เจ้าด้องแด้ง : บทที่ 02

อยู่มาวันหนึ่ง เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

“อู้แว อู้แว ๆๆๆ”

”โฮ้ง ๆ แฮ้ ๆ”

มันเป็นเสียงร้องสั้นของเด็กเหมือนกำลังตกใจกลัวอะไร หลังจากนั้นก็เป็นเสียงสุนัขกำลังคำรามเหมือนกับว่ามันกำลังจะต่อสู้กับอะไร

ผู้เป็นแม่ที่กำลังตากผ้าอยู่หลังบ้านเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องพร้อมกับเสียงสุนัข เธอตกใจกลัวมากรีบทิ้งผ้าที่กำลังตากรีบวิ่งไปหน้าบ้าน ก่อนวิ่งออกไป เธอคว้าได้สากกะเบือติดมือไปด้วย เพราะความเป็นห่วงลูก หากเธอเจอเจ้าหมา เธอจะฟาดมันให้ตาย เพราะมันกล้าทำร้ายลูกหัวแก้วหัวแหวนของเธอ

“ฉันไม่น่าทิ้งให้ลูกชายของฉันอยู่กับเจ้าหมาตัวนั้นเลย มันเลี้ยงไม่เชื่อง มันทำร้ายลูกของฉัน ฉันไม่น่าเก็บมันมาเลี้ยงเลย” เธอคิดไปด้วยความเสียใจ

เมื่อหญิงสาวผู้เป็นแม่ออกมาหน้าบ้าน เธอมองไปยังเปลของลูกชาย ที่เธอเห็นนั้นคือเลือดที่หยดจากเปลของลูกชาย และเป็นจุดจุดไปหาเจ้าสุนัข เลือดที่ยังติดอยู่ปากเจ้าสุนัข ก็กำลังหยดลงพื้นดิน

ด้วยความเป็นห่วงลูก เธอได้ขว้างสากกะเบือออกไป จากความโกรธของแม่ที่เป็นห่วงลูกสากกระเบือได้ลอยฟาดเข้าขาเจ้าด้องแด้งอย่างจัง

“เอ๋ง เอ๋ง ๆๆ “ เสียงสุนัขร้องลั่นพร้อมกับกระโดดออกไป มีบางอย่างล้นออกจากปากของมัน มันกระโดดไป พร้อมกับหกล้ม อนิจจาขาหน้าด้านซ้ายของมันหัก มันทั้งวิ่งทั้งกระโดด ทั้งยกขาที่หัก มันไม่รู้ว่าทำไมนายหญิงของมันถึงทำร้ายมัน

“ ลูกแม่เป็นอะไรหรือเปล่า เอ๊ะ! นี่มัน” เธอวิ่งมาดูลูกของเธอด้วยความเป็นห่วง เธอมองไปยังลูกชายของเธอแต่สิ่งที่เธอเห็นอยู่นั้น คือซากงูที่ไร้หัว กองอยู่ผ้าที่คุมตัวลูกชายเอาไว้

สิ่งที่เธอคิดกับสิ่งที่เธอเห็นมันแตกต่างกัน เธอมองไปยังที่ที่เคยมีเจ้าหมาอยู่ เธอเห็นแล้ว เธอเห็นสิ่งที่กระเด็นออกจากปากของมัน นั่นคือหัวของงู มันทำให้เธอทั้งดีใจและเสียใจ

เธอดีใจที่เก็บมันมาเลี้ยง มันช่วยชีวิตลูกชายของเธอ แต่เธอเสียใจที่ได้ทำร้ายมันลงไป

“ ฉันน่าจะคิดให้ดีเสียก่อน ฉันรู้สึกผิดมากๆฉันรู้ว่านิสัยมันเป็นยังไง ฉันไม่น่าด่วนตัดสินใจเลย ฉันขอโทษ ด้องแด้ง” เธอได้แต่พูดแล้วก็กอดลูกชายเอาไว้ เธอปลอบลูกชายที่กำลังร้องไห้เพราะตกใจเสียงสุนัข

ส่วนสายตาของเธอก็มองหาเจ้าสุนัขตัวนั้น แต่ก็ไม่พบ เธอไม่รู้ว่ามันไปไหน เธอเรียกหลายรอบก็ไม่เห็นมันมา เธอได้แค่เก็บความเสียใจเอาไว้เพียงลำพัง

กล่าวถึงเจ้าด้องแด้ง หลังจากที่มันวิ่งหนีนายหญิงของมัน มันก็ได้มาอยู่ในท่อน้ำข้างบ้าน มันใช้ลิ้นของมันเลียขาที่หัก ทุกครั้งที่เลียมันสะดุ้งตลอด เพราะเกิดความเจ็บปวด

น้ำตาของมันไหลด้วยความเจ็บปวดมันไม่รู้ว่าทำไม เจ้านายของมันถึงทำกับมันแบบนี้ มันได้ยินเสียงนายหญิงของมันร้องเรียกหามัน แต่มันก็ไม่กล้าออกไปเพราะกลัวโดนทำร้ายอีก

มันไม่รู้ว่าทำไมชีวิตของมันถึงเป็นแบบนี้ ต่อจากนี้มันไม่รู้จะไปไหน ที่อยู่ของมันคงจะเป็นกองขยะเช่นเดิม

ในเย็นของวันนั้นผู้เป็นภรรยาก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับสามีฟัง

“ น้องดา ที่น้องเล่ามาพี่ยิ่งสงสารเจ้าด้องแด้งยิ่งนัก ก่อนหน้านี้มันยังเดินกระโผกกระเผกอยู่เลย ในตอนนี้ขาซ้ายของมันหัก มันจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง ถ้ามันไปจากเราแล้วมันจะหากินยังไง หากปล่อยมันไปแบบนี้ ไม่รู้จะมีใครช่วยมันเหมือนเราหรือเปล่า ไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่จะไปตามหามัน” เขาทำหน้าเศร้าแล้วพูดกับภรรยาของเขา

“ พี่ชาติพี่ต้องหามันให้เจอนะ น้องเสียใจจริงๆ ที่ทำร้ายมัน หากพี่พามันกลับมาได้น้องจะพามันไปรักษา” เธอพูดขอร้องพร้อมกับมองหน้าผู้เป็นสามี

“ เอาล่ะเอาล่ะ น้องพาลูกเข้านอนได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะไปเตรียมของไว้ขายพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นะ” เขาพูดตัดพร้อมกับบอกภรรยาเพื่อตัดความกังวลของเธอ

“ ได้คะพี่” เธอตอบรับพร้อมกับอุ้มลูกชายเข้าห้องนอน

วันต่อมาหลังจากทั้งสองได้ขายผักเสร็จแล้ว ทั้งสองก็พาลูกออกตามหาเจ้าสุนัขที่ตัวเองได้เก็บมาเลี้ยง แต่หายังไงก็ไม่เจอร้องเรียกแล้วร้องเรียกอีก วันที่ 2 วันที่

3 จนผ่านมาสัปดาห์หนึ่ง ทั้งสองก็ตัดใจ ผ่านไปอีก 1 เดือน ทั้งสองคิดว่ามันคงไม่รอดแล้ว ทั้งสอง ได้ตักบาตรกรวดน้ำให้มัน อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้มัน หวังว่าภพภูมิข้างหน้ามันจะเกิดมาสมบูรณ์

เจ้าด้องแด้ง หลังจากที่มันขาหัก มันได้เดินกระโผกกระเผกกลับมายังกองขยะที่ที่มันเคยอยู่ที่ที่มันเคยหากิน มันคิดถึงแม่ พร้อมกับพี่น้องของมัน ตอนมันเกิดมา มันมีพี่น้องอยู่ด้วยกัน 5 ตัว รวมกับมันเป็นตัวที่ 6 ไม่นาน พี่น้องของมันก็โดนมนุษย์จับไปทีละตัว เหลือแต่มันกับแม่ของมัน วันสุดท้ายที่มันได้อยู่กับแม่ มันมองเห็นแม่กำลังคาบบางอย่างวิ่งมาหามัน แต่ว่าร่างกายที่ผ่ายผอมเห็นแม้กระทั่งกระดูก ร่างกายที่ไม่แข็งแรง พร้อมทั้งยังอ่อนล้า แม่ของมันได้วิ่งข้ามถนน แต่ก็มาไม่ถึงมัน มีรถยนต์คันใหญ่วิ่งด้วยความเร็วชนแม่ของมันกระเด็นตกน้ำไป มันได้แค่มองไปยังสายน้ำ รอแม่ของมันจะโผล่ขึ้นมา แต่ก็ไม่เห็น

มาวันนี้ มันได้นั่งมองไปยังแม่น้ำที่เคยมีแม่ของมันตกลงไป ขาซ้ายที่ยกค้างเอาไว้ยังเจ็บร้าว น้ำตาที่ไหลด้วยความคิดถึง อีกไม่นานมันคงจะตามแม่ของมันไป

ในโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน หากชีวิตที่เกิดมายังมีความผูกพันกัน วันหนึ่งก็จะหวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง

ต้นเดือนพฤษภาคมวันหนึ่ง สายฝนกำลังโปรยปราย อากาศจากร้อนอบอ้าวเป็นเย็นสบาย เวลาผ่านไป จากอากาศเย็นสบายกลายเป็นหนาว ใกล้ที่ทิ้งขยะมีสุนัขตัวหนึ่งสีของมันเป็นสีแดง นอนขดตัวอยู่ข้างถุงดำพร้อมกับอาการหนาวสั่น จมูกซีด มันกลับมาที่ที่เคยให้ชีวิตใหม่แก่มัน มันคิดถึงแม่ของมัน มันคิดถึงเจ้านายของมัน มันฝันว่าเจ้านายของมันกลับมารับมันไป

แต่พอตื่นขึ้นมามีเพียงสายฝนที่โปรยปรายพร้อมกับความหนาวเย็น วันนี้คงจะสิ้นสุดแล้วสินะ ชีวิตที่เป็นฝันร้าย สิ่งดี ๆ คงจะเป็นจริงไปไม่ได้ วันนี้แล้วที่มันจะไปอยู่กับแม่ของมัน