บทที่ 406 แผนสังหารคนทั้งเมือง

“หัวหน้า กองกำลังดีวายโซล 50,000 คนกำลังเคลื่อนทัพจากประตูทิศตะวันออกและทิศตะวันตกมุ่งหน้ามาทางพวกเราครับ” หน่วยสอดแนมรายงานไปยังฉงป้า

“ฉันกะอยู่แล้วว่าพวกมันจะต้องเล่นสกปรก แฟนทอมเอจนำกองกำลัง 50,000 คนไปโจมตีทางทิศตะวันตก เดี๋ยวฉันจะนำกองกำลังอีก 50,000 คนไปจนไปทางทิศตะวันออก ฉวยอู๋อี้คอยรักษาการอยู่ตรงกลาง ถ้ามีปัญหาอะไรให้รีบรายงานมาในทันที” ฉงป้าร้องคำรามอย่างดุร้าย

“ครับ/ค่ะ”

หลังจากสั่งการเสร็จฉงป้าก็โบกมือนำทัพ 50,000 คนตรงไปยังประตูทิศตะวันออก ซึ่งในตอนนั้นโซลออฟอีเทอนิตี้คิดว่าเขาจะนำทีมบุกโจมตีขนาบข้างกองกำลังของฉงป้าได้ง่าย ๆ แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะโจมตีสวนกลับมาโดยไม่ทันให้เขาได้ตั้งตัวแบบนี้

ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างดุเดือดจนถึงเที่ยงของอีกวัน เมื่อกองทัพของโซลออฟอีเทอนิตี้พ่ายแพ้บลัดไทแรนท์ก็นำกองกำลัง 100,000 คนเข้าไปแทนที่อย่างรวดเร็ว

ฝ่ายฉงป้าสูญเสียป้อมปราการของตัวเองไปแล้วพวกเขาจึงต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง และถึงแม้พวกเขาจะเหนื่อยล้ามากแค่ไหน แต่พวกเขาก็ยังคงปลดปล่อยความแข็งแกร่งออกมาได้อย่างต่อเนื่อง เหตุการณ์นี้มันจึงสร้างความวุ่นวายไปทั่วทั้งเมืองเซนต์กอลล์และไม่ว่าใครเดินไปที่ไหนของเมืองพวกเขาก็จะพบเห็นการต่อสู้ได้ทุกที่

เมื่อเวลาได้ล่วงเลยไปจนถึงตอนเย็นลูกน้องของบลัดไทแรนท์ที่สามารถสวมใส่อุปกรณ์ระดับทองเลเวล 30 ได้ก็ลดจำนวนลงไปเหลือเพียงแค่ 32,000 คน ขณะที่ผู้เล่นอีก 18,000 คนต้องเปลี่ยนไปใส่ชุดอุปกรณ์ระดับเงินเลเวล 20 แทน

“อุปกรณ์ระดับทองพวกนี้จะเอายังไงดีครับ ให้พวกเราเก็บกลับไปเลยไหม?” บลูสกายถาม

หวังเถิงคิดอยู่สักครู่ ก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“เก็บพวกมันเอาไว้ก่อน ฉงป้าน่าจะทนได้อีกไม่เกิน 2 วัน หลังจากที่เราเอาชนะพวกมันได้แล้วพวกเราจะมีเวลา 5 วันในการพาสมาชิกทั้งหมดกลับมามีเลเวล 30 อีกครั้ง”

“ถ้าเราเก็บอุปกรณ์กลับไปในตอนนี้พวกเขาก็จะเห็นว่าอุปกรณ์มันไม่ใช่ของพวกเขาตั้งแต่แรกแต่เป็นของยืมใช้ ครั้งหน้าที่มีการต่อสู้พวกเขาก็คงจะไม่เหลือกำลังใจในการสู้รบอีกต่อไปแล้ว”

ทุกคนต่างก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

—

ในขณะที่ฉงป้าและหวังเถิงกำลังปะทะกันอย่างดุเดือด ในอีกด้านหนึ่งร่างกายของพวกฮั่นชาก็กำลังเปล่งประกายแสงสีทองเป็นสัญญาณว่าพวกเขามีเลเวลเพิ่มขึ้นถึง 50

“เยี่ยมไปเลย ในที่สุดก็เลเวล 50 แล้ว” ฮั่นชาพูดอย่างตื่นเต้น

“เอาล่ะพวกเราไปที่ถ้ำอสูรโลหิตกันเถอะ” ลู่หยางกล่าวก่อนที่จะหยิบคถาวาร์ปพาทุกคนไปยังถ้ำอสูรโลหิต

ด้านในถ้ำมีเฟลชมาเธอร์เวิร์มอยู่เป็นจำนวนมากทำให้ในเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมง ลู่หยางและเด็ก ๆ อีก 12 คนก็สามารถจับเฟลชมาเธอร์เวิร์มได้คนละ 5 ตัว ทำให้ในตอนนี้พวกเขามีเฟลชมาเธอร์เวิร์มเพิ่มขึ้นมา 65 ตัว เมื่อรวมกับเฟลชมาเธอร์เวิร์มที่มีอยู่ในก่อนหน้านี้ มันก็หมายความว่าพวกเขามีเฟลชมาเธอร์เวิร์มอยู่ 80 ตัวแล้ว

หลังจากคูลดาวน์หมดลงชายหนุ่มก็หยิบคทาวาร์ปพาทุกคนเข้าไปภายในถ้ำนอกเมืองไจแอนท์ทาวน์ จากนั้นเขาก็หยิบใบเปลี่ยนอาชีพทั้ง 12 ใบออกมา

“ปล่อยเฟลชมาเธอร์เวิร์มเก็บเลเวลที่นี่แล้วพวกนายเอาใบรับรองนี้ไปเปลี่ยนอาชีพในเมืองเซนต์กอลล์ แต่จำเอาไว้ว่าระหว่างทางห้ามให้ใครพบเห็นอย่างเด็ดขาด”

“ได้ครับ/ค่ะ” พวกฮั่นชาตอบรับพร้อมกัน ก่อนที่พวกเขาจะใช้ม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตกลับไปยังเมืองเซนต์กอลล์

—

2 ชั่วโมงต่อมาเฟลชมาเธอร์เวิร์มทั้ง 65 ตัวก็มีเลเวลเพิ่มขึ้นเป็นเลเวล 7 ด้วยกันทั้งหมด ขณะที่พวกฮั่นชาก็ไปเรียนอาชีพเป็นอินวิสซิเบิลทีฟเรียบร้อยแล้วด้วยเหมือนกัน

หลังจากที่ทุกคนเปลี่ยนอาชีพกลับมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลู่หยางก็ได้นำคทาวาร์ปออกมาเพื่อพาทุกคนเทเลพอร์ตไปยังป้อมปราการคริมสัน

“ทุกคนรออยู่ที่นี่ก่อน จำเอาไว้ว่าอย่าให้ใครเข้ามาเป็นอันขาด” ลู่หยางสั่งหลังจากที่ส่งทุกคนเข้ามาในเขตเมืองชั้นในแล้ว

“ครับ/ค่ะ” พวกฮั่นชาตอบรับพร้อมกัน

ลู่หยางใช้ม้วนคัมภีร์เทเลพอร์ตกลับไปยังจัตุรัสกลางเมืองเซนต์กอลล์อีกครั้ง ซึ่งหลังจากภายในเมืองเกิดความวุ่นวายมาแล้วหลายวันผู้เล่นทั่ว ๆ ไปก็พยายามเข้ามาหลบภัยภายในเขตปลอดภัยของเมือง

ลู่หยางมุ่งหน้าตรงไปยังเขตทางใต้ของเมือง ก่อนที่มันจะมีแสงสว่างปรากฏขึ้นให้เห็นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งมันเป็นสัญญาณว่าพวกเขาเพิ่งจะฟื้นคืนชีพกลับมาใหม่

“โธ่เว้ย! เลเวลฉันตกลงมาที่ 29 แล้ว เจ้าหน้าที่คลังฉันขอเบิกชุดอุปกรณ์ระดับเงินหน่อย เดี๋ยวฉันจะต้องออกไปสู้ต่อ”

“เอาชุดระดับทองออกมาเก็บก่อน อย่าปล่อยให้คนอื่นปล้นไปได้”

“เออ ๆ รู้แล้ว ๆ”

“ไอ้พวกโอเวอร์ลอร์ดมันตายยากตายเย็นจริง ๆ วันนี้แหละฉันจะจัดการกับพวกมันให้ราบคาบ”

…

ภายในจัตุรัสเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม ลู่หยางจึงเดินไปหามุมมืดที่ไม่มีใครสังเกตเห็นและยืนดูสถานการณ์อย่างสงบ

ฉงป้ายังคงยืนหยัดต่อสู้กับบลัดไทแรนท์และโซลออฟอีเทอนิตี้อย่างไม่ยอมแพ้ และมันก็ไม่มีท่าทีว่าใครจะหยุดรบจนกว่าฝ่ายตรงข้ามจะตายหายจากไป

ลู่หยางยืนเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ที่เดิมไม่ไปไหน จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึง 1:30 น. ทั้งสองฝ่ายจึงหยุดการต่อสู้ประจำวันลง

“ในที่สุดไอ้บ้าฉงป้ามันก็ยอมพักสักที พวกเราออกไปนอนพักกันบ้างเถอะ” บลัดไทแรนท์พูดอย่างเหนื่อยล้า

“โซลออฟอีเทอนิตี้เอากองกำลัง 50,000 คนไปเฝ้าป้อมปราการแบล็คร็อคเอาไว้ด้วยนะ” หวังเถิงสั่งอย่างเหนื่อยล้าด้วยเช่นกัน

“วางใจได้ครับ เดี๋ยวผมจะเป็นคนเฝ้าป้อมปราการเอาไว้เอง” โซลออฟอีเทอนิตี้กล่าว

“บอกให้ทุกคนออฟไลน์กันที่เดิมแล้วพรุ่งนี้ 8:00 น. ให้ออนไลน์เข้ามาพร้อมกัน” หวังเถิงสั่ง

“ครับ” บลัดไทแรนท์ตอบรับก่อนจะสั่งให้กองทัพเข้าไปพักในเขตปลอดภัย

—

ตี 2

เนื่องมาจากความเหนื่อยล้าและอยู่ในเขตปลอดภัย อีกทั้งป้อมปราการแบล็คร็อคยังอยู่ภายใต้การดูแลของโซลออฟอีเทอนิตี้ บลัดไทแรนท์จึงไม่ได้สั่งให้ผู้เล่นคอยเฝ้ายามและออกไปพักผ่อนอย่างสบายใจ

2:30 น.

เมื่อลู่หยางแน่ใจว่าลูกน้องของบลัดไทแรนท์พักผ่อนกันจนหมดแล้ว มุมปากของชายหนุ่มก็เผยรอยยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา

จากนั้นชายหนุ่มก็นำหุ่นก็อบลินออกมาตรงข้ามร้านขายยาของระบบ ก่อนที่จะให้พวกมันสร้างหอคอยขึ้นมา 2 หอ ซึ่งหอทั้งสองหอนี้ไม่ได้สร้างขึ้นมาตรง ๆ แต่สร้างเอียงไปพิงกับหลังคาของร้านค้า

การสร้างสิ่งก่อสร้างใด ๆ ภายในเมืองถือว่าเป็นการสร้างที่ผิดกฎหมาย ทหารลาดตระเวนภายในเมืองที่พบเห็นจะทำการรื้อถอนในทันที แต่สถานที่ที่ลู่หยางเลือกสร้างหอคอยค่อนข้างพิเศษเพราะมันเป็นพื้นที่ที่ทหารลาดตระเวนเดินสำรวจมาไม่ถึง

หลังจากทำการสร้างหอคอยทั้ง 2 แห่งจนเสร็จ ชายหนุ่มก็ใช้ม้วนคัมภีร์เพื่อเทเลพอร์ตกลับไปยังเขตเมืองชั้นในของป้อมปราการคริมสัน ซึ่งในระหว่างนั้นพวกฮั่นอิ่งและฮั่นชาก็กำลังให้เฟลชมาเธอร์เวิร์มฟักเซลฟ์เดทโทเนทิงเวิร์มลงไปในปากปล่องภูเขาไฟอย่างต่อเนื่อง

“พี่คืนนี้มีภารกิจอะไรเหรอครับ ทำไมถึงทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ จัง?” ฮั่นเฟยถาม

พวกเขาถูกลู่หยางสั่งให้อยู่ในเขตเมืองชั้นในมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว แต่มันก็ยังไม่มีใครรู้ว่าจุดประสงค์ที่ลู่หยางให้พวกเขารออยู่ที่นี่มันคืออะไรกันแน่

“คืนนี้พี่จะพาพวกนายไปฆ่าคนกันทั้งเมือง” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ฆ่าคนทั้งเมือง? พวกเราต้องทำยังไงครับ!” ฮั่นเฟยถามด้วยแววตาอันเป็นประกาย

“ตามพี่มาเดี๋ยวทุกคนก็จะรู้เอง” ลู่หยางกล่าว ก่อนที่เขาจะนำคาถาวาร์ปพาพวกฮั่นอิ่งทั้ง 15 คนและเฟลชมาเธอร์เวิร์มทั้ง 80 ตัวไปยังเมืองเซนต์กอลล์

ทันทีที่ปรากฏตัวขึ้นมาภายในเมืองฮั่นอิ่งก็อุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ

“พี่ พวกเรามาผิดที่หรือเปล่าคะ? นี่มันภายในเมืองนะ พวกทหารจะฆ่าเฟลชมาเธอร์เวิร์มของพวกเราได้”

“ไม่ผิดที่หรอก ทุกคนสั่งให้เฟลชมาเธอร์เวิร์มขึ้นไปบนหลังคาร้านขายยาร้านนั้นซะ” ลู่หยางกล่าวด้วยสีหน้าอันจริงจัง

พวกฮั่นอิ่งไม่เคยเห็นลู่หยางแสดงสีหน้าจริงจังแบบนี้มาก่อน ทุกคนจึงรีบทำตามคำสั่งอย่างไม่ชักช้าทำให้ในเวลาเพียงแค่ไม่นานเฟลชมาเธอร์เวิร์มทั้ง 80 ตัวก็คลานผ่านหอคอยลาดเอียงขึ้นไปยังหลังคาของร้านค้า

เมื่อเฟลชมาเธอร์เวิร์มทั้ง 80 ตัวปีนขึ้นไปบนหลังคาเรียบร้อยแล้ว ลู่หยางก็พาฮั่นอิ่งขึ้นไปบนหลังคาด้วยเช่นกัน เหลือเพียงพวกฮั่นชาทั้ง 12 คนที่อยู่ด้านล่าง จากนั้นลู่หยางก็ทำลายหอคอยทั้งสองลง

“พี่จะให้พวกเราทำอะไรเหรอคะ?” ฮั่นอิ่งถาม

“พวกเราจะฆ่าคนทั้งเมืองยังไงล่ะ” ลู่หยางกล่าวขณะมองดูเฟลชมาเธอร์เวิร์มทั้ง 80 ตัวที่หันหางลงไปทางด้านล่างของหลังคา

หาาาาาา? แผนอะไรอ่ะ ตามไม่ทัน