9 Unexpected score แต้มที่สองของคืนนี้

ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงกรน มันไม่ได้ดังจนน่ารำคาญแต่ก็ดังพอจะทำให้คนที่ยังกังวลใจกับเหตุการณ์อย่างผมตื่นขึ้นมาได้

ไฟสีส้มสลัวในห้องสุดหรูทำให้ผมเห็นร่างเจฟที่นอนกรนอยู่ข้างๆ เขาเปลือยเปล่า โชว์ร่างกายหนาแน่นอย่างเต็มที่ อวัยวะที่เคยแข็งเกร็งหดตัวอยู่หว่างขาที่เต็มไปด้วยขน ผมเพิ่งได้รับรู้ถึงความร้ายกาจของมันไปเมื่อหัวค่ำที่ผ่านมาและยังรู้สึกถึงความเจ็บปวดเล็กน้อย ตอนขยับร่างกาย เมื่อหัวค่ำเจฟคงไปอาบน้ำแล้วก็กลับมานอนโดยไม่หาเสื้อผ้าสวม ผมเองก็เช่นกัน

ความเย็นภายในห้องทำให้ผมอยากสวมเสื้อผ้า ผมจึงเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น พบกางเกงตัวเล็กและเสื้อตกอยู่ข้างโซฟา เมื่อหยิบขึ้นมาก็พบว่าเสื้อมีคราบเปื้อน มันคือคราบน้ำขาวขุ่นที่ผมหลั่งใส่โซฟานั่นเอง

ผมสวมกางเกงซึ่งมันไม่พอที่จะปิดกั้นความเย็นของห้องได้ จึงตัดสินใจเดินกลับห้องประชุม ห้องนั้นน่าจะยังมีเสื้อผ้ามากพอสำหรับผม

 

 

ห้องประชุมสว่างกว่าห้องเจฟ ผมจำไม่ได้ว่าผมเปิดไฟไว้หรือเปล่า แต่ช่างมันเถอะ! ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและรื้อค้นอย่างลวกๆ ในตอนที่มีเสียงดังเข้ามา

“คุณหายไปไหนมา? เพิร์ท” เสียงนี้... ฮวน ซินะ ถ้าเดาไม่ผิดเขาคงลงมาหลายรอบแล้ว

“ไปตรวจอาการของคุณเจฟน่ะครับ” ผมไม่ได้โกหก เพียงแต่ยังไม่ได้บอกรายละเอียดหลังจากนั้น

"เหรอครับ? " เขาถามต่อ "คุณตรวจเขา หรือว่าเขาตรวจคุณล่ะ? " ประเด็นเริ่มร้อนขึ้นกว่าที่ผมคาดไว้

 

ผมกำลังสงสัยว่าฮวนหาเรื่องจับผิดเจฟ หรือว่าจริงๆ แล้วเขากำลังหาเรื่องจับผิดผมกันแน่

 

“ทำไมคุณถึงอยากอยู่ใกล้คนอันตราย?” เสียงพูดของเขาใกล้กว่าเก่า ผมจึงเลิกหาเสื้อและปิดประตูตู้

 

 

ฮวนสวมเสื้อแจ็คเก็ตกับกางเกงขาสั้น เขาคงขึ้นไปปฏิบัติหน้าที่เหมือนเดิม เพียงแต่ไม่ได้สวมยูนิฟอร์ม ตอนนี้เขามายืนข้างๆ ตู้และมองผมอย่างไม่พอใจ

ผมคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่จู่ก็เดินประชิดตัวเขา ผมไม่แน่ใจความคิดตัวเองว่าต้องการแบบนี้หรือเปล่า แต่ก็ไม่ได้ห้ามตัวเองเช่นกัน

“แล้วคุณล่ะ?” ผมเงยหน้ามองเขา “คุณอันตรายไหม?”

“ผมจะไม่ทำอะไรให้คุณต้องเจ็บตัว” ตาสีเขียวเข้มจ้องกลับมาอย่างจริงจัง

“ถึงแม้ว่าผมจะขอเหรอครับ”

 

ผมเอื้อมมือไปจับซิปเปอร์ของแจ็คเก็ตและดึงลง แผงอกสีเข้มเผยออกมาทันที ฮวนดูตกใจเล็กน้อย เขากำลังแกะมือของผมออกจากซิปเปอร์ ผมจึงใช้มือข้างที่ว่างวางตรงเป้ากางเกงของเขา เขาปล่อยลมหายใจออกมาสั้นๆ และปัดป้อง แต่ไม่ได้ถอยหนี

ไม่ว่าจะเป็นแผงออกหนาที่ถูกเปิดโชว์ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อ กางเกงขาสั้นที่เริ่มรั้งตุง หรือว่าใบหน้าที่กำลังจ้องมองอย่างสงสัย มันทำให้ผมอยากจัดการชายคนนี้เหลือเกิน

 

“คุณแอบดูผมอาบน้ำ เห็นผมจนหมดทั้งตัว” ผมไล้นิ้วไปตามเป้าที่เริ่มนูน “ขอผมดูคุณบ้างได้ไหม?” ผมดันเขาให้ถอยหลังไปจนชิดพนักพิงโซฟาที่ตั้งกลางห้อง เขาไม่ขัดขืนแต่จ้องมองผมไม่วางตา

 

 

เขากึ่งยืนกึ่งนั่งบนพนักพิง ผมแหวกแจ็คเก็ตออกและวางมือลงบนแผงอกของเขา กล้ามเนื้อแข็งแกร่งทำให้ผมพึงพอใจ ผมลากต่ำลงมาที่หน้าท้องและสอดนิ้วเข้าไปในขอบกางเกง นิ้วมือผมสัมผัสกับของกางเกงในของเขา

 

“คุณยังไม่พร้อมหรอก” เขาพูดเบาๆ ตาสีเขียวเข้มจ้องผมจริงจัง

 

ผมคิดว่าผมโดนท้าทาย ผมจึงมองหน้าเขากลับและพยายามมองหาอะไรก็ตามที่เป็นสัญญาณบอกว่าเขาท้าทายผมอยู่ แต่ก็ไม่เจอ แล้วคำว่า 'ไม่พร้อม' ของเขาหมายความว่าอะไร

มือผมแกะกระดุมกางเกงขาสั้นซึ่งมันก็ยอมหลุดออกง่ายๆ หลังจากผมแหวกเป้ากางเกงออกจากกันผมก็นั่งลง หน้าของผมอยู่ในระดับเดียวกับเกงเกงในสีเข้มที่กำลังบวมขึ้น

 

อวัยวะที่กำลังขยายตัวอยู่ในกางเกงในสีเข้ม แสดงความแข็งแกร่งอย่างเต็มที่ด้วยการยกตัวขึ้นจนเป้ากางเกงในวาดเป็นรูปโค้งเหมือนสะพาน เขาคงอึดอัดอยู่เหมือนกัน

ผมใช้จมูกดุนเบาๆ มันขยับขยายกินพื้นที่ไปทางขวาก่อนจะพาดลำตั้งขึ้น มือของผมก็เกาะกุมหน้าท้องแกร่งและลูบไล้ไม่หยุด

 

“อืมมมม” ฮวนพยายามขบกรามแน่นไม่ให้เสียงครวญครางเล็ดลอดออกมาอย่างยากเย็น

 

สิ่งที่ผมเดาไว้ผิดไปอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่เห็นครั้งแรกผมคิดว่าผมกะขนาดและความยาวของเขาได้หมดแล้ว แต่ทันทีมันโผล่พ้นขอบกางเกงในออกมา ผมก็รู้ว่าผมคงจัดการมันยากกว่าที่คิด

 

“ผมไม่คิดว่าคุณจะไหวนะ เพิร์ท” เขาเตือนผมอีกครั้ง ผมจึงละสายตาขึ้นไปมองก่อนจะลุกขึ้นยืน

“คุณพูดถูก ฮวน” ผมพูดกับเขา ถ้าผมยอมให้ฮวนบุกรุกตอนนี้ วันนี้ผมคงต้องพักแบบจริงจัง ซึ่งผมไม่มีเวลามากพอ “แต่…คุณจะยอมกลับขึ้นไปข้างบนแบบนี้น่ะเหรอครับ?”

 

เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง สายตาสีเขียวเข้มมองปากผมที่กำลังเม้มเบาๆ

“ช่วยผมหน่อย” เขาเอ่ยออกมาในที่สุด

 

 

 

ฮวนเกร็งร่างกายจนขาของเขาเหยียดตรง มือแข็งกร้าวขยุ้มเบาะเหมือนหาที่ยึด ในที่สุดเอวที่ขยับขึ้นลงก็หยุดค้างปล่อยให้อวัยวะที่แข็งเกร็งกระดกตัวอยู่ในปากของผม จนแล้วจนรอดผมก็ไม่สามารถครอบครองความแข็งแกร่งนี้ได้หมด

 

“มัน...ยอดมาก” เขาหอบหนักหน่วง “ฟู่ววว” และยกมือขึ้นปาดหน้าผาก

 

ผมเช็ดปากด้วยหลังมือและค่อยๆ ลุกขึ้น เขามองหน้าผมและยิ้ม ผมเพิ่งเคยเห็นเขายิ้ม มันดูแปลกตา บางทีใบหน้าถมีงทึงอาจจะเหมาะกับเขากว่าใบหน้ายิ้มแย้มก็ได้

 

“ไปบ้วนเถอะ” เขาแนะนำผมและดึงไปทางห้องน้ำ ผมจึงมองเขากลับและเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ไปบ้วนทิ้งได้แล้วครับ” เขายังพยายามคะยั้นคะยออยู่ ผมแกล้งทำเป็นกลืนอะไรบางอย่างลงคอ เขาตาโตและจ้องมองอย่างสงสัย

“คุณอยากให้ผมบ้วนอะไรทิ้งครับ?” ผมถามเขากลับและยิ้ม

 

เขาผิวปากเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาจูบผม มันเป็นจูบที่ธรรมดามากๆ เปิดปากสัมผัสกันเล็กน้อย ไม่มีการสอดลิ้น แต่ผมกลับรู้สึกประทับใจ

 

“ผมเสียท่าคุณจนได้ เพิร์ท” เขาสารภาพ “ผมพยายามจะอดทนที่จะไม่แตะต้องคุณ แต่ไม่ไหวจริงๆ”

“คุณเรียกผมว่า ‘หนุ่มน้อยของผม’ คุณรู้ตัวไหม?” ผมถามเขา คำๆ นี้เป็นคำที่ผมไม่เคยถูกเรียกมาก่อน

“รู้ซิครับ” เขาจับผมหันหลังและสวมกอด “คุณเด็กกว่าผมตั้งเอยะ ก็ต้องเรียกว่าหนุ่มน้อยซิ”

“คุณอายุเท่าไรครับ? ฮวน” ผมเอียงหน้าถามเขา

“สี่สิบเก้าครับ”

“อ๊ะ!! แก่กว่าพ่อผมอีก” ผมอุทาน แต่มันคงดังเกินไป

“คุณจึงเป็นหนุ่มน้อยในสายตาผมไง” เขาตอบเบาๆ และรีบพูดต่อ “ผมรู้ตัวว่าผมแก่แล้ว ผมจะไม่วุ่นวายกับคุณหรอกนะ”

 

ผมยิ้มกับตัวเอง ฮวนเป็นคนที่น่านับถือ ในขณะเดียวกันก็น่าครอบครอง

 

“คุณอยากเป็นพ่อผมไหมครับ ฮวน?” ผมถามเขา เด็กหนุ่มในกระจกบานใหญ่กำลังอมยิ้ม

“แต่...” เขาอึกอัก “เราเพิ่งทำ… พ่อลูกไม่ควรทำแบบนั้น” เขาแกว่งมือไปมา “คุณก็รู้นี่”

“นั่นสิ เนอะ” ผมหันกลับไปมองหน้าเขาและยิ้ม แต่เขามองผมด้วยใบหน้าที่สงสัยอย่างเห็นได้ชัด

 

+-------------------------------------------+

เพิ่มคำติชมด้านล่างได้เลย ขอบคุณล่วงหน้าครับ