บทที่ 5 ห้านาที 2

บทที่ 5 ห้านาที 2

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ศิลาต้องประเมินไบรท์ตรงหน้าอีกครั้ง เดิมทีชายหนุ่มคิดว่าต่อให้ไบรท์จะใช้วิธีใดก็คงไม่สามารถทำให้เขาขยับร่างออกจากจุดที่ชายหนุ่มยืนอยู่แต่ทว่าสิ่งที่เขาคิดกลับผิดถนัด เมื่อเด็กตรงหน้าสามารถทำให้ชายหนุ่มต้องขยับขาเพื่อเอี้ยวร่างหลบหลีกการโจมตีได้

 “ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำได้ขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่มีพลังเวทแสนจะน้อยนิดแท้ ๆ”

ไบรท์ยิ้มกับคำกล่าว เขาหันหน้ากลับมามองยังศิลา ใบหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ 

“เธอคงทุ่มสุดตัวเลยใช่ไหม ฉันดีใจด้วยที่สามารถเอาชนะฉันได้” 

ชายหนุ่มค่อย ๆ ย่างเท้าไปหาไบรท์ ก่อนที่จะยื่นเครื่องแรกเหรียญมาให้เด็กหนุ่ม “เอาไป 100 คอยน์ ดีใจด้วย หลังจากที่เรียนวิชาที่สามเสร็จแล้วให้มาหาฉัน”

หลังจากที่ไบรท์ยื่นมือไปเรียบร้อยแล้วนั้น เขาก็พบว่าตอนนี้เครื่องสี่เหลี่ยมของตนมีบางอย่างปรากฏขึ้น แต่ว่าต่อให้เด็กน้อยจะไม่เข้าไปดู เขาก็รู้ดีว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่ตนเองต้องการมาตลอดนั่นก็คือเงินในโรงเรียนนี้นั่นเอง  หากมีเหรียญก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนเวทมนต์แห่งนี้ได้อย่างง่าย ๆ 

เด็กน้อยค่อย ๆ เดินออกมาจากสนามประลองแล้วตรงไปยังอัศจรรย์ ก่อนที่เขาจะได้นั่งข้างๆกับมินาโตะเด็กหนุ่มก็พบว่าหญิงสาวค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากที่นั่งของตนเอง 

“นี่เธอจะไปลองเหมือนกันอย่างนั้นหรอ”

คาเสะหันหน้ามาทางไบรท์ ก่อนที่จะยิ้มนิด  “มันก็แน่นอนอยู่แล้ว ฉันอยากจะลองทดสอบฝีมือตัวเองดูสักหน่อยว่าฝีมือของฉันอยู่ในระดับไหน  แต่ว่าดูจากที่นายต่อสู้คงจะไม่สามารถประมาทได้เลย อาจารย์คนนั้นมีความแข็งแกร่งที่มากมายมหาศาลกว่าที่นายเจอมากนัก การต่อสู้ของนายเขายังใช้พลังแค่ 4 ใน 10 ส่วนเท่านั้นเอง”

“ฉันรู้ดี ขนาดฉันทุ่มสุดตัวไปแล้วใช้ศาสตราเวทย์ที่สร้างขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำได้แค่เพียงให้เขาเคลื่อนที่หลบหลีกเท่านั้น พลังของพวกเรามันช่างต่างกันจริงๆ”

“ฉันเข้าใจดี ว่าทำไมนายถึงแพ้ถ้าเป็นการต่อสู้จริงๆนายคงตายไปแล้ว เหตุผลที่นายแพ้มีอยู่ 2 ข้อ  โคราชพลังเวทย์ของนายยังไม่สูงมากพอ ข้อที่ 2 วิชาที่นายได้ร่ำเรียนกับฉัน เวทมนตร์ต่างๆที่เรียนกับพวกของเนกิ หนายยังไม่ได้เอามาใช้ต่อสู้เลย ใช้แค่เวทย์มนต์ศาสตราที่ได้ร่ำเรียนเท่านั้นอัครศาสน์เหลือการเคลื่อนย้ายพริบตาด้วยอักขระเคลื่อนย้าย  นายยังไม่คิดจะใช้มันไม่สิถ้าจะพูดให้ถูกถ้าใช้นายคงไม่เหลือพลังเวทย์ที่จะเรียนต่อ”

“สมแล้วที่เป็นเธอเอาล่ะทุกคนจ้องมองมาทางนี้เหมือนกับว่าจะรอให้เธอไปเปิด เป็นคนที่สองอย่างนั้นแหละรีบไปดีกว่า”

คาเสะพยักหน้ารับ ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆเดินลงไปยังสนามประลอง เส้นผมอันยาวสลวยถูกสายลมพัดให้ปลิวไสวไปตามแรงของลม เด็กสาวมองสำรวจอาจารย์ของตนตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่จะเริ่มแนะนำตัว 

“ยินดีที่ได้รู้จัก หนูชื่อว่าคาเสะมินาโตะค่ะ อาจารย์”

ชายหนุ่มมองสำรวจเด็กหญิงตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ พลังเวทย์ที่แตกต่างกับนักเรียนทั่วไปทำให้เขาตระหนักรู้ได้ทันทีว่าคนที่จะมาประลองกับเขาตรงหน้านั้นไม่ใช่เด็กสาวที่อยู่ในโลกนี้ พลังเวทย์ที่บริสุทธิ์เหมือนกับพลังของเทพเจ้าที่ไหลวนรอบๆตัวของหญิงสาว ดวงตาที่มองสำรวจพลังเวทย์ได้ทมันสามารถองทะลุผ่านได้ของเขารับรู้ได้ทันทีว่าถ้าชายหนุ่มออมมือเขาคงแพ้พ่ายอย่างง่ายๆ 

จากรายงานที่เขาได้มาเขารู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เด็กคนนี้ปรากฏตัวขึ้นหลังจากที่น้องชายของไอยรา โดยใช้เวทมนต์อัญเชิญอสูรมาจากต่างโลก โดยทั่วไปแล้วสัตว์อสูรจากต่างโลกจะมีตัวคล้ายคลึงกับสัตว์หรือไม่ก็ปีศาจหรือสัตว์อสูร มีหนึ่งในล้านคนเท่านั้นที่จะสามารถอัญเชิญสัตว์อสูรที่มีลักษณะท่าทางร่างกายคล้ายกับมนุษย์หรือเทพเจ้า 

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่สามารถอัญเชิญสัตว์อสูรตรงหน้าได้จะเป็นน้องชายของไอยราเด็กหนุ่มที่มีพลังเวทย์ยังไม่ถึงขั้นนักรบด้วยซ้ำ แต่ว่าการมีอยู่ของสัตว์อสูรที่คล้ายคลึงกับมนุษย์นั้นก็ไม่สามารถให้บุคคลภายนอกรับรู้ได้ด้วยได้ไม่อย่างนั้นเวทมนตร์สายอัญเชิญก็ต้องมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ สมดุลที่พวกเขาอุตส่าห์วางไว้ก็ต้องหายไปในพริบตา 

เวทมนตร์ระดับจักรพรรดิยังเป็นที่น่าหวาดหวั่นของบุคคลทั่วไป คนส่วนใหญ่สามารถใช้พลังเวทย์ได้แค่นักรบเวทย์เท่านั้น แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นหากผู้คนส่วนใหญ่รู้ว่าเด็กหนุ่มที่มีพลังยังไม่ถึงขั้นนักรบเพศสามารถอัญเชิญสัตว์อสูรระดับเทพเจ้าหรือไม่ก็มีความใกล้เคียงออกมาได้ ใช่แล้วสิ่งนี้คือสิ่งที่หน่วยความมั่นคงและพวกราชาในอาณาอาณาจักรหวาดหวั่น สิ่งที่หวาดหวั่นไม่ใช่จะมีนักเวทย์ที่เก่งกาจเกิดขึ้นในอาณาจักร แต่หากเด็กหนุ่มที่มีสายเลือดของปีศาจน้องชายของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าอัจฉริยะที่สุดของโลกไม่อาจมนต์ถูกลักพาตัวหรือไม่ก็ถูกขอให้ไปอยู่ในอาณาจักรอื่นสิ่งนี้คือสิ่งที่พวกเขาไม่อยากให้เกิดขึ้น 

ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ค่อยชอบพอกับไอยราที่ได้ชื่อว่าอัจฉริยะแห่งเวทมนตร์มากนัก แต่เขาก็ทำใจเกลียดน้องชายของหล่อนไม่ค่อยลงเขารู้ดีว่าน้องชายของหล่อนตอนนี้คือนักเรียนของตนเอง ดังนั้นต่อให้จะเป็นคนที่ตนเองเกลียดชังอย่างไรหน้าที่ของเขาก็คือการทำให้เด็กคนนี้กลายเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่ง 

 ถึงแม้ว่ามันจะดูขัดแย้งกับตนเองมาก แต่ว่ามนุษย์ก็เป็นอย่างนี้  ในฐานะอาจารย์โรงเรียนเวทมนตร์ชั้นนำแห่งอาณาจักรบาบิโลเนียสิ่งนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้  เมื่อนักเรียนเขาเข้ามาเรียนแล้วเขาก็มีหน้าที่ต้องปกป้องและปั้นแต่งเจรนัย ทำให้อัญมณีกลายเป็นเพชรน้ำงาม 

ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์เมื่อพบว่าพลังเวทย์ของหญิงสาวตรงหน้าเพิ่มพูนขึ้นอย่างมหาศาล ‘สัตว์อัญเชิญของเจ้าหนูนั่น ทำได้ขนาดนี้เลยถ้าให้คนภายนอกรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นอสูรที่มาจากต่างไม่ติดคงจะวุ่นวาย ไม่แน่สองอาณาจักรที่เหลืออาจจะเคลื่อนไหวแล้วอาจจะกลายเป็นสงครามแย่งชิงตัวเหมือนเมื่อหลายสิบปีก่อน’

“เอาล่ะเริ่มได้”

สิ้นเสียงของชายหนุ่มร่างกายของเด็กสาวพลันปรากฏตัวอยู่ข้างหลัง ชายหนุ่มกลางอาณาเขตอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันการโจมตีก่อนที่มือของเด็กสาวจะมาสัมผัสร่างกาย 

‘เด็กคนนี้คิดจะใช้อักขระกับเรา อันตรายจริงๆทั้งการต่อสู้ฝีมือรวมไปถึงความเร็ว แสดงว่าเด็กคนนี้ต้องมีธาตุประจำร่างคือธาตุลมถึงสามารถเสริมความเร็วได้ขนาดนี้’

ก่อนที่ชายหนุ่มจะคิดเสร็จคาเสะก็ตีลังกากลับหลังเข้าไปยืนครึ่งหลังของเขา เด็กสาวเรียกด่านพรมขึ้นมาถือไว้บนมือก่อนที่จะเสกบอลลมแล้วนำขว้างใส่ศิลา

บอลลมขนาดยักษ์ปะทะเข้ากับอนาเขตเสียงดังกึกก้องกัมปนาท ขี้ฝุ่นลอยคละคลุ้งไปในอากาศเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนั้นทำให้ทุกสายตาจับจ้อง แต่ก่อนที่ทุกคนจะได้วิพากษ์วิจารณ์กล่าวขานถึงวีรกรรมอันสุดยอดของเด็กสาว 

มินาโตะพลันดีดร่างเข้าไปใกล้อาจารย์หนุ่มของตนในมือของเธอถือดาบเตรียมฟันข้าวใส่ศิลา แต่ก่อนที่ดาบจะถูกฟันเข้าใส่ขาของเธอก็ปกคลุมไปด้วยพลังเวทย์ลมอันมหาศาล  หญิงสาวใช้ขาของตนเองเตะเข้าไปใส่อาณาเขตของศิลาจนมันแตกกระจายเสียงดังราวกับแก้วแตกแล้วค่อยๆร่วงลงพื้นอย่างช้าๆ

ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ทำอะไรดาบสายลมของหญิงสาวก็ปรากฏขึ้นอยู่เบื้องหน้า หากปล่อยเอาไว้ศิลารู้ดีว่าเขาคงจะต้องเสียเลือดให้กับหญิงสาว 

“เสร็จลุงอาจารย์”

เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่ตั้งกฎห้ามเคลื่อนไหวนอกจากที่เขายืนอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเหตุการณ์นี้ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเด็กที่เขาไม่สิที่โรงเรียนเวทมนต์รับมามันมีคุณภาพมากขนาดไหน

ชายหนุ่มคิดว่าจะใช้พลังเพิ่มอีกสัก 2 ส่วนแต่ทว่เขากลับเปลี่ยนใจเขาใช้เท้าท่องดารา แล้วทะยานหลบหลีกออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว 

ก่อนที่ใบดาบของหญิงสาวจะได้สัมผัสผิวกายของเขา ชายหนุ่มเหงื่อมือขึ้นแล้วปัดมันต่อไป พลังเวทย์ที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลทำให้หญิงสาวผมเขียวพนักงานราวกับต้องมนต์สะกด 

ขอโทษที่ไม่ได้มาตามสัญญานะครับ ผมขอโทษจริง ๆ พอดีติดงานกับอ่านหนังสือสอบครับ เลยเครียดมากเลยตอนนี้