[fic vocaloid yuri] โบกุ โบกุ น้ำผลไม้สื่อรัก [Rin x Lapis] Part2: friend or fan?

Part2: friend or fan?

 

“มิกุ เธอลืมคู่สำคัญไปหรือเปล่า?” มิกุและเลนนั่งคุยกันอยู่ในห้องซ้อมตามเคย ดูเหมือนเลนจะยังไม่หายโกรธ เพราะขณะพูดนั้น คิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดเข้าหากันจนหน้ายู่

 

“ไม่รู้สิ แต่นายไม่โกรธฉันแล้วใช่ไหม?” มิกุถามอย่างหวาดๆ

 

“โธ่! ก็สองคนที่เราคุยกันไว้แต่แรกไง” เลนเฉลยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มทน

 

“โอ้ ฉันลืมสนิทเลย ว่าแต่นายหายโกรธฉันแล้วใช่ไหม?”

 

“หายโกรธแน่ ถ้ารายได้จากคู่นี้จะเป็นของฉันทั้งหมด” เลนยื่นคำขาดพร้อมส่งสายตากดดันไปให้เพื่อนสาวข้างกาย

“ละ… เลือกยากจัง” มิกุครางเบาๆ นี่ฉันไม่มีทางเลือกเลยงั้นเหรอ

 

“เลือกดีๆ”

 

“เอ่อ... ตกลง” มิกุตอบเสียงอ่อย

 

***

 

“เอ่อ… ริน” เด็กสาวผมฟ้าอมม่วง ซึ่งมีที่คาดผมประดับเพชรคาดไว้บนหัว เรียกเพื่อนสาวผมเหลืองข้างกาย ซึ่งกำลังนั่งดูดน้ำผลไม้รสประหลาดในมืออย่างสบายอารมณ์

 

“อะไรเหรอ? ซู้ดดดด” เธอหันมาหาพร้อมกับดูดน้ำไปด้วย

 

“มิกุ… หายไปไหนแล้วล่ะ?”

 

“ไม่รู้สิ เอาโดจินเข้าล่อเดี๋ยวก็มาเองแหละ”

 

“งั้นฉัน… ขอไปทำธุระก่อนนะ” ลาพิสก้มหน้าเพื่อซ่อนสีเลือดฝาดที่แก้ม แล้วลุกออกจากที่นั่นไป

***

“มิกุ!” ลาพิสเดินเข้ามาในห้องซ้อม แล้วกระโดดกอดมิกุเต็มแรง

 

“ลาพิส อีกแล้วเหรอ” มิกุพูดหลังจากตั้งสติได้

 

“ก็… หลังจากเธอให้ฉันออกไปคุยกับริน คุยได้แค่แป๊บเดียว รินก็ทำท่าตกใจอะไรสักอย่าง แล้วก็พรวดพราดออกไปเลยอ่ะ” ลาพิสพูด แผนของมิกุก็คือ ให้ลาพิสอยู่กับรินสองต่อสอง คุยกันสักพักก็... (ขนาดเลนยังสติแตกเลย อะคุคิคุคิ) “อะไรนะ? หรือรินจะรู้ตัว” มิกุสงสัย

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ลาพิสพูดเสียงเบา

 

“ช่างเถอะ ว่าแต่ของที่เตรียมไว้ล่ะ ได้หรือยัง?”

 

“จ้ะ นี่ไง” ลาพิสยกลังใบหนึ่งออกมาจากตู้ ข้างในนั้นบรรจุผลิตภัณฑ์บางอย่าง ที่มิกุเห็นแล้วแทบล้มตึง

 

โบกุ โบกุ ส้มผสมแอปเปิ้ล……

 

***

 

“โบกุ โบกุ ส้มผสมแอปเปิ้ลลลลล~~~~!!” ขณะนั้น ปีศาจโบกุโบกุ (ริน) ก็กำลังอาละวาด “โบกุโบกุรสหม่ายยยยย ผลิตครั้งแรกคร้างงงงงเดียววววว” ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองทุกคนที่ถือกล่องน้ำผลไม้ ที่คาดว่าจะเป็นรสที่เธอตามหามานาน เอนไซม์อะไมเลสไหลออกมาจากริมฝีปาก

 

***

 

“ฮ่าๆ รินว่างั้นหรอ” มิกุหัวเราะ

 

“อื้ม เห็นว่ารินจะตามเก็บสะสมให้ครบ 27 รสนะ” ลาพิสพูดยิ้มๆ

 

“โห่ ขนาดน้ำประหลาดนั่นยังมีตั้ง 27 รส ทำไมน้ำปกติธรรมดามีแค่ไม่กี่รสเองว้า” มิกุเท้าคาง ท่าทางสงสัยสุดชีวิต

 

ว่าแต่ คุณผู้อ่านอยากลองบ้างไหมล่ะ ไม่ว่าจะเป็นโบกุโบกุ กล้วยผสมว่านหางจระเข้ โบกุโบกุ มอคค่าเกล็ดน้ำแข็งร่ายรำ หรือไม่ก็โบกุโบกุ วาณิลลาคาราเมลที่กินแล้วหอมตั้งแต่ชาตินี้ไปถึงชาติหน้า

 

เวลาผ่านไปชั่วโมงแล้ว ชั่วโมงเล่า บทสนทนาผ่านไปหลายเรื่อง แต่ริน (ในคราบปีศาจ) ก็ยังไม่กลับมา ขณะนี้มิกุหลับเป็นตายไปแล้ว

 

“จ๊อกกก!” สิ่งมีชีวิตสิ่งหนึ่ง (?) ซึ่งถูกคาดหวังให้เป็นผู้กู้สถานการณ์ปีศาจโบกุโบกุอาละวาด อาโอกิ ลาพิส ท้องร้องดังลั่น เพราะตอนนี้ก็เลยเวลาอาหารเย็นของเธอมานานแล้ว และอาหารจานหลักก็ยังไม่กลับมา มัวแต่ไปหาโบกุโบกุกิน คนแต่งเซ็ง “ว้า เงินหมดซะแล้ว ซื้อโบกุโบกุให้รินไปซะเกลี้ยงเลย” สาวน้อยร้องคราง

 

***

 

“โบกุ... โบกุ” ปีศาจโบกุโบกุร้องครวญครางอยู่หน้าตู้ขายน้ำ เพราะเธอออกไปหาซะหลายที่ก็ไม่เจอรสที่ต้องการเลย พระเจ้า (ในที่นี้คือลาพิส) ช่างโหดร้ายยิ่งนัก

 

“ฮือออออ!” ด้วยศักดิ์ศรีของปีศาจโบกุโบกุ (มีด้วยเรอะ?) เธอจึงลากสังขารกลับไปยังรัง (?) เพื่อเยียวยาร่างกายที่บอบช้ำจากการขาดโบกุโบกุในเส้นเลือด ***

 

กล่าวถึงลาพิส เธอกำลังหัวหมุนว่าจะออกไปซื้ออะไรกินดี ครั้นจะขอยืมเงินมิกุหรือก็หลับเหมือนไม่ได้หลับมาร้อยชาติ (เพราะเอาเวลาไปดูคลิปหมด) จะขอยืมคนอ่านหรือก็แล้งน้ำใจ (ยืมไรต์ก็ได้น้า//ไรต์)

 

“อะ! เอาก็เอา” ลาพิสตัดสินใจแล้วว่า…

 

โบกุโบกุคืออาหารของเธอ…

 

“ซู้ดดดดด” เสียงดูดน้ำดังสนั่น

 

ให้ตายสิลาพิส เธอต้องไม่สบายไปแล้วแน่ๆ

 

ใครก็ได้ช่วยบอกที วิญญาณของรินสิงเธออยู่หรือไร?

 

***

 

“อะ!... โบกุโบกุ” สัญชาตญาณปีศาจในร่างกายตื่นขึ้นอีกครั้ง เมื่อรินได้กลิ่นโบกุ โบกุ ส้มผสมแอปเปิ้ล มาจากที่คุ้นเคย

 

อีกด้านหนึ่ง…

 

“อึก… ฮ้า! ไม่นึกเลยนะว่าโบกุโบกุจะอร่อยขนาดนี้” ลาพิสพูด หลังจากดื่มโบกุโบกุไปหลายกล่อง เธอมองสำรวจไปรอบๆ แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อ…

 

โบกุโบกุที่เคยมีอยู่จนเต็มลังนั้น บัดนี้… หมดแล้ว

 

โดยฝีมือของสาวน้อยผมฟ้าผู้ขี้อายคนนี้นี่เอง

 

***

 

ปีศาจโบกุโบกุกลับมาแล้ว มันมองหาสิ่งที่ต้องการ แล้วมันก็เจอ... ซากกล่องโบกุโบกุที่ถูกดื่มจนเกลี้ยง และกล่องสุดท้ายในมือลาพิสก็เช่นกัน กลิ่นหอมหวานของโบกุโบกุหยดสุดท้ายจากปากของลาพิส ทำให้ปีศาจสาวทนไม่ไหว มันพุ่งเข้าประชิดตัวเด็กสาวทันที

 

“เอ่อ… ริน ขอโทษนะ พอดีฉันหิวไปหน่อย” ลาพิสพูดเสียงแผ่ว รินไม่พูดอะไร เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่รินคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอดึงร่างของลาพิสเข้าหาตัวอย่างแรง

 

“ว้ายยยย!” ลาพิสร้องลั่น เธอใช้แรงเฮือกสุดท้าย (เฮือกก่อนๆใช้ไปกับการดูดโบกุโบกุ) ดึงร่างตัวเองกลับมา

 

“งืมอารายกันเนี่ย หนวกหูชะมัดเลย ลาพี้ส” มิกุลืมตาและลุกขึ้นนั่งช้าๆ ปีศาจโบกุโบกุคงจะโกรธ (หรือหิวก็ไม่ทราบ) มันจึงดึงร่างของลาพิสกลับไปอีกครั้ง มิกุมองการกระทำของเพื่อนสาวทั้งสองตาไม่กระพริบ คราวนี้แหละ ได้พล็อตเขียนโดจินแล้ว “ระ… ริน ใจเย็นๆนะริน ชะ… ฉัน ขอโทษ กรี๊ดดดด!” ลาพิสพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าเนียนสวยของเธอไม่เหลือสีเลือด ปีสาจโบกุโบกุกระชากผมสีฟ้าและใช้มือดึงผมของเธอ พร้อมทั้งอ้าปากกว้าง ฟันแหลมคมกำลังจะกัดกินร่างน้อยๆของเด็กสาว “ยะ… อย่านะริน ตั้งสติดีๆสิ นี่ฉันเอง” ลาพิสร้องห้าม แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว ปีศาจโบกุโบกุดึงร่างบางของสาวน้อยเข้ามาใกล้พร้อมใช้มือปิดจมูกให้เธอหายใจไม่ออก ฉับพลัน ร่างบางก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของปีสาจร้าย

 

“หนีเร็วลาพิส!” มิกุร้องเตือน

 

“ไม่ ฉันจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น ฉันเชื่อ ว่ารินไม่มีทางกินฉัน ริน ตั้งสติดีๆนะริน ฉันเอง ลาพิส เพื่อนรักของเธอไง ลืมตามองฉันดีๆสิ ฉัน ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เพราะฉันเชื่อ ว่าเธอไม่มีทางทำร้ายฉัน โอ้ย!” ลาพิสร้องด้วยความเจ็บปวด ฟันแหลมคมของปีศาจโบกุโบกุขบใบหน้าเรียวเล็กสุดแรงเกิด “ระ… ริน ฉัน… ฉันรักเธอ ถึงแม้ว่า ฉะ… ฉัน จะ ไม่มี โอกาส ได้ บอก เธอ อีกครั้ง แต่ ฉัน อยากบอกเธอ ว่า ฉัน รัก เธอ มา นานแล้ว ไม่มี ฉันแล้ว เธอต้องดูแล ตัวเองดีๆ นะ กลับมา เป็นรินคนดี คน เดิม ของฉัน ก่อนที่ฉันจะ…”

 

เสียงที่แผ่วลงอย่างอ่อนแรง เลือดค่อยๆไหลรินออกจากร่างกายของเด็กสาวช้าๆ ลาพิสใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดร่างปีศาจร้ายไว้ หวังเพียงว่า เพื่อนที่แสนดี (ที่เธอรักเกินเพื่อน) จะกลับมาเป็นคนเดิมก่อนเธอจะสิ้นลม ปีศาจร้ายแน่นิ่งไป ราวกับกำลังเศร้าโศก ฉับพลัน ร่างของปีศาจโบกุโบกุก็กอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูราวสายเลือด

 

“ฮือออ! ลาพิส ฉันขอโทษ เธออย่าเป็นอะไรไปนะลาพิส ที่รักของฉัน” สติของรินกลับมาอีกครั้ง เธอกอดร่างของเพื่อนสาวไว้แนบอก รินค่อยๆลืมตา เธอมองสำรวจรอบตัว และทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

หึ! ไอ้บ้านี่ ก่อเรื่องอีกแล้วล่ะสิ ให้ฉันไปเลียโบกุโบกุบนพื้นรึไง?

 

แต่เอ๊ะ… โบกุโบกุ มันต้องมีรสหวานของแอปเปิ้ล ผสมรสเปรี้ยวของส้มสิ

 

แต่ในคอของเรารู้สึก…

 

เค็ม และคาว

 

เลือด…

 

รินขยับตัว เธอรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน... ร่างบางมองหน้าร่างที่กอดเธอให้ชัดๆ…

 

นี่มัน… ฉันกำลังกอดกับเธออยู่งั้นเหรอ… ลาพิส? “นี่มัน อะไรกันเนี่ย?” รินพึมพำ พลันสายตาเธอก็สำรวจไปรอบๆ สิ่งแรกที่เธอเห็นคือ ร่างบางอ่อนเพลียและกำลังจะสิ้นแรง ของเหลวสีแดงไหลซึมออกจากร่างบางหยดลงร่างของเธอทีละน้อย “ละ… เลือด ลาพิส นะ… นี่ เธอ เป็นอะไร?!” “ระ… ริน เธอ… กลับมาแล้ว กลับมา เป็นคนเดิม ของฉันแล้ว” เสียงแผ่วเบาพูดขึ้น “ลาพิส! นี่มันเกิดอะไรขึ้น? อย่าบอกนะว่า เลือด นี่ นี่ฉัน เป็นคนทำร้ายเธอหรอ?” รินเบิกตากว้าง “ไม่ใช่ เธอ ไม่ได้ทำร้ายฉันหรอก ฉัน ดีใจ ที่เธอ กลับมา ริน ฉัน อยากจะบอกเธอ ก่อนที่ ฉัน จะ ไม่มีโอกาสนั้นอีก ฉะ..ฉัน รัก เธอ นะริน” พูดได้แค่นั้น ดวงตากลมโตก็ค่อยๆหลับลงช้าๆ และแล้ว.. “วิ้งงงง!” ลำแสงลำหนึ่งพุ่งทะลุหน้าต่างเข้ามาถูกร่างของลาพิส ทำให้เลือดที่ไหลซึมนั้นหยุดลง และบาดแผลของเธอหายสนิทราวปาฏิหาริย์ “ละ… ลาพิส! O_O” รินถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว ลาพิสลุกขึ้นนั่ง เธอมองหน้าเพื่อนสาวข้างกายตั้งแต่หัวจรดเท้า

 

“ริน… ริน กลับมาเป็นรินคนเดิมแล้ว ดีใจจังเลย”

 

“ฉะ... ฉันขอโทษนะ เจ้าปีศาจโบกุโบกุมันควบคุมฉันอยู่น่ะ” รินขอโทษจากใจจริง

 

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจทำร้ายฉัน” ลาพิสยิ้มให้เพื่อนสาว

 

“แล้วตอนนั้น เธอพูดว่าอะไรนะ” รินนึกถึงคำพูดก่อนที่ลาพิสจะสิ้นใจ

 

“ฉันรักเธอนะ ริน” ลาพิสพูดอีกครั้ง

 

“อะ... อะ!” รินถึงกับไปไม่เป็น เมื่อเพื่อนสาวสารภาพรักออกมาแบบนี้

 

“จะ... จริงหรือเปล่า ลาพิส” เธอถาม “คำพูดฉันมันเชื่อถือไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ” ลาพิสถาม

 

“ไม่ใช่นะ” รินว่า “งั้น... เธอรู้สึกยังไงกับฉันล่ะ?” ลาพิสถาม “ฉัน… ฉัน… เธอ บ้าไปแล้วเหรอลาพิส ท่าทาง โบกุโบกุจะต้องใส่ยาอะไรลงไปด้วยแน่ๆเลย เธอถึงได้สมองกลับ” รินพูดติดตลก

 

“เปล่านะ ฉันมีสติดีทุกอย่าง เธอ จะโกรธ หรือจะเกลียดฉันยังไงก็ได้ ขอแค่ เธอ อย่าหายไปจากชีวิตฉันก็พอ” ลาพิสกล่าวเสียงเศร้า นัยน์ตาเริ่มมีน้ำไหลซึมออกมาทีละน้อย รินยกมือขึ้นแตะไหล่บางของเพื่อนสาวพลางพูดว่า

 

“ไม่เป็นไรหรอกลาพิส ฉันจะไปโกรธเธอได้ยังไงเล่า ฉันไม่มีวันโกรธ หรือเกลียดเธอหรอกนะ ถ้าฉันไม่มีเธอ ฉันก็คงจะกลายเป็นปีสาจร้ายไม่รู้จะกลับคืนร่างเดิมได้เมื่อไหร่ เธอช่วยฉันไว้ ขอบคุณมากเลยนะ”

 

“เธอไม่โกรธฉันจริงๆใช่มั้ยริน?” ลาพิสถามย้ำ “อื้ม” รินตอบสั้นๆ “แต่” “ไม่ต้องพูดหรอกริน ฉันรู้ว่าเธอยังลืมมิกุโอะไม่ได้ ฉันอยากจะขออะไรเธอหน่อยจะได้มั้ย?”

 

“อะไรเหรอลาพิส" ?” “ฉันจะขอยืนเคียงข้างเธอ ถึงแม้ว่า โลกนี้จะไม่เหลือใคร แต่เธอจะยังมีฉันอยู่ข้างๆเสมอนะ ถ้าเธอ จะเลิกชอบมิกุโอะ แล้วจะลองให้โอกาสฉันดูบ้างได้มั้ย?” รินคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบไปว่า

 

“จริงๆแล้ว คนที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอดก็คือเธอ ไม่ใช่มิกุโอะ ที่ผ่านมา ฉันคงยังไม่รู้หัวใจตัวเอง มองแต่คนที่อยู่ไกล ไม่เคยมองคนใกล้ตัวบ้างเลย เธอคงเสียใจเพราะฉันมามาก ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้องเสียใจเพราะฉันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ไปไหน ฉันต่างหาก ที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำนั้นกับเธอ ขอโอกาสให้ฉันได้ดูแล ได้ทำดีกับเธอบ้างนะลาพิส แล้วซักวัน หัวใจของฉัน จะมีแค่เธอคนเดียว เพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า มีคนที่รักฉันมากที่สุดอยู่ตรงนี้” พูดจบ รินก็เดินเข้าไปกอดลาพิสจากด้านหลัง ลาพิสเกร็งเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้เพื่อนสาวกอดแต่โดยดี รินค่อยๆเคลื่อนริมฝีปากบางสีกุหลาบเข้าหาริมฝีปากของเพื่อนสาวทีละน้อย ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะสัมผัสกันอย่างนุ่มนวล เป็นรสจูบที่อ่อนหวาน อ่อนโยน ไม่จาบจ้วงแต่อย่างใด เวลาผ่านไปเพียงเสี้ยววินาที แต่ในความรู้สึกของลาพิสมันช่างยาวนานเป็นชั่วโมงหรือมากกว่านั้น ลาพิสเคลิ้มไปสักพัก พอรู้ตัวอีกที เธอก็เผลอแย้มริมฝีปากออกมา นั่นยิ่งทำให้อารมณ์ของรินที่พลุ่งพล่านอยู่แล้วปะทุขึ้น เด็กสาวผมสีอำพันดึงร่างของเพื่อนสาวเข้าไปกอดอีกครั้งและ…

 

เสียงลมหายใจ In your voice

 

ละลายหลอมไปกับความหวาน

 

เสียงเตือนจากข้างใน Like a sweet candy

 

วุ่นวายทำไมกับความรัก

 

ปล่อยมันไปตามความลุ่มหลง

 

หลอมไปกับร่างกาย Gimme your candy

 

“คราวนี้ เธอเป็นคนเริ่มเองนะ ลาพิส” เสียงหวานนุ่มของรินกระซิบข้างใบหู ลาพิสแทบจะทรุดฮวบไปกองกับพื้นเพราะความเขินอาย ใบหน้าสวยหวานเริ่มแดงขึ้นทีละน้อย แต่ก็พยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ “พร้อมนะ” รินพูดก่อนจะเริ่มเคลื่อนริมฝีปากเข้าหาอีกครั้ง รสจูบแสนเร่าร้อนกำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนาว...

 

อีกด้านหนึ่ง...

 

“ฮ้า!… พะ... ภาพนั้น...โอวววว ฟ้าเมตตาข้าแล้ววววว!!!” มิกุที่ดูเหตุการณ์มาตลอดถึงกับหน้าแดง เธอรีบลุกไปหากระดาษกับปากกาวาดโดจินทันที สมองสั่งการให้เขียนสิ่งที่เห็นและจินตนาการลงไปอย่างรวดเร็ว เธอจึงคิดเพิ่มฉากบางอย่างลงไปด้วย (เจ๊จิ้นเองทั้งนั้น ทั้งๆที่สองคนนั่นยังไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นเลย เพราะฉะนั้นโปรดระวังพลังจิ้นนนนนน) มิกุวาดไปได้ 1 หน้ากระดาษก็เสร็จ เธออ่านทวนอีกครั้ง... เอาแบบนี้แหละ เพอร์เฟกต์แล้ว

 

***

 

“ว้าวววว มิกุ ไอ้นี่สุดยอดเลยอ่า” ผู้ชายผมเหลืองคนหนึ่งกำลังยืนหน้าแดงบิดไปบิดมาอยู่ใกล้ๆกับร้านหนังสือที่เพิ่งเปิดไปไม่กี่นาที โดจินในมือถูกเปิดค้างไว้ที่ฉากๆหนึ่ง

 

“เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ สุดท้ายจบด้วยความวาย อะไรจะลงตัวขนาดนี้~~~~” หนุ่มน้อยร้องขึ้นทั้งๆที่ยังหน้าแดง

 

“มันก็ดีหรอกนะ รินโตะ…” มิกุพูดขัด พร้อมกับปล่อยรังสีอำมหิตผ่านทางน้ำเสียง

 

“อะ… เอ๊ะ มิกุ” รินโตะหยุดโวยวายทันที

 

“แต่เรื่องนี้ ฉันไม่ได้เงินสักบาทเลยนะเซ่! ใครมันจะไปรู้ว่าแนวเพื่อนรักเพื่อนนี่มันจะขายดีขนาดนี้เล่า~~~~!!!” มิกุโวยวายลั่น โดยมีรินโตะยืนเอามืออุดหูอยู่ข้างๆ

 

[fin]