลงโดยคนหลายคน ที่เรียกตัวพวกเขาว่าอัศวินแห่งแสง

ทั้งขาและแขนของฉันได้ถูกกีดกั้นโดยโซ่ตรวนเหล็กหนา

คุกใต้สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่

ในนี้, เวทมนตร์ของฉันเกือบทั้งหมดถูกผนึกโดยพลังของเทพธิดาแห่งแสง

ฉันหนีไม่ได้, แต่เพราะคำสาปในตัวของฉัน, พวกเขาจะไม่ฆ่าฉัน

ฉันได้ถูกไว้ชีวิตเหมือนกับเป็นปศุสัตว์

ไม่, เพราะฉันไม่มีจุดประสงค์เลยซักนิด, ฉันจะเป็นน้อยกว่าปศุสัตว์…

“...ขอโทษ”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ฮีโร่แห่งแสงจะมาทุกวันที่ห้องขังที่ฉันอยู่

“ถ้านายอยู่นี่, งั้นชั้นอยากจะให้นายพาชั้นออกไปนะ” (ฟูเรีย)

“...นั่น…ชั้นทำไม่ได้…” (ซากุไร)

ถ้านายทำไม่ได้, งั้นก็หายไปได้แล้ว

พยายามทำหน้าตาดี ทำให้ฉันอยากจะอ้วก

“ออราเคิลแห่งความมืด, ฟูเรีย…เธอไม่ได้นำกึ่งปีศาจ และไม่มีความเกี่ยวข้องกับโบสถ์งู, ใช่มั้ย?” (ซากุไร)

“ชั้นไม่ได้นำอะไรซักอย่าง, แล้วชั้นจริงๆแล้วได้ถูกเกลียดโดยคนของโบสถ์งู” (ฟูเรีย)

สาเหตุหลักที่กึ่งปีศาจได้ถูกเกลียดไปทั่วโลกพูดกันว่าเป็นเพราะแม่มดแห่งภัยพิบัติ

วิถีชีวิตที่น่าพึงพอใจระหว่างมนุษย์และปีศาจที่ได้ถูกผลักดันไปข้างหน้าในลาโฟรเอจ

นี่นำไปสู่มนุษย์และปีศาจผูกพันกันทางสายเลือด

ในเวลานั้น, ในหลายประเทศที่ถูกควบคุมโดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่, ลาโฟรเอจเป็นแค่ที่เดียวที่ได้ถูกละเว้นจากการกดขี่

เหตุผลเป็นเพราะการแต่งงานระหว่างมนุษย์และปีศาจได้ถูกผลักดัน

เพิ่มจำนวนกึ่งปีศาจอย่างช้าๆ, และกำจัดความไม่ลงรอยกันระหว่างมนุษย์และปีศาจ…เห็นได้ชัดว่าเป็นเป้าหมาย

แต่ฉันจบที่การล้มเหลวนะ

พวกเขาถูกควบคุมโดยเวทมนตร์เสน่ห์โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้คนเอง, ดังนั้นแน่นอนว่ามันจะไม่ไปด้วยดี

คนที่วางแผนเพิ่มกึ่งปีศาจคือออราเคิลแห่งความมืด 1,000 ปีก่อน

แต่ผลคือคนเร่ร่อนหลายหมื่นคนได้เกิดขึ้นมา…

แต่ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสิ่งนั้น!

คนที่นำกึ่งปีศาจคือโบสถ์งูที่มีเป้าหมายที่จะทำให้กึ่งปีศาจเจริญ

ฉันไม่เกี่ยวข้องกับคนพวกนั้น

แต่ฉันได้ถูกปฏิบัติแบบเดียวกับพวกเขานะ

ในท้ายที่สุด, ฮีโร่แห่งแสงได้มาที่นี่ต่อทุกวัน

ความไม่ชอบเห็นหน้าเขาได้ลดลงไปอย่างช้าๆ

“...อย่ามาอีก” (ฟูเรีย)

“ยังไงซะ, ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ? …นี่เป็นผลไม้ประหลาดที่ชั้นเจอเร็วๆนี้” (ซากุไร)

ทำไมนายพาของมาให้ชั้นทุกครั้ง?

“ชั้นอยากได้บางอย่างหวานกว่านี้…” (ฟูเรีย)

“เข้าใจแล้ว! ครั้งหน้า, ชั้นจะนำอย่างอื่นมา!” (ซากุไร)

วันต่อมา, เขานำอย่างอื่นมา

คนนี้อะไรของเขา…

ประหลาดจัง

◇◇

“มา! ชั้นรู้ว่าเธอเกี่ยวข้องกับโบสถ์งู!”

วันหนึ่ง, คนที่เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าชายคนแรกของประเทศแห่งแสง ได้มากระทันหันและพาฉันไปที่อื่น

ฉันไม่รู้จักโบสถ์งู

แม้ว่าฉันบอกพวกเขาอย่างนั้น, พวกเขาไม่เชื่อฉัน

แต่มันโชคดีที่ฉันสามารถออกมาจากคุกของโบสถ์ที่มีบาเรียที่แข็งแกร่ง

คำถามที่ไร้จุดหมายนั้นน่าปวดหัว, แต่ฉันหาจังหวะเปิด, คุยกับอัศวินใกล้ๆและควบคุมเขา

จากนั้น, ฉันซ่อนในคลองใต้ดิน, หาโอกาสที่จะหนีไปจากเมืองหลวง

คลองใต้ดินนั้นกว้าง, และฉันสร้างอันเดดเพื่อดูทางออก, และให้พวกมันสำรวจ

ฉันสำรวจหลายวัน, แต่…

(...อันเดดได้ถูกกำจัด?)

มันกระทันหัน

อันเดดทุกตัวที่ฉันให้ไปสำรวจคลองใต้ดินถูกกำจัด

มันดูเหมือนเทมพลาร์ได้เริ่มค้นหา

ยังไงซะ, โอเค

ฉันได้เรียนรู้ว่าฉันไม่สามารถหนีจากคลองใต้ดินได้อย่างไรก็ตาม

มีเทมพลาร์ในทุกทางออก

ถ้าแค่หนึ่งหรือสอง, ฉันสามารถทำได้, แต่ถ้ามันเป็นทีม, มันเป็นไปไม่ได้

(ชั้นต้องสร้างนักรบใหม่…)

ฉันได้เดินผ่านสุสานชุมชนของเมืองหลวง

สุสานชุมชนเป็นสำนักงานใหญ่ของฉัน

มีศพมากมายสำหรับคาถา

…แต่ฉันจริงๆแล้วไม่อยากจะสร้างอันเดดนะ

ฉันควบคุมอันเดดตอนกลางคืน, และตอนกลางวัน, ฉันจะไปที่เขต 6 เพื่อเล่นเป็นหมอดู และรวบรวมข้อมูล

มีข้อมูลที่น่าสนใจเร็วๆนี้

ดูเหมือนว่าจะมีกบฏกึ่งสัตว์ในซิมโฟเนีย

แม้อย่างนั้น, ในเวลาที่ฮีโร่แห่งแสงมีพิธีเปิดตัว และอัศวินของอัศวินแห่งแสงรวมตัวกัน? มันเป็นคำถามที่ฉันมี, แต่เมื่อฉันสืบต่อไป, ความลึกลับได้รับการแก้ไข

คนที่ชักใยจากเงามืดคือโบสถ์งูที่น่ารำคาญนั้น

โบสถ์นอกรีตที่สร้างจากผู้คนในประเทศแห่งความมืด

เขาวางแผนที่จะก่อจลาจลที่นี่

ฉันจะวิ่งหนีไปโดยใช้ความวุ่นวายที่สร้างขึ้นที่นั่น

ฉันไม่มีแผนจะหยุดการกบฏ

ฉันไม่มีความรับผิดชอบที่จะทำ

หรือว่า, โป้ป และออราเคิลแห่งแสงที่ดูถูกฉันควรจะติดกับมันและตายไปซะ

นั่นคือที่ฉันคิด

ฉันสามารถเห็นอนาคตจากเวทมนตร์โชคชะตา

แต่มันไม่ใช่อนาคตที่แน่นอน

ถ้าฉันทำอย่างนั้นได้, ฉันจะไม่ถูกจับ

แต่กบฏกึ่งสัตว์และการทำร้ายที่ถูกตั้งโดยโบสถ์งู

ฉันเห็นเวลามันอย่างชัดเจน

แค่อีกไม่กี่วัน

ในเวลานั้น, ฉันหนีได้

ฉันจะซ่อนอยู่ในสุสานชุมชนจนถึงเวลานั้น

ฉันได้ควบคุมเทมพลาร์ทุกคนที่ดูสุสานด้วยเวทมนตร์เสน่ห์

ฉันมีอันเดดคอยดูอยู่ด้วย

มันควรจะไม่ปัญหาอะไร

แต่วันนี้ต่างไปจากปรกติ

(...บางคนได้มา)

ไม่, ฉันรู้ว่าใคร

มันคือฮีโร่แห่งแสง

เส้นแห่งชะตาที่มีแค่ผู้ใช้เวทมนตร์แห่งโชคชะตาจะเห็น

โดยการเห็นจำนวนของเส้นชะตาที่คนมี, ฉันสามารถบอกความสำคัญและอิทธิพลของคนนั้น

คนปรกติจะมี 10 และมันจะอยู่ในฝั่งที่สูง

ขุนนางจะมีประมาณ 100

ฮีโร่แห่งแสงมีพัน

ฉันเข้าใจทำไมเขาเป็นผู้กอบกู้อาเบลเกิดใหม่

ช่ายเป็นอิทธิพลที่เหลือเชื่อ

ฉันบอกได้ว่าคนแบบนั้นได้เข้าหาฉัน

“ออกมาซิ, ฮีโร่แห่งแสง, เรียวซุเกะ?” (ฟูเรีย)

ฉันเรียกชื่อของชายที่ฉันไม่ได้เห็นมาซักพัก

“เฮ้นั่น” (ซากุไร)

เสียงที่ไพเราะที่ไม่มีเหมาะกับสุสาน

เป็นหน้าเดียวกันกับที่ฉันเห็นทุกวันในคุก

…ไม่, เขาดูเหนื่อยนิดหน่อย?

เขาโอเคมั้ย?

“เธอมาที่นี่ทำไม?” (ฟูเรีย)

แต่ยังไงซะ, แต่ฉันเดาได้ว่ามันคืออะไรนะ

เขาน่าจะพูดสิ่งที่ไร้เดียงสาบางอย่างเหมือนเขาอยากจะช่วยฉัน

มันจะเป็นสิ่งหนึ่งถ้าเขามาคนเดียว, แต่เขามากับสหาย

มันน่าจะเป็นอัศวินผู้หญิงที่เจอปรกติ

…อย่ามาที่ของผู้หญิงกับผู้หญิงคนอื่นสิ

คือที่ฉันคิด, แต่พวกเขาเป็นคนที่ไม่รู้จัก

ลูกน้องของฮีโร่แห่งแสง

หนึ่งในนั้นเป็นเด็กที่ดูเยาว์วัย

อีกคน…อ่อนแออย่างเหลือเชื่อ

ช่างเป็นคู่หูที่แปลกประหลาด

ฉันจะใช้อัศวินอันเดดเพื่อซื้อเวลาและหนีไป

ฮีโร่แห่งแสงจะไม่สู้อย่างจริงจัง, ตัดสินจากนิสัยของเขา

ฉันคิดว่าจะให้นักรบทั้งสองคนที่เขาพามา รับบาดเจ็บเล็กน้อยด้วยเวทมนตร์เสน่ห์, แต่…

“เอ๋?”

เดี๋ยว, เรียวซุเกะ?!

ทำไมนายปกป้องลูกน้องของนายและได้รับบาดเจ็บ?!

“ออา, เฮ้อ!” (ฟูเรีย)

ฉันได้ลนและจบที่การวิ่งหนีจากที่นั่น

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

“ซากุไร-คุง!” (มาโกโตะ)

ผมใช้ [ผู้เล่นอาร์พีจี] เพื่อเปลี่ยนมุมมอง, และตาที่เหม่อ-ลอยของเจ้าชายเลนเนิร์ด โจมตีด้วยดาบของเขา และซากุไร-คุงเข้ามาตรงกลางเกิดขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกัน

เลือดได้กระจายภายใต้แสงของพระจันทร์

ซวยแล้ว!

[สงบใจ] ที่เพิ่งเรียนมาใหม่จากเจ้าชายเลนเนิร์ดนั้นไม่พอที่จะป้องกันมัน!

“กุห์!”

ดาบของเจ้าชายตัดไปที่ไหล่ขวาของซากุไร-คุงและเขาทรุดลงไปที่พื้น

“แค่ ก-เกิดอะไรขึ้นในโลกนี้ที่ผม…” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดกลับมามีสติ

เขาได้ถูกควบคุมแค่ครู่เดียว, หือห์

“นายทำอะไร?!” (ฟูเรีย)

ออราเคิลแห่งความมืดมองมาที่นี้และมีสีหน้าที่ตกใจ

…เธอทำนั่นเอง, ใช่มั้ย?

“ย-ยื้อพวกเค้าไว้!” (ฟูเรีย)

ออราเคิลกแห่งความมืดสั่งอันเดดและเธอวิ่งหนีไป

“ซากุไร-คุง, นายโอเคมั้ย?!” (มาโกโตะ)

“ซ-ซากุไร-ซัง, ผมทำอะไรลงไป…?” (เลนเนิร์ด)

“อย่ากังวล, เจ้าชายเลนเนิร์ด ขอโทษที, ทากัตซูกิ-คุง นายไล่ตามฟูเรียเพราะเสน่ห์ไม่มีผลกับนายได้มั้ย? ชั้นจะตามไป แต่อย่าแตะเธอไม่ว่ายังไง!” (ซากุไร)

พูดสิ่งนี้, ซากุไร-คุงใช้ไอเท็มเพื่อรักษาตัวเขาเอง

ดูไม่เหมือนแผลฉกรรจ์ ดี

“ถ้านายโอเค, นั่นโอเค, ซากุไร-คุง…ว่าแต่, จะเกิดอะไรขึ้นถ้าชั้นแตะเธอ?” (มาโกโตะ)

“แม้ว่าชั้นอยู่ภายใต้แสงแดด, ทันที่ที่ชั้นแตะเธอ, ชั้นต่อต้านเวทย์เสน่ห์ของเธอไม่ได้ ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะไม่ถูกควบคุม เมื่อถูกแตะโดยออราเคิลแห่งความมืด!” (ซากุไร)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ต้องไม่บาดเจ็บ

ต้องไม่ถูกแตะ

ช่างเป็นศัตรูที่มีปัญหา

แต่ผมไม่สามารถปล่อยเธอไปแบบนี้

(ซากุไร-คุงได้บาดเจ็บเพราะความผิดพลาดของชั้น…) (มาโกโตะ)

มันเป็นการโจมตีของเจ้าชายเลนเนิร์ด ที่ผมสามารถหลบได้ด้วยการเปลี่ยนมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี

ผมลดการป้องกันลงเพราะผมคิดว่าทุกอย่างจะไปได้ดีด้วยซากุไร-คุงที่นี่

นั่นไม่ดีเลย

ผมปล่อยอันเดดให้เจ้าชายเลนเนิร์ดและซากุไร-คุง, และไล่ตามออราเคิลแห่งความมืดที่วิ่งลึกลงไปในสุสาน

(เธอวิ่งเร็ว!) (มาโกโตะ)

ผมไล่ตามออราเคิลแห่งความมืด, แต่ผมตามไม่ทันเลยซักนิด

พวกเราได้ห่างกันเรื่อยๆ แทน

(ยังไงซะ, ทั้งหมดเพราะเธอเป็นออราเคิล) (มาโกโตะ)

ออราเคิลเป็นระดับเดียวกันกันฮีโร่ในโลกนี้

แทบไม่มีฉากไหนที่พวกเขาสู้ตรงๆกับมอนสเตอร์, แต่ค่าสถานะของออราเคิล เห็นได้ชัดว่าสูงอย่างไม่ปรกติ

ในทางกลับกัน, ผมมีค่าสถานะต่ำกว่าคนทั่วไป

ถ้าผมงัดข้อกับเจ้าหญิงโซเฟีย, ผมจะแพ้…น่าจะ

เศร้ามาก! แม้ว่าผมจะเป็นฮีโร่!

(ยังไงซะ, ถ้าคุณไม่สามารถชนะอย่างแฟร์, คุณสามารถ {ดึงขาเธอ}) (มาโกโตะ)

[พื้นน้ำแข็ง]

ผมแช่แข็งหลักของออราเคิลแห่งความมืด

“?!”

ออราเคิลแห่งความมืดเกือบจะล้ม

แต่เธอได้สามารถยืนอยู่ได้อย่างไรก็ไม่รู้

เธอนั้นดี

เธอพยายามจะเปลี่ยนทิศและหนี, แต่…

[พื้นน้ำแข็ง] [พื้นน้ำแข็ง] [พื้นน้ำแข็ง] [พื้นน้ำแข็ง]

ผมแช่แข็งทุกที่ที่ออราเคิลแห่งความมืดกำลังจะวิ่งไป

“……”

ออราเคิลแห่งความมืด-ซัง มองผมด้วยความเกลียดและหันมาทางนี้

เธอยอมแพ้แล้วเหรอ?

ออราเคิลแห่งความมืดยืดแขนของเธอไปที่พระจันทร์และ…

“{คนรับใช้ของข้าที่ดึงมาจากประตูแห่งความตาย…}” (ฟูเรีย)

เสียงของออราเคิลแห่งความมืดสะท้องเหมือนกับร้องเพลง

น้ำเสียงของเสียงเธอน่าหลงไหล

ถูกนำโดยเสียงที่สวยงาม, กองทัพของซอมบี้ที่น่าเกลียดคลานขึ้นมาจากพื้น

โฮ่ห์, งั้นนี่คือคาถา

“นายจัดการกับคนนี้!” (ฟูเรีย)

ซอมบี้ล้อมผมและป้องกันผมจากการเดินหน้า

ออราเคิลแห่งแสงพยายามจะหนีในช่องที่เปิดนั้น, แต่…

“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง…” (มาโกโตะ)

เวทมนตร์น้ำ: [โลกน้ำแข็ง]

ผมแช่แข็งซอมบี้, พื้น, ต้นไม้ -ทุกอย่าง

แต่แค่ไม่รวมที่รอบๆของออราเคิลแห่งความมืด

ด้วยสิ่งนี้, จะไม่มีคำสาปสวนกลับ

“...ช่างมีทักษะ” (ฟูเรีย)

“ขอโทษเรื่องนั้น แต่ชั้นอารมณ์เสียหลังจากที่เพื่อนของชั้นบาดเจ็บ” (มาโกโตะ)

สำนึกจากการต่อสู้กับเกราลท์-ซัง, ผมตั้ง [โล่งจิต] ที่ประมาณ 50%

ดูเหมือนความโกรธผมได้ส่งผ่านไปที่สปิริตถึงระดับหนึ่ง

“รอซักพักจนกว่าซากุไร-คุงได้มา” (มาโกโตะ)

“...”

ผมไม่ได้โจมตีออราเคิลแห่งความมืดตรงๆ

ถ้าผมพยายาม, ผมสามารถทำให้พื้นลื่นด้วยน้ำแข็ง

ทั้งหมดรอบๆออราเคิลแห่งความมืดได้ถูกปกคลุมในน้ำแข็ง

“ช่างเป็นนักเวทย์ที่มีปัญหา” (ฟูเรีย)

ตาของออราเคิลแห่งความมืดที่รู้สึกเหมือนว่ามันพยายยามจะฆ่าผมด้วยการจ้องได้ส่องแสงสีทอง

เวทเสน่ห์อีกแล้ว?

แต่นั่นไม่มีผลกับผมนะ

(ไม่, นั่นไม่ใช่อย่างนั้น มันไม่ใช่แค่ตาของเธอ ทั้งตัวของออราเคิลแห่งความมืดได้ส่องแสง…) (มาโกโตะ)

*แคร็ก*

เสียงของน้ำแข็งที่เท้าของออราเคิลแห่งความมืดได้แตกได้มาถึงหูผม, ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันที่ผมสังเกตเสียงของเธอที่พุ่งมาข้างหน้า…

(เก่ะห์! เธอมาหาผม?! งั้นที่ปกคลุมตัวเธออยู่คือออร่า?!) (มาโกโตะ)

ผมตั้งท่าด้วยมีดของผมกับการพุ่งเข้าหาของเธอ

มากกว่านั้น, เธอค่อนข้างเร็ว!

(ไม่, ชั้นโจมตีไม่ได้) (มาโกโตะ)

ผมจำคำพูดของซากุไร-คุงเกี่ยวกับการโดนคำสาปสวนกลับและลดมีดผมด้วยความรีบ

ผมลังเลว่าจะทำอะไร

เวรเอ๊ย!

การลด [โล่งจิต] ได้แว้งมากัดผมที่นี่…

ในทันทีนั้น ผมไม่สามารถเลือกการตอบสนองที่ดีที่สุดได้…

{มือของออราเคิลแห่งความมืดจับแขนของผม}

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน