5. ดวงตาปีศาจ

กิ่งฟ้าหลับไปในความฝัน เธอเห็นดวงตาปีศาจปรากฏอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ ขณะกำลังเดินเล่นเพลินๆ อยู่นั้นเอง
“เฮ้ย... ดา แกทำอะไรน่ะ” เธอถามดารณีขณะสาวตาหยีโผล่พรวดมาจากหลังพุ่มไม้แล้วเดินเข้ามาหา
“ฉันเอาหนอนมาให้...” ดารณีรู้ว่าเพื่อนรักเกลียดตัวหนอนเป็นที่สุด
“หูย...หยี เอาไปให้พ้น” เธอหลับตาแต่ยังแอบหรี่ตาข้างซ้ายมองว่า เพื่อนสาวเอาออกไปหรือยัง
“ไม่... มันคือผีเสื้อ” จากนั้นดารณีโยนเจ้าหนอนสีเขียวขึ้นไป กลับกลายเป็นผีเสื้อปีกสีเขียวขยับบินร่อนอยู่ตรงหน้าเธอ
“โห... สวยจังเลย” ดารณียิ้มเมื่อได้ยินเพื่อนสาวเบื้องหน้าเอ่ยปากชื่นชม

ไม่นานดารณีหายวับไป ในขณะที่กิ่งฟ้ากำลังวิ่งไล่ตามผีเสื้อที่บินวนเวียนหยอกเย้าเธอ
“อ้าววว... ดา แกมาเงียบๆ แล้วก็หายไปเงียบๆ” เธอขำเบาๆ จากนั้นจึงวิ่งหมุนวนอยู่กลางสวนสวย และแล้วจู่ๆ หน้าของชายหนุ่มแปลกประหลาดนายหนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงกลางหน้าของสาวน้อย
“คุณชอบผีเสื้อหรือ...ผมมีอะไรมาให้ดู” เขายื่นหินกลมๆ สีฟ้าตรงกลางเป็นสีขาวกลม และวงกลมในสุดเป็นสีฟ้าสวยงามมากในความรู้สึก เธอไม่เคยเห็นหินชนิดนี้มาก่อน
“หินอะไรคะ” เธอถามขณะเห็นหน้าชายหนุ่มแปลกหน้า เขามองจ้องตาเธอ แววตาเหมือนใครที่เคยรู้จัก
“ดวงตาปีศาจ” เขาตอบเธอ
“สวยมาก แต่ทำไมชื่อน่ากลัวจัง” เธอถามกลับไป
“ชื่อของมันคือ Evil Eye ชอบไหม ถ้าชอบเอาไปเลย” เขากำลังจะยื่นส่งให้เธอ แต่เธอกลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ค่ะ ชื่อไม่เป็นมงคล” 
“บอกว่าสวย เอาไปเถอะ ผมให้” เขาพยายามจะยื่นให้เธออีกจนได้
“ไม่... ฉันไม่อยากได้แล้ว” เธอรีบหันหลังเพื่อเดินหนีเขา

ชายหนุ่มพยายามดึงข้อมือเธอกลับไป แล้วเอาหินที่กำอยู่ในมือเอาใส่มือของเธอ
“ไม่...ไม่...ไม่” เธอปฏิเสธเสียงดังลั่น ขณะเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง ปรากฏว่าชายหนุ่มหายไปแล้ว
“อ้าววว... เฮ้อ หายไปไหนล่ะ” เธอถอนหายใจอย่างแรงด้วยความกลัว ดวงตาปีศาจอยู่ในกำมือ พอเธอพยายามจะเอาขึ้นมาดูอีกครั้ง กลับกลายเป็นหน้าของเพื่อนรักกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่เสียงดังลั่น
“เฮ้ย... เป็นแกเองเหรอ” กิ่งฟ้ามองจ้องหน้าดารณีอย่างไม่เข้าใจ

เสียงเคาะประตูห้องดังรัวถี่อยู่หลายครั้ง ทำเอากิ่งฟ้าสะดุ้งตกใจผวาลุกขึ้น เธอร้องตะโกนถามอย่างสงสัย
“แม่เหรอคะ ...” เธอค่อยลากเท้าลุกลงจากเตียง อาการปวดระบมแผ่ซ่านไปทั่วร่าง 
“เอ้า... แกนั่นเอง ทำไมเคาะประตูซะรัวขนาดนั้น”
“ฉันนึกว่าแกเป็นบ้าไง... ส่งเสียงร้องดังลั่น” ดารณีมาอยู่หน้าประตูห้องนานแล้ว ได้ยินเสียงร้องตะโกนโวยวายของเพื่อนรักที่อยู่ข้างใน 
“ฝันเห็นแกนั่นไง... อยู่ๆ ก็โผล่หน้าซะงั้น” กิ่งฟ้าแกล้งพูดเฉไฉ จริงๆ แล้วเธอกำลังตะโกนใส่ชายหนุ่มในฝัน หน้าตาไม่รู้ว่าเป็นใคร...ไม่เคยเห็น
“แม่บอกว่า แกถูกรถชน ฉันตกใจมากรีบบึ่งมาหาแกก่อนไปทำงาน ... เออ วันศุกร์นี้ช่วยไปทำหน้าที่แทนหน่อยได้ไหม” สาวตาหยีหย่อนบั้นท้ายลงบนเตียง แล้วขยับเข้าไปนั่งลงข้างเธอ 
“อะไรวะ... ฉันยังเจ็บอยู่เลย” ดารณีกอดเพื่อนรัก แล้วหยิกแก้มก่อนพูดยั่ว
“หาแฟนใหม่ให้... ไม่เอาเหรอ” 
“ฮ่า... ตลกฝืด” กิ่งฟ้าไม่อยากให้เพื่อนเปิดแผลกลางหัวใจอีกครั้ง เธอพยายามหลบตาไม่ยอมสบสายตาเพื่อนรัก ด้วยกลัวว่านางจะรู้ว่าเธอยังไม่หายเจ็บใจ
“แม่ฉัน...นางจะให้หนูดาคนนี้ไปเจอ หนุ่มนักเรียนนอก” ดารณีรีบจบประโยคเพื่อให้เพื่อนรักหันไปสบตาด้วยความแปลกใจ แต่กิ่งฟ้ารู้แกวไม่หันไปหาเธอเลย ในที่สุดสาวตาหยีทนไม่ได้ต้องเอามือไปเชยคางแล้วดึงหน้าหันมาจ้องตากัน
“ไปสิ... ฉันขอเวลาพักร่างและ...ใจ ด้วย” เพื่อนรักสาวมั่นเบื่อเรื่องพวกนี้เต็มทน
“น่า... นะ กิ่ง แกเป็นเพื่อนที่สวยที่สุด ฉันแอบชอบแกมาตั้งแต่มัธยม ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ แต่จะให้เป็นทอมแอบรักแก คงไม่ใช่เพราะฉันไม่ใช่ทอมว่ะ แม่จะจับคู่แหงๆ แต่อ้างว่า...ให้ฉันเอาสินค้าไปนำเสนอขายนายคนนี้ เขาน่าจะเป็นลูกเจ้าของบริษัทใหญ่ซึ่งกำลังหาสินค้าเพื่อขยายตลาด” ดารณีสาธยายอีกยืดยาว เธอจะเดินทางไปสัมมนาที่ภูเก็ตวันรุ่งขึ้น

“ว่าแต่จะไม่ให้ฉันเห็นหน้าคนที่จะพบก่อนเลยหรือ...” กิ่งฟ้าถามขึ้น
“ไปถึงก็รู้เองแหละ นัดเจอกันแถวโรงแรมตรงใกล้กับห้าง” ดารณีพูดจบก็ส่งข้อมูลให้สาวหน้าสวยที่ไลน์
“ต้องไปให้ได้นะ ไม่งั้นฉันถูกแม่บ่นแถมด่าอีก รำคาญนางมากเลย พ่อฉันน่ะเก่งมากเลยที่ทนแม่ได้จนถึงทุกวันนี้” กิ่งฟ้ารู้นิสัยเพื่อนรักดี นางเคยหนีไปเช่าอพาร์ตเมนต์อยู่เกือบสองเดือนเพราะรำคาญแม่ของนาง
“เฮ้ยแล้ว ฉันต้องทำยังไงบ้างล่ะเนี่ย” เธอโพล่งออกมาอย่างเหลืออด ไม่อธิบายว่าต้องทำอะไรแค่ส่งข้อมูลสินค้าให้เท่านั้น 
“แก... ทำสมอ้างเป็นฉันก็เท่านั้น”
“โห... มันจะเนียนได้หรือไง หากต้องดีลกันต่อ แล้วแกจะมองหน้าเขาได้หรือ”
“ก็ไม่ต้องเจอไง ให้แกแทนฉันไปเลย จบปะ...” 
“มันจะไม่จบนะสิ... แกชอบหางานให้ฉันลำบาก”
“เออ... ฉันจะซื้อสร้อยมุกมาฝาก” ดารณีเอาของฝากมาล่อ
“เห็นฉันเป็นคนงก... ของฝาก ไม่ต้องเลย ฉันไปแค่หนนี้นะ ต่อไปแกบรรเลงเอง อย่าหาทำว่ะ ไม่คุ้ม”
“ไม่คุ้มยังไงว่ะ... เผื่อแกขายออก”
“ฮะ... ยัยบื้อ!!! ฉันคงไม่ได้เตะตาใครขนาดนั้น” กิ่งฟ้าซัดกลับ
“ไม่แน่นะ... เผื่อว่าเขาชอบแก ฉันจะได้รอดตัว”
“อะไรนักหนา...” เพื่อนรักรำคาญ ไล่ส่งให้รีบไปทำงาน

ทั้งวันกิ่งฟ้านั่งคิดว่า จะต้องทำยังไงกับตนเองที่ถูกเพื่อนยัดเยียดงานยากให้ ความฝันเมื่อคืนหญิงสาวยังรู้สึกสับสน หรือว่ามันคงเชื่อมโยงกับการนัดหมายนี้หรือเปล่า วันรุ่งขึ้นเธอจำเป็นต้องขอลางานอีกหนึ่งวัน แผลที่ระบมอยู่เริ่มดีขึ้นเล็กน้อย ทำให้เธอจำต้องนอนอยู่บนเตียงอีกหนึ่งวัน ในใจคิดวางแผนว่าอีกสองวันจะทำอย่างไรดีกับนัดหมาย หรือว่าเอาสินค้าของเธอนำเสนอแทน 
‘เล่นบ้าบอแบบนี้ ต้องเจอหักเหลี่ยมโหด’ กิ่งฟ้าคิดสะใจที่แก้แค้นดารณี 

แม่กรรณิการ์เอาข้าวต้มขึ้นมาบริการให้ลูกสาวถึงห้อง และเจ้ากี้เจ้าการถามเรื่องที่ไม่น่าถาม
“นังกิ่ง... ผู้ชายคนนั้นที่มาส่ง เขาจ่ายเงินค่าทำขวัญให้หรือเปล่า” กิ่งฟ้าสะดุ้งทันที
“แม่คะ... หนูบอกแล้วว่า หนูซุ่มซ่าม เขาพาไปโรงพยาบาลและจ่ายค่ารักษาให้แล้ว ก็ควรจบล่ะ” เธอชักสีหน้ารำคาญ
“แกนี่นะ... แล้วรู้หรือเปล่า ภายในร่างกายเรามันบอบช้ำส่วนไหน” 
“ไม่ทราบ หนูไม่ใช่หมอ” เธอตอบกวนได้ใจ แม่ค้อนให้สองครั้งแล้ววางถาดข้าวต้มให้เธอจัดการกินให้เรียบร้อย 
“เออ... ฉันจะไม่ยุ่ง แกเป็นอะไรมากกว่านี้ แม่จะไม่ถามอีก” นางกะบึงกะบอนงอนเดินก้าวฉับๆ ออกจากห้องไป 

กิ่งฟ้าเตรียมตัวไปทำงานแบบทุลักทุเล วันรุ่งขึ้นไปถึงที่ทำงานเพื่อนร่วมงานเข้ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง แล้วหัวหน้าเธอมอบหมายให้เธอไปพบลูกค้ารายหนึ่ง
“กิ่ง... วันเสาร์ว่างไหม ลูกค้านัดไปพบ”
“ทำไมนัดวันเสาร์” เธอทำหน้างุนงง ลูกค้านัดพบเรื่องงานวันหยุด
“เขารีบนัดเรา เพราะจะเอาสินค้าไปนำเสนอวันจันทร์ที่ฮ่องกง” ภูผารีบสรุปสั้นๆ และยื่นแฟ้มรายชื่อลูกค้าให้เธอ ก่อนจะรีบออกไปประชุมกับลูกค้าอีกราย

กิ่งฟ้านำแฟ้มกลับมาเปิดอ่านที่บ้าน เธอประชุมกับสายงานทั้งวัน ไม่มีเวลาเปิดอ่าน แล้วมือสั่นเทาขณะเปิดแฟ้มค้าง ความรู้สึกของเธอสับสน...

พันธ์พิสุทธิ์ พงศ์กุล ผู้อำนวยการฝ่ายบริหาร บริษัทสหพันธ์กรุ๊ป จำกัด

เธออ่านชื่อซ้ำแล้วซ้ำอีก จำได้ว่าชื่อนี้อยู่ในนามบัตรที่เคยยื่นให้เธอที่สนามบินวันนั้น
“อะไรกันเนี่ย ... นายคนนี้อีกแล้ว เฮ้อ” เธอถอนหายใจยาว ไม่เข้าใจว่าชีวิตต้องมาวนเวียนกับเขา เพื่ออะไร หรือว่า...
“โชคชะตา ... มันมาแปลกๆ เพิ่งจะโบกมือลา ไสหัวคนนั้นไปไม่นาน แล้วก็ให้มาเจอคนนี้ล่ะหรือ!!!” เธอพึมพำขณะใจยังคิดไปถึงความฝันเมื่อวันก่อน 

วันศุกร์ตามนัดหมายเวลา 10.30 น. สาวน้อยหน้าสวยนึกขำกับคำนี้ที่เป็นฉายาที่ดารณีชอบตั้งให้ ... เธอก้าวเข้าไปยังลอบบี้โรงแรมที่นัดหมาย เธอถามหาชื่อของชายหนุ่มกับเจ้าหน้าที่รีเซฟชั่น เมื่อรู้ว่าเขานั่งรออยู่ที่เก้าอี้โซฟาตรงด้านซ้ายตามที่หนุ่มรีเซฟชั่นชี้พุ่งเป้าให้แล้ว เธอจึงค่อยตั้งสติก้าวเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแนะนำตัว

“เอ่อ... สวัสดีค่ะ” เธอเลี่ยงไม่เอ่ยชื่อของดารณี กลัวตนเองสับสนอาจถูกจับได้
“สวัสดีครับ คุณดารณี” เขาทักทายชื่อของเพื่อนรักทันที
“เชิญคุณที่ห้องประชุมเล็ก ... เชิญครับ” เขาลุกขึ้นก้าวเดินนำทางไปมุมซ้ายของลอบบี้มีบันไดเดินขึ้นไปชั้น M มีห้องประชุมเล็ก ซึ่งเขาน่าจะมีทีมงานรออยู่

ชายหนุ่มสวมสูทสีดำเข้ม สวมเชิ้ตสีฟ้าอ่อนไม่ผูกไท กางเกงสแล็กสีเทาเข้มทรงฟิตแบบวัยรุ่นเดินนำขึ้นบันได แต่หันหน้ามามองเธอ 
“ค่อยเดินนะครับ ขาคุณเป็นอะไรครับ เห็นเดินกะเผลก” เขาหันมาถามเป็นมารยาท แล้วผายมือมาเพื่อให้เธอจับ 
“ขอบคุณค่ะ ดิฉันแค่หกล้มเมื่อหลายวันก่อน” เธอไม่จับมือเขาขณะตอบเลี่ยงๆ

เธอเดินตามเข้าห้องประชุม เขาหันมายิ้มให้แล้วแนะนำตนเองขณะนั่งลงตรงกันข้าม 
“แสนภพครับ ... ผมรับผิดชอบผลิตภัณฑ์ใหม่ที่เรากำลังอยากเปิดตัว ผมอยากนำเข้าสินค้าของบริษัทคุณ ทีมงานผมเขาเป็นหมอ ต้องการส่งเสริมเรื่องสุขภาพและความงาม” เขาแนะนำชื่อตนเองขณะยื่นนามบัตรให้เธอ
“ค่ะ... สินค้าตามใบแนะนำนี้นะคะ และคุณสามารถแสกน QR code เข้าไปดูสินค้าต่างๆ ได้ที่เว็บไซด์ของบริษัทได้เลยนะคะ” กิ่งฟ้าแอบมองหน้าตาหนุ่มลูกครึ่งพูดไทยชัดเว่อร์
“คุณแม่ผมเป็นคนไทยครับ...” เขายิ้มให้เธอทันทีที่กิ่งฟ้าขมวดคิ้วมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา
“มิน่าล่ะ ภาษไทยชัดกว่าดิฉันอีก” เธอพูดเยินยอจนเขาเลิกคิ้ว
“คุณเป็นลูกครึ่งหรือครับ”
“เปล่าค่ะ ฉันเป็นคนต่างจังหวัดแถบอีสานค่ะ” เธอยิ้มให้ชายหนุ่ม
“โอเค ผมนึกไปไกล ขอโทษครับ” ชายหนุ่มดูดีและสุภาพ เทียบกับนายคนที่แย่งกระเป๋ากับเธอวันนั้น
“ผมมีของฝากจากคุณป้ามาให้นะครับ ท่านฝากมาให้คุณ” เขายื่นพวงกุญแจ เป็นด้วยพลาสติกสีฟ้าใสราวแก้ว เธอหวนนึกถึงความฝันทันที
“ฮะ...” เธอสะดุ้งเผลออุทาน
“เคยเห็นมันมาก่อนหรือ” เขายิ้มให้เธอ
“ไม่เคยค่ะ แต่ทำไม...” เธอเงียบทันที ไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอมีความเชื่อเรื่องโชคลาง
“นี่คือ Evil Eye ดวงตาปีศาจ” เขาเล่าสั้นๆ แต่คำนี้มันอยู่ในฝันคืนนั้น แม้จะไม่ได้เห็นหนุ่มในฝันชัดเจน แต่น่าจะเป็นเขาอย่างแน่นอน เธอสับสนว่าโชคชะตาเล่นตลกอะไร
“เอาไว้ทำอะไรคะ ชื่อดูน่ากลัวจัง” เธอตอบกลับเบาๆ
“พวงกุญแจ คุณป้าเพิ่งไปเที่ยวมา คงอยากให้ลูกสาวเพื่อนท่าน” กิ่งฟ้าเข้าใจทันทีคุณป้าของชายหนุ่มน่าจะผูกสัมพันธ์ให้เขากับดารณี 
“ฝากบอกคุณป้าว่า ขอบคุณมากนะคะ เป็นเครื่องรางไหมคะ” เธอถามเฉยๆ แต่อยากรู้เช่นกัน
“ครับ คนแถบชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เชื่อเรื่องดวงตาปีศาจจะช่วยปกป้องคนที่คิดร้าย”
“ดีจังเลย แล้วช่วยเรื่องเคราะห์ร้ายต่างๆ ด้วยใช่ไหมคะ” 
“ครับ... เอ่อ ทีมงานผมมาพอดี” เขาได้ยินเสียงเคาะประตูด้านนอก แล้วหนุ่มสวมสูทสีกรมท่าผูกไทสีฟ้าผลักประตูเข้ามา เขาทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นสาวน้อยหน้าสวยนั่งอยู่ตรงข้ามกับแสนภพ
“อ้าว... คุณเป็นยังไงบ้าง” เขาทักทายเธอ ทำเอาสาวหน้าหวานสะดุ้ง ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นึกในใจหากเขาโพล่งชื่อเธอออกไป แย่แน่ๆ...
“รู้จักกันเหรอ งั้นฉันขอตัว” แสนภพลุกให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามา...ได้นั่งเก้าอี้แทนเขา
“ไว้เจอกันที่ออฟฟิศ... บอกแดดนายด้วย วันนี้ไม่ไปดินเนอร์อยากกลับบ้านเร็วหน่อย” เขาตะโกนไล่หลังหนุ่มที่สาวเท้าอย่างเร่งรีบออกไป
“โอเค... bye ฝากดูแลคุณดารณีด้วย” แสนภพเอ่ยชื่อ... ทำเอากิ่งฟ้าสะดุ้ง

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ชายหนุ่มอมยิ้มเอ่ยถามเบาๆ อย่างใจเย็น
“ตกลง คุณชื่ออะไรกันแน่ ผมงง... ดารณี ชื่อคุณ หรือ กิ่งฟ้า ชื่อปลอมหลอกผม” เขาทำหน้าล้อเลียนทันที
“นี่คุณ ฉันมี Evil Eye จะเสกให้คุณหายไปได้ไหมเนี่ย” เธอยกพวงกุญแจขึ้นหมุนโชว์ขณะพูดอย่างขำๆ กับคำพูดของตัวเอง
“ผมมีอยู่เยอะเลย อยากได้สักกี่อัน” เขายกกระเป๋าเอกสารวางบนโต๊ะและเปิดออกให้เธอดู เห็นพวงกุญแจแบบเดียวกันนี้ละลานตา แถมมีแบบเป็นกำไลข้อมือด้วย
“โห... เยอะจริง ไม่ได้โม้” เธอพูดขณะจ้องตาเขาระริกอย่างท้าทาย
“ผมว่า... คุณคงอยากได้กำไล เอา...เลือกตามใจชอบ” 
“ขอบคุณมากค่ะ ใจดีจัง ขอสามอันนะคะ” เธอหยิบดูและขออนุญาตอันสวยๆ มาสามอัน
“อยากได้แบบกระเป๋าก็มี ถ้าคุณชอบผมจะเอาไปให้ที่บ้าน วันนี้ไม่ได้ติดมา” เขาคะยั้นคะยอ
“ใจดีที่สุดเลยนะคะ... ชอบมากเลยค่า” เธอลากเสียงยาว ในใจนึกอยากทดสอบว่าเขาเป็นคนยังไง ท่าทางจะใช้ของสวยๆ ล่อสาวๆ
“คุณคงเป็นคนเชื่อโชคลาง... superstitious ใช่ไหม” 
“แน่นอน... วันนั้นที่สนามบิน คิดไว้แล้วต้องมีอะไรแปลกๆ”
“ผมว่า... ไม่ใช่ วันนั้นผมว่าผมคงจำผิด...”
“ไม่น่าใช่ โชคชะตามากกว่า” 
“เรื่องพวกนี้ ... ในความคิดผม idiot ปัญญาอ่อน” เขาพูดเสียงชัดเจน ภาษาอังกฤษก็ใช่ ภาษาไทยก็ชัดเว่อร์ เธอหน้าแดงด้วยความโกรธ ไหงมาว่ากัน...ให้เธอปัญญาอ่อน
'ด่ากันแรงขนาดนี้เลย...' กิ่งฟ้านึกตำหนิในใจ

น้ำเสียงเข้มข้นของชายหนุ่มต้องการค้นหาตัวตนของสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า
“ขอโทษ พูดตรงๆ ตกลงคุณชื่ออะไรกันแน่” กิ่งฟ้านึกด่าอยู่ในใจ อีตาบ้า... เปลี่ยนเรื่องกะทันหันให้เธอกลายเป็นคนถูกด่าไปโดยปริยาย แถมยังเค้นเอาเรื่องกับชื่อของเธออีก
“ดวงตาปีศาจ... Evil Eye ค่ะ” เธอยอกย้อนกลับ