กล่องเวลา 1: รถพยาบาล

เสียงเรียกเข้าเมสเซนเจอร์ดังขึ้น ขณะที่เม้งเหม่งกำลังนั่งเล่นโน้ตบุ๊กอยู่ในห้องนอนตนเองอย่างเพลิดเพลิน

เธอทราบดี คนที่มักโทรเมสเซนเจอร์หาเวลาเย็นแบบนี้เป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจาก ฟูฟ่อง เพื่อนรักอีกคนหนึ่งซึ่งตอนนี้ได้งานทำอยู่ต่างจังหวัด พวกเธอแทบจะคุยกันทุกวัน ถ้าใครคนใดไม่เพลียกับภารกิจของตนมากจนสลบไปเสียก่อน

“โผล่หัวมาได้แล้วหรือยะ” เม้งเหม่งเอ่ยทักทายตามประสา

[อ้อ...แกยังมีชีวิตอยู่หรือ] ฟูฟ่องก็สวนกลับมาไม่ยอมกัน

ถ้าใครไม่รู้จักธรรมดาความสนิทของสองสาวดี มาได้ยินคำสนทนานี้เข้า อาจเข้าใจผิดได้ว่า

เม้งเหม่งและฟูฟ่องกำลังเขม่นกันอยู่ ทั้งที่ความจริง ทั้งคู่แค่ชอบแกล้งพูดจิกกัดกันเล่นแบบนี้ประจำเท่านั้น

ขณะพวกเธอทักทายกันไปไม่กี่คำ เสียงแผดของรถพยาบาลก็ดังแทรกเข้ามาในสาย

เม้งเหม่งได้ยินจึงอดทักไม่ได้

“เสียงรถพยาบาลหรือ?”

[อ๋อ...ใช่ เขามารับแกน่ะสิ...]

ฟูฟ่องสบโอกาสก็แกล้งแหย่เพื่อนรักปลายสายทันที

เม้งเหม่งรู้อย่างนั้นจึงพยายามคิดหาวิธีแก้เผ็ดแกล้งอีกฝ่ายบ้าง ทว่าฟูฟ่องก็เสริมต่อ

"เขามารับแก เพราะเห็นว่าแกบ้า ๆ เพี้ยน ๆ ไง แกหนีออกจากโรงพยาบาลมาใช่มะ เนี่ย เขามารับแกแล้ว"

อีกฝ่ายตอกย้ำด้วยความสนุกสนาน

ชั่ววินาทีนั้น ระหว่างที่เม้งเหม่งกำลังคิดอยู่ว่าจะโต้กลับเพื่อนรักไปอย่างไรดี บางอย่างก็ปิ๊ง

ขึ้นมาในหัว ก่อนริมฝีปากของเธอจะแสยะออกเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางย้อนกลับว่า

“แล้วตอนนี้รถพยาบาลอยู่ที่ไหนล่ะ”

[หน้าหอฉันน่ะสิ] ฟูฟ่องหลุดปากออกมาโดยไม่ทันระวัง ก่อนจะนึกขึ้นได้!

“อ๋อ...คิก ๆๆ ถ้างั้นรถพยาบาลไม่น่ามารับฉันนะ เพราะตอนนี้รถอยู่ที่หอแกแน่ะ คิดเอาว่ามีเปอร์เซ็นต์มารับใครมากกว่า”

พูดจบ รอยยิ้มผู้ชนะผุดพรายบนใบหน้าเม้งเหม่งทันที ขณะปลายสายอีกด้านได้แต่กำหมัดเจ็บใจที่ตนพลาดท่าเข้าจนได้