[fic vocaloid yuri] โบกุ โบกุ น้ำผลไม้สื่อรัก [Rin x Lapis] Part1: after the Doujin end.

 

Part1: after the Doujin end.

 

วันหนึ่งในสตูดิโอ (ตลอดแหละ)

“ไง มิกุ” เด็กหนุ่มผมเหลืองวิ่งมาทักเพื่อนสาวผมฟ้าที่นั่งหน้าเซ็งอยู่บนโซฟาในห้องซ้อม

“อืม เลน” มิกุพยักหน้ารับ

“เป็นอะไรล่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า” เลนถาม

“คือ… ช่วงนี้เขาจะจัดบูธโดจินวายกัน แล้วฉันยังคิดเรื่องที่จะเข้าประกวดไม่ได้เลย นายช่วยไปหาพล็อตมาให้หน่อยสิ” มิกุเข้าเรื่อง

“พล็อตเหรอ ทำไมเธอไม่เอาสองคนนั้นมาล่ะ สนิทกันแท้ๆ” เลนว่า มิกุทำหน้างงไปพักหนึ่ง ก่อนจะร้องอ๋อ ขึ้นมาดังๆ

“รินกับลาพิสสินะ?” เธอถาม

“ใช่ รายได้หารครึ่ง โอเคปะ?” เลนเสนอ

“ตกลง แต่นายต้องมาช่วยบรรยายนะ” มิกุต่อรอง

“ก็ได้ เธอวาดไปละกัน ว่าแต่แผนล่ะ เอาไง” เลนถาม

“คืองี้…” มิกุกระซิบ ‘แผน’ ให้เลนฟัง

“หา ให้ฉันเอากล้องไปแอบถ่าย แล้วก็อัดมาให้เธอเนี่ยนะ” เลนตาลุกวาว

“ได้มั้ยล่ะ?” มิกุถาม

“แหงอยู่แล้ว งานแอบถ่ายมันของถนัดฉัน” เลนหมุนตัวสามตลบ แล้วหายออกไปจากห้องซ้อมทันที แต่ไม่ลืมหันมาพูดทิ้งท้ายว่า

“เอาคู่พี่เลนกะกับพี่เมอร์ลี่ด้วยมั้ย”

“ได้ก็ดี ฉันชอบ ฮิ้วววว” มิกุผิวปากอย่างอารมณ์ดี

คืนนั้น เลนไปแอบซุ่มอยู่ตรงหน้าต่างห้องของเมอร์ลี่

 

“come here my camera!” เขากระซิบเรียกกล้องคู่ใจออกมาจากกระเป๋า

“อ๊า..อา..เลนกะ..” เสียงครางหวานหูดังขึ้น

“อ่า..เธอทำได้ดีมากเมอร์ลี่” เสียงกระซิบของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง

“...” มีเสียงที่ไม่สามารถอธิบายได้ดังขึ้นในโสตประสาทของเด็กหนุ่ม มันทำให้เขาหน้าร้อนฉ่าขึ้นวูบหนึ่ง

“ทำอะไรน่ะ เลน” เสียงของเด็กสาวกระซิบจากด้านหลัง พร้อมกับแรงสะกิดเบาๆ ทำให้เขาสะดุ้ง เกือบจะปล่อยมือจากกล้องสุดเลิฟ (?) ลงกับพื้น

“มะ... มิกุเองหรอ” เขาถามอย่างโล่งอก

“ใช่ ทำอะไรน่ะ” เธอถาม

“ชี่ เบาๆหน่อย เดี๋ยวพวกพี่เขารู้ตัว” เด็กหนุ่มกระซิบเสียงแผ่ว

“อ้อ ฉันก็นึกแล้วเชียวว่าต้องมีอะไรวายๆ เกิดขึ้นแน่ๆ”

ว่าแล้วสองหนุ่มสาวผู้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน (ผัวะ!) เอ่อ..ผู้สนใจความลับของรุ่นพี่ร่วมสังกัดก็ถ่ายทอดความลับ (วายๆ) ให้กันฟัง

“อื้มๆ งั้นเอาคู่พี่เลนกะกับพี่เมอร์ลี่ก่อนนะ นายกลับห้องไปก่อนเถอะ เดี๋ยวโดนจับได้” มิกุพูด

“อื้ม ฉันไปนะ เธอก็ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันเอามาให้”

 

***

 

เลนเดินกลับห้องไปพร้อมกับกล้อง แต่ก่อนไปนั้น เขาหยิบกระจกใสแผ่นหนึ่งออกมาแปะไว้ที่หน้าต่างห้องของหญิงสาวทั้งสอง แล้วให้มันส่งสัญญาณมาที่กล้องของเขา (ชั่วมาก)

เมื่อกลับไปถึงห้อง เขาก็รอรับสัญญาณจากกระจกอย่างใจจดใจจ่อ (เพื่อ?)

“อา… เมอร์ลี่ ฉัน รัก… เธอนะ” เสียงเครือของเลนกะพูดคำรักกับหญิงสาวผมม่วงใต้ร่าง

“ฉันก็... เหมือนกัน อะ… อา” เสียงครางของเมอร์ลี่นั้นดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันกลับเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ ทำให้คนฟังแทบคลั่ง (?)

“เอ่อ... พี่เลนครับ” เด็กหนุ่มหน้าหวานผู้ซึ่งเป็นรูมเมดของเลนเอ่ยเรียกคนที่กำลังนั่งดูคลิปอย่างหวาดๆ

“พี่เลน…” ปิโกะเอ่ยเรียกอีกครั้ง

“อ๊า” เสียงสุดท้ายของเมอร์ลี่ทำให้เลนสติแตก เขาโยนกล้องทิ้งลงพื้น  มันก็กลายเป็นกล้องถ่ายรูปธรรมดาเด็กหนุ่มหันมาหารูมเมดของเขาที่ยังคงทำหน้าเอ๋อ

“ปิ~โกะ~” เลนพูดเสียงยานคาง แล้วส่งยิ้มสยอง (หรือหื่นดี) มาให้ปิโกะ ที่กำลังตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“อึ๋ย” หนุ่มน้อยขนลุก เขายังไม่ทันจะปริปากถาม เลนก็กระโดดเข้าหาอย่างรวดเร็ว

“ว้ากกกก” ปิโกะร้องลั่น ชุดสีเขียวที่สวมอยู่ถูกปลดออกอย่างช้าๆ

“พร้อมนะ ปิโกะ” เลนพูดพลางกดจูบหนักๆ ลงบนริมฝีปากบางของร่างเล็ก บัดนี้สติของเด็กหนุ่มเริ่มจะหลุดลอยไปเสียแล้ว

ฉันแค่ลองขบเล่นดูเบาเบา

เพียงพอให้เธอรับรู้ความเจ็บปวด จนในที่สุด ของเหลวนั้น ก็เริ่มไหลและเปรอะเปื้อนไปทั่ว

เริ่มมันตั้งแต่ปลายเท้าเธอขึ้นมา

รุกล้ำ จนสั่นสะท้านไปทั้งกาย

ต้องยอมแพ้ให้กับรสสัมผัส ทั้งกายและใจที่แทบทนไม่ไหว

 

 

***

 

ห้องของเมอร์ลี่ หลังจากที่เลนสติแตกโยนกล้องทิ้ง กระจกใสที่ติดกับหน้าต่างก็หลุดออกมา (ก็ไม่มีแหล่งพลังงานนิ) เราจะขอข้ามคู่ที่กอดกันนัวเนียอยู่กลางห้องไป เพราะไม่มีใครอยากดู งอนดีมั้ยเนี่ย?

 

***

 

กลับมาที่ห้องของเลน กล้องที่อยู่บนพื้นตะแคงข้างไปโดนปุ่มชัตเตอร์ มันสามารถจับภาพของเลนที่กำลังคร่อมร่างของปิโกะไว้ได้อย่างชัดเจน

ดูดนิ้วตัวเอง พลางฝืนทนกับสัมผัส

ที่ฉันต้องการ เป็นแค่ฝัน...

 

 

ท่าทีเหล่านั้นฉันไม่เคยต้องการ

หยิ่งผยองอะไรนั้น มันก็เป็นแค่ Pride

แค่กฎเกณฑ์ของโลกแสนไร้สาระ

บอกตรงๆเลยว่า มันช่างเปล่าประโยชน์

สิ่งที่พวกเธอซ่อนไว้มันเรียกว่า style

ปล่อยออกมาซะสิ ใช้ให้หมด dive

ฉันกำลังคอยคาดหวังอยู่รู้ไหม

ต้องขอบคุนจริงๆที่ไม่ยอมพลาดส่งยิ้มนั้น smile

กล้องถ่ายไปเรื่อยๆ พร้อมๆกับคนทั้งสองคู่ที่กำลังดำเนินกิจกรรมเดียวกัน..

 

There are just you and me in this place

So what are you waiting for? Let's have some fun together, Darling

ที่เหลือ คุณผู้อ่านจินตนาการกันเองแล้วกันนะครับ หึๆๆ //เลน

 

รุ่งเช้า..

มิกุมานั่งรอเลนอยู่ที่โซฟาในห้องซ้อมตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้า (อะไรจะขนาดน้าน)

“นายเลน~ มัวทำอะไรอยู่ย้า มาช้าเดี๋ยวตัดเงินซะนี่” เธอพึมพำ ยังพูดไม่ทันจบ หุ้นส่วนตัวดีก็พุ่งพรวดมานั่งแปะอยู่ข้างๆ

“อ่า..โทษที วันนี้ตื่นสายไปหน่อย (เพราะ?) ยังไม่ได้ดูเลย (เหรอ?)”

“มาช้านะ ฉันควรตัดเงินนายดีมั้ยเนี่ย?” มิกุแหย่

“ม่ายอาวน้า” เลนตอบทันควัน

“อ่าๆ งั้นส่งมาให้ฉันเลย” มิกุพูด

“รับทราบคร้าบ” เลนตอบแล้วจัดการส่งคลิปเข้าไลน์มิกุทันที โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้สนใจเลยว่า ยังมีรูมเมดผู้น่าสงสาร (?) เดินมานั่งตรงข้ามด้วยสภาพอ่อนระโหยโรยแรงเต็มที

‘ฮึ..พี่เลน ทำไม..ฮึ ถึงทำแบบนี้ แต่มันก็..รู้สึกดีนะ ว้าย นี่ผมคิดอะไรเนี่ย’ ปิโกะคิดในใจ

“ทำไมวันนี้ ปิโกะมีท่าทางแปลกๆอะ” ใครคนหนึ่งสงสัย

“นั่นสิคงไม่ได้ไปทำอะไรให้เลนคลั่งหรอกนะ”

“จะบ้าเหรอเลนน่ะนะ?” เสียงซุบซิบของทีมงานดังไม่หยุด แต่คนที่ถูกนินทากลับเมินมันไปหน้าตาเฉย

เมอร์ลี่และเลนกะเดินเข้ามาในห้องด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากปิโกะนัก แต่เลนกะดูเหมือนจะสดชื่นกว่านิดหนึ่ง (เพราะ?)

หนึ่งวันผ่านไป ไวเพราะแรงจิ้น เอ๊ย แรงแต่ง

มิกุเข้าไปนั่งอยู่ในห้องคอมที่ล็อกประตูเรียบร้อยมิดชิด (เพื่อ?)  รังสีวายแผ่ออกมาจากร่างกาย เธอก๊อปปี้วิดีโอจากไลน์ที่เลนส่งให้เมื่อเช้าเข้าแฮนดี้ไดรส์แล้วเสียบเข้าเครื่องทันที ภาพวายในจอรุนแรงและเร้าใจมากจนเธอละสายตาไม่ได้ เส้นผมสีเหลืองและม่วงเกี่ยวกระหวัดกันวุ่นวายอยู่ในจอ แต่พอถึงฉากไคลแม็กภาพกลับกระตุกซะนี่

“นายเลน ทำไมถ่ายกระตุกล่ะ เดี๋ยวตัดเงิน... เอ๊ะ?”

จู่ๆ ภาพก็ตัดไปเป็นอีกฉากหนึ่ง ตอนแรกเธอไม่เห็นว่าหุ้นส่วนของเธอทำอะไรอยู่ แต่พอมองดีๆ..

เฮ้ย! นั่นมัน…

ปิโกะ!?

“อา... พี่เลน… อย่า!… หยุดนะ! อ๊า!” ปิโกะร้องด้วยความเสียวซ่าน บัดนี้ เด็กหนุ่มผมเหลืองไล้เลียลงมาที่แผ่นอกและหน้าท้องแบนราบของคนใต้ร่าง

 

ลมหายใจเราเริ่มหลอมรวมกัน

อารมมัน เริ่มพล่านไปทั้งกาย

อกจวนจะระเบิดอยู่แล้ว เพราะร่างกายที่ตื่นตัว

 

ค่อยๆถอดเสื้อออกซะ นะ

ช่วยฉีกออกให้ดีๆหน่อย ได้ไหมละ

ทำให้เบาๆมือหน่อย และอย่ามัวลังเลเลยนะ Darling

 

 

“เลน… ฉันบอกให้นายถ่ายพี่เมอร์ลี่กับเลนกะ แต่นายดันถ่ายตัวเอง... หึๆ ได้!”

มิกุยิ้มเหี้ยม ความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาในหัวของเด็กสาว เธอหยิบกระดาษและปากการ่างภาพโดจินทันที มือที่จับปากกาวาดไปมาบนกระดาษไปไวพอๆกับสมองที่แล่นอย่างรวดเร็ว

 

***

 

วันจัดบูธ เลนเดินหาโดจินที่มิกุบอกว่าเธอวาดจากวิดีโอที่เขาส่งให้ แม้เจ้าตัวจะย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ต้องดูก็ได้ (ให้ดูก็บ้าแล้ว) แล้วเขาก็เจอ…

เด็กหนุ่มไม่รอช้า เขารีบเดินเข้าไปหยิบโดจินมาอ่านทันที

โดจินเล่มนี้สามารถอ่านได้จากขวาไปซ้ายและซ้ายไปขวา พูดง่ายๆก็คือ มี2เรื่องในเล่นเดียวนั่นเอง

เลนอ่านผ่านๆ ก็พบว่าเหมือนกับวิดีโอที่เขาส่งให้มิกุจริงๆ แต่..

‘เอ๊ะ อีกคู่นี่มันอะไร เราถ่ายมาแค่คู่พี่เลนกะนี่ ตายละ ทีนี้ก็มีตัวหารเพิ่มอ่ะดิ’ เขาพึมพำ และกลายเป็นดาร์คเลนภาคกระหายเงินซะงั้น (?) เลนอ่านต่อก็ต้องตกใจ เพราะ..

ทำไม ฉากวายเหมือนของเราเลยล่ะ (แกจำ ท่า ได้ด้วยเรอะ?) เขาหยิบกล้องสุดเลิฟ (น้อยกว่าปิโกะ) ออกมาเปิดหาวิดีโออันนั้นทันที

เหมือนกันเป๊ะเลย...

เลนดูไปเรื่อยๆ แล้วเขาก็ต้องตกใจกับภาพตอนท้าย

นั่นมัน... ฉันนี่นา ฉันนี่นะ กับ... ปิโกะ!?!

ใบหน้าหล่อหวานค่อยๆแดงเรื่อขึ้นทีละน้อย เขาหันไปอ่านโดจินในมืออีกครั้ง ใบหน้าก็ค่อยๆ แดงเข้มจนกลายเป็นแดงจัด แล้วมันก็ซีดลงไปทันที เมื่อรู้ว่า..โดนยัยเพื่อนจอมแสบแกล้งซะแล้ว

เลนยืนหน้าซีดตัวสั่นท่ามกลางคนที่มามุงดูหนังสือ และส่วนหนึ่งก็หันมามองเขาด้วย ฉับพลัน หูเจ้ากรรมก็ได้ยินเสียงสนทนาดังอยู่ใกล้ๆ

“ว้าว นี่ไง วิดีโอที่มิกุบอกไว้ท้ายเล่ม”

“ไหนๆ อ๋อเห็นและ โวคัลลอยด์สตูดิโอขอจัดงานประมูล!”

พริบตานั้นเอง เวทีประมูลจากไหนไม่รู้ก็มาตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า โดยมีเลนที่หน้าซีดตัวสั่นยืนก้มหน้าอยู่ด้านบน

“เมอร์ลี่เลนกะให้ 800” (ลงทุนจัง)

“โวคายูริให้ 2000” (นี่ก็ใช่ย่อยนะ)

“โวคาวายทุ่มสุดตัว!”

ขณะเดียวกัน มิกุกำลังนั่งหัวเราะอยู่ในมุมมืด

“กร๊ากกกกก ยอดขายถล่มทลาย ขายดีเทน้ำเทท่า ฮ่าๆๆๆ สะจาย โฮะๆๆ”

 

…

 

After the Doujin end is..love.

After the Doujin end is..sex (?)

And after the Doujin end is… moneys in Miku’s pocket.

 

(ติดตามตอนต่อไป)